Στην παιδική ηλικία ήταν καθορισμένος από ενήλικες, σχολείο, κανόνες, παιχνίδι και δύση του ήλιου.
Στην εφηβεία, βιαζόμουν να τρέξει να ενηλικιωθώ, να απαλλαχτώ από τον αριθμό κάτω των 18.
Ενηλικίωση, μόνον για δυο χρόνια το απόλυτο φιλαράκι, εναρμονισμένη μαζί του, ψιλό ξέγνοιαστη δηλαδή.
Κατόπιν δυνάστης, χωρίστηκε σε καθήκον – υποχρεωτική ξεκούραση, λόγω άγχους ύπνος το πολύ 5 ώρες, τις υπόλοιπες τσίτα.
Χρόνος αγωγής, επιτέλους καλός ύπνος αλλά κάθε φορά που ξυπνούσα φυσικά η οδυνηρή πραγματικότητα εκεί.
Κάπου εκεί καβατζώνω και τα χρόνια και πλέον δεν αισθάνομαι ότι με παίρνει για χαζομάρες.
Παρόν… ουδέτερη αντίληψη αλλά συνάμα ωμά ρεαλιστική.
-Αν δεν αλλάξεις η ίδια, μου λέω καθημερινά θα συνεχιστεί το ίδιο έργο και το μόνο που θα αλλάζει είναι η ημερομηνία που βλέπεις στο κινητό. Που και που με πανικοβάλλει η επιτακτική ανάγκη ανάληψης προσωπικής ευθύνης, που και που το ρίχνω στο ο «χρόνος είναι μια σχετική ιδέα και δεν υφίσταται» έλα όμως που γνωρίζω ότι ο χρόνος είναι πληρωμές. Πληρωμή ενοικίου, λογαριασμών, υποχρεώσεων, το έζησα σε συνδυασμό με παθολογικό άγχος και τώρα το έχω αφήσει στον πάγο με την δικαιολογία, με την ανάγκη συναισθηματικά για αποτοξίνωση και στόχο πως πρέπει να γίνω περισσότερο ισορροπημένη για να ξανά βγω στην αρένα.
Πως αισθάνεστε για τον χρόνο, τον νιώσατε ποτέ φίλο, τον νιώσατε ποτέ εχθρό/δυνάστη καταφέρατε μετά από πόνο και πικρία να μονοιάσετε μαζί του ? Θα θέλατε μεσα στο 24ωρο σας να αισθάνεστε περισσότερο διαλακτικοί μαζι του ?
*Πρωινές ανησυχίες... :)
