Απομόνωση απο περιβάλλον λόγω ανωτερότητας (ελπίζω όχι)
Καλησπέρα σας. Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ και μόλις 20 χρονών. Απλά θα ήθελα να μοιραστώ την σκέψη μου μαζί σας (δεν μου αρέσει η λέξη πρόβλημα, φέρει άγχος). Γενικά είμαι ένα πολύ αγχωμένο άτομο αλλά δεν θέλω να μιλήσω για κάτι που ήδη ξέρω. Απλά επειδή το έχω ψάξει και σκεφτεί σε εξαντλητικό σημείο, νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω και τρίτους. Στο θέμα μας.
Είναι τα τελευταία 2 χρόνια, μετα το 2ο εξάμηνο ιδιαίτερα, νιώθω ότι δεν μπορώ να μιλησω με κανέναν. Ούτε με οικογένεια, ούτε με φίλους, ούτε με συμφοιτητές/τριες μου. Είμαι ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο και περνάω πολύ καλά μαζί τους αλλά δεν είναι αυτό που ζητάω. Έχω ξεκινήσει να αντιλαμβάνομαι ότι υποβιβάζω νοητικά κάποιους ανθρώπους για κάποιο λόγο κάτι το οποίο εναντιώνεται με τον γενικό τρόπο σκέψης μου (ότι οι άνθρωποι είναι ίσοι κ.ο.κ). Απλά ξεκίνησα να απομονώνομαι πάρα πολύ, σε σημείο να μη θέλω να δω κανέναν επειδή ξέρω ότι το κάνω από υποχρέωση και όχι επειδή πραγματικά το θέλω. Κάθομαι σπίτι και διαβάζω για τη σχολή μου και διαβάζω και παραπάνω επειδή βρίσκω σε αυτό ενδιαφέρον...αλλά δεν ήμουν ποτέ από τα παιδιά που διάβαζαν. Στο σχολείο όλο μίλαγα και ήμουν μαθήτρια του 16-17.
Δεν ξέρω τι με άλλαξε έτσι. Προσωπικά πιστεύω ότι η σχολή που σπουδάζω ίσως ευθύνεται για αυτό (Φιλοσοφία) και έχω φτάσει σε σημείο ότι για να κάνω κάτι κακό θα πρέπει να καταλάβω όλες τις έννοιες του κόσμου. Και αν δεν το κάνω δεν θα ησυχάσω...Γενικά οι γονείς μου είχαν πολύ μεγάλες προσδοκίες από εμένα επειδή είμαι το μεγάλο παιδί (έχω κάνει πρακτική στο εξωτερικό, ξέρω 4 ξένες γλώσσες) και με έχουν μεγαλώσει όπως καταλαβαίνω εγώ με σωστές μεν αρχες (να μην είμαι ανταγωνιστική, να μαι πάντα γενναιόδωρη και καλή) ,να προσπαθώ το καλύτερο για μένα και να μην αφήνω κανέναν να με κοροιδευει και λοιπά. Έχω τρομερή ανασφάλεια με αυτό και επειδή νιώθω κατα καποιον τροπο υπόχρεη να κάνω όλα αυτά αγχώνομαι. επίσης μου έχει περαστεί στο μυαλό ότι είμαι πνευματικά ανωτερη απο κάποιον οποιονδήποτε άλλον (πχ συμφοιτητή,φίλους - άλλωστε για αυτό έχω απορρίψει πολλά ατομα απο διπλα μου που έρχονταν είτε με φιλική ειτε με ερωτική πρόθεση).
Νιώθω ότι έχω αλλάξει και ότι έχω πολλά να πω και να πράξω, αλλά δεν ξέρω πως να το κάνω. Και το γεγονός ότι νιώθω ότι βλέπω κατώτερα κάποια άτομα όντας συνειδητοποιημένη, νιώθω αηδία και περηφάνια για τον εαυτό μου ταυτόχρονα. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Νιώθω λες και έχω πνευματικό ναρκισσισμό, αλλά ο ναρκισσιστής δεν ξέρει λογικά ότι είναι ναρκισσιστής επομένως το απορρίπτω...μάλλον.
Δεν ξέρω, νιώθω πολύ άπειρη. Αλλα μου φαίνεται περίεργο να αντιλαμβάνομαι αυτό το αίσθημα πνευματικής ανωτερότητας προς τους άλλους γιατί οι δέκτες είναι συνήθως αυτοί που αντιλαμβάνονται. Δεν θέλω να αλλάξω αυτό το αίσθημα γιατί με ικανοποιεί, αλλά νιώθω ότι είναι πολύ λάθος που με ικανοποιεί. Δεν θέλω να συνεχίσω έτσι. Έχω κουραστεί να σπάω το κεφάλι μου και να έχω ένα mood μέχρι το πάτωμα. Έχω να προσθέσω και άλλα, αλλά αυτή είναι η βασική ιδέα. Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων. (Συγγνώμη για τη σύγχυση..τα έχω γράψει πολύ αυθόρμητα)
