Κόντρα στον πανικό, ως πότε?
Και εκεί που λέω ότι τα ψιλοκαταφέρνω, να σου το μεγαλύτερο το εμπόδιο, να και η αποφυγή, φτου κ πάλι από -ε όχι από την αρχή- αλλά λίγο πριν τη μέση.
Τι γίνεται με το ρημάδι το κεφάλι μου δεν ξέρω. Έχω καταφέρει να κάνω πράγματα που ούτε κάποιοι χωρίς πανικούς δεν τα κάνουν. Και νομίζω ότι πολλές από τις φοβίες μου τις είχα ξεπεράσει, τις είχα κατοχυρώσει.
Είναι δυνατόν να αποφεύγω για μια φορά κάτι, έτσι ρε γαμώτο σαν μια μικρή ανακωχή στον πόλεμο με το μυαλό μου και όλα να κάνουν στροφή προς τα πίσω?
Κ τι διάολο μου έλεγε ο Mr Ψυχίατρος '' αααα μη φοβάσαι, ότι είναι πια κατοχυρωμένο από σένα, δε θα σου ξαναδημιουργήσει πρόβλημα''. Μπούρδες.....
Μου λένε άνθρωποι που το έχουν ξεπεράσει. Μη φοβάσαι, θα σου τύχει κάτι πολύ πιο σοβαρό και τότε θα το ξεπεράσεις.
Μ...ες, τι είδους σκεπτικό είναι αυτό? Και γιατί πρέπει να το δεχτώ? Κ αν δεν μου τύχει κάτι σοβαρό τι? Ετσι θα παλεύω μια ζωή με το φόβο?
Τι έκανα λάθος δεν ξέρω ακόμα. Κ ψυχίατρο πήγα, και ψυχανάλυση έκανα, και χάπια ήπια, και βελονισμό έκανα. Μόνο μέχρι ένα ικανοποιητικό σημείο φτάνω. Δεν το ξεπερνάω. Κάθε φορά νέα ή παλιά πιο ισχυρά συμπτώματα και άντε πάλι αγώνας. Και η διάθεση μια έτσι μια γιουβέτσι.
Σήμερα αρχίζω ομοιοπαθητική. Άντε να δω πάλι. Τι ζητάω? Την ωραία μου ζωούλα όπως ήταν. Χωρίς φόβο. Όχι χωρίς άγχος. Το άγχος ξέρω να το διαχειρίζομαι. Το φόβο όμως όχι.
Κουράγιο σε όλους και σε μένα....
