φοβαμαι να ζήσω

Προσπαθω να γράψω το πως νιώθω και ποιο είναι το πρόβλημα μου αλλά δεν τα καταφέρνω.
Από μικρή στη ζωή μου είχα ονειρα, τα τελευταία όμως χρόνια νιώθω οτι φθίνω προσπαθώ να προσαρμοστώ σε μια πραγματικότητα που δεν μου ταιριάζει και δεν κάνω τίποτα για να την αλλάξω, νιώθω λες και είμαι άρρωστη και ζηλεύω τη μητέρα μου που θα βγεί στη σύνταξη. Αγωνίζομαι με νύχια και με δόντια να με κρατήσω αλλά οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Νιώθω κουρασμένη και φοβάμαι να ζήσω τη ζωή μου, νομιζω οτι δε θα τα καταφέρω. Φοβάμαι τον πόνο την απογοήτευση την απόρριψη και κάνω λες και δεν υπάρχουν, όμως πλέον δεν αντέχω άλλο, θέλω να ζήσω!
Πολλές φορές ο εγωισμός μου (νομίζω...) με επαναφέρει αλλά γρήγορα πάλι κουράζομαι και 'πέφτω' και όταν έρχεται η συνειδητοποίηση της 'σκληρής' πραγματικότητας η θλίψη σχεδόν με μουδιάζει και κάνω τα πάντα για να αποφύγω τον πόνο. Τότε σκέφτομαι τα πράγματα όπως θα θελα να ταν και 'ζω' μέσα σ'αυτά τα όνειρα που φτιάχνω (η φαντασία είναι το φόρτε μου)
Πριν λίγες μέρες σε μια κρίση θλίψης ένας φίλος μου, μου εξέθεσε την 'πραγματική μου κατάσταση' και με συντάραξε. Δεν είναι εύκολο να δεχτώ τα όσα μου ειπε, αν και τα δέχτηκα όλα αδιαμαρτύρητα, αλλά όσο τα σκέφτομαι (δεν μπορώ να τα σκεφτώ και παρα πολύ γιατι πονάει ιδιαίτερα η όλη διαδικασία), συνειδητοποιώ οτι στα περισσότερα έχει δίκαιο.
Η αυτοπεποίθηση μου είναι σε μηδενικά επίπεδα και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να αισθανθώ καλύτερα
Σκέφτηκα να πάω σε κάποιον ψυχολόγο αλλά δεν εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους και δεν ξέρω που και σε ποιόν να πάω.
Τι άλλο να πω δεν ξέρω, θα θελα πολύ τη γνώμη σας την άποψη σας και τη συμβουλή σας.
Και τελικά θα τα καταφέρω, θα μπορέσω να αισθανθώ ποτέ ξανά ευτυχισμένη;;;;; Πως θα θελα η ζωή να έχει οδηγίες χρήσης.

αγαπητή αστερόσκονη,

καλώς ήρθες...

καταρχην να σου πω πως ειναι ομορφο να εχεις φίλους να σε στηρίζουν, πραγμα που δεν ειναι τυχαιο.

Κατά δεύτερον να σου πω οτι καλα κανεις κ δεν εμπιστεύεσαι ΕΥΚΟΛΑ ανθρωπους...αλλα εμπιστεύεσαι...(αποδειξη ο φίλος που ακουσες κ σκέφτηκες τα οσα σου ειπε).

Προσωπικά πιστεύω πως κ ναι κ φυσικα μπορεις να ξανααισθανθεις ομορφα κ ευτιχισμενη εφοσον συνειδητοποιεις την κατάσταση σου κ κανεις κατι ωστε να την αλλαξεις.

Οσο για τις οδηγιες χρήσης ναι,αλλα εχεις σκεφτει οτι ακομα κι αν υπήρχαν μπορει να αδυνατουσες να τις εφαρμοσεις? εσυ για καποιους δικους σου λογους...εγω για δικους μου κ παει λεγοντας...

Καλή μου evge-asteroskoni σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΩΣ!!δυστηχώς και εγω στα ιδια ειμαι και δεν μπορω να σου πω τίποτα που να βοηθαει ιδιαίτερα παρα μονο αυτο που καθε μερα που περναει λεω στον εαυτο μου .ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!!
Ψάχνω τη λυση χρονια τώρα και δεν μπορω να βρω λυση.Ο ιδιος μου ο εαυτος έρχετε και με σαμποτάρει καθε φορα που παω να συκώσω κεφάλι.ενα βουνο που το εχω ανεβει(ως ενα καλο σημειο) και κατεβει κουτρουβαλοντας χιλιαδες φορες.Η ελληψη αυτοπεπιθησης ειναι σιγουρα βασικος λογος νωμίζω(προσωπικα,ελειψει ενθαρινσης στην παιδικη ηλικία και απαξιωσεις).Ποσο χρονων εισαι?
Ελαβες ποτε φαρμακευτική υποστηριξη?ψυχανάλυση?

Ημουν καλη μου εκει..και γυρισα στην ζωη, με την βοηθεια φαρμακων , ψυχολογικησ βοηθειασ απο τον συντροφο μου (τον γνωρισα 6 μηνεσ μετα απο τον\"πατο\") και πανω απο ολα δικησ μου προσπαθειασ ..διαβασα πολυ..ειναι καλο να ξερεισ τι εχεισ..ξερεισ πωσ δεν εισαι μονοσ..και πωσ υπαρχει τροποσ να ξεφυγεισ..

να ξερεισ πωσ δεν εισαι μονη..ημαστε μαζι σου και ημαστε πολλοι!!!

Κουραγιο κανε καλη μου..και ζητα βοηθεια σε ενα κψυ

Δεν εχει να κανει με την εμπιστοσυνη στουσ ανθρωπουσ εκει.. εκει εχεισ απεναντι καποιον που το μονο που θελει ειναι να σε βοηθησει...

σε φιλω..

αστεροσκονή μου... καλή μου...
έχω περάσει κι εγώ από όλη αυτη τη κατάσταση που περιγράφεις...
δηλαδη μην λεω κι οτι θέλω... την περναω ακόμα...
αυτο που με βοήθησε περισσοτερο ήταν μια κουβεντα που ίσως εσενα σου φανει κι αστεια...
σε καποια φαση ρςτησα το φιλο μου τι να το κανω αν καταλαβαινω οτι θα ηταν καλυτερα κατι να κανω αλλα δεν το κάνω??? ..... κι μου απαντησε... βάζεις τα \"ρουχα\" σου κι τα \"παπουτσια\" σου κι ξεκινας για να το κανεις... ετσι απλα μου απαντησε.... κι ετσι απλα ξεκινησα κι εγω.... δεν λεω οτι η διαδικασια ειναι ευκολη... καθε άλλο... αλλά τουλαχιστον είσαι \"εκει εξω\" κι προσπαθεις.... κι αν υπαρχει πολυ παγος \"εκει εξω\" κι πας να γλυστρισεις κοιτας γυρω σου αν εχεις απο καπου να πιαστεις... κι αν παλι πεσεις.... κοιτα παλι απο που εχεισ να πιαστεις... κι μπορει τοτε να καταλαβεις ότι το καλύτερο στηριγμα που έχεις είναι ο εαυτός σου.... ξανα κι ξανα κι ξανα... θα σταθεις.... κι μετα μαθαινεις κι να περπατας... ενα ενα....

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για το ενδιαφέρον σας, πραγματικά δεν το περίμενα (στα πλαίσια της απογοήτευσης κι αυτό). Θα κάνω ότι μπορώ για να αλλάξω την κατάσταση μου. Ως τώρα δεν έχω επισκεπτεί ψυχολόγο ή ψυχίατρο αλλά η ιδέα της φαρμακευτικής αγωγής με αποθαρρύνει. Πως μπορώ να βρώ κάποιον που να μου ταιριάζει; Νομιζω οτι θα το τολμήσω.
ΑLTRUIST ειμαι 30 χρονων και δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο, πίστευα οτι δεν θα το χρειαζομουν, μάλλον έκανα λάθος.
Αναδυόμενη, πολύ μου άρεσε το όνομα σου περιγράφει μια κατάσταση που πολύ θάθελα να ζήσω, να αναδυθώ από τα βάθη της ύπαρξης μου. Ο φίλος που μου μίλησε μου πε το ίδιο πράγμα με τον φίλο σου οπότε μόνο αστεία δε μου φαίνεται η φράση του. Μόνο που να... είναι δύσκολο, αλλά μου δίνει μεγάλο κουράγιο το ότι πολλοί εχουν περάσει από αυτή τη φάση και τα κατάφεραν...
Σύμφωνα με μια εκτίμηση (διάγνωση δεν μπορώ να πώ μιας και δεν είναι ειδικός), του συγκεκριμένου φίλου μου έχω χρόνια κατάθλιψη πράγμα που με αναστατώνει και μόνο σαν τίτλος. Επιπλέον δεν έχω σταθερή δουλειά που θα μου επέτρεπε να επενδύσω χρήμα σε μια θεραπεία (αν αυτό χρειάζομαι) σε βάθος χρόνου...
Αυτό όμως που περισσότερο με απασχολεί είναι που θα βρώ έναν καλό κψυ ποπυ να μου ταιριάζει και τέλος φοβαμαι ότι στο τέλος θα με βαρεθούν όλοι με τα προβλήματα μου και εσεις ακόμα και ο φίλος που με έφερε αντιμέτωπη με την κατάσταση μου.

Αγαπητη αστεροσκονη,

θα σου παραθεσω κ την δικη μου θεωρηση πραγματων, καθως συμβουλες δεν ειμαι αρμοδιος να δινω, μα τα λογια σου μοιαζουν να εχουν σημαδια απο καρμπον απ\'τα πραγματα που πριν λιγα χρονια σκεφτομουν, και ισως κ ακομα καποιες φορες.
Ακομη κ αν υπηρχε manual για τη ζωη που να το κατεβαζαμε απο το ιντερνετ θα μας ελειπε ακομη κατι.
Αυτο το κατι ειναι το προσωπικο μας manual, ενα εγχειριδιο χρησης ενος πολυσυνθετου κ μοναδικου συνδυασμου, που ειναι ο εαυτος μας. Αυτος λοιπον, εχει τοσες δυναμεις, τοσα ωραια, αλλα κ ασχημα πραγματα που αν δεν θες δεν τα χρησιμοποιεις, ειναι ομως σημαντικο να τα δουμε. Μερα με τη μερα ολοι βλεπουμε κ κατι ακομα, προσπαθωντας να συνθεσουμε το συνθετο παζλ της προσωπικοτητας μας, και μεσα σε αυτην την απεραντοσυνη να εισαι σιγουρη πως θα συγκινηθεις απο χαρα, τη χαρα της ανακαλυψης. Μπορουμε να διαλεξουμε ειτε να ειμαστε ψυχραιμοι, ειτε οχι, αν προσπαθησουμε να κανουμε το πρωτο θα ειναι ακομη καλυτερα. Ο εαυτος σου θεωρω πως σου εκανε ενα δωρο, κ τραβωντας σε απο το μανικι σου ζητάει να δει την αναδυόμενη, πελαγωνωντας σε σκεψεις που μοιαζουν τρομακτικες αλλα ισως και να ειναι σαν τη σκια απο τα κλαριά ενος πανεμορφου δεντρου στο σκοταδι. Η γνωμη μου ειναι πως αγκαλια με τους φοβους μας τις ανασφάλειές μας -κ πιστεψε με δεν εισαι μονη σ\'αυτο- χρωστάμε να αρχισουμε να ανακαλυπτουμε τον εαυτο μας, λιγο λιγο, με μικρα μικρα βηματακια, οσο ψυχραιμα μπορουμε, μερικες φορες στραβοπατωντας, κουτσαίνοντας, αποτυγχανοντας, βεβαιωνοντας ετσι το μεγαλειο της φθαρτοτητας μας που και αυτο ειναι στο μεγαλο manual της ζωής.
Τα φιλια μου, καλημερα κ πάλι