Χρονια καταθλιψη...

Καλη σας μερα.
Ειμαι νεο μελος και γενικα ειναι η πρωτη μου φορα που προσπαθω να λαβω μια βοηθεια διαδυκτιακη για το θεμα καταθλιψης που χρονια με ταλαιπωρει.
Δεν ξερω καν απο που,απο τι ακριβως κι απο ποτε πρεπει να ξεκινησω να μιλω για εμενα...
Δεν ξερω αν εχουν σημασια για καποιον/α τα οσα με ταλαιπωρουν...και σε καμμια περιπτωση δεν θα θελα να "βαρυνω" αλλα ατομα που παλευουν για τα δικα τους προβληματα,με το δικο μου φορτιο.
Ως παιδι κακοποιημενο,σωματικα απο μια μητερα αρκετα σκληρη κι αδιαφορη και σεξουαλικα απο φιλους της (εν αγνοια της) καθως με εμπιστευοταν για να μπορεσει να εργαστει σκληρα για να επιβιωσουμε, βιωσα την πρωτη μου καταθλιψη στα 13.
Φυσικα δεν σκεφτηκα καν να ζητησω βοηθεια απο ειδικους ή ισως και δεν τολμουσα να εμπιστευτω σε κανεναν τους λογους που επιχειρουσα να αυτοκτονησω ή αντιδρουσα με εκρηκτικους θυμους ή και τελικα αποφασισα στα 14 να σταματησω το σχολειο μου για να εργαστω νυχτα κι οπουδηποτε,αρκει να εφευγα μακρυα απο το σπιτι μου...
Χρειαστηκαν πολλα χρονια για να τα παραδεχτω...εστω στον εαυτο μου.
Ντρεπομουν για οσα μου συνεβαιναν και επειθα τον εαυτο μου (και τους αγνωστους) πως ειχα μια τρυφερη μανουλα,μια ευτιχισμενη οικογενεια αλλα ο απροσαρμοστος,ατιθασος χαρακτηρας μου...ηταν η αιτια που εφυγα μακρυα τους.
Δεν ξερω πως...αλλα ναι το ειχα καταφερει αυτο!
Τα χρονια περασαν και βρηκα δυναμη (ανεξηγητη) να "ξεχασω",να προχωρησω μπροστα ολομοναχη,να τακτοποιηθω οικονομικα,να γυμναζομαι,να αγαπησω,να νικησω την καταθλιψη,και να δημιουργησω την δικη μου ονειρεμενη οικογενεια στα 23 μου.
Ημουν ευτυχισμενη,χαρουμενη,φουλ δραστηρια,δημιουργικη και ζουσα στην Γερμανια.(παρ οτι που ως χωρα ποτε δεν μου αρεσε)
Στα 37 μου βυθιζομαι και παλι σε καταθλιψη,χωριζω,επιστρεφω στην Ελλαδα κοντα στην οικογενεια μου (που ολα αυτα τα χρονια ειχαμε αναπτυξει μια πιο "φιλικη" επικοινωνια).
Εχοντας πλεον και 2 λατρεμενα κοριτσια (τα οποια ασφαλως και ταλαιπωρησα με τις καταστασεις αυτες),πιεσα και παλι αφορητα τον εαυτο μου να σταθω στα ποδια μου,να εργαστω,να λειτουργησω οπως παλιοτερα και το καταφερα στα 40 μου.Τα 2-3 χρονια ομως αυτα της καταθλιψης,επαιξαν καθοριστικα καταστρεπτικο ρολο στην ως τοτε υπεροχη σχεση που ειχα με τα κοριτσια μου.(10 και 12 ετων τοτε τα κοριτσια μου)
Η οικογενεια μου ανυπαρκτη....αδιαφορη...και επρεπε παλι μονη να παλεψω αυτην την φορα για να κερδισω την ονειρεμενη σχεση με τα παιδια μου που εχασα...
Οι ενοχες,οι τυψεις,ο θυμος,η απογοητευση,η απογνωση....συναισθηματα απεριγραπτα...
Στα 45 μου παθαινω καρκινο και πλεον με καθοδηγηση των γιατρων μου, παραπεμπομαι σε ψυχολογικη/ψυχιατρικη υποστηριξη (επιτελους).Το γεγονος πως τα παιδια μου συνεχιζαν να στεκονται αδιαφορα σε οτι μου συνεβαινε...πονουσε περισσοτερο απο την επιπονη μαχη μου με τον καρκινο...Απαλευτο...Η διαπιστωση και η αποδοχη πως τις "εχασα" ηταν σα να με χτυπησαν 10 καρκινοι παντου...Δεν ηξερα για τι να παλεψω πια...Υπηρξαν απειρες φορες που εχανα το κουραγιο και την ελπιδα μου και ηθελα να αφεθω...να χαθω...
Ειχα ομως μεγαλη υποστηριξη απο την δουλεια μου και τον πρωην αντρα μου κι αυτο σταθηκε αιτια να ξαναζεσταθει η σχεση μας και να συζηταμε για επανασυνδεση.
Με διαγνωση χρονιας καταθλιψης ξεκινησα αγωγη με seropram χωρις αποτελεσμα κι αργοτερα με cymbalta για 1 χρονο οπου και βοηθηκα αρκετα.Δυνατοτερη πλεον κι αφου νικησα τον καρκινο επιστρεφω στην δουλεια μου και κοβω μονη μου τα αντικαταθλιπτικα.Σε λιγους μηνες δυστυχως "βουλιαξα" και παλι στην απομονωση μου...Η μονη μου εξοδος ηταν η δουλεια μου οπου και με στηριξαν απιστευτα ως και τωρα...
Εχει περασει 1,5 χρονος κι αφου χειροτερευω αποφασισα να παω σε ψυχολογο παλι.Ηταν κατηγορηματικη στο οτι χρειαζομαι και παλι φαρμακευτικη βοηθεια.
Ειμαι ενα βημα,μια ανασα,μια σκεψη πριν στην αποφαση να τα παρατησω ΟΛΑ και να φυγω καπου σε μια θαλασσα (ονειρο ζωης αυτο) κοντα στην μοναδικη αγαπημενη φιλη μου ή στον πρωην αντρα μου που ζει στην γερμανια...
Τα παιδια μου σπουδαζουν και τα εχω εντελως τακτοποιημενα και ειμαι σε θεση οικονομικα να ζησω ακομα και καπου μονη μου.
Μακαρι να ηξερα τι ειναι το καλυτερο ....μακαρι να μπορουσε καποιος να μου πει εστω δυο λογια να βγω απο το χαος μου...
Συγχωρειστε με (πολυ ομως) αν σας κουρασα...

Ευχαριστω

Κατερινα,κοιτα πισω και δες τι εχεις καταφερει.ισως αναγκαστηκες να μεγαλωσεις αποτομα.πηρες τη ζωη ομως στα χερια σου.και πετυχες.πετυχες να δουλεψεις , να φροντισεις και να αγαπησεις το σωμα σου ,τον εαυτο σου,να ερωτευτεις ,να αγαπησεις και να αγαπηθεις..να κανεις οικογενεια,να εξασφαλισεις στα παιδια σου τα παντα οπως λες.πετυχες να νικησεις αυτο που λεγεται καρκινος,Κατερινα.ποση δυναμη χρειαζεται αυτο;εχεις καταλαβει;δεν ξερω τι να σου πω για τη σχεση σου με τα παιδια σου καθως πολλοι ανθρωποι ακομα και οι πιο οικειοι μας,η οικογενεια μας,πολλες φορες αποφασιζει να βγαλει την ουρα της απεξω στα δυσκολα.δεν ξερω πως να το χαρακτηρισω αυτο καθως κι εγω εχω την ιδια αντιμετωπιση.να βαλεις εσενα πανω απ ολα.και ο,τι θες να κανεις να το κανεις.αυτο σου αξιζει.θες να πας να ζησεις διπλα στη θαλασσα με τον συντροφο σου;καντο.αν αυτο ξερεις οτι θα σου κανει καλο.μιλα και με καποιον ειδικο.μην παρατας τον εαυτο σου.καπου εδω μεσα διαβασα οτι με την αγαπη μπορεις να ξεπερασεις την καταθλιψη.και μ εχει βρει τοσο συμφωνη αυτο.
δεν ξερω αν σε βοηθησα.ειπα απλα την ταπεινη μου γνωμη.(παλευω κι εγω με τους δικους μου δαιμονες).
αν ημουν εσυ,θα ημουν υπερηφανη για τον εαυτο μου .

κοριτσαρα μου μ όλα αυτά που έχεις περάσει μάλλον εσύ πρέπει να μας δώσεις συμβουλές
έχεις πολύ δύναμη και αυτό είναι που πρέπει να εκμεταλλευτεις
ίσως θα έπρεπε να έρθεις πιο κοντά στα παιδιά σου να τους μιλήσεις ανοιχτά για ότι έχεις περάσει
να ξέρουν πόσο δύσκολα κατάφερες να της μεγαλώσεις για να είναι αυτό που είναι σήμερα
ίσως μια άδεια και επίσκεψη στην φίλη σου η στον πρώην σύζυγο σου να είναι καλύτερο απ το να τα παρατήσεις όλα
θα είναι ένα τεστ να δεις πως θα νιώσεις

σου εύχομαι όποια απόφαση κι αν πάρεις να είναι η καλύτερη για σένα

υποκλίνομαι στην δύναμή σου

ελπιζω να απαντω σωστα πατωντας το replay :confused:

10 φορες διαβασα την απαντηση σου (βουρκωμενη κι ανακουφισμενη που ελαβα τα λογια σου)...
Φυσικα και με βοηθαει η γνωμη σου.Δεν σου κρυβω πως ενας λογος που εγραψα και τα οσα ειχα καταφερει, ηταν μηπως και βοηθησω νεοτερα παιδια που βρισκονται σε δυσκολες καταστασεις,καθως η δυναμη της θελησης σιγουρα καταφερνει πολλα.Σε αρκετα ομως χανουμε και την θεληση κι εκει χρειαζομαστε ιατρικη βοηθεια.Στην δικη μου περιπτωση επειδη δεν ηξερα οτι χρειαζομουν ιατρικη βοηθεια,προσπαθουσα μονη μου να κανω εστω και με το ζορι ο,τι μπορουσε να με βγαλει απο την καταθλιψη (που δεν γνωριζα οτι ειχα)
Αν δεν μου συνεβαινε ο καρκινος να παω με το ζορι στους ειδικους....ακομα δεν θα το ηξερα....και παλι μονη θα τα παλευα κι αυτα,χωρις να ξερω που θα κατεληγα.
Μιλαω με ψυχολογο και με βοηθησε στο να διαχειριστω και να καταννοησω τους λογους της στασης των παιδιων μου.Ο πονος μου δεν μειωνεται αλλα καταφερα να μην νιωθω θυμο απεναντι τους. (σημαντικο για μενα αυτο)
Η μεγαλη μου (23 ετων) τελειωνει φετος και θα παει στον πατερα της για μεταπτυχιακο (γερμανικης φιλολογιας).Εχει καλυτερευσει πολυ η σχεση και η επικοινωνια μας κι αυτο με παρηγορει αρκετα.Με την μικρη μου 21 ετων...χαος!
Η ψυχολογος με συμβουλεψε να της ζητησω να μεινει μονη της (αφου διαρκως εξεφραζε οτι αυτο και ηθελε και πως δεν με αντεχε γιατι ημουν τρελλη...) Οταν της το ζητησα (αναλαμβανοντας φυσικα ολα τα εξοδα της και με την οικονομικη ενισχυση του πατερα της) εξαγριωθηκε θεωροντας οτι την πεταω εξω απο το σπιτι.
Ετσι μετα αρχισα να σκεφτομαι να φυγω εγω...αλλα και παλι εξαγριωθηκε γιατι για να το κανω αυτο θα χρειαστει να πουλησω το υπεροχο σπιτι μας,ωστε να μπορεσω να κανω μια νεα αρχη οπουδηποτε αλλου.
Της προσφερα το δευτερο σπιτι μας για να μην μεινει σε νοικι αλλα και παλι χαμος...
Η διαπιστωση (για μια ακομα φορα) πως ο χαμος δεν γινεται γιατι φευγω απο κοντα της....αλλα γιατι δεν την αφηνω να μεινει στο συγκεκριμενο σπιτι μονη της....με διελυσε!

Μπορει να εχεις δικιο στο οτι πετυχα πολλα...πιστεψε με ομως,δεν νιωθω καθολου περηφανη!!!
Απετυχα στο πιο σημαντικο...στο να κερδισω και παλι την αγαπη τους!

Σ ευχαριστω και παλι...
αν μπορω να βοηθησω στο δικο σου φορτιο εστω και με προσωπικη συζητηση,θα το κανω με μεγαλη μου χαρα

κατερινακι...καντηνα !!..ζησε την ζωη που γουσταρεις αφου μπορεις!... ταξιδεψε, δοκιμασε τα ολα ..χασου σε θαλασσες και κοσμους που αξιζει να ζησεις. τα παιδια θα καταλάβουν.. οταν οι γονεις ειναι καλα τοτε και τα παιδια ειναι καλα. εξαλλου για αυτα τα παιδια πρεπει να γινεις προτυπο και να διεκδικήσεις μια ζωη που γουσταρεις να ζεις..απεδειξε στον εαυτο σου και στις κορες σου οτι ο ανθρωπος γεννηθηκε για να ζει και οχι για να υπάρχει απλα!;)

Quote:

---

Originally Posted by katerina-e-x

ελπιζω να απαντω σωστα πατωντας το replay :confused:

10 φορες διαβασα την απαντηση σου (βουρκωμενη κι ανακουφισμενη που ελαβα τα λογια σου)...
Φυσικα και με βοηθαει η γνωμη σου.Δεν σου κρυβω πως ενας λογος που εγραψα και τα οσα ειχα καταφερει, ηταν μηπως και βοηθησω νεοτερα παιδια που βρισκονται σε δυσκολες καταστασεις,καθως η δυναμη της θελησης σιγουρα καταφερνει πολλα.Σε αρκετα ομως χανουμε και την θεληση κι εκει χρειαζομαστε ιατρικη βοηθεια.Στην δικη μου περιπτωση επειδη δεν ηξερα οτι χρειαζομουν ιατρικη βοηθεια,προσπαθουσα μονη μου να κανω εστω και με το ζορι ο,τι μπορουσε να με βγαλει απο την καταθλιψη (που δεν γνωριζα οτι ειχα)
Αν δεν μου συνεβαινε ο καρκινος να παω με το ζορι στους ειδικους....ακομα δεν θα το ηξερα....και παλι μονη θα τα παλευα κι αυτα,χωρις να ξερω που θα κατεληγα.
Μιλαω με ψυχολογο και με βοηθησε στο να διαχειριστω και να καταννοησω τους λογους της στασης των παιδιων μου.Ο πονος μου δεν μειωνεται αλλα καταφερα να μην νιωθω θυμο απεναντι τους. (σημαντικο για μενα αυτο)
Η μεγαλη μου (23 ετων) τελειωνει φετος και θα παει στον πατερα της για μεταπτυχιακο (γερμανικης φιλολογιας).Εχει καλυτερευσει πολυ η σχεση και η επικοινωνια μας κι αυτο με παρηγορει αρκετα.Με την μικρη μου 21 ετων...χαος!
Η ψυχολογος με συμβουλεψε να της ζητησω να μεινει μονη της (αφου διαρκως εξεφραζε οτι αυτο και ηθελε και πως δεν με αντεχε γιατι ημουν τρελλη...) Οταν της το ζητησα (αναλαμβανοντας φυσικα ολα τα εξοδα της και με την οικονομικη ενισχυση του πατερα της) εξαγριωθηκε θεωροντας οτι την πεταω εξω απο το σπιτι.
Ετσι μετα αρχισα να σκεφτομαι να φυγω εγω...αλλα και παλι εξαγριωθηκε γιατι για να το κανω αυτο θα χρειαστει να πουλησω το υπεροχο σπιτι μας,ωστε να μπορεσω να κανω μια νεα αρχη οπουδηποτε αλλου.
Της προσφερα το δευτερο σπιτι μας για να μην μεινει σε νοικι αλλα και παλι χαμος...
Η διαπιστωση (για μια ακομα φορα) πως ο χαμος δεν γινεται γιατι φευγω απο κοντα της....αλλα γιατι δεν την αφηνω να μεινει στο συγκεκριμενο σπιτι μονη της....με διελυσε!

Μπορει να εχεις δικιο στο οτι πετυχα πολλα...πιστεψε με ομως,δεν νιωθω καθολου περηφανη!!!
Απετυχα στο πιο σημαντικο...στο να κερδισω και παλι την αγαπη τους!

Σ ευχαριστω και παλι...
αν μπορω να βοηθησω στο δικο σου φορτιο εστω και με προσωπικη συζητηση,θα το κανω με μεγαλη μου χαρα

---

δεν απέτυχες μεγάλωσες τα παιδιά σου και τα σπουδάζεις
δεν ξέρω πολλές οικογένειες να μην έχουν τέτοιου είδους συμπεριφορές απ τα παιδιά τους
είναι σε μια ηλικία που τ αμφισβητούν όλα νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα κι όταν καταλάβουνε (γιατί θα καταλάβουν κάποια στιγμή) τι έκανες για να τα μεγαλώσεις τοτε είμαι σίγουρος ότι μόνα τους θα έρθουν και θα σε πάρουν αγκαλιά και θα νιώσεις ακόμα πιο δυνατή και θα ανασάνεις από ανακουφησει και περηφάνια
και τότε είναι που θα είσαι πιο ολοκληρωμένη και πιο καλή από πολλές μανάδες που έχουν κάνει τα παιδιά τους να νιώθουν άχρηστα

με πολύ εκτίμηση

Quote:

---

Originally Posted by giang

κοριτσαρα μου μ όλα αυτά που έχεις περάσει μάλλον εσύ πρέπει να μας δώσεις συμβουλές
έχεις πολύ δύναμη και αυτό είναι που πρέπει να εκμεταλλευτεις
ίσως θα έπρεπε να έρθεις πιο κοντά στα παιδιά σου να τους μιλήσεις ανοιχτά για ότι έχεις περάσει
να ξέρουν πόσο δύσκολα κατάφερες να της μεγαλώσεις για να είναι αυτό που είναι σήμερα
ίσως μια άδεια και επίσκεψη στην φίλη σου η στον πρώην σύζυγο σου να είναι καλύτερο απ το να τα παρατήσεις όλα
θα είναι ένα τεστ να δεις πως θα νιώσεις

σου εύχομαι όποια απόφαση κι αν πάρεις να είναι η καλύτερη για σένα

υποκλίνομαι στην δύναμή σου

---

αφου το reply δεν βγηκε σωστα στην katerinakilg θα βγει νομιζω το reply with quote υποθετω :D

giang σ ευχαριστω τοσο πολυ για τα λογια σου.
Την αδεια που με συμβουλευσες την εχω παρει ηδη κι επεστρεψα πριν λιγες μερες.Πηγα γερμανια να μεινω λιγο κοντα του και να κανω απαραιτητες εξετασεις επαναληπτικες.Ευτυχως οι απαντησεις ηταν ολες καλες και κατι μικροπροβληματακια ουτε καν τα συζηταω.
Ζωντας και παλι εκει 1 μηνα ειμαι σιγουρη οτι θα βρω μεγαλη δυσκολια στην επαναπροσαρμογη μου εκει αλλα το οτι ο πρωην αντρας μου κανει ο,τι μπορει για να ειμαι καλα και να ειμαστε και παλι μαζι με κανει να πιστευω οτι θα τα καταφερω.
Η αγαπημενη μου φιλη μενει εξω απο θεσ/νικη κι ενω εκει ειμαι σιγουρη πως θα ειναι πιο ευκολο για μενα καθως θα ειμαι στην χωρα μου,διπλα στη θαλασσα και κοντα της,δε θα εχω τον ανθρωπο της ζωης μου κοντα μου.
ειναι λογικο αραγε που μπλοκαρω ετσι???
Τελευταια το εκανα και το να μιλησω στα παιδια μου ανοιχτα για οσα εκρυβα ολα αυτα τα χρονια.Ισως βοηθησε αυτο στο να καλυτερευσει η σχεση με την μεγαλη μου.Ισως και το οτι εκανε μια σχεση με ενα εκπληκτικο παλληκαρι που λατρευω.
(μαλλον ο καλος Θεουλης εστειλε αυτο το παλληκαρι στην ζωη μας ως δωρο γιατι κι εκεινος με λατρευει ανεξηγητα κι οτι μου λειπει απο τα παιδια μου τα λαμβανω απο εκεινον που τον νιωθω πραγματικα σαν γιο μου)

Δυναμη???Αν και σε καποιες περιοδους φανηκα δυνατη...στην συγκεκριμενη περιοδο ψαχνω να την βρω...ψαχνω ο,τι μπορει να μου δωσει εστω μια σταλα δυναμης για να παλεψω κι αυτο!

αληθεια τωρα; ακυρωνεις τον αγωνα μιας ζωης,τα παντα,τον γολγοθα που ανεβηκες επειδη κατα τη γνωμη σου δεν πετυχες να ξανακερδισεις την αγαπη της μικρης σου κορης;αρχικα δεν εχω παιδια και ισως δεν ειμαι η καταλληλη για να απαντησω.αλλα..θα σου πω κατι δικο μου προσωπικο..
εχω λοιπον μια μανα που με βριζει απ το πρωι μεχρι το βραδυ ή απλα δν μου μιλαει επειδη κατα τη γνωμη της εκανα λαθος επιλογες.γι αυτην δεν υπηρχε ποτε διαλογος.μονο μονολογος και κριτικη.εχω αναφερθει εδω μεσα.μια μανα που θα με βοηθουσε αν μου ελειπε μονο χερι ή ποδι οπως λεει.που με διωχνει απ το σπιτι που μενω αν και ξερει οτι ειμαι ανεργη.που με πολεμαει.ειναι πολλα.δεν θελω να κουρασω.καποτε λοιπον γι αυτη της την συμπεριφορα αρχισα να διαβαζω ψυχολογια για να την ερμηνευσω και για να την ¨βοηθησω¨. να γινει πιο λειτουργικη η σχεση μας.σε πληροφορω οτι εφαγα τα μουτρα μου.οσο προσπαθουσα να καταλαβω αφηνα πισω εμενα.της τα ελεγα της τα ξαναλεγα αλλα το αποτελεσμα ηταν το ιδιο.απορριψη και ασχημη κριτικη.θελω να πω οσο σκληρο κι αν ακουγεται( και γω να το εμπεδωσω προσπαθω) οτι οι δεσμοι αιματος δεν κανουν απαραιτητα και τους δεσμους αγαπης.δυστυχως.μην απογοητευεσαι.εδωσες οτι μπορουσες Κατερινα.και ειμαι σιγουρη οτι εδωσες και πολλα παραπανω.οσο κι αν ποναει αυτο, αστην να κανει αυτο που νομιζει και να σκεφτεται ο,τι θελει.ειναι μικρη ακομα.θα καταλαβει με τον καιρο.η ζωη δινει μαθηματα.ειναι παιδι σου δεν θα παψεις ποτε να την αγαπας ο,τι κι αν σκεφτεται για σενα οποιαδηποτε στιγμη κι αν σου χτυπησει την πορτα.κοιτα να προσεχεις τον εαυτο σου και να του δινεις ο,τι σου ζηταει για να νιωσεις καλυτερα.φροντισε εσενα κι ολα θα γινουν.
και θα στο ξαναπω για να το καταλαβεις..αν ημουν εσυ θα ημουν υπερηφανη για μενα!

Quote:

---

Originally Posted by rea

κατερινακι...καντηνα !!..ζησε την ζωη που γουσταρεις αφου μπορεις!... ταξιδεψε, δοκιμασε τα ολα ..χασου σε θαλασσες και κοσμους που αξιζει να ζησεις. τα παιδια θα καταλάβουν.. οταν οι γονεις ειναι καλα τοτε και τα παιδια ειναι καλα. εξαλλου για αυτα τα παιδια πρεπει να γινεις προτυπο και να διεκδικήσεις μια ζωη που γουσταρεις να ζεις..απεδειξε στον εαυτο σου και στις κορες σου οτι ο ανθρωπος γεννηθηκε για να ζει και οχι για να υπάρχει απλα!;)

---

ρεα σ ευχαριστω!
Για να παρω οποιαδηποτε αποφαση φυγης,πρεπει να αποφασισω να ξεβολεψω την μικρη μου κι αυτο δε θα μου το συγχωρεσει ευκολα ή ισως και ποτε....
ειναι αβασταχτο ομως το να συνεχισω να μενω εδω κοντα της και να παλευω μονη μου για ολα...
Την αποφαση να σταματησω την δουλεια και να φυγω την εχω παρει ηδη και ενημερωσα κι ολας.
Δεν εχω αποφασισει αν θα παω στην γερμανια ή στην θεσ/νικη κανοντας φυσικα και παλι θεραπεια για την καταθλιψη μου...

Quote:

---

Originally Posted by katerina-e-x

αφου το reply δεν βγηκε σωστα στην katerinakilg θα βγει νομιζω το reply with quote υποθετω :D

giang σ ευχαριστω τοσο πολυ για τα λογια σου.
Την αδεια που με συμβουλευσες την εχω παρει ηδη κι επεστρεψα πριν λιγες μερες.Πηγα γερμανια να μεινω λιγο κοντα του και να κανω απαραιτητες εξετασεις επαναληπτικες.Ευτυχως οι απαντησεις ηταν ολες καλες και κατι μικροπροβληματακια ουτε καν τα συζηταω.
Ζωντας και παλι εκει 1 μηνα ειμαι σιγουρη οτι θα βρω μεγαλη δυσκολια στην επαναπροσαρμογη μου εκει αλλα το οτι ο πρωην αντρας μου κανει ο,τι μπορει για να ειμαι καλα και να ειμαστε και παλι μαζι με κανει να πιστευω οτι θα τα καταφερω.
Η αγαπημενη μου φιλη μενει εξω απο θεσ/νικη κι ενω εκει ειμαι σιγουρη πως θα ειναι πιο ευκολο για μενα καθως θα ειμαι στην χωρα μου,διπλα στη θαλασσα και κοντα της,δε θα εχω τον ανθρωπο της ζωης μου κοντα μου.
ειναι λογικο αραγε που μπλοκαρω ετσι???
Τελευταια το εκανα και το να μιλησω στα παιδια μου ανοιχτα για οσα εκρυβα ολα αυτα τα χρονια.Ισως βοηθησε αυτο στο να καλυτερευσει η σχεση με την μεγαλη μου.Ισως και το οτι εκανε μια σχεση με ενα εκπληκτικο παλληκαρι που λατρευω.
(μαλλον ο καλος Θεουλης εστειλε αυτο το παλληκαρι στην ζωη μας ως δωρο γιατι κι εκεινος με λατρευει ανεξηγητα κι οτι μου λειπει απο τα παιδια μου τα λαμβανω απο εκεινον που τον νιωθω πραγματικα σαν γιο μου)

Δυναμη???Αν και σε καποιες περιοδους φανηκα δυνατη...στην συγκεκριμενη περιοδο ψαχνω να την βρω...ψαχνω ο,τι μπορει να μου δωσει εστω μια σταλα δυναμης για να παλεψω κι αυτο!

---

όσα βάσανα σου έδωσε άλλο τόσο σε προίκισε με δύναμη
ένα δώρο που έχεις κρατήσει ερμητικά κλειστά σ ένα συρταρακι στην ψύχη σου και το ανοίγεις όταν χρειαζετε

αν νομίζεις ότι να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις θα σου κάνει καλό καν τω
η θάλασσα πάντα μας γαληνεύει
δεν είναι λίγες οι φορές που χάνετε το μάτι μας στο άπειρο γαλάζιο της


keep calm and strong

Quote:

---

Originally Posted by katerinakilg

αληθεια τωρα; ακυρωνεις τον αγωνα μιας ζωης,τα παντα,τον γολγοθα που ανεβηκες επειδη κατα τη γνωμη σου δεν πετυχες να ξανακερδισεις την αγαπη της μικρης σου κορης;αρχικα δεν εχω παιδια και ισως δεν ειμαι η καταλληλη για να απαντησω.αλλα..θα σου πω κατι δικο μου προσωπικο..
εχω λοιπον μια μανα που με βριζει απ το πρωι μεχρι το βραδυ ή απλα δν μου μιλαει επειδη κατα τη γνωμη της εκανα λαθος επιλογες.γι αυτην δεν υπηρχε ποτε διαλογος.μονο μονολογος και κριτικη.εχω αναφερθει εδω μεσα.μια μανα που θα με βοηθουσε αν μου ελειπε μονο χερι ή ποδι οπως λεει.που με διωχνει απ το σπιτι που μενω αν και ξερει οτι ειμαι ανεργη.που με πολεμαει.ειναι πολλα.δεν θελω να κουρασω.καποτε λοιπον γι αυτη της την συμπεριφορα αρχισα να διαβαζω ψυχολογια για να την ερμηνευσω και για να την ¨βοηθησω¨. να γινει πιο λειτουργικη η σχεση μας.σε πληροφορω οτι εφαγα τα μουτρα μου.οσο προσπαθουσα να καταλαβω αφηνα πισω εμενα.της τα ελεγα της τα ξαναλεγα αλλα το αποτελεσμα ηταν το ιδιο.απορριψη και ασχημη κριτικη.θελω να πω οσο σκληρο κι αν ακουγεται( και γω να το εμπεδωσω προσπαθω) οτι οι δεσμοι αιματος δεν κανουν απαραιτητα και τους δεσμους αγαπης.δυστυχως.μην απογοητευεσαι.εδωσες οτι μπορουσες Κατερινα.και ειμαι σιγουρη οτι εδωσες και πολλα παραπανω.οσο κι αν ποναει αυτο, αστην να κανει αυτο που νομιζει και να σκεφτεται ο,τι θελει.ειναι μικρη ακομα.θα καταλαβει με τον καιρο.η ζωη δινει μαθηματα.ειναι παιδι σου δεν θα παψεις ποτε να την αγαπας ο,τι κι αν σκεφτεται για σενα οποιαδηποτε στιγμη κι αν σου χτυπησει την πορτα.κοιτα να προσεχεις τον εαυτο σου και να του δινεις ο,τι σου ζηταει για να νιωσεις καλυτερα.φροντισε εσενα κι ολα θα γινουν.
και θα στο ξαναπω για να το καταλαβεις..αν ημουν εσυ θα ημουν υπερηφανη για μενα!

---

Γλυκια μου κατερινα να εισαι σιγουρη πως καταλαβαινω ποσο πονας κι εσυ...
Ημουν μολις 12 που με εδιωχνε κι εμενα...γιατι επαναστατουσα "σιωπηλα" που παντρευτηκε τον πατριο μου (ναι αυτον που παλιοτερα ασελγουσε πανω μου)...Παραδοξως ομως μετα τον γαμο τους δεν με ξαναπειραξε και με νοιαστηκε περισσοτερο απο εκεινην!
Ισως σε βοηθησω αν σου πω οτι ειπα και σε μενα για να μπορεσω να τους δικαιολογησω,να τους συγχωρεσω και να ξαναβρεθω κοντα τους...
Εψαξα κι εμαθα πως και τα δικα τους παιδικα χρονια (και οχι μονο αυτα) ηταν απιστευτα τραυματικα.Σχολειο δεν πηγανε ουτε δημοτικο.
βασανιστηκαν παλιοτερα ασχημα μεσα στην φτωχεια και την αναπηρια τους.
Δεν πηραν απο πουθενα την αγαπη που εμεις χρειαζομασταν ως παιδια.Πως μπορουσαν λοιπον να την προσφερουν οταν δεν την εχουν καν γνωρισει???
Ηρθε ο καιρος που εγιναν ανημποροι πια (ο πατριος κατακοιτος) και ειχα 2 επιλογες.Να τους γυρισω την πλατη κι αυτο να με "βαραινει" ακομα περισσοτερο ή να τους προσφερω την βοηθεια και την αγαπη που εκεινοι μου στερησαν.
Επελεξα το δευτερο...και δεν μετανιωνω παρ οτι μου ηταν πολυ δυσκολο να τον κοιταζω γυμνο οταν επρεπε να τον φροντισω...
παλευα με τον εαυτο μου να μην φερνω τις παιδικες εικονες στο μυαλο μου...
Την μητερα μου την εχασα πριν λιγους μηνες και χαιρομαι που περασαμε λιγα ομορφα χρονια κοντα κι εκλεισε τα ματια της κρατωντας μου το χερι με ευγνωμοσυνη.Πονεσα κι εκλαψα (ομολογω) περισσοτερο γιατι δεν προλαβα να της δωσω οσο αγαπη ηθελα παρα για το σπασιμο του συναισθηματικου μας δεσμου...που μαλλον δεν ηταν και ιδιαιτερος...
Με την αποφαση μου να φυγω ειχα αποφασισει να παρω μαζι μου και τον πατριο μου για να τον φροντιζω αλλα τελικα η αδερφη μου ανελαβε την φροντιδα του,με την βοηθεια μιας γυναικας για να μην ταλαιπωρηθει.
Κι ομως λυπαμαι που θα τον αφησω στα τελευταια του...λυπαμαι πολυ γιατι καθε φορα που πηγαινω κοντα του, φωτιζουν τα ματια του απο χαρα...κι αυτο θα του το στερησω...

ποσο αναγκη ειχα να μιλησω...δεν σταματω....δεν τελειωνουν τα λογια μου...

Η ταπεινη γνωμη μου λοιπον....
αν νιωθεις οτι δεν μπορεις να συννενοηθεις με την μητερα σου....δοκιμασε απλα να την δικαιολογησεις και να την συγχωρεις...

giang εχω ατελειωτο παθος με την θαλασσα...
παω και μονη,στηνω σκηνη να κοιμαμαι διπλα της...χανομαι μαζι της...και με βοηθαει πολυ!

ασχετο.σημερα μετα απο πολλουυυς μηνες βγηκα απο το σπιτι να παω με τα κοριτσια μου για φαγητο καπου εξω.
Αθλος!!! (εξαιρουνται φυσικα οι διαδρομες προς και απο στην δουλεια μου)
Με το που φαγαμε ομως αγχωθηκα και ηθελα να εξαφανιστω και να γυρισω σπιτακι μου επειγοντως.Το παθαινουν κι αλλοι αυτο???

Quote:

---

Originally Posted by katerina-e-x

giang εχω ατελειωτο παθος με την θαλασσα...
παω και μονη,στηνω σκηνη να κοιμαμαι διπλα της...χανομαι μαζι της...και με βοηθαει πολυ!

ασχετο.σημερα μετα απο πολλουυυς μηνες βγηκα απο το σπιτι να παω με τα κοριτσια μου για φαγητο καπου εξω.
Αθλος!!! (εξαιρουνται φυσικα οι διαδρομες προς και απο στην δουλεια μου)
Με το που φαγαμε ομως αγχωθηκα και ηθελα να εξαφανιστω και να γυρισω σπιτακι μου επειγοντως.Το παθαινουν κι αλλοι αυτο???

---

ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ

είσαι παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς από εμάς που παρατάμε τα όπλα με την πρώτη δυσκολία
"χαιρομαι" (λυπάμαι) που ακούω τέτοιες εμπειρίες έχεις περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια κι όμως έκανες οικογένεια
μεγάλωσες δυο γαλιάντρες και της σπουδάζει
φρόντισες άτομα που σου φέρθηκαν τόσο άσπλαχνα σε πολύ ευαίσθητη και τρυφερή ηλικία
ναι τώρα είναι η στιγμή να κάνεις κάτι για ΣΕΝΑ
και χωρίς να απολογηθείς σε κανέναν

κι εμένα με πιάνει μερικές φόρες να με πνίγη το περιβάλλων που βρίσκομαι και να θέλω να φύγω κι όταν μπαίνω σπίτι ηρεμώ

Quote:

---

Originally Posted by giang

ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ

είσαι παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς από εμάς που παρατάμε τα όπλα με την πρώτη δυσκολία
"χαιρομαι" (λυπάμαι) που ακούω τέτοιες εμπειρίες έχεις περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια κι όμως έκανες οικογένεια
μεγάλωσες δυο γαλιάντρες και της σπουδάζει
φρόντισες άτομα που σου φέρθηκαν τόσο άσπλαχνα σε πολύ ευαίσθητη και τρυφερή ηλικία
ναι τώρα είναι η στιγμή να κάνεις κάτι για ΣΕΝΑ
και χωρίς να απολογηθείς σε κανέναν

κι εμένα με πιάνει μερικές φόρες να με πνίγη το περιβάλλων που βρίσκομαι και να θέλω να φύγω κι όταν μπαίνω σπίτι ηρεμώ

---

γαλιαντρες??? να εισαι καλα! με εκανες και χαμογελασα... :)
τα οπλα τα παρατησα κι εγω πολλες φορες κι αλλες τοσες τα πηρα στα χερια.Οταν βλεπεις 2 ζευγαρια ματακια να σε κοιταζουν με αποριες και θυμο,περιμενοντας τα παντα απο εσενα κι οταν αυτα τα ματια περιμενουν να κανεις κατι για ο,τι συμβει,γιατι σε θελουν δυνατη...δεν γινεται να μην ξαναπαρεις τα οπλα στα χερια σου!
Να ξερες ποσο δυσκολο μου φαινεται να φροντισω εμενα!
εκανα χειρουργεια (οι γιατροι δεν μπορεσαν ποτε να εξηγησουν πως ηταν δυνατον 48 κιλα ανθρωπος να στεκεται ορθιος με τοσα παυσιπονα,μορφινες,οταν αλλοι θα ηταν σε καταστολη),εκανα χημειοθεραπειες και σερνομουν για να κανω 10 λεπτα γυμναστικη σε οποιο σημειο του σωματος μπορουσα να κινησω.
εβγαινα για καφε (ναι με μασκα για τα μικροβια) για να μην παραιτηθω απο την ζωη...και οταν εγινα καλα...παραιτηθηκα απο ολα!
Μονο την δουλεια μου κρατησα και κλειστηκα στον εαυτο μου....
δεν ξερω αν ηταν τα φαρμακα που μου εδιναν τοση δυναμη.
Ξερω ομως οτι θελω και παλι να βγω απο αυτο και θα το προσπαθησω...

Quote:

---

Originally Posted by katerina-e-x

γαλιαντρες??? να εισαι καλα! με εκανες και χαμογελασα... :)
τα οπλα τα παρατησα κι εγω πολλες φορες κι αλλες τοσες τα πηρα στα χερια.Οταν βλεπεις 2 ζευγαρια ματακια να σε κοιταζουν με αποριες και θυμο,περιμενοντας τα παντα απο εσενα κι οταν αυτα τα ματια περιμενουν να κανεις κατι για ο,τι συμβει,γιατι σε θελουν δυνατη...δεν γινεται να μην ξαναπαρεις τα οπλα στα χερια σου!
Να ξερες ποσο δυσκολο μου φαινεται να φροντισω εμενα!
εκανα χειρουργεια (οι γιατροι δεν μπορεσαν ποτε να εξηγησουν πως ηταν δυνατον 48 κιλα ανθρωπος να στεκεται ορθιος με τοσα παυσιπονα,μορφινες,οταν αλλοι θα ηταν σε καταστολη),εκανα χημειοθεραπειες και σερνομουν για να κανω 10 λεπτα γυμναστικη σε οποιο σημειο του σωματος μπορουσα να κινησω.
εβγαινα για καφε (ναι με μασκα για τα μικροβια) για να μην παραιτηθω απο την ζωη...και οταν εγινα καλα...παραιτηθηκα απο ολα!
Μονο την δουλεια μου κρατησα και κλειστηκα στον εαυτο μου....
δεν ξερω αν ηταν τα φαρμακα που μου εδιναν τοση δυναμη.
Ξερω ομως οτι θελω και παλι να βγω απο αυτο και θα το προσπαθησω...

---

κατερινα νίκησες τον καρκίνο στην κατάθλιψη θα κολλήσεις
πάρε της γαλιάντρες :p και πηγαίνετε έναν περίπατο όποτε θέλουν κι όποτε μπορούν
ούτε καφέ ούτε φαγητό απλά περίπατο ένα παγωτό στο χέρι και χιούμορ πολύ χιούμορ όμως
είναι πολύ ωραίο να περπατάς με άτομα που αγαπάς :cool: