Originally Posted by
Empty Set
Κατ' αρχάς να διευκρινίσω ότι εδώ θα αναφερθώ στην κυριολεξία της φράσης και θα πω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου. Εδώ θα δώσω μια εικόνα του πώς βιώνω το σήμερα. Εδώ και αρκετό χρόνο, ή μάλλον χρόνια, βρίσκομαι σε μια πολύ δυσβάσταχτη ψυχολογική κατάσταση. Δεν έχω καθόλου ενέργεια, κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή, δεν ικανοποιούμαι με τίποτα, δε με ευχαριστεί ιδιαίτερα τίποτα. Επίσης αυτά να σημειώσω ότι συμβαίνουν από περίπου 8-10 χρονών (δε μπορώ να θυμηθώ ακριβώς). Εντωμεταξύ το μυαλό μου υπολειτουργεί τελείως. Ακόμα και τώρα αποτυπώνω τις σκέψεις μου πολύ δύσκολα γιατί είμαι διαρκώς σε μια σύγχυση στο μυαλό μου και μπλοκάρω. Διαρκώς κάνω αρνητικές σκέψεις για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Για οτιδήποτε "αθέμιτο" κι αν κάνω πάντα υπερβάλλω με τις συνέπειες που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν. Και όταν λέω αθέμιτο εννοώ τελείως ασήμαντα πράγματα, όπως το να αργήσω 2 λεπτά στην τάξη. Βλέπω άλλα παιδιά στην ηλικία μου πάλι που κάνουν τρισχειρότερα πράγματα και δεν έχουν ίχνος ενοχής. Λόγω του ότι με απασχολεί πολύ το θέμα της ηθικής, δεν αφήνω τον εαυτό μου να ξεφύγει ούτως ή άλλως. Με αφορμή επίσης το θέμα της ηθικής θέλω να αναφερθώ και σε έμμονες ιδέες που με βασανίζουν. Για παράδειγμα ερωτήματα που με απασχολούν είναι τύπου "ποιος καθορίζει το ήθος;", "πόσο ηθικός χρειάζεται να είναι κανείς;", "πόσο χρειάζεται κανείς να είναι πιστός στο έθνος και την πατρίδα του; μήπως θα ήταν καλύτερα αν όλοι ανήκαν σε ένα έθνος;", "χρειάζονται καμιά φορά τα ψέματα;", "αξίζει να κυνηγήσω τα ονειρά μου (επαγγελματική επιτυχία) ή να αφοσιωθώ στο να κάνω καλύτερο τον κόσμο;". Αυτά είναι τα πρώτα φιλοσοφικά ας πούμε ερωτήματα που μου ήθραν στο μυαλό και με απασχολούν. Έπειτα έχω εμμονή με το μικρόκοσμο, αν και ξέρω ότι ακούγεται περίεργο. Γενικά, αν και η φυσική και η χημεία με απασχολούν πολύ, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Αυτό πιστεύω ότι οφείλεται στο ότι μαθαίνω καλύτερα με οπτικά μέσα αλλά δυστυχώς όσα συμβαίνουν στο μικρόκοσμο πολύ δύσκολα να αναπαρασταθούν ή να παρακολουθηθούν. Προσπαθώ παραδείγματος χάριν να συνειδητοποιήσω ότι όλα είναι φτιαγμένα από άτομα, τα οποία συνδέοονται με κάποιους δεσμούς, και γύρω από αυτά υπάρχουν ηλεκτρόνια, και έπειτα υπάρχουν και τα κουάρκς και μπλα μπλα μπλα. Αυτές οι έμμονες ιδέες που ανάφερα (είναι κι άλλες πολλές) όχι απλά δε μου προσφέρουν κάτι, αλλά μου μπλοκάρουν χειρότερα το μυαλό! Γενικά ψάχνομαι μόνος μου σε όλους τους τομείς, προσπαθώντας να δημιουργήσω μια καλλιεργημένη προσωπικότητα, αλλά βομβαρδίζομαι από γνώσεις τόσο στο σχολείο, όσο και στην προσπάθειά μου αυτή με αποτέλεσμα να νοιώθω ότι θέλει να εκραγεί το κεφάλι μου. Έπειτα ψάχνω αποδείξεις για τα λεγόμενά μου στο ίντερνετ κυρίως και τους "τις τρίβω στη μούρη" και το ευχαριστιέμαι επειδή συχνά επιμένουν. Η προσπάθεια μου όμως να βελτιώσω τους άλλους όχι απλά δεν εκτιμάται, αλλά καταντάει και πολύ σπαστική. Άλλωστε σε ποιον αρέσει να τον διορθώνουν; Αν κάποιος διορθώσει εμένα υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: 1) θα προσπαθήσω να το δεχτώ με ενόχληση όμως, 2) θα προσπαθήσω να φτιάξω ψευδοεπιχειρήματα που είτε θα πείσουν τον άλλον, είτε θα τον κουράσει τόσο ο αντίλογος ώστε να παρατήσει τη θέση που υποστηρίζει. Γενικά στο 2ο είμαι πολύ κάλος, γιατί ο προφορικός μου λόγος πιστεύω ότι είναι από τα ατού μου και ποτέ δεν έχω χάσει λεκτική διαμάχη. Άλλο κομμάτι της προσωπικότητάς μου είναι ότι είμαι ψεύτης και αρκετές φορές ρουφιάνος. Αυτά θυμάμαι να τα είχα ανέκαθεν γιατί είμαι πολύ χαιρέκακος. Επίσης έχω ειρωνικό υφάκι και θεωρώ ότι είμαι ανώτερος από τους άλλους. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά σε άτομα που έχω οικειότητα βγάζω πολύ αρνητικές συμπεριφορές (αν και υποψιάζομαι ότι είναι μηχανισμός άμυνας) ενώ σε άτομα που δε γνωρίζω, αν και δεν είμαι απόλυτα ειλικρινής, είμαι πολύ φιλικός. Ύστερα με απασχολεί πολύ το εξής θέμα. Όλοι μου λέγανε μέχρι πρότεινος να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω εγώ και όχι να σκέφτομαι τι θέλουν οι άλλοι. Πράγματι, συχνά έκανα πράγματα που δεν ήθελα, μόνο για να χαρούν οι άλλοι. Το δοκίμασα, λοιπόν, και όταν έκανα αυτό που ήθελα κάποιος νευρίαζε μαζί μου επειδή δεν έκανα ό,τι ήθελε αυτός. Τελικά μπερδεύτηκα τελείως και δε μπορώ να καταλάβω ποια είναι τα όρια του "κάνω την καρδιά μου πέτρα για να ευχαριστήσω τους άλλους" και του "κάνω ό,τι θέλω εγώ να κάνω". Τέλος μια έμμονη ιδέα που ξέχασα να θέσω είναι η παρατήρηση του ανθρώπου ως ζώο. Παρατηρώ τις ανθρώπινες συμπεριφορές, πώς δρα και πώς οργανώνεται ο άνθρωπος και όλα τα σχετικά, και έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα. Αυτά τα συμπεράσματα είναι δύσκολο να τα αγνοήσω στην αλληλεπίδρασή μου με άλλους ανθρώπους και προσπαθώ να τα αναλύσω στο μυαλό μου μπλοκάροντάς το ακόμα χειρότερα. Για παράδειγμα κάποιοα ζωώδη ένστικτα που συνδέονται με αντίστοιχα με μια ανθρώπινη συμπεριφορά, αν κάποιος εκφράσει τη συμπεριφορά αυτή τότε εγώ αμέσως θα κάνω το συνειρμό με το ζωώδες ένστικτο. Δεν ξέρω γιατί μου βαραίνει τη σκέψη αυτό όπως και τα άλλα, δεν μπορώ καν να εκφράσω πώς νοιώθω γενικά, ζω μέσα στην παραλογία!
