Η μανα μου ειναι σαν να μην ειναι μανα μου
Απο μικρη θυμαμαι οτι παντα την φοβομουν σιγα σιγα οταν απεκτεισα ΜΟΝΗ μου αυτοπεποιθηση μεσα απο τα γεγονοτα της ζωης αρχισα να αντιστεκομαι η αντισταση αυτη κραταει με ρι και σημερα που εγω ειμαι 50 και η μανα μου 82. Τον Σεπτεμβριο που ηρθε η αδελφη μου απο την Γαλλια και ηταν τα μαυρα της τα χαλια η μητερα μας αντι να της σταθει η εστω να σιωπησει της εδωσε μια να παει ακομη πιο κατω....δεν θα ξεχασω την σκηνη αυτη οσο ζω...και φυσικα επειδη πηρα το μερος της δεν μου μιλαγε για 4 μηνες εγω προσπαθουσα να την πλησιασω μεχρι και συγνωμη ζητησα!το μονο που καταφερα ηταν να δεχτει να πξγαινω μια οριτσα νσ την βλεπω οτι κι αν κανω πεφτει στο κενο μεχρι που ειπα να τους βγαλω να τους κερασω πενιρλι στην δροσια αλλα ενω ελεγε στην αρχη ναι μετα ειπε οχι..παω την βλεπω και νοιωθω οτι χτιζει τοιχο αναμεσα μας δεν ξερω αν θα επανελθει ποτε και αυτο ειναι κατι που με στεναχωρει