Ναι ξέρω, πιο κλασική περίπτωση δεν γίνεται. Είναι η αλήθεια όμως. Εδώ και 7 μήνες έχω χωρίσει απ'τον 3 χρόνια σχέση μου και έπειτα γνώρισα άλλον (κατευθείαν). Ο λόγος που χώρισα τον πρώην ήταν ότι ένιωθα παραμελημένη. Και όταν γνώρισα τον άλλον, απλά ενθουσιάστηκα τα παράτησα όλα και επέλεξα να είμαι μαζί του. Το θέμα όμως είναι πως έχουν περάσει τόσοι μήνες, κι όμως ο πρώην είναι στο κεφάλι μου. Όχι δεν αισθάνομαι ερωτευμένη μαζί του, αλλά μια αγαπη, μια ζεστασια... μου έχει λείψει η κατανόηση του, οι μέρες που περνούσαμε μαζί. Γενικά συμπλήρωνε ο ένας τον άλλον υπέροχα. Όντας αντικοινωνικό άτομο εγώ, εκείνος ήταν αυτός που θα μας κοινωνικοποιούσε :p Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, με αυτόν που είμαι τώρα νιώθω φουλ ερωτευμένη, αλλά μου σπάει τα νεύρα γιατί είναι υπερβολικός (σε όλα). Κάποιες φορές τον βαριέμαι τόσο πολύ. Η αλήθεια είναι πως όταν τον γνώρισα δεν ήθελα κάτι σοβαρό. Οι απαιτήσεις του όμως αυξάνονται και εγώ απλά νιώθω περίεργα.
Μου λείπει τόσο εκείνο το συναίσθημα που είχα με τον πρώην, μετανιώνω που έφυγα. Έπρεπε να το είχα παλέψει. Απλά πλέον ενώ λαχταρώ να μιλάω μαζί του - και όντως όταν μιλάμε χάνομαι και κατενθουσιάζομαι - δεν μου αρέσει ωστόσο και τόσο εξωτερικά (δεν τον βλέπω δηλαδή και τόσο ερωτικά).
Γιατί ρε παιδιά γιατί να είμαι ανάμεσα σε δυο. Δεν μ'αρέσει καθόλου. Καμία βοήθεια? :(
