επιστροφες καταστροφες κ ενας τεραστιος πονος.
καλησπέρα. αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να καταλάβει τι νιώθω. που μπορεί έστω για λίγο να μπει στη θέση μου. κάποιος που δεν θα βιαστεί να μου πει μεγάλες κουβέντες του τύπου τι με νοιάζει, γιατί ασχολούμαι ακόμα κτλ κτλ κτλ. στην αρχή έπρεπε να προσαρμοστώ στο γεγονός ότι έφυγε 2 μήνες νωρίτερα από το κανονισμένο για δουλειά κ εγώ για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια το βίωσα ως θάνατο (τι σου είναι το ένστικτο) εκεί που πήγα να το συνηθίσω κ είχα αρχίσει να προσαρμόζομαι (2 μήνες μετά την αποχώρηση του από την Ελλάδα) ήρθε το επόμενο κ αυτό ήταν ο χωρισμός. δεν ξέρω τι πόνεσε περισσότερο. το ότι με πούλησε δεύτερη φορά; ότι το έκανε από το τηλέφωνο; ότι το είπε από την άλλη άκρη του κόσμου; ότι έκλαιγε; ότι δεν πρόλαβα να πω ή να κάνω τίποτα; ότι τον έχασα; όλα μαζί;δεν ξέρω. 5 μήνες χωρίς αυτόν κ 7 μήνες μακριά του. 5 μήνες είχα μπροστά μου για να συνηθίσω τα καινούρια δεδομένα. ότι δεν τον έχω αλλά λείπει οπότε ήταν πιο εύκολο. πίστεψα ότι είχα αρχίσει να ηρεμώ κ ότι όταν επέστρεφε (στην Αθήνα) θα μπορούσα να το διαχειριστώ. 1 μήνα πριν γυρίσει με έψαξε ένας φίλος του ξαφνικά ενώ ποτέ δεν είχαμε επικοινωνία. τώρα πρέπει να προσαρμοστώ πάλι σε καινούρια δεδομένα. τα καινούρια δεδομένα είναι ότι αύριο τέτοια ώρα θα είναι στην Ελλάδα, στην Αθήνα, 5 λεπτά (με τα πόδια) μακριά από το σπίτι μου. πρέπει να προσαρμοστώ στο γεγονός ότι θα είναι εδώ αλλά εγώ δεν θα τον έχω. φοβάμαι. φοβάμαι ότι αυτή τη φορά δεν θα με ψάξει (όπως συνηθίζει να κάνει), ότι θα με δει στο δρόμο κ θα με προσπεράσει. δεν ξέρω αν θα το αντέξω. αυτή η περίοδος έχει ήδη πολύ άγχος λόγο εξεταστικής κ τώρα με αυτό έχω διαλυθεί. δεν έχω όρεξη για τίποτα. το μυαλό μου είναι συνέχεια εκεί. μου λείπει. από την μια θέλω όσο τίποτα να φύγω κ να μην ξαναγυρίσω ποτέ κ από την άλλη θέλω να βγουν αληθινά αυτά που μου είπε ο φίλος του κ να μπω μέσα στην αγκαλιά του κ να τα ξεχάσω όλα. το κακό είναι ότι δεν μπορώ ούτε να φύγω (λόγο εξεταστικής) ούτε να μπω στην αγκαλιά του (λόγο του ότι εκείνος με ξέγραψε τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα). δεν μπορώ να το πιστέψω ότι θα είναι εδώ, ότι δεν θα πάω αύριο να τον πάρω από το αεροδρόμιο όπως πάντα, ότι δεν θα κοιμηθούμε μαζί, ότι δεν θα βγούμε με τα παιδία, ότι τον έχασα. ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε...