Ανεργία και πιθανή κατάθλιψη

Είμαι σε μία σχέση εδώ και 12 χρόνια. Εγώ σήμερα 37 κι εκείνος 46. Πριν από περίπου δύο χρόνια, ο φίλος μου έμεινε χωρίς δουλειά. Από την αρχή υπήρχε στεναχώρια αλλά και η ελπίδα ότι κάτι θα βρεθεί άμεσα. Δυο χρόνια μετά κι ενώ ακόμα δεν έχει βρεθεί κάτι, η ψυχολογία του είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Είναι ένας άνθρωπος που πάντα ήταν πολύ άνετος οικονομικά, κι ενώ διαθέτει ακίνητη περιουσία, αντιμετωπίζει έλλειψη μετρητών. Εγώ δουλεύω και παρόλο που τα έσοδα μου δεν είναι πολλά, τις βασικές ανάγκες μας τις καλύπτω. Το γεγονός όμως ότι "εξαρτάται" οικονομικά από κάποιον άλλο λειτουργεί επιβαρυντικά στην ήδη κακή του ψυχολογία.

Είναι καλός στη δουλειά του κι έχει καριέρα πίσω του, αλλά το επάγγελμά του είναι (σχετικά) κλειστό και χρειάζονται γνωριμίες για να βρεις μια θέση. Γνωριμίες που τις είχε όσο εργαζόταν αλλά (οι περισσότερες) "εξαφανίστηκαν" όταν τις χρειάστηκε. Όσο περνάει, λοιπόν, ο καιρός και μένει εκτός κυκλώματος, μοιραία δυσκολεύει το να βρει κάτι νέο.

Εκτός από το κομμάτι των χρημάτων, το άλλο μεγάλο θέμα είναι η αλλαγή της καθημερινότητάς που τον αναγκάζει να μένει στο σπίτι όλη την ημέρα. Μέχρι λίγο καιρό πριν έβγαινε σχεδόν καθημερινά για περίπατο αλλά τώρα το έχει σταματήσει. Κοιμάται πολύ αργά το βράδυ, ξυπνάει πολύ αργά το μεσημέρι και είναι λίγο καλύτερα μόνο αν προκύψει κάποια συνέντευξη για εργασία. Όταν έρχεται η αρνητική απάντηση "πέφτει" περισσότερο από πριν.

Όταν είμαστε με φίλους είναι καλύτερα. Ξεχνιέται αρκετά ή μπορεί και να προσποιείται σε κάποιο βαθμό, δεν μπορώ να το εντοπίσω. Όταν έχει να πάει σε κάποιο ραντεβού για δουλειά πάλι είναι καλά. Δεν τον επηρεάζει η κατάσταση του τόσο ώστε να τον δυσκολέψει από το να δώσει μια καλή συνέντευξη. Όταν είμαστε μόνοι όμως δεν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης. Κι όσο προσπαθώ να του λέω άσχετα για να ξεφύγει καταλήγουμε στο ότι εκείνος έχει τα δικά του θέματα και δεν μπορεί να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

Τώρα είναι ίσως στην πιο άσχημη φάση που έχει υπάρξει ψυχολογικά. Έχει αρχίσει και μου λέει να κοιτάξω τη ζωή μου, ότι εκείνος έχει τελειώσει πια και να αρχίσουμε να ξεκόβουμε για να μην τον δω σε ακόμα πιο άσχημη κατάσταση. Του έχουν βγει διάφορα ψυχοσωματικά όπως υψηλή πίεση και ταχυκαρδίες όταν είναι πιεσμένος. Έκανε εξετάσεις πριν από μια εβδομάδα και (ευτυχώς) είναι υγιέστατος. Η γιατρός του είπε ότι πρέπει να ηρεμίσει αλλά δεν κρίνει ότι χρειάζεται να του δώσει κάποια φαρμακευτική αγωγή και να συνεχίσει με βαλεριάνα που ήδη παίρνει. Του είπε επίσης πως καλό θα είναι να σκεφτεί να δει κάποιον ψυχολόγο για να τον βοηθήσει.
Αυτό το τελευταίο του το έχω συζητήσει άπειρες φορές αλλά είναι ανένδοτος. Δείχνει γενικότερη απροθυμία να το αντιμετωπίσει, κι ενώ εντοπίζει το πρόβλημα δεν έχει καμία διάθεση να το λύσει. Θεωρεί ότι θα λυθεί όταν βρει δουλειά, αλλά παράλληλα είναι πεπεισμένος πώς δε θα ξαναβρεί δουλειά και θέλει να τα παρατήσει όλα. Φαύλος κύκλος.

Του πρότεινα να πουλήσει κάποιο από τα αυτοκίνητα για να πάρει μια οικονομική ανάσα και να αισθανθεί καλύτερα μέχρι να βρεθεί μια δουλειά και μου απάντησε ότι δεν έχει σκοπό να γίνει "ρεζίλι" σε όλους (τους γνωστούς μας) ότι έχει αρχίσει και πουλάει. Επίσης λέει ότι δεν έχει σημασία πια γιατί έχει τελειώσει το θέμα και με το να πάρει κάποιους μήνες παράτασης δεν έχει κάποιο νόημα.

Εγώ από τη μεριά μου προσπαθώ να τον εμψυχώνω. Του λέω πως όλα θα φτιάξουν, ότι περνάει μια δύσκολη φάση και κάθε φορά που παρουσιάζεται μια θέση εργασίας του λέω πως μπορεί να είναι αυτή που θα τον βγάλει από αυτή την κατάσταση. Η απάντηση του είναι πως πάντα έτσι λέω και ποτέ δε γίνεται κάτι θετικό. Προσπαθώ να του εξηγήσω πως το μεγαλύτερο ποσοστό της χώρας έχει παρόμοιο πρόβλημα και ότι πρέπει να εκτιμήσει το γεγονός ότι υπάρχει μια στέγη και πως υπάρχουν οικογένειες με παιδιά που δεν μπορούν να τους παρέχουν τα βασικά.
Είμαι δέκτης κάθε ξεσπάσματος και "γκρίνιας" χωρίς να απαντώ αναλόγως κι επειδή είμαι φύσει ήρεμος, προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου σε οτιδήποτε άσχημο κι αν ακούσω για να μην του φορτώσω περισσότερα στο κεφάλι του με μεταξύ μας καβγάδες. Τέλος, κάνω ότι μπορώ για να μην αισθάνεται υποχρεωμένος που ζούμε με τα δικά μου χρήματα. Του εξηγώ πως αν ήμασταν σε άλλη φάση, ενδεχομένως παντρεμένοι κλπ. θα είχαμε ένα ταμείο και δε θα ήταν "δικά μου" και "δικά σου". Όλο αυτό το διάστημα δε, προσπαθώ να δείχνω πολύ καλά, χωρίς κανένα δικό μου πρόβλημα κι ας έχουν παρουσιαστεί διάφορα. Προσπαθώ να μην έχει καμία έννοια για μένα μαζί με τα δικά του.

Θα ήθελα τη βοήθειά σας σε δυο θέματα.
Το πρώτο είναι κάποιες συμβουλές για το πώς θα μπορούσε να πειστεί να δει κάποιον ειδικό. Δεν αρκεί να του επισημάνω το πρόβλημα, το ξέρει, το βλέπει αλλά δεν έχει θέληση να το λύσει.

Το δεύτερο είναι να μου πείτε αν θεωρείτε ότι η στάση μου είναι η σωστή. Το να δέχομαι τόσο παθητικά τα πάντα του κάνει καλό; τον βοηθάει το ότι τα βγάζει από μέσα του ή αυτή η ασταμάτητη αναπαραγωγή του προβλήματος κάνει περισσότερο κακό; μήπως είναι φρονιμότερο την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε (και σίγουρα θα πει κάτι) να είμαι λιγότερο καλός ακροατής και να κόψω την κουβέντα λέγοντας ότι δε θέλω να ακούσω πάλι τα ίδια; Υπάρχουν κάποια tips που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να τρενάρω την κατάσταση μέχρι να βρεθεί μια δουλειά και να τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας;

Ελπίζω να μην έκανα μεγάλη κατάχρηση του χώρου και του χρόνου σας. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο αναλυτικός γίνεται.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την όποια βοήθεια.

Quote:

---

Originally Posted by GiannisPetrou

Του πρότεινα να πουλήσει κάποιο από τα αυτοκίνητα για να πάρει μια οικονομική ανάσα και να αισθανθεί καλύτερα μέχρι να βρεθεί μια δουλειά και μου απάντησε ότι δεν έχει σκοπό να γίνει "ρεζίλι" σε όλους (τους γνωστούς μας) ότι έχει αρχίσει και πουλάει.

Θα ήθελα τη βοήθειά σας σε δυο θέματα.
Το πρώτο είναι κάποιες συμβουλές για το πώς θα μπορούσε να πειστεί να δει κάποιον ειδικό. Δεν αρκεί να του επισημάνω το πρόβλημα, το ξέρει, το βλέπει αλλά δεν έχει θέληση να το λύσει.

Το δεύτερο είναι να μου πείτε αν θεωρείτε ότι η στάση μου είναι η σωστή. Το να δέχομαι τόσο παθητικά τα πάντα του κάνει καλό; τον βοηθάει το ότι τα βγάζει από μέσα του ή αυτή η ασταμάτητη αναπαραγωγή του προβλήματος κάνει περισσότερο κακό; μήπως είναι φρονιμότερο την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε (και σίγουρα θα πει κάτι) να είμαι λιγότερο καλός ακροατής και να κόψω την κουβέντα λέγοντας ότι δε θέλω να ακούσω πάλι τα ίδια; Υπάρχουν κάποια tips που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να τρενάρω την κατάσταση μέχρι να βρεθεί μια δουλειά και να τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας;
α.

---

Αγαπητη , μια και ζητας γνωμες , θα την πω ............... τι θα πει΄΄δεν πουλαω κανενα αυτοκινητο ' ? ειμαι 54 , δεν εργαζομαι , εχω μια αρκετα καλη οικ. ανεση , εχω ενα αυτοκινητο , μεγαλου κυβισμου , 14 ετων βεβαια , και ενω μπορω , το σκεφτομαι πολυ να ξοδεψω χρηματα τετοια εποχη , να παρω ενα οικονομικοτερο , δεν θα κακοφανει σε κανεναν που θα κυκλοφορω με ενα μικροτερο , εδω χρεοκοπουν ονοματα κι ονοματα , και να κακοφανει , ειχα μια σκασιλα .............. δεν ειναι ντροπη να μην εχει;ς δουλεια τετοια εποχη , πολλοι ειναι σε αυτην την κατασταση , εγω ειμαι κατ επιλογην αεργος , οχι ανεργος , και δεν ενοχλειται κανεις απο φιλους /γνωστους -ες .................................δεν ξερω πως μπορειςε να τον πεισεις να δει εναν γιατρο , τον χρειαζεται κατα την γνωμη μου , θα βοηθηθει πιστευω ..............θα πρεπει να διαφωνησω με την σταση σου , χαιδευω αυτια , βεβαιως νασ γινεις λιγοτερο ακροατρια , κακο του κανεις , συνηγορεις σε μια αρρωστημενη κατασταση , tips δεν υπαρχουν , τα λες εξω απ τα δοντια , ο αντρας σου θελει ενα γερο ταρακουνημα , να καταλαβει σε τι κατασταση βρισκεται , δουλεια μπορει να βρει αυριο , μπορει και σενα χρονο , τι θα κανει ως τοτε ? ουτε ο πρωτος ειναι , ουτε δυστυχως ο τελευταιος ...............................αυτη ειναι η γνωμη μου , σωστη η λαθος .....Αγγελος ..

Γεια σου Γιάννη.

Ας ξεκινήσω από το τέλος.Γενικά οι ψυχικές διαταραχές χρειάζονται ειδική μεταχείριση γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις νομίζουμε ότι βοηθάμε αλλά στην ουσία κάνουμε το ακριβώς αντίθετο.Με αυτά που διάβασα πιστεύω πως ανήκεις στην κατηγορία της βοήθειας.Επειδή έχω περάσει από δύσκολη φάση θα μιλήσω από αυτή την πλευρά.
Πρώτα από όλα θα πω να μην τα παίρνεις προσωπικά αυτά που λέει.Να μην θυμώνεις γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει θυμός από την απέναντι πλευρά οπότε αν αντιδρούμε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα.

''Θα μου πεις και τι να κάνω?Να κάθομαι να ακούω τα ίδια και τα ίδια?Άνθρωπος είμαι πρέπει να μιλήσω''
Σου απαντώ λέγοντας ναι πρέπει να μιλήσεις αλλά το θέμα είναι τι θα πεις.Αν για παράδειγμα σου λέει ''έχω ξοφλήσει'' και εσύ του λες πούλα το αυτοκίνητο κατά κάποιο τρόπο,άθελά σου βέβαια,του επιβεβαιώνεις αυτό που λέει.Μην ψάχνεις να βρεις το σκεπτικό πίσω από αυτό.Επίσης μην ψάχνεις να βρεις τις ατελείωτες φορές που του είπες ότι δεν έχει ξοφλήσει.Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις,κυριαρχεί η άρνηση,η ανασφάλεια και τα σχετικά.Οπότε θα μείνει στο σκεπτικό με το αυτοκίνητο.

Σε αυτά που έγραψες εντοπίζω δύο πολύ σοβαρά πράγματα κι αν τα ενώσω καταλήγω σε ένα πολύ γνωστό σενάριο.Γράφεις για το να πουλήσει το αυτοκίνητο κι αυτός απαντάει με τη λέξη ''ρεζίλι'' στους φίλους.Επίσης γράφεις ότι στους φίλους μπροστά είναι μια χαρά.Από αυτό καταλαβαίνω ότι το πρόβλημά του δεν είναι ο βιοπορισμός αλλά ο χαρακτήρας του.Πολλοί φιλόδοξοι ή ματαιόδοξοι άνθρωποι κατέληξαν με διάφορες ψυχικές διαταραχές γιατί πολύ απλά δεν ήθελαν δούν την πραγματικότητα σε μια κοινωνία που αλλάζει.Άλλοι πάλι άλλαξαν.Προς θεού δεν αναφέρομαι στον σύντροφό σου κι ότι είναι ματαιόδοξος απλά ήθελα να το αναφέρω.Με λίγα λόγια άνθρωποι καταπιέζουν τον ευατό τους γιατί δεν θέλουν να αλλάξουν σε μια κοινωνία που ΔΥΣΤΥΧΩΣ αλλάζει.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό είναι αυτό με την ανεργία.Είμαι της άποψης πως πάνω στην ανεργία και την οικονομική κρίση ρίξαμε όλα μας τα προβλήματα.Εγινε το άλοθί μας.Δυστυχώς όμως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι η αλήθεια.Περισσότερο επιρρεάζεται το ΕΓΩ μας κι αυτό είναι που δημιουργεί το πρόβλημα.

Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο για τον χρόνο σας.

@Macgyver

Να ξεκινήσω σε σχέση με την "ντροπή". Εσύ μια χαρά το σκέφτεσαι, αυτό είναι το λογικό. Εδώ όμως όπως θα διαπιστώσατε δε μιλάμε για λογικές αντιδράσεις. Προφανώς και είναι πιο σημαντικό το να έχει 50 ευρώ στην τσέπη του από το τι θα πουν οι άλλοι αν πουλήσει το αυτοκίνητο. Το θέμα είναι ότι εκείνος λόγω της κατάστασης δεν το βλέπει λογικά.
Αυτό το "έξω από τα δόντια" που περιγράφεις είναι που φοβάμαι μην τον ρίξει παραπάνω. Γι' αυτό δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα. Όχι γιατί δεν αντέχω, μια χαρά αντέχω, αλλά φοβάμαι πως θα κλειστεί στον εαυτό του και θα σταματήσει να μιλάει γι' αυτά που τον απασχολούν ακόμα και μ' εμένα.

@Ntoubroutza
Νομίζω ότι το έχεις πιάσει ακριβώς το θέμα. Σαφώς είναι θέμα χαρακτήρα. Ξέρω κι άλλο κόσμο που δεν έχει δουλειά, έχω περάσει κι ο ίδιος μεγάλη περίοδο ως άνεργος και έβλεπα τα πράγματα από εντελώς διαφορετική οπτική.
Το ζήτημα είναι ότι προσπαθώ να βρω μια λύση πριν όλο αυτό τον ρίξει εντελώς. Από τη στιγμή που υπάρχει ακόμα πολύ καλή επικοινωνία μεταξύ μας, ψάχνω τρόπο να βοηθήσω όσο ακόμα είναι καιρός.

Υ.Γ. Το αυτοκίνητο που του είπα να πουλήσει δεν είναι το κύριο αυτοκίνητό του. Έχει ένα ακριβό αυτοκίνητο που αυτή τη στιγμή είναι σε σε αχρηστία. Το πρότεινα ως λύση για να έχει κάποια χρήματα και να νιώσει πάλι καλύτερα. Κι όταν με το καλό βρει μια δουλειά ας αποκτήσει ξανά ένα καλό αμάξι.

Σας ευχαριστώ και πάλι και τους δύο.
Γιάννης

Quote:

---

Originally Posted by GiannisPetrou

Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο για τον χρόνο σας.

@Macgyver

Να ξεκινήσω σε σχέση με την "ντροπή". Εσύ μια χαρά το σκέφτεσαι, αυτό είναι το λογικό. Εδώ όμως όπως θα διαπιστώσατε δε μιλάμε για λογικές αντιδράσεις. Προφανώς και είναι πιο σημαντικό το να έχει 50 ευρώ στην τσέπη του από το τι θα πουν οι άλλοι αν πουλήσει το αυτοκίνητο. Το θέμα είναι ότι εκείνος λόγω της κατάστασης δεν το βλέπει λογικά.
Αυτό το "έξω από τα δόντια" που περιγράφεις είναι που φοβάμαι μην τον ρίξει παραπάνω. Γι' αυτό δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα. Όχι γιατί δεν αντέχω, μια χαρά αντέχω, αλλά φοβάμαι πως θα κλειστεί στον εαυτό του και θα σταματήσει να μιλάει γι' αυτά που τον απασχολούν ακόμα και μ' εμένα.

@Ntoubroutza
Νομίζω ότι το έχεις πιάσει ακριβώς το θέμα. Σαφώς είναι θέμα χαρακτήρα. Ξέρω κι άλλο κόσμο που δεν έχει δουλειά, έχω περάσει κι ο ίδιος μεγάλη περίοδο ως άνεργος και έβλεπα τα πράγματα από εντελώς διαφορετική οπτική.
Το ζήτημα είναι ότι προσπαθώ να βρω μια λύση πριν όλο αυτό τον ρίξει εντελώς. Από τη στιγμή που υπάρχει ακόμα πολύ καλή επικοινωνία μεταξύ μας, ψάχνω τρόπο να βοηθήσω όσο ακόμα είναι καιρός.

Υ.Γ. Το αυτοκίνητο που του είπα να πουλήσει δεν είναι το κύριο αυτοκίνητό του. Έχει ένα ακριβό αυτοκίνητο που αυτή τη στιγμή είναι σε σε αχρηστία. Το πρότεινα ως λύση για να έχει κάποια χρήματα και να νιώσει πάλι καλύτερα. Κι όταν με το καλό βρει μια δουλειά ας αποκτήσει ξανά ένα καλό αμάξι.

Σας ευχαριστώ και πάλι και τους δύο.
Γιάννης

---

Δεν έχει σημασία τι είναι.Σημασία έχει η κίνηση που δεν θέλει να κάνει γιατί το εκλαμβάνει σαν αποτυχία.
Γι'αυτό ακριβώς μιλάω όταν αναφέρω το άλοθι της οικονομικής κρίσης.Μιλάω για μια κρίση αξιών που την ρίχνουμε πάνω στην οικονομική κρίση.Είδες ότι και μόνος σου μιλάς για τα χρήματα.Όταν αυτά σε κάνουν να νιώθεις καλά,πέρα του βιοποριστικού,υπάρχει πρόβλημα.Πόσο μάλλον όταν ο στόχος μας είναι τα ακριβά αυτοκίνητα,τα σπίτια τα χρήματα.

Δυστυχώς έτσι μας γαλούχησε η κοινωνία.Έχουμε συνδέσει την λέξη κύρος με την οικονομική κατάσταση.

Όσο για την λύση δυστυχώς δεν μπορείς να την βρεις εσύ.Ο κάθε άνθρωπος βρίσκει την λύση μόνος του για τον ευατό του.Αυτό που μπορούμε εμείς να κάνουμε είναι να δώσουμε το κίνητρο για την αλλαγή που ίσως οδηγήσει στην λύση.

Φίλε θεματοθέτη καταρχάς δεν έχω εικόνα εκ των έσω σε παρόμοιες σχέσεις, οπότε συγνώμη αν σου φανεί "άξεστο" αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω... αλλά (λαμβάνοντας υπόψη και την ηλικία του), μήπως παίζει μέσα στη σχέση σας μια δυναμική ανδρός-γυναικός, δυνατού-αδύναμου; Γιατί νομίζω πως αν συμβαίνει, μάλλον θα του φαίνεται ακόμα πιο ψυχοπλακωτικό (το οτι κατά βάση τον συντηρείς), απ'ότι μπορούμε να φανταστούμε...

Να προσθέσω πάντως σε όσα λέει ο Ntoubroutza, οτι σε τέτοιες περιπτώσεις, που υπάρχει ένας τουλάχιστον υποστηρικτικός άνθρωπος δίπλα (όπως εσύ θέλεις να είσαι), πρέπει να υπάρχουν λιγότερα λόγια και περισσότερες πράξεις... Τα λόγια πολλές φορές μπορεί να τα ακούσεις βερεσέ λόγω συνήθειας ή άμυνας ή ντροπής... Οι πράξεις ομως που θα τον έσπρωχναν, εξαρτώνται από την φύση και τον χαρακτήρα τον δικό του (και όχι από εσένα)... δηλαδή κάποιος μπορεί να προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί με περισσότερη προσπάθεια αν έβλεπε πχ οτι αποκτάτε και έναν σκυλάκο, που θα θέλει κι εκείνος τα έξοδά του, ενώ κάποιος άλλος, για να του κάνει κλικ μέσα του και να σηκωθεί, μπορεί να χρειαζόταν πχ να δει τον σύντροφό του, οτι για χάρη του (δηλαδή για να βοηθήσεις εσύ παραπάνω οικονομικά) αρχίζεις και στερείσαι πράγματα που μέχρι τώρα σου άρεσαν και μπορούσες να τα αποκτήσεις με δικά σου χρήματα, ή ίσως σου τα προσέφερε εκείνος έχοντας παλαιότερα μια ευμάρεια... Τα περί "ευθύνης" πάντως νομίζω οτι τα γνωρίζει... είναι η γαμημένη η αυτοπεποίθηση και η περηφάνεια που πρέπει να έχουν χτυπήσει πάτο.

Το οτι είστε μαζί για τόσα χρόνια και έχει φτάσει να σου λέει "μη με υπολογίζεις, πρόσεξε τον εαυτό σου"... βαρύ ρε φίλε... παραίτηση μεγάλη. Η δουλειά σου/του εξαρτώνται από τον τόπο που μένετε; Αν όχι (ιδανική περίπτωση), νομίζω οτι θα βοηθούσε πολύ μια αλλαγή περιβάλλοντος... και επιστρέφοντας ίσως είχατε καταφέρει να σπάσει λίγο ο φαύλος κύκλος...

Να σε ρωτήσω και κάτι τελευταίο... ίσως λίγο ακραίο γιατί ποτέ δεν ξέρεις... μήπως έχει κουραστεί και θέλει εσκεμμένα να δώσει μια έμμεση ημερομηνία λήξης στην σχέση σας...; Δεν θέλω να σου βάλω αμφιβολίες αν είσαι σίγουρος... απλά ξέρεις... ακούγεσαι για προσεκτικός άνθρωπος. Μην απαντήσεις σε αυτό, δεν χρειάζεται. Δεν ξέρεις και ποιος γνωστός μπορεί να διαβάζει το θέμα σου!

Bασικά σκέφτεται έτσι γιατί νοιώθει ενοχές ότι σου γίνεται βάρος επειδή σε σκέφτεται τώρα όλες αυτές οι σκέψεις που περιγράφεις είναι αυτές και πολλές άλλες στο μυαλό ενός ανέργου ..απλώς τυγχάνει να τις ξέρεις από κοντά .

Δεν θα λύσει το πρόβλημα το να πουλήσει το αυτοκίνητο , του λείπει η δράση ..και η παλιά του ζωή και ενεργητικότητα άσε δε που για κάποιους άνδρες το αυτοκίνητο είναι προέκταση του γοήτρου τους ..όπως και να έχει η σχέση σου αλλάζει με τους άλλους όταν βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση ...πολύ απλά δεν είναι και λίγο όλοι να σου μεταφέρουν νέα από την καθημερινότητα και η δική σου να είναι τώρα άδεια ..

Η μόνη λύση είναι η επιμονή και να αποκτήσει καινούργια ενδιαφέροντα ίσως ..για να το συζητάς ίσως νοιώθεις ότι επιβαρύνεται και η δική σου ψυχολογία με όλα αυτά ..και ο σύντροφος σου φυσικά να το αντιλαμβάνεται ..

επίσης το αν υποπτεύεσαι ότι μπορεί να έχει πιθανή κατάθλιψη και αυτό του δημιουργεί απόσυρση και το φαύλο κύκλο τον οποίο περιγράφεις η μόνη λύση είναι να εξεταστεί από κάποιον ειδικό και να πάρει θεραπεία ..

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

ειμαι 54 , δεν εργαζομαι , εχω μια αρκετα καλη οικ. ανεση , εχω ενα αυτοκινητο , μεγαλου κυβισμου , 14 ετων βεβαια , και ενω μπορω , το σκεφτομαι πολυ να ξοδεψω χρηματα τετοια εποχη , να παρω ενα οικονομικοτερο , δεν θα κακοφανει σε κανεναν που θα κυκλοφορω με ενα μικροτερο , εδω χρεοκοπουν ονοματα κι ονοματα , και να κακοφανει , ειχα μια σκασιλα ..............

---

Εγώ θα σού'λεγα να μην πουλήσεις το αμάξι σου επειδή τα σκ@τωσ@ν τελείως οι πολιτικοί μας. Να μην τους κάνεις τη χάρη. Ας κακοφανεί σε όποιον θέλει. Για να μας πούνε πρώτα αυτοί που τους κακοφαίνεται τι ψηφίσανε. Εδώ σ'αυτή τη χώρα υπάρχει πολύ φθόνος και κακία και το "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα". Γι'αυτό δεν πάμε μπροστά.

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

δεν ειναι ντροπη να μην εχεις δουλεια τετοια εποχη , πολλοι ειναι σε αυτην την κατασταση..

---

Έτσι είναι. Νά'ναι καλά όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία 41 χρόνια και ιδίως τα τελευταία 6,5 χρόνια. Το χειρότερο ξέρεις τι είναι; Ότι υπάρχουν πολλοί γονείς που καταπιέζουν τα παιδιά μ'αυτόν τον τρόπο, δηλαδή τα κατηγορούν πού'ναι άνεργα λες και φταίνε τα παιδιά τους που οι γονείς τους ψήφιζαν σαβούρες τόσα χρόνια.

@Ntoubroutza
Για βιοποριστικούς λόγους μιλάω όμως. Να νιώσει πάλι καλύτερα που έχει να πάρει με δικά του λεφτά 2 πράγματα από το Super Market για να φάει. Αυτό εννοώ.

@Loading...
Στο πρώτο που ρωτάς πιθανόν να παίζει ρόλο. Δεν το έχω σκεφτεί καθόλου γιατί δεν μπορώ να πω ότι έχουμε "ρόλους" έτσι όπως το περιγράφεις. Τουλάχιστον όχι εκούσια. Σκυλάκο έχουμε. Εκεί όμως που η καθημερινή τους βόλτα ήταν μια αφορμή για να βγει λίγο από το σπίτι, το τελευταίο διάστημα το κάνει με βαριά καρδιά ή το κάνω εγώ γιατί δεν έχει όρεξη ούτε για αυτό.
Το τελευταίο που λες δεν ισχύει. Αν εξαιρέσεις το θέμα που αναφέρω εδώ, είμαστε πολύ καλά μαζί και υπάρχει αγάπη. Και να ήθελε να λήξει τη σχέση μας με αγάπη και νοιάξιμο θα γινόταν.

@turtle
Επιβαρύνομαι κυρίως επειδή νιώθω ανήμπορος να βοηθήσω. Πέρα δηλαδή από το πρακτικό κομμάτι, στο θέμα της αντιμετώπισης του ψυχολογικού του προβλήματος είτε το έχω πιάσει εντελώς λάθος το ζήτημα, είτε απλώς δεν έχω κάνει αρκετά. Δεν ξέρω όμως και τι παραπάνω να κάνω...

Quote:

---

Originally Posted by GiannisPetrou

@Ntoubroutza
Για βιοποριστικούς λόγους μιλάω όμως. Να νιώσει πάλι καλύτερα που έχει να πάρει με δικά του λεφτά 2 πράγματα από το Super Market για να φάει. Αυτό εννοώ.

@Loading...
Στο πρώτο που ρωτάς πιθανόν να παίζει ρόλο. Δεν το έχω σκεφτεί καθόλου γιατί δεν μπορώ να πω ότι έχουμε "ρόλους" έτσι όπως το περιγράφεις. Τουλάχιστον όχι εκούσια. Σκυλάκο έχουμε. Εκεί όμως που η καθημερινή τους βόλτα ήταν μια αφορμή για να βγει λίγο από το σπίτι, το τελευταίο διάστημα το κάνει με βαριά καρδιά ή το κάνω εγώ γιατί δεν έχει όρεξη ούτε για αυτό.
Το τελευταίο που λες δεν ισχύει. Αν εξαιρέσεις το θέμα που αναφέρω εδώ, είμαστε πολύ καλά μαζί και υπάρχει αγάπη. Και να ήθελε να λήξει τη σχέση μας με αγάπη και νοιάξιμο θα γινόταν.

@turtle
Επιβαρύνομαι κυρίως επειδή νιώθω ανήμπορος να βοηθήσω. Πέρα δηλαδή από το πρακτικό κομμάτι, στο θέμα της αντιμετώπισης του ψυχολογικού του προβλήματος είτε το έχω πιάσει εντελώς λάθος το ζήτημα, είτε απλώς δεν έχω κάνει αρκετά. Δεν ξέρω όμως και τι παραπάνω να κάνω...

---

Mα δεν είσαι ειδικός να καταφέρεις να βοηθήσεις αν προκύπτει κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα ιδιαίτερης φύσης μην νοιώθεις γι αυτό ενοχές , το μόνο που μπορείς να κάνεις αφού αγαπάς είναι να είσαι εκεί όταν δοθεί θεραπεία . Σε ότι αφορά τη δουλειά ναι δεν μπορείς να κάνεις κάτι ..δυστηχώς ή ευτηχώς αυτή η αγωνία είναι πολύ μα πολύ προσωπική ..

Εγώ πάλι νομίζω ότι χρειάζεται ο άνθρωπος μια πρακτική βοήθεια στο θέμα που τον καίει ... την ανεργία. Δηλαδή τα λόγια παρηγοριάς είναι καλά αλλά λίγα, πχ θα προτιμούσε να του έδιναν το τηλέφωνο κάποιου γνωστού σε εταιρεία που μπορεί να του έβρισκε μια θέση ή κάτι άλλο παρεμφερές.

Νομίζω ότι καλύτερη βοήθεια είναι να συζητήσετε το θέμα της δουλειάς και να δείτε τι εναλλακτικές έχει. Μήπως στο εξωτερικό έχει μεγαλύτερη προσφορά στο επαγγελμά του? Μήπως κατόπιν μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας θα μπορούσε να αλλάξει επαγγελματικό πεδίο σε κάτι παρεμφερές και να βρει ευκολότερα δουλειά?

Και στα λέει αυτά κάποιος που ήταν άνεργος από το 2012 και είναι πλέον μετανάστης. Και για να δούμε και μια άλλη πτυχή του θέματος της κατάθλιψης θα σας πω ότι ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα μας πλέον στην Ελλάδα είναι καταθλιπτική. Στην Αγγλία που είμαι μπορεί να έχει μουντό καιρό και να με ωθεί σε κατάθλιψη ΑΛΛΑ οι εικόνες που βλέπω είναι πολύ αισιόδοξες. Άνθρωποι χαρούμενοι, καταστήματα γεμάτα πελάτες, απλά εστιατόρια που πρέπει να κλείσεις τραπέζι μια βδομάδα πριν, διαφημίσεις για ταξίδια, δάνεια και κάρτες! Στην Ελλάδα έχουμε θέσει ως μόνο θέμα συζήτησης την κρίση μεταφέροντας άσκημες εμπειρίες, κύριο θέμα οι "προδότες" πολιτικοί, κατηγορούμε ο ένας το άλλο (δημόσιοι vs ιδιωτικοί, κλπ), χαιρόμαστε με τις ατυχίες του άλλου, ζηλεύουμε αυτόν που ακόμα αντέχει κλπ.

Είμαστε μια κοινωνία σε κατάθλιψη, ακόμα και αυτοί που αισθάνονται καλά ίσως να ήταν καλύτερα κάπου αλλού. Και το πιο άσχημο κατά την γνώμη μου είναι ότι όλοι έχουμε μια αίσθηση ότι όλο αυτό είναι κάτι εφήμερο και θα περάσει με αποτέλεσμα να είμαστε αναβλητικοί και απλά να περιμένουμε. Να περιμένουμε για να αισθανθούμε ευτυχισμένοι! Η κατάσταση όμως δεν πρόκειται να αλλάξει γιατί είμαστε καταθλιπτικοι. Φαύλος κύκλος.

Για να σπάσει αυτός ο κύκλος χρειάζεται αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση, να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για αυτά που δεν έχουμε, να ζούμε την κάθε στιγμή και να απολαυάνουμε τα μικρά καθημερινά πράγματα. Μια ωραία σαλάτα, ένα καφέ στην παραλία, την καλή παρέα φίλων, τον έρωτα ενός αγαπημένου προσώπου. Δεν πρέπει απλά να μάθουμε να ζούμε με λίγα, αλλά να μάθουμε να είμαστε ευτυχισμένοι με τα λίγα.

Μέχρι τότε όμως κάποιοι από εμάς θα πρέπει να αλλάξουν περιβάλλον ζωής και εργασίας, δυστηχώς.

Quote:

---

Originally Posted by GiannisPetrou

Είμαι σε μία σχέση εδώ και 12 χρόνια. Εγώ σήμερα 37 κι εκείνος 46. Πριν από περίπου δύο χρόνια, ο φίλος μου έμεινε χωρίς δουλειά. Από την αρχή υπήρχε στεναχώρια αλλά και η ελπίδα ότι κάτι θα βρεθεί άμεσα. Δυο χρόνια μετά κι ενώ ακόμα δεν έχει βρεθεί κάτι, η ψυχολογία του είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Είναι ένας άνθρωπος που πάντα ήταν πολύ άνετος οικονομικά, κι ενώ διαθέτει ακίνητη περιουσία, αντιμετωπίζει έλλειψη μετρητών. Εγώ δουλεύω και παρόλο που τα έσοδα μου δεν είναι πολλά, τις βασικές ανάγκες μας τις καλύπτω. Το γεγονός όμως ότι "εξαρτάται" οικονομικά από κάποιον άλλο λειτουργεί επιβαρυντικά στην ήδη κακή του ψυχολογία.

Είναι καλός στη δουλειά του κι έχει καριέρα πίσω του, αλλά το επάγγελμά του είναι (σχετικά) κλειστό και χρειάζονται γνωριμίες για να βρεις μια θέση. Γνωριμίες που τις είχε όσο εργαζόταν αλλά (οι περισσότερες) "εξαφανίστηκαν" όταν τις χρειάστηκε. Όσο περνάει, λοιπόν, ο καιρός και μένει εκτός κυκλώματος, μοιραία δυσκολεύει το να βρει κάτι νέο.

Εκτός από το κομμάτι των χρημάτων, το άλλο μεγάλο θέμα είναι η αλλαγή της καθημερινότητάς που τον αναγκάζει να μένει στο σπίτι όλη την ημέρα. Μέχρι λίγο καιρό πριν έβγαινε σχεδόν καθημερινά για περίπατο αλλά τώρα το έχει σταματήσει. Κοιμάται πολύ αργά το βράδυ, ξυπνάει πολύ αργά το μεσημέρι και είναι λίγο καλύτερα μόνο αν προκύψει κάποια συνέντευξη για εργασία. Όταν έρχεται η αρνητική απάντηση "πέφτει" περισσότερο από πριν.

Όταν είμαστε με φίλους είναι καλύτερα. Ξεχνιέται αρκετά ή μπορεί και να προσποιείται σε κάποιο βαθμό, δεν μπορώ να το εντοπίσω. Όταν έχει να πάει σε κάποιο ραντεβού για δουλειά πάλι είναι καλά. Δεν τον επηρεάζει η κατάσταση του τόσο ώστε να τον δυσκολέψει από το να δώσει μια καλή συνέντευξη. Όταν είμαστε μόνοι όμως δεν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης. Κι όσο προσπαθώ να του λέω άσχετα για να ξεφύγει καταλήγουμε στο ότι εκείνος έχει τα δικά του θέματα και δεν μπορεί να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

Τώρα είναι ίσως στην πιο άσχημη φάση που έχει υπάρξει ψυχολογικά. Έχει αρχίσει και μου λέει να κοιτάξω τη ζωή μου, ότι εκείνος έχει τελειώσει πια και να αρχίσουμε να ξεκόβουμε για να μην τον δω σε ακόμα πιο άσχημη κατάσταση. Του έχουν βγει διάφορα ψυχοσωματικά όπως υψηλή πίεση και ταχυκαρδίες όταν είναι πιεσμένος. Έκανε εξετάσεις πριν από μια εβδομάδα και (ευτυχώς) είναι υγιέστατος. Η γιατρός του είπε ότι πρέπει να ηρεμίσει αλλά δεν κρίνει ότι χρειάζεται να του δώσει κάποια φαρμακευτική αγωγή και να συνεχίσει με βαλεριάνα που ήδη παίρνει. Του είπε επίσης πως καλό θα είναι να σκεφτεί να δει κάποιον ψυχολόγο για να τον βοηθήσει.
Αυτό το τελευταίο του το έχω συζητήσει άπειρες φορές αλλά είναι ανένδοτος. Δείχνει γενικότερη απροθυμία να το αντιμετωπίσει, κι ενώ εντοπίζει το πρόβλημα δεν έχει καμία διάθεση να το λύσει. Θεωρεί ότι θα λυθεί όταν βρει δουλειά, αλλά παράλληλα είναι πεπεισμένος πώς δε θα ξαναβρεί δουλειά και θέλει να τα παρατήσει όλα. Φαύλος κύκλος.

Του πρότεινα να πουλήσει κάποιο από τα αυτοκίνητα για να πάρει μια οικονομική ανάσα και να αισθανθεί καλύτερα μέχρι να βρεθεί μια δουλειά και μου απάντησε ότι δεν έχει σκοπό να γίνει "ρεζίλι" σε όλους (τους γνωστούς μας) ότι έχει αρχίσει και πουλάει. Επίσης λέει ότι δεν έχει σημασία πια γιατί έχει τελειώσει το θέμα και με το να πάρει κάποιους μήνες παράτασης δεν έχει κάποιο νόημα.

Εγώ από τη μεριά μου προσπαθώ να τον εμψυχώνω. Του λέω πως όλα θα φτιάξουν, ότι περνάει μια δύσκολη φάση και κάθε φορά που παρουσιάζεται μια θέση εργασίας του λέω πως μπορεί να είναι αυτή που θα τον βγάλει από αυτή την κατάσταση. Η απάντηση του είναι πως πάντα έτσι λέω και ποτέ δε γίνεται κάτι θετικό. Προσπαθώ να του εξηγήσω πως το μεγαλύτερο ποσοστό της χώρας έχει παρόμοιο πρόβλημα και ότι πρέπει να εκτιμήσει το γεγονός ότι υπάρχει μια στέγη και πως υπάρχουν οικογένειες με παιδιά που δεν μπορούν να τους παρέχουν τα βασικά.
Είμαι δέκτης κάθε ξεσπάσματος και "γκρίνιας" χωρίς να απαντώ αναλόγως κι επειδή είμαι φύσει ήρεμος, προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου σε οτιδήποτε άσχημο κι αν ακούσω για να μην του φορτώσω περισσότερα στο κεφάλι του με μεταξύ μας καβγάδες. Τέλος, κάνω ότι μπορώ για να μην αισθάνεται υποχρεωμένος που ζούμε με τα δικά μου χρήματα. Του εξηγώ πως αν ήμασταν σε άλλη φάση, ενδεχομένως παντρεμένοι κλπ. θα είχαμε ένα ταμείο και δε θα ήταν "δικά μου" και "δικά σου". Όλο αυτό το διάστημα δε, προσπαθώ να δείχνω πολύ καλά, χωρίς κανένα δικό μου πρόβλημα κι ας έχουν παρουσιαστεί διάφορα. Προσπαθώ να μην έχει καμία έννοια για μένα μαζί με τα δικά του.

Θα ήθελα τη βοήθειά σας σε δυο θέματα.
Το πρώτο είναι κάποιες συμβουλές για το πώς θα μπορούσε να πειστεί να δει κάποιον ειδικό. Δεν αρκεί να του επισημάνω το πρόβλημα, το ξέρει, το βλέπει αλλά δεν έχει θέληση να το λύσει.

Το δεύτερο είναι να μου πείτε αν θεωρείτε ότι η στάση μου είναι η σωστή. Το να δέχομαι τόσο παθητικά τα πάντα του κάνει καλό; τον βοηθάει το ότι τα βγάζει από μέσα του ή αυτή η ασταμάτητη αναπαραγωγή του προβλήματος κάνει περισσότερο κακό; μήπως είναι φρονιμότερο την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε (και σίγουρα θα πει κάτι) να είμαι λιγότερο καλός ακροατής και να κόψω την κουβέντα λέγοντας ότι δε θέλω να ακούσω πάλι τα ίδια; Υπάρχουν κάποια tips που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να τρενάρω την κατάσταση μέχρι να βρεθεί μια δουλειά και να τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας;

Ελπίζω να μην έκανα μεγάλη κατάχρηση του χώρου και του χρόνου σας. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο αναλυτικός γίνεται.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την όποια βοήθεια.

---

μακάρι να είχα ένα άτομο σαν εσένα δίπλα μου ίσως να πέταγα τώρα
δωστου με κάποιον τρόπο να καταλάβει ότι είσαι εκεί γι αυτόν (αν και το έχεις κάνει)
όταν ο άντρας δεν έχει δουλεία και μια οικονομική ασφάλεια νιώθει ευνουχισμένος
είναι πολύ τυχερός που είσαι δίπλα του και πρέπει να πάρει δύναμη απ αυτό και μόνο
άλλοι σε τέτοιες δυσκολίες την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια
το να πουλήσει το αμάξι θα πάρει το 20% της αξίας του και το λυπάται δούλεψε για να το πάρει οπότε εκεί πρέπει να του δώσεις να καταλάβει ότι ήταν μια επένδυση που τώρα πρέπει να την αξιοποίηση
το να βρει μια δουλειά την σήμερον ημέρα είναι πολύ δύσκολο
κάποιους γνωστούς να αλλάξει τομέα εργασίας δεν έχετε έστω για ένα διάστημα να ανακτήσει την χαμένη του αυτοπεποίθηση με σκοπό να ξανά γυρίσει στον τομέα του αφού σίγουρα θα νιώσει και πάλι χρήσιμος και δυνατός και θα αντιμετώπιση με αισιοδοξία της νέες ευκαιρίες (συνεντεύξεις) που θα του παρουσιάζοντες