Κι εγω στο κλαμπ!-Διαταραχη πανικου

Πρωτη φορα γραφω στο φορουμ, το διαβαζω εδω και μερικες μερες. Βλεπω οτι δεν ειμαι ο μονος που εχω αποκτησει κρισεις πανικου κι οτι και αλλοι το περνανε. Οχι οτι χαιρομαι που υπαρχουν ανθρωποι που υποφερουν το ιδιο με μενα, αλλα ειναι μια παρηγορια να ξερεις οτι υπαρχουν κι αλλοι που σε καταλαβαινουν ΑΠΟΛΥΤΑ, σε αντιθεση με φιλους, γονεις, αδελφια που σε ακουν μεν, ισως να σε συμπονεσουν, αλλα απολυτα δεν μπορουν να σε καταλαβουν. Αν δεν το ζησεις, δεν μπορεις να καταλαβεις οπως ξερουμε ολοι μας, ειδικα στην συγκεκριμενη παθηση.
Λοιπον, μιας και ειναι περιπου εναμιση μηνας που το παθα (22 χρονων ειμαι), ας διηγηθω κι εγω την ιστορια μου, αλλωστε, διαβαζοντας τις δικες σας ιστοριες, με σιγκινησατε και βοηθηθηκα καπως. Ενα ειδυλιακο λοιπον βραδυ πριν 1,5 μηνα αφου επεσα αργα για υπνο αισθανθηκα ξαφνικα οτι κατι δεν πηγαινε καλα με την καρδια μου, ενιωθα δυσφορια, να μην πολυλογω νομιζα οτι θα παθω καρδιακη προσβολη, αφου ειχα διαβασει τα συμπτωματα της. Αφου τελικα προς στιγμην ηρεμησα, μετα απο ενα λεπτο με ξαναπιασε και ειχα ολα τα συμπτωματα τις κρισης πανικου που αναφερονται στον καταλογο των συμπτωματων, εκτος απο κραμπες, και αισθημα επελευσης τρελας. Εννοειται πως νομιζα οτι θα πεθανω απο καρδια και πηγα στα επειγοντα με ασθενοφορο. Ε μεχρι να ρθει το αθενοφορο (μισαωρο) μεχρι να παω, κι αφου για κανενα 40λεπτο συνολικα ενιωθα τα συμπτωματα κι αφου ενιωθα απο το τρεμουλο σαν να να ειχα παθει ηλεκτροπληξια, μου φυγε. Ολοι οι γιατροι δε διεγνωσαν τιποτα στο νοσοκομειο. Απο αγχος λεγανε ηταν.
Ε απο τοτε εκανα ενα τουρ σε ολους τους γιατρους, παθολογο, καρδιολογο αιματολογο κτλ, κτλ. Απο τη μερα που γυρισα απο το νοσοκομειο και πηγα σπιτι, καθε τεταρτο ειχα καποια απο τα συμπτωματα (δυσπνοιες, ζαλαδες, πλακωματα στο στηθος) για μια βδομαδα περιπου. Ημουν σε τραγικη κατασταση, φοβομουν μεχρι και να ακουσω μουσικη γιατι με το που αυξανονταν λιγο οι καρδιακοι παλμοι, νομιζα οτι θα παθω κριση, οποτε καθομουν σπιτι προσπαθουσα να ειμαι σε ηρεμια για να μην ξαναπαθω κατι, εκτος κι αν εβγαινα για να παω σε γιατρο.
Σταδιακα ενιωθα λιγο καλυτερα (χωρις να ξερω βεβαια οτι αυτο που παθαινα ηταν κρισεις πανικου), μεχρι που με ξαναπιασε δευτερη κριση χειροτερη απο την πρωτη που διηρκησε μια ωρα, ξαναπηγα στο νοσοκομειο ενω ειχα εξαντληθει απο το διαρκες τρεμουλο. Εκει μου ειπε μια παθολογος (μετα απο καποιες εξετασεις που εκανα επιτοπου) οτι επαθα κριση πανικου. Τοτε αρχισα κι εγω να το ψαχνω στο ιντερνετ και τοτε αρχισα να καταλαβαινω τι ηταν αυτο που ειχα, αφου ολα οσα διαβαζα απο τα αρθρα που υπαρχουν για τις κρισεις, καθως και απο αλλους με το ιδιο προβλημα ταιριαζαν επακριβως στην περιπτωση μου.
Πηγα και σε ψυχιατρο τελικα πριν 10 μερες που μου το επιβεβαιωσε οτι ειχα διαταραχη πανικου. Παντως δεν ακολουθησα αυτα που μου ειπε, δηλαδη να παρω χαπια και να κανω ψυχοθεραπεια, τους λογους θα τους γραψω αργοτερα. Παιδια οντως απο τη στιγμη που καταλαβα τι ειχα, και το αντιμετωπισα αναλογα χωρις να το φοβαμαι ιδιαιτερα οταν ερχοταν η κριση και λεγοντας μεσα μου οτι θα περασει δεν ειναι τιποτα, εχω μειωσει κατα πολυ τα συμπτωματα (χωρις να τα εξαλειψω βεβαια).΄Εχω κι αλλα να γραψω γενικως αλλα βαριεμαι τωρα. Αυτο που θελω να πω σε ολους ειναι καλο κουραγιο, να ειμαστε δυνατοι και πανω απο ολα να μη νιωθουμε μονοι, αφου ολοι το ιδιο λουκι περναμε και μπορουμε να αλληλοβοηθηθουμε.

Εχω πάθει το ίδιο και γω. Ξυπνάω 6 τα ξημερώματα με ταχυκαρδία. Νομισα ότι παθαίνω καρδιακό επεισόδιο. Η καρδιά μου να χτυπάει σα τρελή-ξυπνάω το πατέρα μου είχα φοβηθεί κιόλας και αυτό εκανε πιο έντονα τα συμπτώματα. Είχα και δυσπνια από την αγωνία. Καλούμε το 166 ώσπου να ερθει να με πάρει ενιωθα σα να σβήνω και να κοντεύω να λιποθυμήσω η καρδιά μου να χτυπάει σα τρελή και δυσπνια. Τελικά ξαπλώνω πανω στο πεζοδρόμιο και λέω πάει αυτό ήταν πεθαίνω τώρα. Σταματησαν περαστικοί και ρώταγαν τί έχω γιατί είμαι ξαπλωμένος. Τελικά μετα κανα 5λεπτο και πριν έρθει το ασθενοφόρο αρχισα να συνέρχομαι. Προληπτικά πήγα στο νοσοκομείο όπου μου είπαν επεσε η πίεσή μου από τα χαπια που παίρνω και αυτό έκανε τη καρδιά να χτυπάει γρήγορα χώρια ότι πανικοβλήθηκα κιόλας και αυτό επιδείνωσε τη κατάσταση. Ο γιατρός μου, μου άλλαξε ένα φάρμακο και δεν το ξαναέπαθα αυτό. Παρόλα αυτά για μερες καθε βράδυ που πήγαινα για ύπνο είχα το φόβο μη το ξαναπάθω. Εδω και κατι βδομάδες μου έχει φύγει τελείως αυτός ο φόβος πλέον.

Θα σε συμβούλευα να κανεις ότι σου λέει ο γιατρός σου γιατί αυτός ξέρει καλύτερα. Υπάρχουν ειδικά φάρμακα που μπορούν να σε βοηθήσουν αρκετά. Εγώ παλαιότερα δεν έβγαινα όυτε από το σπίτι μου λόγω πανικών αλλά με τα τώρα φάρμακα έχω βελτιωθεί αρκετά. Καλό κουράγιο. :)

Αποφασισα να ξαναγραψω, μιας και ειμαι σε μια φαση που βαριεμαι και δεν θελω να κανω το οτιδηποτε και ουτε κανω κιολας τον τελευταιο καιρο. Ανακαλυψα οτι με κουραζουν τα παντα, κουραζομαι και δεν θελω να κανω οτιδηποτε, ουτε καν να σκεφτομαι, γιατι και να το να σκεφτομαι με κουραζει. Βαριεμαι να βγω εξω, βαριεμαι και να καθομαι μεσα, ομως επειδη το πρωτο απαιτει πιο πολυ ενεργεια, κανω αναγκαστικα το δευτερο. Αν δεν ειχα τους γονεις μου να κοιταν το τι κανω δε θα εβγαινα καθολου εξω (μονος). Ισως απλα να ειμαι απογοητευμενος απο αυτο που επαθα, ισως και να χω καταθλιψη, γεγονος ειναι η απαθεια παντως που εχω για οτιδηποτε και η δυσκολια στην επεξεργασια του, γιατι οπως ειπα, με κουραζει. Θα κανω ομως μια προσπαθεια να γραψω τις σκεψεις μου και τις διαπιστωσεις μου σχετικα με τις κρισεις.
Καταρχην πρεπει να πληροφορηθω καλυτερα σχετικα με το τι προκαλει τις κρισεις. Τις προκαλει η σκεψη μου και μονο, ή εχει βλαβη ο εγκεφαλος? Πρεπει να ξαναπαω σιγουρα σε ψυχιατρο καποια στιγμη. Εστω και για πληροφορηση.
Λοιπον τωρα το γιατι δεν ακολουθησα τη θεραπεια που μου προτεινε η ψυχιατρος ειναι γιατι μου ειπε
1ον) να παρω τα γνωστα χαπια (xanax + 1 αντικαταθλιπτικο) για κανα χρονο, χωρις να μου πει και τιποτε αλλο, καθως μου το πε ενω εληγε η επισκεψη και δεν μπρολαβα να ρωτησω και γω σχετικα. Κατσε ρε, σκεφτηκα, θα χαπακωθω ετσι ξαφνικα οχι για μερικες μερες αλλα... για ενα χρονο χωρις να μου εξηγησεις τιποτα σχετικα με τη δραση, παρενεργειες κτλ? Και γιατι ενα χρονο και οχι λιγοτερο? εξηγησε μου και ευχαριστως αμα τελικα ειναι για το καλο μου να τα παρω και για 20 χρονια (που λεει ο λογος). Επομενως δεν εχω ακομη εμπιστοσυνη στο να παρω χαπια αν δε με διαβεβαιωσει καποιος ψυχιατρος σχετικα με το αν ειναι απολυτη αναγκη να τα παρω και σε τι θα με ωφελησουν και αν τα υπερ σε σχεση με τα κατα ειναι περισσοτερα.
2ον) αφου εγραψε τα χαπια, μου λεει 80 ευρω οι συνεδριες αμα ακολουθησω και ψυχοθεραπεια για κανα 5μηνο. Μερικοι ομως δεν εχουν λεφτα μου λεει και επιλεγουν να κανουν μονο θεραπεια με φαρμακα, σκεψου το και πες μου σε κανα 20ημερο μου πε. Το θεμα δεν ειναι τι μου ειπε το οποιο μπορει να ειναι και απολυτα σωστο, αλλα πως μου το πε! Το υφος της ηταν πολυ ψυχρο και υπολογιστικο και ηταν σαν να μου λεγε καταμουτρα: \'\'Αν εχεις λεφτα εχεις καλυτερη θεραπεια, αν δεν εχεις κανεις μονο θεραπεια με φαρμακα κι ο θεος βοηθος, εγω παντως σαν ψυχολογος χεσ**κα τη δουλεια μου κανω, τα λεφτα μου τα βγαζω ειτε εσυ εχεις λεφτα ειτε δεν εχεις\'\'.
Γι αυτο και εμενα μου την εδωσε και προσπαθω να το ξεπερασω μονος. Αμα ειχε λιγο πιο ανθρωπινο χαρακτηρα ισως και να ακολουθουσα αυτα που μου λεγε.
Τελωσπαντων δεν ξερω ποσο ενδιαφεροντα θα βρειτε αυτα που θα πω, παντως εγω θα τα πω. Λοιπον, καταρχην θα πρεπει να διαχωρισω τις μεμονωμενες ταχυκαρδιες, ή την κοπωση που αισθανονται μερικοι ανθρωποι σε αντιθεση με μια κριση πανικου. Κι αυτο γιατι θυμαμαι τον εαυτο μου στο δημοτικο ή στο γυμνασιο για μια μεγαλη περιοδο που ειχα διαρκες και υπερβολικα εντονο αγχος με το σχολειο, με τους συμμαθητες, με ολα γενικοτερα (μαλλον ειχα γενικευμενη αγχωδη διαταραχη και μαλιστα για μεγαλο διαστημα). Θυμαμαι με πονουσε εντονα η καρδια μου και ειχα ξαφνικες και εντονες ταχυκαρδιες, κι αφου πηγα σε καρδιολογους, σιγουρος οτι κατι εχω, και μου παν δεν εχω τιποτα απο το αγχος ειναι τοτε διαπιστωσα οτι το αγχος μεταφραζοταν σε ξαφνικες ταχυκαρδιες με εντονους πονους. Μολις εβλεπα οτι δεν παει αλλο θυμαμαι οτι βρηκα τροπους να μετριασω το αγχος ή να το μειωσω στο φυσιολογικο. Με το που εφυγε το αγχος φυγαν και οι ταχυκαρδιες.
Αλλοτε το αγχος μου μετατραπηκε σε εντονη υπνηλια και υπερβολικη κοπωση χωρις να κανω τιποτα κουραστικο με αποτελεσμα να κοιμαμαι σχεδον συνεχεια, με το που εφυγε το αγχος εφυγε και η κοπωση. Αυτα ομως τα συμπτωματα τα ειχα σε υπερβολικο βαθμο και για μεγαλο διαστημα, δεν ηταν \'\'λιγο αγχος\'\' οπως λενε μερικοι. Καλα για καταθλιψη και εκει εχω γραψει τη σελιδα μου. Ολα αυτα παντως εφυγαν οριστικα οταν, αφου τελειωσα το σχολειο και περασα στη σχολη μου, εχτισα την προσωπικοτητα μου, και αντιμετωπισα σταδιακα με δραστικες λυσεις τους στρεσσογονους παραγοντες που τελικα βιωνα. Για να μην πολυλογω, μεχρι σημερα ή μαλλον μεχρι δυο μηνες πριν για να ειμαι ακριβης, ειλικρινα πιστευω οτι εφτασα σε ενα πολυ μεγαλο βαθμο αποφυγης και αντιμετωπισης αγχωτικων καταστασεων, τοσο που πραγματικα να πιστευω οτι ειμαι απο τα λιγα ατομα που εχουν ελαχιστο αγχος.
Εννοειται οτι διαχωριζω τα προβληματα, τις αναγκες και τις υποχρεωσεις που εχει καποιος, απο το αγχος που αυτα προκαλουν. Το αγχος ειναι υποκειμενικο για τον καθενα. Πχ καποιος μπορει να εχει πολυ αγχος για να τελειωσει γρηγορα και με καλο βαθμο τη σχολη του, κι αλλος να μην εχει καθολου αγχος γι αυτο και να λεει εγω θα μαι χαλαρος κι οποτε τελειωσω τελειωσα.
Επομενως, για να συνεχισω, πιστευω οτι εφτασα σε εναν ικανοποιητικο βαθμο χωρις αγχος και με πολυ αυτοπεποιθηση, ισως και υπερμετρη για αρκετα χρονια, τοση ωστε να εχω διαγραψει τα αγχωτικα κεφαλαια απο τη ζωη μου και να εχω υπερμετρες φιλοδοξιες, που κι αυτες τις εβλεπα να πραγματοποιουνται αν πραγματικα προσπαθουσα πολυ. Βλεποντας λοιπον απο πρωτο χερι πως ημουνα στο σχολειο με πολυ αγχος , και συγκρινοντας το με την περιοδο μετα το σχολειο, ειμαι πλεον βεβαιος, δια της πειραματικης μεθοδου στον εαυτο μου που εκτελεστηκε στο εργαστηριο της ζωης (καλα τι γραφω ο ποιητης ε? ουτε ο Παλαμας να μουνα), οτι μπορει να προκαλεσει πολυ επωδυνα και πραγματικα σωματικα συμπτωματα.
Για να ρθω στις κρισεις τωρα.
Οπως ειπα αλλο συμπτωματα αγχους κι αλλο κρισεις πανικου. Εγω τη βιωνω σαν καρδιακη προσβολη σε φουλ συμπτωματα.
Αυτο που πιστευω οτι τις προκαλεσε για πρωτη φορα πριν 2 μηνες περιπου ειναι οτι παρουσιαστηκαν ενα σωρο προβληματα στη ζωη μου τον τελευταιο καιρο και αφορουσαν σε ιατρικα θεματα που προεκυψαν και επρεπε να κανω εξετασεις, καθως και σε αλλα που με βασανιζαν απο το καλοκαιρι και μετα και μου προκαλεσαν πολυ αγχος για μισο χρονο. Ομως οπως προειπα δεν ειμαι αγχωδης τυπος γενικα και εδω θα πρεπει να κανουμε αλλον ενα μεγαλο διαχωρισμο: Αλλο αγχωδης τυπος και αλλο καποιος που εχει αγχος εξαιτιας περιστασεων. Καποιες περιστασεις προκαλουν αναμφιβολα αγχος σε οποιονδηποτε (πχ ιατρικες εξετασεις για κατι σοβαρο, διαρκεις τσακωμοι με την οικογενεια κτλ), και δεν εχει να κανει με το αν ειναι αγχωδης τυπος γενικα. Ο αγχωδης τυπος θα εχει πολυ αγχος και για απλα πραγματα που δεν θα επρεπε κανονικα να ειχε. Αυτα γενικως τα ανεφερα ωστε να αποκλεισουμε τη διαταραχη πανικου καταναγκην με τον αγχωδη τυπο.
Επομενως θα συμφωνησω με τα αρθρα που λεν οτι η διαταραχη δεν εχει να κανει με ελλειψη δυναμης, αυτοπεποιθησης και θελησης. Εαν ομως δενν ειμαστε αδυναμοι θα πρεπει να βρουμε τη χαμενη μας δυναμη και να τις στειλουμε στο διαολο τις κρισεις. Λοιπον πιστευω οτι το επακολουθο αγχος των πολλων γκαντεμικων και ατυχων περιστασεων απο το καλοκαιρι και μετα μου προκαλεσε την πρωτη κριση. Τωρα βλεπω ουσιαστικα μια εξηγηση: Η πρωτη κριση προκαλεσε υπερευαισθησια στο σημειο του εγκεφαλου που ενεργοποιει την αδρεναλινη και τις αλλες ορμονες που ευθυνονται για τις κρισεις. Εαν υπηρχε απο πριν καποια βλαβη στον εγκεφαλο τοτε θα ειχαμε κριση απο τη βρεφικη ηλικια. Όμως εφοσον οι επαναλαμβανομενες κρισεις ερχονται μετα την πρωτη κριση σημαινει οτι απο κει και μετα κατι δεν παει καλα. Τωρα δεν νομιζω να παθαινει μονιμη βλαβη ο εγκεφαλος, εφοσον για να προκληθει βλαβη (ξαφνικα) σε οποιοδηποτε οργανο πρεπει να υπαρχει εξωγενης παραγοντας, πχ μικροβιο, να παθεις ηλεκτροπληξια, να χτυπησεις, τελωσπαντων κατι. Δεν ειναι δυνατον να παθαινεις βλαβη με μια φυσιολογικη αντιδραση του οργανισμου οπως αυτος της αμυνας σε περιπτωση απειλητικων για τη ζωη καταστασεων. Επομενως πιστευω οτι εχουμε αποκτησει απλα ευαισθησια στη συγκεκριμενη αντιδραση του οργανισμου.
Τωρα εφοσον και γω βλεπω μεγαλη βελτιωση με το να παψω να το σκεφτομαι (οτι θα μου ρθει κριση) σε μεγαλο βαθμο, παει να πει οτι υπαιτιοι της καταστασεως μας ειμαστε εμεις με τις σκεψεις μας, σωστα? Ε ρε γαμωτη μου αν τα προκαλουμε εμεις οι ιδιοι τελικα πρεπει οσο δυσκολο κι αν ειναι να σταματησουμε να το προκαλουμε ωστε να φυγει το γαμ**ενο δεν αντεχω αλλο βαρεθηκα. Τις προαλλες που πηγα να κοιμηθω πηγα να παθω κριση γυρω στις 15 φορες και 15 φορες το απετρεψα αλλα κουραστηκα και πηρα ενα xanax αναγκαστικα. Τεσπα το ξερω οτι ειναι δυσκολο να φυγει αλλα πρεπει να τα καταφερουμε οσο καιρο κι αν χρειαστει, οσες απογοητευσεις κι αν εχουμε. Εγω παντως εδω θα ειμαι να γραφω τις σκεψεις μου, να ακουω και τις δικες σας, και αν βρισκουμε καποια λυση, ειτε αυτο λεγεται χαπια ειτε οτιδηποτε αλλο να το μοιραζομαστε. Ελπιζω να μην κουραζω με αυτα που γραφω και να μην φαινονται μαλ**ιες, τα εγραψα παντως γιατι οπως εγω ωφελουμαι απο τις δικες σας σκεψεις και εμπειριες ετσι κι εγω γραφω τις δικες μου.
Καλη μας δυναμη!

Καλημέρα susperia.
Καλέ μου μη φοβάσαι τους πανικούς σου. Έχεις το πιο δυνατό όπλο. Το πολύ καλό μυαλό σου. Όλες οι σκέψεις κ τα συμπεράσματά σου περί πανικού είναι καθόλα εύστοχα. Εγώ τεμπέλιασα, δεν έβαλα το σωστό μέρος του μυαλού μου να ξεμπερδέψει το κουβάρι, έτρεξα σε ψυχίατρο. Λίγα εφόδια μου έδωσαν τα xanax κ το αντικαταθλιπτικό. Μετά από πολύ καιρο κατάλαβα ότι ο γιατρός δεν έβλεπε το πρόβλημά μου αλλά τα 100 ευρώ εβδομαδιαία. Η συμβουλή μου, πήγαινε σ\'έναν ειδικό να μιλήσεις. Ετσι μόνο για να βρεις μπούσουλα στη σκέψη σου. Κατά τ\'άλλα ΜΟΝΟ εσύ θα καταφέρεις να το νικήσεις.

susperia καλημερα καταρχας:)
θα συμφωνήσω και γω με την βίκη ότι έχεις ένα πολύ δυνατό μυαλό.τώρα οσων αφορα τα φαρμακα δεν ξερω τι να πω,γιατι δεν σε ξερω αφενος και αφαιτερου δεν ειμαι ειδικος:)
βασικα εγω αν δεν επερνα αυτα που παιρνω θα ημουν πολυ χειροτερα.
αυτο είναι εξακριβομένο(εχω δοκιμασει να τα κοψω και ημουν πολύ χειροτερα).οχι βεβαια οτι λυνονται όλα τα προβληματα με τα φαρμακα απλα -οπως το βλεπω εγω-οταν πνιγεσαι τα φαρμακα δεν σε αφηνουν να βουλιαξεις,ΔΕΝ ΣΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΜΩΣ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΑΣ.αυτο το καταφερνεις μονος σου,είτε με την βοηθεια της ψυχοθεραπειας.

υγ.δεν μας κουρασες καθολου!!!αντιθετως εδω είμαστε για να στηριζουμε ο ενας τον αλλο!!!

Susperia καταρχήν δεν είναι μαλα***ς αυτά που μας λές. Σε καταλαβαίνω για το πως ένιωσες με τη γιατρό. Υπάρχουν άτομα που μας βλέπουν ως χρήμα και μόνο. Ευτυχώς δεν είναι ολοι έτσι και μην αφήσεις αυτό το άτυχο περιστατικό να σε κανει να διαμορφώσεις άσχημη γνώμη για όλους τους γιατρούς του είδους. Θα σε συμβούλευα να επισκεφτείς και καποιον/α άλλον/η ειδικό και να ρωτήσεις αυτά που θες να μάθεις. Μην ανησυχείς για τις κρίσεις δεν έχεις κάποιο παθολογικό πρόβλημα, οι σκέψεις μας είναι που τα δημιουργούν όλα. Καλή δύναμη. :)

ΥΓ: Απότι ξέρω τα xanax είναι βενζοδιαζεπίνες και πάνω από 6 μήνες δεν ενδύκνειται η χρήση τους γιατί μπορεί να προκαλέσουν εθισμό. Φυσικά ΔΕΝ είμαι ειδικός για να ξέρω σίγουρα, απλά λέω τί έχω ακούσει.

Ευχαριστω για τις απαντησεις σας, γενικα απο οτι βλεπω ειστε ολοι κι ολες πολυ δυνατα αλλα και πολυ ευαισθητα ατομα. Μιας και βαριoμουνα γενικως, τοσο πολυ που βαρεθηκα να βαριεμαι πηγα πριν για λιγο τρεξιμο, μιας και δεν εχω δει καλυτερο αγχολυτικο (αντε και το xanax καμια φορα). Αφου καπως ξεαγχωθηκα λιγο από το τρεξιμο ας πω για αλλη μια φορα τις σκεψεις μου και τις εμπειριες μου.

Μαλλον ας πω πρωτα μια εμπειρια μου πανω στον πανικο. Πιστευω οτι ο φοβος του φοβου τελικα ισχυει οτι επιφερει τις κρισεις, και το στηριζω στην ακολουθη εμπειρια που ειχα πριν λιγα χρονια, τοτε που ημουν μια χαρουλα, ουτε φοβους να χω ουτε το να ουτε τ αλλο (σε σχεση με τωρα τουλαχιστον). Λοιπον μου ειχε κανει εντυπωση τοτε το πως κοιμομαστε! Τι θα γινοταν αν ειχα πληρης συνειδηση του εαυτου μου τη στιγμη ακριβως που ειναι να μας παρει ο υπνος? Για το σκοπο αυτο ενα βραδυ που επεσα ησυχος-ησυχος για υπνο, επικεντρωθηκα στο να χαλαρωνω, να μειωνονται οι καρδιακοι παλμοι ωστε να με παρει ο υπνος, εχοντας ομως σε εγρηγορση τη σκεψη μου, δηλαδη προσπαθουσα να βιωσω συνειδητα την μεταβαση απο την κατασταση του ξυπνιου στην κατασταση του υπνου. Ειχα λοιπον επικεντρωθει για αρκετη ωρα στους χτυπους της καρδιας και στο πως αισθανεται το σωμα μου εκεινη τη στιγμη, ενω παραλληλα ειχα και ανυσηχια για το τι θα μου συμβει με αυτο που εκανα. Ξαφνικα λοιπον ενω το προσπαθουσα και ενιωθα λιγο περιεργα επειδη ειχα καταφερει να χαλαρωσω σε συνειδητη κατασταση το σωμα μου, ενιωσα αποτομα τρομο και πανικο και η καρδια μου αρχισε να χτυπα υπερβολικα γρηγορα και δυνατα, καθως και να ζαλιζομαι και να ειμαι σε μια κατασταση ότι παω να τρελαθω. Βασικα τα χρειαστηκα εκεινη τη στιγμη, κι αυτο που εκανα ηταν να ηρεμησω και μετα από λιγο να πεσω για υπνο. Εννοειται οτι δεν ειχα καμια επιπλοκη μετα απο αυτο, αυτο που καταλαβα ηταν οτι το εγχειρημα μου ηταν μια βλακεια και μιση και αυτό που επαθα κι ενιωσα ηταν επειδη προσπαθουσα να κανω κατι αφυσικο, και οντως εγω ουσιαστικα το προκαλεσα με την πραξη μου.

Οπως το θυμαμαι ενιωσα τον τρομο και τον πανικο που νιωθει κανεις σε μια κριση καθως και την ταχυκαρδια και τη ζαλη.
Κυλησαν λοιπον τα χρονια και ημουν μια χαρα μεχρι που τωρα απεκτησα αυτη την ωραια διαταραχη.
Μου ρθε λοιπον κι αυτη η εμπειρια στο μυαλο που ειχα τοτε οταν δεν ειχα καποιο προβλημα και τη συγκρινω με τις κρισεις τωρα και διαπιστωσα τα εξης:

Τοτε που ουσιαστικα ειχα προκαλεσει μονος αυτή τη μικρη κριση τι ειχα κανει, δηλαδη πως την προκαλεσα? Για πολυ ωρα ειχα επικεντρωθει με ανησυχια πολύ στο σωμα μου, στους χτυπους της καρδιας μου, σε ολες τις αισθησεις μου και ειχα παραλληλα αγχος για το τι θα μου συμβει, πως θα νιωσω σωματικα όταν πετυχω τον παραπανω στοχο, μηπως θα πονεσω, μηπως θα νιωσω κατι πρωτογνωρο, ευχαριστο ή δυσαρεστο?

Γιατι όμως γραφω για αυτή την παιδιαστικη βλακεια που εκανα τοτε? Μηπως γιατι αυτό που εκανα τοτε το κανω διαρκως τωρα συνεχεια και χωρις να το θελω μετα την πρωτη μου κριση πανικου? Σκεφτειτε το, εχουμε (ή τουλαχιστον εγω εχω) συνεχεια την προσοχη μας στραμμενη στις λειτουργιες και στις αισθησεις μας, ότι κι αν κανουμε ακομα κι αν κοιταμε τηλεοραση, ακομα κι αν μιλαμε με καποιον, καποιο ποσοστο-εστω και μικρο-της προσοχης μας βρισκεται στο σωμα και τις αισθησεις μας . Μηπως θα χτυπησει λιγο πιο γρηγορα η καρδια, μηπως μουδιασει λιγο το χερι μου, μηπως νιωσω ένα τσιμπηματακι καπου στο σωμα κι ολη αυτή η προσοχη που εχουμε προς το σωμα μας συνοδευεται από αγχος για την παραμικρη μεταβολη και αισθηση.

Ε και λεω εγω τωρα ότι ισως ετσι δουλευει ο οργανισμος ολων. Δηλαδη ότι αφου εγω καταφερα να προκαλεσω μονος μια κριση τοτε που δεν ειχα προβλημα και ουτε απεκτησα μετα από αυτό, ισως και να επαληθευσα πειραματικα τοτε και χωρις να το θελω ότι όταν ανυσηχεις συνεχεια για το σωμα σου, το σωμα σου αντιδραει και συγκεκριμενα με αισθηματα πανικου, ποσο μαλλον αν το σκεφτεσαι καθε μερα ειτε λιγο ειτε πολυ. Άρα, αν δεχτουμε τα παραπανω, οντως δεν εχουμε καποιο οργανικο προβλημα και είναι η συνεχης και αδιακοπη ανυσηχια μας ολη μερα που προκαλει τις κρισεις, όταν τις προκαλει. Αρα αμα φυγει η ανυσηχια, ισως φυγουν σιγα σιγα και οι κρισεις.

Σκεφτηκα οτι η παραπανω διαπιστωση ισως να σας ηταν ενδιαφερουσα, επειδη αφορα το πριν αποκτησω κρισεις και το μετα.

Όσο γράφεις, τόσο με πείθεις ότι τα φάρμακα δε σου χρειάζονται. Μάλλον θα τεμπελιάσουν το κατά τ\'άλλα εύστροφότατο μυαλό σου. Θέμα χρόνου είναι να τ\'αφήσεις πίσω σου το θηριάκι.

Φίλε susperia κάπου στο τέλος του post σου ταυτίστηκα μαζί σου.

Νομίζω ότι έχεις απόλυτο δίκιο στο σημείο που λες ότι κάποιο μέρος του εαυτού μας είναι ΠΑΝΤΑ επικεντρωμένο ή ΠΟΛΛΕΣ φορές στη λειτουργία του σώματός μας. Το βλέπω σε εμένα. Ένας πόνος στην πλάτη, στην κοιλιά, στο χέρι, ένα μικρό ανακάτεμα στο στομάχι, λίγη ζαλάδα. ΧΙΛΙΑΔΕΣ μικρά συμπτώματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες περνάνε αδιάφορα, εμείς τα περιμένουμε να συμβούν για να ξεκινήσουμε την γνωστή ιστορία που καταλήγει στον φόβο και στην κρίση πανικού.

Χιλιάδες τα συμπτώματα. Κρυώνω, ζεσταίνομαι, τα χέρια μου, τα πόδια μου, και τα 2, βουίζει το αυτοί μου, πονάει το κεφάλι μου. Χ Ι Λ Ι Α Δ Ε Σ...

Αμέσως το μυαλό μας πάει σε συμπτωματολογίες ασθενειών που έχουμε διαβάσει ή έχουμε ακούσει. Βουίζει το αυτή μου άρα έχω αυτό. Κρυώνω άρα συμβαίνει εκείνο...Γιατί άλλο ένα στοιχείο που έχω και νομίζω όλοι μας είναι το ψάξιμο στο ιντερνετ ή σε περιοδικά, βιβλία για διάφορες ασθένειες. Καρδιά, εγκεφαλικά, καρκίνοι, HIV...ότι μπορεί να φανταστεί ο νους σου....

Μόνο και μόνο τα παραπάνω 4 καλύπτουν ΟΛΟΙ την γκάμα των φυσιολογικών συμπτωμάτων που μπορεί να έχει ένας υγιείς άνθρωπος. Εμάς όμως δεν πάσχει το σώμα μας με τον τρόπο που νομίζουμε...Πάσχει ο τρόπος σκέψης μας.

Η γνώμη μου είναι ότι αν βλέπουμε ότι περνάει καιρός και δεν μπορούμε να βρούμε τρόπο να ξεφύγουμε μόνοι μας να ΤΡΕΞΟΥΜΕ όσο το δυνατόν συντομότερα σε κάποιο γιατρό. Όταν γράφω γιατρό εννοώ ΜΟΝΟ ψυχίατρο. Αν δούμε αδιαφορία από την μεριά του και ότι μας θέλει μόνο για τα λεφτά του απλά σημαίνει ότι πέσαμε σε κακό επαγγελματία. Όπως υπάρχει κακός υδραυλικός, υπάρχει και κακός γιατρός. Σταματήστε αμέσως μαζί του αν δεν νοιώθετε εμπιστοσύνη και δοκιμάστε κάποιον άλλο. Τελικά με την 2 ή την 3 θα βρείτε τον άνθρωπο που θα σας δείξει τον δρόμο για την λύση του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε...

Εγώ είμαι στην φάση που θα επισκεφτώ καινούριο γιατρό μετά από 1.5 χρόνο από τον προηγούμενο που μόλις τώρα συνειδητοποιώ ότι με βοήθησε αλλά όχι στον βαθμό που έπρεπε. Τώρα ελπίζω ότι θα γίνουν όλα σωστα...

Αγαπητη μου ΒΙΚΥ, ευχαριστω για τα καλα σου λογια, σιγα ομως το ευστροφο μυαλο που εχω.
Φιλε Gordon, θα συμφωνησω οτι αμα κατι δεν περναει με τις δικες μας δυναμεις τοτε πρεπει να απευθυνθουμε σε καποιον ειδικο. Εγω δεν ακολουθω καποια θεραπεια με φαρμακα ή ψυχοθεραπεια για το λογο οτι μου χτυπησε ασχημα η ψυχιατρος που πηγα για πρωτη φορα και γιατι καπως εχω καταφερει να ελεγξω τις κρισεις, χωρις αυτο να σημαινει οτι στο μελλον δεν θα απευθυνθω. Το κακο ομως ειναι οτι ανεπτυξα και λιγο αγοραφοβια, καθως και σιγουρα εχω καταθλιψη.

Παιδια παντως να πω επειδη διαβαζοντας γενικα αρθρα στο ιντερνετ σχετικα με διαφορες διαταραχες, ανακαλυψα οτι ειχα περασει στο παρελθον εκτος απο γενικευμενη αγχωδη διαταραχη, και Ιδεο-Ψυχαναγκαστικη Διαταραχη και τα δυο σε εντονο βαθμο και πρεπει να πω οτι μπροστα στον πανικο μου φαινονται καραμελες τωρα που το σκεφτομαι.

Εχω αποφασισει πλεον το τι θα κανω για να αντιμετωπισω τα προβληματα μου. Θα τα γραψω για το λογο οτι ισως καποιος να βρει ομοιοτητες με τον τροπο που σκεφτομαι.

Καταρχην αφου εχω καταθλιψη, σημαινει οτι πρεπει να ξεκουραστει το μυαλο μου, οπως και το μυαλο οποιουδηποτε που εχει καταθλιψη, αφου διαβαζοντας ειδα οτι ειναι η αντιδραση του οργανισμου στην κουραση που μας εχουν φερει οι καταστασεις που ζουμε και σκεφτομαστε, αρα για να ξεκουραστουμε θελοντας και μη ενεργοποιειται αυτος ο μηχανισμος . Αρα ξεκουραση για λιγο και χαλαρη σκεψη σχετικα με διαφορα ζητηματα, θα παω δηλαδη με τα νερα της καταθλιψης που δεν επιτρεπει εντονη σκεψη. Πιστευω αν δεν το κανω, μονο χειροτερα θα γινω αφου θα ειναι σαν να αγνοω τον οργανισμο μου που φωναζει : <<Ρεεεεεεε!!! Ξεκολλα!! Μας κουρασες με τη πολλη σκεψη!! Σταματα να σκεφτεσαι πολυ μπας και ηρεμησω λιγο!!>>. Αυτο θα το κανω σε συνδυασμο με τρεξιμο που ειναι πολυ αγχολυτικο.

Μετα οταν κι εφοσον νιωσω λιγο καλυτερα. Πρεπει παλι να βαλω σε μια σειρα τα προβληματα που με φεραν σε αυτη την κατασταση. Και τι με εφερε σε αυτη την κατασταση, το υπερβολικο αγχος για πολλα πραγματα, κυριως ιατρικες εξετασεις που δεν ολοκληρωσα (πριν παθω τον πρωτο πανικο), καθως και πρεπει να κανω μια πολυ αυστηρη αυτοκριτικη στον εαυτο μου για το τι κανω λαθος που με οδηγησε μεχρι εδω.Το τελευταιο ειναι πολυ σημαντικο, γιατι μεχρι να παθω πανικο νομιζα οτι ολα τα κανω σωστα και οπως εχω γραψει σε παραπανω post πιστευα οτι ημουν απο τα λιγα ατομα χωρις ιδιαιτερο αγχος και με πολυ αυτοπεποιθηση.Ειναι λοιπον μονο οι συγκυριες που με οδηγησαν μεχρι εδω (φαινομενικα μονο αυτες ειναι, γιατι για μισο χρονο με ειχαν καταβαλει), ή μηπως ειναι και η γενικοτερη σταση ζωης που ειχα αναπτυξει.

Για παραδειγμα τωρα που το σκεφτομαι ειχα φτασει στο σημειο να ασχολουμαι με χιλια δυο πραματα, γυμναστικες, μουσικες, σπουδες, να σκεφτομαι πολιτικα ζητηματα, και πιστευα οτι πρεπει σε ολα να φτασω στον μεγιστο βαθμο που μπορω, και το εκανα γιατι αισθανομουν το σωμα και το μυαλο μου σε πολυ καλη κατασταση, και δεν τα εκανα επειδη επρεπε να τα κανω, ή επειδη ειχα αγχος να τα κανω, αλλα επειδη ειχα θεσει πολλους, παρα πολλους στοχους. Επιπλεον ειχα περιελθει σε μια κατασταση να ειμαι πραγματικα θλιμμενος για ολα τα πραγματα στον κοσμο οπως οι πολεμοι και οι νεκροι τους,οι αρρωστιες, η πεινα, η εγκληματικοτητα, κι ενιωθα οτι κατι επρεπε να κανω για αυτα τα πραματα. Ειδικα μου ειχε σφηνωθει στο μυαλο η μετατραυματικη αγχωδης διαταραχη που παθαινουν καποιοι στρατιωτες στον πολεμο εξαιτιας των φρικτων καταστασεων που βιωνουν κι ενιωθα τυψεις γενικως που καποιοι περνανε τοσα πραματα ενω εγω ειμαι υγιης. Να φανταστειτε ακουγα κυριολεκτικα ολη μερα το \'\'the eyes of the insane\'\' των slayer, που ασχολειται με αυτη τη διαταραχη, επειδη δε μπορουσα να το χωνεψω οτι ανθρωποι βιωνουν τοσο ψυχοφθορα πραγματα κι εγω καθομαι ησυχος χωρις να μπορω να κανω κατι για αυτους που υποφερουν.

Εφτασα λοιπον σε ενα σημειο να σκεφτομαι ολη μερα για το τι πρεπει να κανω για αυτους που υποφερουν, να γαμ**μαι στη γυμναστικη ολη μερα και να εχω πολλες δραστηριοτητες. Ομως παραλληλα ειχα και λιγες εξοδους και δεν ηθελα τοσο πολυ να βγαινω τον τελευταιο χρονο, οσο να ασχολουμαι με τους στοχους που ειχα θεσει.

Ελα ομως που το σωμα και το μυαλο δε σε ακολουθει παντα και δεν αντεχει οσο εσυ νομιζεις.
Επομενως αυτο που αποφασισα να κανω ειναι να ασχοληθω με τον εαυτο μου στη φαση που βρισκομαι και να σκεφτομαι λιγοτερο, γιατι αν δεν ασχοληθω και βοηθησω τον εαυτο μου πως θα μπορεσω να βοηθησω και τους αλλους γυρω μου?

Οσο αγχωτικο κι αν ειναι πρεπει να ξαναπερασω τη φαση με τις ιατρικες εξετασεις, αλλιως θα το χω σε μια γωνια του μυαλου μου και θα μου φερνει διαρκες αγχος καθως και αισθηση οτι εχω παντα μια υποχρεωση που δεν εχω διεκπεραιωσει, κατι που θα δημιουργησει ή θα συντηρησει το γενικευμενο αγχος που εχω. Αφου ολοκληρωσω το καινουριο μου τουρ στους γιατρους και κανω οτι ειναι να κανω οσο καιρο χρειαστει, θα παω και σε ψυχιατρο, εκτος κι αν εχω νεα επιπλοκη με τις κρισεις οποτε θα παω γρηγοροτερα. Ο λογος που θα παω τελευταια στον ψυχιατρο ή ψυχολογο ειναι οτι νιωθω σιγουρα οτι θα μου πει να κανω τις εξετασεις που πρεπει να κανω ετσι κι αλλιως, οποτε γιατι να μην το εχω κανει νωριτερα? (οι εξετασεις αφορουν σε ενοχλησεις που ειχα πριν παθω πανικο).

Αμα ξεμπερδεψω με τους γιατρους και μου μεινει ο πανικος μονο αυτος καθεαυτος, αυτο που νιωθω οτι πρεπει να κανω ειναι να υιοθετησω ενα λιγοτερο αγχωδη τροπο ζωης, με λιγοτερους στοχους που θα βαζω και πιο πραγματοποιησιμους και οχι γενικοτερα να βομβαρδιζω τον εαυτο μου με σκεψεις, στοχους και χιλια δυο, καθως και να βρισκω περισσοτερο χρονο για τον εαυτο μου, σε συνδυασμο με αθλητισμο και δραστηριοτητες που σε βοηθαν να χαλαρωσεις.

Σαν συνοψη, αυτο που θελω να δω ειναι αν με το να αντιμετωπισω αυτα που ξαναφεραν στη ζωη μου στρες και αγχος, θα φυγουν και οι κρισεις, γιατι καλες ειναι οι θεωριες που λεω, πρεπει ομως να τις κανω και πραξη.
Αποφασισα να τις κανω με την παραπανω σειρα.

Βρισκετε καμια ομοιοτητα με αυτα που γραφω στη δικη σας περιπτωση σχετικα με τον τροπο αντιμετωπισης των δικων σας καταστασεων? Νιωθετε οτι πρεπει να κανετε καποιο σχεδιο για να απαλλαγειτε απο τις κρισεις και το αγχος σας γενικοτερα?

Αφού τελειώσεις όλες τις εξετάσεις που καλύπτουν τις φοβίες σου πήγαινε σε κάποιον ψυχίατρο γιατί μπορεί έτσι να προλάβεις μια πιθανή υποτροπή αύριο-μεθαύριο στο άγχος σου. Από το να σε βρει νέος γύρος άγχους απροετοίμαστο θωράκισε τον εαυτό σου έτσι ώστε να μην έρθει και ποτέ.

Παιδια να ρωτησω , επειδη κι εγω ειμαι μπερδεμενος σχετικα με τις κρισεις και το ψαχνω, καθως με επιασε μια πολυ ωραια καθως περπατουσα προηγουμενως κι ενιωθα σχετικα καλα (πριν με πιασει). Οσοι ακολουθησαν καποια θεραπεια ειτε σε ψυχιατρο, ειτε σε ψυχολογο, ειτε και τα δυο. Ποια εξηγηση εδωσαν αυτοι (οι ψυχιατροι/ψυχολογοι) για την αιτια των κρισεων? Ειναι δυνατον να οφειλονται μονο σε λιγο αγχος? Καλα αμα εχεις γενικα υπερβολικα πολυ αγχος το καταλαβαινω οτι ο οργανισμος μπορει να αντιδρασει με απροσδοκητο τροπο. Αμα ομως εξασθενει το αγχος γιατι δεν φευγουν και οι κρισεις? Καταρχην λιγο αγχος ειναι φυσιολογικο να εχουν ολοι οι ανθρωποι, δεν ειναι δυνατον να εξαλειφθει και τελειως και δεν πρεπει κιολας γιατι αμα δεν επρεπε να υπαρχει δε θα υπηρχε, καποιο σκοπο εξυπηρετει κι αυτο. Ειχα και πιο πολυ αγχος στη ζωη μου αλλα δεν ειχα κρισεις. Ειναι δυνατον με μια μικρη σκεψη ή εναν μικρο φοβο να σε πιανει ολοκληρη κριση? Μου φαινεται παραλογο. Κι αν ειναι ετσι γιατι κι αλλος κοσμος δεν παθαινει (χτυπα ξυλο) κρισεις? Γιατι σιγουρα ξερω ατομα πολυ πιο αγχωδη απο ολους μας, παρολα αυτα δεν εχουν κρισεις. Δηλαδη πως τα εξηγησαν αυτα οι ψυχιατροι/ψυχολογοι? Ωρες ωρες ενω εχω δωσει καποια εξηγηση για ολα αυτα που μου συμβαινουν τα νιωθω ταυτοχρονα και παραλογα να μου συμβαινουν σε τετοιο βαθμο. Μου την εδωσε τωρα και θα παω να σκουσω slayer να εκτονωθω! Λοιπον αυτο που νιωθω τωρα ειναι οτι θα τρελαθω στην κυριολεξια καμια ωρα και θα βγω εξω να αρχισω να δερνω κοσμο. Θα τους πιανω εναν εναν και θα τους ρωταω: <<γιατι εχω αυτες τις κωλογαμ**ενες κρισεις?
ε??>> κι αν δεν ξερουν θα τους δερνω! Πω πω νιωθω μια τσαντιλα τωρα αλλο πραμα, αμα αρχισω να εκφραζω αυτο που εχω μεσα μου τωρα θα σπασω το πληκτρολογιο και την οθονη! Πρεπει καπου να εκτονωθω! Τεσπα καληνυχτα σ ολους

Φίλε susperia να ξέρεις ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα από όσο φαντάζεσαι. Δηλαδή:

Το άγχος δρα ΠΑΡΑ πολλές φορές ετεροχρονισμένα. Ας πούμε, πιέστηκες πολύ για τις πανελλήνιες και παρουσιάζεις συμπτώματα μετά από 6 μήνες ενώ στο μεσοδιάστημα είσαι καλά.

Για τον κόσμο που βλέπεις γύρω σου και είναι \"καλά\" μην παίρνεις όρκο. Οι περισσότεροι απλά μπορούν και το κρύβουν. Άλλοι είναι στην φάση του ετεροχρονισμένου που περιγράφω πιο πάνω. Δηλαδή τώρα είναι μέσα στο στρες και αυτό θα τους βγει αργότερα. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τίποτα.

Να ξέρεις ότι οι συμβουλές που παίρνεις εδώ είναι καλές μόνο για μια παρηγοριά και ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Από ένα σημείο και μετά μπορεί να σου κάνουν και κακό γιατί σε καθυστερούν από την βοήθεια ενός ειδικού. Να ξέρεις επίσης ότι μπορεί να σου κάνουν κακό ούτως ή άλλος γιατί κανείς μας δεν είναι ψυχίατρος να ξέρει πως πρέπει να σου μιλήσει και μπορεί να γράψει κάτι που να σε κάνει χειρότερα.

Η μεγαλύτερη χρησιμότητα που μπορεί να σου δώσει αυτό το φόρουμ είναι να σε παρακινήσει να πας σε ένα ψυχίατρο. Πίστεψε με οι απαντήσεις που θα σου δώσει στα ερωτήματα που θέτεις εδώ θα σε εκπλήξουν και δεν μπορεί να στις δώσει με σωστό τρόπο ΚΑΝΕΝΑΣ σε ΚΑΝΕΝΑ φόρουμ.

Κάτι τελευταίο. Όταν μιλάμε για βοήθεια αναφέρομαι ΜΟΝΟ σε ΨΥΧΙΑΤΡΟ. Μακριά από ψυχολόγους...

Θα συμφωνήσω με το τελευταίο. Προτίμησε ψυχίατρο. Ο ψυχίατρος γράφει φάρμακα και είναι και γιατρός με σοβαρότερες σπουδές. Εχω πάει σε ψυχολόγο και δεν είδα καμιά βοήθεια. Αντίθετα (οφείλω να ομολογήσω με τη τρίτη) πέτυχα το σωστό ψυχίατρο μου έγραψε τα σωστά φάρμακα και τώρα είμαι πολύ καλύτερα απότι πήγαινα στο ψυχολόγο. Θα συμφωνήσω ότι μονο ο ειδικός μπορεί να απαντήσει στα ερωτήματά σου αυτά με σιγουριά. Εγώ πάντως απότι έχω μιλήσει μαζί του για την περίπτωσή μου, οι κρίσεις πανικού οφείλονται σε λάθος του συναγερμού μου. Δηλαδή αντιλαμβάνεται κίνδυνο που δεν υπάρχει και προετοιμάζει για την αντιμετώπισή του. Ετσι προκαλούνται τα συμπτώματα. Φυσικά ο κίνδυνος είναι ανύπαρκτος και το μονο που μένει είναι τα συμπτώματα που είναι επίπονα αλλά με τη πάροδο του χρόνου κοπάζουν. Για να αντιμετωπίσεις τα συμπτώματα και το λάθος συναγερμό, πρέπει να επιδιώκεις να έρχεσαι σε μετωπική με τα στρεσσογόνα συμπτώματα ώστε να συνηθίσει και να διορθωθεί ο λάθος συναγερμός. (Για τη περίπτωσή μου τουλάχιστον)

Καλησπέρα,

είμαι καινουργιος και εγώ στο forum.Το καλοκαίρι του 2006 άρχισα να έχω τα πρώτα συμπτώματα της συγκεριμένης πάθησης,ταχυκαρδίες,ζαλάδε ς,κτλ πήγα κανα 2 φορές στο νοσοκομείο με την αισθηση του καρδιακου επεισοδίου(εχουμε ιστορικό στην οικογένεια) αλλά δεν μου βρήκαν τίποτα,εκανα όλες τις εξετάσεις (καρδιολόγο,παθολόγο,αιματ� �λογικές) τίποτα και πάλι.Απο τον φόβο μου έκοψα το τσιγάρο και τον καφέ(όχι οτι έκανα κακό που τα έκοψα)
Παιδευόμουν 2 μήνες,ώσπου ο παθολόγος μου που είναι και οικογενειακός μας γιατρός διπίστωσε μετα απο συζήτηση οτι πάσχω απο την συγκεριμένη πάθηση.Μου έδωσε seropram που παίρνω εδώ και κάνα μήνα και ειλικρινά πάω καλύτερα.
Η αλήθεια είναι οτι εδώ και χρόνια$ ζώ σ\'ενα πολύ αγχώδες περιβάλλον έχω πρόβλήματα με την οικογένεια μου(μένω με τους γονείς μου) και πολύ άγχος στη δουλειά μου επίσης.
Πρίν ένα μήνα πήρα μια μεγάλη απόφαση να φύγω απο τους γονείς μου,ν\'αλλάξω δουλειά σε μια λιγότερο αγχώδης και να μέινω με την κοπέλα μου που τόσο αγαπώ και δεν ξέρει τίποτα για την πάθηση μου.Πιστεύω οτι έκανα καλά και οτι η αλλαγή περιβάλλοντος θα με βοηθήδει και θέλω την γνώμη σας πάνω σε αυτό.Όπως θέλω την γνώμη σας στο τι φταίει και το παθαίνει κάποιος.το άγχος;η ρουτίνα;κάτι αλλο;
Σκέφτομαι να σταματήσω το φάρμακο μόλις προσαρμοστώ στο καινούργιο περιβάλλον αλλά και πάλι φοβάμαι μήπως ξαναέρθουν τα συμπτώματα.Εύχομαι κουράγιο και δύναμη σε όσους συμπα΄σχουν