τελειομανία ή κάτι άλλο;

Γεια σας είμαι καινούρια στο φόρουμ και θα ήθελα να μοιραστώ το πρόβλημα μου μήπως μπορεί κάποιος να με βοηθήσει..
Νοιώθω ότι η ζωή μου δεν έχει νόημα και τίποτα δεν με γεμίζει πλέον. Αισθάνομαι ένα τεράστιο κενό μέσα μου και δεν ξέρω τι θέλω. Δεν έχω όνειρα, δεν έχω κίνητρα να κάνω τίποτα. Δεν μπορώ να αποφασίσω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, με τι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά και όχι μόνο. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που έχουν ένα πάθος στη ζωή τους, είτε αυτό είναι το επάγγελμα τους είτε ένα χόμπι, είτε οτιδήποτε άλλο και ζηλεύω γιατί εγώ δεν το έχω αυτό. Με ενδιαφέρουν αρκετά πράγματα αλλά τίποτα δεν με παθιάζει. Συχνά κάτι μου κινεί την περιέργεια, ασχολούμαι λίγο με αυτό και μόλις μάθω τα βασικά, αυτό ήταν, αρχίζω και το βαριέμαι. Δεν λέω ότι παύει να μου αρέσει απλώς δεν θέλω να αφοσιωθώ και να εξειδικευτώ σε αυτό. Επίσης ότι και να κάνω μου φαίνεται πως δεν είναι αρκετό..δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, δεν ξέρω αν είναι τελειομανία ή κάτι άλλο..θέλω να κάνω κάτι σημαντικό και κάθε φορά που δοκιμάζω κάτι λέω όχι δεν είναι τόσο σημαντικό, πρέπει να βρω κάτι άλλο. Εάν διαλέξω κάτι να κάνω θα σκεφτώ αυτόματα όλα τα υπόλοιπα που θα μπορούσα να έκανα και δεν κάνω..Έτσι δεν διαλέγω να κάνω τίποτα και μένω αδρανής, και αυτό πάλι δεν μου αρέσει..Γιατί δεν με ικανοποιεί τίποτα τέλος πάντων; Δεν ξέρω τι θέλω, τι είναι σημαντικό για μένα, τι μου δίνει ευχαρίστηση, τι με κάνει να νοιώθω πλήρης. Νοιώθω ότι έχω αποδιοργανωθεί.. Δεν μπορώ να αποφασίσω τι να κάνω. Ακόμα και για μια ασήμαντη απόφαση, όταν την πάρω θα αρχίσω να έχω αμφιβολίες.
Είναι σαν να λέω ή όλα ή τίποτα ενώ ξέρω πως δεν γίνεται να τα μάθω όλα στη ζωή. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν εξειδικευτώ σε κάτι θα χάσω το δάσος και θα βλέπω μόνο το δέντρο. Γενικά θέλω να βλέπω τα πράγματα από μια γενικότερη σκοπιά, να αναλύω και να συνθέτω γεγονότα και θεωρίες προκειμένου να είμαι πιο ανοιχτόμυαλη. Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι μαύρο ή άσπρο και πως όλα είναι καλό να τα βλέπουμε από διαφορετικές σκοπιές. Μήπως για αυτό δεν μπορώ να διαλέξω κάτι; Μήπως αυτός ο τρόπος σκέψης μου με κάνει να πιστεύω πως αν εξειδικευτώ σε κάτι θα με κάνει να βλέπω τα πράγματα από μια μόνο σκοπιά και αυτό υποσυνείδητα δεν μου αρέσει;
Αν κάποιος μου πει θα κάνεις αυτό ή εκείνο το δέχομαι πολύ καλύτερα γιατί δεν παίρνω πάνω μου την ευθύνη. Καμιά φορά αφήνω στην τύχη τα πράγματα ώστε να λέω στους άλλους (και στον εαυτό μου) ότι δεν τα διάλεξα εγώ αλλά η τύχη επομένως δεν φταίω εγώ αν πήγαν στραβά τα πράγματα. Φοβάμαι ότι κάποιος μπορεί να με κρίνει για τις επιλογές μου ή για τα λάθη μου. Εάν κάποιος με κρίνει όμως παίρνω πολύ αμυντική στάση και λέω ποιος είσαι εσύ για να με κρίνεις, εγώ δεν έκρινα κανέναν, ας κοιτάει ο καθένας την δουλειά του και τα προβλήματα του, ούτως ή άλλως κανείς δεν είναι τέλειος και εγώ δεν πείραξα κανέναν…
Πως θα μπορέσω να δεχτώ το γεγονός ότι δεν μπορώ να είμαι τέλεια, ότι τίποτα δεν είναι τέλειο και να προχωρήσω; Πως θα δεχτώ το γεγονός ότι όλοι κάνουμε λάθη στη ζωή μας άρα και εγώ θα κάνω; Έχει κάποιος άλλος το ίδιο πρόβλημα; Μπορεί το πρόβλημα μου να φαίνεται ασήμαντο αλλά όλο αυτό με έχει καταβάλει ψυχολογικά, πέρασα μια περίοδο κατάθλιψης που ακόμα δεν έχω ξεπεράσει εντελώς και νιώθω σαν να μην αξίζω, σαν να μην ξέρω ποια είμαι..Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο..

ταυτίζουμε με πολλά απ αυτά που γράφεις και θα ήθελα να δω κι εγώ απαντήσεις σ αυτό το θέμα μπορεί να μου δώσει κι έμενα απαντήσεις σε πολλά ερωτηματικά μου

χμμμ... σιγουρα για άγχος πρόκειται όλο αυτό..δεν ξερω μηπως φταιει το γεγονος μηπως τα υπεραναλυεις κι εσυ λιγο παραπανω?
νόμιζα κι εγω οτι είχα τελειομανίά ή τελειοθηρια όπως λεγεται τελοσπαντων
αλλα ειναι τελειως αλλο πραγμα
εγω πχ εχωω τελειομανία αλλα καθαρα απο ανασφάλεια, θέλω όλους τους τομεις στη ζωη μου ειναι μια τελεια,καλη κ μπλα μπλα αν πιστευεις οτι πλησιαζεις προς τα εκει μπορουμε να το συζητησουμε...

Καλησπέρα.Δε γράφεις πόσο χρονών είσαι,αν τώρα εργάζεσαι,αν μένεις με γονείς,σύντροφο,μόνη κτλ.Αυτά πιστεύω είναι σημαντικά για τον βαθμό κινητοποίησης σου απέναντι σε όλα αυτά που νιώθεις.Προσωπικά σε ότι αφορά το κομμάτι της δουλειάς αναγκάστηκα να κινητοποιηθώ γιατί οι γονείς μου όταν έγινα αρχικά 18 και μετά στα 22 που τελείωσα απο το στρατό μου ξεκαθάρισαν-με έπρηζαν καθημερινά με κάθε τρόπο ότι αν δε βρω κάτι να κάνω στη ζωή μου δε θα με τρέφουν εσαεί.Και παρόλο που πάσχω απο γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και διάσπαση προσοχής,έκανα ότι πέρναγε απο το χέρι μου για να επιβιώσω.Τώρα είμαι 38 και νιώθω σε αυτό το κομμάτι ικανοποιημένος με μένα που κατάφερα να επιβιώσω.Εχω βέβαια προβλήματα να λύσω ακόμη αλλά συνεχίζω να το παλεύω και θα συνεχίζω να το κάνω μέχρι τελευταίας στιγμής που θα βρίσκομαι σε αυτόν τον πλανήτη.Οι σκέψεις οι αρνητικές,οι αμφιβολίες,η χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση είναι καθημερινοί μου φίλοι πια και με κρατάνε πίσω σε κάποιες καταστάσεις αλλά προσπαθώ να περπατήσω μπροστά όσο μπορώ.

Giang είναι αρκετά ανακουφιστικό να ξέρω ότι κάποιος ταυτίζεται με αυτά που έγραψα..

Νεράιδα ναι σίγουρα τα υπεραναλύω αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς..θέλω να βρω επιτέλους τι είναι αυτό που με εκφράζει, τι είναι αυτό που πιστεύω με όλη μου την καρδιά και να δουλέψω πάνω σε αυτό, δεν θέλω να κάνω όπως μου λένε μερικοί κάτι που απλώς μου αρέσει και να είμαι μέτρια πάνω σε αυτό. Ίσως πηγάζει από ανασφάλεια όλο αυτό αλλά μέσα μου πιστεύω πως ότι και να κάνω αν αφοσιωθώ σε αυτό θα είμαι καλή, δηλαδή δεν πιστεύω ότι δεν είμαι αρκετά καλή απλά θέλω να μην κάνω ότι να ναι, θέλω να βρω το «πάθος» μου.

Admforall μπράβο που τα κατάφερες στην δουλειά παρά τα προβλήματα σου..θέλει κουράγιο και δίνεις θάρρος και σε άλλους που δεν τα παρατάς.. Είμαι 24 χρονών, άνεργη εδώ και 6 μήνες και μένω με τους γονείς μου. Εργάστηκα για κάποιο διάστημα σε μια δουλειά που δεν μου άρεσε μέχρι που αποφάσισα να την σταματήσω για να ψάξω κάτι καλύτερο. Πίστεψα ότι αν σταματήσω την δουλειά αυτή θα κινητοποιηθώ στο να αποφασίσω τι θέλω πραγματικά και να το κυνηγήσω γιατί όσο δούλευα ένοιωθα ότι βάλτωνα όσον αφορά την προσωπική μου εξέλιξη.. Τώρα θα έκανα ότι δουλειά να ναι γιατί οικονομικά είμαι χάλια και δεν θέλω να στηρίζομαι στους γονείς μου..Οι γονείς μου προσπαθούν να με κινητοποιήσουν στο να βρω δουλειά και εγώ προσπαθώ όσο μπορώ όμως δεν είναι τόσο εύκολο στις μέρες μας. Το πρόβλημα μου όμως δεν είναι τόσο το θέμα δουλειά, πλέον έχω συμβιβαστεί με το ότι δεν μπορώ να έχω ότι δουλειά θέλω και θα έκανα οποιαδήποτε δουλειά προκειμένου να επιβιώσω και να σταθώ στα πόδια μου. Το θέμα μου είναι ότι θέλω να βρω τι είναι αυτό που με γεμίζει, αυτό που δίνει νόημα στη ζωή μου, που με κάνει να ξυπνάω με όρεξη το πρωί.. Δεν με νοιάζει κι ας μην είναι η δουλειά μου αυτό (αν και θα ήταν ιδανικό αν ήταν), αρκεί να το βρω και να το κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο έστω..

Σπουδασες κάτι?
Γενικά, πόσο καλή μαθήτρια/φοιτήτρια ήσουν?

Ρωτάω, επειδή μπορεί να ανεβάζουμε πολύ ψηλά τον πύχη ενώ στην πραγματικότητα αυτο που κανουμε ειναι να υπερεκτιμάμε τον εαυτο μας, ήτοι οι δυναμεις και δυνατοτητες μας (νοητικα πρώτα) να ειναι πιο κάτω απ αυτο που φανταζόμαστε. Δινεις την εντυπωση πως αυτο δεν ισχυει για σενα αφου (αν καταλαβα καλα) λες πως δοκιμαζεις σε διαφορα (πχ δουλειες, πόστα) και τα καταφερνεις.

Μήπως εξαρχής (στα 18 σου ας πουμε) εκανες μια λάθος επιλογή πχ δεν πηγες να σπουδασεις αυτο που ήθελες? Διοτι μια λαθος αλλά κρίσιμη ανεκπλήρωτη επιλογη σε νεαρη ηλικια ειναι αιτια ανικανοποιητου σε ότι άλλο κανουμε στη συνεχεια, με αποτελεσμα να πεταγομαστε απο το ενα στο άλλο. Βεβαια, αν σου συνεβη κατι τετοιο, 24 χρονων εισαι μικρη, αρα ακομα μπορείς!

Εκτος κι αν όλα αυτα τα χρονια δεν κατασταλαξες, ήτοι δεν βρηκες τον εαυτο σου (μεσα σου) να έχει κλήση σε κάτι (επιστημη ή τέχνη). Αν όντως νοητικα διαθετεις την ικανοτητα μαθησης, την ευστροφια και το δυναμισμό θα πρεπει να κατασταλάξεις σε κάτι! Επειδη η αναποφασιστικοτητα, το ανικανοποιητο και η ευκολη αλλαγη δουλειας δεν μπορουν να συνεχιζουν εσαει, διοτι, χωρις να το καταλαβαινεις τωρα, αυτα, σε κρατανε σε στασιμότητα και στη ζωη οσο μεγαλωνουμε οι δυνατοτητες για νεο και καλό ξεκινημα όλο και λιγοστευουν. Μην καταλήξεις δλδ αλλος ενας ανειδικευτος ο οποιος ακόμα θα ψαχνετε και ζει (λογω ελλειψης προσοντων αφου δεν κατασταλαξε σε μια επιστημη ή τεχνη ποτέ του) με μισθους πείνας.

Όταν αναφέρεσαι σε εξειδίκευση εννοείς σπουδές ? Και δεν έχεις αποφασίσει κάτι συγκεκριμένο?
Επειδή λες :
Το θέμα μου είναι ότι θέλω να βρω τι είναι αυτό που με γεμίζει, αυτό που δίνει νόημα στη ζωή μου, που με κάνει να ξυπνάω με όρεξη το πρωί.. Δεν με νοιάζει κι ας μην είναι η δουλειά μου αυτό (αν και θα ήταν ιδανικό αν ήταν), αρκεί να το βρω και να το κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο έστω.

Θα έλεγα ότι ήρθε η ώρα για να κάνεις αλλαγές στη ζωή σου. Γενικά αυτά που κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο δεν σε ικανοποιούν τόσο? Γιατί χόμπι είναι το οτιδήποτε μας ευχαριστεί. Μήπως νιώθεις ότι δεν είσαι δημιουργική? Η δεν σε ευχαριστούν αυτά που κάνεις?

Σπούδασα θεατρολογία..το διάλεξα κάπως στην τύχη καθώς ούτε όταν ήμουν 18 ήξερα τι ήθελα. Ήταν η μόνη καλλιτεχνική/ δημιουργική σχολή που υπήρχε στις επιλογές των πανελληνίων και μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που το διάλεξα. Ήμουν αρκετά καλή μαθήτρια στο σχολείο και στη σχολή το ίδιο, αλλά όχι άριστη (και δεν επιδίωκα ποτέ να είμαι άριστη). Νομίζω ότι γενικά τα έπαιρνα πολύ χαλαρά τα πράγματα και δεν αφοσιωνόμουν σε κάτι ποτέ, ό,τι κατάφερνα το κατάφερνα χωρίς να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια κάτι που με έκανε να πιστεύω ότι γενικά μπορώ να κάνω πράγματα, έχω δυνατότητες..(και έτσι μου λένε οι άνθρωποι που με ξέρουν) Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είμαι τεμπέλα αλλά μέσα μου νιώθω πως αν πιστέψω σε κάτι (π.χ. μια ιδέα, ή κάτι σημαντικό) θα δουλέψω σκληρά για να το καταφέρω. Απλώς δεν πιστεύω σε τίποτα! Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Τώρα όμως θέλω να το αλλάξω αυτό..Το ξέρω ότι η αναποφασιστικότητα μου με κρατάει σε στασιμότητα για αυτό και ζήτησα την βοήθεια σας. Σκέφτομαι να σπουδάσω κάτι άλλο, πολλά μου φαίνονται ενδιαφέροντα αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να αποφασίσω.
Τα χόμπι μου με ευχαριστούν καθώς με κάνουν να νιώθω δημιουργική(π.χ. μου αρέσει να ασχολούμαι με την φωτογραφία, με κατασκευές, με τον κήπο) αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει ένα που να με τραβάει περισσότερο, όταν έχω όρεξη κάνω ένα πράγμα όταν δεν έχω όρεξη για αυτό κάνω κάτι άλλο. Τι να πω ίσως να είναι έτσι ο χαρακτήρας μου ίσως να μην υπάρχει ένα πράγμα ή ένας τομέας που να με τραβάει περισσότερο. Επιπλέον δεν τα θεωρώ σημαντικά τα χόμπι μου. Τα κάνω απλά γιατί με ευχαριστούν.
Νομίζω τελικά πως όλο αυτό πηγάζει από ανασφάλεια και έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ίσως θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου και στους άλλους ότι αξίζω βάζοντας μια ταμπέλα στον εαυτό μου( λέγοντας δηλαδή είμαι αυτό, αυτή είναι η ειδικότητα μου). Μέσα μου νιώθω πως δεν αξίζω και ίσως αυτό μου βγαίνει αντίθετα, δηλαδή να υπερεκτιμώ τις δυνάμεις μου και να θέλω να κάνω κάτι τέλεια. Ξέρω όμως ότι η τελειότητα δεν είναι εφικτή και έτσι δεν αποφασίζω να κάνω τίποτα.

Επίσης έχω κολλήσει τόσο πολύ στην ιδέα του ότι θέλω να κάνω κάτι σημαντικό που ξεχνάω τι με ευχαριστεί τελικά. Προσπαθώ να λέω στον εαυτό μου ότι δεν υπάρχουν σημαντικά και ασήμαντα επαγγέλματα, γιατί αυτό πιστεύω κατά βάθος, όμως εγώ εκεί κολλημένη..Μάλλον επειδή κάνοντας κάτι που θεωρείται σημαντικό θα αποδείξω στον εαυτό μου ότι αξίζω…τι να πω ώρες ώρες δεν με αναγνωρίζω, μάλλον μιλάει η ανασφάλεια μέσα μου και όχι εγώ… Συγγνώμη αν σας κούρασα και ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας :) Και μόνο που τα έγραψα άρχισα να ξεδιαλύνω τις σκέψεις μου και να καταλαβαίνω περίπου τι μου συμβαίνει…

Η σχολή σου σου άρεσε? Φαίνεται να έχεις τις απαντήσεις που θες. Μάλλον μπαίνεις στην διαδικασία να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους που είναι παθιασμένοι με την δουλειά τους κλπ . Τα χόμπι δεν χρειάζεται να τα θεωρούμε σημαντικά, για αυτό λέγονται χόμπι, για να μας ευχαριστούν! Δεν θα πάρουμε αξία, όπως σωστά λες, αν χόμπι μας είναι η αστροφυσική! Αν σου έλεγαν ας πούμε γιατρός ή κηπουρός τι θα διάλεγες? Μήπως δηλαδή θα ήταν πρόκληση για σένα να τέλειωνες ιατρική επειδή είναι δύσκολη, θεωρείται δουλειά με κύρος αλλά αυτό σε αφήνει πίσω ή σου μειώνει την όρεξή σου για τα πράγματα που σε ευχαριστούν? Και έτσι μένεις αναποφάσιστη?

Η σχολή μου μου άρεσε αλλά δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να ασχοληθώ με αυτό επαγγελματικά. Δεν ξέρω γιατί. Πιστεύω ότι οι περισσότερες σχολές θα μου άρεσαν αφού μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα. Ναι συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους που είναι παθιασμένοι γιατί αυτό θέλω και εγώ. Τα χόμπι ναι δεν λέω ότι χρειάζεται να τα θεωρούμε σημαντικά και εγώ για ευχαρίστηση τα κάνω, δεν ψάχνω για χόμπι αλλά μάλλον κάτι σαν ειδίκευση δηλαδή ένα επάγγελμα. Και αυτό το θεωρώ σημαντικό. Το ότι είμαι διατεθειμένη να το κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο το είπα επειδή ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βρεις δουλειά που να σου αρέσει και να πληρώνεσαι κιόλας καλά. Έτσι σκέφτηκα πώς αν βρω τι είναι αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου θα το έκανα και αμισθί που λέει ο λόγος, απλώς και μόνο επειδή μου αρέσει να το κάνω και πιστεύω σε αυτό, και θα προσπαθήσω να το κάνω επάγγελμα και ίσως τα καταφέρω.
Αν μου έλεγαν γιατρός ή κηπουρός μάλλον κηπουρός θα διάλεγα γιατί θα πίστευα ότι μου ταιριάζει καλύτερα και ίσως δεν έχω κλίση προς τα ιατρικά επαγγέλματα. Ίσως όμως μέσα μου έλεγα ότι δεν προσφέρω και πολλά στην κοινωνία όπως κάνει ένας γιατρός και ίσως επειδή δεν είναι το πάθος μου η κηπουρική φοβόμουν ότι θα είμαι μέτρια στην δουλειά μου και όχι τέλεια. Από την άλλη δεν θέλω να κάνω κάτι που η κοινωνία θεωρεί σημαντικό, θέλω να κάνω αυτό που εγώ θεωρώ σημαντικό. Οι άνθρωποι που παθιάζονται με την δουλειά τους την θεωρούν πολύ σημαντική και πιστεύουν σε αυτή ακόμα και αν σε άλλους φαίνεται κάτι ασήμαντο και εμένα μου αρέσει αυτό.
Μάλλον το έχω υπεραναλύσει το θέμα και πιέζω τον εαυτό μου χωρίς λόγο, ίσως πρέπει να αφεθώ και να μην ψάχνω τόσο με βάση την λογική και την σκέψη…

Κοίτα ας πούμε εμένα μ' αρέσει αυτό που σπουδάζω αλλά είμαι μέτρια. Αν ψάχνεις για σπουδές, βλέπεις τις κλίσεις σου , τι σε αρέσει στο περίπου και επιλέγεις κάτι, που θα μπορείς να βρεις και δουλειά πάνω σε αυτό. Να είμαστε και λίγο ρεαλιστές.... Στην πορεία θα δεις αν σου αρέσει, δεν έχουμε πάθος με κάτι εφόσον δεν το γνωρίζουμε δυστυχώς. Μην αφήσεις να περάσουν τα χρόνια δηλαδή, για να επιλέξεις να σπουδάσεις κάτι άλλο. Το ίδιο με την δουλειά, θα πρέπει να δοκιμάζεις δουλειές για να δεις στην πορεία αν κάπου είσαι καλύτερα ή να ξεκινήσεις μια δική σου δουλειά κάποια στιγμή κλπ. Αν όλο αυτό σε ρίχνει και μένεις αδρανής κακώς, γιατί αν δεν έρθεις σε επαφή με κάποιο αντικείμενο δεν θα παθιαστείς κιόλας. Τώρα αυτό με την τελειότητα, έχω δει πάρα πολλούς να είναι καλοί σε αυτό που κάνουν παρόλο που δεν τους αρέσει... Όχι ότι είναι καλό να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει αλλά θέλω να σου πω........