Καλησπέρα σας.

Καλησπέρα σε όλους σας, βασικά, προσπαθω και "στύβω το μυαλό μου πως θα αρχίσω αυτο το ποστ, πως θα πω πράγματα , πως θα τα βάλω ολα σε μια σειρά .τελικά αποφάσισα απλά να τα γράψω οπως μου "βγαίνουν"
ειμαι μια γυναικα στα 30 παντρεμένη χωρις παιδια που ζω σε επαρχιακή πολη, ενω ημουν ενας άνθρωπος ολο ζωη , δραστήριος με 1000 ασχολίες, ξαφνικα σαν να γύρισε ενα κουμπάκι και απλα παρετειθηκα απο ολα, δεν εχω οικογένεια ,γονεις και αδερφια , είμαι μονη μου με ενα άντρα και ενα σκυλο , ο οποιος αντρας λογο δουλειας ερχεται στο σπιτι μια φορα το τρίμηνο,
ενω ημουν κοινωνική ξαφνικά έδιωξα τους πάντες απο διπλα μου, δεν θελω κανενα, δεν μιλάω με κανενα περνάνε μερες ,βδομάδες να βγω εξω απο το σπιτι , ουτε καν το σκύλο βολτα, τον αφήνω στην αυλη , σκέφτηκα πολλες φορες να πεθανω. για να πω την αληθεια το εύχομαι πολλες βραδιες να μην ξυπνήσω το πρωι , εχω πιεστεί παρα πολυ και δεν εχω στήριξη απο πουθενά , χρειάζομαι βοηθεια δεν εχω ομως δύναμη να σηκώσω το ακουστικο για να κλεισω ραντευου, φοβάμαι , φωνάζω κλαιω, θελω απλα να κάθομαι σε ενα κρεβατι και να μην κανω τιποτα, φοβαμαι παιδια , φοβαμαι .

Έχεις επιχειρήσει ποτέ να κάνεις κακό στον εαυτό σου; Νιώθεις πως αν είχες την ενέργεια, θα το έκανες; Ξέρει κανείς πώς νιώθεις; (Ο άντρας σου π.χ)

Ή βρίσκεις την δύναμη και παίρνεις τηλέφωνο να κλείσεις ραντεβού, ή στέλνεις ένα μήνυμα σε ένα άτομο που εμπιστεύεσαι για να σου κλείσει αυτός/η. Χωρίς στήριξη και χωρίς να έχει ιδέα κανείς τι σου συμβαίνει, πίστεψέ με είναι απείρως πιο δύσκολο για σένα.

εχω κανει 2 φορες απόπειρα με χαπια στην εφηβία, ο αντρας μου δεν μπορει να καταλαβει τι συμβαινει , αλλο ανθρωπο γνωρισε αλλο ανθρωπο ζει, αν δεν ηταν μακρια πιστευω θα ειχαμε χωρισει, εχω τρομερες εκρήξεις θύμου με μια κουβεντα μπορει να σπασω το σπιτι ολο , δεν εχω κανενα γύρω μου για να με βοηθήσει moonlight,ζω σε ενα μικρο χωριο της επαρχιας, η παραμικρη κουβέντα η εστω υποψια γινεται δημόσιο ανακοινωθέν, και οσους ειχα κοντα μου απλα ενα πρωι τους εδιωξα ,

ιζαμπελλα, εφοσον εχεις ιστορικο και δεν το αντιμετωπισες ποτέ με ειδικο υποθετω, το μονο που μενει ειναι να ζητησεις απο τον αντρα σου να σε συνοδευσει και να κανεις την αρχη.
Η μικρη κοινωνια πραγματι δεν εχει με τι να ασχοληθει. Υπαρχουν οι κουτσομπολαρες αντρες γυναικες και υπαρχουν και οι ηπιων τονων που μπορει να αντιμετωπιζουν κατι αναλογο αλλα να φοβουνται το στιγμα.

Ο ανδρας σου πολυ λογικα, αν δεν εχει ιδεα απο ψυχικη νοσο και να θελει να βοηθησει δεν ξερει το πως.

Οσο σε αφηνεις παραμελημενη και παραιτημενη αλλαγη δεν θα ερθει. Ζητησε βοηθεια. Ο εγκεφαλος σου - σου λεει, δεν υπαρχει ελπιδα, δεν υπαρχει διεξοδος, δεν υπαρχει τιποτα.
Δεν γινεται να του επιτρεψεις αλλο να σε τρωει σαν σαρακι.

Με συγχωρεις αν ακουγομαι ως προτρεπτικη προς γιατρο αλλά εχω βιωσει καταθλιψεις και η χειροτερη ηταν η μειζον. Αν ειχα το θαρρος να ζητησω βοηθεια στην αρχη αρχη δεν θα ειχα φτασει εδω που ειμαι.
Παιρνω χαπια. Δεν με κανουν αλλον ανθρωπο. Αλλά δεν ζω την ζωη ως κολαση.

Μήπως ένας από τους λόγους που έχεις έρθει σ' αυτή την κατάσταση είναι επειδή νιώθεις τελείως μόνη; Δεν είναι λίγο πράγμα να έχεις χάσει γονείς, αδέρφια κλπ και να βλέπεις τον σύντροφο σου κάθε 3 μήνες... Είχες ξεσπάσματα θυμού και πριν ή μόνο τον τελευταίο καιρό; Δηλαδή νιώθεις πως αν δεν του μιλούσες για να του εξηγήσεις πώς νιώθεις, δεν θα σε στήριζε;

Καταλαβαίνω τι λες για την ζωή στην επαρχία... Δυστυχώς αν δεν βοηθήσεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου δεν θα το κάνει κανείς. Πάρε τηλέφωνο κάποιον από τους φίλους που έδιωξες, ζήτα συγγνώμη και πες ανθρώπινα πως χρειάζεσαι βοήθεια, δεν είναι κακό. Αν νιώθεις πως κανείς δεν θα σε καταλάβει, ειλικρινά καταλαβαίνω την φάση που βρίσκεσαι τώρα αλλά ΠΡΕΠΕΙ να πάρεις τηλέφωνο, να κλείσεις ραντεβού και να πας να τα πεις όλα για να ξεκινήσεις από κάπου.

Φοβάμαι πολύ όταν ακούω για απόπειρες και άτομα να λένε πως θέλουν να κοιμηθούν και να μην ξαναξυπνήσουν γιατί στην 2η φάση βρίσκομαι κι' εγώ. Με σπρώξιμο πήγα σε ειδικό γι' αυτό προσπαθώ να σπρώξω και εσένα. Είσαι σε κρίσιμο σημείο.

(Συμφωνώ επίσης με Constantly curious, τώρα διάβασα τι σου έγραψε).

καθε φορα που παω να κανω την αρχη βρίσκει το μυαλο 1000 δικαιολογίες και κανω πισω,θελω απλα να ειμαι μονη στο σπιτι, δν θελω να βλεπω κανενα, οταν πρεπει να παω καπου ή να ερθει κοσμος παθαίνω κριση ! δεν θελω!!! και ο αντρας μου δεν ειναι θετικος σε ολο αυτο, θεωρει οτι πρεπει απλα να βγω εξω και και να ασχοληθώ με δραστηριότητες παρα να παω σε γιατρο.

Εσυ πιστευεις πως με δραστηριοτητες θα παρεις τα πανω σου ?
Κατι ακομα... πως ηταν η ζωη σου μετα τις δυο αποπειρες ? Ειχες καλη σχεση με τον εαυτο σου ?

Δεν βγαίνεις έξω και δεν ασχολείσαι με διαστηριότητες γιατί δεν έχεις την ενέργεια για να το κάνεις, ούτε καν το κίνητρο. Ούτε κι' εγώ ήμουν θετική σε όλο αυτό, κατακρίβειαν είμαι αρκετά εγωίστρια. Όταν το βιώνεις είσαι σε άρνηση, δεν ελπίζεις σε τίποτα, τα θεωρείς όλα μάταια, ότι πάντα έτσι θα είσαι ή πάντα θα πέφτεις στο μέλλον και προτιμάς να αφήνεσαι αλλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να χάνεις χρόνο. Τώρα δεν μιλάς εσύ αλλά η πάθηση ή απλά σκέφτεσαι προβληματικά (μην παρεξηγήσεις αυτό που είπα), η κατάσταση αργά ή γρήγορα με βοήθεια και αλλαγή τρόπου σκέψης θα βελτιωθεί αλλά τώρα δεν μπορούμε να το δούμε. Πίστεψέ το και κάνε την αρχή... Προτιμάς να κάθεσαι και να βασανίζεσαι χωρίς να βρίσκεις λύσεις και να κάνεις το πρώτο και σημαντικότερο βήμα της αλλαγής; Αν έσπαζες το πόδι σου δεν θα πήγαινες στο νοσοκομείο; Ακριβώς το ίδιο είναι, εμείς το υποτιμούμε και βασανιζόμαστε μόνοι μας!

Η ζωή μου απλά κύλισε,απλα μεγάλωσα επιβίωσα,δεν έχω καθόλου καλή σχέση με τον εαυτό μου, θεωρώ ότι είμαι άσχημη άγαρμπη,χαλια γενικά, κάποια περίοδο δεν κοιτούσα καν τον εαυτό μού στο καθρέφτη,

Quote:

---

Originally Posted by izambella

Η ζωή μου απλά κύλισε,απλα μεγάλωσα επιβίωσα,δεν έχω καθόλου καλή σχέση με τον εαυτό μου, θεωρώ ότι είμαι άσχημη άγαρμπη,χαλια γενικά, κάποια περίοδο δεν κοιτούσα καν τον εαυτό μού στο καθρέφτη,

---

Αν αφησεις τον εαυτο σου κι αλλο να πιστευει πως αυτη η ζωη σου αξιζει, το μετριο ή το χαλια... δεν θα αλλαξει κατι ως δια μαγειας.
Καποια γεγονοτα σε εχουν κανει μαλλον να νιωσεις και να πιστεψεις οτι δεν σου αξιζει η χαρά, δεν αξιζεις εσυ κατι καλυτερο.
Αυτα ειναι σκληρα θεματα. Το να σου πει ο ενας κι ο αλλος, πηγαινε για ψωνια ή διακοπες για να το ξεπερασεις ειναι κλισε και δεν εχει ουαου αποτελεσματα.

Ο συντροφος σου αρνειται να πας σε ψυχολογο ? Επειδη ? Πιστευει οτι τί ?

Με συγχωρεις Ιζαμπελλα για το θαρρος με το οποιο γραφω ορθα κοφτα τα δεδομενα. Αλλα απο οσα εγραψες, εισαι μονη σου, δεν εχεις κανεναν, δεν θελεις κανεναν, βουλιαζεις.
Ποιον περιμενεις να σε βγαλει απο αυτο ? ΚΑΝΕΝΑΝ θα μου πεις. Αρα ? Εχεις αποφασισει οτι αυτο σου αξιζει ?
Παραλληλα αισθανεσαι ομως οτι κατι δεν παει καλα, για αυτο αλλωστε εγραψες και εδω. Μια υγιης φωνουλα σου λεει οτι κατι δεν παει καλα.

Ευχομαι να πραξεις το καλυτερο δυνατο για τον εαυτο σου. Οσα ασχημα και αν εχουν συμβει στην ζωη σου να μην σου χαντακωσουν το μελλον. Τωρα δε βλεπεις μελλον. Αργοτερα ισως να δεις.

Πω ωω ίζαμπελα πόσο μοιάζουν αυτά που βιώνουμε. ..με τη διαφορά ότι εγώ τον άντρα μου ρε το βλέπω μια φορά το τρίμηνο και έχω γονείς και αυτό με έχει σώσει από την άποψη ότι δε μπορώ να περάσω όλη τη μΕΡΑ στο κρεβάτι γιατι έχω τις δουλειές του σπιτιού που δε μπορώ να μη τις κάνω. .Αυτό μόνο. .είχες φίλες και τις έχεις χάσει? Δοκίμασε να πάρεις ένα τηλ κάποια παλιά κολλητή σου να της μιλήσεις. .μη ντρέπεσαι .. βρες το κουράγιο. .το ξέρω. Είναι δύσκολο. .αλλά μπορεί. Να σε βοηθήσει στο να βρεις μια λύση. .οχι ότι θα σου δώσει λύση ..αλλά εμένα προσωπικα.όταν μίλησα στις φίλε ς μου ..Μου έδωσαν να καταλάβω ότι υπάρχει δυνατότητα να ξανά νιώσεις χαρά. ..όλα αλλάζουν και έτσι πήρα τηλ και έκλεισα σε ειδικό. .δεν είμαι καλά ..αποτυχημένη νιώθω αλλά θέλω να αλλάξει αυτό. .Να καθαρίσει το μυαλό. .να ξε μπλοκάρει. .να βρεις τη δυναμη. .αύριο έχω ραντεβού εγώ. ..μονΗ μου δε τα κατάφερα ποτέ να νοιωσω καλά. Κάνε το βήμα. Και -ελπίζω-το ένα να φέρει το άλλο. .

Και για να είμαι ειλικρινής. Δε πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξει η ζωή μας μετά από την επίσκεψη, τη ψυχοθεραπεία, την αγωγή. ..αλλά (για μένα μιλαω-φαντάζομαι έτσι νοιωθεις και εσυ) πρέπει να φύγει η μαυριλα από μπροστά μας για να κάνουμε το επόμενο βήμα, θολούρα και καταιγισμός από ενοχές για τις επιλογές. .μόνη μου δε τα κατάφερα. ..Έχω μια ελπίδα ότι θα μπορέσω να ζήσω αξιοπρεπώς. .αλλιώς τι??? Κάνε ένα βήμα. .τι θα κάνεις που θα τραβήξει? ?? Και πόσο? ? Ωχχ. Συνήθως δεν απαντάω σε ποστ γιανα μη πω καμιά μαλάκια και κάνω τον άλλο χειρότερα. ..ενα ξέρω ..Κάνε ένα βήμα και πάρε ειδικό με την ελπίδα να μπορέσεις να κάνεις και τα επόμενα. ..Η αρχή το ήμισυ του παντός! ������