απογοήτευση...

καλησπέρα σε όλους,
πριν από μερικούς μήνες χώρισα. ήταν μια σχέση που στο μυαλό μου ήταν σχεδόν ιδανική και πίστευα ότι μ' αυτόν τον άνθρωπο θα πορευτώ στη ζωή μου. μέγα λάθος γιατί όταν τελικά έγινε συζήτηση από μέρους μου για το μέλλον, κατάλαβα ότι δε μοιραζόμασταν τα ίδια όνειρα κι έτσι αποφάσισα να χωρίσω. δεν έχω μετανοιώσει για την απόφασή μου, ωστόσο έκτοτε δεν μπορώ να συνέλθω. νόμιζα ότι η ζωή μου είχε μπει σε μια σειρά και ξαφνικά όλα κατέρρευσαν. οι περισσότερες φίλες/φίλοι μου έχουν κάνει οικογένεια, άλλοι ετοιμάζονται να κάνουν και γω έχω βρεθεί για άλλη μια φορά στο μηδέν, να πρέπει να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή και με πιάνει το παράπονο: γιατί όχι και εγώ? τι λάθος κάνω, γιατί πρέπει πάντα να καταλήγω μόνη και να μην μπορούν τα πράγματα να εξελιχθούν φυσιολογικά?
είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη, πικραμένη, θυμωμένη, σχεδόν παραιτημένη...

Φυσικο δεν ειναι να αισθανεσαι απογοητευση? Αλλιως τα ειχες ονειρευτει και αλλιως ηρθαν τα πραγματα, αλλα να ξερεις πως μερικα πραγματα δεν τα σχεδιαζουμε να ερθουν οπως θελουμε. Απλως μαζευουμε τις δυναμεις μας και προχωραμε μεχρι να βρουμε τον ανθρωπο που θα μοιραστει τα ονειρα μας. Και θα βρεθει, υπομονη να εχεις.

Quote:

---

Originally Posted by theory

καλησπέρα σε όλους,
πριν από μερικούς μήνες χώρισα. ήταν μια σχέση που στο μυαλό μου ήταν σχεδόν ιδανική και πίστευα ότι μ' αυτόν τον άνθρωπο θα πορευτώ στη ζωή μου. μέγα λάθος γιατί όταν τελικά έγινε συζήτηση από μέρους μου για το μέλλον, κατάλαβα ότι δε μοιραζόμασταν τα ίδια όνειρα κι έτσι αποφάσισα να χωρίσω. δεν έχω μετανοιώσει για την απόφασή μου, ωστόσο έκτοτε δεν μπορώ να συνέλθω. νόμιζα ότι η ζωή μου είχε μπει σε μια σειρά και ξαφνικά όλα κατέρρευσαν. οι περισσότερες φίλες/φίλοι μου έχουν κάνει οικογένεια, άλλοι ετοιμάζονται να κάνουν και γω έχω βρεθεί για άλλη μια φορά στο μηδέν, να πρέπει να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή και με πιάνει το παράπονο: γιατί όχι και εγώ? τι λάθος κάνω, γιατί πρέπει πάντα να καταλήγω μόνη και να μην μπορούν τα πράγματα να εξελιχθούν φυσιολογικά?
είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη, πικραμένη, θυμωμένη, σχεδόν παραιτημένη...

---

καλησπέρα και καλός ήρθες στο φόρουμ
να ξεκαθαρίσουμε κάτι η ζωή σου δεν καταστράφηκε απλά πήρε παράταση για να πάρεις το επιθυμητό αποτέλεσμα
μόνη σου είπες σχεδόν ιδανική άρα αφήνεις ένα παραθυράκι
στην ουσία η ζωή σου τώρα ξεκινά τώρα μπορείς να δεις τι πραγματικά θέλεις και τη θέλει ο άλλος
οι άλλοι έχουν οικογένεια η θα αποκτήσουν κι εσύ όχι... όταν εσύ θα κάνεις οικογένεια κι αυτοί θα ζουν σε μια σχέση που παραπαίει και το μόνο που θα τους ενώνει θα είναι ένα παιδί το σκεφτικές
μην απογοήτευσε επειδή αυτή η σχέση έφτασε στο σχεδόν ιδανικό
μέσα απ τα λάθη αυτής της σχέσης μπορείς να βρεις το σωστό
τα καλύτερα δεν έρχονται όταν δεν τα περιμένουμε αλλά όταν ξέρουμε ότι είναι τα καλύτερα κι οχι σχεδόν ιδανικά

το ξέρω ρε παιδιά, αλλά δυστυχώς δεν αισθάνομαι καθόλου αισιόδοξη. έχω ένα βάρος, ένα πλάκωμα, δεν έχω όρεξη για τίποτα. βγαίνω βέβαια αλλά αισθάνομαι ότι είμαι συνεχώς στο λάθος μέρος, σαν να μην είναι αυτή η ζωή που ζω δική μου. και έχουν περάσει 4 μήνες και δε βλέπω βελτίωση...

Quote:

---

Originally Posted by theory

το ξέρω ρε παιδιά, αλλά δυστυχώς δεν αισθάνομαι καθόλου αισιόδοξη. έχω ένα βάρος, ένα πλάκωμα, δεν έχω όρεξη για τίποτα. βγαίνω βέβαια αλλά αισθάνομαι ότι είμαι συνεχώς στο λάθος μέρος, σαν να μην είναι αυτή η ζωή που ζω δική μου. και έχουν περάσει 4 μήνες και δε βλέπω βελτίωση...

---

μετά από έναν χωρισμό είναι λογικό να νιώθεις έτσι
δώσε λίγο χρόνο και ταυτόχρονα χώρο σε κάποιον άλλον να σε πλησιάσει
4 μήνες ει ναι νορμάλ χρόνος χαλάρωσε και διασκέδασε την ελευθερία σου και το καλό θα έρθει σύντομα απλά να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά να το δεις και να μην το φοβηθείς

Quote:

---

Originally Posted by theory

το ξέρω ρε παιδιά, αλλά δυστυχώς δεν αισθάνομαι καθόλου αισιόδοξη. έχω ένα βάρος, ένα πλάκωμα, δεν έχω όρεξη για τίποτα. βγαίνω βέβαια αλλά αισθάνομαι ότι είμαι συνεχώς στο λάθος μέρος, σαν να μην είναι αυτή η ζωή που ζω δική μου. και έχουν περάσει 4 μήνες και δε βλέπω βελτίωση...

---

καλησπερα
ποσο καιρο εισασταν μαζι, και τι ηλικιες εχετε?

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

καλησπερα
ποσο καιρο εισασταν μαζι, και τι ηλικιες εχετε?

---

35 και ήμασταν μαζί 2 χρόνια και λίγο παραπάνω.

Quote:

---

Originally Posted by theory

35 και ήμασταν μαζί 2 χρόνια και λίγο παραπάνω.

---

αυτες τις συζητησεις περι κοινου μελλοντος, τις ειχατε κανει και παλιοτερα και ειχε αλλη αποψη η εγιναν για πρωτη φορα απο σενα, απογοητευτηκες και αποχωρησες?
οταν του ειπες οτι θελετε διαφορετικα πραγματα και σκοπευεις να φυγεις, πως αντεδρασε?

δεν είχαμε μιλήσει ποτέ ξεκάθαρα, εγώ -λανθασμένα απ΄ό,τι αποδείχτηκε- θεωρούσα ότι αφού περνούσαμε καλά, ταιριάζαμε κτλ αυτή θα ήταν η φυσιολογική εξέλιξη της σχέσης μας και της οποιασδήποτε σχέσης δηλαδή που έχει μια τέτοια διάρκεια και το ζευγάρι είναι σ' αυτή την ηλικία. όταν λοιπόν του είπα ότι δεν μπορώ να μείνω άλλο σε μια σχέση που δεν εξελίσσεται ούτε ένα βήμα παρακάτω μου είπε ότι το καταλαβαίνει και έτσι απλά χωρίσαμε.

Γεια σου. Το κοινό μέλλον που θα ήθελες εσυ, πώς περίπου το φαντάζεσαι; Eννοείς να προχωρούσατε σε γάμο και παιδιά; Και τι σου είπε ο φίλος σου; Τι γνώμη έχει για το γάμο; Eκτος αν εννοείς κατι αλλο.

όχι γάμο, συγκατοίκηση αρχικά και μετά από κάποιο διάστημα οικογένεια, αν πήγαινε καλά το στάδιο συγκατοίκηση. αλλά ούτε μέχρι εκεί δε φτάσαμε.

Νταξει γενικά να ξέρεις εμας τους άντρες μας στρεσάρουν αυτά, τωρα για τη συγκατοίκηση τι σου είπε; γιατι δε θέλει; πώς το βλέπει αυτος;

ότι δεν το βλέπει για τον εαυτό του αυτό το ενδεχόμενο. το ήξερα ότι δεν το είχε με τη δέσμευση γενικώς αλλά όχι και σ'αυτό το βαθμό, να μη θέλει δηλαδή καμία απολύτως εξέλιξη. ε και γω μετά από αυτήν την απάντηση δεν είχα και πολλές επιλογές...

Στο ξέκοψε τελείως ή το τοποθετεί πιο μελλοντικά;

για μένα δεν υπήρχαν περιθώρια, δεν ξέρω δηλαδή αν θα του 'ρχόταν σε 5 χρόνια, μπορεί να μην του 'ρχόταν και ποτέ. για μένα είχαμε φτάσει σε ένα σημείο που ένιωθα ότι είχαμε βαλτώσει με το γεγονός ότι δεν είχαμε προχωρήσει βήμα από την πρώτη μέρα που τα φτιάξαμε, οπότε ήθελα η σχέση να περάσει σε άλλο στάδιο. όχι την επόμενη μέρα αλλά να υπάρχει πλέον προοπτική, εξ ου και έκανα την κουβέντα. ε και δε νομίζω ότι μετά από 2 χρόνια δεν έχεις καταλάβει εάν θέλεις να προχωρήσεις με τον άλλον, προφανώς εκείνος δεν ήθελε, προτίμησε να με χάσει και τα πράγματα πήραν την πορεία που πήραν.
ωστόσο εγώ δεν εστιάζω σε εκείνον, οι αποφάσεις του καθενός είναι δικές του και για κάποιο λόγο τις παίρνει, εστιάζω σε μένα και στο γεγονός ότι δεν μπορώ να αισθανθώ καλύτερα και ας έχουν περάσει τόσοι μήνες..