Ποτε θα κλείσει επιτέλους ο κύκλος του πόνου???
Θα πω καλησπερα για αρχή...καλησπερα σε όποιον κανει τον κόπο να διαβάσει το θέμα μου..ειμαι η Κατερίνα και ειμαι πλεον 30 χρόνων..ειμαι καινουρια στο φόρουμ και δεν ξέρω καν πως λειτουργει..θα γράψω όμως οτι χρειάζεται να εκφράσω,ακομη κι αν δεν διαβάσει κανεις..κατα τη διάρκεια της εφηβείας,εκδήλωσα κατάθλιψη και εκανα επι τουλάχιστον δυο χρονια ψυχοθεραπεία..κατι που με ολοκλήρωσε,με βοήθησε να αποκτήσω δομή ως άτομο..με έμαθε ποια ειναι η Κατερίνα και τι θελει,ενω πιο πριν έβλεπα τα παντα μαύρα..και χωρις διέξοδο..
Απο μικρό παιδί εχω ζήσει οπως ο περισσότερος κόσμος ενα σωρό προβλήματα..με χωρισμό των γονιών στα 4,5 χρονια μου (και 9 της αδερφής μου) και απο κει και πέρα καβγάδες,απειλές για διατροφές που δεν δινοντουσαν και για επαφές με τον πατέρα μας που δεν υπήρχαν..Αυτο εμενα (η απόρριψη απο τον ιδιο τον πατέρα μας) με εκανε να λειτουργό ως ενα δυναμικό κορίτσι..που χει τσαγανό,τσαμπουκά και ειναι μαχήτρια..Ανέλαβα λοιπον ευθύνες που δεν μου αναλογούσαν..και εγω και η αδερφή μου αναγκαστήκαμε να παίζουμε συχνά τον ρόλο της μαμάς,στην ίδια μας την μαμά..η οποία εκανε την αδερφή μου στα 16 της χρονια και στα 20 εμενα,και ηταν πραγματικά ενα παιδάκι..ενα παιδάκι που έψαχνε διέξοδο..μετα τον χωρισμό με τον πατέρα μας,ολη η κακοποίηση που ειχε βιώσει και ολα τα δικά της θεματα,την οδήγησαν να βρει "διέξοδο" στο αλκοόλ..και αυτο με απλα λόγια σημαινει οτι ζήσαμε πολλα..παρα πολλα..που δεν ξεχνιούνται..τα οποία όμως δουλέψαμε και τακτοποιήσαμε μεσα μας...Η μητέρα μου που κατάφερε μόνη της να μας μεγαλώσει,να μας στηρίξει και να ναι μανα και πατέρας,κατάφερε να σταματησει το ποτό..επι πολλα χρονια..και εγω και η αδερφή μου λοιπον εδω και πολλα χρονια εχουμε πάρει η καθεμία το δρόμο της..η αδερφή μου εχει παντρευτεί και χει 4 παιδακια και γω ζω με τον επι 11 χρονια σύντροφο μου σαν παντρεμένοι..αντιμετωπίζου με πολλές δυσκολίες αλλα τις παλεύουμε..Τα τελευταία χρονια,αρχίσαμε να διαπιστώνουμε κατι περίεργες συμπεριφορές απο μέρους της..που μας θύμισαν τα παλια..δηλαδή το ποτό...Ναι λοιπον η μανα μας εχει αρχίσει ξανά να πίνει..και το κακό ειναι πως εχει αρχίσει να μεταλασσετε..οταν μιλας μαζι της στο τηλεφωνο δεν ρωτάει καν τι κανεις..παρα αρχίζει να λέει τι κανει εκεινη..και πως εχει δεκάδες προβλήματα..δεν ακούει..δεν έρχεται να μας δει..δεν μας καλεί σπιτι της..και όσες φορές λεμε να παμε εμεις..εκεινη δεν μπορει...
Τα πιο έντονα όμως θεματα άρχισαν πριν απο περίπου δυο χρονια...οταν ενα τραγικό συμβάν που μας διέλυσε..(η εν ψυχρό δολοφονία του ξαδέρφου μας) εγινε η αφορμή να κανει ο πατέρας μας κατι που δεν ειχε ξανακάνει ποτε...Την προσπάθεια να μας πλησιάσει...και ετσι,έχοντας εκεινος στο πλευρό του μια γυναικα που μπορούσε να καταλάβει και να τον καθοδηγήσει,διεκδίκησε χώρο στις ζωές μας...Η μητέρα μας απο τοτε,άρχισε να διαλειεται...ταυτόχρονα ενας θείος (αδερφός του πατερα μας) έμαθε την δικη μου οχι και τοσο καλη οικονομική κατασταση και μας πρότεινε να μείνουμε σε ενα μικρό σπιτάκι που ειχε και δεν ειχε σκοπό να το νοικιάσει,ουτως ώστε να μην πληρώνουμε εμεις ενοίκιο..ακομη ενα χτύπημα για τη μητέρα μου..τα λόγια που εχει ξεστομίσει ειναι οτι ηταν ολοι απόντες τοσα χρονια..και τωρα μας θυμηθήκανε και αυτο την θυμώνει...Της εχω εξηγήσει πως για μενα η σχέση που εχω αποκτήσει με τον πατερα μου,ειναι μια πολυ θετική εξέλιξη για έναν και μονο λόγο..γιατι με βοηθά να κλείσω τα θεματα του παρελθόντος...και να παω μπροστά...απλα δεν μπορει να το δεχτεί..σε καμια περίπτωση δεν προσπαθήσαμε με την αδερφή μου να την βγάλουμε εκτός...Την εχουμε ανάγκη..την αγαπάμε..και εχουμε φτάσει πλεον στο σημείο..υστερα απο ενα κατεβατό μυνηματων που έστειλε σε μενα τον Γενάρη και μου μίλησε ετσι οπως δεν μου χει μιλήσει ουτε εχθρός...να μην μιλαμε πια...Ακομη δεν μπορω να το πιστέψω πως έφτασαν τα πράγματα ως εδω..καθε προσπάθεια που εχω κανει να της δώσω να καταλάβει ποσο τη βλάπτει το ποτό εχει πέσει στο κενό..της εχω πει πως την λατρεύω και θελω τη μανα μου πισω...και εκεινη τιποτα...εχει μεταμορφωθεί σε ενα σκληρό πλάσμα που δεν δειχνει κανενα συναίσθημα...παρα μονο θυμό...οποτε δλδ τι?ειμαστε καταδικασμένες να εχουμε η τη μανα μας η τον πατερα μας στη ζωη μας?δεν γινεται και τους δυο???γιατι πρεπει κάποιος απο τους δυο να κανει παντα πράγματα και να μας ποναει?
