Ψυχικές ασθένειες και διαπροσωπικές σχέσεις

Ανοίγω ένα θέμα το οποίο με απασχολεί και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, ώστε να μάθω την δική σας άποψη. Πιστεύετε πως ένας άνθρωπος με ψυχική ασθένεια οφείλει απέναντι στον εαυτό του και τους άλλους να αποκλειστεί από τον κοινωνικό περίγυρο μέχρι να αποκαταστήσει το πρόβλημά του; Κάποια στιγμή μια ψυχολόγος μου είχε πει πως καλό θα ήταν μέχρι να αποκατασταθεί το πρόβλημά μου να μην εμπλακώ σε κάποια σχέση, διότι το πρόβλημα που έχω με τον εαυτό μου θα περιπλέξει τα πράγματα.
Ποια είναι η γνώμη σας λοιπόν περί των διαπροσωπικών σχέσεων ανθρώπων που πάσχουν από κάποια ψυχική ασθένεια;

Καλησπέρα αγαπητό μέλος νομίζω ότι ή δεν είναι σωστο να απομονωθεις από το κοινωνικό σύνολο πρέπει να βγαινεις από το σπίτι ίσα ίσα να κινεισαι κ να βλέπεις κοσμο ή αδράνεια κ το κλείσιμο δεν βοηθούν πίστεψε με γνωρίζω από προσωπική πείρα έτσι νικησα την καταθλιψη

Χωρις ελπιδα ειναι ευαισθητο θεμα και θα ξεκινησω λεγοντας σου πως αυτη ειναι καθαρα η γνωμη μου οπως ζητας αλλωστε. Την αντλω απο προσωπικη εμπειρία με πολυ κοντινο μου συγγενικο προσωπο με ψυχικη ασθενεια που αγαπω πολυ. Ο ανθρωπος ειναι φυσει κοινωνικο ον, ολοι εχουν την αναγκη για επικοινωνια και εγγυτητα και ζεστασια. Βασει αυτου ειναι καπως αδικο αυτο που σου ειπε η ψυχολογος. Απο την αλλη δεν ειναι ψεμματα οτι μπορει να περιπλεκονται ασχημα τα πραγματα αν καποιος με ψυχικη ασθενεια ειναι σε μια δυσκολη και κρισιμη περιοδο της πορειας του προς την βελτιωση. Οι βιαστικες καταστασεις μπορει να επιφερουν επιπτωσεις στους αλλους αλλα κυριως στο ιδιο το ατομο. Μια πιο γιατρεμενη ψυχη στο κατω κατω ειναι σε θεση να προσφερει και να λαβει περισσοτερα και να αντεξει περισσοτερα. Οποτε ισως οντως θελει μια προσοχη στις σχεσεις με τους αλλους ανθρωπους μεχρι να βρει το ατομο την ισορροπια του, για καλο του ιδιου πιο πολυ. Αλλα σε καμια μα καμια περιπτωση αυτο δεν σημαινει καταδικη και οτι πρεπει να απομονωνει το ατομο τον εαυτο του για παντα. Ευτυχως η επιστημη προχωραει και η ολη λογικη των φαρμακων ειναι να λειτουργει με την συνεπη και εφ ορου ζωης ληψη τους το ατομο φυσιολογικα και να ειναι ενεργο μελος της κοινωνιας. Θελει φυσικα χρονο και κοπο καμια φορα να βρεθει ο σωστος συνδιασμος φαρμακευτικης αγωγης, αλλα γινεται αρκει να μη τα παραταει κανεις. Και σε αυτο θα τη βρεις την ακρη αν θες. Μετα ομως ερχεται το κοινωνικο κομματι...στο οποιο σαν χωρα δυστυχως ειμαστε πολυ πισω οσον αφορα το ανθρωπιστικο/κοινωνικο κομματι της ψυχικης υγειας. Δυο τρια χαπια δεν τα λυνουν ολα μονα τους. Τα φαρμακα ειναι μια παρα παρα παρα πολυ σημαντικη βαση που πρεπει να βαλει οπωσδηποτε καποιος με ψυχικη ασθενεια. Αφου γινει ομως αυτο χρειαζονται ανθρωποι και προπαντων ανθρωπιά. Και σου ευχομαι να τη συναντας στη ζωη σου οπου σταθεις.

εμένα μου φαίνεται άδικο αυτό που είπε η ψυχολόγος, άλλωστε μπορεί οι συναναστροφές να βοηθούσαν. Όμως, ίσως να είναι και σωστό, αν λάβει κανείς υπόψη το τι κυκλοφορεί και επομένως τους κινδύνους που διατρέχει ένα άτομο με ψυχική ασθένεια, να γίνει χειρότερα, να αποκτήσει μια πολύ αρνητική εικόνα για τον περίγυρό του. πάντως, οι συναναστροφές είναι καλές όμως όχι οι τοξικές σχέσεις και οι επαφές με άτομα που μόνο να εκμεταλλευτούν θέλουν.νομίζω δηλαδή ότι αν κάποιος επισκέπτεται ειδικό ή ψάχνει το θέμα του δεν έχει λογο να μείνει αποκλεισμένος. το πρόβλημα υπάρχει για όποιον δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι κάτι τρέχει με την ψυχική του υγεία

Εαν η ιδια γνωριζεις πως εχεις μια ταση - μπαινοντας σε μια ετεροφυλικη σχεση να χανεις τον μπουσουλα... ειπε κατι αδικο ?

Ευχαριστώ πολύ όσους μου απάντησαν. :) Σαφώς και χρειάζεται να βγαίνει κανείς έξω, να κινείται, όμως οι πιο στενές σχέσεις καλό είναι να αποφεύγονται, όπως μου είπε.
Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν έχω σταθεί τόσο τυχερή στις γνωριμίες μου και αυτό πυροδότησε το πρόβλημα αυτοεκτίμησης που έχω.
Αναρωτιέμαι όμως πώς θα εκλάμβανε το θέμα της ψυχικής ασθένειας το άλλο άτομο της σχέσης. Υπάρχουν άνθρωποι με τόση πυγμή, που θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα σε κάποιον με τέτοιο πρόβλημα;

Μπορει να λέω βλακειες η να ειμαι λιγο αφελής αλλα πιστεύω και θελω να πιστευω πως υπάρχουν ανθρωποι με πυγμη όχι μονο σε αυτο αλλα σε ολα, ειναι ομως παρα πολυ σπάνιο. Εδώ μια ματια να ρίξει κανεις στο φόρουμ βλέπει πως και χωρις ψυχική ασθενεια στη μέση οι άνθρωποι εγκαταλείπουν κι εγκαταλείπονται,πληγωνουν και πληγωνονται,υποκύπτουν στις αδυναμίες και τους φόβους τους και γίνονται χιλιάδες μπερδεμένα κομματάκια μεσα απο σχέσεις. Οποτε μου φαινεται δεν εχει να κανει τοσο με τη ψυχική ασθενεια οσο με την ανθρώπινη αδυναμία γενικότερα. Και ναι μια ψυχική ασθενεια για εμενα περιπλεκει τα πράγματα, οσο τα περιπλεκει μια σωματική ασθενεια που απαιτεί συνεχή αγωγή και φροντίδα. Ετσι θα επρεπε μου φαινεται τουλάχιστον να το βλέπουμε. Σε ταλαιπωρούν τα νεφρά σου το συκώτι το στομαχι; Παίρνεις τα τάδε φάρμακα κανεις τις τάδε θεραπείες εχεις τους τάδε περιορισμούς στο τροπο ζωής σου. Σε ταλαιπωρεί καποια χημική διαφοροποίηση στον εγκεφαλο; Το ιδιο. Παίρνεις τα τάδε φάρμακα κανεις τις τάδε θεραπείες εχεις τους τάδε περιορισμούς. Σκέψου ενα προσωπο που αγαπάς. Θα το αφηνες αν αρρώσταινε στο σωμα; Αντίστοιχα δεν βλεπω πως διαφέρει η ψυχική ασθενεια αν ειναι διαγνωσμένη και το άτομο εχει επίγνωση και κανει οτι χρειάζεται για τη θεραπεία του η τη διατήρηση μιας ποιοτικής ζωής. Ειναι και αυτο μια ιατρική παθολογία οπως ολες οι αλλες. Για κάποιον μπορει και το να εχεις ενα πόδι να ειναι προβλημα. Για κάποιον αλλον μπορει να μην ειναι. Και ναι ειναι ενα κλικ πιο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις για κάποιον με ψυχική ασθενεια, δεν θελω να λεω υπερβολικά πραγματα πανω στο ροζ συννεφάκι μου, αλλα το ιδιο δύσκολες μπορει να ειναι και για κάποιον με καποια σωματική ασθενεια. Εχει να κανει με το ποσο καλα τη διαχειρίζεται το άτομο και το ποσα ειναι διατεθειμένο να "σηκώσει" το άτομο απέναντι. Οπως και να εχει η τελευταία και πιο σημαντική νομιζω σκεψη που θελω να μοιραστώ ειναι η εξης: Δεν πρεπει το άτομο που εχει επιγνωση της ασθενειας του και προσπαθεί να ειναι καλα να αρχισει να αποδίδει ολες τις δυσκολίες που συναντά την ασθένεια του. Κάποιες μπορει να εχουν να κάνουν με αυτην, κάποιες αλλες όχι. Εχω δει κοντινό μου προσωπο με ψυχική ασθενεια που αγαπώ πολυ να "βολεύεται" στην διάγνωση του και παρ'οτι θα μπορούσε να ηταν μια χαρά λειτουργικότατο μέλος της κοινωνίας με ανθρώπους γύρω του και τα παντα υπέκυψε στις κοινές ανθρώπινες αδυναμίες δικαιολογοντας το με τη διάγνωση του. Και έτσι σιγα σιγα παραιτήθηκε και τωρα όντως ειναι σε ενα σημείο που εχει μείνει πίσω και στις συναισθηματικες και στις πνευματικες και στις κοινωνικες του δεξιοτητες. Με λιγα λογια αν ακολουθείς με συνεπεια καποια θεραπεία μην αφήνεις τον εαυτο σου να χρησιμοποιησει τη σκεψη της ψυχικής ασθενειας ως δικαιολογία για να σε σταματάει απο πράγματα που φοβασαι/βαριεσαι/δισταζεις να προσπαθήσεις. Αυτα. Με συγχωρεις αν κάπου ξέφυγα απο αυτο ακριβως που ρωτάς η αν κάπου λεω βλακειες :)

Δε χρειαζεσαι αλλο ατομο εκει ειναι το λαθοσ μπορεισ να βγεισ οτι ωρα θελεισ κ να μιλησεισ με καποιον στη γειτονια σ σιγουρα υπαρχει μπαρμαν κ περιπτερασ αυτοι οι δυο κανουν για να ανταλλαξεισ μια κουβεντα κι ασε τα φμπ ξυπνα

Κ κρατα αποστασεισ απλα να ανταλλαζεισ κουβεντεσ οχι να γινεται κολητοι σιγα σιγα θα κοινωνικοποιηθεισ κανονικα

Υπαρχουν ανθρωποι που κατανοουν, ενημερωνονται, ψαχνονται και δεν εξαφανιζονται αμεσως. Υπαρχουν ανθρωποι που ετσι κι αλλιως δεν εχουν σκοπο να μεινουν οποτε η "ασθενεια" ειναι ενα κερασακι.

Σε καθε περιπτωση κυκλοφορουν τοσοι εκει εξω χωρις διαγνωση που βλαπτουν ανελεητα.
Εσυ γνωριζεις οτι εχεις να αντιμετωπισεις κατι. Αλλο ειναι κανω πισω για ενα χρονικο διαστημα και με βλεπω και το ψαχνω κι αλλο ειναι θα με απορριψει επειδη εχω πχ ισχυρες νευρωσεις, εχω ΙΔΨ, εχω μεθοριακη, εχω μανιοκαταθλιψη...
Τη σημερον ημερα λεει η ατακα " Ποσο χρονων εισαι, πως σε λενε, απο ποια διαταρχη πασχεις" ? Σχεδον ολοι μα ολοι εχουμε απο μια, αν οχι το Α ατομο μπορει ο συγγενης του.

ΥΓ. Πιστευω οτι η γιατρος σου, το προτεινε για να μην βρεθεις σε μεγαλο μπερδεμα και πονο. Απο την αλλη αν εσυ θελεις να νιωσεις κατι δεν μπορει κανεις να σε αποτρεψει καθοτι εισαι ενηλικη.

Οταν επιτρεπουμε στον εαυτο μας να καθοριζεται ΜΟΝΟΝ απο την γνωμη των αλλων Λογικο ειναι να μην ξερουμε τι μας συμβαινει.
Ο ενας λεει -Μπραβο εχεις προοδευσει. Ο αλλος λεει - Πως καταντησες ετσι ???? Δεν βγαινεις, δεν πινεις, δεν εχει γκομενο... Καλογερεψες.

Εσενα κοιτα !!! Εσυ εισαι προταιρεοτητα σου :)

Κουράγιο μέλος κ μην απελπιζεσαι οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύω εχουν περασει ψψυχικες διαταραχές στην ζωή τους αυτό δεν αποκλείει να συναψεις μια καλή σχέση μην το βαζεις κάτω σε καμμία περίπτωση