κενό.

Καλησπέρα. Με λένε Κατερίνα και είμαι 18 ετών. Φέτος είναι η χρονιά που δίνω πανελλήνιες(μαθήτρια του 14-15) και όπως είναι αναμενόμενο οι τελευταίες ημέρες είναι απλά μίζερες γεμάτες απαισιοδοξία. Το κυρίως θέμα μου όμως, δεν είναι αυτό. Ήμουν βουλιμική για ενάμιση χρόνο περίπου (το γνωρίζει μόνο η οικογένεια μου). Πατέρας μονίμως συναισθηματικά απών, ερωτικές σχέσεις αδιάφορες και φιλίες σταθερές. Πήγα σε ψυχίατρο και από τότε προσπαθώ να ηρεμήσω, οι εμετοί και τα καθαρτικά έχουν σταματήσει. Και έτσι λοιπόν, τον Σεπτέμβρη ενώ ακόμα προσπαθούσα να "αναρρώσω".Προσπάθησα τόσο πολύ, να ελέγχω το άγχος μου, να προσέχω τον εαυτό μου, να μην κάνω τρέλες... "Και ας παχύνω, μέρος των πανελληνίων είναι και αυτό." "Και ας λέει ότι θέλει ο πατέρας μου, δεν με καθορίζει σαν άνθρωπο." Ξεπέρασα τον εαυτό μου και ακόμα τον ξεπερνάω για να τα καταφέρω. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Συναισθηματικά πιο κενή από ποτέ. Περάσω δεν περάσω στη σχολή που θέλω το ίδιο πράγμα μου κάνει. Αν αποτύχω, θα αρχίσουν τα σχόλια τύπου "Δεν προσπάθησες αρκετά" όταν κανένας δεν ξέρει πόσο πολύ προσπάθησα. Και να πετύχω, το μόνο που θα καταφέρω είναι να φύγω από το σπίτι, τίποτα παραπάνω. και απλά τότε θα έρθω πραγματικά αντιμέτωπη με το κενό που νιώθω και δεν θα έχω τρόπους να το καλύψω και κάπου να το αποδώσω. Δεν ξέρω τι κάνω, δεν ξέρω πως να ηρεμήσω.

Quote:

---

Originally Posted by ~katerina~

Καλησπέρα. Με λένε Κατερίνα και είμαι 18 ετών. Φέτος είναι η χρονιά που δίνω πανελλήνιες(μαθήτρια του 14-15) και όπως είναι αναμενόμενο οι τελευταίες ημέρες είναι απλά μίζερες γεμάτες απαισιοδοξία. Το κυρίως θέμα μου όμως, δεν είναι αυτό. Ήμουν βουλιμική για ενάμιση χρόνο περίπου (το γνωρίζει μόνο η οικογένεια μου) και επί ένα χρόνο ένας άντρας απειλούσε την οικογένεια μου και είχε δείρει την μητέρα μου. Πατέρας μονίμως συναισθηματικά απών, ερωτικές σχέσεις αδιάφορες και φιλίες σταθερές. Πήγα σε ψυχίατρο το καλοκαίρι και από τότε προσπαθώ να ηρεμήσω, οι εμετοί και τα καθαρτικά έχουν σταματήσει. Και έτσι λοιπόν, τον Σεπτέμβρη ενώ ακόμα προσπαθούσα να "αναρρώσω" ψυχικά, μπήκα σε μια διαδικασία, αυτή των πανελληνίων, με τον πατέρα μου να υποστηρίζει ότι δεν θα πιάσω ούτε την βάση. Προσπάθησα τόσο πολύ, να ελέγχω το άγχος μου, να προσέχω τον εαυτό μου, να μην κάνω τρέλες... "Και ας παχύνω, μέρος των πανελληνίων είναι και αυτό." "Και ας λέει ότι θέλει ο πατέρας μου, δεν με καθορίζει σαν άνθρωπο." Ξεπέρασα τον εαυτό μου και ακόμα τον ξεπερνάω για να τα καταφέρω. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Συναισθηματικά πιο κενή από ποτέ, τα τελευταία διαγωνίσματα στο φροντιστήριο κάτω από τη βάση και τα νεύρα μου πιο πολλά από ποτέ. Περάσω δεν περάσω στη σχολή που θέλω το ίδιο πράγμα μου κάνει. Αν αποτύχω, θα αρχίσουν τα σχόλια τύπου "Δεν προσπάθησες αρκετά" όταν κανένας δεν ξέρει πόσο πολύ προσπάθησα. Και να πετύχω, το μόνο που θα καταφέρω είναι να φύγω από το σπίτι, τίποτα παραπάνω. και απλά τότε θα έρθω πραγματικά αντιμέτωπη με το κενό που νιώθω και δεν θα έχω τρόπους να το καλύψω και κάπου να το αποδώσω. Δεν ξέρω τι κάνω, δεν ξέρω πως να ηρεμήσω.

---

Η φαση των πανελληνιων για πολλα παιδια δεν ειναι καλή και γενικά η ηλικια των 18.
ΑΜα δεν περασεις μπορεις να δωσεις και του χρονου δεν τρεχει τίποτα η να πας σε ενα κολέγιο.
Τωρα και να παχυνεις δεν τρεχει λόγος ανησυχιας ,τα ξαναχανεις ,δεν ειναι δυσκολο και δεν ειναι και κακο πραγμα να παρεις λιγα κιλά.
Εσενα σ ενοχλει να φανταστω πιο πολλη για τον πατερα σ που σε ακυρωνει με την γλώσα του?
Για αρχη μην αγχωνεσαι για το τι θα πουν οι αλλοι ,οτι κανεις το κανεις για σενα και μονο.
Το κενο που νιώθεις ειναι συναισθηματικο ?στον ψυχιατρο πας ακομα?

Με ενοχλεί ότι προσπάθησα και δεν κατάφερα τίποτα και ότι στο τέλος μπορεί και να χε δίκιο. Το κενό είναι συναισθηματικό και ψυχίατρο δεν πάω, θεωρεί πως είμαι διαχειρίσιμη και μου είπε να πάω μόνο σε ακραίες περιπτώσεις.

Quote:

---

Originally Posted by ~katerina~

Με ενοχλεί ότι προσπάθησα και δεν κατάφερα τίποτα και ότι στο τέλος μπορεί και να χε δίκιο. Το κενό είναι συναισθηματικό και ψυχίατρο δεν πάω, θεωρεί πως είμαι διαχειρίσιμη και μου είπε να πάω μόνο σε ακραίες περιπτώσεις.

---

Τι προσπαθησες ακριβως και δεν πετυχες?
Συναισθηματικο κενο νιώθεις σηνυθως οταν εισαι μονος η σε εχουν κουράσει οι καταστασεις ,πράγμα που το παθαινουν πολλοι ανθρωποι
Για την βουλιαμια σ ειπα για ψυχ ,την περασες σ εφυγε?

Προσπάθησα να μην παραλύω από το άγχος, να μην καταφύγω σε υπερφαγικό ή βουλιμικό επισόδειο,όταν γίνομαι παράλογη να το καταλαβαίνω και να συγκρατούμαι, να γράφω ικανοποιητικά σε διαγωνίσματα και να μην τα παρατάω όταν πιέζομαι. Η βουλιμία σταμάτησε λίγο πριν πάω στον ψυχίατρο.

Quote:

---

Originally Posted by ~katerina~

Προσπάθησα να μην παραλύω από το άγχος, να μην καταφύγω σε υπερφαγικό ή βουλιμικό επισόδειο,όταν γίνομαι παράλογη να το καταλαβαίνω και να συγκρατούμαι, να γράφω ικανοποιητικά σε διαγωνίσματα και να μην τα παρατάω όταν πιέζομαι. Η βουλιμία σταμάτησε λίγο πριν πάω στον ψυχίατρο, ψυχίατρο πήγα πιο πολύ επειδή δεν μπορούσα να ηρεμήσω.

---

πωπω και μόνο που μου τα γραφεις αυτα, νιώθω ενα αγχος να σ κυριευει :P
Αυτο που θέλω να σου πω ειναι οτι σε εχει φορτωσει ο πατερας και πιεζεσαι χωρις λόγο.Αλλοι ανθρωποι ειναι αγχωτικοι από την φυση τους και άλλοι οχι.Τωρα εσενα σε εχει ποιάσει ολο αυτό λόγω των πανελληνιων.Και να αποτυχεις να περάσεις ,μπορείς να ξαναδώσεις.Δεν τελειώνει εκεί ο κόσμος.Σταματα να πιέζεις τον εαυτό σ υπερβολικά.Εσύ απλά συγκεντρωσου στο διαβασμά σου και μην ακούσ κανέναν που σε αγχώνει.
Απλά συνεχισε το διάβασμα και μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο,το μόνο που μπορεί να σ βοηθησει είναι να προσπαθησεις να χαλαρώσεις
οσο πιο πολύ μπορείς .
Υπάρχει νομίζω ενα πρασινο τσαι του βουνου που σ βοηθαει οταν εχεις αγχος,εαν θες μπορεις να πινεις λίγο απο αυτό οταν εχεις αγχος και θες να διαβασεις.

Σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου :)