Κρίση πανικού- δεν ξέρω τι να κάνω

Χθες έπαθα την πρώτη μου κρίση πανικού. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μου συμβεί κάτι τέτοιο και συνέχεια ρωτάω τον εαυτό μου «γιατί σε μένα;» Γιατί όχι σε μένα όμως; Συνέβη ξαφνικά και δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Ένοιωθα ότι δεν μπορούσα να ελέγξω το σώμα μου, οι μυς μου είχαν παραλύσει και αισθανόμουν απέραντο φόβο και θλίψη. Σήμερα είμαι καλύτερα αλλά η θλίψη δεν μου έχει περάσει. Έκλαψα χτες και δεν μου πέρασε. Συνήθως όταν κλαίω μετά νοιώθω καλύτερα, τώρα όμως δεν συμβαίνει αυτό. Σήμερα θέλω να κλαίω συνέχεια, όπου κι αν είμαι, και ακόμα και όταν κλαίω δεν ξεθυμαίνω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Φοβάμαι ότι δεν θα το ξεπεράσω και ότι θα είμαι για πάντα καταθλιπτική. Σαν να με πλακώνει ένα βάρος και δεν μπορώ να το βγάλω από πάνω μου. Είμαι άνεργη τους τελευταίους έξι μήνες και γενικά έχω αγχωθεί ότι δεν θα βρω δουλειά, θέλω να μην μένω μαζί με τους γονείς μου αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς αφού δεν έχω δουλειά. Η όρεξη μου έχει μειωθεί, έχασα δύο κιλά και το βράδυ μετά την κρίση πανικού δεν κοιμήθηκα καθόλου. Γενικά τις τελευταίες μέρες δεν έχω πολύ ύπνο. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ ξανά και πιέζω τον εαυτό μου για να φάει. Είμαι πολύ ευαίσθητη και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω να πάω σε ψυχολόγο ούτε να πάρω φάρμακα και φοβάμαι ότι το οικογενειακό μου περιβάλλον θα με κοροϊδέψει γιατί νομίζει ότι απλώς έχω άγχος και επειδή είμαι πολύ ευαίσθητη δεν μπορώ να το χειριστώ. Δεν λέω ότι δεν ισχύει αλλά πρώτη φορά μου συμβαίνει κρίση πανικού και δεν ξέρω άλλοι άνθρωποι πόσο εύκολα χειρίζονται τέτοιες καταστάσεις. Σίγουρα πάντως οι γονείς μου δεν μπορούν να με καταλάβουν εκτός αν το έχουν πάθει οι ίδιοι, κάτι που δεν ισχύει, οπότε θυμώνω όταν απλώς λένε ότι έχω άγχος. Και εγώ τόσο καιρό πίστευα πως η κρίση πανικού είναι απλώς μια κατάσταση άγχους αλλά ήταν πολύ πιο έντονο από ότι πίστευα και μόνο αν το έχεις πάθει καταλαβαίνεις πως νοιώθει κάποιος. Χρειάζομαι την βοήθεια κάποιου που το έχει βιώσει και το έχει ξεπεράσει. Φοβάμαι ότι έχω βαριά κατάθλιψη και δεν ξέρω τι να κάνω γιατί δεν μου έχει ξανασυμβεί . Βοηθάει το να λέω στον εαυτό μου ότι είμαι καλά και να παριστάνω την χαρούμενη; Μήπως αν πιστέψω ότι είμαι καλά θα γίνω κιόλας; Στο μυαλό μας δεν είναι όλα αυτά εξάλλου;

A

Quote:

---

Originally Posted by christine241

Χθες έπαθα την πρώτη μου κρίση πανικού. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μου συμβεί κάτι τέτοιο και συνέχεια ρωτάω τον εαυτό μου «γιατί σε μένα;» Γιατί όχι σε μένα όμως; Συνέβη ξαφνικά και δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Ένοιωθα ότι δεν μπορούσα να ελέγξω το σώμα μου, οι μυς μου είχαν παραλύσει και αισθανόμουν απέραντο φόβο και θλίψη. Σήμερα είμαι καλύτερα αλλά η θλίψη δεν μου έχει περάσει. Έκλαψα χτες και δεν μου πέρασε. Συνήθως όταν κλαίω μετά νοιώθω καλύτερα, τώρα όμως δεν συμβαίνει αυτό. Σήμερα θέλω να κλαίω συνέχεια, όπου κι αν είμαι, και ακόμα και όταν κλαίω δεν ξεθυμαίνω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Φοβάμαι ότι δεν θα το ξεπεράσω και ότι θα είμαι για πάντα καταθλιπτική. Σαν να με πλακώνει ένα βάρος και δεν μπορώ να το βγάλω από πάνω μου. Είμαι άνεργη τους τελευταίους έξι μήνες και γενικά έχω αγχωθεί ότι δεν θα βρω δουλειά, θέλω να μην μένω μαζί με τους γονείς μου αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς αφού δεν έχω δουλειά. Η όρεξη μου έχει μειωθεί, έχασα δύο κιλά και το βράδυ μετά την κρίση πανικού δεν κοιμήθηκα καθόλου. Γενικά τις τελευταίες μέρες δεν έχω πολύ ύπνο. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ ξανά και πιέζω τον εαυτό μου για να φάει. Είμαι πολύ ευαίσθητη και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω να πάω σε ψυχολόγο ούτε να πάρω φάρμακα και φοβάμαι ότι το οικογενειακό μου περιβάλλον θα με κοροϊδέψει γιατί νομίζει ότι απλώς έχω άγχος και επειδή είμαι πολύ ευαίσθητη δεν μπορώ να το χειριστώ. Δεν λέω ότι δεν ισχύει αλλά πρώτη φορά μου συμβαίνει κρίση πανικού και δεν ξέρω άλλοι άνθρωποι πόσο εύκολα χειρίζονται τέτοιες καταστάσεις. Σίγουρα πάντως οι γονείς μου δεν μπορούν να με καταλάβουν εκτός αν το έχουν πάθει οι ίδιοι, κάτι που δεν ισχύει, οπότε θυμώνω όταν απλώς λένε ότι έχω άγχος. Και εγώ τόσο καιρό πίστευα πως η κρίση πανικού είναι απλώς μια κατάσταση άγχους αλλά ήταν πολύ πιο έντονο από ότι πίστευα και μόνο αν το έχεις πάθει καταλαβαίνεις πως νοιώθει κάποιος. Χρειάζομαι την βοήθεια κάποιου που το έχει βιώσει και το έχει ξεπεράσει. Φοβάμαι ότι έχω βαριά κατάθλιψη και δεν ξέρω τι να κάνω γιατί δεν μου έχει ξανασυμβεί . Βοηθάει το να λέω στον εαυτό μου ότι είμαι καλά και να παριστάνω την χαρούμενη; Μήπως αν πιστέψω ότι είμαι καλά θα γίνω κιόλας; Στο μυαλό μας δεν είναι όλα αυτά εξάλλου;

---

Δεν θα σε βοηθησει να λες οτι εισαι καλα αν εχεις ξαταθλιψη αλλα εσυ λες πως εχεις και κριση πανικου εμεις δεν μπιρουμε να κανουμε διαγνωση πρεπει να πας σε ειδικο

Νομίζω το ότι έπαθες κρίση πανικού δεν σημαίνει ότι έχεις κατάθλιψη, καλό είναι έστω για μια φορά να πας σε ειδικό να σε πει τι ακριβώς έχεις, η κριση σου από τι προέκυψε;

Δεν ξέρω από τι προέκυψε, γενικά τις τελευταίες μέρες έχω ατονία και είμαι πεσμένη ψυχολογικά...Μου συνέβη όμως τελείως ξαφνικά. Ίσως είναι όντως καλό να πάω σε κάποιον ειδικό..Τώρα είμαι κάπως καλύτερα αλλά φοβάμαι μήπως μου ξανασυμβεί
:( Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις

Quote:

---

Originally Posted by christine241

Χθες έπαθα την πρώτη μου κρίση πανικού. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μου συμβεί κάτι τέτοιο και συνέχεια ρωτάω τον εαυτό μου «γιατί σε μένα;» Γιατί όχι σε μένα όμως; Συνέβη ξαφνικά και δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Ένοιωθα ότι δεν μπορούσα να ελέγξω το σώμα μου, οι μυς μου είχαν παραλύσει και αισθανόμουν απέραντο φόβο και θλίψη. Σήμερα είμαι καλύτερα αλλά η θλίψη δεν μου έχει περάσει. Έκλαψα χτες και δεν μου πέρασε. Συνήθως όταν κλαίω μετά νοιώθω καλύτερα, τώρα όμως δεν συμβαίνει αυτό. Σήμερα θέλω να κλαίω συνέχεια, όπου κι αν είμαι, και ακόμα και όταν κλαίω δεν ξεθυμαίνω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Φοβάμαι ότι δεν θα το ξεπεράσω και ότι θα είμαι για πάντα καταθλιπτική. Σαν να με πλακώνει ένα βάρος και δεν μπορώ να το βγάλω από πάνω μου. Είμαι άνεργη τους τελευταίους έξι μήνες και γενικά έχω αγχωθεί ότι δεν θα βρω δουλειά, θέλω να μην μένω μαζί με τους γονείς μου αλλά δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς αφού δεν έχω δουλειά. Η όρεξη μου έχει μειωθεί, έχασα δύο κιλά και το βράδυ μετά την κρίση πανικού δεν κοιμήθηκα καθόλου. Γενικά τις τελευταίες μέρες δεν έχω πολύ ύπνο. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ ξανά και πιέζω τον εαυτό μου για να φάει. Είμαι πολύ ευαίσθητη και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω να πάω σε ψυχολόγο ούτε να πάρω φάρμακα και φοβάμαι ότι το οικογενειακό μου περιβάλλον θα με κοροϊδέψει γιατί νομίζει ότι απλώς έχω άγχος και επειδή είμαι πολύ ευαίσθητη δεν μπορώ να το χειριστώ. Δεν λέω ότι δεν ισχύει αλλά πρώτη φορά μου συμβαίνει κρίση πανικού και δεν ξέρω άλλοι άνθρωποι πόσο εύκολα χειρίζονται τέτοιες καταστάσεις. Σίγουρα πάντως οι γονείς μου δεν μπορούν να με καταλάβουν εκτός αν το έχουν πάθει οι ίδιοι, κάτι που δεν ισχύει, οπότε θυμώνω όταν απλώς λένε ότι έχω άγχος. Και εγώ τόσο καιρό πίστευα πως η κρίση πανικού είναι απλώς μια κατάσταση άγχους αλλά ήταν πολύ πιο έντονο από ότι πίστευα και μόνο αν το έχεις πάθει καταλαβαίνεις πως νοιώθει κάποιος. Χρειάζομαι την βοήθεια κάποιου που το έχει βιώσει και το έχει ξεπεράσει. Φοβάμαι ότι έχω βαριά κατάθλιψη και δεν ξέρω τι να κάνω γιατί δεν μου έχει ξανασυμβεί . Βοηθάει το να λέω στον εαυτό μου ότι είμαι καλά και να παριστάνω την χαρούμενη; Μήπως αν πιστέψω ότι είμαι καλά θα γίνω κιόλας; Στο μυαλό μας δεν είναι όλα αυτά εξάλλου;

---

Δυστυχώς οι ευαίσθητοι τα ''τραβάνε'' όλα.Επίσης ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν μπορεί ο άλλος να καταλάβει τι είναι η κρίση πανικού και το θεωρεί ένα απλό ''..άγχος όπως όλοι μας σε αυτή την παλιοκΕνωνία που ζούμε''΄ :).
Η αλήθεια όπως κατάλαβες διαφέρει.

Το μίσος φέρνει μίσος,η βία φέρνει βία κλπ.Έτσι λειτουργεί κι ο πανικός.Ο πανικός φέρνει πανικό.Αυτό γίνεται γιατί τα συμπτώματα εκείνη τη στιγμή είναι πολύ έντονα και μπαίνουμε σε μια διαδικασία που δεν έχουμε ξαναζήσει.Οπότε ο πανικός φέρνει πανικό για διάφορους λόγους.Για παράδειγμα φοβόμαστε να μη μας ξανασυμβεί,φοβόμαστε ότι αν ξανασυμβεί δεν θα μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε,φοβόμαστε ότι θα πάθουμε κάτι κακό και πάει λέγοντας.Με λίγα λόγια η κύρια άμυνα μας στον πανικό,το μυαλό μας,εκείνη τη στιγμή δεν είναι σύμμαχός μας.Οι σκέψεις μας εστιάζουν στον φόβο του ΑΝ γίνει κι όχι στην αντιμετώπιση.Αυτό βέβαια βοηθάει στο να ξαναέχουμε μια έντονη κρίση πανικού.