Εδώ και αρκετό καιρό νιώθω να κυνηγάω την ουρά μου σε έναν αγώνα δρόμου για να βελτιωθώ.
Είναι τόσα πολλά που σου κλέβει η πάθηση και μένεις πίσω που κυριολεκτικά νιώθω να καταπιέζω τον εαυτό μου για να γίνω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι αυτή την στιγμή.
*Η πάθηση σε κάνει να νιώθεις βλάκας οπότε λες θέλω να ξαναγίνω έξυπνος
*Η πάθηση σε κάνει να χάνεις την πραγματικότητα,τις πεποιθήσεις σου τον κόσμο σου.Οπότε δώστου να διαβάζεις εφημερίδες ,άρθρα μπας και έρθεις και πάλι σ'αυτό που συμβαίνει γύρω σου και να ξαναβρείς τα πατήματα σου.
*Η πάθηση σου γαμά τις κοινωνικές δεξιότητες οπότε πιέζεσαι να βγεις για να τις ξαναβρείς.
*Η πάθηση ίσως είναι η αιτία να παρατήσεις την σχολή σου ή η αιτία για να είναι άδειο το βιογραφικό σου,η αιτία να μη μπορείς να δουλέψεις.Περαιτέρω άγχος και αγωνία για το μέλλον.
*Η πάθηση σε εμποδίζει να απολαμβάνεις την καθημερινότητα και λόγω έλλειψης χρημάτων δεν κάνεις κάτι για να ξεφύγεις όπως ένα ταξίδι ή δραστηριότητες οπότε αναπολείς το παρελθόν ή ζηλεύεις την άνεση και ανεξαρτησία των άλλων.
*Τα φάρμακα χαλάνε την φυσική σου κατάσταση και έτσι λες πρέπει να βάλω την γυμναστική στο πρόγραμμα.
Με λίγα λόγια πολύ πίεση ρε παιδιάαα.Και αναρωτιέμαι που είναι ο εαυτός μου σε όλο αυτό.Οι ανάγκες του και αν καλύπτονται πραγματικά.
Ένα κυνήγι που το τροφοδοτεί η ελπίδα,η φιλοδοξία και το ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτό που είμαι.Άλλωστε ποτέ δεν το αποδεχόμουν.
Χμμμ έτσι ερχόμαστε στην διαπίστωση πως πρέπει να τα βρω με τον εαυτό μου.Αλλά ποιος είναι άραγε αυτός ο εαυτός.Κάποτε ήταν πιο χαλαρός και κάφρος.Τώρα είναι μέσα στην σοβαρότητα.Πολλά άλλαξαν άλλα έμειναν ίδια όπως η χαμηλή αυτοεκτίμηση και ο φόβος.
Κάπως έτσι κύλησαν τα τελευταία 3,5 χρόνια ανάρρωσης...αναζητάω μια ποιοτικότερη καθημερινότητα για το καλό του εαυτού μου.
Αν έχετε κάτι να προσθέσετε μη διστάσετε.
