Κι εγω στο κλαμπ!-Διαταραχη πανικου
Πρωτη φορα γραφω στο φορουμ, το διαβαζω εδω και μερικες μερες. Βλεπω οτι δεν ειμαι ο μονος που εχω αποκτησει κρισεις πανικου κι οτι και αλλοι το περνανε. Οχι οτι χαιρομαι που υπαρχουν ανθρωποι που υποφερουν το ιδιο με μενα, αλλα ειναι μια παρηγορια να ξερεις οτι υπαρχουν κι αλλοι που σε καταλαβαινουν ΑΠΟΛΥΤΑ, σε αντιθεση με φιλους, γονεις, αδελφια που σε ακουν μεν, ισως να σε συμπονεσουν, αλλα απολυτα δεν μπορουν να σε καταλαβουν. Αν δεν το ζησεις, δεν μπορεις να καταλαβεις οπως ξερουμε ολοι μας, ειδικα στην συγκεκριμενη παθηση.
Λοιπον, μιας και ειναι περιπου εναμιση μηνας που το παθα (22 χρονων ειμαι), ας διηγηθω κι εγω την ιστορια μου, αλλωστε, διαβαζοντας τις δικες σας ιστοριες, με σιγκινησατε και βοηθηθηκα καπως. Ενα ειδυλιακο λοιπον βραδυ πριν 1,5 μηνα αφου επεσα αργα για υπνο αισθανθηκα ξαφνικα οτι κατι δεν πηγαινε καλα με την καρδια μου, ενιωθα δυσφορια, να μην πολυλογω νομιζα οτι θα παθω καρδιακη προσβολη, αφου ειχα διαβασει τα συμπτωματα της. Αφου τελικα προς στιγμην ηρεμησα, μετα απο ενα λεπτο με ξαναπιασε και ειχα ολα τα συμπτωματα τις κρισης πανικου που αναφερονται στον καταλογο των συμπτωματων, εκτος απο κραμπες, και αισθημα επελευσης τρελας. Εννοειται πως νομιζα οτι θα πεθανω απο καρδια και πηγα στα επειγοντα με ασθενοφορο. Ε μεχρι να ρθει το αθενοφορο (μισαωρο) μεχρι να παω, κι αφου για κανενα 40λεπτο συνολικα ενιωθα τα συμπτωματα κι αφου ενιωθα απο το τρεμουλο σαν να να ειχα παθει ηλεκτροπληξια, μου φυγε. Ολοι οι γιατροι δε διεγνωσαν τιποτα στο νοσοκομειο. Απο αγχος λεγανε ηταν.
Ε απο τοτε εκανα ενα τουρ σε ολους τους γιατρους, παθολογο, καρδιολογο αιματολογο κτλ, κτλ. Απο τη μερα που γυρισα απο το νοσοκομειο και πηγα σπιτι, καθε τεταρτο ειχα καποια απο τα συμπτωματα (δυσπνοιες, ζαλαδες, πλακωματα στο στηθος) για μια βδομαδα περιπου. Ημουν σε τραγικη κατασταση, φοβομουν μεχρι και να ακουσω μουσικη γιατι με το που αυξανονταν λιγο οι καρδιακοι παλμοι, νομιζα οτι θα παθω κριση, οποτε καθομουν σπιτι προσπαθουσα να ειμαι σε ηρεμια για να μην ξαναπαθω κατι, εκτος κι αν εβγαινα για να παω σε γιατρο.
Σταδιακα ενιωθα λιγο καλυτερα (χωρις να ξερω βεβαια οτι αυτο που παθαινα ηταν κρισεις πανικου), μεχρι που με ξαναπιασε δευτερη κριση χειροτερη απο την πρωτη που διηρκησε μια ωρα, ξαναπηγα στο νοσοκομειο ενω ειχα εξαντληθει απο το διαρκες τρεμουλο. Εκει μου ειπε μια παθολογος (μετα απο καποιες εξετασεις που εκανα επιτοπου) οτι επαθα κριση πανικου. Τοτε αρχισα κι εγω να το ψαχνω στο ιντερνετ και τοτε αρχισα να καταλαβαινω τι ηταν αυτο που ειχα, αφου ολα οσα διαβαζα απο τα αρθρα που υπαρχουν για τις κρισεις, καθως και απο αλλους με το ιδιο προβλημα ταιριαζαν επακριβως στην περιπτωση μου.
Πηγα και σε ψυχιατρο τελικα πριν 10 μερες που μου το επιβεβαιωσε οτι ειχα διαταραχη πανικου. Παντως δεν ακολουθησα αυτα που μου ειπε, δηλαδη να παρω χαπια και να κανω ψυχοθεραπεια, τους λογους θα τους γραψω αργοτερα. Παιδια οντως απο τη στιγμη που καταλαβα τι ειχα, και το αντιμετωπισα αναλογα χωρις να το φοβαμαι ιδιαιτερα οταν ερχοταν η κριση και λεγοντας μεσα μου οτι θα περασει δεν ειναι τιποτα, εχω μειωσει κατα πολυ τα συμπτωματα (χωρις να τα εξαλειψω βεβαια).΄Εχω κι αλλα να γραψω γενικως αλλα βαριεμαι τωρα. Αυτο που θελω να πω σε ολους ειναι καλο κουραγιο, να ειμαστε δυνατοι και πανω απο ολα να μη νιωθουμε μονοι, αφου ολοι το ιδιο λουκι περναμε και μπορουμε να αλληλοβοηθηθουμε.
Διαταραχή Πανικού θα περάσει κάποτε???
Καλησπέρα,
είμαι καινουργιος και εγώ στο forum.Το καλοκαίρι του 2006 άρχισα να έχω τα πρώτα συμπτώματα της συγκεριμένης πάθησης,ταχυκαρδίες,ζαλάδε ς,κτλ πήγα κανα 2 φορές στο νοσοκομείο με την αισθηση του καρδιακου επεισοδίου(εχουμε ιστορικό στην οικογένεια) αλλά δεν μου βρήκαν τίποτα,εκανα όλες τις εξετάσεις (καρδιολόγο,παθολόγο,αιματ� �λογικές) τίποτα και πάλι.Απο τον φόβο μου έκοψα το τσιγάρο και τον καφέ(όχι οτι έκανα κακό που τα έκοψα)
Παιδευόμουν 2 μήνες,ώσπου ο παθολόγος μου που είναι και οικογενειακός μας γιατρός διπίστωσε μετα απο συζήτηση οτι πάσχω απο την συγκεριμένη πάθηση.Μου έδωσε seropram που παίρνω εδώ και κάνα μήνα και ειλικρινά πάω καλύτερα.
Η αλήθεια είναι οτι εδώ και χρόνια$ ζώ σ\'ενα πολύ αγχώδες περιβάλλον έχω πρόβλήματα με την οικογένεια μου(μένω με τους γονείς μου) και πολύ άγχος στη δουλειά μου επίσης.
Πρίν ένα μήνα πήρα μια μεγάλη απόφαση να φύγω απο τους γονείς μου,ν\'αλλάξω δουλειά σε μια λιγότερο αγχώδης και να μέινω με την κοπέλα μου που τόσο αγαπώ και δεν ξέρει τίποτα για την πάθηση μου.Πιστεύω οτι έκανα καλά και οτι η αλλαγή περιβάλλοντος θα με βοηθήδει και θέλω την γνώμη σας πάνω σε αυτό.Όπως θέλω την γνώμη σας στο τι φταίει και το παθαίνει κάποιος.το άγχος;η ρουτίνα;κάτι αλλο;
Σκέφτομαι να σταματήσω το φάρμακο μόλις προσαρμοστώ στο καινούργιο περιβάλλον αλλά και πάλι φοβάμαι μήπως ξαναέρθουν τα συμπτώματα.Εύχομαι κουράγιο και δύναμη σε όσους συμπα΄σχουν