Απορίες

Σας έχω τρελάνει κι' εσάς, σταμάτησα από καιρό να τρελαίνω την ψυχολόγο στα e-mails και στις συνεδρίες συζητάμε για τόσα πράγματα που ξεχνάω ή δεν προλαβαίνω να την ρωτάω αυτά που με προβληματίζουν ή σκέφτομαι. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σύντομη γίνεται.

Όταν συμβαίνουν διάφορα ακραία, δηλαδή σκεφτείτε ότι απειλείται η σωματική ακεραιότητά σας και βλέπετε πως στο τσακ την γλυτώνετε, και εκείνη την στιγμή εύχεστε να μην γλυτώνατε γιατί είστε παραιτημένοι και δεν γουστάρετε την ζωή, τότε εκεί καταλαβαίνετε πλέον πως αν γίνει κάτι κακό, εσείς δεν σας αντιδράσετε ούτε καν λόγω ενστίκτου επιβίωσης, σωστά;

Το άλλο που με ανησυχεί είναι όταν υπάρχουν έντονες εντάσεις ή πράγματα που παλιά μου προκαλούσαν πόνο και είχε κάθε σοβαρό λόγο, πλέον νιώθω σαν να είμαι απαθής και κενή. Δεν τους δίνω την σημασία που τους έδινα παλιά και αυτό με φοβίζει γιατί άρχισα να σκέφτομαι πως συνηθίζω καταστάσεις που ΔΕΝ θα έπρεπε για κανένα πούστη λόγο να τις δέχομαι. Η μητέρα μου φτάνει στο σημείο να με παρακαλάει να μετακομίσω κι' εγώ με όσα συμβαίνουν ΓΕΛΑΩ!!!! Δεν είναι παράλογο αυτό; Ειλικρινά δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, ίσως είναι άμυνα, συνήθεια ή παραίτηση;

Και κάτι τελευταίο. Έχω κατάθλιψη και ως γνωστόν υπάρχουν διαταραχές στην όρεξη. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο οι δικές μου μπορούν να "δικαιολογηθούν" γιατί με πιάνει μια αναξέλεκτη υπερφαγία για ένα διάστημα (μπορεί να τρώω σε σημείο αηδίας, να νιώθω πως δεν χωράει άλλο, να έχω τάση για εμετό αλλά ΣΥΝΕΧΙΖΩ γιατί είναι η μοναδική μου απόλαυση μετά τον ύπνο που με κάνει να νιώθω νεκρή), είτε ΟΛΗ ΜΕΡΑ είτε μια φορά π.χ μόνο το βράδυ αλλά σε μεγάλες ποσότητες και μετά από όλα αυτά μπορεί να με πιάσει για κάποιες μέρες η "ανορεξία", μειώνεται τελείως η όρεξη κι' εγώ επειδή θέλω να το εκμεταλλευτώ δεν τρώω ούτε με το ζόρι. Άλλες φορές τρώω ελάχιστα επειδή με κυνηγάνε και μετά ξαναεπανέρχεται η γαμημένη όρεξη και έχω πάλι επεισόδια υπερφαγίας. Εναλλάσονται συνεχώς αλλά κυριαρχεί η υπερφαγία. Ακούω διάφορα από γονείς. Νομίζουν πως το κάνω επίτηδες, μου λένε πως έχουν αηδιάσει και άλλα ωραία που με ρίχνουν ακόμα περισσότερο αλλά μάλλον προσπαθούν να με κάνουν να συνέλθω, δεν ξέρω.

Το θέμα είναι πως με έχω σιχαθεί. Προσπαθώ να το σταματήσω αλλά νιώθω πως είναι αδύνατον. Μπορεί να το καταφέρω για 1-2 μέρες και μετά ξανά τα ίδια. Όμως δεν το κάνω επίτηδες ρε γαμώτο. Όσο βλέπω τα κιλά να ανεβαίνουν και κοιτάω πως αλλάζει το σώμα μου από το Καλοκαίρι (που εκεί πραγματικά με είχα εκτιμήσει λόγω γυμναστικής και υγιής νοοτροπίας), φοβάμαι για βουλιμία και σκέφτομαι πόσο άχρηστη είμαι που νιώθω τόσο ανίκανη να με βοηθήσω. Με έχω σιχαθεί. Έχω καταλήξει να είμαι απλά παρατηρητής της "ζωής" μου.

Οι παραπάνω εναλλαγές είναι φυσιολογικές; Μπορώ να ξεφύγω; Πείτε μου κάτι, ακόμη και βρισιά, υποτίμηση, οτιδήποτε.. Πως μπορώ να με κουμαντάρω; Αν μπορείτε απαντήστε και στα προηγούμενα ερωτήματα.

Υ.Γ: Δεν παίρνω φάρμακα για να έριχνα εκεί το φταίξιμο της αύξησης βάρους και ανεξέλεκτης υπερφαγίας ή μείωσης της όρεξης.

Καταρχήν πιστεύω πως το αίσθημα της επιβίωσης πάντα λειτουργεί και δεν νομίζω πως όταν ο οργανισμός αντιληφθεί να του έρχεται κάτι κακό εκείνος να μην αντιδράσει. Τι είναι αυτό που σε κάνει να γελάς και να νιώθεις απαθής όταν η μητέρα σου σου λέει να μετακομίσεις; Και όταν λέει να μετακομίσεις τι εννοεί; Να μείνεις μαζί της; Δηλαδή τώρα μένεις μόνη σου;

Το φαγητό είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο και εσύ λές πως το σώμα σου έχει αλλάξει, δηλαδή πόσα κιλά έχεις πάρει αυτούς τους 9 μήνες που πέρασαν από το καλοκαίρι; Και τι τρως όταν σε πιάνει αυτό το συναίσθημα; Τις τροφές που τρώς τις τρως εσκεμμένα; Δηλαδή αν για παράδειγμα το ψυγείο σου έχει μία τούρτα και ένα μπολ με κουνουπίδι, εσύ θα προτιμήσεις να ταράξεις τη τούρτα ή το κουνουπίδι. Βέβαια πιθανότερο είναι να μου πεις και τα δύο, αλλά θέλω να δω αν τιμωρείς τον εαυτό σου με το φαγητό.

............

Έχω την άποψη πως η κατάθλιψη παρουσιάζεται σε κάθε άτομο διαφορετικά. Ναι μεν υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά σε όλους, αλλά κάθε άτομο παρουσιάζει τα δικά του χαρακτηριστικά ακόμα και αυτές τις εναλλαγές που αναφέρεις. Και αυτό με το φαγητό που αναφέρεις σε κάποια άτομα παρουσιάζεται όπως το αναφέρεις. Δεν ξέρω αν παίρνεις φάρμακα ή αν κάνεις συνεδρίες ακόμη με κάποιον ψυχολόγο αλλά αν του τα πεις αυτά πιστεύω πως και εκείνος τα ίδια θα σου πει. Εγώ από τη πλευρά μου εύχομαι να αρχίζεις να βλέπεις τη θετική πλευρά της ζωής γιατί η ζωή έχει και θετική πλευρά και απλώς αυτό που χρειάζεται και είναι αναγκαίο είναι να την ανακαλύψουμε και να τη κάνουμε μέρος της καθημερινότητας μας. Στο θέμα των κιλών νομίζω πως αυτά τα 10 κιλά που έχεις βάλει είναι κιλά τα οποία όταν θελήσεις μπορείς να τα διώξεις χωρίς να χρειαστείς να πιέσεις τον εαυτό σου ιδιαίτερα για να το πετύχεις.

Όχι δεν παίρνω φάρμακα όπως έγραψα στο πρώτο ποστ. Πήγαινω σε ψυχολόγο αλλά η αλήθεια είναι πως δεν το θεωρούσα τόσο "σημαντικό" για να την ρωτήσω όσο το πρώτο που ανέφερα (απλά με επηρρεάζουν τα σχόλια, επηρρεάζω κι' εγώ αρνητικά τους δικούς μου και φοβάμαι πως αν συνεχίσω έτσι θα πάθω κάτι χειρότερο). Τα τελευταία που λες δεν τα πιστεύω αλλά δεν πειράζει, να' σαι καλά για την απάντηση :)

Εντομεταξύ δεν ξέρω και τι θέλω να ακούσω. Δεν περιμένω κάτι συγκεκριμένο. Ίσως εύχομαι να με βρίσετε για να μπορέσω να το πάρω απόφαση και να ξεφύγω από τον φαύλο κύκλο, κάπως έτσι.. Αλλά μόνη πρέπει να το καταφέρω και να το αποφασίσω αλλιώς κάθε φορά θα πέφτω και χειρότερα.

Τι δεν πιστεύεις;

Η ζωή έχει και θετική πλευρά ναι και έχω αρχίσει να πιστεύω πως είναι ευλογία και κατάρα μαζί να είσαι ευαίσθητος χαρακτήρας γιατί νιώθεις με τόση ένταση τα πάντα... Μπορεί να ενθουσιαστώ με κάτι απλό καθημερινό (μιλάω για πιο παλιά) και να νιώσω πραγματική χαρά και μπορεί να βυθιστώ στην απόλυτη απελπισία και να εύχομαι να πεθάνω, ή κάθε φορά που νιώθω πως χαίρομαι με κάτι, με σταματάω γιατί νιώθω ενοχές (αυτό το αντιλαμβάνομαι λίγο αργότερα). Και ξέρω πως ακόμη κι' ΑΝ γιατρευτώ από όλο αυτό που συμβαίνει εδώ και μήνες, ακόμη κι' αν καλυτερέψουν τα πράγματα στο σπίτι ή σε άλλους τομείς, εγώ πάλι θα νιώθω σκατά και φτάνει μόνο μια δυσκολία που θα μου πυροδοτήσει πάλι καινούρια κατάθλιψη γιατί αν κάτσω να μετρήσω τα επεισόδια σοβαρά αυτό είναι το 3ο και σοβαρότερο και είμαι μόλις 23! Γνωρίζω πως άλλοι άνθρωποι περνάνε τα ίδια και ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ κι' όμως είναι δυνατοί, στέκονται στα πόδια τους, εκτιμάνε τα μικρά πράγματα κι' εγώ ακόμη κι' αν το κάνω κάποιες στιγμές και κυρίως όταν δεν είμαι σε κατάθλιψη (αν και το προσπαθώ και τώρα και το καταφέρνω αφού πλέον η κατάσταση μου προκαλεί ΓΕΛΙΟ), πάλι πέφτω τελείως στον πάτο και με σιχαίνομαι.

Αν δεν με πιέσω, αν δεν το πάρω πραγματικά απόφαση και δεν βάλω δύναμη, δεν τα χάνω. Ο μεταβολισμός μου είναι χάλια (παρά την ηλικία).

Ήθελα να γίνω πιο ξεκάθαρη από πριν αλλά έπρεπε να φύγω και δεν προλάβαινα να το αναλύσω. Ευχαριστώ πάντως που ασχολήθηκες.

Εσύ εφόσον δεν πιστεύεις πως είσαι διπολικός (και δεν έχω λόγο να σε αμφισβητήσω) τι κατάθλιψη έχεις ακριβώς;

Κοίταξε να δεις, εγώ όταν είχα κατάθλιψη κλεινόμουν μέσα μου δεν έβγαζα τίποτα προς τα έξω, δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν και ήμουν έτοιμος να εκραγώ. Τώρα αυτό δεν το έχω νιώσει ξανά αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μου πέρασε ή με βοηθάει το φάρμακο και η άσκηση που κάνω. Πάντως ψυχολογικά δεν ήμουν καλά, είχα μέσα μου ένα κενό το οποίο όλο και μεγάλωνε μέρα με την μέρα. Τώρα έχω μία αγωνία για το τι θα μου βγει όταν θα σταματήσω το φάρμακο αλλά από την άλλη δεν μπορώ και δεν θέλω η ζωή μου να στηρίζεται στα χάπια. Νομίζω πως μπορώ και χωρίς αυτά. Ήταν μία δύσκολη φάση που πέρασα, νόμιζω έμεινε πίσω μου και πλέον η ζωή συνεχίζεται. Είναι καλή η ζωή και δεν αξίζει να στεκόμαστε σε αυτά που μας χαλάνε, αυτό που μας αξίζει είναι να κρατάμε τις όμορφες στιγμές της. Διαφορετικά θα περάσουν τα χρόνια και δεν θα έχουμε τίποτα όμορφο να θυμόμαστε από αυτήν.

Μ' αρέσει ο τρόπος σκέψης σου και χαίρομαι πραγματικά που το βλέπεις έτσι :)
Κοίτα σίγουρα βοηθάνε και τα 2, μην σου πω περισσότερο η άσκηση. Γι' αυτό δεν θέλησα ούτε εγώ να τα πάρω... Εφόσον παίρνεις για καιρό το συγκεκριμένο και νιώθεις καλύτερα, μίλα με τον γιατρό για να το σταματήσεις και αν δεν νιώθεις καλά μετά ξαναπάρτον για να σου μειώσει σταδιακά την δόση. Με την γυμναστική όμως και την θέληση που έχεις, νομίζω πως θα είσαι μια χαρά και πραγματικά στο εύχομαι :)

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Το φαγητό είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο και εσύ λές πως το σώμα σου έχει αλλάξει, δηλαδή πόσα κιλά έχεις πάρει αυτούς τους 9 μήνες που πέρασαν από το καλοκαίρι; Και τι τρως όταν σε πιάνει αυτό το συναίσθημα; Τις τροφές που τρώς τις τρως εσκεμμένα; Δηλαδή αν για παράδειγμα το ψυγείο σου έχει μία τούρτα και ένα μπολ με κουνουπίδι, εσύ θα προτιμήσεις να ταράξεις τη τούρτα ή το κουνουπίδι. Βέβαια πιθανότερο είναι να μου πεις και τα δύο, αλλά θέλω να δω αν τιμωρείς τον εαυτό σου με το φαγητό.

---

Σοβαρά τώρα?Και καλά να είσαι το κουνουπίδι δε το τρως :P (χαβαλέ)
Στο θέμα μας τώρα.

Η συναισθηματική υπερφαγία (έτσι λέγεται) για την οποία μιλάει η moonlight δεν διαφέρει από άτομο σε άτομο.Είναι το ίδιο για όλους.Ο οργανισμός τρέφεται με γλυκά,λιπαρά κλπ γιατί έτσι νιώθει ευφορία.Υπάρχει επιστημονική μελέτη εδώ και χρόνια για την χημεία του εγκεφάλου οπότε δεν χρειάζεται να την αναλύσω εδώ.Ένα απλό παράδειγμα θα πω για να το καταλάβεται.Πως νιώθετε μετά από μια μέρα με ισοροπημένη διατροφή και μετά από μια μέρα υπερφαγίας.Στην πρώτη υπάρχει ενέργεια στην δεύτερη όχι.Οπότε αν αυτό συνεχίζεται το άτομο γίνεται υποτονικό κι αυτό βοηθάει τις ψυχικές διαταραχές.ΆΛλοστε λένε είμαστε ότι τρώμε.Moonlight θα σου στείλω σε pm να δεις ένα ντοκυμαντέρ.

Η συναισθηματική υπερφαγία λειτουργεί όπως το αλκοόλ,τα ναρκωτικά και όλοι οι εθισμοί.Από κάποιο σημείο και μετά,το άτομο είναι εθισμένο σε αυτή την κατάσταση χωρίς να το ξέρει.Εδώ έρχεται κι ο φαύλος κύκλος που λέει η moonlight.Ότι γίνεται μια προσπαθεια και μετά ξανά τα ίδια.Σκέψου το moonlight.Εϊναι απόλυτα λογικό.Σταματάς να τρως όχι μόνο γιατί νιώθεις άσχημα με το σώμα σου αλλά γιατί ΠΡΕΠΕΙ.Ξεκινάς να κάνεις την αλλαγή γιατί ΠΡΕΠΕΙ.Οπότε είναι λογικό να έρθει η κούραση κάποια στιγμή και να γυρίσεις πάλι στο σημείο της υπερφαγίας γιατί πολύ απλά ΠΡΕΠΕΙ κι όχι γιατί το θέλεις.Είμαι της άποψης ότι καλύτερα να μην κάνεις κάτι από το να το κάνεις με πίεση ή με την πίεση του πρέπει.

Κάποτε είχα γράψει ότι η αλλαγή είναι συνδιασμός πραγμάτων.Η διατροφή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό.Στη διατροφή οφείλεται πολλές φορές και η ψυχική υγεία.Νεύρα,άγχος κλπ.Πιο συγκεκριμένα στην καμπύλη ζαχάρου στο αίμα (και άλλα διάφορα).Πχ σε μια μέρα όλη μέρα δεν τρως τίποτα γιατί νομίζεις είναι σωστό και το βράδυ για να ''βγάλεις την πίεση'' τρως τα πάντα.Αυτό σε ηρεμεί εκείνη τη στιγμή και για μερικές ώρες αλλά την επόμενη μέρα σε κάνει χειρότερα.Ξυπνάς υποτονικός,χωρίς ενέργεια,με βάρος στο στήθος,θλιμμένος και παρατημένος από τη ζωή.Όσο απότομα ανεβαίνει αυτή η καμπύλη,τόσο απότομα πέφτει.Οπότε όταν πέφτει νιώθουμε αυτά τα άσχημα συναισθήματα.Και προς θεού,δεν μιλάω για έναν άνθρωπο που το έκανε μία μέρα ή μια βδομάδα.Μιλάω για ανθρώπους που παλεύουν καιρό με την συναισθηματική υπερφαγία.Για τους ανθρώπους που το φαγητό είναι η λύση στα προβλήματά τους.

Θεωρώ δεδομένο ότι ένας άνθρωπος με ψυχικές διαταραχές,έχει αλλάξει αυτόν τον τρόπο ζωής για να μπορέσει να ξεφύγει από αυτό το μαρτύριο.Εϊναι σαν το παράδειγμα που έλεγα για το τσάι.Που λέγανε κάποιοι να πίνεται τσάι επειδή ηρεμεί.Ναι συμφωνώ.Αλλά το τσάι δεν μπορεί να σε ηρεμήσει αν μέσα στη μέρα έχεις πιει 5 καφέδες κι ένα λίτρο κοκα κόλα.Όλα χρειάζονται χρόνο και πρόγραμμα.

Το πως θα το κουμαντάρεις είναι άλλο θέμα και λύσεις υπάρχουν.

πριν πάρω τα χαπια και εγω ετρωγα για να κοιμηθω...και μετα μαστουρωνα και ετρωγα για να κοιμηθω.. και στις 2 περιπτωσεις ξυπνουσα το αλλο πρωι ζαμπον!... ιδια μερα με την προηγουμενη ...καρμπον..και ο πονος ο ιδιος ...
μοιαζει με απαθεια αλλα δεν ειναι, απλα καταλαμβανει τοσο μεγαλο χωρο στο μυαλο μας που δεν καταλαβαινουμε τιποτα αλλο. απλα ολα ειναι χωρις νοημα...σαν να βρισκεσαι σε ενα μονιμο αδιεξοδο.
καταλαβαινεις τον θυμο για τον εαυτο σου, δεν σε νοιαζει οντως τιποτα, ουτε για την ζωη σου..και οτι ενστικτα υπάρχουν εχουν κατασταλει μαζι με τις επιθυμιες και ολες τις υπόλοιπες φυσιολογικες λειτουργιες του εγκεφαλου.

προτεινω να αρχισεις να παιρνεις κατι για να σε βοηθαει να κοιμηθεις. φροντισε να μην ειναι κατι που ανοιγει την ορεξη... θα ξυπνας πολυ πιο ξεκουραστη και πιο ελαφρια το πρωι. και ισως αυτο σου δωσει ενα εναυσμα για να ξεκινησεις διαφορετικα τη μερα σου..την καθε μερα σου.
το να νιωθεις εστω για καποιες ωρες λειτουργικη βεβαια δεν λυνει το μεγαλο προβλημα. Βοηθαει ομως... και οτι μας βοηθαει ειναι πάντα ευπροσδεκτο.

να θυμασαι πως και ο πονος ειναι εθιστικος...και ηδονιστικος . πολλες φορες δεν κανουμε τιποτα, γιατι τελικα μας αρεσει ολο αυτο, υπάρχει μια γοητεια στο σκοταδι και γενικα σε οτι οδηγει σε θανατο. Ισως γιαυτο προτιμαμε να σακατευουμε το στομαχι μας , την υγεια μας γενικα ..απο το να βοηθηθουμε σε κατι πιο απλο.
δεν ξερω αν υσχυει στην δικη σου περιπτωση βεβαια , μιλάω οπως το χω βιωσει εγω.. αλλα περνα το και αυτο αν θες λίγο απο σκεψη...

αστους να λένε για μετακομησεις και για ιστοριες για αγριους. οταν εισαι σε αυτην την κατασταση μονο ηρεμια χρειαζεσαι ...

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Σας έχω τρελάνει κι' εσάς, σταμάτησα από καιρό να τρελαίνω την ψυχολόγο στα e-mails και στις συνεδρίες συζητάμε για τόσα πράγματα που ξεχνάω ή δεν προλαβαίνω να την ρωτάω αυτά που με προβληματίζουν ή σκέφτομαι. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σύντομη γίνεται.

Όταν συμβαίνουν διάφορα ακραία, δηλαδή σκεφτείτε ότι απειλείται η σωματική ακεραιότητά σας και βλέπετε πως στο τσακ την γλυτώνετε, και εκείνη την στιγμή εύχεστε να μην γλυτώνατε γιατί είστε παραιτημένοι και δεν γουστάρετε την ζωή, τότε εκεί καταλαβαίνετε πλέον πως αν γίνει κάτι κακό, εσείς δεν σας αντιδράσετε ούτε καν λόγω ενστίκτου επιβίωσης, σωστά;

Το άλλο που με ανησυχεί είναι όταν υπάρχουν έντονες εντάσεις ή πράγματα που παλιά μου προκαλούσαν πόνο και είχε κάθε σοβαρό λόγο, πλέον νιώθω σαν να είμαι απαθής και κενή. Δεν τους δίνω την σημασία που τους έδινα παλιά και αυτό με φοβίζει γιατί άρχισα να σκέφτομαι πως συνηθίζω καταστάσεις που ΔΕΝ θα έπρεπε για κανένα πούστη λόγο να τις δέχομαι. Η μητέρα μου φτάνει στο σημείο να με παρακαλάει να μετακομίσω κι' εγώ με όσα συμβαίνουν ΓΕΛΑΩ!!!! Δεν είναι παράλογο αυτό; Ειλικρινά δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, ίσως είναι άμυνα, συνήθεια ή παραίτηση;

Και κάτι τελευταίο. Έχω κατάθλιψη και ως γνωστόν υπάρχουν διαταραχές στην όρεξη. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο οι δικές μου μπορούν να "δικαιολογηθούν" γιατί με πιάνει μια αναξέλεκτη υπερφαγία για ένα διάστημα (μπορεί να τρώω σε σημείο αηδίας, να νιώθω πως δεν χωράει άλλο, να έχω τάση για εμετό αλλά ΣΥΝΕΧΙΖΩ γιατί είναι η μοναδική μου απόλαυση μετά τον ύπνο που με κάνει να νιώθω νεκρή), είτε ΟΛΗ ΜΕΡΑ είτε μια φορά π.χ μόνο το βράδυ αλλά σε μεγάλες ποσότητες και μετά από όλα αυτά μπορεί να με πιάσει για κάποιες μέρες η "ανορεξία", μειώνεται τελείως η όρεξη κι' εγώ επειδή θέλω να το εκμεταλλευτώ δεν τρώω ούτε με το ζόρι. Άλλες φορές τρώω ελάχιστα επειδή με κυνηγάνε και μετά ξαναεπανέρχεται η γαμημένη όρεξη και έχω πάλι επεισόδια υπερφαγίας. Εναλλάσονται συνεχώς αλλά κυριαρχεί η υπερφαγία. Ακούω διάφορα από γονείς. Νομίζουν πως το κάνω επίτηδες, μου λένε πως έχουν αηδιάσει και άλλα ωραία που με ρίχνουν ακόμα περισσότερο αλλά μάλλον προσπαθούν να με κάνουν να συνέλθω, δεν ξέρω.

Το θέμα είναι πως με έχω σιχαθεί. Προσπαθώ να το σταματήσω αλλά νιώθω πως είναι αδύνατον. Μπορεί να το καταφέρω για 1-2 μέρες και μετά ξανά τα ίδια. Όμως δεν το κάνω επίτηδες ρε γαμώτο. Όσο βλέπω τα κιλά να ανεβαίνουν και κοιτάω πως αλλάζει το σώμα μου από το Καλοκαίρι (που εκεί πραγματικά με είχα εκτιμήσει λόγω γυμναστικής και υγιής νοοτροπίας), φοβάμαι για βουλιμία και σκέφτομαι πόσο άχρηστη είμαι που νιώθω τόσο ανίκανη να με βοηθήσω. Με έχω σιχαθεί. Έχω καταλήξει να είμαι απλά παρατηρητής της "ζωής" μου.

Οι παραπάνω εναλλαγές είναι φυσιολογικές; Μπορώ να ξεφύγω; Πείτε μου κάτι, ακόμη και βρισιά, υποτίμηση, οτιδήποτε.. Πως μπορώ να με κουμαντάρω; Αν μπορείτε απαντήστε και στα προηγούμενα ερωτήματα.

Υ.Γ: Δεν παίρνω φάρμακα για να έριχνα εκεί το φταίξιμο της αύξησης βάρους και ανεξέλεκτης υπερφαγίας ή μείωσης της όρεξης.

---

καλήμερα
είμαι καινούργιος στο φόρουμ και δεν έχω ασχοληθεί πότε σε ότι έχει να κάνει με ψυχική υγεία όποτε συγνώμη αν πω κάτι λάθος
τ ότι σ έχει πιάσει μια απάθεια και μια αναισθησία είναι κάπως λογικό γιατί εκείνη την στιγμή που θέλεις κάποιος να σε ακούσει και να σε καταλάβει αυτός σου κάνει επίθεση και σου βγάζει όλα τ αρνητικά που έχεις
έχεις κάτσει ποτέ να μιλήσεις με τους δικού σου χωρίς να ανεβάσετε την ένταση της φωνή σας
να τους πεις όλους του προβληματισμούς σου
με τους φίλους σου μιλάς λες τη σ ενοχλεί
όσο λιγότερο μιλάμε τόσο λιγότερες άμυνες έχουμε (αν δεν σπάσεις και κανα βάζω) πως θα τους δείξεις ότι είσαι παρών ότι έχεις φωνή
σ ότι αφορά το φαγητό βάλε ένα πρόγραμμα και ακολούθησε το είναι δύσκολο το καταλαβαίνω αλλά αν το κάνεις για ένα χρονικό διάστημα θα σου γίνει συνήθεια
όταν σε πιάνει η τάση να φας βγες μια βόλτα πάρε έναν φίλο σου τηλ. να ξεχαστείς
όταν σε πιάνει ανορεξία βγες με κάποιον φίλο για φαγητό για κρασάκι να σου ανοίξει η όρεξη
το ξέρω ότι εύκολα τα λέμε αλλά είναι δύσκολα στην πράξη
όλα ξεκινάν και τελειώνουν στο μυαλό μας βάλε στόχους και κάθε μήνα να πετύχεις από έναν


όλοι θέλουν το καλό μας αλλά κανένας δεν μας ρωτάει ποιώ είναι
την αξία σου την ξέρεις μόνο εσύ

Quote:

---

Originally Posted by Ntoubroutza

Σοβαρά τώρα?Και καλά να είσαι το κουνουπίδι δε το τρως :P (χαβαλέ)
Στο θέμα μας τώρα.

Η συναισθηματική υπερφαγία (έτσι λέγεται) για την οποία μιλάει η moonlight δεν διαφέρει από άτομο σε άτομο.Είναι το ίδιο για όλους.Ο οργανισμός τρέφεται με γλυκά,λιπαρά κλπ γιατί έτσι νιώθει ευφορία.Υπάρχει επιστημονική μελέτη εδώ και χρόνια για την χημεία του εγκεφάλου οπότε δεν χρειάζεται να την αναλύσω εδώ.Ένα απλό παράδειγμα θα πω για να το καταλάβεται.Πως νιώθετε μετά από μια μέρα με ισοροπημένη διατροφή και μετά από μια μέρα υπερφαγίας.Στην πρώτη υπάρχει ενέργεια στην δεύτερη όχι.Οπότε αν αυτό συνεχίζεται το άτομο γίνεται υποτονικό κι αυτό βοηθάει τις ψυχικές διαταραχές.ΆΛλοστε λένε είμαστε ότι τρώμε.Moonlight θα σου στείλω σε pm να δεις ένα ντοκυμαντέρ.

Η συναισθηματική υπερφαγία λειτουργεί όπως το αλκοόλ,τα ναρκωτικά και όλοι οι εθισμοί.Από κάποιο σημείο και μετά,το άτομο είναι εθισμένο σε αυτή την κατάσταση χωρίς να το ξέρει.Εδώ έρχεται κι ο φαύλος κύκλος που λέει η moonlight.Ότι γίνεται μια προσπαθεια και μετά ξανά τα ίδια.Σκέψου το moonlight.Εϊναι απόλυτα λογικό.Σταματάς να τρως όχι μόνο γιατί νιώθεις άσχημα με το σώμα σου αλλά γιατί ΠΡΕΠΕΙ.Ξεκινάς να κάνεις την αλλαγή γιατί ΠΡΕΠΕΙ.Οπότε είναι λογικό να έρθει η κούραση κάποια στιγμή και να γυρίσεις πάλι στο σημείο της υπερφαγίας γιατί πολύ απλά ΠΡΕΠΕΙ κι όχι γιατί το θέλεις.Είμαι της άποψης ότι καλύτερα να μην κάνεις κάτι από το να το κάνεις με πίεση ή με την πίεση του πρέπει.

Κάποτε είχα γράψει ότι η αλλαγή είναι συνδιασμός πραγμάτων.Η διατροφή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό.Στη διατροφή οφείλεται πολλές φορές και η ψυχική υγεία.Νεύρα,άγχος κλπ.Πιο συγκεκριμένα στην καμπύλη ζαχάρου στο αίμα (και άλλα διάφορα).Πχ σε μια μέρα όλη μέρα δεν τρως τίποτα γιατί νομίζεις είναι σωστό και το βράδυ για να ''βγάλεις την πίεση'' τρως τα πάντα.Αυτό σε ηρεμεί εκείνη τη στιγμή και για μερικές ώρες αλλά την επόμενη μέρα σε κάνει χειρότερα.Ξυπνάς υποτονικός,χωρίς ενέργεια,με βάρος στο στήθος,θλιμμένος και παρατημένος από τη ζωή.Όσο απότομα ανεβαίνει αυτή η καμπύλη,τόσο απότομα πέφτει.Οπότε όταν πέφτει νιώθουμε αυτά τα άσχημα συναισθήματα.Και προς θεού,δεν μιλάω για έναν άνθρωπο που το έκανε μία μέρα ή μια βδομάδα.Μιλάω για ανθρώπους που παλεύουν καιρό με την συναισθηματική υπερφαγία.Για τους ανθρώπους που το φαγητό είναι η λύση στα προβλήματά τους.

Θεωρώ δεδομένο ότι ένας άνθρωπος με ψυχικές διαταραχές,έχει αλλάξει αυτόν τον τρόπο ζωής για να μπορέσει να ξεφύγει από αυτό το μαρτύριο.Εϊναι σαν το παράδειγμα που έλεγα για το τσάι.Που λέγανε κάποιοι να πίνεται τσάι επειδή ηρεμεί.Ναι συμφωνώ.Αλλά το τσάι δεν μπορεί να σε ηρεμήσει αν μέσα στη μέρα έχεις πιει 5 καφέδες κι ένα λίτρο κοκα κόλα.Όλα χρειάζονται χρόνο και πρόγραμμα.

Το πως θα το κουμαντάρεις είναι άλλο θέμα και λύσεις υπάρχουν.

---

Συμφωνώ με αυτά που γράφεις αλλά η κοπέλα παίρνει ένα κιλό το μήνα. Δηλαδή δεν έχει κάνει κάτι το υπερβολικό, 10 κιλά έχει πάρει, αν κόψει 500 θερμίδες την ημέρα από το φαγητό της σε μία εβδομάδα μέσα θα έχει χάσει ένα κιλό. Σε ένα μήνα θα έχει χασει το 40%. Θα μου πεις το θέμα είναι αν μπορεί να το κάνει. Πιστεύω πως αν το θελήσει μπορεί να το κάνει, δεν είναι κάτι το υπερβολικά δύσκολο. Απλώς χρειάζεται να κόψει 500 θερμίδες από το φαγητό της, να τρέφεται δηλαδή με 1200 θερμίδες την ημέρα.

Quote:

---

Originally Posted by Ntoubroutza

Η συναισθηματική υπερφαγία λειτουργεί όπως το αλκοόλ,τα ναρκωτικά και όλοι οι εθισμοί.Από κάποιο σημείο και μετά,το άτομο είναι εθισμένο σε αυτή την κατάσταση χωρίς να το ξέρει. Εδώ έρχεται κι ο φαύλος κύκλος που λέει η moonlight.Ότι γίνεται μια προσπαθεια και μετά ξανά τα ίδια.Σκέψου το moonlight.Εϊναι απόλυτα λογικό.Σταματάς να τρως όχι μόνο γιατί νιώθεις άσχημα με το σώμα σου αλλά γιατί ΠΡΕΠΕΙ.Ξεκινάς να κάνεις την αλλαγή γιατί ΠΡΕΠΕΙ.Οπότε είναι λογικό να έρθει η κούραση κάποια στιγμή και να γυρίσεις πάλι στο σημείο της υπερφαγίας γιατί πολύ απλά ΠΡΕΠΕΙ κι όχι γιατί το θέλεις.Είμαι της άποψης ότι καλύτερα να μην κάνεις κάτι από το να το κάνεις με πίεση ή με την πίεση του πρέπει.

..Σε μια μέρα όλη μέρα δεν τρως τίποτα γιατί νομίζεις είναι σωστό και το βράδυ για να ''βγάλεις την πίεση'' τρως τα πάντα.Αυτό σε ηρεμεί εκείνη τη στιγμή και για μερικές ώρες αλλά την επόμενη μέρα σε κάνει χειρότερα.

Θεωρώ δεδομένο ότι ένας άνθρωπος με ψυχικές διαταραχές,έχει αλλάξει αυτόν τον τρόπο ζωής για να μπορέσει να ξεφύγει από αυτό το μαρτύριο.

Το πως θα το κουμαντάρεις είναι άλλο θέμα και λύσεις υπάρχουν.

---

Ntoubroutza & mindcrime, απαντάω και στους 2ο σας. Υπάρχει η ένσταση του mindcrime αλλά και η δική μου σε όλα τα σωστά που λες. Πρώτα να πω πως είχα απενεργοποιημένα τα pm, όταν ξαναμπείς στείλε μου το ντοκιμαντέρ σε παρακαλώ για να το δω.

Λοιπόν, για το bold θα πω πως χθες ενώ είχα πιει όλες τις βιταμίνες μου το πρωί και ένιωθα χορτάτη, έκατσα για φαγητό και έφαγα πολύ περισσότερο από το κανονικό με το ζόρι ενώ ένιωθα πως δεν χωρούσε άλλο το στομάχι μου. Αυτός είναι ο εθισμός που λες ή καμία σχέση; Απ' την άλλη, άλλες φορές τρώω πολύ και πάλι νιώθω πως δεν χορταίνω με τίποτα. Ναι, πολλές φορές αποφασίζω από μόνη μου (οκ, επηρρεαζόμενη κιόλας από τις φωνές) να το σταματήσω όλο αυτό και το καταφέρνω για 1-2 μέρες ή και λίγο περισσότερο. Οπότε εδώ ξανα απαντάω στον crime πως σ' αυτό το διάστημα που λέω χάνω και 1-2 κιλά (και τα χάνω τόσο εύκολα γιατί είναι τα πολύ περιττά) και γι' αυτό δεν έχω πάρει περισσότερο από 10. Το διάστημα όμως που βλέπω την ζυγαριά να πέφτει περισσότερο είναι το διάστημα που με πιάνει η "ανορεξία" από μόνη της. Τι θέλω να πω; Εκεί που έτρωγα τα πάντα όλα, είτε μέσα στην μέρα είτε μόνο το βράδυ, ξαφνικά κόβεται εντελώς κάθε όρεξη μέχρι που δοκιμάζεις να φας και δεν νιώθεις καμία ευχαρίστηση. Εκεί λοιπόν λέω θα το εκμεταλλευτώ, δεν θα τρώω ούτε με το ζόρι για να πέσει κι' άλλο η ζυγαριά. Το κάνω νέμεν επίτηδες αλλά με βοηθάει το ότι εκείνες τις μέρες δεν έχω καμιά όρεξη, δεν προσπαθώ να μην φάω δηλαδή, βγαίνει από μόνο του. Μου συμβαίνει από 3 μέχρι 5-6 μέρες και μετά πάλι επανέρχεται και πέφτω με τα μούτρα στο φαγητό. Όλο αυτό πως εξηγείται δηλαδή; Γι' αυτό ρωτούσα αν αυτές οι εναλλαγές είναι φυσιολογικές...

Περισσότερο το κάνω επειδή τις στιγμές που τρώω είναι οι μόνες στιγμές απόλαυσης. Μετά νιώθω τόσο άσχημα για τον εαυτό μου που όλο αυτό με ρίχνει από μόνο του, αν σκεφτεί κανείς πως και η ζάχαρη από μόνη της είναι ναρκωτικό και σε κάνει να νιώθεις άσχημα. Ο λόγος που ξανακυλάω είναι επειδή δεν βρίσκω τίποτα άλλο να με ηρεμεί, μόνο ο ύπνος αλλά πλέον δεν κοιμάμαι τόσες πολλές ώρες όπως παλιά (14-17) γιατί οι δικοί μου με σιχαίνονται περισσότερο και δεν γίνεται η ζωή μου να είναι κρεβάτι-φαγητό σε εναλλαγές... :(

Εγώ πάντως λύσεις δεν βλέπω και γι' αυτό ρωτούσα. Βασικά μια λύση μπορεί να είναι να μην μου δείξετε πως καταλαβαίνετε το μαρτύριο. Μια λύση θα ήταν αν συνερχόμουν με κάποιο τρόπο όπως το να με ταρακουνήσει κάποιος, να δώσει λογικές εξηγήσεις και επιχείρηματα που θα πιάσουν, δεν ξέρω. Μάλλον ζητάω πολλά και πρέπει εγώ να βρω αυτή την δύναμη.

moonlight τι ύψος έχεις και πόσα κιλά; Έχεις σκεφτεί να αρχίζεις να μειώνεις τα παχυντικά φαγητά και να το γυρίσεις λίγο στην υγιεινή διατροφή; Με μικρά βήματα όχι να βάλεις τον εαυτό σου να πιεστεί να κάνει κάτι. Να τρώς μικρά και πολλά γεύματα; Αυτή τη στιγμή όπως λειτουργείς αλλοιώνεις τον ρυθμό του μεταβολισμού σου και για αυτό λές πως έχεις χάλια μεταβολισμό. Το να πιέζεις τον εαυτό σου να τρώει περισσότερο από όσο εκείνος χρειάζεται είναι συναισθηματική υπερφαγία και φαύλος κύκλος, αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι αν θα σου ήταν δύσκολο να αλλάξεις λίγο το τρόπο ζωής σου; Να μην είσαι τόσο σπιτόγατη, αλλά να βγαίνεις πχ μια βόλτα να περπατήσεις μία ώρα, να δίνεις στον οργανισμό σου νερό για να μην είναι αφυδατωμένος, να τρώς φαγητά που όσο και να φας δεν θα σε παχαίνουν όπως για παράδειγμα λαχανικά, κουνουπίδι, μπρόκολο, φασολάκια δηλαδή λαχανικά που όσο και να τρώς είναι τόσο λίγες οι θερμίδες τους που δεν θα σε βλάψουν. Για γυμναστήριο να υποθέσω πως δεν έχεις την ψυχική διάθεση να το κάνεις, αλλά μια βόλτα να περπατήσεις μία ώρα να δεις τις βιτρίνες σαν γυναίκα που είσαι, δεν έχεις όρεξη να το κάνεις αυτό με μία φίλη σου για παράδειγμα;