Καλησπέρα! Απευθύνομαι στο φόρουμ προκειμένου να βρω ενα χέρι βοήθειας πρώτου τρελαθώ! Είμαι 20 χρόνων και βρίσκομαι στο 2ο έτος σπουδών στην επαρχία... Ομως δεν σπουδάζω μόνη μου αλλα με τη μητέρα μου! Όταν πέρασα επαρχία,η μητέρα μου αμέσως μου ανακοίνωσε οτι σε όλη τη διάρκεια των σπουδών μου θα παραμένει μαζί μου. Στην αρχή το δέχτηκα γιατι φανταζόμουν οτι δεν θα ήταν κατι το τρομερό μιας και τόσα χρόνια δεν είχαμε πολλούς καβγάδες κυρίως λόγω του δεκτικού χαρακτήρα μου. Πάντα μου φερόταν πολυ δυσανάλογα με την ηλικία μου απο την άποψη οτι ακόμη και σήμερα δεν νοείται να γυρίσω απο έξοδο αργότερα απο τις δεκα ή να βγαίνω κάθε μέρα ως φοιτήτρια. Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν περνούσε ο καιρός και οι συμφοιτητές μου ρωτούσαν ως ποτε θα μένει η μαμά μου μαζί μου ή γιατι δεν βγαίνω στα πάρτι που διοργανώνονται. Απαντούσα κατι και στη συνέχεια όταν της έλεγα πως κατι τέτοιο δε μπορει να συνεχιστεί για πολυ, με έβριζε με τα χειρότερα λόγια και μου έλεγε πως αν δεν μου αρέσει,να παρατήσω τις σπουδές μου και να γυρίσω στην Αθήνα να δουλέψω. Τον πρώτο χρονο έκανα υπομονή ομως πλέον τα όρια μου έχουν εξαντληθεί. Δεν μου αρέσει να της μιλάω άσχημα γιατι ειναι μαμά μου και την αγαπάω ομως δεν ανέχομαι να με κοροϊδεύει ο κόσμος εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς της. Παρότι πάντα ήμουν το παιδί που ήθελε και δεν εχω δώσει ποτε το παραμικρό δικαιωμα να μου πει κατι για τη συμπεριφορά μου και για την αγωγή μου, κάθε φορα που βάζω στο τραπέζι το θέμα του να ζήσω μόνη μου, με βρίζει με τα χειρότερα λόγια και λέει πως θα καταλήξω σε κανένα Οικο ανοχής γιατι μέχρι εκεί μου αξίζει. Συν τοις αλλοις προσποιείται πως της ανεβαίνει η πίεση για να αποφύγει το στρίμωγμα απο τρίτους που της λένε πως αυτο που κανει ειναι τουλάχιστον παράλογο. Μάλιστα χθες με χτύπησε κιολας για αυτο το λόγο. Μάλιστα χθες με χτυπησε λέγοντας μου πως πάντα ήξερε οτι μεγαλώνει μια "του δρόμου"( τα γράφω όσο πιο κόσμια γίνεται). Η γνωμη του πατέρα μου σε αυτο το θέμα της περνά απαρατήρητη μιας και το πάνω χέρι το έχει εκεινη στο σπίτι. Νιωθω απελπισμένη! Σχέση δεν ειχα ποτε,εχω ξεκόψει απο όλους μου τους φίλους και το μονο που θελω ειναι έναν τροπο να ξεφύγω απο όλο αυτο που μου συμβαίνει!
Συγνώμη αν κούρασα ομως αυτα ειναι λίγα μονο απο όσα ζω 20 χρόνια τώρα!
