μπερδεμα....

γεια σας..ειμαι καινουργια στο φορουμ και ηθελα να εκφρασω τις σκεψεις μου που δε μπορω να μοιραστω με τους αλλους... ειμαι 25 χρονων εχω ιδψ και εκανα για ακρετα χρονια ψυχοθεραπεια... παντα ημουν ενα ατομο που φοβομουν να εκφρασω τα συναισθηματα μου τοσο στις ερωτικες μυ σχεσεις οσο και στην οικογενεια μου. και αυτος ο φοβος προερχοταν απο το φοβο να μη γινει τρωτη, ευαλωτη και με απωτερο σκοπο να μη πληγωθω. εκανα διαφορες σχεσεις αλλα δν αφηνα τον ευατο μου ουτε να ανοιχτει ουτε να νιωσει ουτε να εκφρασει αυτο που ενιωθα... και οταν καταλαβαινα οτι ενιωθα εφευγα... τωρα τα τελευταια 3 χρονια ειμαι σε σχεση με εναν αλι μου φιλο. εχω νιωσει τοσα πραγματα για αυτον οσο ποτε δε πιστευα οτι μπορω να νιωσω.. στην αρχη δεν ειχα τη δυναμη να τα παραδεχτω ουτε σε εμενα με τον καιρο τ εκανα και αρχισα να τα εκφραζω και σε αυτον...αλλα ολο αυτο μου δημιουργουσε αγχς και φοβο..δεν κανω το προγραμμα μου καθολου και εχω κρεμαστει απο πανω του...εχω συνεχεια τ φοβο οτι θα τον χασω η οτι θα με προδωσει.χωρις ομως να μου εχει δωσει κανενα πολυτως σημαδι ουτε για να ανησυχω ουτε τιποτα..τ αντιθετο εδω και λιγο καιρο συζηταει να το παμε ενα βημα πιο κατω...εμενα ομως ολο αυτο μου εχει δημιουργησει σκεψεις αρνητικες φοβιες αγχος και ενα μπερδεμα...σκεφτομαι ολο αρνητικα για αυτον ξερω οτι ειναι λαθος δεν μπορω ομως να το καταπολεμησω και καταληγω να κανω κακο σε μενα γιατι δε ζω τις στιγμες αλλα και στη σχεση μας....

Υπαρχει ενδεχομενο με λιγες συνεδριες στο τωρα να βοηθηθεις ?

κανω και τωρα καποιες συνεδριες αλλα και παλι ολα στ κεφαλι μου ειναι μπερδεμενα...

Δωσε σου χρονο κα φυσικα εξηγηση στο παλικαρι σου οτι ολο αυτο ειναι μια αμυνα απεναντι σε κατι που δεν πατας ενα κουμπι και το κλεινεις.
Ελπιζω να σου απαντησουν άλλα μελη με ΙΔΨ, γιατι εγω δεν ειμαι ικανη.
Θελω να πιστευω πως οπως ξεπερασατε τα προηγουμενα προβληματα ετσι θα κανετε και αυτο το αλμα του επομενου βηματος , μαζί :)

Καθε αλλαγη μεγαλη αλλωστε φερνει στην επιφανεια τα συμπτωματα που εχουμε ως αχιλλειο πτερνα.

Είναι πως αγαπάς εσύ όταν ερωτεύεσαι νιώθεις ευάλωτη κι αυτό σου βγαίνει σε εξάρτιτηκή σχέση ενώ δεν είσαι έτσι εμένα ας πούμε ο έρωτας μου δίνει φτερά στα πόδια αλλά στα ψυχολογικά μου με μπερδεύει αλλά μου δίνει δύναμη σα να παίρνω συμπληρώματα για ενέργεια αντοχή δύναμη κλπ ξαφνικά έχω όρεξη να κάνω τα πάντα και τα καταφέρνω σε όλα από εκεί που όταν δεν αγαπάω και δε λέω έχω σχέση αλλά όταν δεν καψουρεύομαι έχω κατάθλιψη άμα καψουρεύτω ζω κανονικά αυτό το πρόβλημα το χω από μικρός

εξηγηση στο παιδι εχω δωσει οσο μπορω δηλαδη να του εξηγησω..αλλα δεν μπορει να με καταλαβει απολυτα και αυτ με ενοχλει λιγακι.το θεμα ειναι πως θα σταματησω να νιωθω ευαλωτη και να εξαρτωμαι απο ενανν ανθρωπο?γιατι αυτο δε μου αρεσει και με κανει να νιωθω ακομα πιο ασχημα που συμβαινει...

Αχ βρε vith καλό ερώτημα...πώς γίνεται να ερωτευτούμε και να αγαπήσουμε χωρίς να νιώθουμε ευάλωτοι; Νομίζω δεν γίνεται, γιατί με το που αφεθούμε σε αυτά τα συναισθήματα ΕΙΜΑΣΤΕ ευάλωτοι. Δεν είναι ιδέα μας. Το θέμα είναι μάλλον να αισθανθούμε άνετα με την καθαυτό τρωτότητά μας. Δεν είναι ωραίο συναίσθημα, αλλα αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα υπήρχε και η γλύκα του έρωτα. Τι ακριβώς θα βίωναν δηλαδή μεταξύ τους δυο άνθρωποι που θα έλεγαν "να κι αν σ'εχω να κι αν δε σ'εχω" η δυο άνθρωποι απολύτως ανεξάρτητοι; Υπέρτατης σημασίας η ανεξαρτησία και καλό πράγμα, το ίδιο και ο προσωπικός έλεγχος της ζωής μας στο μέγιστο βαθμό που μπορούμε. Συντελεί σε μια αίσθηση ελευθερίας και είναι υγιές. Ωστόσο και το να γίνουμε καμιά φορά κομμάτια και να σκορπιστούμε αν ετσι γουστάρουμε για κάποιον είναι ελευθερία κι ας πανε όλα στραβά. Στο εντελώς άλλο άκρο αλλά ελευθερία και αυτό, βλακώδες με βάση τη λογική αλλα λυτρωτικό. Βεβαια το επιθυμητό είναι μια ισορροπία. Και είναι ρίσκο και να επιχειρήσεις να τη ψάξεις, και λογικό να φοβάσαι και να μπλοκάρεις, σε νιώθω. Απλα καμια φορά νιώθουμε πως είμαστε απο γυαλί αλλα δεν νομίζω πως είναι έτσι, θα έλεγα κάτι σε λάστιχο...τρελόμπαλες :) Οπότε όσο εκτεθειμένοι και αν ειμαστε, οσο κι αν πέφτουμε στη τελική αναπηδούμε. Ελπίζω δηλαδή, νομίζω στέκει. Βλακεία το να είσαι ευαλωτος, κι εμένα μου τη δίνει. Αλλα ετσι πάει. Με συγχωρείς αν ξέφυγα με γενικεύσεις, μάλλον ρητορικό ήταν το τελευταίο ερώτημα σου αλλα αυτές είναι μερικές σκέψεις μου...

μαλλον δεν γινεται ναταλια να ερωτευτουμε χωρις να ειμαστε ευαλωτοι...το θεμα ειναι πως αφηνεσε στο συναισθημα σου? κ πως αφηνεσαι στο να ζησεις? εγω δυστυχως χωρις να το θελω να το μυαλο μου, μου παιζει παιχνιδια διαφορα και δεν με αφηνει να αφεθω και οτι γινει, να ζησω, να ειμια αυθορμητη...για μενα ολα ειναι σαν μια μαθηματικη εξισωση ετσι και η σχεση μου. προσπθαω να το καταπολεμησω αλλα απο οτι φαινεται οχι με επιτυχια....

Μήπως είσαι εσωστρεφής γενικά; Λίγο αντικοινωνική, με λίγους φίλους κλπ?

Οχι το αντιθετο εχω μια χαρα κοινωνικη ζωη και φιλους..