Originally Posted by
Gbutterfly
Ειναι πραγματικα τοσο δυσκολο.. αισθανομαι οτι κανεις δεν με καταλαβαινει..Φαινομενικα ειμαι καλα.. προσπαθω να επιβιωσω σε αυτον τον αθλιο κοσμο που ζω και ειναι τοσο μα τοσο δυσκολο.. ετσι θα ειναι η ζωη μου απο δω και στο εξης? το χειροτερο δεν ειναι οταν εχω καποιο προβλημα και δεν εχω καποιον διπλα μου αλλα οταν εχω καποια επιτυχια και δεν εχω καποιον να την μοιραστω και να αισθανθω οτι πραγματικα χαιρεται στο βαθμο που χαιρομαι και εγω.. θα μου πειτε τωρα φιλους δεν εχεις? Συγγενεις? κανεις δεν μπορει να αντικαταστησει την οικογενεια. Δυστυχως, η ανιδιοτελης αγαπη εχει απο την ζωη μου εκλειψει. Αυτο με θλιβει γιατι βλεπω την βρωμια του κοσμου..εχω χασει τις ισορροπιες μου.. ωρες ωρες σκεφτομαι οτι θα ηθελα να παω μαζι τους αλλα κανεις δεν ξερει τι γινεται μετα και αν υπαρχει μετα.. μονο αυτο με κραταει εδω. Κατα τα αλλα ειμαι μια μοναχικη ισως κρυφοκαταθλιπτικη υπαρξη που δεν βρισκει νοημα και καθε μερα σβηνει μερες απο το ημερολογιο χωρις να περιμενει κατι.. η ισως υποσυνειδητα κατι περιμενει.