Προβληματική σχέση με την αδερφή μου

Καλησπέρα,

Έχω μια αδερφή 1 χρόνο μεγαλύτερη, η οποία ανέκαθεν με ανταγωνίζεται. Δυστυχώς για εκείνη -και όπως αποδείχτηκε δυστυχώς και για εμένα- είναι κατώτερη εμφανισιακά, πράγμα το οποίο της δημιούργησε ένα σωρό συμπλέγματα, κάνοντας την ίδια θύτη και εμένα θύμα.

Συγκατοικήσαμε μαζί σε όλο το διάστημα των σπουδών της. Προσωπικά έμεινα πίσω στη σχολή μου, καθότι έγινα ο προσωπικός της σάκος του μποξ, ο προσωπικός της ψυχίατρος. Προσπάθησα να τη βοηθήσω να ξεπεράσει την αγοραφοβία της, να την πηγαίνω στα αμφιθέατρα να δίνει μάθημα -γιατί ντρεπόταν να περπατήσει μόνη στο δρόμο-, να προσπαθώ να τη βοηθήσω να βρει ένα παιδί που να την αγαπάει και παράλληλα να ανέχομαι να με αποκαλεί αυτάρεσκη, τοπ μόντελ, νάρκισσο, να υποτιμά τους βαθμούς μου, τους οποίους όπως έλεγε μοιράζουν στην ιατρική (την οποία και σπουδάζω) έτσι για πλάκα...

Είναι η πρώτη φορά που στέλνω μήνυμα στο forum σας, προφανώς γιατι είναι ένα θέμα που με απασχολεί. Είμαι αισίως 29 ετών και έχω σχέση 2 χρόνια με έναν άντρα 8 χρόνια μεγαλύτερό μου. Η σχέση μας προέκυψε όντας συμφοιτητές στην ίδια σχολή.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το μακρινό παρελθόν, πλην αυτών που ήδη ανέφερα. Θα σας μιλήσω για τα προ 12μήνου γεγονότα. Στο πρώτο εξάμηνο της σχέσης μου με τον νυν σύντροφό μου, η αδερφή μου επέμενε να έλθει στην πόλη όπου σπουδάζω για να τον γνωρίσει. Θεμιτό και καθόλου κατακριτέο. Ήρθε με τον φίλο της μαζί (με τον οποίο σημειωτέον τσακώνονταν συνέχεια), τους φιλοξένησα και μείναμε οι 4 μας στο διαμέρισμά μου. Σε αυτή την πρώτη φάση γνωριμίας ήταν όλα οκ. Κατάλαβα απλώς ότι της άρεσε σαν άντρας το αγόρι μου, αλλά δεν ήθελε να το δείξει και μου είπε ότι είναι "λιγότερο άντρας" από τον δικό της γιατί δεν αφήνει γένια!! Σημειωτέον ότι το αγόρι της δεν έχει καμία σχέση με τον φίλο μου σε κανένα επίπεδο, αλλά περί ορέξεως...

Δυο μήνες μετά ξαναζητάει να φιλοξενηθεί μόνη της αυτή τη φορά, προφασιζόμενη καυγάδες με τον φίλο της, ο οποίος τελικά τη χωρίζει εκείνο το διάστημα. Ήθελε να έλθει σε μένα να την παρηγορήσω, όπως και έκανα. Ήρθε μόνη, κάθισε 7 ημέρες και όλο εκείνο το διάστημα πετούσε στον σύντροφό μου μπηχτές για μένα του τύπου: "τι έχω τραβήξει εγώ από αυτήν", "είναι βρωμιάρα", "είναι ανορεξική", "ντύνεται σαν γριά", "είναι τεμπέλα"... και πολλά άλλα. Τελοσπάντων, έψαχνε αφορμή για να με υποτιμήσει στα μάτια του. Αυτό το προσπέρασα, δεδομένου ότι είναι γενικότερα ένα άκρως ανασφαλές άτομο και της έδωσα επιπλέον ελαφρυντικά, λόγω του τότε χωρισμού με το σύντροφό της.

Πέραν όμως της λεκτικής επίθεσης, το ίδιο διάστημα (των 7 ημερών φιλοξενίας) παρατήρησα ότι έμπαινε στο δωμάτιό που ήταν ο φίλος μου και καθόταν οκλαδόν με μίνι νυχτικό, πήγαινε και τον πλησίαζε και καλά να του μιλήσει σε απόσταση αναπνοής και ενώ εγώ έλειπα από το δωμάτιο (πχ όταν πήγα στη κουζινα να μαγειρεψω). Επίσης, μου έκανε παρατηρήσεις μπροστά του ότι δεν τον προσέχω και ότι δεν τον αφήνω να φάει όσο θέλει και ότι τον καταπιέζω ακόμη και στο φαγητό!! Εν τω μεταξύ ο φίλος μου ήταν ερωτευμένος μαζί μου, είχε αφήσει το πατρικό του σπίτι 6 ολόκληρους μήνες μόνο και μόνο για να είναι μαζί μου όλη την ημέρα, χωρίς να του το ζητήσω... Στις προσβολές της δεν απαντούσε καθόλου, γιατί δεν την ήξερε και δεν ηθελε να ανακατευτεί σε θέματα οικογενειακά.

Η ίδια από την άλλη βλέποντας ότι αυτός δε γυριζε να την κοιτάξει, με πήρε σε μια άκρη και μου είπε να βγαινουμε οι δυο μας έξω μόνες -εκεινες τις μέρες- και με κατηγόρησε ότι είμαι κολλημένη πάνω του και ότι την παραμελώ (δηλαδή μπροστά του έλεγε ότι τον καταπιέζω και δεν τον προσέχω και σε μένα έλεγε ότι είμαι κολλημένη πάνω του)!! Πράγμα το οποίο δεν ίσχυε, δεδομένου ότι δέχτηκα να την φιλοξενήσω εν μέσω εξεταστικής και ούσα επι πτυχίω φοιτήτρια... Τελοσπάντων μου έκανε σκηνες συνέχεια και ταυτόχρονα άρχισε τα τηλεφωνα στον πρωην της και τον παρακαλουσε να τα ξαναβρουν.... Δηλαδή ένα άτομο εκτος εαυτου.

Ενα μηνα αργότερα, αποφασίζω να κάνω προξενιό σε μια κοινή μας φίλη, τον φίλο του συντρόφου μου. Όλως τυχαίως ήθελε να έλθει και η αδερφή μου μαζί, πιθανόν να διεκδικήσει τον υποψήφιο (όπως ειχα αρχικά σκεφτεί). Το βραδυ που θα γινόταν η γνωριμία μάλωναν ποια θα βάλει ένα φόρεμα που ειχαν αγορασει από κοινού και θεωρουσαν ως super εμφάνιση! Και διερωτώμην εγώ γιατί το κάνει αυτό, εφόσον το προξενιό υποτίθεται ήταν για την κοινή μας φίλη... Βγαίνουμε και με το που βλέπουν από μακριά το παλικάρι η μεν φίλη μου, μου είπε στο αυτί ότι δεν τρελάθηκε, η δε αδερφή μου πήγε και κόλλησε πάνω του σαν πεινασμένη. Περάσαμε τη διάβαση και του έπιασε το χέρι.. Και αυτός ψιλο-έμεινε... Δεν ήξερε ούτε τη μια ούτε την άλλη και απόρησε... Μη σας τα πολυλογώ, η βραδιά εξελίχθηκε ως φιάσκο, του την έπεσε κανονικά και τον έκανε add στο facebook, χωρίς να σκεφτεί ότι με εκθέτει με τη συμπεριφορά της και απέναντι σε αυτό το παιδί και απέναντι στη φίλη μας. Αλλά δεν είπα τίποτα, σκεπτόμενη πάλι ότι ίσως είναι απελπισμένη μετά το χωρισμό της και έχει ανάγκη ντε και καλά από άντρα...

Το θέμα είναι ότι δεν έμεινε εκεί. Την επομένη εμφανίζεται μέσα στο δωμάτιό μου (+του συντροφου μου) με το στρινγκ και το σουτιεν και στηνει τα οπισθια της στην κυριολεξια μπροστα στη μουρη του φιλου μου... Και καλά προφασιζόμενη ότι ήθελε να με με ρωτήσει κάτι. Ε εκει βγήκα εξώ από τα ρούχα μου... Την πήρα από το χέρι σε ένα άλλο δωμάτιο και της έκανα συστάσεις για την αμφίεσή της. Ανεχόμουν όλη αυτή την απαράδεκτη συμπεριφορά, αλλά όχι και να ξεβρακωθεί μπροστά στα μάτια μας. Εν τέλει έφυγε, παρεξηγημένη κιόλας!!

Δεν την πήρα τηλ 1 μήνα. Δεν μπορούσα να χωνέψω αυτό που έκανε. Το επόμενο βήμα θα ήταν να του την πέσει μπροστά στα μούτρα μου... Στο μεταξύ έπιασε συνομιλίες με τον υποψήφιο "γαμπρο" της φίλης μας στο facebook. Το ζόρι της όμως ήταν όχι να τα φτιάξει μαζί του, όπως αρχικά σκέφτηκα, αλλά να με θάψει και σε αυτόν. Άρχισε να λέει και γω δεν ξέρω τι σε αυτόν και ξαφνικά εκείνος πετούσε μπηχτές για μένα στο φίλο μου. Στόχος ήμουν εγώ εν τέλει, όπως πάντα. Ήθελε παντοιοτρόπως να διαλύσει τη σχέση μας. Αρχικά πήγε να το κάνει άμεσα (με λόγια και με ξεβρακώματα στο σύντροφό μου) και εν συνεχεία με έμμεση διαβολή, μέσω των φίλων του. Ο σύντροφός μου ξέκοψε από αυτή την παρέα, γιατί δεν ανεχόταν να ακούει ανυπόστατα πράγματα για μένα.

Στο μεταξύ, οι σχέσεις με την αδερφή μου αποκαταστάθηκαν τηλεφωνικώς, για τον απλούστατο λόγο της 1ου βαθμού συγγένειας εξ αίματος... Οπότε, βρήκε και πάλι ευκαιρία να με παίρνει καθημερινά 3-4 φορές, απλώς και μόνο για να πει τα προβλήματά της, να βρίσει το σύντροφό της (με τον οποίο τα ξαναβρήκαν), να κατηγορήσει τους γονείς μας...

Κάπου και γω απαύδησα, άρχισα να σηκώνω πιο αραιά τα τηλ, αλλά δεν έπιασε. Γιατί επέμενε να με παίρνει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κάποια μέρα εκεί που μονολογούσε -γιατί όλα τα τηλ ήταν μονόλογοι, με έπαιρνε και άρχιζε το παραλήρημά της-, κάποια μέρα λοιπόν τόλμησα να της πω να μην καταφέρεται εναντίον των γονιών μας. Μου έκλεισε το τηλ στα μούτρα και μου έστειλε μήνυμα "να ταν η ζήλεια ψωρα"... Ε τι να πεις, σηκώνεις τα χέρια ψηλα.. Της απάντησα το αυτονόητο "τι να ζηλέψω εγώ από εσένα" και δεν είχε φυσικά κάτι να απαντήσει σε αυτό.

Μια βδομάδα μετά άρχισε πάλι τα τηλ, αλλά στο μεταξύ το γυαλί πλέον είχε σπάσει εντελώς. Από τα 18 μου την ανέχομαι να παραληρεί εις βάρος όλων των μελών της οικογενείας μας. Δεν μιλάει με τους γονείς της εδώ και 2 χρόνια, τους βλέπει στο δρόμο και τους γυρνάει τη πλάτη, βρίζει εμένα, βρίζει τον φίλο της, τη πέφτει στους συντρόφους μου, ε το σκέφτηκα καλά και άλλαξα τηλ. Αλλαξα αριθμό τηλ και σώθηκα.

Εχουμε να μιλήσουμε 9 μήνες. Πραγματικά η ζωή μου έχει μπει σε άλλους ρυθμούς. Ηρέμησα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς να βοηθήσεις ένα άτομο με ψυχολογικά προβλήματα τέτοιου είδους. Δεν ξέρετε πόσες φορές προσπάθησα να την πείσω να πάμε μαζί σε ψυχίατρο, να πει πως νιώθει για εκείνην, για μενα, για τους γονεις μας. Γιατί καταφέρεται εναντίον μας; Γιατί με μισεί τόσο πολύ; Γιατί είχε σπάσει μια μέρα την συρόμενη γυάλινη πόρτα του δωματίου μας αναφωνώντας "σε μισώ, εσύ φταις για όλα".

Και αναρωτιέμαι τι κακό έκανα και δεν το έχω καταλάβει ακόμη; Τωρα που πέρασε ένα εύλογο διάστημα, τώρα που ηρέμησαν τα πράγματα ενίοτε ανατρέχω στο παρελθόν φέρνοντας στη μνήμη μου περιστατικά και πραγματικά συνειδητοποιώ σε ποια δίνη βρισκόμουν και πόσο πίσω με είχε πάει όλο αυτό το πράγμα στις σπουδές μου.

Μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου γιατί απλώς αιστάνθηκα σήμερα αυτή την ανάγκη.

Δυστυχώς τους συγγενείς δεν τους επιλέγουμε. Αυτό που μου δίδαξε η προσωπική μου ιστορία είναι ότι πρέπει να βάζουμε όρια, ακόμη και στις σχέσεις εξ αίματος. Καλύτερα από μακριά και αγαπημένα ακόμη και χωρίς καμία επαφή.

Προχωράμε τη ζωή μας με ανθρώπους που μας αγαπούν, αφήνοντας πίσω σταδιακά taboo του τύπου: "είναι αδερφός/-η σου, πρέπει οπωσδήποτε να έχετε καλή σχέση". Καλώς η κακώς η όποια συγγένεια εξ αίματος δεν αγιάζει τα μέσα... Δεν μπορεί να κάνεις τα στραβά μάτια και να ανέχεσαι καταστάσεις μόνο και μόνο γιατί έχεις μια κοινή ομάδα αίματος...

Προχωράμε μπροστά αφήνοντας πίσω τοξικούς ανθρώπους, που σταδιακά μας δηλητηριάζουν.

Καλό απόγευμα σε όλους/-ες σας.

Στο μεταξύ, οι σχέσεις με την αδερφή μου αποκαταστάθηκαν τηλεφωνικώς, για τον απλούστατο λόγο της 1ου βαθμού συγγένειας εξ αίματος... Οπότε, βρήκε και πάλι ευκαιρία να με παίρνει καθημερινά 3-4 φορές, απλώς και μόνο για να πει τα προβλήματά της, να βρίσει το σύντροφό της (με τον οποίο τα ξαναβρήκαν), να κατηγορήσει τους γονείς μας...

Κάπου και γω απαύδησα, άρχισα να σηκώνω πιο αραιά τα τηλ, αλλά δεν έπιασε. Γιατί επέμενε να με παίρνει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κάποια μέρα εκεί που μονολογούσε -γιατί όλα τα τηλ ήταν μονόλογοι, με έπαιρνε και άρχιζε το παραλήρημά της-, κάποια μέρα λοιπόν τόλμησα να της πω να μην καταφέρεται εναντίον των γονιών μας. Μου έκλεισε το τηλ στα μούτρα και μου έστειλε μήνυμα "να ταν η ζήλεια ψωρα"... Ε τι να πεις, σηκώνεις τα χέρια ψηλα.. Της απάντησα το αυτονόητο "τι να ζηλέψω εγώ από εσένα" και δεν είχε φυσικά κάτι να απαντήσει σε αυτό.

Μια βδομάδα μετά άρχισε πάλι τα τηλ, αλλά στο μεταξύ το γυαλί πλέον είχε σπάσει εντελώς. Από τα 18 μου την ανέχομαι να παραληρεί εις βάρος όλων των μελών της οικογενείας μας. Δεν μιλάει με τους γονείς της εδώ και 2 χρόνια, τους βλέπει στο δρόμο και τους γυρνάει τη πλάτη, βρίζει εμένα, βρίζει τον φίλο της, τη πέφτει στους συντρόφους μου, ε το σκέφτηκα καλά και άλλαξα τηλ. Αλλαξα αριθμό τηλ και σώθηκα.

Εχουμε να μιλήσουμε 9 μήνες. Πραγματικά η ζωή μου έχει μπει σε άλλους ρυθμούς. Ηρέμησα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς να βοηθήσεις ένα άτομο με ψυχολογικά προβλήματα τέτοιου είδους. Δεν ξέρετε πόσες φορές προσπάθησα να την πείσω να πάμε μαζί σε ψυχίατρο, να πει πως νιώθει για εκείνην, για μενα, για τους γονεις μας. Γιατί καταφέρεται εναντίον μας; Γιατί με μισεί τόσο πολύ; Γιατί είχε σπάσει μια μέρα την συρόμενη γυάλινη πόρτα του δωματίου μας αναφωνώντας "σε μισώ, εσύ φταις για όλα".

Και αναρωτιέμαι τι κακό έκανα και δεν το έχω καταλάβει ακόμη; Τωρα που πέρασε ένα εύλογο διάστημα, τώρα που ηρέμησαν τα πράγματα ενίοτε ανατρέχω στο παρελθόν φέρνοντας στη μνήμη μου περιστατικά και πραγματικά συνειδητοποιώ σε ποια δίνη βρισκόμουν και πόσο πίσω με είχε πάει όλο αυτό το πράγμα στις σπουδές μου.

Μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου γιατί απλώς αιστάνθηκα σήμερα αυτή την ανάγκη.

Δυστυχώς τους συγγενείς δεν τους επιλέγουμε. Αυτό που μου δίδαξε η προσωπική μου ιστορία είναι ότι πρέπει να βάζουμε όρια, ακόμη και στις σχέσεις εξ αίματος. Καλύτερα από μακριά και αγαπημένα ακόμη και χωρίς καμία επαφή.

Προχωράμε τη ζωή μας με ανθρώπους που μας αγαπούν, αφήνοντας πίσω σταδιακά taboo του τύπου: "είναι αδερφός/-η σου, πρέπει οπωσδήποτε να έχετε καλή σχέση". Καλώς η κακώς η όποια συγγένεια εξ αίματος δεν αγιάζει τα μέσα... Δεν μπορεί να κάνεις τα στραβά μάτια και να ανέχεσαι καταστάσεις μόνο και μόνο γιατί έχεις μια κοινή ομάδα αίματος...

Προχωράμε μπροστά αφήνοντας πίσω τοξικούς ανθρώπους, που σταδιακά μας δηλητηριάζουν.

Καλό απόγευμα σε όλους/-ες σας.[/QUOTE]

Λοιπον θα σου απαντησω κι εμεις δυο αδελφες ειμαστε και ποτε δεν ενοιωσα οτι ειμασταν κοντα ενοιωθα οτι δεν ειχα αδελφη ολα μου τα χρονια και ημουν τρομερα θυμωμενη γι αυτο! Το πιστευα αυτο για πολλα χρονια ακομη και οταν παντρευτηκαμε ξαι καναμε παιδια....Μεχρι που καταλαβα. Οχι δεν εφταιγα εγω οχι δεν εφταιγε η αδελφη μου που δεν νοιωσαμε ποτε αδελφια αυτοι που εφταιξαν ηταν οι γονεις μας και κυριως η μανα μας πουξαλιεργουσε αντιπαλλοτητα διοτι ισχυει παντα το διαιρει και βασιλευε...πιστευω λοιπον χωρις να γνωριζω οτι καποιος γονιος σας φταιει που εσεις σαν αδελφες δεν ειστε κοντα

Pavlina καλησπέρα και σ' ευχαριστώ πολύ που απάντησες.

Οι γονείς μας είχαν ισότιμη αντιμετώπιση απέναντι μας. Και από μέρους μου ποτέ δεν υπήρξε κακή διάθεση προς την αδερφή μου. Η ίδια έχει θέματα αυτοεκτίμησης δυστυχώς. Ίσα ίσα που είμασταν κοντά από παιδιά, μαζί σε όλα, ξένες γλώσσες, αθλητισμός, τα πάντα όλα.

Πιστεύω ότι κάθε περίπτωση είναι εξατομικευμένη. Ίσως σε εσάς να ίσχυε αυτό που λες, δεν πρέπει όμως να το γενικεύουμε. Στη δική μας περίπτωση οι γονείς μας ήταν πάντα εκεί για εμάς.

Εγώ πιστεύω ότι η επιθετικότητα προς τους γονείς της πηγάζει από το γεγονός ότι δεν την αποθέωναν όπως η ίδια ήθελε σε κανέναν τομέα. Τη θυμάμαι σαν χτες να με ρωτάει αν είναι "θεα" και "πανέξυπνη" (όλες οι αξιώσεις της ήταν στον υπερθετικό βαθμό) και να περιμένει να απαντήσω "ναι", ενώ δεν ίσχυε.

Επίσης, να προσθέσω πως είχε ακουστικές και οπτικές ψευδαισθήσεις, έλεγε ότι βλέπει εξωγήινους και ότι ξέρει το μέλλον και πότε θα πεθάνει ο καθένας μας.

Πιστεύω πως αν ήταν έφηβη θα μπορούσε να βοηθηθεί περισσότερο απο εναν ειδικό ψυχίατρο.

καλησπερα ελ.
νομιζω οτι περισσοτερο να τα εξιστορησεις καπου ολα αυτα, ηθελες, μιας και δεν ειναι θεματα που τα λες ευκολα στο περιβαλλον σου.
καταληγεις και στα συμπερασματα σου, οποτε, δεν ξερω αν περιμενεις κατι απο μας.
εγω λεω οτι απο πλευρας σου μια χαρα τα λες και φαινεται να εχεις δικιο. παντα υπαρχει και η αλλη πλευρα και εχει ενδιαφερον να βλεπουμε κι εκεινη. αλλα σε ολους οσους συμμετεχουν εδω, εκ προοιμιου κρινουμε την μια πλευρα, οποτε το προσπερναμε αυτο.

νομιζω οτι το κρισιμο σημειο απ οσα ειπες, ειναι οτι αυτα ισχυουν ουσιαστικα απο παιδικη η εφηβικη ηλικια κι εκει οι γονεις εχουν καποια ευθυνη που δεν απευθυνθηκαν σε εναν ειδικο.
αν δεν παιζει ασθενεια ομως, σιγουρα κατι εγινε στην διαπαιδαγωγηση που εσυ δεν αντιληφθηκες γιατι ειχες διαφορετικη αντιμετωπιση χωρις καν να το καταλαβαινεις.
αν δεν παιζει διαταραχη η προβλημα τελοσπαντων, δεν στριμευει ετσι ενα παιδι επειδη ειναι αναποδο και δεν ειναι τοσο ομορφο (οπως κρινεις εσυ...). κατι αλλο παιζει που εχει να κανει με την αντιμετωπιση των γονιων.

οσον αφορα τις δικες σας σχεσεις, το μονο που εχω να πω, αλλα ειναι αργα, ειναι οτι πριν γινετε κωλος και βρακι (κυριολεκτικα αν σκεφτουμε και τα περιστατικα με τα στριγκ), μπορουσες να κρατησεις μια αποσταση πιο υγιη δεδομενων των συνθηκων.
δλδ πριν αλλαξεις τηλεφωνο, μπορουσες να αραιωσεις συνειδητα τα τοσο υπερβολικα τηλεφωνηματα, να μην την καλεις για φιλοξενια οταν ηταν εκει ο συντροφος σου εφοσον φεροταν τοσο προβληματικα κλπ.
κατι αλλο δεν εχω να πω, νομιζω το εχεις σκεφτει το θεμα και ηθελες απλα να εκφραστεις.

Remedy θα συμφωνήσω με αυτά που γράφεις.

Είχα την ανάγκη να εκφραστώ. Προφανώς και δεν περιμένω σαφή απάντηση σε ένα θέμα πολυσύνθετο. Απλώς, όπως άλλωστε έγραψα και στο κείμενό μου, ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας και φυσικά μου αρέσει να ακούω τις γνώμες άλλων ανθρώπων.

Το θέμα το έχουμε συζητήσει εκτενώς με όλη την οικογένεια και με την ίδια την αδερφή μου. Είμαι υπέρ του διαλόγου ακόμη και αν αυτός άπτεται ζητημάτων αρκετά "δύσκολων". Αναφορικά με τους γονείς μου, ο πατέρας μου ήδη από την εφηβεία της είχε εντοπίσει ενδείξεις του προβλήματος και είχε πει στη μητέρα μας να την πάνε σε έναν ψυχίατρο, αλλά η μητέρα μου δεν ήθελε γιατί εκείνη την εποχή ήταν taboo αυτό το θέμα.

Μεταγενέστερα στα 20 της χρόνια, όταν πλέον η προβληματική συμπεριφορά είχε γίνει πιο έντονη πείστηκε και η μητέρα μου ότι χρειαζόταν βοήθεια ειδικού το παιδί της. Το πρόβλημα όμως τότε ήταν ότι η ίδια δε δεχόταν να πάει, γιατί θεωρούσε ότι εκεί πηγαινουν μόνον οι τρελοί. Πράγμα το οποίο φυσικά δεν υφίσταται σε καμία περίπτωση. Εν τέλει μια φορά κατάφεραν να την πείσουν να πάει σε ομοιοπαθητικό ψυχίατρο, ο οποίος της έδωσε φάρμακα, τα οποία ποτέ δεν πήρε.

Μετέπειτα, οι γονείς μου πήγαν οι ίδιοι πολλάκις σε διάφορους ψυχιάτρους πότε μαζί πότε μόνοι για να μοιραστούν το πρόβλημα και να ζητήσουν κατευθυντήριες οδηγίες. Η απάντηση όλων ήταν πως ό,τι ήταν να κάνετε από μέρους σας το έχετε ήδη κάνει και πως ουσιαστική βοήθεια θα δοθεί στο παιδί μόνο όταν το ίδιο συνειδητοποιήσει το πρόβλημά του και έρθει να ζητήσει βοήθεια. Σε καμία περίπτωση δεν τέθηκε θέμα να την πάει κανείς με το ζόρι στο γιατρό, διότι είναι πλέον ενήλικας.

Στο θέμα της έγκαιρης απομάκρυνσής μου από εκείνη έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο... Απόλυτο όμως. Πίστεψέ με το έβλεπα κι εγώ ότι από ένα σημείο και μετά δεν είχε κανένα νόημα να προσπαθώ να τη βοηθήσω, εφόσον η ίδια δε καταλάβαινε ότι έχει πρόβλημα. Γιατί το πρωταρχικό για να λύσεις ένα θέμα σου, είναι να παραδεχτείς ότι έχεις θέμα. Αλλά σε αυτό το σημείο ευθύνεται δυστυχώς η μητέρα μου, η οποία με έπαιρνε καθημερινά τηλ, έκλαιγε με την κατάληξη της κόρης της και με έβαζε λάστιχο-συνδετικό κρίκο ανάμεσά τους. Δηλαδή προσπαθούσα να τις φέρω κοντά, καθώς οι ίδιες όποτε συναντιούνταν κατέληγε σε καυγά. Όταν έλεγα στους γονείς μου ότι δεν αντέχω άλλο να γίνομαι τζουκ μποξ, η απάντηση ήταν ότι δεν είναι σωστό να κάνω τον Πόντιο Πιλάτο. Οπότε αναλάμβανα πάλι δράση, δηλαδή να την ακούω να τους βρίζει και να προσπαθώ να την εκλογικεύσω. Πράγμα που δε γινόταν, διότι δεν έδινε σημασία στα λόγια μου.

Τέλος όσον αφορά την εμφάνισή της κλπ, πιστεύω ότι δεν μπορούσε να αποδεχτεί η ίδια τον εαυτό της. Και απλώς συνέκρινε τον εαυτό της μαζί μου, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί ήμουν ή εγγύτερή της και ηλικιακά και σε προσωπικό επίπεδο.

Αν όπως λες είχα απομακρυνθεί νωρίτερα, ίσως τα πράγματα να μην είχαν φτάσει στο αμήν. Αλλά επί της ουσίας και σε αυτή την περίπτωση δε νομίζω ότι θα υπήρχε κάποια ουσιαστική διαφοροποίηση, υπό της έννοια ότι δεν θα αίρονταν οι γενεσιουργές αιτίες του προβλήματος, δεν θα αίρονταν οι ανασφάλειές της. Απλώς εγώ θα είχα προστατεύσει περισσότερο τον εαυτό μου και δεν θα είχα ζήσει όλα αυτά τα sous real περιστατικά εν τέλει.

Όπως λες θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε και την άλλη πλευρά. Αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε ακόμη και όταν είμασταν κατ΄ιδίαν οι δυο μας και τη ρωτούσα ευθέως και ήρεμα γιατί νιώθει αυτή την απέχθεια από τη μια και από την άλλη έχει αυτή την εξαρτητική συμπεριφορά από την οικογένειά της; Δυο πράγματα αντιφατικά. Και με κοίταζε σαν χάνος και δεν έλεγε τίποτα.

Νομίζω πως επικρατεί μια σύγχυση στον κεφάλι της και πραγματικά ούτε η ίδια ξέρει γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Εγώ εύχομαι να είναι καλά και να βρει την ηρεμία της δημιουργώντας τη δική της οικογένεια και αναλαμβάνοντας ευθύνες.

Να κάνω κι εγώ τον ντοκτορά αυτά που λες πάνε σε διαταραχή προσωπικότητας η στο σχολείο κάτι έγινε η κάποια σχέση την έκανε τη δουλειά εφόσον σπίτι είναι όλα καλά εφόσον λοιπόν έχει αν έχει διαταραχή προσωπικότητας και φάρμακα να πάρει δε θα ναι καλά πρώτον δεύτερον κι εγώ έχω γνωρίσει τέτοια παιδιά και μάλιστα ήμουνα κάπως έτσι στην εφηβεία αλλά με τα χρόνια με τη δουλειά έστρωσα γι αυτό λέμε δοκίμασε να την αποδεχτεί όπως είναι και τότε ίσως κάτι αλλάξει αυτή τη στιγμή εσύ είσαι η κυρία τέλεια κι αυτή ένας άνθρωπος με αδυναμίες έτσι δε βγαίνει να ξέρεις σχέση οποιαδήποτε δε βγαίνει έτσι όχι αδελφική
Φιλικά

Αν δε ρίξεις λίγο τον εαυτό σου μην περιμένεις σχέση όταν ο άλλος έχει αδυναμίες αυτό είναι νόμος

Elis δέχομαι το φιλικό σου σχόλιο.

Νομίζω ότι η όλη στάση μου, δείχνει την αγάπη προς την αδερφή μου. Διαφορετικά δεν θα είμασταν εδώ να συζητάμε το ζήτημα, εφόσον πλέον δεν υπάρχει καμία επικοινωνία, μετά από δική μου απόφαση, για να ολοκληρώσω πλέον τις σπουδές μου. Αν νοείται έλλειψη ενδιαφέροντος όταν αφήνεις τις σπουδές σου για να συνοδεύεις κάθε μέρα τον αδερφό/-ή σου στα πάντα (γιατί είναι δυσλειτουργικός), από το σούπερ μάρκετ μέχρι τη σχολή και να τον έχεις στην αγκαλιά σου στο υπόλοιπο της ημέρας μέχρι να βρει βρει σύντροφο, τότε τι να πω.

Δεν αυτοπαρουσιάστηκα ως η σωστή και γι αυτό άλλωστε ρωτούσα και την ίδια να μου αναλύσει τι πρόβλημα έχει μαζί μου και με τους γονείς μας. Αδυναμίες έχουμε όλοι. Όλοι μας έχουμε έναν άσπρο και έναν μαύρο καθρέφτη. Διαφωνώ όμως με το να ρίχνουμε τον εαυτό μας, για να νιώσει ο άλλος καλύτερα. Εγώ το έκανα (κάνοντας κοιλιά στις σπουδές μου) και το μετάνιωσα.

Πιστεύω στο αντίστροφο. Να βοηθήσουμε τον άλλον να βρει τον καλό του εαυτό και να ηρεμήσει. Απλά αυτό πρέπει να γίνεται από ειδικούς που έχουν γνώση και εμπειρία και όχι από μέλη της οικογένειας.

Καλό μεσημέρι.

Καλησπέρα! Η γνώμη μου είναι οτι πρέπει να κρατάς αποστάσεις από την αδελφή σου, δυστυχώς γιατί η επικοινωνία σας βλάπτει και τις δύο.
Ανεξάρτητα απο τα προβλήματα με τον χαρακτήρα της και την ψυχολογία της, το γεγονός είναι οτι δεν σέβεται εσένα και την προσωπική σου ζωή. Και μάλιστα όταν είστε μαζί έρχονται στην επιφάνεια όλα τα απωθημένα της, σου δημιουργεί προβλήματα, βρίσκει έδαφος να καλλιεργεί τους παραλογισμούς της και η κατάστασή της ουσιαστικά χειροτερεύει.
Και το γεγονός οτι σε έπαιρνε συνέχεια τηλέφωνο, δυστυχώς είναι από εμμονή και εξάρτηση και όχι από ενδιαφέρον και αγάπη.
Έχω κι εγώ με τον αδελφό μου προβλήματα γιατί κι εκείνος έχει παρανοειδή διαταραχή (απ ότι έχω συμπεράνει γιατί δεν θέλει ναπάει σε ψυχίατρο). Όσες φορές τον πλησιάζω το μετανιώνω. Κατηγορεί τους πάντες, τον άλλο μου αδελφό, την νύφη μου, τα ανήψια του, κατηγορεί εμένα σε όλους τους συγγενείς και τους γείτονες.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν έναν καταστροφικό εγωισμό και συνήθως εχθρεύονται τους οικείους τους και εμπιστεύονται αγνώστους.
Πίστεψέ με πρέπει να προστατεύσεις τον εαυτό σου.

Kassandra, η κατάσταση είναι ΑΚΡΙΒΩΣ οπως την περιγράφεις. Και η διάγνωση του ψυχιάτρου ήταν "παρανοειδής ή ευαίσθητη προσωπικότητα".

Όπως είπες: "Αυτοί οι άνθρωποι έχουν έναν καταστροφικό εγωισμό και συνήθως εχθρεύονται τους οικείους τους και εμπιστεύονται αγνώστους." Ακριβώς αυτό ισχύει. Βρίζει όλη την οικογένεια στον πρώτο τυχόντα και κάνει παρέα με άτομα που μπορεί να την αποκαλούν χαζή μπροστά στα μάτια της και κάθεται και τα δίνει όλα...

Σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές. Και γω αισθάνομαι πλέον την ανάγκη να προστατεύσω τον εαυτό μου, γιατί πήγα να χαθώ σε όλον αυτό τον κυκεώνα. Γι αυτό απομακρύνθηκα και πλέον τελειώνω σιγά σιγά τη σχολή μου, μετά από καθυστέρηση ετών δυστυχώς...

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.

Τώρα εγώ τι να σας πω ότι βλέπουν τη ζωή με άλλα μάτια ότι η καθημερινή τριβή τους κάνει να βλέπουν τα πράγματα έτσι είμαι παρανοϊκός πολύ συχνά πρέπει να παραδεχτείτε και οι δυο ότι έχουμε καλά κομμάτια απλά η τριβή η καθημερινή ενώ τη θέλουμε είναι κάτι πάνω από τις δυνάμεις μας το πως σχετίζομαστε με τους άλλους είναι αρκετά πολύπλοκο το ζήτημα κι ένας γιατρός με εμπειρία ίσως μας απαντήσει γτ στα κοντινά μας πρόσωπα είμαστε έτσι και στους ξένους αλλιώς και φάρμακα να πάρεις να ξέρεις δεν αλλάζει αυτό απλά βελτιώνεται δηλαδή γλυτώνεις κάποιες μαλακές αυτό μόνο το θέμα είναι να παλεύεται το πράγμα και να μη ξεφεύγουν κατά τα άλλα φταίει ο τρόπος που σκεφτόμαστε από μικροί όταν μαθαίνουμε τον κόσμο αυτά άμα τα ρωτήσεις θα στα πούνε εγώ πάντως κρατιέμαι πλέον σε ένα κάποιο επίπεδο με φάρμακα και μόνος μου αλλά νομίζω δε μπορώ να κάνω σχέση χωρίς να σακάτεψω τον άλλο έτσι νομίζω δε ξέρω έχω παρά πολλά χρόνια να κάνω σχέση και ούτε θυμάμαι πια πάντως σε φάση αξιολόγησης εαυτού μάλλον έκανα αρκετές βλακείες αλλά ήμουνα και μικρός έτσι δεν ήξερα ότι έχω πρόβλημα τώρα ξέρω το λέω να προσέχουν

Elis,

Κανείς δεν αμφισβήτησε την καλή πλευρά κανενός ανθρώπου. Όλοι μας έχουμε καλές και κακές πλευρές. Αυτό στο οποίο εστιάσαμε είναι πώς και ΑΝ μπορούμε να βοηθήσουμε ανθρώπους που αγαπάμε να αναδείξουν τις καλές πλευρές τους, χωρίς να πέσουμε σε σφάλματα.

Εσύ είσαι πολλά βήματα μπροστά, γιατί ήδη ξέρεις τι σου συμβαίνει, το αποδέχεσαι και πας μπροστά. Και είναι προς τιμήν σου που το μοιράζεσαι δημόσια.

Μακάρι και η αδερφή μου και όποιος άλλος αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα να βρει το σθένος να ακολουθήσει το δικό σου παράδειγμα.

Σ' ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου στο νήμα. Η πολυφωνία κάνει τη συζήτηση πιο ενδιαφέρουσα.

Κοίταξε κάπου να στο πω απλά από τις μαλακές πήζει το κεφάλι με την ηλικία και λες δεν πρέπει να γίνονται μαλακές και ξυπνάς ένα πρωί κάνεις ένα απολογισμό νιώθεις κάτι τύψεις από δω μέχρι εκεί που δε φαντάζεσαι πεθαίνεις μια κατάθλιψη απίστευτη που δεν μπορεί να την πάθει κανένα σας κλπ γι αυτό καλό είναι να παίρνει φάρμακα γτ όταν έρθει η ώρα της συνειδητοποίηση είναι ένα ισχυρότατο σοκ αν επιζήσει είσαι άλλος άνθρωπος μετά εμένα μου σκάσε στα τριάντα τρία κι έχω δυο χρόνια να σ πω την αλήθεια μέρα μέσα τη βγάζω κι ας γελάω με όλους συνήθως χρειάζομαι κάτι να ακούω σαν παρέα και καπνίζω για να μη σκέφτομαι δεν είναι καθόλου εύκολο να πεις στον εαυτό σου ήμουνα λάθος και να ζήσεις έτσι όλοι ζούνε λέγοντας στον εαυτό τους ότι είναι εντάξει τολμά να πεις στον εαυτό σου ότι έφτιαξες να δεις τι θα γίνει συγνώμη που σας τα λέω αυτά αλλά κάποτε πρέπει να καταλάβετε ότι και μεις δεν κάνουμε καπρίτσια αλλά είναι το μυαλό τέτοιο που δε βοηθάει

Εγώ δε δίνω παράδειγμα σε κανένα μέρα μέρα ζω και φοβάμαι όλη μέρα το κεφάλι μου το κλούβιο κατά τα άλλα είμαι καλός υποκριτής και δε φαίνεται τίποτα δε με ρωτάει και κανείς έτσι έχασα τις παλιές μου φιλίες κάνεις δεν ήθελε να ακούσει στενάχωρα πράγματα τους έχασα κι άρχισα το θέατρο και ησύχασα

Μου έδωσαν ένα μάθημα τότε πότε σοβαρά με κανένα μόνο βλακείες τα σοβαρά δεν τα σηκώνουν μόνο βλακείες με όλους αν θες να πίνεις καφέ με κάποιον κάπου μόνο βλακείες με εγγύηση στο δίνω αυτό