Τιποτα στερεο, μοναχα ισορροπουμε
Καλησπερα παιδια και καλη χρονια!!
Εδω και αρκετες μερες θελω να ανοιξω ενα θεμα για να δω αν και αλλη ανθρωποι αισθαντονται ετσι, αλλα μολις γρραφω λιγο το σβηνω χωρις να ξερω τον λογο...
Εδω και χρονια ειμαι τοσο μονη, δεν εχω φιλους εχω μονο γνωστους, δεν εχω καποιον να ανταλλαξω μια κουβεντα, ζω μεσα στην μοναξια, και εχω τοσο αναγκη να εχω φιλους! Θελω να βγω επιτελους με παρεα, να εχω καποιον και οχι και για μια ακομη μερα μονη μου, σαν χαμενη στους δρομους, να μιλησω με καποιον, να γελασω, να δωσω οτι εχω... εχω τοσο αναγκη να δωσω... να αγαπησω και να αγαπηθω... ΠΑΙΔΙΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!!! ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ Ζ-Η-Σ-Ω!!! Δεν με νοιαζει τιποτα πια, δεν αντεχω αλλο αυτη την μιζερια... την βαρεθηκα, βαρεθηκα και εμενα που αντι να ζω καθομαι και πληγωνω την καρδια μου, νομιζοντας εχω και αλλη, και μετα καθομαι και κλαιω... Και ολα αυτα γιατι θυμωνω μαζι μου και με ολους τους αλλους στην ιδεα πως υπαρχουν τοοσα ατομα που νιωθουμε το ιδιο, ειμαστε τοσο διαφορετικοι, και συναμα τοσο ιδιοι. Ειναι απιστευτο το ποσο αποξενωση υπαρχει τελικα, με θυμωνει τοσο πολυ!! ειναι τοσο λυπηρο!! ανθρωποι που δεν ανοιγονται πια, που δεν θελουν να ζησουν αλλα γουσταρουν να μενουν μεσα σε 4 τοιχους και να μιζεριαζουν! και ειναι τοσο αδικο ρε γαμωτο να θελεις να ζησεις και να αλλαξεις και να μην σου δινεται το εναυσμα!! Και γαμωτο εχω αναγκη να μιλησω τοσο!
Φτανει, δεν μπορω αλλο ολοι να κοιτανε το συμφερον τους... Ποτε δεν ειχα ουσιαστικους φιλους, ολοι μονο για το συμφερον με πλησιασαν και μετα χαθηκαν και αυτοι... Ζηλευω τοσο αυτους που εχουν φιλους(με την καλη εννοια παντα), ποσο θα το ηθελα και εγω... ποτε δεν χτυπαει το τηλεφωνο μου, και ανα χτυπησει θα ειναι για δουλεια...
Αν με νιωθει καποιος εστω και λιγο ας μου μιλησει, για αυτο τα γραφω ολα αυτα... Και αν εχει καποιος φιλους ας μου πει πως τα εχει καταφερει, πως γινεται να γνωρισουμε νεους ανθρωπους?
Ειναι πρωτογνωτο συνασθημα το πιο μοναχικο....
