Φφφφ

Καλησπέρα..δεν ξέρω απο που να αρχισω.χρονια παλευω με αυτο που λεγεται θλιψη αγχος πανικοι απογοητευση αλκοολ.δεν μπορω να βγω ρε γαμωτο.νιωθω οτι παντα εδω θα επιστρεφω και οτι δεν θα προχωρησω.νιωθω οτι θα ακροβατω συνεχως μεταξυ ζωης και παραιτησης σαν κατι να με κραταει πισω.Παλευω να τα βρω εκει εξω με τους φυσιολογικους να μπω στον κοσμο τους να ακολουθησω τις πορειες τους αλλα παντα γυρναω εδω.κ αυτη τη φορα πιο εντονα γιατι βλεπω και τα χρονια φευγουν.εφτασα 26 πια και παλι τα ιδια..απο τα 20 μου παλευω με αυτα και παλι γυρναω στα ιδια.κ ενταξει τοτε ημουν μικροτερη ειχα ελπιδες οτι κατι θα αλλαξει.δεν μπορω να ζω αλλο ετσι πρεπει να κανω κατι δραστικο.εχω σκεφτει την αυτοκτονια αλλα ξερω δεν ειναι λυση και ειμαι κολωστρα.αλλα απο την αλλη το μονο που ξερω ειναι οτι δεν θελω να προσαρμοστω σ αυτην την κατασταση που ειμαι,να μου γινει συνηθεια και να ζω ετσι.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.

Καλησπερα! Γενικότερα έχεις ασχολίες στη ζωή σου?

Μεχρι προσφατα δουλευα αλλα τα συναισθηματα μου ηταν τα ιδια.στη δουλεια ψιλοξεχνιομουν αλλα ειχε πεσει πολυ η αποδοση μου,φοβηθηκα την απολυση μου γι αυτο και παραιτηθηκα.ασχολιες αν εχω τωρα δεν εχω μονο λιγο γυμναστηριο παω οποτε θυμηθω.αλλα δεν εχω και κινητρα.μου εχουν μεινει πλεον λιγοστοι φιλοι(γνωστοι δεν μπορω να ανοιχτω γι αυτα που αισθανομαι)οι οποιοι κανουν τις ζωες τους, εχω συμπτωματα πανικου και πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση για να κανω νεους, στην οικογενεια εεχουμε πολλα θεματα και οι δικοι μου ειναι κ αυτοι παραιτημενοι.

Πολύ θετικό έστω και το λίγο που πηγαίνεις στο γυμναστήριο! Το καλύτερο θα ήταν να πηγαίνεις βόλτες με φίλους να ξεχνιέσαι. Όσο για το ότι δεν αναπτύσσεις εύκολα φιλίες, το ακούω συχνά αυτό απο άτομα της ηλικίας μας. Δεν πρέπει να παραιτείσαι. Σκέψου κάτι που σου αρέσει και κυνήγα το. Βρες μια δουλειά ή κάποια δραστηριότητα που να σε γεμίζει. Εκεί μπορεί να βρεις άτομα να κάνεις παρέα, που κι ακόμη αν δεν τα προσεγγίσεις εσύ μπορεί να σε προσεγγίσουν αυτά, αρκεί να είσαι ανοιχτή σε νέες γνωριμίες.

Αυτο ειναι το αποτελεσμα...τι το προκαλεσε ομως;; τι συνεβη;
Κανεις ψυχοθεραπεια;

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Καλησπέρα..δεν ξέρω απο που να αρχισω.χρονια παλευω με αυτο που λεγεται θλιψη αγχος πανικοι απογοητευση αλκοολ.δεν μπορω να βγω ρε γαμωτο.νιωθω οτι παντα εδω θα επιστρεφω και οτι δεν θα προχωρησω.νιωθω οτι θα ακροβατω συνεχως μεταξυ ζωης και παραιτησης σαν κατι να με κραταει πισω.Παλευω να τα βρω εκει εξω με τους φυσιολογικους να μπω στον κοσμο τους να ακολουθησω τις πορειες τους αλλα παντα γυρναω εδω.κ αυτη τη φορα πιο εντονα γιατι βλεπω και τα χρονια φευγουν.εφτασα 26 πια και παλι τα ιδια..απο τα 20 μου παλευω με αυτα και παλι γυρναω στα ιδια.κ ενταξει τοτε ημουν μικροτερη ειχα ελπιδες οτι κατι θα αλλαξει.δεν μπορω να ζω αλλο ετσι πρεπει να κανω κατι δραστικο.εχω σκεφτει την αυτοκτονια αλλα ξερω δεν ειναι λυση και ειμαι κολωστρα.αλλα απο την αλλη το μονο που ξερω ειναι οτι δεν θελω να προσαρμοστω σ αυτην την κατασταση που ειμαι,να μου γινει συνηθεια και να ζω ετσι.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.

---

καλημερα μελινα.
με ποιον τροπο παλευεις?
εννοεις οτι τα σκεφτεσαι?

Καλημερα Νεραιδα τι μου το προκαλεσε;χμμ οπως ανεφερα ξεκινησε με κρισεις πανικου το ολο θεμα οι οποιες με οδηγησαν στο να χασω την αυτοεκτιμηση μου να πιστευω οτι θα τρελαθω και τετοια.Να σημειωσω οτι ο αδερφος μου πασχει απο σχιζοφρενεια γεγονος που με αγχωνει μηπως παθω κ γω κατι αντιστοιχο καποια στιγμη με αποτελεσμα να απποφευγω καταστασεις μην τυχον και μου πυροδοτησουν κ μενα αυτο
REMEDY απο τα 20 μεχρι τα 26 που ειμαι τωρα διαρκως το παλευω.Με επιαναν οι καταθλιπτικες φασεις και σκεψεις ολο αυτο το διαστημα αλλα τις αποφευγα.Δουλευα ειχα επαφες με τον κοσμο τον φυσιολογικο προσπαθουσα να γινω μερος του να κανω σχεσεις αλλα συνεχως επιστρεφω στο μηδεν.Σαν κατι να μην πηγαινει καλα με εμενα σαν το οσο και να προσπαθω δεν θα γινεται τιποτα.Απλα τωρα χανεται η ελπιδα.Σε ψυχολογο ειχα παει περοστασιακα στο παρελθον το μονο αποτελεσμα που μου ειδα ειναι μια ανακουφιση των συμπτωματων πανικου τωρα ξαναξεκινησα ψυχοθερσπεια αλλσ δεν βλεπω φως

Μελινακι καλημερα, εχουμε καποια κοινα σημεια στις ιστοριες.
Νιωθεις οτι εχεις κλειστει μεσα σε 4 τοιχους του μυαλου σου και δεν υπαρχει παραθυρο να βγεις ?

Καλημερα constantly curius..Ναι νιωθω παγιδευμενη μεσα στις σκεψεις μου.η μια διαδεχεται την αλλην(ολες αρνητικες εννοειται).Η ψυχολογος μου λεει οτι σαν να εχω βαλει ενα μαυρο πεπλο μπροστα και να μην βλεπω.αλλα τι να δω;αντικειμενικα δεν υπαρχουν πραγματα στη ζωη μου που να με κανουν εμενα να νιωθω καλα νιωθω οτι βρισκομαι στο μηδεν και πρεπει να ξεκινησω απο την αρχη σαν ενα ρισταρτ ας πουμε αλλα οχι να επιστρεψω εκει που ημουν τοσο καιρο νομιζω οτι αυτο-κοροιδευομουν οτι ειμαι καλα.εσενα τι σου συμβαινει? Τι σκεφτεσαι?

Μελινα μου, ειλικρινα " δεν εχει αρχη και τελος δεν εχει νοημα " που λεει και ο στιχος.
Εν αρχη ηταν ΓΑΔ μετα εγινε μειζον καταθλιψη τωρα ειναι συναισθηματικη διαταραχη - ταμπελιτσα δεν ζητησα.
Κανω ψυχοθεραπεια για 1 φορα στη ζωη μου ενω βασανιζομαι 5 χρονια διχως συμβουλευτικη.
Καποιες μερες ειναι καλες, μετριες , ανυποφορες , μαυρες, γκρι.

Το μονο που εχω να σου πω ειναι να το πας μια μερα τη φορα, τιποτα αλλο. Σιγα σιγα θα αρχισεις να καταλαβαινεις γιατι εισαι χαλια, γτ γυριζεις στο μηδεν, τι σε εχει πνιξει, θελει πολυ πεισμα, κουραγιο και πιστη οτι θα βγεις απο το μαυρο.
Εγω ετσι λειτουργω. Μια μερα τη φορα. Με εχει κανει λιγο πιο συντονισμενη και λιγοτερο φοβικη για αρχη.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Μελινακι καλημερα, εχουμε καποια κοινα σημεια στις ιστοριες.
Νιωθεις οτι εχεις κλειστει μεσα σε 4 τοιχους του μυαλου σου και δεν υπαρχει παραθυρο να βγεις ?

---

Καλησπέρα.
Αυτά τα σημεία είναι κοινά στις περισσότερες περιπτώσεις.Μπορείς να το πεις ''η ίδια ιστορία με διαφορετικό πρόσωπο/άτομο''

Για παράδειγμα το ότι η κοπέλα είναι 26 και νιώθει 50 και μιλάει για τα 6 χρόνια (20-26) σαν να πέρασαν δεκαετίες,είναι κοινό σημείο για πολλούς που υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση ή αυτούς που βαδίζουν στην ζωή τους με τις ζωές των άλλων.

Σιγουρα ειναι κοινο σημείο αλλα το θέμα ειναι οταν εχεις παρασυρθεί τόσο απο αυτό και χανειε την ελπιδα σου.Δεν θελω να φτασω 35 και παλι εδω επιστρεφω.Αυτο δεν θα το αντεξω.Φοβαμαι οτι εχω ναρκωθει εχω συνηθισει στο ''κενο'' κ εχει γινει πλεον κομματι του εσυτου μου που μισω.Και δεν το γουσταρω ουτε μπορω να το αποδεχτω.

Έχεις δοκιμάσει να βάλεις ένα στόχο στη ζωή σου απλό, για παράδειγμα να πηγαίνεις γυμναστήριο κάθε ημέρα και να πετύχεις το σώμα που θα σου άρεσε; Σου το λέω αυτό για να δώσεις στον εαυτό σου κάτι που να σε κάνει να θαυμάζεις τον εαυτό σου.Η γυμναστική και τα αποτελέσματα της είναι θεραπευτικά για άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη. Μπορείς επίσης να δοκιμάσεις τη γιόγκα η οποία έχει θεραπευτικές ιδιότητες και απελευθερώνει όταν γίνεται σωστά ενδορφίνες με αποτέλεσμα να νιώθεις ευφορία.

Quote:

---

Originally Posted by melina20

Καλημερα Νεραιδα τι μου το προκαλεσε;χμμ οπως ανεφερα ξεκινησε με κρισεις πανικου το ολο θεμα οι οποιες με οδηγησαν στο να χασω την αυτοεκτιμηση μου να πιστευω οτι θα τρελαθω και τετοια.Να σημειωσω οτι ο αδερφος μου πασχει απο σχιζοφρενεια γεγονος που με αγχωνει μηπως παθω κ γω κατι αντιστοιχο καποια στιγμη με αποτελεσμα να απποφευγω καταστασεις μην τυχον και μου πυροδοτησουν κ μενα αυτο

---

Μια κρίση πανικού δεν είναι η αρχή.Την κρίση πανικού αν ήθελε κάποιος να την εξηγήσει με απλά λόγια θα έλεγε πως είναι το αποκορύφωμα της πίεσης που νιώθουμε ή η συσσωρευμένη πίεση.Σκέψου ένα ηφαίστειο και την λάβα του.Η κρίση πανικού είναι η λάβα.Εν ολίγης μέχρι να έρθει η κρίση πανικού έχουν προηγηθεί άλλες καταστάσεις που μπορεί να μη τις δώσαμε σημασία.
Μετά λίγο πολύ η κατάληξη είναι σχεδόν ίδια σε όλους.Αποφυγή,φόβος για να μην ξανασυμβεί και τα σχετικά.

Ψυχολογικά θρίλερ βλέπεις?Όχι αστυνομικά ή σπλατερ-ιές.Ψυχολογικά.
Αν έχεις δει κάποια στιγμή,θα έχεις καταλάβει ότι όλη η αγωνία του θεατή βρίσκεται στην αναμονή.Αγχώνεσαι περιμένοντας χωρίς να ξέρεις στην ουσία τι περιμένεις.
ΑΝ λοιπόν υπήρχε μια θεωρία συνομοσίας για τις φοβίες,θα ήταν ακριβώς αυτή.Το να φοβάσαι για κάτι που ΘΑ ή ΑΝ έρθει.
Σε μπέρδεψα?

Μελίνα γεια σου..(παρένθεση:έχεις το αγαπημένο μου όνομα)..
δεν έχω να σου πω τίποτα για να σε βοηθήσω μόνο να προσθέσω τον εαυτό μου στη λίστα με τους αμφιταλαντευόμενους ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο..ανάμεσα στην προσπάθεια και την παραίτηση..
Σήμερα ήτανε να πάω σε ένα σεμινάριο σχετικό με τη σχολή μου το οποίο το πληρώνουν οι γονείς και δεν πήγα έτσι απλά..γιατί έτσι..
και είμαι 27 χρονών..λίγο πιο μεγάλη από σένα και σκέφτομαι ακριβώς όπως εσύ..
σκέφτομαι τα χρόνια που έχουν περάσει χωρίς να τα έχω αξιοποιήσει..10 χρόνια χαμένα..και έτσι όπως το πάω με τα πισωγυρίσματα φοβάμαι μήπως και παρατήσω και αυτό που έχω ξεκινήσει,τη σχολή δλδ..
σε κάτι που διαφέρουμε είναι στο ότι εσύ έχεις δουλέψει ενώ εγώ όχι ακόμα κι αυτό με ρίχνει ακόμα πιο πολύ γιατί αισθάνομαι ανίκανη να δουλέψω..
Αλλά έτσι όπως το νιώθω και δουλειά να είχα το πιθανότερο να με διώχνανε ή να έφευγα όπως εσύ..
Προσπαθώ τόσα χρόνια να ισορροπήσω κι εγώ όπως κι εσύ,έχω καταφέρει να φτιάξει το συναίσθημά μου με φάρμακα,δλδ το ιατρικό κομμάτι,αλλά ψυχολογικά είμαι στα ίδια,σκέφτομαι το ίδιο όπως παλιά,απελπίζομαι το ίδιο,έχω τις ίδιες τάσεις φυγής και γενικά δεν έχω καταλάβει τίποτα απ'τη ζωή..
Ειδικά από ένα σημείο και μετά τα χρόνια περνάνε από πάνω τους σαν αράχνες..δεν τα καταλαβαίνεις αλλά σε αραχνιάζουνε..σε παλιώνουνε ενώ εσύ μένεις αχρησιμοποίητος..σαν ένα αραχνιασμένο ντουλάπι..
Ενώ έχεις πράγματα μέσα σου έχεις εγκαταλείψει τόσο πολύ τον εαυτό σου που αισθάνεσαι πως τα έχεις χάσει και τα έχεις ξεχάσει όλα..