Κατα καιρούς διαβάζω διάφορα εδω μέσα.. είναι σαν να διαβάζω τον εαυτό μου μέσα απο τις δικές σας ανησυχίες. Εχω περάσει πολλά στη ζωή μου αλλα ειναι μαλλον αυτό που λένε ο Θεός σου δίνει όσα αντέχεις.. κάποιες φορές αισθάνομαι οτι η ζωή μου φέρθηκε άδικα, αλλές παλι σκεφτομαι οτι μου παιρνει και μου δίνει, δεν πρέπει να είμαι αχάριστη..
Πρώτη φορά στη ζωή μου έπαθα κριση πανικού στα 17 μου, δεν ήξερα τι μου συμβαίνει νομιζα οτι πάθαινα εγκεφαλικό, δεν μπορούσα να ανασάνω, το κεφάλι μου μυρμήγκιασε κράτησε λίγα λεπτά..η αναστάτωση μου και το κλαμα για 2 ώρες..απλώς συνέβη κάτι που με στεναχώρησε γιατι είχα υψηλές απαιτήσεις απο τον εαυτό μου και καθως το εξιστορούσα έχασα τον έλεγχο.. δεν κατάλαβα τότε που μου είπαν ειναι κρίση πανικου..δεν το είχα ακούσει ποτέ.. το διεγραψα απο το μυαλο μου και απλώς συνεχισα..
Επειτα, πέρασα στο πανεπιστήμιο. Μακρια απο το "σπίτι μου''... Στο πρώτο έτος των σπουδών μου αιφνίδια χάσαμε τη μαμα.. δεν το πιστευα.. έλεγα μπα λαθος κανουν ή δεν ακουσα καλα.. για καιρό με ρωτούσαν τι κάνουν οι γονείς σου και εγω απαντούσα "καλα είναι". Τότε άρχισαν οι πρωτες παράλογες ανησυχίες για την υγεία μου.. διοτι συνειδητοποίησα πόσο ευθραυστοι είμαστε.. η ζωή ένα γρήγορο πέρασμα.. ο θάνατος αιφνίδιος.. εκανα συχνά εξετάσεις πολλές φορές για παράλογες ιδέες.. δεν με ενοχλουσε ιδιαίτερα, έλεγα καλύτερα να είμαι ήσυχη.
Επειτα, άρχισα να αποδέχομαι τα νέα δεδομένα.. θα είναι πάντα μια γλυκιά ανάμνηση...
Δύο χρόνια μετά, σε ένα πάρτυ γενεθλίων αρχίζω να μην αισθάνομαι καλά.. ξεφνικά δεν μπορώ να εστιάσω σε κανέναν μονο ακούω τις φωνές όλες μαζί.. σκεφτομαι "χαλάρωσε είσαι και κουρασμένη" ήταν και περίοδος εξεταστικής.. δεν θα το ξεχάσω ποτέ.. κοιτάζω μια την εξώπορτα, μία το μπαλκόνι.. βγαίνω στο μπαλκόνι να πάρω αέρα, νιώθω οτι θα λιποθυμήσω, ξαναμπαινω μέσα, έχω την ανάγκη να ξαπλώσω.. έρχεται κάποιος και μου λέει "εισαι καλα;'' ξαφνικά δεν μπορώ να μιλήσω με βγαζουν έξω δεν μπορώ να ανασάνω.. νιώθω οτι η ψυχή μου αποχωρίζεται το σώμα μου.. η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που με πονάει.. με πιάνουν μυικοι σπασμοί στο προσωπο και ο αυχένας μου γυριζει τόσο που δεν μπορώ να ισιώσω το κεφάλι μου.. με βαζουν στο αυτοκίνητο να με πάνε στο νοσοκομείο.. συνήλθα μεχρι να πάμε και ειπα οτι δεν θέλω να πάω.. ξεκινάει το μαρτυριο.. δεν μπορώ να κοιμηθω.. με πιανουν το βράδυ τρομοι και νομίζω οτι κανει σεισμό αλλα το μονο που τρέμει είναι το σώμα μου.. νιώθω μουδιάσματα ολη τη μέρα και ρεύμα να με διαπερνάει, τα αυτια μου βουιζουν ολη μέρα ειδικα στην ησυχία.. νιώθω φόβο να μείνω μόνη και αυτο με τρομάζει γιατι μ αρεσει να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου.. 3 μήνες το ίδιο βιολί.. επισκέπτομαι γιατρούς καρδιολόγους, παθολόγους, ωτορινολαρυγγολόγους, νευρολόγους.. μου κανουν εξετάσεις ξανα και ξανά.. καρδιογραφήματα, υπερήχους, εγκεφαλογραφήματα, αξονικές, μαγνητικες.. η απάντηση ομόφωνη ''ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ''.
Δεν μπορώ να το πιστεψω.. αποκλειεται.. με κοροιδευουν.. δεν βρισκουν τι έχω, δεν γινεται να είναι ολα αυτα ψυχοσωματικα... ειναι οργανικά. Αλλα αν είναι ψυχοσωματικά πρέπει να τα αντιμετωπίσω απο τη ρίζα τους. Παω σε ειδικό.. πολυ καλος αλλα και πολυ ακριβός ''δεν σου δινω χάπια'' μου ειπε..και πάμε ασκήσεις πρόκλησης εσκεμμένων κρίσεων.. δεν πίστευα οτι ήταν τόσο απλό.. μια ασυμμετρία της αναπνοής.. τίποτα παραπάνω.. και ολα εκει σε χειρότερο βαθμό τοσο που πραγματικα με εξέπληξε.. αλλα κατω απο τον έλεγχο μου και δωστου μετα ασκήσεις χαλάρωσης... προκάλεσε κρίση βιωσε την και ξανα χαλάρωσε.. μου ειπε καλή η θεωρία αλλα πρώτα η πράξη.. βεβαια η ρίζα είναι η ψυχοθεραπεία έπρεπε ομως να ηρεμήσω πρωτα..και ηρέμησα και έκανα το λάθος και σταμάτησα...
Τελευταίο έτος σπουδών.. να το έφτασε.. ένα εξάμηνο μετα πρακτική και ζωή σου έρχομαι.. είμαι αισιόδοξη.. ολα πάνε καλα.. ειναι μια μεταβατική περίοδος.. τσουπ χανουμε τη γιαγια.. γυρίζω πάλι στη σχολή.. πλήγμα για μένα.. περνάνε δυο εβδομάδες.. χτυπάει το τηλέφωνο.. 'χασαμε τον μπαμπα.. δεν μπορει.. μου κανουν πλακα.. δεν γινεται αυτο.. κατι παγώνει μέσα μου.. δεν μπορω να εκφράσω την θλίψη μου.. ολα μένουν μέσα και εγω απλώς προχωρω.. γυριζω με μανία αφοσιώνομαι στη σχολη.. μονη πια.. εντελώς μόνη.. περνάω τα τελευταια μαθήματα.. φευγω παμε πρακτική.. απλως ηρθε η καταιγίδα και εγω άρχισα να τρεχω.. έπρεπε να το περιμένω..
Ερχονται διακοπες.. αυτή η ηρεμία με ταρακούνησε.. αρχισα να εχω εμμονη με την υγεια μου.. καθε μερα κατι εχω να ψανω στο ιντερνετ .. τοσο πολυ εξαντλουσα τον εαυτό μου μεχρι που με επιαναν τα κλαμματα απο την κουραση απο τις αρνητικές σκεψεις απο τις εμμονες μου.. ελεγα παω στο γιατρο.. στη διαδρομη αν ημουν τυχερη το μετανιωνα και εκανα κατι αλλο αλλες παλι εφτανα στην πορτα τους για να μου πουν οτι δεν εχω τιποτα και απλως να πεταω τα λεφτα μου.. μερα παρα μερα το ιδιο..
Ξεκινούν παραισθησίες.. παω στους νευρολογους ξανα τα ίδια.. ειναι ψυχοσωματικά.. ''μα δεν γινεται, αφου να εδω το νιωθω οταν κανω αυτο παθαινω αυτο'' τους λεω.. ερεθισμα-αντιδραση ειναι σωματικο.. με μοιρολογω, θρηνω και κλαιω μια εβδομαδα.. το παιρνω αποφαση.. ξεκινω ψυχοθεραπεια.. αγχώδης διαταραχη με τυπου ιδεοληψιες αλλα οχι παλι μου λεει απο τη μια ειναι φυσικο να εχω τετοιες εκρήξεις.. αρνούμαι να πάρω φάρμακα.. αν είναι τοσο δυνατός ο ψυχικός μου κόσμος αρκεί να του δώσω μια άλλη κατέυθυνση
Τι παω και κάνω εκει? μου τρωει τα λεφτα και με κοροιδευει σκεφτομαι.. τι να καθομαι να μιλαω και να λεω τα εσωψυχα μου? αυτο ειναι? με γυρισε πισω.. πολλα χρονια πισω.. ηρθα αντιμετωπη με το παρελθον και ειπα πράγματα που δεν ειχα ξεστομισει ποτέ μου.. μνημες απο τα παλια.. εξεφρασα τον θυμο μου για ολους αυτους που με αφησαν πισω αθελα τους και εμαθα οτι δεν ηταν καθολου παραλογος ο θυμος μου. Τότε συνειδητοποιώ οτι η θεραπεία δεν γινεται στις συνεδρίες αλλα όταν φευγω απο αυτές.. το μυαλο μου δουλευει πυρετωδώς.. ανακαλύπτω νέα πράγματα.. αρχίζω να ρισκάρω περισσότερο.. να εχω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.. να ξεκαθαρίζω χαώδεις σχέσεις... μολις τελείωσα την πρακτική μου και βρίσκω αμέσως δουλειά στο αντικείμενο μου.. μακρια αλλα με βοηθάει και παίρνω το ρίσκο.. αμα δεν ρισκάρεις και σε αυτήν τη ζωή δεν κανεις τίποτα.. τελευταία συνεδρία.. εχω πλεον προσωπικά ανακαλύψει τον δικό μου λόγο που τα περνάω αυτα..
Στις πρώτες συνεδριες εξέφραζα την αγαπη μου για την ζωη και τον φοβο μου μην πεθανω.. αυτη ήταν η αποψη μου για τα ψυχοσωματικά.. μεχρι την τελευταια συνεδρια ανακάλυψα οτι δεν εφταιγε η αγαπη μου για αυτην αλλα ο φοβος μου.. και φόβος να αναλλάβω την ευθύνη του εαυτού μου.. τοσο μεγάλος φόβος για την ζωή που υποσυνείδητα ένα αυτοάνοσο, εκφυλιστικό, θανατηφόρο και χωρίς επιστροφή νόσημα ΣΚΠ, AIDS, φόβος τρέλας, αρθρίτιδα, ψωριαση και ενα σωρό άλλα που έπαθα και δεν τα θυμαμαι θα μου έδινε έναν καλο λόγο να παραιτηθώ απο αυτήν, μια δικαιολογία για μενα και τους γύρω μου.. καπως ετσι τελειωσε η τελευταια μας συνεδρια.. αν μου το ελεγε εξαρχης δεν θα μπορούσα να το κατανοήσω.. όμως με οδήγησε στην ανακάλυψη όλων αυτών που ποτέ δεν πίστευα οτι ηταν αιτία.. το είχα δει λάθος απο την αρχή και χαίρομαι που μου έδειξε τον δρόμο και εγιναν τα αποκαλυπτηρια οσο είναι νωρις... δεν θα ξεχάσω ποτε αυτην την τελευταια μας συζήτηση.. πώς και εκεινος περίμενε να βρω την απάντηση μου, τη λύση μου που σαν τριτος και μόνο μπορούσε να την δει.
Βρηκα τις ισορροπίες μου, ειμαι καλα, εχουν περασει 6 μήνες απο τότε και δεν έχω καμια ενόχληση ή φόβο και αν έχω κατι μικρό προσπαθω να μην πανικοβάλλομαι.. αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου..
Πάψτε να τρελαίνεστε, εχω βιώσει τα ψυχοσωματικά στο έπακρον.. εχω μάθει να τα προκαλώ και να τα ελέγχω.. κανεις δεν πέθανε ποτε απο ψυχοσωματικα :) αλλα ειναι βασανιστήριο.. ας αποφέυγουμε όσο μπορούμε αυτόν τον φαύλο κύκλο που πέφτουμε, η λύση δεν ειναι οι εξετάσεις, και αν έχουμε δυναμη ψυχής ουτε τα φάρμακα.. οι απαντήσεις είναι μέσα μας!!!
Αυτά τα ολίγα
