Μεταιχμιακή Προσωπικότητα και χωρισμος

καλησπερα σας, θα προσπαθησω να ειμαι συντομη αν και μια διαταραχη θελει πολλη αναλυση και συζητηση. ειχα μια σχεση με ενα παιδι που ειχε ΜΔΠ την οποια ειχε καταπολεμησει με βοηθεια ειδικου. Ωστοσο το τελευταιο διαστημα ειχε εντονο αγχος με τη ζωη του, μεγαλη ανασφαλεια, αρχισε να απομονωνεται και να "αγκυστρωνεται" πανω μου. Αρχισε να εχει τρομερες διακυμανσεις στη διαθεση του και την μια εκλαιγε και μου ζητουσε βοηθεια, συντροφια και αγαπη, ηταν γλυκος και τρυφερος και τα ματια του ηταν σαν μικρου παιδιου και την αλλη με πιεζε, μου μιλουσε ασχημα και υποτιμητικά, μιλουσε ασχημα για κοντινους μου ανθρωπους, εβριζε, χτυπιοταν και προσπαθουσε να φυγει μακρια μου ή να με απομακρυνει απο τη ζωη του.Εγω βρισκομαι εξισου σε μια αβεβαιη φαση της ζωης μου και μετα απο αρκετους τσακωμους και "χωρισμους" καταληξαμε και στον τελευταιο χωρισμο. Του ελεγα οτι πρεπει να κανει πραγματα για το εαυτο του, τον προειδοποιουσα οτι δεν αντεχω ολο αυτο το βαρος καθως επρεπε να αντικαταστησω τους δικους του και τους φιλους του. Ηθελα να ειμαι η κοπελα του. Καθε φορα που τα συζητουσαμε ηταν προθυμος, μου ελεγε πως καταλαβαινε αλλα μετα απο μερικες μερες εκανε παλι τα ιδια. Τωρα ειμαστε χωρια , ομως τον θελω , τον αγαπω και δεν μπορω να δεχτω το γεγονος οτι δεν θα ειμαστε μαζι. (εχω και εγω αρκετα θεματα ανασφαλειας). Τον νοιαζομαι και δεν θελω να τον αφησω μονο του τωρα που επανηλθαν τα συμπτωματα της διαταραχης, αλλα αισθανομαι αδυναμη και ανικανη να τον βοηθησω και να προστατεψω παραλκηλα και την δικη μου ψυχικη υγεια.. Ηθελα να ρωτησω αν αυτη η διαταραχη ειναι μια χρονια κατασταση? Υπαρχουν ρλπιδες να ειναι οπως την αρχη και να παραμεινει καλα?Αυτη η διακυμανση στα συναισθηματα ειναι αισθητη και συνειδητη απο το ιδιο το ατομο? και το βασικοτερο.... ειναι η σπουδαιοτερη σχεση που εχω κανει , νομιζω οτι μου εχει δημιουργησει και εμενα καποια ψυχικα θεματα( γι αυτο αποφάσισα οτι δεν μου κανει καλο και πρεπει να βγω απο αυτη τη σχεση)αν δεν ειμαστε ξανα μαζι, πως το ξεπερναω ??

τι ειναι το μδπ βρε μαιρη?
ρωτας γνωμες
για 'αυτη" την διαταραχη.
ποια διαταραχη??????

ειναι η μεταιχμιακη διαταραχη προσωπικοτητας ή οριακη διαταραχη προσωπικοτητας. πολυ συχνο θεμα συζητησης εδω μεσα....

Στην οριακη διαταραχη νομιζω -απο οσα εχω διαβασει μελετησει, ψαξει- παιζει σημαντικοτερο ρολο η ατομικη ψυχοθεραπεια και εαν κρινεται απαραιτητο απο εναν ψυχιατρο η φαρμακευτικη αγωγη. Δεν ειναι κατι που γλιτωνεις μεσα σε 20 μερες πχ με αγωγη. Ειναι να θελει ο ανθρωπος σου να προσπαθησει να κατανοησει τι τον κανει να διχαζεται αναμεσα σε αναγκη για οικειοτητα και παραλληλα σε μεταμορφωση ψυχρου εκτελεστη.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Στην οριακη διαταραχη νομιζω -απο οσα εχω διαβασει μελετησει, ψαξει- παιζει σημαντικοτερο ρολο η ατομικη ψυχοθεραπεια και εαν κρινεται απαραιτητο απο εναν ψυχιατρο η φαρμακευτικη αγωγη. Δεν ειναι κατι που γλιτωνεις μεσα σε 20 μερες πχ με αγωγη. Ειναι να θελει ο ανθρωπος σου να προσπαθησει να κατανοησει τι τον κανει να διχαζεται αναμεσα σε αναγκη για οικειοτητα και παραλληλα σε μεταμορφωση ψυχρου εκτελεστη.

---

Μπορεις σε παρακαλω να μας περιγραψεις, τι συμπεριφορα εχει καποιος μεταιχμιακος; Με ποιο τροπο εκδηλωνεται στην καθημερινοτητα του; πχ. Εχει αλλαγες στη συμπεριφορα του απο τη μια μερα στην αλλη, στη διαθεση του, γινεται καταθλιπτικος, αποξενωνεται; Την μια σε πλησιαζει και την αλλη εξαφανιζεται. Τι ακριβως συμβαινε με αυτους τους ανθρωπους;

Δεν ειμαι επιστημονας οποτε εκφερω γνωμη/γνωση επειδη εχω διαβασει παρα πολλα αρθρα ψυχιατρων Ελληνων και του εξωτερικου με στοχο να προσδιορισω την δικη μου διαταραχη προσωπικοτητας.
Το μονο που μπορω να σου πω ειναι οτι το διπολο του ακραιου παιζει μονιμα σαν κασετα. Υπαρχει διαφορα αναμεσα σε Bordeline και Bipolar.
Καποια βασικα συμπτωματα ειναι το να :
α.Εξιδανικευεις προσωπα - Τα υποτιμας ασχημα λογω συναισηματικης φορτισης. Σε γρηγορους ρυθμους και απολυτα μονοκοματα.
β. Πιστευεις πως εισαι πιο superior μετα οτι εισαι το χειροτερο ον επι γης.
γ. Υψηλος δεικτης εθιστικων τασεων (τζογο, ουσιες, και πολλα αλλα).

*Πιστευω πως ειναι βασανιστικο και για τον ανθρωπο και για το αμεσο περιβαλλον του.
Σε καθε περιπτωση ομως τελικα στις διαταραχες προσωπικοτητας που παιζει τελικα αυτο να ειναι το κλειδι για ολα τα επομενα, αγχωδη διαταραχη,καταθλιψη χρειαζεται ενας καλος ψυχιατρος να σου πει ακριβως ποιος ειναι ο πυρηνας.
Στην οριακη στατιστικα γραφουν οτι εχει παιξει καθοριστικο ρολο στην παιδικη ηλικεια πιθανη παραμεληση, απωλεια, κακοποιηση. Καπου εκει για να επιβιωσει ενας ανθρωπος απο το συναισθηματικο κομφουζιο σε απλα λογια διχαζεται. Αυτος ο διχασμος οσο μεγαλωνει ενας ανθρωπος δεν αυτο θεραπευεται αλλα μεγαλωνει.
Ειμαι υπερ της ψυχοθεραπειας παντως για οιαδηποτε διαταραχη.

Αλλαζει η διαθεση και η συμπεριφορα απροσμενες στιγμες και σχεδον στιγμιαια. Πρεπει να γινεται ενας χαμος μεσα στο μυαλο αυτου του ανθρωπου και το χειροτερο ειναι οτι δεν μπορει να το διαχειριστει ή να το αποτρεψει. Αν και πιστευω οτι μια καλη δουλεια με τον εαυτο σου και τον καταλληλι ειδικο ολα μπορουν να βελτιωθουν αρκει να μην υπαρχει αγχος και πιεση. Ποτε ομως στη ζωη υπαρχουν αυτες οι ιδανικες συνθηκες? Πραγματικα με στεναχωρει και με λυπει το γεγονος για το τι συμβαινει στον συντροφο μου, ομως απο ενα σημειο και μετα αρχιζει και το περιβαλλον να επηρεαζεται. Στην δικη μου περιπτωση μου δημιουργειται τρομερο αγχος γι το αν θα παρεξηγησει κατι, κλεινομαι στον εαυτο μου και τον παραμελω διοτι προσπαθω να τον βοηθησω και να τπυ συμπαρασταθω και το κυριοτερο αισθανομαι οτι" το χανω" σιγα σιγα. Αρχιζουν καποιες στιγμες περιεργες και ψυχωτικες σκεψεις. Χανεται η αυτοεκτιμηση και ο αυτοσεβασμος. Αρχικα ειχα αποφασισει να ειναι κοντα στον αθνρωπο μου αλλα απο ενα σημειο και μετα δεν ημουν κοντα στον δικο μου. Επιπλεον μιλησα με αρκετους ειδικους και μου ειπαν οτι αν δεν αποφασισει μονος του να κανει κατι για εκεινον εγω δεν μπορω να τον αναγκασω ουτε μπορω να τον βοηθησω διοτι δεν είμαι ειδικος. Μου ξεκαθαρισαν οτι το κοντινο περιβαλλον μπορει να εχει μονο υποστηρικτικο ρολο καθως αυτη η διαταραχη και η θεραπεια της αποτελει προσωπικη και μονο υποθεση. καποιοι μου ειπαν οτι μπορει να του κανω και κακο με τις προσπαθειες που κανω να του συμπαρασταθω και να τον "θεραπευσω" καθως μπορει να επαναπαυεται στο οτι εγω το αντεχω λη στι οτι θα τον "θεραπευσω" εγω. Μονο ενας ειδικος μπορει να βοηθησει και μονο εκεινος πρεπει και μπορει να κανει πραγματα για εκεινον.

οι περισσοτεροι ειδικοι ηταν πολυ ορθολογιστες και "σκληροι" πιστευω. Ειπαν αν δεν κανει κατι για τον εαυτο του δε θα αλλαξει κατι. Αν δεν το καταλαβαινει θα βγαινουν συνεχως προβληματα . Αν απο τωρα μια σχεση ειναι δυσλειτουργικη που μετρα μονο καποιους μηνες πως θα ειναι σε μεγαλα προβλατα;;; πρωτα απο ολα τονισαν πρεπει να προστατευει ο καθενας τον εαυτο του, ομως σε μια σχεση με τετοια θεματα ειναη δυσδιακριτα τα ορια... Οι περισσοτεροι ηταν αποτρεπτικοι παντως. Εγω επηρεαστηκα και επραξα αναλογως. Το θεμα ειναι οτι τον θελω στη ζωη μου, αλλα.... Μπαινει αυτος ο διχασμος...Θα ειναι παντα ετσι? Με αγαπα ή δε με εχει σε ιδιαιτερη υποληψη ..πρεπει να βοηθησω αυτον ή τον εαυτο μου? αισθανομαι τυψεις που τον αφηνω ετσι επειδη του συμβαινει αυτο και σκεφτομαι οτι αργα ή γρηγορα θα το μετανοιωσω.Η καρδια μου μου λεει οτι πρεπει να ειμαι μαζι του και η λογικη και το μυαλο να φυγω τωρα που ειναι νωρις πρι περασει ο καιρος και δεν μπορω μετα....

Πώς γνωριστήκατε αρχικα;

Και πως εκδηλωνετε, ρε παιδια, η Μεταιχμιακη Διαταραχη; Την εχει καποιος παντα μεσα του απο μικρος και καποια στιγμη οταν ερθει αντιμετωπος με καποια αγχωδη κατασταση (χωρισμος, απωλεια αγαπημενου προσωπου για παραδειγμα) τοτε βγαινει προς τα εξω; Ή δημιουργειται ξαφνικα μετα απο καποια ασχημη εμπειρια σαν αντιδραση του οργανισμου, για να αντιμετωπισει το αγχος και τα εντονα συναισθηματα που νιωθει το ατομο; Απλα "του στριβει" δηλαδη;

Γνωριστηκαμε τυχαια στο κεντρο.
Αν και απο οσα εχω διαβασει μπορει να παιζουν ρολο καο καποιοι κληρονομικοι νευρολογικοι παραγοντες συνηθως, οπως και στη περιπτωση μου κατα τα παιδικα χρονια στην οικογένεια του υπηρχαν καποια προβληματα που τον επηρεασαν στα παιδικα του χρονια. δεν του εδιναν τοση σημασια, τον υποτιμουσαν, δεν του ειχαν εμπιστοσυνη, δεν ειχε ελευθερια, βουληση και ενθαρρυνση απο τους δικους του. ( τουλαχιστον ετσι μου περιεγραφε). Ετσι κατα τα παιδικα χρονια δημιουργειται ενα σαθρο υποβαθρο το οποιο εκδηλωνεται κατα την εφηβεια συνηθως. Τοτε εκδηλωνονταο συνηθως τα πρωτα συμπτωματα και το χειροτερο απο ολα που πιστευω οτι δημιουργει και ολα τα υπολοιπα ειναι ο φοβος της εγκαταλειψης, δηλαδη φοβαται οτι οσοι αγαπα θα φυγουν ξαφνικα απο την ζωη του η θα τον διωξουν. Αυτο σηματοδοτεί εναν κυκλο εξιδανικευσης -Υποτιμησης. αρχικα αρχιζει να σε διεκδικει να δε γοητευει και να σε εξιδανικευει και μετα απο λιγη ωρα σε υποτιμα, βριζει και αλλα τοσα ( μαλλον για να πειστει οτι εισαι λιγος γι αυτον και οτι μπορει να επιβιωσει και χωρις εσενα- αυτο ειναι προσωπικη μου γνωμη)

Γνωριστηκαμε τυχαια στο κεντρο.
Αν και απο οσα εχω διαβασει μπορει να παιζουν ρολο καο καποιοι κληρονομικοι νευρολογικοι παραγοντες συνηθως, οπως και στη περιπτωση μου κατα τα παιδικα χρονια στην οικογένεια του υπηρχαν καποια προβληματα που τον επηρεασαν στα παιδικα του χρονια. δεν του εδιναν τοση σημασια, τον υποτιμουσαν, δεν του ειχαν εμπιστοσυνη, δεν ειχε ελευθερια, βουληση και ενθαρρυνση απο τους δικους του. ( τουλαχιστον ετσι μου περιεγραφε). Ετσι κατα τα παιδικα χρονια δημιουργειται ενα σαθρο υποβαθρο το οποιο εκδηλωνεται κατα την εφηβεια συνηθως. Τοτε εκδηλωνονταο συνηθως τα πρωτα συμπτωματα και το χειροτερο απο ολα που πιστευω οτι δημιουργει και ολα τα υπολοιπα ειναι ο φοβος της εγκαταλειψης, δηλαδη φοβαται οτι οσοι αγαπα θα φυγουν ξαφνικα απο την ζωη του η θα τον διωξουν. Αυτο σηματοδοτεί εναν κυκλο εξιδανικευσης -Υποτιμησης. αρχικα αρχιζει να σε διεκδικει να δε γοητευει και να σε εξιδανικευει και μετα απο λιγη ωρα σε υποτιμα, βριζει και αλλα τοσα ( μαλλον για να πειστει οτι εισαι λιγος γι αυτον και οτι μπορει να επιβιωσει και χωρις εσενα- αυτο ειναι προσωπικη μου γνωμη)

Μαιρη απο οσα μας λες, καταλαβαινω οτι εισαι εγκλωβισμενη σε μια σχεση που ειναι σχεδον σιγουρο οτι θα εχει ασχημη καταληξη. Υπαρχουν αρκετα θεματα στο forum σχετικα με αυτη την διαταραχη, αλλα εγω εχω ξεχωρισει αυτα τα δυο: Το πρωτο ειναι με τιτλο "Οριακή μου αγάπη" και το δευτερο "Σχεση με οριακο/η.Υπαρχει κανεις που ΔΕΝ κακοπερασε?" οπου τα υπολοιπα μελη, αναφερουν τις εμπειριες τους. Φυσικα καθε σχεση ειναι διαφορετικη και μοναδικη, και οπωσδηποτε η αποφαση να χωρισεις ή οχι δεν θα βασιζεται σε κατι που διαβαζεις σε ενα forum. Τουλαχιστον ομως θα εχει στο μυαλο σου τις ιστοριες καποιων ανθρωπων που βρεθηκαν σε παρομοια θεση με τη δικη σου.

Μας λες οτι αυτο τον ανθρωπο τον αγαπας και οτι σου ειναι δυσκολο να δεχτεις οτι δεν θα ησαστε μαζι. Απο την αλλη καταλαβαινεις οτι ολη αυτη η κατασταση που ζεις σε επηρεαζει αρνητικα. Δηλαδη, απο τη μια αν χωρισεις θα εχεις να αντιμετωπισεις τις συνεπειες ενος επωδυνου χωρισμου και απο την αλλη αν μεινεις θα ειναι σαν να βρισκεσαι σε ενα "τρενακι του τρομου" που τη μια θα βρισκεσαι στον ουρανο και ξαφνικα εκει που δεν το περιμενεις θα βρισκεσαι στον πατο. Απο τη στιγμη που τον αγαπας και νοιαζεσαι ακομα για εκεινον ισως δεν ειναι τωρα η καταλληλη στιγμη να χωρισεις. Μπορεις ομως να παραμεινεις στη σχεση για λιγο καιρο ακομα, "προετοιμαζοντας" τον εαυτο σου για τον χωρισμο. Με λιγα λογια ζησε τον ερωτα σου και μεινε μαζι του, αλλα καθε μερα να σκεφτεσαι οτι αυτη η σχεση εχει "ημερομηνια ληξης", δεν οδηγει πουθενα και κυριως οτι κανει κακο στον δικο σου ψυχικο κοσμο.Να αφησεις τα συναισθηματα που νιωθεις γι΄ αυτον να ξεθωριασουν με την παροδο του χρονου, μεχρι να φτασεις στο σημειο να νιωσεις πιο ηρεμη μεσα σου, ωστε ο χωρισμος να ειναι οσο το δυνατον πιο ανωδυνος για σενα. Ασε ελευθερο τον εαυτο σου να ξενερωσει πρωτα και μετα χωρισε.

Αρχικα σας ευχαριστω ολους για τον χρονο σας :) Mpoufo σκεφτηκα να δοκιμασω αυτη τη λυση που μου πρότεινες και την ακολουθησα ως εναν βαθμο για λιγο καιρο, αλλα πραγματικα ειναι πολυ χειροτερο και καθολου τιμιο ουτε για τον εαυτο μου ουτε και ηια εκεινον. Ειχα στο μυαλο μου οτι αυτη η σχεση δεν εχει λαμπρο μελλον και οτι θα πρεπει να αποστασιοποιουμε σιγα σιγα και να αλλαζω τα συναισθηματα μου. Στην πραξη αυτο ειναι εφιαλτικο. μονο και μονο που τον κοιταζα στα ματια και προσπαθουσα να ακολουθησω αυτο το "σχεδιο" εβαζα τα κλαματα. Ειναι πολυ δυσκολο να ελενξεις τα συναισθηματα σου πρακτικα εκεινη την στιγμη. ενοιωθα απο την μια οτι ειναι σαν μελλοθανατος και καποια στιγμη θα πρεπει να το αποχωριστω εστω και αν στιγμιαια διασκεδαζα. Αισθανομουν οτι απο μερα σε μερα , απο λεπτο σε λεπτο θα τον χασω ή καλυτερα θα τον αφησω και αυτο ειναι σαν να αργοπεθαινω εγω η ιδια. Η αναμονη πραγματικα ειναι αγχωτικη και εφιαλτικη καποιοες φορες. Επιπλεον, ειναι πολυ δυσκολο να υποκρινεσαι οτι ολα πανε καλα και ειναι οπως πριν σε εναν ανθρωπο που εχεις πραγματικα συναισθηματα. Αισθανομουν οτι τον κοροιδευω, τον εξαπατω και πανω απο ολα οτι παιζω με τα συναισθηματα του και δεν το θελω σε καμια περιπτωση. ειναι εκμεταλευση ουστιαστικα αυτου του ανθρωπου για να ειμαι εγω καλα. Εγω να τον βοηθω θελω οχι να του δωσω αλλη μια να παεξ πιο κατω, ουτε να με μισησει στο τελος. ειναξ πολυ δυσκολο να βλεπεις τα ματια του να σε κοιτουν με λαχταρα και αγαπη και εσυ να ξερεις οτι τον κοροιδευεις και οτι καποια στιγμη θα τον αφησεις γιατι εχει ενα προβλημα υγειας. Οταν το ειχα δοκιμασει αυτο, και ειδα οτι πραγματικα γινομουν κουρελι του ειπα οτι τελικα καυι αλλαζει μεσα μου και δεν ημουν οπως πριν. προσπαθησα να του εξηγησω με ομορφο τροπο οτι κατι μεταξυ μας δεν παει καλα και να το προιδοποιησω οτι αυτη η δοαταραχη διαταρασσει την σχεση και εμενα. ακολουθησαν πολλες συζητησεις, πολλοι καβγαδες, αρκετες συμφιλιωσεις αλλα καταληξαμε σε εναν πολυ αποτομο καο επωδυνο για εμενα, και για εκεινον φανταζοναι, χωρισμο. Τωρα δεν ξερω τι να κανω...... Τον θρλω αλλα δεν αντεχω ετσι. επισης φοβαμαι οτι δεν θα μπορεσω ευκολα να απεμπλακω απο αυτη τη σχεση σε ψυχικο επιπεδο. νοιωθω αρκετα σημαδεμενη και δεν ξερω αν θα καταφερω ποτε να ξεκολλησω εντελως απο εκεινον και τη σκεψη του.

Πόσο σε καταλαβαίνω.. ακριβώς το διο νιώθω ... ακριβώς τα ίδια κάνει ο σύζυγος μου ...Είμαστε 27 χρόνια μαζί και πέρσυ πρώτη φορά εκδήλωσε έντονα την οριακή διαταραχή.... ξέσπασε... Δεν ξέρω ...τον αγαπάω πολύ και θέλω να μείνω αλλά αυτός με διώχνει κάθε μέρα με απομακρύνεις...μετά με ψάχνει μετά κατηγορίες. Και πάλι από την αρχή . Έχω χάσει τον εαυτό μου . Δεν ξέρω πια εάν με αγαπάει η εάν χάθηκε λίγο με την διαταραχή του ..