Η δικια μου ''συνθετη'' μεγαλη ιστορια.

Καλησπερα σε ολους.

Κατ'αρχας (οπως βλεπετε) ειμαι νεο μελος στο φορουμ. Ονομαζομαι Νικος και ειμαι 20 χρονων.

Τους τελευταιους 2 μηνες δεν μπορω να ανακαμψω απο την κατασταση στην οποια βρισκομαι και αυτη την στιγμη, που πηρα την αποφαση να απευθυνθω και εδω να βγαλω καποια πραγματα απο μεσα μου μπας και ανακουφιστω (εστω να γνωριζει και να διαβασει καποιον ολοκληρη την ιστορια μου).

Περιληπτικα λοιπον ειμαι ενας ανθρωπος ο οποιος, στα 6 του διαγνωστηκε με καρκινο (NHL) για οσους γνωριζουν, περασα την ζωη μου μεχρι τα 10 μου μεσα σε ενα νοσοκομειο. Στα 12 μου, μαλλον εξαιτιας καποιας γκαφας ιατρου επαθα ισχαιμικο επεισοδιο,λιγο μετα οταν μπηκα στο γυμνασιο ετρωγα ασταματητο bullying μεχρι και το λυκειο ενω παραλληλα ανακαλυπτα και προσπαθουσα να αποδεχτω την σεξουαλικοτητα μου (bisexual). Στα 16 μου ο πατερας μου επαθε εγκεφαλικο μπροστα στα ματια μου μεσα στο αυτοκινητο. Εμεινε 6 χρονια παραλυτος, τον εθαψα στα γενεθλια μου τον Οκτωβριο, την επομενη μερα με χωρισε και το τοτε αγορι μου χωρις καποιον προφανη λογο.Ολο επιπολεες σχεσεις εκανα στην ζωη μου...

Στο μεταξυ εναν χρονο μετα το εγκεφαλικο του πατερα μου στην γιορτη μου η γιαγια μου επεσε απο τις σκαλες και εσπασε την λεκανη της ηταν και αυτη στο σπιτι με ανοια και αναπηρη. Την εχασα τον Μαρτιο του 14. Την αγαπουσα πολυ, τοσο πολυ που παρ'ολο που ημουν εξω την μερα που πεθανε κατι με πιασε (πειτε με τρελο) και γυρισα σπιτι τρεχοντας στα καλα καθουμενα και την προλαβα 5 λεπτα πριν κλεισει τα ματια της... Μου λειπει απιστευτα, το ιδιο και ο πατερας μου σαν μορφη, κυριως γιατι δεν τα πηγαιναμε καθολου καλα και πραγματικα μετανιωνω που ημασταν τοσο ξεροκεφαλοι και δεν ηθελε να συνεργαστει καθολου προκειμενου να χτισουμε μια καλη σχεση... Μια φορα σ'αγαπω δεν ακουσα απο το στομα του...


Αδερφια δεν εχω, μενω πλεον μονος μου με την μητερα μου, η οποια εχει και αυτη αναγκη απο την ψυχολογικη μου στηριξη, δεν την αδικω. Ευτυχως εχω καποια ατομα στην ζωη μου να με στηριζουν αλλα καμια φορα δεν ειναι αρκετο, τιποτα δεν ειναι αρκετο βασικα.

Απο τον Φεβρουαριο λοιπον αρχισα να νιωθω μια τρομερη καταπιεση, σαν να πνιγομαι, ενα ασταματητο αγχος χωρις να υπαρχει καποιος ιδιαιτερος λογος, αρχισα να γινομαι υποχονδριος, να νιωθω οτι μουδιαζω οτι οτι οτι, πηγα σε γιατρους, εκανα εξετασεις, ολα καλα μου ειπαν (τωρα κοιταω να παω και σε καρδιολογο). Νιωθω κατα διαστηματα παρα πολυ σφυγμενος και οτι θελω να βαλω τα κλαμματα και δεν μπορω. Νιωθω με λιγα λογια οτι λες και εχω μια ταπα στον λαιμο μου και δεν μπορω να βγαλω δακρυ...

Ταυτοχρονα παθαινω και κρισεις πανικου, νομιζω μονιμως οτι θα παθω εγκεφαλικο, οτι θα γινω ρεζιλι, περασα μια φαση που νομιζα οτι τρελαινομουν, γενικα πολλα και διαφορα. Με αποτρεπει απο το να εχω διαθεση να κανω πραγματα οπως το να παρακολουθω σοβαρα την σχολη μου (πηγαινω με το ζορι και παθαινω πολλες φορες και κρισεις πανικου ενω οδηγαω, ειναι και μεγαλη η αποσταση...). Αγαπαω την γυμναστικη και πηγαινω εντατικα σε γυμναστηριο, κρισεις πανικου και εκει. Γενικα οπου και να παω απλα παθαινω κρισεις πανικου και νιωθω οτι καταπιεζομαι, αγχωνομαι. Εχω αρχισει να τις αποδεχομαι και να τις συνηθιζω ομως πλεον οποτε δεν τις δινω τοσο μεγαλη σημασια οσο παλιοτερα...Σκεφτομαι: ''ε...τοσες φορες το εχεις νιωσει αυτο που βιωνεις σαν πανικο τωρα και δεν επαθες τιποτα, σιγα μην παθεις τωρα, δε βαριεσαι...''

Ταυτοχρονα επαψα να εμπιστευομαι σε μεγαλο βαθμο τους ανθρωπος, δεν δινω ευκαιριες, ειδικα στα ερωτικα μου. Προσπαθησαν να με προσεγγισουν ατομα, ματαια ομως, δεν ενιωθα ανετα, δεν ηθελα να γνωρισω καποιον καινουργιο ανθρωπο στην ζωη μου, δεν τους εμπιστευομουν, φοβομουν οτι θα πληγωθω, οτι εαν παθω κατι σε καποιο ραντεβου θα φοβηθουν και θα σηκωθουν και θα φυγουν κλπ. Παθαινα κριση πανικου στην ιδεα και μονο του ραντεβου σαν ραντεβου. Τα επιδιωξα αλλα συντομα ξεκαθαριζα την θεση μου και αποχωρουσα ζητωντας ταπινα συγγνωμη γιατι δεν αντεχα. Γενικα η ερωτικη μου ζωη ειναι...αστα βραστα! :p

Τελος παντων, απλα υποφερω γιατι βρισκω χαζο να μην μπορω να συνεχιζω την ζωη μου καλα και ομαλα για κατι που ειναι καθαρα στο μυαλο μου και ρωταω μονιμως τον εαυτο μου: ''γιατι το κανεις αυτο'';

Με παρακολουθει και ψυχολογος βεβαιως η οποια μου λεει πως ετσι εχω μαθει να αντιμετωπιζω τις καταστασεις...Δεν το καταλαβαινω ειλικρινα...

Τωρα που μπηκε και η ανοιξη και εβαλα και καποια λεφτα στην ακρη νιωθω λιγο πιο σιγουρος (να και ενα θετικο), δεν ειμαι καθε μερα ετσι οπως περιγραφω, εχω τα πανω και τα κατω μου... Αλλα φοβαμαι τοσο πολυ να μην ξανα κυλησω... Απλα προσπαθω να μην το σκεφτομαι, να αποδεχομαι τα συναισθηματα μου και να σκεφτομαι πως ειναι μια φαση και θα περασει.

Και η ειρωνεια ειναι οτι σαν παιδι ημουν τοσο μα τοσο χαρουμενο... Ολο χαμογελουσα...Πως κατεληξα ετσι... Τι να σας πω...

Αυτα λοιπον, οποιος εφτασε μεχρι το τελος του μηνυματος τον ευχαριστω παρα πολυ για τον χρονο που μου αφιερωσε και οποια απαντηση ειναι καλοδεχουμενη! Να ειστε καλα.

Είναι λογικό να είσαι σε αυτήν την κατάσταση μετά από τόσα που πέρασες, αλλά τα ψυχολογικά και ιδίως οι κρίσεις πανικού (το λέω γιατί το έχω περάσει και εγώ ) είναι καταστάσεις που φθίνουν με τον καιρό ώσπου τελικά εξαφανίζονται εντελώς. Επομένως σου συνιστώ υπομονή είναι μια φάση που θα περάσει! Αλήθεια τι έγινε με τον καρκίνο γιατρεύτηκε είσαι απόλυτα υγιής τώρα;

Σε ευχαριστω πολυ για τον χρονο σου κατ'αρχας! :)

Ναι, δοξα τον Θεο ειμαι υγιης και ειλικρινα δεν ευχομαι τετοιες καταστασεις ουτε στον εχθρο μου!
Ειμαι πολυ ευαισθητος ακομα και στις λεξεις καρκινος, εγκεφαλικο, αμεσως επηρρεαζομαι συναισθηματικα.

Ειχα βεβαια μια περιπετεια (ψυχολογικη κυριως) γιατι πριστηκαν οι αδενες μου στο ιδιο σημειο παλι λογω μονοπυρηνωσης και επειδη ηταν ασυμπτωματικο σχεδον και με πιασε στον υπνο μεχρι να παω στον γιατρο και να αρχισουν να ξεπρηζονται τα νευρα μου ειχαν γινει κροσια παλι...

Ειναι μια φαση παντως και εγω αυτο θελω να πιστευω, επαναλαμβανω συνεχεια την φραση που μου λεει να λεω η ψυχολογος μου: ολα θα πανε καλα, εαν δεν πανε δεν ειναι το τελος. Προσπαθω να αντιμετωπιζω την ζωη σαν μια ιστοριουλα, απλα φοβαμαι τοσο πολυ που ελπιζω με ολη την δυναμη της ψυχης μου να εχω μια ηρεμη ζωη απο δω και περα. Αυτο μονο θελω, τιποτα αλλο. Νιωθω τοσο ζαλισμενος, τοσο ζαυλακωμενος αυτη την στιγμη...Ουτε να σκεφτω καθαρα δεν μπορω...

Εγω προτεινω παντως να ξανα ανοιχτεις στου ανθρωπους απλα να εισαι επιφυλακτικος ( κατα συνεπεια και στις σχεσεις σου) και επισεις ενα μεγαλο μπραβο που ακομα προσπαθεις !!!!!

Μωρε και εγω αυτο λεω αλλα απλα δεν γινεται, το δοκιμασα. Βγηκα ραντεβου με τα χιλια ζορια με ατομα που μου κερδισαν το ενδιαφερον ,ηταν μια χαρα μαζι μου και απλα δεν ηθελα ουτε καν να με αγγιζουν... Δεν σκεφτομουν κατι, ουτε πηγαινα προκατελειμενος, απλα ενιωθα αποστροφη, τρομερη αποστροφη λες και εχω κλειδωσει τον εαυτο μου με καμια 50αρια κλειδαριες (και ισως και τα συναισθηματα μου...)

Σε ευχαριστω πολυ αλλα ειλικρινα νιωθω τοσο μα τοσο νεος για να σταματησω να προσπαθω, δεν νομιζω πως υπαρχει η λεξη παραδινομαι στο λεξιλογιο μου και εαν υπαρξει ποτε θα χρειαστει πολυ μα παρα πολυ ακομα πονος για να συμβει, οταν μαχαισε για τοσα πολλα πραγματα στην ζωη σου, ειλικρινα (για τα καθημερινα πραγματα τουλαχιστον) το να παψεις να προσπαθεις ειναι κατι που δεν περναει καν απο το μυαλο σαν ιδεα ευκολα... :P


Επισης ξεχασα να αναφερω πως πασχω (χροονια τωρα) και απο ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη, γενικα σε περιοδους αγχους (αν και οχι παντα) τρωω κατι γερα σκαλωματα με τικ.

φίλε μου υποκλίνομαι...
έχεις περάσει τα πιο αγνά και τρυφερά χρονιά σου μέσα σε νοσοκομεία
εκεί που αρχίζεις να παίρνεις τα επάνω σου και να ζήσεις την εφηβεία σου αρχίζεις να χάνεις ανθρώπους που αγαπάς
όλα αυτά που σου συμβαίνουν είναι κατά κάποιον τρόπο λογικά δεν πέρασες και λίγα η ζωή σου είναι μέσα στην ανασφάλεια
κατά την γνωμη μου κι αφού όπως λες έχεις βάλει κάποια λεφτά στην άκρη πήγαινε ένα σ/κ και παραπάνω αν μπορείς κάπου που να μην ξέρεις και να μη σε ξέρει κανένας και περνά γ!@τα μόνο για σένα το δικαιούσαι αλώστε
κι αφού γεμίσεις της μπαταρίες σου και γυρίσεις στην καθημερινότητα κανε όσα στερήθηκες όλα αυτά τα χρονιά
ζήσε την κάθε σου μέρα κάνοντας πράγματα που σ αρέσουν και μη δίνεις αναφορά σε κανέναν
είσαι πολύ δυνατό άτομο και δεν μπορεί να σε τρομάζει ο θάνατος αλώστε τον έχεις τρομάξει εσύ στο παρελθόν
κι όπως λέτε και εσείς οι νεολαίοι


YOLO


ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Μωρε και εγω αυτο λεω αλλα απλα δεν γινεται, το δοκιμασα. Βγηκα ραντεβου με τα χιλια ζορια με ατομα που μου κερδισαν το ενδιαφερον ,ηταν μια χαρα μαζι μου και απλα δεν ηθελα ουτε καν να με αγγιζουν... Δεν σκεφτομουν κατι, ουτε πηγαινα προκατελειμενος, απλα ενιωθα αποστροφη, τρομερη αποστροφη λες και εχω κλειδωσει τον εαυτο μου με καμια 50αρια κλειδαριες (και ισως και τα συναισθηματα μου...)

Σε ευχαριστω πολυ αλλα ειλικρινα νιωθω τοσο μα τοσο νεος για να σταματησω να προσπαθω, δεν νομιζω πως υπαρχει η λεξη παραδινομαι στο λεξιλογιο μου και εαν υπαρξει ποτε θα χρειαστει πολυ μα παρα πολυ ακομα πονος για να συμβει, οταν μαχαισε για τοσα πολλα πραγματα στην ζωη σου, ειλικρινα (για τα καθημερινα πραγματα τουλαχιστον) το να παψεις να προσπαθεις ειναι κατι που δεν περναει καν απο το μυαλο σαν ιδεα ευκολα... :P


Επισης ξεχασα να αναφερω πως πασχω (χροονια τωρα) και απο ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη, γενικα σε περιοδους αγχους (αν και οχι παντα) τρωω κατι γερα σκαλωματα με τικ.

---

Και εγω εχω ιδψ και ειχα κρισεις.......
Δεν ειπα οτι πηγενες προκατελειμενος αλλα κατι σε ' φοβιζε' σε εκεινα τα ραντεβου γιαυτο ισως να το πηγενες ποιο χαλαρα

Σε ευχαριστω παρα πολυ, για καποιο λογο μολις διαβασα το ποστ σου με πιασε η αναγκη να βαλω τα κλαμματα, παλι... Και μαλλον γιατι αυτο που λες ειναι αληθεια... Ουσιαστικα μεσα μου αυτο θελω να κανω, αλλα οι ανασφαλειες μου με κατα κυριευουν και δεν με αφηνουν και πραγματικα με ενοχλει και θελω να τις παταξω, αλλα αντιλαμβανομαι οτι οσο αντιστεκομαι τοσο χειροτερα γινομαι. Μονο οταν γεμιζω μεσα μου με θυμο εξαφανιζονται για καποιο διαστημα....

Γενικα διακοπες κλπ εχω κανει παραπονο δεν εχω και θελω ακομα να κανω. Αυτο που λες το εκανα ετσι ακριβως οπως το περιγραφεις, τον Νοεμβριο. Μεσα σε μια βδομαδα εκλεισα εισητηρια για Αθηνα, ειδοποιησα μερικους γνωστους μου οτι θα κατεβω και απλα πηγα για 5 μερες σε ενα εντελως διαφορετικο περιβαλλον και οντως ενιωσα τελεια.

Αν μου πεις τωρα να παω ταξιδι βεβαια, πιθανοτερα θα κωλωσω γιατι θα εχω στον νου μου τις κρισεις πανικου... Ευελπιστω πως μεχρι το καλοκαιρι δεν θα το βλεπω πια ετσι το ολο θεμα.

Ο θανατος η αληθεια ειναι οτι δε με πολυτρομαζει σαν ιδεα, το να ζησω μια ζωη σαν τα τελευταια χρονια του πατερα μου ειναι το πιο τρομακτικο πραγμα που εχω στο μυαλο μου αυτον τον καιρο (δηλαδη το ενδιαμεσο).

Quote:

---

Και εγω εχω ιδψ και ειχα κρισεις.......
Δεν ειπα οτι πηγενες προκατελειμενος αλλα κατι σε ' φοβιζε' σε εκεινα τα ραντεβου γιαυτο ισως να το πηγενες ποιο χαλαρα

---

Τελικα νομιζω αυτα τα δυο ειναι συνδεδεμενα.

Με φοβιζει μην πληγωθω, με φοβιζει μην πεσω παλι σε ανθρωπους δειλους, ρηχους, γενικα δεν εχω την διαθεση να ρισκαρω καθολου σε αυτο το κομματι και οσο το παω κοντρα τοσο πιο ασχημα με ποναει γιατι ας μην κρυβομαι πισω απο το δαχτυλο μου νιωθω κατα καιρους (και παντα ενιωθα) τρομερα μονος... Ηθελα παντα εναν συντροφο να με νιωθει και να με καταλαβαινει, λιγα ψυχουλα αγαπης για να του δωσω ολον τον κοσμο...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Σε ευχαριστω παρα πολυ, για καποιο λογο μολις διαβασα το ποστ σου με πιασε η αναγκη να βαλω τα κλαμματα, παλι... Και μαλλον γιατι αυτο που λες ειναι αληθεια... Ουσιαστικα μεσα μου αυτο θελω να κανω, αλλα οι ανασφαλειες μου με κατα κυριευουν και δεν με αφηνουν και πραγματικα με ενοχλει και θελω να τις παταξω, αλλα αντιλαμβανομαι οτι οσο αντιστεκομαι τοσο χειροτερα γινομαι. Μονο οταν γεμιζω μεσα μου με θυμο εξαφανιζονται για καποιο διαστημα....

Γενικα διακοπες κλπ εχω κανει παραπονο δεν εχω και θελω ακομα να κανω. Αυτο που λες το εκανα ετσι ακριβως οπως το περιγραφεις, τον Νοεμβριο. Μεσα σε μια βδομαδα εκλεισα εισητηρια για Αθηνα, ειδοποιησα μερικους γνωστους μου οτι θα κατεβω και απλα πηγα για 5 μερες σε ενα εντελως διαφορετικο περιβαλλον και οντως ενιωσα τελεια.

Αν μου πεις τωρα να παω ταξιδι βεβαια, πιθανοτερα θα κωλωσω γιατι θα εχω στον νου μου τις κρισεις πανικου... Ευελπιστω πως μεχρι το καλοκαιρι δεν θα το βλεπω πια ετσι το ολο θεμα.

Ο θανατος η αληθεια ειναι οτι δε με πολυτρομαζει σαν ιδεα, το να ζησω μια ζωη σαν τα τελευταια χρονια του πατερα μου ειναι το πιο τρομακτικο πραγμα που εχω στο μυαλο μου αυτον τον καιρο (δηλαδη το ενδιαμεσο).

---

φίλε σπάσε της αλυσίδες που σε κρατάνε δέσμιο τα χρόνια περνούν σαν νερό και πριν καν το καταλάβεις θα έχεις φτάσει ιντα
εδώ δεν σε βάλανε κάτω άλλες κι άλλες πιο σοβαρές και επικίνδυνες ασθένειες και θα σε βάλει κάτω μια κρίση πανικού

και στο φινάλε άμα δεν το δοκιμάσεις δεν θα μάθεις
αν και νομίζω ότι φταίει ο χώρος που ζεις και παθαίνεις κρίσεις πανικού
η αλλαγή περιβάλλοντος θα σε κάνει να ξεχαστείς και να χαρείς λίγο
από λίγο που κατάλαβα έχεις όρεξη για ζωή μην τι στερείς λοιπόν από τον εαυτό σου

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Σε ευχαριστω παρα πολυ, για καποιο λογο μολις διαβασα το ποστ σου με πιασε η αναγκη να βαλω τα κλαμματα, παλι... Και μαλλον γιατι αυτο που λες ειναι αληθεια... Ουσιαστικα μεσα μου αυτο θελω να κανω, αλλα οι ανασφαλειες μου με κατα κυριευουν και δεν με αφηνουν και πραγματικα με ενοχλει και θελω να τις παταξω, αλλα αντιλαμβανομαι οτι οσο αντιστεκομαι τοσο χειροτερα γινομαι. Μονο οταν γεμιζω μεσα μου με θυμο εξαφανιζονται για καποιο διαστημα....

Γενικα διακοπες κλπ εχω κανει παραπονο δεν εχω και θελω ακομα να κανω. Αυτο που λες το εκανα ετσι ακριβως οπως το περιγραφεις, τον Νοεμβριο. Μεσα σε μια βδομαδα εκλεισα εισητηρια για Αθηνα, ειδοποιησα μερικους γνωστους μου οτι θα κατεβω και απλα πηγα για 5 μερες σε ενα εντελως διαφορετικο περιβαλλον και οντως ενιωσα τελεια.

Αν μου πεις τωρα να παω ταξιδι βεβαια, πιθανοτερα θα κωλωσω γιατι θα εχω στον νου μου τις κρισεις πανικου... Ευελπιστω πως μεχρι το καλοκαιρι δεν θα το βλεπω πια ετσι το ολο θεμα.

Ο θανατος η αληθεια ειναι οτι δε με πολυτρομαζει σαν ιδεα, το να ζησω μια ζωη σαν τα τελευταια χρονια του πατερα μου ειναι το πιο τρομακτικο πραγμα που εχω στο μυαλο μου αυτον τον καιρο (δηλαδη το ενδιαμεσο).




Τελικα νομιζω αυτα τα δυο ειναι συνδεδεμενα.

Με φοβιζει μην πληγωθω, με φοβιζει μην πεσω παλι σε ανθρωπους δειλους, ρηχους, γενικα δεν εχω την διαθεση να ρισκαρω καθολου σε αυτο το κομματι και οσο το παω κοντρα τοσο πιο ασχημα με ποναει γιατι ας μην κρυβομαι πισω απο το δαχτυλο μου νιωθω κατα καιρους (και παντα ενιωθα) τρομερα μονος... Ηθελα παντα εναν συντροφο να με νιωθει και να με καταλαβαινει, λιγα ψυχουλα αγαπης για να του δωσω ολον τον κοσμο...

---

Σιγουρα δεν αντιλεγω προσπαθησε ομως να βρεις τον τροπο που σε κανει ποιο ανετα πχ αλλος πετυχενει μεσω επαφης ενω αλλος μεσω οθονης
Και μην δινεις ολο τον κοσμο σε καποιον που σου δινςι ψιχουλα πρωτον αξιζεις πολυ περισσοτερα δευτερον κανεις μα κανεις δεν πρεπει να τον αφησεις να σε εκμεταλευετε!!!!!
( παντως εαν θες εγω ειμαι διαθεσιμη για παρειτσα γτ ουτοσιαλος μονη ειμαι )

Quote:

---

Originally Posted by giang

φίλε σπάσε της αλυσίδες που σε κρατάνε δέσμιο τα χρόνια περνούν σαν νερό και πριν καν το καταλάβεις θα έχεις φτάσει ιντα
εδώ δεν σε βάλανε κάτω άλλες κι άλλες πιο σοβαρές και επικίνδυνες ασθένειες και θα σε βάλει κάτω μια κρίση πανικού

και στο φινάλε άμα δεν το δοκιμάσεις δεν θα μάθεις
αν και νομίζω ότι φταίει ο χώρος που ζεις και παθαίνεις κρίσεις πανικού
η αλλαγή περιβάλλοντος θα σε κάνει να ξεχαστείς και να χαρείς λίγο
από λίγο που κατάλαβα έχεις όρεξη για ζωή μην τι στερείς λοιπόν από τον εαυτό σου

---

Ο λογος που δεν εχω σταματησει το γυμναστηριο 2 μηνες παρα τις ασταματητες κρισεις που βαραω εκει μεσα ειναι αυτο που μολις ειπες.
Και εχεις απολυτο δικιο... Χρειαζεται μια ανανεωση οπως και δηποτε...

Quote:

---

Originally Posted by arntaben

Σιγουρα δεν αντιλεγω προσπαθησε ομως να βρεις τον τροπο που σε κανει ποιο ανετα πχ αλλος πετυχενει μεσω επαφης ενω αλλος μεσω οθονης
Και μην δινεις ολο τον κοσμο σε καποιον που σου δινςι ψιχουλα πρωτον αξιζεις πολυ περισσοτερα δευτερον κανεις μα κανεις δεν πρεπει να τον αφησεις να σε εκμεταλευετε!!!!!
( παντως εαν θες εγω ειμαι διαθεσιμη για παρειτσα γτ ουτοσιαλος μονη ειμαι )

---

Το δευτερο που ειπες το εφαρμοζω με το ζορι στον εαυτο μου και προσπαθω να μαθω πως οτι λαμπει δεν ειναι χρυσος, γενικα σαν ανθρωπος νομιζω πως αναγκαστηκα να αναπτυξω πολυ γρηγορα την λογικη μου και αφησα το συναισθημα (ειδικα το ερωτικο) εντελως ακαλλιεργητο...
Και με τους δυο τροπους το δοκιμασα. Συνολικα απο τον Δεκεμβριο μεχρι σημερα πρεπει να εχω βγει πρωτα ραντεβου με καμια 10αρια ατομα στο συνολο... ο ενας χειροτερος απ'τον αλλον... :P

(ναι, γιατι οχι, γενικα θα θελα να γνωρισω νεους ανθρωπους στην φαση που ειμαι,εστω και διαδυκτιακα :) ).

Στο ερωτικο ( επειδη το επισημενεις συνεχεια) οτι και να εχεις συμβει πχ κακες εμπειριες μπορει να διωρθωθει μα νεες εμπειριες οποτε και αν εισαι ετοιμος

Quote:

---

Originally Posted by arntaben

Στο ερωτικο ( επειδη το επισημενεις συνεχεια) οτι και να εχεις συμβει πχ κακες εμπειριες μπορει να διωρθωθει μα νεες εμπειριες οποτε και αν εισαι ετοιμος

---

Νομιζω απλα πως θα μου χρειαστει λιγος χρονος για να επενδυσω ξανα σοβαρα... το να το πιεζω δεν εχει καποιο νοημα...

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Νομιζω απλα πως θα μου χρειαστει λιγος χρονος για να επενδυσω ξανα σοβαρα... το να το πιεζω δεν εχει καποιο νοημα...

---

Ενοητε αυτο βρε παντα χρειαζετε χρονος ειδικα σε οσους εχουν ιδψ

Dark οποτε και εαν θες να μιλησουμε το μειλ μου ειναι arntaben123@ gmail.com
Καληνυχτα απο μενα