Κοντεύω να τρελαθώ!!! Περίεργα συναισθήματα!!! Help!!!
Γεια σας,
Δεν ξέρω αν είναι το σωστό μέρος για να ανοίξω αυτό το θέμα εδώ, αλλά βλέπω ότι έχω πολλά συμπτώματα της κατάθλιψης
Όταν ήμουν 18 χρονών είχα περάσει από κατάθλιψη λόγω του πατέρα μου. Σκεφτόμουν τον θάνατο, πως θα είναι η ζωή μου χωρίς αυτόν, πως και εμείς θα φύγουμε κάποια στιγμή από την ζωή και όλο αυτό με πήρε από κάτω. Καθόμουν για αρκετό καιρό μέσα στο σπίτι σε έναν καναπέ και δεν έκανα τίποτα. Μέρα με την μέρα και συζήτηση με την συζήτηση, άρχισα να το ξεπερνάω.
Είμαι 29 χρονών πλέον και δουλεύω στην οικογενειακή μας επιχείρηση. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα στην δουλειά και από μισθό σχεδόν τίποτα... και τον τελευταίο καιρό έχω δεχτεί πάρα πολύ πίεση στην δουλειά από πελάτες και έχω πάρα πολλά μέσα στο μυαλό μου και δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται τον θάνατο πάλι, αλλά έλεγα ΟΧΙ μην σε πάρει από κάτω και το πάλευα.
Έχω μια κοπέλα εδώ και 4 χρόνια και "σχεδόν" συγκατοικούμε. Την αγαπάω, με αγαπάει, επικοινωνούμε μεταξύ μας, και ούτε μαλώνουμε ούτε τίποτα. Αν μαλώσουμε θα είναι για ψιλοπράγματα. Το βλέπουμε σοβαρά και οι δύο (οικογένεια-παιδιά).
Πάμε τώρα στο ζουμί της υπόθεσης!!!
Έχει κάνα 5-6 μήνες που δεν έχω όρεξη για σεξ (δεν είχα ποτέ αυτό το πρόβλημα). Σε σημείο που έκανα σεξ μαζί της και σκεφτόμουν την δουλειά.. Τον Ιανουάριο μου ήρθε ξανά η σκέψη ότι θα κάνω οικογένεια με αυτήν την κοπέλα και αμέσως λέω στον εαυτό μου "Πως θα κάνεις οικογένεια όταν δεν μπορείς να την συντηρήσεις" εκεί έπεσα λίγο ψυχολογικά.. Αρχές Φεβρουαρίου ξαφνικά βλέπω όλο μου το είναι να αλλάζει. Ξαφνικά, από το πουθενά καρφώνεται η σκέψη στο μυαλό μου για το αν την θέλω ή όχι. Όλα μου τα συναισθήματα διαταράχτηκαν. Την βλέπω και λέω αυτή είναι η κοπέλα μου, την βλέπω μετά από λίγο και λέω ποια είναι αυτή. Μια την θέλω μια δεν την θέλω. Μια είναι όμορφη μια δεν είναι όμορφη. Μια με τσατίζει που γελάει (όταν μου χαμογελάει λιώνω) μια δεν με τσατιζει. Εδώ και 2 μήνες περίπου οι ίδιες σκέψεις τριγυρνάνε στο μυαλό μου και πάω να τρελαθώ. Δεν με χωράει ο τόπος. Τι σκατά μου συμβαίνει και είμαι έτσι. Την είπα να χωρίσουμε όχι γιατί το ήθελα αλλά γιατί έχω αυτές τις διαταραχές και τις διακυμάνσεις στην διάθεσή μου. Μια είμαι καλά μετά από λίγο χάλια. Εκεί που πάω να το παλέψω και λέω θα γίνω καλά και όντως νιώθω καλά, έρχεται η άλλη σκέψη και μου λέει... Δεν θα είσαι καλά και με τσακίζει τελείως. Δεν μπορώ να βρω την αιτία που με έκανε έτσι. Όταν ήμουν 18 χρονών που έπαθα κατάθλιψη ήξερα από τι το έπαθα. Τώρα δεν ξέρω τίποτα. Τις έχω μιλήσει για την κατάστασή μου από τον πρώτο καιρό και προσπαθεί και αυτή από την μεριά της να δείξει κατανόηση.
Συγνώμη αν σας κούρασα αλλά έπρεπε να τα πω (έχω άλλα τόσα να πω αλλά θα σταματήσω εδώ)
