κρισεις πανικου/αγοραφοβια.

Καλημερα. ειναι η πρωτη φορα που γραφω σε φορουμ παρ'ολα οσα εχουν γινει. στα 19 περιπου δεν θυμαμε καλα (2011-2012) σε μια εργασια που ειχα και εκανα επαθα κριση πανικου και κλειστηκα στο σπιτι.
πιο πριν προερχοντουσαν τα εξης, ζαλαδες μονο, πλεον ζαλαδες, δυσπνοια, ταχηκαρδια κακες σκεψεις και τα σχετικα.
Εχω ξεκινησει αγωγη με μινιτραν απο μια ψυχιατρο και βλεπω και ψυχολογο καθε παρασκευη.
Το ερωτημα μου ειναι εχει περασει κανεις απο εσας κατι τετοιο? Σας εχει βοηθησει η αγωγη? Μπορει να βοηθησει η αγωγη στο να βγω εξω?Ειχατε κατι παρομοιο και το περασατε?
Ευχαριστς και συγνωμη αν σας κουρασα. Ειμαι ετσι 3 χρονια και δν αντεχω και τοσο πλεον... :(

ενα πολύ δικό μου πρόσωπο, η ξαδερφουλα μου, το έπεθε αυτο, λίγο μετά τον θανατο του πατερα της. θυμάμαι πόσο υπέφερε. Με έκοψε χωρίς ποτέ να καταλάβω γιατί. κάτι εκανα- είπα που την πλήγωσε, χωρίς να το θέλω. τώρα πια καταλαβα πόσο ευκολα χάνουμε το μυαλό μας και βλέπουμε καχύποπτα τον κόσμο.
σήμερα ξέρω πως είναι μια ευτυχισμένη μανούλα και σύζυγος.

αυτό που έκανε τότε και με είχε εντυπωσιάσει η δύναμή της, είχε καταφέρει να δημιουργήσει την ζωή της σεβόμενη την κατάσταση της, την οποία επέβαλε και στους άλλους. όποιος δεν καταλάβαινε δεν την ενδιέφερε. για εκείνη κάποια πράγματα ήταν νόμος...ούτε τύψεις ούτε μοιζέριες όπως εγω.

πρώτο βήμα ήταν η αποδοχή και η αναγνώρηση της κατάστασης. τωρα πια ισχυει αυτο.. ειμαι έτσι και έτσι και απο εκει και πέρα...βημα βήμα.. δεν το αφησε να την παραλύσει. δεν μπορουσε να βγαινει σε κλαμπς, αλλα μπορουσε να κανει βόλτες με το αμαξι της.. απειρες βόλτες μόνη της ή με εμενα παρέα..
τα δωσε όλα στην δουλειά της και έγινε πολύ ευυπόληπτη στον τομέα της δουλειας της...κάθε φορά τα όρια και τα περιθώρια τα μεγάλωνε και τα προσπερνουσε χωρίς ομως να βιάζει τον εαυτό της, έπαιρνε τον χρόνο της με σεβασμό στην κατάστασή της και στον εαυτό της
και εγω τόσα χρόνια προσπαθώ να την αποδεχτω και το κρύβω απο όλους.. βεβαια τελικα κρύβομαι πίσω απο το δάχτυλό μου και όλοι το εχουν καταλάβει αλλα εγω ακομα αναλώνω ενεργεια να προσποιούμαι...αλλα αυτό ειναι κομματι της καταθλιψης!

πρωτα απο όλα ΑΠΟΔΟΧΗ και ΣΕΒΑΣΜΟΣ στις αναγκες σου και στους φόβους σου...όλα τα άλλα θα τα βρεις στην πορεια. καλη δυναμη

δεν μπορω να βγω ουτε μονος μου.... προσπαθω. δεν μπορω ομως... η αγωγη βοηθα?

Καλημερα ραιαν . Εγω υπηρξα ( η μπορει και να υπαρχω ακομα δεν ξερεις ) αγοραφοβικη με εντονες κρισεις πανικου . Για ενα ευλογο αρκετα μεγαλο διαστημα δεν τολμουσα να βγω απο το σπιτι . Ουτε καν στην εξοδο της πολυκατοικιας μου χωρις να ρισκαρω να πυροδοτησω μια πανισχυρη κριση πανικου η οποια ποτε δεν καταλαβα γιατι ερχοταν . Η αληθεια βεβαια ειναι οτι περασα μια πολυ στρεσογονο περιοδο και με ταλαιπωρουσε σε υπερθετικο βαθμο μια σχεση που διατηρουσα για καποια χρονια . Στην αρχη , οταν ξεκινησαν ολα , ηρθαν μονο οι ταχυπαλμιες . Συνεχεια , ακομα και σε ηρεμια . Ακομα και σε ασχετες πτυχες της μερας μου . Τοτε ετρεχα σε νοσομεια , ετρεχα σε γιατρους . Η πρωτη επισιμη κριση πανικου ηρθε μεσα σε ενα ταξι , επειδη μια συνεπιβατιδα μαλωνε στο τηλεφωνο της εγω για καποιο λογο φοβηθικα και τοτε πυροδοτηθηκε ενα σφηξιμο στο στομαχι και ακολουθησε μια ισχυρη ταχυπαλμια κανοντας με να μυρμυγκιασω μεχρι το βρακι (με συγχωρεις) . Αυτο ηταν . Ξεκινησε μια περιοδος που κρατησε πανω κατω 1 χρονο που φοβομουνα μεχρι και το περιπτερο να παω για τσιγαρα . Ενα μαρτυριο . Δυστηχως οι γονεις μου δεν βοηθησαν ιδιαιτερα . Δεν ειναι οτι δεν ηθελαν , ειναι οτι δεν μπορουσαν να καταλαβουν το μαρτυριο μου . Τερατα μορφωσεως ομως οχι σε τετοια θεματα . Βοηθθεια βρηκα απο τον ψυχολογο μου με ενταντικη ψυχοθεραπεια . Οχι δεν πηρα φαρμακα . Και απο τον αντρα μου . Μαζι βγαιναμε παντα και προσπαθουσε και εκεινος να με κανει να μην φοβαμαι . Σιγα σιγα περασε αυτο . Εχω ομως διαφορα αλλα , ισως και πιο σοβαρα πλεον ανα καιρους . Δεν ξερω τελικα φοβαμαι οτι δυσκολα ξεφευγει καποιος απο κρισεις κτλ /

dhladh telos... euxaristw.

και η αγωγη βοηθα και η στηριξη απο τους ανθρωπους σου και η ψυχικη σου δυναμη...όλα βοηθουν αν θες να βοηθηθεις:)