Ζωή χωρίς ελπίδα

Να' μαι πάλι εδώ. Κάθε φορά έλεγα πως θα συγκρατηθώ και δεν θα ξαναμπώ αλλά πάντα εδώ καταλήγω. Αποφάσισα να δημιουργήσω αυτή τη φορά δικό μου θέμα, μπήκα κατά τις 1:30 και το φόρουμ ήταν κλειστό για τεχνικούς λόγους λέει, τι ειρωνία. Αυτό δεν με εμποδίζει από το να γράψω κι' ας είμαι σίγουρη πως μετά θα το μετανιώσω. Θέλω να γράψω τα δικά μου και να ξέρω πως τα διαβάζουν άτομα που τα βιώνουν, για να μην νιώθουν μόνα και να καταλάβουμε όλοι πως είμαστε μαζί στον αγώνα. Δεν ζητάω συμβουλές, κατακρίβειαν, τις απεχθάνομαι. Εύχομαι να μην διαβάσω κάτι και να με στεναχωρήσει (αν διαβάσει δηλαδή κάποιος το μυθιστόρημα και μάλιστα να έχει το κουράγιο να απαντήσει) αλλά ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζεται και να λέει την γνώμη του ακόμη κι' αν δεν αρέσει στους άλλους. Πλέον δεν με απασχολεί αν μπει κάποιος και με αναγνωρίσει. Θα προσπαθήσω να μην ξαναδώσω συμβουλές σε άλλους μιας και μου τελείωσαν αλλά ούτε και να ξαναγράψω εδώ (το γράφω για να "ντραπώ" και να το τηρήσω). Μετά απ' όλο αυτό θέλω να κάτσω απλά να γράψω για τελευταία φορά στην ψυχολόγο. Εύχομαι να υπάρχει το φόρουμ μετά από χρόνια, να μπω ξανά και να δω μαζεμένα όσα έγραφα, ειδικά αυτό το τελευταίο. Μακάρι τότε τα πράγματα να είναι τελείως διαφορετικά, να θυμάμαι αυτά τα συναισθήματα και να γελάω, να χαίρομαι επειδή τα έχω ξεπεράσει. Ακόμη και τώρα που το γράφω όμως, νιώθω πως κοροϊδεύω τον εαυτό μου, εξάλλου αυτό κάνω πάντα με μένα και με όλους, φοράω την μασκούλα μου, ολόχρονα καρναβάλι.

Αισθάνομαι τόσο ηλίθια. Έμπαινα εδώ στα μαύρα μου τα χάλια και είχα σκοπό να βοηθάω τους άλλους με... συμβουλές; Με το να δείχνω πως τους κατανοώ; Κι' αυτό επειδή ήθελα να νιώθω χρήσιμη. Πόσο φάουλ μπορεί να ήμουν. Θυμάμαι ακόμη τα λόγια ένος μέλους που μου έλεγε πως όλο αυτό που περνάει ένα άτομο με κατάθλιψη είναι εξαντλητικό και τότε ένιωςα πως οι "συμβουλή" που έδωσα σε κάποιον εδώ ήταν εκτός πραγματικότητας όσο κι' αν με βοηθούσε ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα. Πάντα είχα αξιοπρέπεια, τουλάχιστον στους ΑΛΛΟΥΣ αυτό ήθελα να δείχνω και για να το αποδεικνύω προσπαθούσα να κάνω και τις ανάλογες σκέψεις. Πόσες φορές, ακόμη και τώρα, Η ΙΔΙΑ προσπαθώ να με ρίξω στον πάτο, να νιώσω πως χάνομαι, οι γύρω μου να με βρίζουν κι' εγώ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ να αρχίζω να νιώθω την ανάγκη να κάνω βήματα προς τα πάνω, γιατί μόνο τότε θα εκτιμούσα λίγο τον εαυτό μου. Όσες φορές δοκίμασα να το πω αυτό σε κάποιον γελούσε γιατί είναι τόσο ηλίθιο αυτό. Έφτασα λοιπόν στον πάτο. Ε και; Τι κατάλαβα; Η κατάθλιψη σε αφοπλίζει τόσο που και να ΘΕΛΕΙΣ, που και να ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ, δεν γίνεται ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Βιώνεις ξανά και ξανά τον ίδιο βαθύ πόνο, την ίδια φρίκη, την ίδια απόγνωση, αυτομαστιγώνεσαι και πάλι, ακούς τους γύρω σου και σου έρχεται να τους φωνάξεις από την μια να το βουλώσουν (επειδή ο ίδιος κατηγορείς τον εαυτό σου) και απ' την άλλη θες να φωνάξεις βοήθεια και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Αυτή την φορά όχι λόγω "αξιοπρέπειας" και "εγωισμού", αυτή την φορά δεν θες να δείχνεις πόσο πεθαίνεις μέσα σου επειδή οι γονείς σου στηρίζονται σε σένα, επειδή σύμφωνα με τα λόγια τους, αν χαθείς ΚΙ ΕΣΥ, αυτοί χάθηκαν. Είναι ζωντανοί νεκροί καθημερινά, 2 χρόνια τώρα. Ο αδερφός μου τους έχει καταστρέψει. Προσπαθούν ακόμη για να μην τον κλείσουν σε ψυχιατρείο. Ακούω τον μπαμπά μου να λέει πως θέλει να πεθάνει, ξεσπάει και λέει πως δεν αντέχει άλλο, πως αν μας έβλεπε εμάς καλά τότε θα άξιζαν όλα όσα κάνει για εμάς. Η μάνα μου από την άλλη δεν είναι καλά, ο μπαμπάς μου της λέει πως τα τελευταία 2 χρόνια λόγω της κατάστασης με τον αδερφό μου έχει συναντήσει κάποια δυσκολία. Και τι κάνει; Δεν τον σέβεται καν, μας προκαλεί όλους. Καλύτερα να μην την χαρακτηρίσω γιατί αν αρχίσω να μιλάω για την μαμά μου δεν θα τελειώνω... Παρόλα αυτά δεν της κρατάω κακία, απλά θυμώνω γιατί εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει και να κάνει τα ίδια και χειρότερα λάθη. Η ψυχολόγος μου λέει πως "με θαυμάζει" που ακόμη και μετά από πολλά πράγματα που βίωσα και έκανε -που δεν θέλω να επεκταθώ- εγώ συνεχίζω να τους σκέφτομαι και να ζω γι' αυτούς.

Κεφάλαιο ψυχολόγος λοιπόν. Η μάνα μου στις γιορτές κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά γιατί το μόνο πράγμα που έκανα ήταν να κοιμάμαι το πρωί, να ξυπνάω το βράδυ και να τρώω υπερβολικά. Νόμιζε πως οφειλόταν στο άγχος που είχα για τα μαθήματα. Με πήγε σε ένα συμβουλευτικό ψυχολόγο με τα χίλια ζόρια, με έκανε χειρότερα και στην 2η συνεδρία βγήκα και της ανακοίνωσα πως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπάω. Περνάνε οι γιορτές, εγώ γυρίζω στην σχολή (δεν είχα πάει να δώσω μαθήματα στην προηγούμενη εξεταστική) ενώ ήθελα να πάρω αναστολή για 1 τουλάχιστον εξάμηνο μπας και ηρεμούσα. Πίστευα πως θα ένιωθα χειρότερα αν καθόμουν σπίτι χωρίς να κάνω τίποτα και αν έβλεπα κι' άλλο χρόνο να περνά ενώ ήξερα πως οι άλλοι συνεχίζουν. Μπαίνουν οι πρώτες εργασίες και είχε ήδη αρχίσει να γίνονται πιεστικά τα μαθήματα. Μετά την 1η βδομάδα έπρεπε να παραδώσω 2 εργασίες, Δευτέρα και Τρίτη αντίστοιχα. Κι' όμως, ασχολήθηκα μαζί τους, κατάφερα να τις τελειώσω και ξυπνούσα αναγκαστικά τα πρωινά και πήγαινα στην σχολή μου. Είχα αρχίσει να πιστεύω πως η κατάθλιψη είχε κάνει τον κύκλο της και πως η ρουτίνα θα με έσωζε... Και πάλι, ΛΑΘΟΣ. Το καλό της υπόθεσης; Μιλούσα με κάποια άτομα μέσω ίντερνετ και 1 βράδυ με "έσπρωξαν" να στείλω e-mail και να κλείσω ραντεβού στο κέντρο ψυχικής υγείας του πανεπιστημίου μου (επειδή είναι και δωρεάν, τα 250 ευρώ που είχα στην άκρη γι' αυτό τον λόγο κρυφά από όλους, ακόμη δεν έβρισκα το κουράγιο να τα αξιοποιήσω). Εγώ ήμουν παραιτημένη κι' αν δεν μου μετέδιδε την υγιή νοοτροπία ένα παιδί, αυτή την στιγμή δεν θα είχα καν άνθρωπο να μιλήσω.

Πρώτη συνεδρία, την συμπάθησα άπειρα. Είχα πετύχει την ειδικότητα της κλινικής ψυχολόγου και δεν άρχισε με το καλημέρα να μου λέει συμβουλές. Της είπα πολλά πράγματα και από την πίεση και την θλίψη είχα βάλει τα κλάματα για κανα πεντάλεπτο και δεν μπορούσα να σταματήσω. Ένιωσα τόσο άσχημα γιατί ήταν η 1η φορά που δεν μπορούσα να το ελένξω και ξέσπασα μπροστά από άλλον. Η ίδια με καθυσήχασε και μου έδωσε το ελεύθερο να της στέλνω e-mail. Δεν ήθελε να βγάλει διάγνωση με το καλημέρα, είχε τις επιφυλάξεις της γιατί ως γνωστόν όλοι χρησιμοποιούν την λέξη κατάθλιψη χωρίς να έχουν ιδέα. Ωστόσο, από την 3η συνεδρία -Παρασκευή που πέρασε- άρχισε από μόνη της να χρησιμοποιεί τον όρο κατάθλιψη καθώς και τις λέξεις "παράλογες σκέψεις" για ένα συγκεκριμένο θέμα που δεν ένιωθα άνετα να το συζητήσω και της τα έγραψα στο e-mail. Στην 2η συνεδρία ήμουν απλά απαθής, ένιωθα ένα κενό και έλεγα μετρημένα πράγματα ενώ στο μυαλό μου έτρεχαν 1002 σκέψεις. Η κοπέλα νόμιζε πως το θέμα των παράλογων σκέψεων ήταν πιο "σοβαρό" απ' την ίδια την κατάθλιψη...

Παράλογες σκέψεις: Έχετε νιώσει ποτέ ότι υπάρχουν 2 εαυτοί μέσα σας; Ο ένας να πιστεύει κάτι στο 100% (που ο απλός λαός αν το άκουγε θα γελούσε μέχρι αύριο και κάποιον φυσιολογικό δεν θα τον ταλαιπωρούσε ποτέ) και ο λογικός σας εαυτός να το πιστεύει 0%; Το χειρότερο ποιό είναι; Όταν βλέπεις λογικά επιχειρήματα, όταν ΞΕΡΕΙΣ πως ισχύουν αλλά ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ δεν μπορείς να τα πιστέψεις και ο λογικός εαυτός τσακώνεται συνεχώς με τον παράλογο και δεν σε αφήνει ΣΤΙΓΜΗ σε ησυχία. Ξέρετε τι θα πει να σε βασανίζουν ΚΑΙ αυτές οι σκέψεις καθημερινά σε σημείο να σκέφτεσαι μέχρι και να πάρεις αγωγή από ψυχίατρο; Εσύ που πάντα ήσουν εναντίων, που οι αγωγές έχουν καταστρέψει τον αδερφό σου. Φτάνεις όμως σε σημείο να οδηγάς στην εθνική, να κλαις ασταμάτησα μέχρι να φτάνεις στον προορισμό σου και να αναγκάζεσαι να σταματήσεις για να φορέσεις και πάλι την μάσκα του φυσιολογικού και γελαστού παιδιού όταν σου έρχεται απλά να ξεριζώσεις τα μαλλιά σου απ' την ένταση και την διάρκεια αυτών των σκέψεων. Να ξέρεις πως είσαι στα όρια της ψύχωσης αν κάποια στιγμή ο λογικός εαυτός υποχωρήσει...

Η κατρακύλα με τα μαθήματα ξεκίνησε. Ξανά παραίτηση, πήγαινα 3 φορές την βδομάδα και προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να συγκεντρωθώ και να διαβάσω, μπήκαν άλλες 2 εργασίες, εγώ αφαίρεσα μαθήματα και έχω μείνει με 3. Ξεκινάω χαλαρά, ακούω τις διαλέξεις στην σχολή και νιώθω πως αυτό που κάνω αξίζει, πως αγαπώ το αντικείμενο. Τελειώνει το μάθημα, δεν θέλω να βλέπω κανέναν. Το επόμενο μάθημα ξεκινάει σε 1 ώρα, δεν μπορείς καν να περιμένεις, δεν αντέχεις να σε ρωτάνε συμφοιτητές πράγματα είτε για τα μαθήματα είτε για σένα, δεν μπορείς να διαβάσεις εκεί και να νιώθεις πως σε κοιτάνε όλοι. Φεύγεις με κλάματα μέχρι που πηγαίνεις το πολλύ 3 φορές την βδομάδα, κάνεις μόνο το πρωινό και φεύγεις. Ξεκινάς χαλαρά να διαβάζεις γιατί ο στόχος είναι να βρεις την χαρά σ' αυτό που κάνεις και όχι να σε αγχώνουν οι προθεσμίες και το άγχος των εξετάσεων. Βρίσκεις την 1η δυσκολία. Νιώθεις να σε παραλύει το άγχος, σκέφτεσαι πάλι πόσο χαζή και άχρηστη μπορεί να είσαι και απλά τα παρατάς. Οι γονείς σε λένε τεμπέλα, πως ποτέ δεν διάβαζες ικανοποητικά. Όταν τους λες πως υπήρχαν περιόδοι που ξυπνούσες και σε χαροποιούσε ακόμη και μια καλημέρα που θα έλεγες σε έναν άγνωστο, που διάβαζες απ' το πρωί μέχρι το βράδυ και ΧΑΙΡΟΣΟΥΝ και έβρισκες νόημα και σκοπό, δεν σε πιστεύουν και προσπαθούν να βρίσκουν ΜΟΝΟ τα αρνητικά σ' αυτές τις περιόδους. Σε βρίζουν, αντί να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι συμβαίνει επειδή εσύ δεν θες να τους στεναχωρήσεις, σε ρίχνουν όλο και πιο κάτω και όσο τους βλέπεις να στεναχωριούνται γίνεσαι κι' εσύ χειρότερα...

Πλέον προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κάνεις ό,τι πιο απλό, να πας μια βόλτα με το αυτοκίνητο με τον αδερφό σου. Το κάνεις γιατί ΘΕΣ να βοηθάς κι' ας το κάνεις με νεύρα. Πριν κάποιες μέρες γύρισες σπίτι με πονοκέφαλο και ήθελες να φας κάτι και να πήγαινες κατευθείαν για ύπνο, εξάλλου ήταν αργά και την επόμενη θα πήγαινες για μάθημα νωρίς το πρωί. Ο αδερφός ήθελε βόλτα γιατί κάνει πάλι μαθήματα στο σπίτι και έχει διώξει με τον τρόπο του όλους του τους φίλους. Του λες να περιμένει 3 λεπτά για να φας κάτι κι' αυτός σε απειλεί πως αν δεν τον πας τώρα θα σε διαλύσει. Εσύ του απαντάς τελείως ήρεμα "Αν το θες κάντο, να δούμε τι θα καταλάβεις", να εξαγριώνεται, να σε κοιτάει δολοφονικά, να σηκώνεται, να είναι εκτός εαυτού και να είναι έτοιμος να σε χτυπήσει. Καθόταν δίπλα ο μπαμπάς μου, σηκώθηκε αμέσως και τον κρατούσε για να με προστατεύσει κι' εγώ καθόμουν απλά εκεί ήρεμη, τους κοιτούσα και το μοναδικό πράγμα που ευχόμουν ήταν να μην τον εμπόδιζε και να τον άφηνε να με χτυπήσει μέχρι θανάτου γιατί εγώ είμαι πολύ δειλή για να κάνω κακό στον εαυτό μου.

Εκείνες τις στιγμές τα ξεχνάς όλα, θες απλά να σταματήσει ο ψυχικός πόνος και η ζωή χωρίς νόημα. Μετά κάθεσαι και αναρωτιέσαι τι υπάρχει μετά την ζωή και καταλήγεις πως δεν σε νοιάζει. Στις χειρότερες σου στιγμές, σκέφτεσαι τον πόνο που θα προκαλέσεις στους άλλους, πως δεν είσαι τόσο εγωίστρια για να τους το κάνεις αυτό. Πως στηρίζονται σε σένα. Ακόμη και αυτές τις στιγμές εσύ συνεχίζεις να σκέφτεσαι τους άλλους γιατί πάντα αυτό έκανες. Υπάρχει μια φράση που λέει "Γι' αυτό και μέσα σε κάθε ζωή υπάρχει πάντα κάτι πιο βαθύ απ' τον εαυτό της - η ζωή των άλλων."

Πώς γίνεται όμως να συνεχίζεις χωρίς σκοπό, όταν καθημερινά κοιμάσαι και ξυπνάς με κλάματα ή νεύρα, όταν καθημερινά λιώνεις στο ίντερνετ ψάχνωντας άρθρα προσπαθώντας να κάνεις διάγνωση όταν ακόμη και η ψυχολόγος σηκώνει τα χέρια ψηλά ενώ έχει τις γνώσεις και ενώ προσπαθεί πραγματικά; Όταν προσπαθείς να της γράψεις όλα όσα σε βασανίζουν και δεν μπορείς επειδή δεν έχει τίποτα συνοχή και δεν θες να την εκμεταλλεύεσαι επειδή ήδη με την θέλησή της σε αφήνει περισσότερη ώρα, όταν δεν σου βγαίνει στις συνεδρίες να ΜΙΛΑΣ για ό,τι σε βασανίζει και πλέον καταλήγεις να φαίνεσαι απαθής και... χαλαρή! Όταν αρχίζεις πια να πιστεύεις πως πάσχεις από διάφορες διαταραχές μαζί γιατί απ' όπου διαβάζεις και όσα διαβάζεις σου ταιριάζουν στο φουλ, επειδή ξέρεις πως έχεις αυτογνωσία και το έχει παραδεχτεί και η ψυχολόγος, όταν δεν θες στην ουσία να σε βοηθήσει (γιατί είναι αδύνατον) αλλά να τα βγάλεις όλα από μέσα σου και να μιλάς με κάποιον γιατί τόσα χρόνια τα έθαβες όλα, όταν το μοναδικό πράγμα που θες να κάνεις είναι να κοιμάσαι γιατί τις ώρες που δεν βλέπεις εφιάλτες είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Όταν έχει χαθεί και η παραμικρή ελπίδα, νιώθεις πως απλά υπάρχεις, αναπνέειες, πονάς και άλλωτε νεκρώνεις μέσα σου. Ζεις περιμένοντας υπομονετικά το τέλος. Αυτό ΔΕΝ είναι ζωή. Αν ένιωθες τουλάχιστον πως σου ΑΞΙΖΕΙ κάτι, ίσως προσπαθούσες για σένα. Αν ήσουν πιο αναίσθητη δεν θα βασανιζόσουν με το κάθε τι από μικρό παιδάκι. Αν μέσα σε όλα αυτά νιώθεις πως δεν μπορείς να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θα σε δέχονται όπως είσαι, αν δεν μπορείς να κρατήσεις μια σχέση, αν νιώθεις πως κανείς δεν θα σε κοιτάξει, αν ξέρεις πως είσαι χαζή, άσχημη και άχρηστη σε όλα, ζεις καταδικασμένη να... ζεις. Μόνο για να μην διαλύσεις τελείως την ζωή 2 ανθρώπων που ό,τι κι' αν λένε, ό,τι κι' αν κάνουν σε αγαπάνε γιατί είσαι το παιδί τους. Κι' ας μην σε στηρίζουν, κι' ας μην καταλαβαίνουν, κι' ας σου βάζουν τρικλοποδιές, κι' ας σε προσβάλουν συνεχώς, κι' ας σε εγκατέλειψαν κάποτε, κι' ας τους βλέπεις, ας ΤΗΝ βλέπεις κάποιες φορές να βάζει πιο πάνω τον εαυτό της και να μην νοιάζεται, γιατί δυστυχώς υπάρχουν κι' αυτά.

Αν συνέχιζα θα έγραφα άλλα τόσα αλλά δεν έχει νόημα, ξεφόρτωσα και ελπίζω να συγκρατηθώ και να μην ξαναγράψω. Το μοναδικό πράγμα που έχει αξία στην ζωή είναι η σωματική και ψυχική υγεία καθώς και να έχεις τουλάχιστον έναν άνθρωπο να τους μιλάς και να νιώθεις πως ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ να καταλάβει. Όλα τα άλλα είναι αηδίες... Εύχομαι ο καθένας από εμάς να βρει τον εαυτό του, να βρίσκει χαρά έστω και σε ένα πράγμα, σ' αυτό που θα τον κρατήσει στην ζωή για να έχει την διάθεση να παλέψει ώστε να μην παραιτείται και να νιώθει πως χάνει τον εαυτό του μέρα με την μέρα. Να' στε όλοι καλά και ελπίζω να μην σας μετέφερα άθελά μου αρνητική ενέργεια...

Καλησπέρα.
Οι παροιμίες δεν βγήκανε τυχαία.Θα σου πω μία. ''Το 'να χέρι νίβει τ'άλλο και τα δυό το πρόσωπο''.Μέσα σε αυτή την παροιμία μπορώ να βάλω την ιστορία σου και αρκετών άλλων.Δεν θα σου δώσω συμβουλές απλά θα σου μιλήσω για την παροιμία.
Ας υποθέσουμε ότι εσύ είσαι το ένα χέρι,το άλλο η μαμά σου και το πρόσωπο ο αδερφός σου.Ο αδερφός σου πάντα θα είναι το πρόσωπο σε αυτά που γράφω κι αυτό δεν είναι διάκριση.Εϊναι η αλήθεια.Δεν θεωρεί κάποιος ότι έχεις μικρότερο πρόβλημα,αλλά σίγουρα όταν υπάρχουν εξάρσεις θυμού και στην χειρότερη,βίαιη συμπεριφορά τότε το πρόβλημα χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση.

Την παροιμία αυτή μπορείς να την μεταφράσεις με διάφορους τρόπους.Μια μετάφρασή της είναι η βοήθεια.Ότι ΚΑΙ χρειαζόμαστε βοήθεια αλλά κι ότι κάποιοι άλλοι χρειάζονται την βοήθειά μας.Αλλιώς κάνουμε άσκοπες κινήσεις ή κάποιες απλές κινήσεις τις κάνουμε δύσκολα.Για παράδειγμα,μπορείς εσύ που είσαι το ένα χέρι,να πλύνεις και εσένα και το άλλο ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ,αλλά και το πρόσωπο?Νομίζω είναι λίγο δύσκολο αλλά γίνεται.Αν προσπαθείς όμως να το κάνεις,απλά κάνεις πολύ δύσκολο κάτι πολύ απλό.Σε κάποια φάση κι όταν το προσπαθείς να το κάνεις καθημερινά θα κουραστείς,δεν θα μπορείς να πλύνεις ούτε το άλλο χέρι και με το ζόρι θα πλένεις το δικό σου.Ποια θα είναι η πρώτη σου σκέψη?Ότι δεν με βοηθάει το άλλο χέρι,οπότε έχει την ευθύνη.

Δεν έγραψα τυχαία ότι το άλλο χέρι είναι η μαμά σου κι όχι ο μπαμπάς σου.Το έγραψα για να σου δώσω να καταλάβεις ότι ζητάμε βοήθεια από εκεί που πρέπει αλλιώς καταλήγουμε στο παράδειγμα που έγραψα πιο πάνω.Φεύγω από την παροιμία και μένω στο νόημά της.Στο νόημα της βοήθειας.Στο ότι δηλαδή δεν μπορούμε μόνοι μας να λύσουμε μια κατάσταση.Όχι γιατί είμαστε ανίκανοι αλλά γιατί απλά ΔΕΝ μπορούμε.Δεν είναι κακό,μη το βλέπεις σαν κακό.Δεν είναι ανικανότητα,δεν μπορούμε να λύσουμε τα πάντα.

Μπορούνε να βρούνε άκρη 2 πολύ νευριασμένοι άνθρωποι?Πες ότι ξυπνάς και τρέχεις για την δουλειά.Στο δρόμο ενώ οδηγάς νευριασμένος,νευριάζεις και με έναν άλλο οδηγό,είναι κι αυτός νευριασμένος και καταλήγετε στο να πλακώνεστε.Ο λόγος δεν είναι ότι σου έκλεισε τον δρόμο ή εσύ τον δικό του.Αυτό είναι η αφορμή.Ο λόγος είναι ότι υπάρχουν ήδη νεύρα κι από τις 2 πλευρές.Τέλοσπάντων καταλήγεται στο να πλακώνεστε και μόλις έχετε φωνάξει,ρίξει και κανα δυο κλωτσομπούνια κι έχει φύγει η ένταση,καταλήγετε αυτή τη φορά στις συγγνώμες και γιατί φτάσατε σε αυτό το σημείο ενώ μία συγγνώμη από μία από τις δύο πλευρές θα ηταν αρκετή για να λυθεί η παρεξήγηση.

Εσύ δυστυχώς είσαι στο σημείο του θυμού και της πίεσης.Δεν υπάρχει ο άνθρωπος που θα πατήσει κάπου το φρένο στην καθημερινότητα και οι εντάσεις ΔΕΝ μπορούν να λύσουν μία κατάσταση.
Οπότε προσπάθησε να βάλεις το άλλο χέρι να είναι ο πατέρας σου,για να σε βοηθήσει και να πλυθείς αλλά και για να πλύνεται το πρόσωπο.
Ζήτησέ του τη βοήθειά του,βάλτε ένα πλάνο,ποιος πρέπει να βοηθηθεί πρώτος για να μπει μία ''τάξη''.Οι εντάσεις και τα νεύρα φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα ...ΠΑΝΤΑ!!!

{p.S}Δεν μπορούσα να βρω άλλο τρόπο στο να σου δώσω να καταλάβεις ότι δεν μπορούμε να τα λύσουμε όλα μόνοι μας,ότι δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε,ότι δεν μπορούμε να ΜΗΝ μπορούμε να δηλώσουμε μια μέρα ότι δεν είμαστε καλά,ότι δεν μπορούμε να βασανίζουμε τον ευατό μας.Ξαναλέω όχι γιατί είμαστε ανίκανοι,αλλά γιατί δεν γίνεται να τα λύσουμε όλα σε αυτή τη ζωή.

{p.S2}Ούτε τεμπέλα είσαι,ούτε τίποτα.Σε αυτά τα σημεία και το φως σε ενοχλεί αλλά και ο θόρυβος των αυτοκινήτων.Πόσο μάλλον οι φωνές και η ένταση μέσα σε ένα σπίτι.
ΤΟ θέμα μας όμως είναι η λύση κι όχι η αποφυγή των καταστάσεων.Κάποια στιγμή θα έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά που προσπαθούμε να κρυφτούμε,είτε το θέλουμε είτε όχι.

Ελπίζω να μην τα πάρεις σαν συμβουλές.Δεν είναι.Ίσως είναι μια άποψη για το πως μπορεί να λυθεί ένα τέτοιο θέμα,όταν νιώθεις ότι όλα έχουν βουλιάξει.
Επίσης όλα αυτά είναι ντόμινο.Όταν λυθούν οι εντάσεις,θα λυθεί και το δικό σου.

Σου εύχομαι ότι καλύτερο :)

Αν θέλεις κάτι από μένα αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι πες μου......!!!!!!!

[Με έβαλε η ψυχολόγος να ξανακοιτάξω αυτά που έγραψα στο φόρουμ (γιατί μου ζήτησε να της τα στείλω) και να εντοπίσω τα σημεία που φανερώνουν δύναμη για να τα αναλύσουμε στην επόμενη συνεδρία. Και κάπου εδώ έσκασα στα γέλια γιατί όπως της είχα πει, το μήνυμα ξεχειλίζει από παραίτηση, ματαιότητα, αδυναμία. Είδα λοιπόν την απάντησή σου και δεν μπορούσα να μην απαντήσω...]

Ntoubroutza, ξέρεις νομίζω πως εκτιμώ τις απόψεις σου και ακόμη περισσότερο σέβομαι τα βιώματά σου και το πώς είσαι σήμερα, στην θέση να θες να βοηθάς τους άλλους και ταυτόχρονα να παλεύεις για σένα, να συνεχίζεις τον αγώνα. Μακάρι να έχω καταλάβει καλά τις εξηγήσεις σου και τι θες ακριβώς να μου περάσεις και να μην έχω παρερμηνεύσει κάποια πράγματα. Αν έγινε αυτό, σου ζητάω από τώρα συγγνώμη...

Λοιπόν, η ιστορία μου όπως λες δεν χωράει σε παροιμίες, όχι επειδή νιώθω πως έχω περάσει πολλά αλλά επειδή εδώ στο φόρουμ επέλεξα να αναφερθώ στο σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω εγώ και οι δικοί μου -αδερφός-, ωστόσο υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν "χωρούσαν" να τα γράψω. Το πιστεύεις κι' εσύ πως υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες που είναι πιο επιρρεπείς στις ψυχικές ασθένειες; Γιατί εγώ το έχω νιώσει στο πετσί μου, από την παιδική ηλικία. Είναι τυχαίο που όταν πηγαίνεις για πρώτη φορά σε ειδικό, σε ρωτάνε για τα παιδικά σου χρόνια, τι έχεις περάσει, πώς αντιδράς σε κάποιες καταστάσεις, τι νιώθεις, τι ένιωθες κλπ. Μπορεί πολλές φορές να παίζουν ρόλο εξωγενείς παράγοντες (όπως οι εντάσεις στην οικογένεια π.χ) αλλά άλλο τόσο ρόλο παίζει και ο χαρακτήρας. Επομένως, όχι, αν λυθεί το οικογενειακό πρόβλημα, δεν λύνεται ταυτόχρονα και το δικό μου (δεν ξέρω αν το εννοείς έτσι ακριβώς), κάποια πράγματα είναι πιο βαθιά απ' ότι φαίνονται και πολλές φορές δεν μπορείς καν να τα περιγράψεις κατάλληλα ούτε σε ειδικούς.

Στο προηγούμενο μήνυμα είχα γράψει αυτό "Αν ένιωθες τουλάχιστον πως σου ΑΞΙΖΕΙ κάτι, ίσως προσπαθούσες για σένα. Αν ήσουν πιο αναίσθητη δεν θα βασανιζόσουν με το κάθε τι από μικρό παιδάκι. Αν μέσα σε όλα αυτά νιώθεις πως δεν μπορείς να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θα σε δέχονται όπως είσαι, αν δεν μπορείς να κρατήσεις μια σχέση, αν νιώθεις πως κανείς δεν θα σε κοιτάξει, αν ξέρεις πως είσαι χαζή, άσχημη και άχρηστη σε όλα, ζεις καταδικασμένη να... ζεις." και όλο αυτό να το νιώθεις από... ΠΑΝΤΑ. Μπορεί αυτά τα συναισθήματα να πυροδοτήθηκαν από άλλους αλλά δεν τα ρίχνω όλα εκεί, έχω κι' εγώ μερίδιο ευθύνης, το σημαντικότερο θα έλεγα, ειδικά τώρα που είμαι ενήλικας. Η ψυχολόγος με είχε ρωτήσει τι τόσο κακό έχω κάνει για να τιμωρώ τον εαυτό μου. Το πρόβλημα δεν είναι ότι νιώθω πως έχω κάνει κάτι πραγματικά κακό, το πρόβλημα είναι ότι νιώθω πως δεν έχω κάνει κάτι ΚΑΛΟ, πως δεν μπορώ να προσφέρω ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ χαρά σε κανέναν.

Κάποιες καταστάσεις μπορεί όντως να σε οδηγούν στην κατάθλιψη, αλλά άλλοι άνθρωποι σε χειρότερες καταστάσεις το παλεύουν και βγαίνουν υγιής. Ας το αφήσουμε όμως αυτό. Είμαι σίγουρη πως θα γνωρίζεις καλύτερα από μένα πως όταν είσαι τόσο βυθισμένος, τόσο παραιτημένος, όταν έχουν χαθεί οι ελπίδες σου ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ακόμη και το πιο ευχάριστο πράγμα και να σου τύχει, εσύ μπορεί να χαρείς ΓΙΑ ΛΙΓΟ αλλά μετά θα ξαναβυθιστείς γιατί όπως έχεις πει και σε άλλο θέμα, η κατάθλιψη υποχωρεί με συνδιασμό πραγμάτων, και μετά από πολλύ αγώνα, κυρίως δικό σου. Αν έχουν μαζευτεί τόσα πολλά και σε έχουν ρίξει τόσο κάτω, αν ο χαρακτήρας σου δεν σε βοηθά, πλέον είμαι σε θέση να διαπιστώνω πως δεν είχα δίκαιο όταν έλεγα πως όταν φτάνεις στον πάτο νιώθεις την ανάγκη να κάνεις βήματα. Όχι. Εκεί οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν τελείως και αφήνεσαι, δεν βλέπεις γύρω σου, χάνεσαι. Όσο χαμηλότερα, τόσο δυσκολότερο είναι για σένα να σηκωθείς και να κάνεις έστω μικρά βήματα.

Ο λόγος όμως που έχω πάψει να ελπίζω είναι ο χαρακτήρας μου και οι βασανιστικές ενοχές μιας ολόκληρης ζωής. Νιώθω ενοχές ακόμη και που σου απαντάω με κατεβατά έχωντας την υποψία ότι μπορεί να με παρεξηγήσεις. Νιώθω πως μια ολόκληρη ζωή δεν θα αλλάξει κάτι, πως μπορεί να συμβαίνουν γύρω μου ευχάριστα πράγματα, εγώ να επιλέγω κάποιες περιόδους να προσπαθώ και να χαίρομαι, κάποιες στιγμές να χαίρομαι πραγματικά χωρίς ενοχές αλλά ΠΑΝΤΑ θα πέφτω και θα έχω την τάση να σκέφτομαι αυτοκαταστροφικά όσο κι' αν γνωρίζω το σωστό, όσο κι' αν έχω βιώσει τι θα πει "υγιής νοοτροπία". Είναι δύσκολο να το εξηγήσω ακόμα και στην ψυχολόγο. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν αντέχω τις συμβουλές. Επειδή εγώ ξέρω τον εαυτό μου, τον ψάχνω βαθιά και βλέπω τι συμβαίνει μέσα μου και γύρω μου. Μπορεί ο οποιοσδήποτε κι' εδώ στο φόρουμ να υποτιμάει προβλήματα και συναισθήματα (δεν το λέω για σένα, ούτε έχω κάποιο συγκεκριμένο μέλος στο μυαλό μου) αλλά το θέμα είναι πως ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει τι βιώνει ένα άτομο αλλά κυρίως το ΠΩΣ το βιώνει, τι ΝΙΩΘΕΙ και με ποιά ένταση και διάρκεια συμβαίνουν όλα αυτά. Γι' αυτό πια επιλέγω να ΠΡΟΣΠΑΘΩ να κλείνω το στόμα γιατί αν πω κάτι που δεν πρέπει, θα αρχίζω πάλι να τα ρίχνω όλα στον εαυτό μου και να υποφέρω.

Όσες φορές δοκίμασα να αποφύγω καταστάσεις έντασης που μου προκαλούσαν άγχος και φόβο, κάποια στιγμη όντως έπρεπε να τις αντιμετωπίσω και τότε τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Ένας τρόπος αντιμετώπισης είναι η αποφυγή. Σε κάποιες καταστάσεις μπορείς να το πεις και αναβλητικότητα, αδράνεια, παραίτηση και σε άλλες απλά φυγή και προσποίηση. Την απάντηση όμως την έδωσες μόνος σου. Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα λύσεις μόνος. Απλά ξέρεις κάτι; Πρέπει οι άνθρωποι να μπορούν να βλέπουν την ρεαλιστική πραγματικότητα. Κάποια πράγματα ΔΕΝ λύνονται που να χτυπιόμαστε όλοι κάτω. Όπως και κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν.

Μιλάς για τον θυμό. Ναι, είμαι πολύ θυμωμένη με την μάνα μου και έχω τους λόγους μου οι οποίοι είναι σοβαροί. Όλο αυτό τον καιρό ένιωθα τύψεις ΚΑΙ γι' αυτό. Ξέρεις τι; Από μικρό παιδάκι είχα θέματα με τα νεύρα, κληρονομικό μάλλον. Κάποια στιγμή φτάνεις σε ένα σημείο που δεν σε αναγνωρίζεις και εκεί είναι που προσπαθείς να το ελένξεις, τόσο που και πάλι δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, αυτή την φορά με την καλή έννοια! ΟΜΩΣ πώς είναι δυνατόν να ΜΗΝ θυμώνεις όταν βλέπεις την αδικία και το κακό; Για μένα έγκλημα είναι το να τα βλέπεις και ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣ. Έχεις ακούσει την φράση του Χατζηδάκη "Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις"; Λυπάμαι αλλά πλέον έχω τόση θλίψη μέσα μου, βλέπω και ακούω τόσα γύρω μου που το παράλογο/μη αναμενόμενο και ανθρώπινο θα ήταν να μην αντιδράω. Και εντάξει, πες ότι με την μάνα μου δεν μπορώ να συνεννοηθώ και πρέπει να καταπιέζω την οργή μου (που ακόμη και αυτή την περίοδο πίστεψέ με το προσπαθώ πάλι κι' ας το καταλαβαίνει πλέον πως δεν έχω άλλες εντοχές και αρχίζει να μου μιλάει για αντικαταθλιπτικά, φαντάσου!), πώς μπορείς να εκφραστείς στον άνθρωπο που κρέμεται ΚΑΙ από σένα και που καθημερινά παρακάλαει να γινόταν κάτι και να πέθαινε, όπως ακριβώς κι' εγώ; Μπορούμε να δώσουμε πολλές λύσεις αλλά ειλικρινά, δεν το λέω με κακία, όποιος δεν το ζει καθημερινά για χρόνια, όποιος δεν έχει ΟΝΤΩΣ προσπαθήσει με όλους τους τρόπους για να βρεθεί ΜΙΑ λύση τότε ίσως του φαίνεται πως η κατάσταση μπορεί να αλλάξει με συγκεκριμένα βήματα και μεθόδους ή με πολλύ αγάπη, τα οποία τα έχουμε εφαρμόσει προ πολλού.

Όντως το θέμα του αδερφού μου, για ΟΛΟΥΣ μας είναι το πρώτο που πρέπει να λυθεί. Ξέρεις πόσες φορές έκατσα να τον ακούσω και να τον καταλάβω; Ξέρεις πόσες άλλες τον άκουγα και προσπαθούσα να μην κλάψω μπροστά του λόγω ενσυναίσθησης; Ακόμη και στα πιο βίαια του ξεσπάσματα μπορεί να ένιωθα κάποιες στιγμές θυμό γι' αυτά που κάνει και γι' αυτά που περνάμε αλλά πάντα καταλήγω να λυπάμαι και να ΘΕΛΩ να τον δω να βελτιώνεται. Πόσες φορές έχω διαβάσει στο φόρουμ άτομα να παραπονιούνται που οι δικοί τους τους άφησαν στην άκρη λόγω κάποιων σοβαρότερων προβλημάτων κλπ. Εγώ δεν το είχα σκεφτεί ΠΟΤΕ έτσι και δεν το λέω σαν να είναι κάτι υπερ μου. Ίσως το αντίθετο γιατί εγώ δεν νοιάζομαι για μένα. Πλέον όμως φτάνεις στο σημείο που θες να κλειστείς, δεν θες να σε ενοχλεί κανείς, πόσο μάλλον να κάνουν όλοι οι γύρω τα πράγματα ΠΟΛΥ χειρότερα, εκεί λοιπόν θες να φωνάξεις πως ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ και να βάλεις κάποια όρια, να πάρεις κάποιες αποστάσεις από όλους. Ακόμη και σ' αυτό το σημείο, δεν μπορείς να αντιδράσεις κατάλληλα. Και όπως είπες κι' εσύ, αν ο ίδιος έχεις πιάσει πάτο, και να θες, δεν μπορείς πια να βοηθήσεις όσο πριν, αντίθετα προσθέτεις κι' εσύ στους γονείς κι' άλλες ανησυχίες -χωρίς να το θες, απλά πλέον δεν μπορείς να κρυφτείς τόσο εύκολα- που δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν, ανθρώπινο είναι αυτό. Όλα έχουν κάποια όρια. Ακόμη και οι εντάσεις και τα νεύρα είναι μορφή ξεσπάσματος, ρώτα πώς ήμουν και πώς είμαι τώρα λόγω του ότι πάντοτε τα κράταγα όλα μέσα μου και ήθελα να είμαι αλλά και να το παίζω δυνατή... Επίσης, ρώτα πώς είναι να επιλέγεις από μόνος σου να τσαλακώνεσαι μέσα σ' ένα φόρουμ όταν οι φίλες θεωρούν πως έχεις πείσμα, όταν εσύ η ίδια θες τουλάχιστον να είσαι αξιοπρεπής και να μην δείχνεις τις αδυναμίες σου στους άλλους. Δεν μπορώ άλλο όμως να κρύβομαι κι' ας ξέρω πως οι άλλοι είναι αυτοί που μου δίνουν κάποιο κουράγιο για να συνεχίζω, έστω κι' έτσι...

Μπορεί να βγήκα εκτός θέματος και σίγουρα δεν απάντησα σε όλα όσα είπες. Το μόνο σίγουρο είναι πως όλοι μας προσπαθούμε για όλα με ό,τι δυνάμεις και υπομονή μας έχει απομείνει, έστω κι' αν δεν φαίνεται, έστω κι' αν τις περισσότερες μας στιγμές πλέον αντιδράμε απλά παθητικά και τελείως παραιτημένοι από όλα. Όσο ζεις για να δώσεις λίγη χαρά σε άλλους, έστω και μ' αυτό τον τρόπο μπορείς να συνεχίσεις... Το αποτέλεσμα δεν το ξέρω, θα το υποστώ όμως.

Ελπίζω να μην πάρεις στραβά κάτι που είπα. Ό,τι έγραψα το έγραψα εντελώς καλοπροαίρετα, αυτό τουλάχιστον το χαρακτηριστικό το αναγνωρίζω στον εαυτό μου κι' ας βλέπουν οι άλλοι ξεσπάσματα θλίψης, άγχους και θυμού κι' ας θεωρούν πως είμαι κακός άνθρωπος...

Σ' ευχαριστώ και να' σαι καλά για τον χρόνο σου. Ανταποδίδω την ευχή.

Quote:

---

Originally Posted by rita-2

Αν θέλεις κάτι από μένα αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι πες μου......!!!!!!!

---

Να' σαι καλά και μόνο που το προτείνεις... :)
Σ' ευχαριστώ.

εγω πιστευω οτι η ελπιδα βρισκεται συνεχεια καπου εκει γυρω στους ανθρωπους που τη χρειαζονται..

τωρα αν δε βλεπεις καπου ελπιδα με 2 τροπους θα το εξηγουσα η δε τη χρειαζεσαι η δε ξερεις που βρισκεται.
πιο πολυ κλεινω στο οτι αντεχεις ολα αυτα που περνας γι αυτο δε βλεπεις καπου ελπιδα.

η λεξη δεν αντεχω οταν την ενοεις ελκει σα το μαγνητη καθε υπερφυσικο φαινομενο που θα μπορουσε να γινει η λυση.

αρκει να το ενοεις κ οχι να το παιζεις οτι δεν αντεχεις.

εχει τεραστια διαφορα.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

εγω πιστευω οτι η ελπιδα βρισκεται συνεχεια καπου εκει γυρω στους ανθρωπους που τη χρειαζονται..

τωρα αν δε βλεπεις καπου ελπιδα με 2 τροπους θα το εξηγουσα η δε τη χρειαζεσαι η δε ξερεις που βρισκεται.
πιο πολυ κλεινω στο οτι αντεχεις ολα αυτα που περνας γι αυτο δε βλεπεις καπου ελπιδα.

η λεξη δεν αντεχω οταν την ενοεις ελκει σα το μαγνητη καθε υπερφυσικο φαινομενο που θα μπορουσε να γινει η λυση.

αρκει να το ενοεις κ οχι να το παιζεις οτι δεν αντεχεις.

εχει τεραστια διαφορα.

---

Δεν κατάλαβα και πολλά ρε Άλεξ... Προφανώς δεν διάβασες τα κατεβατά μου (με το δίκιο σου δηλαδή) και δεν με κατάλαβες. Δεεεν πειράζει. Σίγουρα δεν "το παίζω" και σίγουρα δεν νιώθω ότι έχω και πολλές αντοχές, βασικά νιώθω εξαντλημένη και κουρασμένη με όλα. Μακάρι να ίσχυε αυτό που λες, ότι όλα αυτά τα αντέχω. Επίσης να ξέρεις πως κάποιον καταθλιπτικό τον χαρακτηρίζει η ματαιότητα και η απουσία ελπίδας.

Καληνύχτα.

Τσέκαρε λίγο το email σου. :-)

διπλό ποστ...ας το σβήσει ένας mod.
Ευχαριστώ :)

Καλησπέρα.
Δεν είμαι ψυχολόγος,δεν είμαι ψυχίατρος,δεν είμαι γιατρός,δεν είμαι ινδός γκουρού ή μοναχός σαολίν για να μπορώ να δώσω μία απάντηση,συμβουλές ή να γίνω απόλυτος σε αυτά που λέω.Αυτά που γράφω τα γράφω καθαρά από προσωπικές εμπειρίες γι αυτό όπως θα έχεις/τε καταλάβει μιλάω συνεχώς με παραδείγματα,δικά μου ή όχι.Ο λόγος που το κάνω είναι γιατί προσπαθώ να δώσω στον άλλο να καταλάβει το σκεπτικό μου και να μην προσπαθεί να λύσει μια κατάσταση από ένα σημείο.Πάλι παράδειγμα.Σκέψου ένα παιχνίδι μυστηρίου από αυτά που κυκλοφορούν στο ίντερνετ ή αυτά που παίζεις live σε διάφορα δωμάτια.Πάντα ξεκλειδώνεις κάτι για να προχωρήσεις σε κάτι άλλο.Επίσης κάποιες φορές χρειάζεται να γυρίσεις πίσω για να πάρεις κάτι που είχες ξεκλειδώσει αλλά εκείνη τη στιγμή δεν γινόταν να το χρησιμοποιήσεις πουθενά κι όσο κι αν σκεφτόσουν ή έψαχνες,έβλεπες ότι δεν βοηθάει σε τίποτα.Στο επόμενο level όμως έπρεπε να γυρίσεις να το πάρεις γιατί ήταν το ''κλειδί'' στο να προχωρήσεις.Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι κι αντιμετωπίζω εγώ τέτοιες καταστάσεις.Πες το καταθλιψη,πες το ψυχική διαταραχή,πες το όπως θέλεις..
Θα προσπαθήσω να σου απαντάω σε μία μία παράγραφο,τα έντονα μαύρα είναι αυτά που έγραψες.

Λοιπόν, η ιστορία μου όπως λες δεν χωράει σε παροιμίες, όχι επειδή νιώθω πως έχω περάσει πολλά αλλά επειδή εδώ στο φόρουμ επέλεξα να αναφερθώ στο σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω εγώ και οι δικοί μου -αδερφός-, ωστόσο υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν "χωρούσαν" να τα γράψω. Το πιστεύεις κι' εσύ πως υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες που είναι πιο επιρρεπείς στις ψυχικές ασθένειες; Γιατί εγώ το έχω νιώσει στο πετσί μου, από την παιδική ηλικία. Είναι τυχαίο που όταν πηγαίνεις για πρώτη φορά σε ειδικό, σε ρωτάνε για τα παιδικά σου χρόνια, τι έχεις περάσει, πώς αντιδράς σε κάποιες καταστάσεις, τι νιώθεις, τι ένιωθες κλπ. Μπορεί πολλές φορές να παίζουν ρόλο εξωγενείς παράγοντες (όπως οι εντάσεις στην οικογένεια π.χ) αλλά άλλο τόσο ρόλο παίζει και ο χαρακτήρας. Επομένως, όχι, αν λυθεί το οικογενειακό πρόβλημα, δεν λύνεται ταυτόχρονα και το δικό μου (δεν ξέρω αν το εννοείς έτσι ακριβώς), κάποια πράγματα είναι πιο βαθιά απ' ότι φαίνονται και πολλές φορές δεν μπορείς καν να τα περιγράψεις κατάλληλα ούτε σε ειδικούς.
Δεν εστιάζουν όλοι οι ψυχοθεραπευτές στην παιδική ηλικία.Δεν ξέρεις από που χρειάζεται να το πιάσεις.Όταν δεν ξέρεις τι σου γίνεται ή πως εμφανίστηκε αυτό που νιώθεις,τότε νομίζω πως θα ανατρέξεις και αρκετά πίσω.Όσο για τις ψυχικές ασθένειες,δεν το γνωρίζω αλλά αν θέλεις την προσωπική μου άποψη,πιστεύω πως όλα συμβαίνουν στους νευρωνες του εγκεφάλου.

Στο προηγούμενο μήνυμα είχα γράψει αυτό "Αν ένιωθες τουλάχιστον πως σου ΑΞΙΖΕΙ κάτι, ίσως προσπαθούσες για σένα. Αν ήσουν πιο αναίσθητη ......
Εδώ νομίζω ότι έχεις κάποιο μυστικό που δεν το φανερώνεις (όχι σε εμάς γενικά μιλάω) ή απλά δεν μπορείς κι εσύ η ίδια να το δεχτείς.Το μυστικό δεν το αναφέρω αποκλειστικά ότι έκανες κάτι κακό που δεν μπορείς να αποκαλύψεις.Μπορεί για παράδειγμα να σου έκαναν καλό κι εσύ να συμπεριφέρθηκες λάθος.Μιλάω για τύψεις ή για κάτι άλλο που σε ''τρώει'',Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

Κάποιες καταστάσεις μπορεί όντως να σε οδηγούν στην κατάθλιψη, .... Όσο χαμηλότερα, τόσο δυσκολότερο είναι για σένα να σηκωθείς και να κάνεις έστω μικρά βήματα.
Εδώ θέλω να σου πω για την αλλαγή που σου έγραψα στο παράδειγμα με την παροιμία.ΔΥΣΤΥΧΩΣ σε τέτοιες καταστάσεις η δύναμη που έχει η ''μαυρίλα'' (αρνητική ενέργεια,αρνητικές σκέψεις,έντασεις κλπ) είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμη που έχουμε εμείς οι ίδιοι ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ,όχι γενικά αλλά ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ.Γιατί?Γιατί πολύ απλά έχει εδραιωθεί στη ζωή μας και συνεχίζει να έχει το πάνω χέρι.Οπότε όταν γράφω ότι αν λυθούν κάποια προβλήματα στην καθημερινότητα θα λυθεί και δικό σου,στην ουσία εννοώ ότι θα σου δώσουν το βήμα να λύσεις και το δικό σου.Δηλαδή τι να σου κάνει ο ψυχολόγος αν γυρίζεις σπίτι ή φεύγεις γι αυτόν με νεύρα,εντάσεις,ενοχές κλπ?Ένα βήμα μπροστά ,2 πίσω.Χρειάζεται ηρεμία αλλιώς οι αντιδράσεις μας είναι λίγο δύσκολες.Μιλάω για νεύρα,θυμό κλπ,Με λίγα λόγια προσπαθούμε να διαχειριστούμε καταστάσεις μη διαχειρίσιμες εκείνη τη στιγμή γι αυτό και νιώθουμε ότι πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.Το οποίο είναι λάθος.

Ο λόγος όμως που έχω πάψει να ελπίζω είναι ο χαρακτήρας μου και οι βασανιστικές ενοχές μιας ολόκληρης ζωής. Νιώθω ενοχές ακόμη και που σου απαντάω με κατεβατά έχωντας .....
Οι ενοχές που νιώθεις,όποιος κι αν είναι αυτές,είναι για ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ περιστατικά τα οποία μπορεί να είναι 1 μπορεί και 100.Οπότε μιλάμε για περιστατικά.Μόλις καταλάβεις ότι μόνο εσύ ασχολείσαι με αυτά,τότε θα αρχίζεις να ηρεμείς.Δεν γυρνάει ο κόσμος γύρω από εμάς.Μη το πάρεις σαν προσβολή.Ένα παράδειγμα πάλι.Πες ότι είπες κάτι σε μία φίλη και νιώθεις ενοχές.Η φίλη το ξέχασε γιατί σε ξέρει.Εσύ συνεχίζεις να αυτομαστιγώνεσαι για κάτι που έχει ξεχαστεί.Εν ολίγης τέτοιες καταστάσεις είναι στο μυαλό μας και μόνο.

Όσες φορές δοκίμασα να αποφύγω καταστάσεις έντασης που μου προκαλούσαν άγχος και φόβο, κάποια στιγμη όντως έπρεπε να τις αντιμετωπίσω και τότε τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Ένας τρόπος αντιμετώπισης είναι η αποφυγή. Σε κάποιες καταστάσεις μπορείς να το πεις και αναβλητικότητα, αδράνεια, παραίτηση και σε άλλες απλά φυγή και προσποίηση. Την απάντηση όμως την έδωσες μόνος σου. Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα λύσεις μόνος. Απλά ξέρεις κάτι; Πρέπει οι άνθρωποι να μπορούν να βλέπουν την ρεαλιστική πραγματικότητα. Κάποια πράγματα ΔΕΝ λύνονται που να χτυπιόμαστε όλοι κάτω. Όπως και κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν.
Οι διατροφολόγοι λένε ότι όταν φτάσουμε στο σημείο να διψάμε πάει να πει ότι είμαστε αφυδατωμένοι.Εν ολίγης όταν φτάσεις στο σημείο που είσαι αναγκασμένος να αντιμετωπίσεις κάτι,τότε τα πράγματα θα είναι αρκετά δύσκολα γιατί θα έχουν μαζευτεί πολλά πράγματα,ειδικά στο κεφάλι μας.
Ναι κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα λύσεις μόνος σου αλλά για πολλούς λόγους.Δεν χρειάζεται να το λέμε για άλοθι.Το ότι δεν μπορείς να λύσεις μια κατάσταση στο σπίτι,δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα στον ευατό σου ή να βοηθήσεις να λυθεί μια άλλη κατάσταση.Νομίζω μπερδεύτηκες με αυτό που έγραψα.

"Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις";
Συνεχίζεις και μπερδεύεις πολλά πράγματα.Μιλάς για μία έκφραση η οποία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζεις.Εσένα το τέρας σε βασανίζει και σε έχει φτάσει σε αυτό το σημείο.Οπότε σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για συνήθεια και σε καμία περίπτωση δεν του μοιάζεις.Με λίγα λόγια θα ήσουν απαθής αν ίσχυε αυτή η έκφραση για τη ζωή σου.

Ακόμη και οι εντάσεις και τα νεύρα είναι μορφή ξεσπάσματος, ρώτα πώς ήμουν και πώς είμαι τώρα λόγω του ότι πάντοτε τα κράταγα όλα μέσα μου και ήθελα να είμαι αλλά και να το παίζω δυνατή... Επίσης, ρώτα πώς είναι να επιλέγεις από μόνος σου να τσαλακώνεσαι μέσα σ' ένα φόρουμ όταν οι φίλες θεωρούν πως έχεις πείσμα, όταν εσύ η ίδια θες τουλάχιστον να είσαι αξιοπρεπής και να μην δείχνεις τις αδυναμίες σου στους άλλους. Δεν μπορώ άλλο όμως να κρύβομαι κι' ας ξέρω πως οι άλλοι είναι αυτοί που μου δίνουν κάποιο κουράγιο για να συνεχίζω, έστω κι' έτσι...
Δυστύχως αυτό είναι ένα λάθος.Αυτό που πιστεύουν/με οι άλλοι ότι είμαστε ή είμασταν.Πάλι δικό μου παράδειγμα.Όταν ήμουν σε πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου,προσπαθούσα να το κρύψω.Μέχρι και τότε πάντα έκανα των ''ψυχολόγο'' των άλλων.Διάφοροι μου λέγανε τα προβλήματά τους και προσπαθούσα να ανταπεξέλθω.Τα προβλήματά τους ήταν από ασήμαντα,του τύπου ''με χώρισε η γκόμενα'' μέχρι αρκετά σημαντικά.Μέσα σε όλο αυτό ένιωθα να παραμερίζω την δικιά μου ζωή για πολλούς λόγους.Η κατάληξη ήταν να έχω αφήσει δικά μου θέματα άλυτα,σοβαρά θέματα,τα οποία με τον καιρό γιγαντώθηκαν και πλέον δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ.Μόλις λοιπόν δήλωσα το πρόβλημα, ''πέσανε όλοι από τα σύννεφα'' με εκφράσεις του τύπου ''μα καλά εσύ?'' ''εσύ ήσουν δυνατός'' κλπ.Η ζωή μας όμως συνέχισε όπως ακριβώς ήταν.Συνέχισα να κάνω τον ψυχολόγο,κανείς δεν ρωτούσε πως είμαι ή τι θα μπορούσε να κάνει για να με βοηθήσει.Αυτό τότε με πείραξε αλλά μετά κατάλαβα πως αν δεν βοηθήσεις ο ίδιος τον ευατό σου,δεν πρόκειται να σε βοηθήσει κανείς.Και το ξεπέρασα χωρίς να έχω θυμό ή παράπονα από κανέναν.Απλά χρειάστηκε να μην σηκώνω τηλέφωνα ακόμη και στους κολητούς κι όλα αυτά χωρίς καμία εξήγηση από εμένα.Δυστυχώς όμως έπρεπε να πάρω πλέον σκληρά μέτρα για να μπορέσω να βάλω σε μία τάξη τις σκέψεις μου και τον ευατό μου.
Με αυτό το παράδειγμα θέλω να σου πω ότι δεν χρειάζεται να δείχνουμε κάτι που δεν είμαστε.Αν είμαστε πάλι,κάποιες φορές χρειαζόμαστε κι εμείς μια κατανόηση ή να πουμε κι εμείς κάτι που μας απασχολεί,γιατί δεν είμαστε από πέτρα.Έτσι κι εγώ μίλησα σε ψυχίατρο και μετά σε ψυχολόγο γιατί εκείνη τη στιγμή ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΚΑΠΟΥ.Γιατί?Γιατί ήξερα ότι οι δικοί μου άνθρωποι ΔΕΝ μπορούν να με βοηθήσουν.Ότι και να τους έλεγα δεν θα καταλάβαιναν.Κι αυτό φάνηκε.
Χαίρομαι που εσένα σε βοηθάνε.

Ελπίζω να μην πάρεις στραβά κάτι που είπα. Ό,τι έγραψα το έγραψα εντελώς καλοπροαίρετα, αυτό τουλάχιστον το χαρακτηριστικό το αναγνωρίζω στον εαυτό μου κι' ας βλέπουν οι άλλοι ξεσπάσματα θλίψης, άγχους και θυμού κι' ας θεωρούν πως είμαι κακός άνθρωπος...
Κανείς δεν βλέπει ότι είσαι κακός άνθρωπος παρά μόνο εσύ.Κανείς επίσης δεν παίρνεις κάτι στραβά αλλά εσύ νιώθεις το αντίθετο και δεν το λέω για παρηγοριά.Είναι η αλήθεια.Εσύ νιώθεις έτσι,γιατί έτσι νιώθεις τώρα κι αυτό σε κάνει να απολογείσαι για κάτι που ΜΠΟΡΕΙ να έκανες.Όχι που έκανες αλλά που για το δικό σου κεφάλι ΜΠΟΡΕΙ να έκανες.Σε καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να σου κρύψω ότι μόνο εσύ τα βλέπεις έτσι και κανένας άλλος.


{p.S}Δεν συμφωνώ με το ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει.Αλλάζει.Μια χαρά αλλάζει.ΑΠλά οι περισσότεροι δεν θέλουν να αλλάξουν ο καθένας για τον δικό του λόγο....

{p.S2}Έσβησα αρκετά από αυτά που έγραψες γιατί δεν χωρούσαν.Η απάντησή μου είναι για όλη την παράγραφο

Αυτά που γράφω τα γράφω καθαρά από προσωπικές εμπειρίες γι αυτό όπως θα έχεις/τε καταλάβει μιλάω συνεχώς με παραδείγματα,δικά μου ή όχι.Ο λόγος που το κάνω είναι γιατί προσπαθώ να δώσω στον άλλο να καταλάβει το σκεπτικό μου και να μην προσπαθεί να λύσει μια κατάσταση από ένα σημείο.

Συμφωνώ με το παράδειγμα που έδωσες για τα παιχνίδια. Το θέμα είναι πως εκτιμώ που γράφεις σύμφωνα με τα δικά σου βιώματα, κι' εγώ και όλοι μας το κάνουμε αλλά κάποιες φορές μπορεί να πέφτουμε έξω γιατί ακόμα κι' αν μια κατάσταση φαίνεται η ίδια μ' αυτήν που έχουμε περάσει, μπορεί να μην είναι ή το άτομο να την αντιμετωπίζει διαφορετικά λόγω της μοναδικότητας του κάθε χαρακτήρα. Όντως όμως με βοηθάς να μπω στο σκεπτικό σου και σ' ευχαριστώ γι' αυτό. Αυτό είναι και το νόημα αυτού του site.

Εδώ νομίζω ότι έχεις κάποιο μυστικό που δεν το φανερώνεις (όχι σε εμάς γενικά μιλάω) ή απλά δεν μπορείς κι εσύ η ίδια να το δεχτείς.Το μυστικό δεν το αναφέρω αποκλειστικά ότι έκανες κάτι κακό που δεν μπορείς να αποκαλύψεις.Μπορεί για παράδειγμα να σου έκαναν καλό κι εσύ να συμπεριφέρθηκες λάθος.Μιλάω για τύψεις ή για κάτι άλλο που σε ''τρώει'',Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

Όντως κάνεις λάθος αλλά θα σου εξηγήσω γιατί το λέω. Όταν από μικρή ηλίκια σε κάνουν να νιώθεις ενοχές για τον ίδιο σου τον χαρακτήρα, επειδή είσαι εσωστρεφής και ντροπαλή, όταν σε εγκαταλείπει η ίδια σου η μάνα σ' ένα σημείο και έρχεται μετά από κάποια λεπτά μετανιωμένη για να σε πάρει μαζί της ενώ είσαι 5 χρονών και νιώθεις την απόρριψη από τότε, όταν πάντα επέλεγες να ήσουν συνεπής και να διαβάζεις, να είσαι άριστη μαθήτρια και πάντα σε σύγκρινε ακόμα και με τις ξαδέρφες σου σε σημείο που άρχιζες να πιστεύεις σοβαρά πως τις αγαπούσε περισσότερο, όταν πάντα έβλεπε το 20 της διπλανής και όχι το 19,5 το δικό σου λόγω απροσεξίας, όταν με λίγα λόγια ό,τι καλό έκανες έβλεπαν μόνο την κακή πλευρά και σε χτυπούσαν και σωματικά (και μπροστά σε άλλους) και ψυχολογικά τότε ποτέ δεν νιώθεις ικανός. Και όλο αυτό να συνεχίζεται μέχρι τώρα, ακόμη και τώρα φοβάμαι πως από το πουθενά θα φάω καμιά αδέσποτη, για να μην μιλήσω για την υποτίμηση και τις προσβολές. Είμαι ενήλικας και προσπαθώ να ξεφύγω από όλο αυτό και να πάρω την ευθύνη γιατί δεν γίνεται να της ρίχνω ευθύνες μια ζωή. Αν ωστόσο δοκιμάσω να της πω κάποια από αυτά, θα γελάει μέχρι αύριο γιατί προφανώς αυτή τα έχει διαγράψει απ' τον μυαλό της και έχει μάθει να μην δέχεται ποτέ τα λάθη της αλλά αντίθετα να τα ρίχνει όλα αλλού σε σημείο που φτάνει τον άλλον στα όριά του. Κι' εγώ έχω άπειρα παραδείγματα. Για να καταλάβεις, στο σπίτι δεν κάνει ούτε τα απαραίτητα και έχει τα μούτρα να βρίζει και να μην σέβεται τον μπαμπά μου που αυτός είναι που προσπαθεί για όλους. Επαναλαμβάνω όμως, μπορεί να θυμώνω με κάποιες καταστάσεις (και σ' αυτό δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να μου πει ότι έχω άδικο που θυμώνω γιατί δεν θα απολογηθώ επειδή είμαι άνθρωπος με κάποια όρια) αλλά κακία δεν της κρατάω. Αν μας δεις, κάποιες στιγμές θα νομίζεις πως είμαστε αγαπημένες!

Ναι κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα λύσεις μόνος σου αλλά για πολλούς λόγους.Δεν χρειάζεται να το λέμε για άλοθι.Το ότι δεν μπορείς να λύσεις μια κατάσταση στο σπίτι,δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα στον ευατό σου ή να βοηθήσεις να λυθεί μια άλλη κατάσταση.Νομίζω μπερδεύτηκες με αυτό που έγραψα.

Μα δεν το λέω για άλοθι. Αν βολευόμουν μ' αυτή την κατάσταση, πίστεψέ με, δεν θα ένιωθα καθημερινά ζωντανή νεκρή και δεν θα βασανιζόμουν τόσο ακραία, ούτε θα παρακαλούσα να πεθάνω. Απλά θα τα συνήθιζα και δεν θα παραπονιόμουν. Αναφερόμουν στην κατάσταση στο σπίτι γιατί γι' αυτήν έδινες λύσεις. Για να λυθεί κάτι πρέπει να το θέλουν και να το προσπαθούν όλα τα μέλη. Γι' αυτό έγραψα πως κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν, επειδή όπως σωστά είπες, για τους δικούς τους λόγους δεν θέλουν να αλλάξουν ή απλά επειδή τους αρέσει η κατάσταση και ο χαρακτήρας τους και δεν μπορούν να δουν πόσο κακό κάνουν στους άλλους ή ακόμη και στον ίδιο τους τον εαυτό.

Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις";
Συνεχίζεις και μπερδεύεις πολλά πράγματα.Μιλάς για μία έκφραση η οποία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζεις.Εσένα το τέρας σε βασανίζει και σε έχει φτάσει σε αυτό το σημείο.Οπότε σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για συνήθεια και σε καμία περίπτωση δεν του μοιάζεις.Με λίγα λόγια θα ήσουν απαθής αν ίσχυε αυτή η έκφραση για τη ζωή σου.

Όταν γράφει τέρας, εγώ δεν το ερμηνεύω σαν να μιλάω για την κατάθλιψη. (Δεν ξέρω αν αυτό εννοείς). Η έκφραση ταιριάζει σε όλες τις περιπτώσεις γιατί το τέρας είναι απλά μια κακή κατάσταση ή άνθρωπος . Όσο συνηθίζεις ακραίες συμπεριφορές, όσο τις δέχεσαι καταλήγεις να αντιδράς με απάθεια και στο γίνεσαι αυτό που δεν μπορούσες αρχικά να δεχτείς. Αυτό ακριβώς λέω, πως επειδή δεν "του μοιάζω", αντιδρώ με θυμό. Και πάλι αναφερόμουν σ' αυτά που έγραψες και στον τρόπο που το αντιμετωπίζω. Όπως έγραψα και πιο πάνω, μπορεί πολλές φορές οι εντάσεις να μην χρησιμεύουν σε τίποτα και να δημιουργούν κι' άλλα προβλήματα αλλά όλα έχουν κάποια όρια που όταν ξεπεραστούν δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Εκείνη την στιγμή τουλάχιστον, όπως έγραψες κι' εσύ... Όταν λέω θυμό δεν εννοώ κάτι ακραίο παρά μόνο το να δείξω ότι ενοχλήθηκα με κάτι, απλά όταν όλοι οι υπόλοιποι είναι στην τσίτα, και το παραμικρό που θα κάνεις θα τους ενοχλήσεις κι' εσύ.

Δυστύχως αυτό είναι ένα λάθος.Αυτό που πιστεύουν/με οι άλλοι ότι είμαστε ή είμασταν.Πάλι δικό μου παράδειγμα.Όταν ήμουν σε πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου,προσπαθούσα να το κρύψω.Μέχρι και τότε πάντα έκανα των ''ψυχολόγο'' των άλλων.Διάφοροι μου λέγανε τα προβλήματά τους και προσπαθούσα να ανταπεξέλθω.Τα προβλήματά τους ήταν από ασήμαντα,του τύπου ''με χώρισε η γκόμενα'' μέχρι αρκετά σημαντικά.Μέσα σε όλο αυτό ένιωθα να παραμερίζω την δικιά μου ζωή για πολλούς λόγους.Η κατάληξη ήταν να έχω αφήσει δικά μου θέματα άλυτα,σοβαρά θέματα,τα οποία με τον καιρό γιγαντώθηκαν και πλέον δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ.Μόλις λοιπόν δήλωσα το πρόβλημα, ''πέσανε όλοι από τα σύννεφα'' με εκφράσεις του τύπου ''μα καλά εσύ?'' ''εσύ ήσουν δυνατός'' κλπ.Η ζωή μας όμως συνέχισε όπως ακριβώς ήταν.Συνέχισα να κάνω τον ψυχολόγο,κανείς δεν ρωτούσε πως είμαι ή τι θα μπορούσε να κάνει για να με βοηθήσει.Αυτό τότε με πείραξε αλλά μετά κατάλαβα πως αν δεν βοηθήσεις ο ίδιος τον ευατό σου,δεν πρόκειται να σε βοηθήσει κανείς.Και το ξεπέρασα χωρίς να έχω θυμό ή παράπονα από κανέναν.Απλά χρειάστηκε να μην σηκώνω τηλέφωνα ακόμη και στους κολητούς κι όλα αυτά χωρίς καμία εξήγηση από εμένα.Δυστυχώς όμως έπρεπε να πάρω πλέον σκληρά μέτρα για να μπορέσω να βάλω σε μία τάξη τις σκέψεις μου και τον ευατό μου. Με αυτό το παράδειγμα θέλω να σου πω ότι δεν χρειάζεται να δείχνουμε κάτι που δεν είμαστε.Αν είμαστε πάλι,κάποιες φορές χρειαζόμαστε κι εμείς μια κατανόηση ή να πουμε κι εμείς κάτι που μας απασχολεί,γιατί δεν είμαστε από πέτρα.Έτσι κι εγώ μίλησα σε ψυχίατρο και μετά σε ψυχολόγο γιατί εκείνη τη στιγμή ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΚΑΠΟΥ.Γιατί?Γιατί ήξερα ότι οι δικοί μου άνθρωποι ΔΕΝ μπορούν να με βοηθήσουν.Ότι και να τους έλεγα δεν θα καταλάβαιναν.Κι αυτό φάνηκε. Χαίρομαι που εσένα σε βοηθάνε.

Εδώ ταυτίζομαι απόλυτα και γι' αυτό δεν καταλαβαίνω την τελευταία σου πρόταση :p
Όταν έγραψα αυτό "Δεν μπορώ άλλο όμως να κρύβομαι κι' ας ξέρω πως οι άλλοι είναι αυτοί που μου δίνουν κάποιο κουράγιο για να συνεχίζω, έστω κι' έτσι..." εννοούσα πως πειδή νοιάζομαι για τους γύρω μου και επειδή κάποιοι μπορεί να θεωρούν πως έχω πείσμα και είμαι δυνατή, δεν θα ήθελα να τους αποδείξω πόσο αδύναμη είμαι ή να πληγώσω τους ανθρώπους που νοιάζομαι. Κατά τα άλλα μπορώ να δώσω κι' εγώ παραδείγμα με φίλους, ακόμα και με κολλητή, αλλά δεν έχει νόημα να επεκταθώ. Πλέον δεν έχω το κουράγιο να βλέπω καν ανθρώπους και να ασχολούμαι μετα δικά τους. Σε θαυμάζω που το καταφέρνεις. Εγώ θέλω να απομονωθώ μετά από πολλές απογοητεύσεις και ψυχική κούραση, και αυτό προσπαθώ τελευταία.

Κανείς δεν βλέπει ότι είσαι κακός άνθρωπος παρά μόνο εσύ.Κανείς επίσης δεν παίρνεις κάτι στραβά αλλά εσύ νιώθεις το αντίθετο και δεν το λέω για παρηγοριά.Είναι η αλήθεια.Εσύ νιώθεις έτσι,γιατί έτσι νιώθεις τώρα κι αυτό σε κάνει να απολογείσαι για κάτι που ΜΠΟΡΕΙ να έκανες.Όχι που έκανες αλλά που για το δικό σου κεφάλι ΜΠΟΡΕΙ να έκανες.Σε καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να σου κρύψω ότι μόνο εσύ τα βλέπεις έτσι και κανένας άλλος.

Όταν έγραψα πως θεωρούν πως είμαι κακός άνθρωπος, δεν το έγραψα επειδή έτσι το έχω στο μυαλό μου. Το έγραψα γιατί μου το έχουν πει (αναφέρομαι στους γονείς μου και πιο πολύ στην μάνα μου). Μπορεί σε πολλά πράγματα να έχω ενοχές χωρίς ουσιαστικό λόγο αλλά τα ξεσπάσματα μεταφράζονται ως κακία ειδικά τώρα που είμαι ευάλωτη.

Μπορεί να σε έχω κουράσει και οφείλω να σου ζητήσω συγγνώμη γιατί αντιλαμβάνομαι πως έχω πρόβλημα έκφρασης και συνεννόησης. Μπορεί να έχω στο μυαλό μου κάτι άλλο, να το γράφω αλλιώς, ο άλλος να το αντιλαμβάνεται διαφορετικά και αυτά που διαβάζω να τα ερμηνεύω κι' εγώ διαφορετικά. Ελπίζω τουλάχιστον να κατάλαβες τι θέλω να πω και να έχω αντιληφθεί κι' εγώ ό,τι είπες. Το μόνο σίγουρο είναι πως πλέον με έχω σιχαθεί, δεν αντέχω να ζω άλλο έτσι και προσπαθώ να "κολλήσω" από τους άλλους μια υγιή νοοτροπία για να συνέλθω πιο γρήγορα και να κάνω τα βήματα που πρέπει έχωντας υπομονή. Μακάρι να τα καταφέρω... Σ' ευχαριστώ και πάλι για τον χρόνο σου.

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Δεν κατάλαβα και πολλά ρε Άλεξ... Προφανώς δεν διάβασες τα κατεβατά μου (με το δίκιο σου δηλαδή) και δεν με κατάλαβες. Δεεεν πειράζει. Σίγουρα δεν "το παίζω" και σίγουρα δεν νιώθω ότι έχω και πολλές αντοχές, βασικά νιώθω εξαντλημένη και κουρασμένη με όλα. Μακάρι να ίσχυε αυτό που λες, ότι όλα αυτά τα αντέχω. Επίσης να ξέρεις πως κάποιον καταθλιπτικό τον χαρακτηρίζει η ματαιότητα και η απουσία ελπίδας.

Καληνύχτα.

---

δε γινεται να εισαι αποκλεισμενη σε μια ζωη χωρις να εχεις διεξοδο οσο δεν αντεχεις αυτη τη κατασταση

οτι δεν αντεχεις βρισκεις λυσεις κ οσο περισσοτερο δεν αντεχεις τοσο περισσοτερο ξεγλιστρας απο τα αδιεξοδα..

ο Θεος παιρνει παντα το μερος των αδυναμων.

αρα δυο πραγματα μπορει να συμβαινουν.

η εισαι δυνατη για να αντεξεις οσα συμβαινουν

η εισαι αδυναμη κ δεν εχεις προσεξει το ποσες εναλακτικες επιλογες εχεις.

τα αδιεξοδα υπαρχουν μονο για τους δυνατους που αντεχουν να πεδευονται.

ΥΓ εγω για να διαβασω κατι πρεπει να βλεπω κ προοπτικη σ αυτο.
δεν εχω την υπομονη που ειχα παλιοτερα.

επιλογες παντα υπαρχουν

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

[B]
Εδώ ταυτίζομαι απόλυτα και γι' αυτό δεν καταλαβαίνω την τελευταία σου πρόταση :p

Όταν έγραψα πως θεωρούν πως είμαι κακός άνθρωπος, δεν το έγραψα επειδή έτσι το έχω στο μυαλό μου. Το έγραψα γιατί μου το έχουν πει (αναφέρομαι στους γονείς μου και πιο πολύ στην μάνα μου). Μπορεί σε πολλά πράγματα να έχω ενοχές χωρίς ουσιαστικό λόγο αλλά τα ξεσπάσματα μεταφράζονται ως κακία ειδικά τώρα που είμαι ευάλωτη.

Μπορεί να σε έχω κουράσει και οφείλω να σου ζητήσω συγγνώμη γιατί αντιλαμβάνομαι πως έχω πρόβλημα έκφρασης και συνεννόησης. Μπορεί να έχω στο μυαλό μου κάτι άλλο, να το γράφω αλλιώς, ο άλλος να το αντιλαμβάνεται διαφορετικά και αυτά που διαβάζω να τα ερμηνεύω κι' εγώ διαφορετικά. Ελπίζω τουλάχιστον να κατάλαβες τι θέλω να πω και να έχω αντιληφθεί κι' εγώ ό,τι είπες. Το μόνο σίγουρο είναι πως πλέον με έχω σιχαθεί, δεν αντέχω να ζω άλλο έτσι και προσπαθώ να "κολλήσω" από τους άλλους μια υγιή νοοτροπία για να συνέλθω πιο γρήγορα και να κάνω τα βήματα που πρέπει έχωντας υπομονή. Μακάρι να τα καταφέρω... Σ' ευχαριστώ και πάλι για τον χρόνο σου.

---

Ποια πρότασή μου δεν κατάλαβες?

Ούτε πρόβλημα έκφρασης έχεις,ούτε συνεννόησης.Κατάλαβα ακριβώς πιο είναι το πρόβλημα κι από που πηγάζει όλο αυτό.

κ για να το πω ακομα πιο απλα οταν υποφερεις αναγκαστικα περιμενεις κ ελπιζεις οτι κατι καλυτερο θα συμβει απο χτες
κ οσο ελπιζεις αυτο που ελπιζεις ερχεται κοντα σου.