Σιδηροπενική αναιμία και κατάθλιψη

Εδώ και αρκετό καιρό ένιωθα πάρα πολύ άσχημα, είχα ατονίες, ήθελα συνέχεια να κοιμάμαι, ζαλιζόμουνα, είχα αστάθειες, ξυπνούσα κουρασμένη, δεν μπορούσα ν΄ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου, 2-3 φορές με είχε πιάσει κάτι σαν κρίση πανικού, λέω κάτι σαν γιατί ξέρω πως είναι οι κρίσεις πανικού, ένιωθα μια διαρκή στεναχώρια, έκλαιγα με το παραμικρό, ένιωθα απολύτως δυστυχισμένη, είχα θυμό και νεύρα τα οποία όμως δεν μπορούσα να βγάλω προς τα έξω και τα εσωτερίκευα. Σε κάποια φάση άρχισα να έχω και γαστρεντερολογικές διαταραχές, πότε ανορεξία, πότε τάσεις προς έμετο, δυσπεψίες, κτλ. ε, το πρώτο που πήγε το μυαλό μου ήταν στο ψυχολογικό, είχα στο παρελθόν κρίσεις πανικού, αγοραφοβία, έχω περάσει απο το 2012 και μέχρι σήμερα μια πολύ δύσκολη περίοδο με απώλειες, ανεργία, οικονομικές δυσκολίες, αρρώστιες μέσα στην οικογένεια, κάποιες απογοητεύσεις στην προσωπική ζωή, κάποιες άσχημες συμπεριφορές ανθρώπων απέναντι μου, απόρριψη, προφανώς η όλη αλλαγή στη συμπεριφορά μου κι όλο αυτό το μαύρο σύννεφο που έχω πάνω απο το κεφάλι μου κάνει τους ανθρώπους να με αποστρέφονται και να φεύγουν απο κοντά μου κι έτσι να έχω απομείνει μόνη μου.
Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το αντέχουν και σε αφήνουν μόνο σου στον πόνο και στην θλίψη σου. Φοβούνται μήπως χαλάσει και η δική τους ψυχολογία και απομακρύνονται. Έτσι στην ήδη βεβαρημένη ψυχολογική κατάσταση προστίθεται και η μοναξία. Μετά την τελευταία απογοήτευση αποφάσισα ν' απευθυνθώ σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας για να το αντιμετωπίσω επειδή δεν άντεχα άλλο όλο αυτό που ένιωθα (αν είχα τα χρήματα θα έκανα ψυχανάλυση απο χρόνια αλλά υπάρχουν ίσα ίσα για τα βασικά κι αυτά τα προσφέρουν οι γονείς), βέβαια οι ημερομηνίες που δίνουν είναι πολύ μακρινές και στο ενδιάμεσο μου βρήκαν σιδηροπενική αναιμία 50 σίδηρο και 6 φεριτίνη, η αναιμία λένε προκαλεί και απορρύθμιση του θυροειδή αλλά για να βρείς ενδοκρινολόγο στο ΠΕΔΥ πρέπει να βάλεις βύσμα κι έτσι περιμένω μέχρι τις 20 του μηνός για να δούμε και τον θυροειδή. Χρήματα δεν υπάρχουν για ιδιωτική περίθαλψη. Το θέμα είναι πως απο την στιγμή που έμαθα ότι έχω αναιμία με έπιασε φοβία γιατί λέω εντάξει τα ψυχολογικά, ψυχολογικά είναι θα κλάψουμε, θα πλαντάξουμε, θα μας περάσει δεν είναι η πρώτη φορά απο τα ψυχολογικά δεν πέθανε κανείς (έτσι τουλαχιστον σκέφτομαι εγώ γιατί παρά τις μεγάλες απογοητεύσεις, τις ατυχίες, τις στιγμές απελπίσιας ποτέ δεν είχα αυτοκτονικές τάσεις) εδώ όμως έχουμε ένα πρόβλημα υγείας.

Εδώ και τρεις μέρες με έχει πιάσει μεγάλος φόβος θανάτου, παρόλο που ο γιατρός μου δεν μου έδειξε πως είναι κάτι ανησυχητικό «πάρε σίδηρο και έλα σε 3 μήνες» εγώ μέσα μου όμως νιώθω πως κάτι κακό θα συμβεί. Το συνηθες, μπήκα στο ίντερνετ και ψάχνω για τις επιπλοκές της αναιμίας και φυσικά το μυαλό μου πάει στο χειρότερο. Νιώθω ότι δεν με καλύπτει η διάγνωση του γιατρού και θέλω να κάνω κι άλλες εξετάσεις ή πολλές φορές σκέφτομαι ότι «εντάξει, ήθελε να με ξεπετάξει». Γενικά είναι κάτι που το αισθάνομαι με τους γιατρούς, ότι δεν μπορώ να τους εμπιστευτώ. Το 2012 έχασα το ζωακι μου απο αναιμία, μέσα σε 5 μέρες έφυγε, ξέρω ακούγεται τρελό και ίσως να είναι αλλά αισθάνομαι την ίδια αγωνία και τον φόβο που αισθανόμουν εκείνες τις μέρες. Αρχικά μας είχαν πει ότι το γατάκι δεν έχει τίποτα και το γατάκι μας πέθανε. Δεν έδωσαν την δέουσα σημασία και το χάσαμε. Απο τότε έχω αυτό το θέμα με τους γιατρούς γιατί τους θεωρώ υπέυθυνους. Νομίζω ότι απο τότε έχω πάθει κάτι σαν σοκ. Τον Αύγουστο έχασα και το 2ο ζωάκι μου και τα Χριστούγεννα κόντεψα να χάσω και τη μαμά μου. Όταν ο γιατρός την είδε, μας είπε ότι μοιάζει με βαρύ καταθλιπτικό περιστατικό αλλα ότι αυτά συμβαίνουν στους διαβητικούς επειδή το σάκχαρο κάνει νευροπάθεια. Και τώρα αυτό... νιώθω σαν κάποιος να με έχει καταραστεί. Σαν κάποιος να έχει καταραστεί το σπίτι μου. Τα πράγματα στο σπίτι είναι πολύ άσχημα, συνεχώς εντάσεις και καβγάδες αναμεταξύ μας, μια μόνιμη γκρίνια, μια μόνιμη θλίψη απο όλους μας. Νομίζω ότι πλήν του πατέρα μου όλοι οι υπόλοιποι έχουμε πάθει κατάθλιψη. Στο σπίτι δεν υπάρχει καμία χαρά. Τον νιώθω σαν τάφο, σαν φυλάκη. Μου είναι ανυπόφορο να είμαι εκεί μέσα αλλά δεν έχω και που να πάω. Έχω εγκλωβιστεί.

Όλη αυτή η αναμονή μέχρι να δω τους γιατρούς και να μιλήσω στον ψυχολόγο μ' έχει κάνει πολύ νευρική. Νομίζω πως στο ενδιάμεσο θα γίνει κάτι άσχημο και δεν θα προλάβω. Μου φαίνονται ατελείωτες οι μέρες.

Μπήκα να γράψω εδώ γιατί νομίζω πως θα σκάσω απο την αγωνία μου.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Εδώ και αρκετό καιρό ένιωθα πάρα πολύ άσχημα, είχα ατονίες, ήθελα συνέχεια να κοιμάμαι, ζαλιζόμουνα, είχα αστάθειες, ξυπνούσα κουρασμένη, δεν μπορούσα ν΄ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου, 2-3 φορές με είχε πιάσει κάτι σαν κρίση πανικού, λέω κάτι σαν γιατί ξέρω πως είναι οι κρίσεις πανικού, ένιωθα μια διαρκή στεναχώρια, έκλαιγα με το παραμικρό, ένιωθα απολύτως δυστυχισμένη, είχα θυμό και νεύρα τα οποία όμως δεν μπορούσα να βγάλω προς τα έξω και τα εσωτερίκευα. Σε κάποια φάση άρχισα να έχω και γαστρεντερολογικές διαταραχές, πότε ανορεξία, πότε τάσεις προς έμετο, δυσπεψίες, κτλ. ε, το πρώτο που πήγε το μυαλό μου ήταν στο ψυχολογικό, είχα στο παρελθόν κρίσεις πανικού, αγοραφοβία, έχω περάσει απο το 2012 και μέχρι σήμερα μια πολύ δύσκολη περίοδο με απώλειες, ανεργία, οικονομικές δυσκολίες, αρρώστιες μέσα στην οικογένεια, κάποιες απογοητεύσεις στην προσωπική ζωή, κάποιες άσχημες συμπεριφορές ανθρώπων απέναντι μου, απόρριψη, προφανώς η όλη αλλαγή στη συμπεριφορά μου κι όλο αυτό το μαύρο σύννεφο που έχω πάνω απο το κεφάλι μου κάνει τους ανθρώπους να με αποστρέφονται και να φεύγουν απο κοντά μου κι έτσι να έχω απομείνει μόνη μου.
Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το αντέχουν και σε αφήνουν μόνο σου στον πόνο και στην θλίψη σου. Φοβούνται μήπως χαλάσει και η δική τους ψυχολογία και απομακρύνονται. Έτσι στην ήδη βεβαρημένη ψυχολογική κατάσταση προστίθεται και η μοναξία. Μετά την τελευταία απογοήτευση αποφάσισα ν' απευθυνθώ σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας για να το αντιμετωπίσω επειδή δεν άντεχα άλλο όλο αυτό που ένιωθα (αν είχα τα χρήματα θα έκανα ψυχανάλυση απο χρόνια αλλά υπάρχουν ίσα ίσα για τα βασικά κι αυτά τα προσφέρουν οι γονείς), βέβαια οι ημερομηνίες που δίνουν είναι πολύ μακρινές και στο ενδιάμεσο μου βρήκαν σιδηροπενική αναιμία 50 σίδηρο και 6 φεριτίνη, η αναιμία λένε προκαλεί και απορρύθμιση του θυροειδή αλλά για να βρείς ενδοκρινολόγο στο ΠΕΔΥ πρέπει να βάλεις βύσμα κι έτσι περιμένω μέχρι τις 20 του μηνός για να δούμε και τον θυροειδή. Χρήματα δεν υπάρχουν για ιδιωτική περίθαλψη. Το θέμα είναι πως απο την στιγμή που έμαθα ότι έχω αναιμία με έπιασε φοβία γιατί λέω εντάξει τα ψυχολογικά, ψυχολογικά είναι θα κλάψουμε, θα πλαντάξουμε, θα μας περάσει δεν είναι η πρώτη φορά απο τα ψυχολογικά δεν πέθανε κανείς (έτσι τουλαχιστον σκέφτομαι εγώ γιατί παρά τις μεγάλες απογοητεύσεις, τις ατυχίες, τις στιγμές απελπίσιας ποτέ δεν είχα αυτοκτονικές τάσεις) εδώ όμως έχουμε ένα πρόβλημα υγείας.

Εδώ και τρεις μέρες με έχει πιάσει μεγάλος φόβος θανάτου, παρόλο που ο γιατρός μου δεν μου έδειξε πως είναι κάτι ανησυχητικό «πάρε σίδηρο και έλα σε 3 μήνες» εγώ μέσα μου όμως νιώθω πως κάτι κακό θα συμβεί. Το συνηθες, μπήκα στο ίντερνετ και ψάχνω για τις επιπλοκές της αναιμίας και φυσικά το μυαλό μου πάει στο χειρότερο. Νιώθω ότι δεν με καλύπτει η διάγνωση του γιατρού και θέλω να κάνω κι άλλες εξετάσεις ή πολλές φορές σκέφτομαι ότι «εντάξει, ήθελε να με ξεπετάξει». Γενικά είναι κάτι που το αισθάνομαι με τους γιατρούς, ότι δεν μπορώ να τους εμπιστευτώ. Το 2012 έχασα το ζωακι μου απο αναιμία, μέσα σε 5 μέρες έφυγε, ξέρω ακούγεται τρελό και ίσως να είναι αλλά αισθάνομαι την ίδια αγωνία και τον φόβο που αισθανόμουν εκείνες τις μέρες. Αρχικά μας είχαν πει ότι το γατάκι δεν έχει τίποτα και το γατάκι μας πέθανε. Δεν έδωσαν την δέουσα σημασία και το χάσαμε. Απο τότε έχω αυτό το θέμα με τους γιατρούς γιατί τους θεωρώ υπέυθυνους. Νομίζω ότι απο τότε έχω πάθει κάτι σαν σοκ. Τον Αύγουστο έχασα και το 2ο ζωάκι μου και τα Χριστούγεννα κόντεψα να χάσω και τη μαμά μου. Όταν ο γιατρός την είδε, μας είπε ότι μοιάζει με βαρύ καταθλιπτικό περιστατικό αλλα ότι αυτά συμβαίνουν στους διαβητικούς επειδή το σάκχαρο κάνει νευροπάθεια. Και τώρα αυτό... νιώθω σαν κάποιος να με έχει καταραστεί. Σαν κάποιος να έχει καταραστεί το σπίτι μου. Τα πράγματα στο σπίτι είναι πολύ άσχημα, συνεχώς εντάσεις και καβγάδες αναμεταξύ μας, μια μόνιμη γκρίνια, μια μόνιμη θλίψη απο όλους μας. Νομίζω ότι πλήν του πατέρα μου όλοι οι υπόλοιποι έχουμε πάθει κατάθλιψη. Στο σπίτι δεν υπάρχει καμία χαρά. Τον νιώθω σαν τάφο, σαν φυλάκη. Μου είναι ανυπόφορο να είμαι εκεί μέσα αλλά δεν έχω και που να πάω. Έχω εγκλωβιστεί.

Όλη αυτή η αναμονή μέχρι να δω τους γιατρούς και να μιλήσω στον ψυχολόγο μ' έχει κάνει πολύ νευρική. Νομίζω πως στο ενδιάμεσο θα γίνει κάτι άσχημο και δεν θα προλάβω. Μου φαίνονται ατελείωτες οι μέρες.

Μπήκα να γράψω εδώ γιατί νομίζω πως θα σκάσω απο την αγωνία μου.

---

Για αρχη μην φοβασαι κανενας δεν πεθανε απο την αναιμια λιγο σιδηρο θα παρεις και θα εισαι οκ.
Γενικα εισαι σε ασχημη φαση οπως τα περιγραφεις δυστυχως ,αλλα ολοι εχουμε οικονομικα προβληματα.
Η μητερα σ ειναι καλα τωρα?
ειχα καταθλιψη παλια και πηρα κατι χαπια και με βοηθησαν .Εσυ παιρνεις αγωγη ?σου δωσαν απο το κεντρο ψυχικης υειας?Εχεις περασει πολυ δυσκολα απο 2012 οπως λες και ολα αυτα σ βγαινουν και τωρα η πιεση που δεχεσαι ειναι παρα πολυ μεγαλη.Πρεπει να ηρεμησεις ,το ξερω οτι ειναι δυσκολο,αλλα για αρχη μην φοβασαι για την ζωη σ και μια πρωην μ ειχε το ιδιο με σενα πηρε λιγο σιδηρο και ολα οκ.
Καλα εκανες που εγραψες στο σαιτ και ξαλαφρωσες εστω λιγο.
Οταν λες εχεις απομεινει μονη σ εχασες φιλους?αγορι?Δυστυχως συμβαινει συχνα οι ανθρωποι να απομακρυνονται μετα απο τετοια γεγονοτα ,αλλα τοτε καταλαβαινεις πιος ειναι πραγματικα κοντα σ

Η μητέρα μου, δόξα τω Θεώ, είναι καλά. Αυτό προκύπτει και απο τις τελευταίες εξετάσεις της όπου το σάκχαρο της έχει ρυθμιστεί αλλά και απο την ψυχολογία της γενικότερα.
Αγωγή δεν παίρνω όχι, θα μιλήσω αρχικά με ψυχολόγο και μετά αν χρειαστεί θα με παρακολουθήσει και ψυχίατρος. Προς το παρόν μόνο τον σίδηρο και κάτι βιταμίνες.
Αυτό, το αίσθημα της ανημπόριας, με έχει κουράσει πολύ. Δεν είμαι ευτυχισμένη. Δεν μου αρέσει η ζωή που κάνω, νιώθω εγκλωβισμένη, νιώθω ανίκανη να την αλλάξω κι όσο περνούν τα χρόνια βαθμηδόν χάνω και την ελπίδα μου ότι κάτι μπορει να γίνει και όλα αυτά μου βγαίνουν σε ψυχοσωματικά.
Κοίτα, απο οικογένεια είμαστε μόνο εμείς οι 4 άνθρωποι (εγώ, οι γονείς μου κι ο αδελφός μου) οικογένεια άλλη δεν υπάρχει, εδώ κοντά τουλάχιστον, μόνο ένας ξάδελφος με τον οποίο δεν έχουμε σχέσεις αλλά και γενικότερα και απο την πλευρά της μητέρας μου και απο την πλευρά του πατέρα μου οι σχέσεις με τους συγγενείς είναι ανύπαρκτες έως εχθρικές.
Απο φίλους τι να σου πω;; υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι περιστασιακά τους οποίους συναναστρέφομαι αλλα φίλοι ζωής, άνθρωποι που να τους θεωρώ οικογένεια μου, δεν υπάρχουν. Σ' όλη μου τη ζωή θυμάμαι φίλους που με εκμεταλλεύονταν και με κακοποιούσαν συναισθηματικά.
Όσο για τις σχέσεις μια απο τα ίδια. Και πάρα πολύ απόρριψη. Ενώ γενικώς προσπαθώ πολύ, θέλω να κάνω πάντα το σωστό, όπου μπορώ να βοηθήσω, πάντα θα βρώ να πω μια καλή κουβέντα, είμαι δοτική, σκέφτομαι να μην πω κάτι και στεναχωρήσω τους άλλους, είμαι πάντα ευγενική, καταπιέζω ακόμη και τ' αρνητικά μου συναισθήματα πολλές φορές γι' αυτό το λόγο, αποφεύγω να τσακώνομαι και να έρχομαι σε αντιπαράθεση δυστυχώς δεν γίνομαι συμπαθής απο τους άλλους. Νομίζω ότι με βρίσκουν βαρετή. Πλέον νομίζω ότι τους βρίσκω κι εγώ. Κάποιοι μου λένε ότι είμαι απρόσιτη και ψυχρή. Για μένα απλώς είναι η άμυνα μου αυτή επειδή είμαι αρκετά ευαίσθητη και πληγώνομαι πολύ εύκολα. Πληγώνομαι και δεν το ξεπερνάω κι εύκολα. Νομίζω μετά απο συνεχόμενες απογοητεύσεις ότι τείνω προς έναν μισανθρωπισμό. Πραγματικά μου έχουν φερθεί πολύ άσχημα στη ζωή μου απο πολύ μικρή ηλικία κιόλας, ξεκινώντας απο την ευρύτερη οικογένεια και προς τα έξω. Στην εφηβεία μου είχα βιώσει και bullying, τα παιδιά είναι πολύ σκληρά κι όταν σε δούν ότι μασάς με κάποια πράγματα σε τσακίζουν. Αν και είμαι μια αντικειμενικά εμφανίσίμη κοπέλα ποτέ δεν ένιωσα όμορφη, ποτέ δεν είχα αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση κι άργησα πολύ να καταλάβω πως η κακία που δεχόμουνα απο «φίλες» ήταν απλώς ανταγωνισμός, πάντα νόμιζα ότι κάτι δεν κάνω εγώ καλά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο όπως βλέπεις.
Συνεπώς η κοινωνική και προσωπική ζωή είναι ανύπαρκτη. Συνήθως περνάω τη μέρα μου μέσα στο σπίτι μπροστά σ' έναν υπολογιστή. Εκτός απο τις περιόδους που δούλευα ή ήμουν σε κάποια σχολή καλύπτωντας έτσι τα όποια κενά στις διαπροσωπικές μου σχέσεις.

Επίσης αυτό το αίσθημα ότι δεν υπάρχει ένα δικός σου άνθρωπος, ένας άνθρωπος που να σε αγαπάει, να είναι κοντά σου, να σε στηρίζει και να είναι κοντά σου όποτε τον χρειαστείς.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Η μητέρα μου, δόξα τω Θεώ, είναι καλά. Αυτό προκύπτει και απο τις τελευταίες εξετάσεις της όπου το σάκχαρο της έχει ρυθμιστεί αλλά και απο την ψυχολογία της γενικότερα.
Αγωγή δεν παίρνω όχι, θα μιλήσω αρχικά με ψυχολόγο και μετά αν χρειαστεί θα με παρακολουθήσει και ψυχίατρος. Προς το παρόν μόνο τον σίδηρο και κάτι βιταμίνες.
Αυτό, το αίσθημα της ανημπόριας, με έχει κουράσει πολύ. Δεν είμαι ευτυχισμένη. Δεν μου αρέσει η ζωή που κάνω, νιώθω εγκλωβισμένη, νιώθω ανίκανη να την αλλάξω κι όσο περνούν τα χρόνια βαθμηδόν χάνω και την ελπίδα μου ότι κάτι μπορει να γίνει και όλα αυτά μου βγαίνουν σε ψυχοσωματικά.
Κοίτα, απο οικογένεια είμαστε μόνο εμείς οι 4 άνθρωποι (εγώ, οι γονείς μου κι ο αδελφός μου) οικογένεια άλλη δεν υπάρχει, εδώ κοντά τουλάχιστον, μόνο ένας ξάδελφος με τον οποίο δεν έχουμε σχέσεις αλλά και γενικότερα και απο την πλευρά της μητέρας μου και απο την πλευρά του πατέρα μου οι σχέσεις με τους συγγενείς είναι ανύπαρκτες έως εχθρικές.
Απο φίλους τι να σου πω;; υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι περιστασιακά τους οποίους συναναστρέφομαι αλλα φίλοι ζωής, άνθρωποι που να τους θεωρώ οικογένεια μου, δεν υπάρχουν. Σ' όλη μου τη ζωή θυμάμαι φίλους που με εκμεταλλεύονταν και με κακοποιούσαν συναισθηματικά.
Όσο για τις σχέσεις μια απο τα ίδια. Και πάρα πολύ απόρριψη. Ενώ γενικώς προσπαθώ πολύ, θέλω να κάνω πάντα το σωστό, όπου μπορώ να βοηθήσω, πάντα θα βρώ να πω μια καλή κουβέντα, είμαι δοτική, σκέφτομαι να μην πω κάτι και στεναχωρήσω τους άλλους, είμαι πάντα ευγενική, καταπιέζω ακόμη και τ' αρνητικά μου συναισθήματα πολλές φορές γι' αυτό το λόγο, αποφεύγω να τσακώνομαι και να έρχομαι σε αντιπαράθεση δυστυχώς δεν γίνομαι συμπαθής απο τους άλλους. Νομίζω ότι με βρίσκουν βαρετή. Πλέον νομίζω ότι τους βρίσκω κι εγώ. Κάποιοι μου λένε ότι είμαι απρόσιτη και ψυχρή. Για μένα απλώς είναι η άμυνα μου αυτή επειδή είμαι αρκετά ευαίσθητη και πληγώνομαι πολύ εύκολα. Πληγώνομαι και δεν το ξεπερνάω κι εύκολα. Νομίζω μετά απο συνεχόμενες απογοητεύσεις ότι τείνω προς έναν μισανθρωπισμό. Πραγματικά μου έχουν φερθεί πολύ άσχημα στη ζωή μου απο πολύ μικρή ηλικία κιόλας, ξεκινώντας απο την ευρύτερη οικογένεια και προς τα έξω. Στην εφηβεία μου είχα βιώσει και bullying, τα παιδιά είναι πολύ σκληρά κι όταν σε δούν ότι μασάς με κάποια πράγματα σε τσακίζουν. Αν και είμαι μια αντικειμενικά εμφανίσίμη κοπέλα ποτέ δεν ένιωσα όμορφη, ποτέ δεν είχα αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση κι άργησα πολύ να καταλάβω πως η κακία που δεχόμουνα απο «φίλες» ήταν απλώς ανταγωνισμός, πάντα νόμιζα ότι κάτι δεν κάνω εγώ καλά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο όπως βλέπεις.
Συνεπώς η κοινωνική και προσωπική ζωή είναι ανύπαρκτη. Συνήθως περνάω τη μέρα μου μέσα στο σπίτι μπροστά σ' έναν υπολογιστή. Εκτός απο τις περιόδους που δούλευα ή ήμουν σε κάποια σχολή καλύπτωντας έτσι τα όποια κενά στις διαπροσωπικές μου σχέσεις.

---

Ωραια για αρχη ευτυχως που ειναι καλα η μητερα σ, ζαχαρο εχει και η γιαγια μ και η μανα μ ,αμα δεν ξεφευγεις απο την διαιτα κατα πολυ εισαι οκ, μην αγχωνεσαι.
Οποτε μην ανησυχεις για την υγεια και εσενα και της μανα σ γενικοτερα εισται οκ.
Ωραια μαλλλον θα σ πουνε να παρεις και αγωγη ,για να σ βοηθησει ,ειχα και εγω καταθλιψη και εβλεπα τα παντα χαλια γυρω μου ,αλλα η αγωγη που εδωσε ο γιατρος με βοηθησε να την ξεπερασω ,αλλα γραφτηκα και κολυμβητηριο που με βοηθησε και αυτο.
Εισαι μεγαλη σ ηλικια και σ ανησυχουν που περνανε τα χρόνια???Ολα αυτα τα συναισθηματα που εχεις ανημποριας ,απογνωσης ,θλιψης ειναι από την καταθλιψη.
Μην ανυσηχεις τώρα που περνανε τα χρόνια και νομίζεις οτι μένεις στασιμη.Παρτα ενα ενα.Για αρχή προσπαθησε να γινεις καλά απο την κατάθλιψη γτ αμα θελεις να τα διορθωσεις ολα μαζι θα σου ερθουν βουνο ,ενα ενα την φορά ,ωστε να μπορεις να τα αντιμετωπιζεις.
Μην σε ανησυχει που περνανε τα χρονια η ζωη ειναι ροδα απο την μια στιγμη στην αλλη μπορεί ολα να γυρισουν.
Δλδ δεν εχεις κάποιο ατομο που να σ βοηθησει?Οι περισσοτεροι δεν εχουν φιλους ζωης μην νομίζεις οτι ειναι ευκολο να βρεις ανθρωπους που να σ θελουν γτ εισαι ο εαυτος σ.
Σου εχουν φερθει ασχημα οπως λες στο παρελθον και φιλοι και λόγω μπουλινγκ ,αυτο σε εχει επηρεασει αρνητικα ,αφτα ειναι παρελ΄θον αστα,ολοι εχουμε ερθει σε τελμα κάποια στιγμη της ζωης μας.
Προσπαθησε να ξαναγινεις ανοιχτη με τους ανθρωπους για αρχη ,δεν χρειαζεται να εισαι δοτικη ,απλα μην κρατας αρνητικη σταση σε κανεναν και θα δεις που αυτο θα στο ανταποδωση η ζωη .
Οτι νιώθεις να το λες και στους αλλους η εστω γραφτα εδώ στο φόρουμ και αυτο βοηθαει πολύ ,μην τα πνιγεις και καταπιεζεις τα αισθηματα σ ,γτ μαζευονται πολλά στο τέλος και ερχεται στιγμη που σκάμε.
Τα παιδια ειναι σκληρα ετσι ειναι η ζωη, ΑΛΛΑ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ δεν χρειαζεται να μένουμε στο παρελθον.
ΔΛδ τώρα δεν εχεις κάποιον ανθρωπο να τους να πάτε για εναν καφε,μια βόλτα?
Φένεται απο αυτα που γράφεις οτι εισαι πολύ ευαισθητη.

Η καταθλιψη θελει πολλη δουλεια για να φυγει ,επικεντρωσου εκει και μολις φυγει θα δεις οτι θα εχει αντικτυπο και στις διαπροσωπικες σ σχέσεις ,μην τα σκέφτεσαι ολα μαζί και αγχώνεσαι.ΥΠάρχει κάποια ασχολια που σ κανει να νιώσεις καλυτερα?οτιδηποτε????

Είμαι 42 χρονών. Κοίτα, έχω περάσει μια ερωτική απογοήτευση πρόσφατα, μια ιστορία που τράβηξε για περίπου ένα χρόνο. Πρίν απο αυτήν είχε υπάρξει μια άλλη ερωτική απογοήτευση. Πήγαινε να γίνει και δεν γινόταν, κάτι την μπλόκαρε, μπορεί να έφταιγα εγώ, η κατάθλιψη μου, οι ανασφάλειες μου ήμουν -και είμαι- πάρα πολύ ερωτευμένη αλλά δυστυχώς η σχέση μας διακόπει πολύ απότομα, τα Χριστούγεννα κι εκ τότε δεν έχουμε ξαναμιλήσει ή ξανασυναντηθεί. Αρχικά ήμουν εγώ που έφυγα γιατί είχα κουραστεί να περιμένω να γίνει κάτι και να μη γίνεται, το μετάνιωσα όμως στη συνέχεια αλλά εκείνος δεν το δέχτηκε. Δεν ξέρω καν αν ένιωσε ποτέ κάτι για μένα έστω και στην αρχή. Αυτός είπε πως όχι, εγώ άλλα έβλεπα όμως. Την μια έδειχνε ενδιαφέρον και την άλλη φλέρταρε με άλλες. Ίσως να του άρεσα στην αρχή αλλά να μην ήταν σίγουρος αν με θέλει πραγματικά. Δεν θα το μάθω ποτέ. Εγώ τον ήθελα. Αυτό με διέλυσε κάποια στιγμή. Νομίζω έχει προχωρήσει παρακάτω -εννοώ με κάποιο άλλο άτομο- ίσως και όχι πάντως έχει σίγουρα γυρίσει σελίδα. Εγώ δυστυχώς έχω μείνει με ένα συναίσθημα στα χέρια που δεν ξέρω τι να το κάνω και επανέρχομαι συνέχεια στην ιστορία ψάχνοντας να βρώ που έχω φταίξει και σε ποιό σημείο χάλασε η ιστορία και τι διαφορετικό θα μπορούσα να είχα κάνει. Αυτές οι σκεψεις στριφογυρνούν συνέχεια στο μυαλό μου και με τρελαίνουν. Πέρασα έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Παραμελούσα τον εαυτό μου, δεν κοιμόμουν καλά, δεν έτρωγα καλά, έκλαιγα συνέχεια, όλα μου έφταιγαν, δεν ήθελα να δω άνθρωπο, κλείστηκα στον εαυτό μου και στο σπίτι μου. Ήθελα να μου κάνω κακό.... και μου έκανα.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Είμαι 42 χρονών. Κοίτα, έχω περάσει μια ερωτική απογοήτευση πρόσφατα, μια ιστορία που τράβηξε για περίπου ένα χρόνο. Πρίν απο αυτήν είχε υπάρξει μια άλλη ερωτική απογοήτευση. Πήγαινε να γίνει και δεν γινόταν, κάτι την μπλόκαρε, μπορεί να έφταιγα εγώ, η κατάθλιψη μου, οι ανασφάλειες μου ήμουν -και είμαι- πάρα πολύ ερωτευμένη αλλά δυστυχώς η σχέση μας διακόπει πολύ απότομα, τα Χριστούγεννα κι εκ τότε δεν έχουμε ξαναμιλήσει ή ξανασυναντηθεί. Αρχικά ήμουν εγώ που έφυγα γιατί είχα κουραστεί να περιμένω να γίνει κάτι και να μη γίνεται, το μετάνιωσα όμως στη συνέχεια αλλά εκείνος δεν το δέχτηκε. Δεν ξέρω καν αν ένιωσε ποτέ κάτι για μένα έστω και στην αρχή. Αυτός είπε πως όχι, εγώ άλλα έβλεπα όμως. Την μια έδειχνε ενδιαφέρον και την άλλη φλέρταρε με άλλες. Ίσως να του άρεσα στην αρχή αλλά να μην ήταν σίγουρος αν με θέλει πραγματικά. Δεν θα το μάθω ποτέ. Εγώ τον ήθελα. Αυτό με διέλυσε κάποια στιγμή. Νομίζω έχει προχωρήσει παρακάτω -εννοώ με κάποιο άλλο άτομο- ίσως και όχι πάντως έχει σίγουρα γυρίσει σελίδα. Εγώ δυστυχώς έχω μείνει με ένα συναίσθημα στα χέρια που δεν ξέρω τι να το κάνω και επανέρχομαι συνέχεια στην ιστορία ψάχνοντας να βρώ που έχω φταίξει και σε ποιό σημείο χάλασε η ιστορία και τι διαφορετικό θα μπορούσα να είχα κάνει. Αυτές οι σκεψεις στριφογυρνούν συνέχεια στο μυαλό μου και με τρελαίνουν. Πέρασα έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Παραμελούσα τον εαυτό μου, δεν κοιμόμουν καλά, δεν έτρωγα καλά, έκλαιγα συνέχεια, όλα μου έφταιγαν, δεν ήθελα να δω άνθρωπο, κλείστηκα στον εαυτό μου και στο σπίτι μου. Ήθελα να μου κάνω κακό.... και μου έκανα.

---

Κοίτα Σχετικά νέα είσαι ,Εχεις πολύ δρομο μπροστά σου.
Η ερωτικη απογοητευση δλδ σε εφτασε μεχρι την καταθλιψη η στην εκανε χειροτερη?Ολοι οι ανθρωποι εχουμε περάσει λιγο πολύ ερωτικη απογοητευση κάποια στιγμη στην ζωή μας.
Αμα φλέρταρε με αλλες τη να το κάνεις?Εσυ τωρα δεν θες να βρεις κάποοιον σοβαρο για δημιουργια οικογενειας??
Για αρχη αυτον πρέπει να τον ξεχασεις και να προχωρησεις παρακάτω γτ βλέπω οτι σε πονάει αυτό και το σκέφτεσαι.Το καλυτερο που εχεις να κάνεις ειναι να κοιτάξεις μπροστά και να μην κοιτας συνεχεια να δεις που εχεις φταίξει.Εσυ μπορεί να μην εφταιξες πουθενα ,απλώς ο αλλος να ηταν λιγο μαλακας και πιθανον να μην τα ειχε καλα με τον εαυτο τ γι αυτο δεν προχωρησε το πραγμα,μην τον σκεφτεσαι πρεπει να το αποδεχτεις και να προχωρησεις,δεν εχει καμια ουσια πλέον να χαλιεσαι.
Φανταζομαι απο αυτα που λες θα ησουν πολυ στα κατω σ .Πιστευεις οτι αξιζει να χαλιέσαι?Προσπαθησε να βαλεις την θετικη σκέψη στην ζώη.Δηλαδη πες οτι απο σημερα ,τέλος δεν θα με πειράξει το παρελθον θα το αφησω πίσω μου και θα κοιτάξω μπροστά.Μην παραιτησε.Εχεις πολλά χρονια μπροστα σ .Οσο αφηνεις τους ανθρωπους θα σ αφηνουν.Και μην εισαι απαισιοδοξη γτ μπορεί π.χ σε εναν χρόνο απο τώρα να εεχεις κάνει οικογενεια, η να εχεις γνωρισει τον ανθρωπο τις ζωης σ.
Μην κανεις κακο στον εαυτο σ ,εσυ δεν φταις σ τιποτα ,απλά καποια στιγμη στην ζωη μας μας ερχονται ολα δυσκολα.
Τώρα με την καταθλιψη που ειναι το ζητημα για σένα τωρα ,πρεπει να αρχισεις να κανεις πράγματα που σου αρέσουν και να παρεις και την αγωγη μην την φοβασαι.Σ αρεσει το τρεξιμο?Υπαρχουν τοσα πολλα πραγματα να κανεις και χωρις λεφτα ωστε να βοηθηθεις,μην μένεις άπραγη περιμενοντας να γινεις καλύτερα, σήκω απο αυριο και προσπαθησε να λυσεις το προβλημα σ
Τώρα εχεις κανα χομπυ?πας πουθενα? δουλευεις?? μπορείς δλδ να ερθεις σ επαφη με αλλο ατομο?

Το 2012, είχα δουλειά, χρήματα, είχα σχολή, είχα σχέση, υγεία, τα ζωάκια μου, που μου έδιναν πολύ χαρά, πήγαινα γυμναστήριο. Δεν ήταν η σχέση που ήθελα αλλά υπήρχε, δεν ήταν η δουλειά που ήθελα αλλά μου έδινε κάποια χρήματα που με βοηθούσαν να κάνω κάποια πράγματα για μένα. Μετά την Άνοιξη του 2012 όλα γύρισαν τούμπα. Ξεκίνησε με προβλήματα στη δουλειά κι αμέσως μετά χάνω το ζωάκι μου, χάνω τη δουλειά μου, αναγκάζομαι να διακόψω τη σχολή, αρχίζουν τα προβλήματα στη σχέση, μένει άνεργος ο σύντροφος μου, χάνει τη μητέρα του το καλοκαίρι, το φθινόπωρο μπαίνω στο χειρουργείο, ο φίλος μου με έχει τελείως γραμμένη στη δύσκολη αυτή στιγμή κι ασχολείται με τα φιλαράκια του, ίσως να μην το άντεχε γιατί είχε κι ο ίδιος πάρα πολλά προβλήματα, ίσως να τον είχα κουράσει κι εγώ, ίσως να επηρεαζόταν απο τρίτους, παθαίνω μια λοίμωξη στο νεφρό, χωρίζω το καλοκαίρι του 2013 και τυπικά, αν και η σχέση ήταν τελειωμένη απο καιρό. Ο χωρισμός δεν με πείραξε για να πω την αλήθεια, δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του, μάλλον ανακουφίστηκα. Τελείωσε χωρίς δράματα και φασαρίες με ένα απλό τηλεφώνημα. Είχα κουραστεί κι εγώ απο την σχέση αυτή. Κάποια «φίλη» εκείνο το διάστημα προτίθεται να μας φέρει κοντά -και καλά- με κάποιον, κατα μια έννοια, κοινό μας γνωστό -καταλαβαίνεις- αλλά μάλλον για τον εαυτό της δούλευε. Κάτι παίζονταν μεταξύ τους -όχι απαραίτητα ερωτικό- και προφανώς με χρησιμοποιούσε ως δόλωμα ή δεν ξέρω. Δεν διαλευκάνθηκε ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν ήθελε να κάνει καλό. Η ίδια προσπάθησε να με βγάλει τρελή και πως όλα ήταν στο μυαλό μου. Η τύπισσα ήθελε απλώς να επιβεβαιωθεί καθότι παντρεμένη με παιδιά και μας έκανε άνω κάτω για το παιχνιδάκι της. Πέρασα μια πολύ άσχημη περίοδο και τότε πιο πολύ γιατί η συγκεκριμένη, για να καλυφθεί η ίδια προφανώς, με είχε διασύρει σε κοινό μας κύκλο. Πέραν του ότι ο τύπος, αν και αρχικά δεν τον είχα δει έτσι, είχε αρχίσει να μου αρέσει. Προσπάθησα να τα διορθώσω τα πράγματα, μάταια. Τ' άφησα κι εγώ πίσω μου και προχώρησα. Μετά ακολούθησε η γνωρίμια με τον άνθρωπο αυτό, στην αρχή ένιωθα απολύτη ευτυχία, σχεδόν ευλογία που τον γνώρισα, είχα ξεχάσει όλα τα προηγούμενα αλλά μετα απο τις παρεμβάσεις κάποιων ανθρώπων, σχόλια, κουτσομπολία σαν να επαναλαμβανόταν μια κατάσταση ένα πράγμα στράβωσε κι εκεί. Προσπάθησα για άλλη μια φορά, έδωσα χρόνο αλλά δεν ήταν να γίνει μάλλον. Στο τέλος βρέθηκα και υπόλογη μάλιστα γιατί όλο αυτό διαδραματίστηκε μέσα σε μια ομάδα όπου ηγούνταν ο συγκεκριμένος με αποτέλεσμα μετά απο όλα αυτά αν έχει δημιουργηθεί ένα αρνητικό κλίμα εις βάρος μου. Το καλοκαίρι του 2014 χάνω και το άλλο ζωάκι μου και τα Χριστούγεννα αρρωσταίνει και η μητέρα μου. Μόνο που εδώ δεν το έχω ξεπεράσει ακόμη.
Ο προηγούμενως, κατα καιρούς, κάνει κάποιες εμφανίσεις, ένα «χρονια πολλά» στα γενέθλια μου, ένα «καλά χριστούγεννα» και το σταματάει εκεί. Δεν καταλαβαίνω το γιατί, δεν είμαστε φίλοι, δεν έχουμε κάποια περαιτέρω επικοινωνία, δεν βρισκόμαστε. Δεν ξέρω τι θέλει. Νιώθει ενοχές που μου φέρθηκαν άσχημα;; Θέλει να γίνουμε φίλοι;; θέλει να πλησιάσει αλλά δεν του το επιτρέπει ο εγωισμός του;; θέλει να μ' εκδικηθεί;; δεν ξέρω αλλά μ' έχει κουράσει όλο αυτό. Εγώ έχω προσπαθήσει να ανοίξω μια επικοινωνία αλλά ο άνθωπος εκεί που πλησιάζει, εκεί απομακρύνεται. Αν θέλει κάτι ας το δείξει αλλιώς ας σταματήσει κάθε επαφή. Δεν έχει κανένα νόημα όλο αυτό μιας και ο άνθρωπος ζει στη Θεσσαλονίκη.
Τώρα έχω ξεκινήσει σε ένα δημόσιο ΙΕΚ απο το φθινόπωρο, είμαι στο 2ο 6μηνο και προσπαθώ να τ' αφήσω όλα πίσω απο Δευτέρα ξεκινάω και δουλειά, σε 5μηνα μετα απο 4 χρόνια ανεργίας καλά είναι κι αυτα. Και πάνω εκεί που πάει να γυρίσει το πράγμα μου, στα επαγγελματικά τουλάχιστον, σκάει το πρόβλημα υγείας, που δεν θα μου έσκαγε. Νομίζω το προκάλεσα μόνη μου γιατί δεν φρόντιζα τον εαυτό μου τόσο καιρό. Ευτυχώς υπάρχει μια κοπέλα απο τη σχολή, φοβάμαι όμως ότι θα την χάσω κι αυτή γιατί την πρήζω συνέχεια με τα δικά μου.
Θα ήθελα πολύ έναν άνθρωπο, μου λείπει η επαφή, η αγκαλιά... μετά απ' όλα αυτά όμως φοβάμαι να ξαναπροσπαθήσω. Δεν θέλω να το ξαναπεράσω όλο αυτό. Μ' έχουν ταλαιπωρήσει πολύ και το μόνο που δεν μου χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι η συναισθηματική ανασφάλεις και να κυνηγάω ανθρώπους, λες και ζητιανεύω την αγάπη. Ας πάνε όλοι στο καλό κι εγώ μόνη. Φτάνει να νιώθω καλά. Να είμαι καλά στην υγεία μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Πέρασα μεγάλη στεναχώρια.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Το 2012, είχα δουλειά, χρήματα, είχα σχολή, είχα σχέση, υγεία, τα ζωάκια μου, που μου έδιναν πολύ χαρά, πήγαινα γυμναστήριο. Δεν ήταν η σχέση που ήθελα αλλά υπήρχε, δεν ήταν η δουλειά που ήθελα αλλά μου έδινε κάποια χρήματα που με βοηθούσαν να κάνω κάποια πράγματα για μένα. Μετά την Άνοιξη του 2012 όλα γύρισαν τούμπα. Ξεκίνησε με προβλήματα στη δουλειά κι αμέσως μετά χάνω το ζωάκι μου, χάνω τη δουλειά μου, αναγκάζομαι να διακόψω τη σχολή, αρχίζουν τα προβλήματα στη σχέση, μένει άνεργος ο σύντροφος μου, χάνει τη μητέρα του το καλοκαίρι, το φθινόπωρο μπαίνω στο χειρουργείο, ο φίλος μου με έχει τελείως γραμμένη στη δύσκολη αυτή στιγμή κι ασχολείται με τα φιλαράκια του, ίσως να μην το άντεχε γιατί είχε κι ο ίδιος πάρα πολλά προβλήματα, ίσως να τον είχα κουράσει κι εγώ, ίσως να επηρεαζόταν απο τρίτους, παθαίνω μια λοίμωξη στο νεφρό, χωρίζω το καλοκαίρι του 2013 και τυπικά, αν και η σχέση ήταν τελειωμένη απο καιρό. Ο χωρισμός δεν με πείραξε για να πω την αλήθεια, δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί του, μάλλον ανακουφίστηκα. Τελείωσε χωρίς δράματα και φασαρίες με ένα απλό τηλεφώνημα. Είχα κουραστεί κι εγώ απο την σχέση αυτή. Κάποια «φίλη» εκείνο το διάστημα προτίθεται να μας φέρει κοντά -και καλά- με κάποιον, κατα μια έννοια, κοινό μας γνωστό -καταλαβαίνεις- αλλά μάλλον για τον εαυτό της δούλευε. Κάτι παίζονταν μεταξύ τους -όχι απαραίτητα ερωτικό- και προφανώς με χρησιμοποιούσε ως δόλωμα ή δεν ξέρω. Δεν διαλευκάνθηκε ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν ήθελε να κάνει καλό. Η ίδια προσπάθησε να με βγάλει τρελή και πως όλα ήταν στο μυαλό μου. Η τύπισσα ήθελε απλώς να επιβεβαιωθεί καθότι παντρεμένη με παιδιά και μας έκανε άνω κάτω για το παιχνιδάκι της. Πέρασα μια πολύ άσχημη περίοδο και τότε πιο πολύ γιατί η συγκεκριμένη, για να καλυφθεί η ίδια προφανώς, με είχε διασύρει σε κοινό μας κύκλο. Πέραν του ότι ο τύπος, αν και αρχικά δεν τον είχα δει έτσι, είχε αρχίσει να μου αρέσει. Προσπάθησα να τα διορθώσω τα πράγματα, μάταια. Τ' άφησα κι εγώ πίσω μου και προχώρησα. Μετά ακολούθησε η γνωρίμια με τον άνθρωπο αυτό, στην αρχή ένιωθα απολύτη ευτυχία, σχεδόν ευλογία που τον γνώρισα, είχα ξεχάσει όλα τα προηγούμενα αλλά μετα απο τις παρεμβάσεις κάποιων ανθρώπων, σχόλια, κουτσομπολία σαν να επαναλαμβανόταν μια κατάσταση ένα πράγμα στράβωσε κι εκεί. Προσπάθησα για άλλη μια φορά, έδωσα χρόνο αλλά δεν ήταν να γίνει μάλλον. Στο τέλος βρέθηκα και υπόλογη μάλιστα γιατί όλο αυτό διαδραματίστηκε μέσα σε μια ομάδα όπου ηγούνταν ο συγκεκριμένος με αποτέλεσμα μετά απο όλα αυτά αν έχει δημιουργηθεί ένα αρνητικό κλίμα εις βάρος μου. Το καλοκαίρι του 2014 χάνω και το άλλο ζωάκι μου και τα Χριστούγεννα αρρωσταίνει και η μητέρα μου. Μόνο που εδώ δεν το έχω ξεπεράσει ακόμη.
Ο προηγούμενως, κατα καιρούς, κάνει κάποιες εμφανίσεις, ένα «χρονια πολλά» στα γενέθλια μου, ένα «καλά χριστούγεννα» και το σταματάει εκεί. Δεν καταλαβαίνω το γιατί, δεν είμαστε φίλοι, δεν έχουμε κάποια περαιτέρω επικοινωνία, δεν βρισκόμαστε. Δεν ξέρω τι θέλει. Νιώθει ενοχές που μου φέρθηκαν άσχημα;; Θέλει να γίνουμε φίλοι;; θέλει να πλησιάσει αλλά δεν του το επιτρέπει ο εγωισμός του;; θέλει να μ' εκδικηθεί;; δεν ξέρω αλλά μ' έχει κουράσει όλο αυτό. Εγώ έχω προσπαθήσει να ανοίξω μια επικοινωνία αλλά ο άνθωπος εκεί που πλησιάζει, εκεί απομακρύνεται. Αν θέλει κάτι ας το δείξει αλλιώς ας σταματήσει κάθε επαφή. Δεν έχει κανένα νόημα όλο αυτό μιας και ο άνθρωπος ζει στη Θεσσαλονίκη.
Τώρα έχω ξεκινήσει σε ένα δημόσιο ΙΕΚ απο το φθινόπωρο, είμαι στο 2ο 6μηνο και προσπαθώ να τ' αφήσω όλα πίσω απο Δευτέρα ξεκινάω και δουλειά, σε 5μηνα μετα απο 4 χρόνια ανεργίας καλά είναι κι αυτα. Και πάνω εκεί που πάει να γυρίσει το πράγμα μου, στα επαγγελματικά τουλάχιστον, σκάει το πρόβλημα υγείας, που δεν θα μου έσκαγε. Νομίζω το προκάλεσα μόνη μου γιατί δεν φρόντιζα τον εαυτό μου τόσο καιρό. Ευτυχώς υπάρχει μια κοπέλα απο τη σχολή, φοβάμαι όμως ότι θα την χάσω κι αυτή γιατί την πρήζω συνέχεια με τα δικά μου.
Θα ήθελα πολύ έναν άνθρωπο, μου λείπει η επαφή, η αγκαλιά... μετά απ' όλα αυτά όμως φοβάμαι να ξαναπροσπαθήσω. Δεν θέλω να το ξαναπεράσω όλο αυτό. Μ' έχουν ταλαιπωρήσει πολύ και το μόνο που δεν μου χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι η συναισθηματική ανασφάλεις και να κυνηγάω ανθρώπους, λες και ζητιανεύω την αγάπη. Ας πάνε όλοι στο καλό κι εγώ μόνη. Φτάνει να νιώθω καλά. Να είμαι καλά στην υγεία μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Πέρασα μεγάλη στεναχώρια.

---

Καταλαβα σου ηρθαν ολα αποτομα.Αν και ειναι καλά τα ζωακια και για την ψυχικη μας ηρεμια ,θα σ προτεινα να μην πάρεις αλλο γτ βλεπω δενεσαι πολύ και στεναχωριέσαι οταν πεθενουν ,δυστυχως εχουν μικρο κύκλο ζωης.
Η σχεση του 2013 καλυτερα που χωρισες αφου δεν σ ενοιαζε,Ετσι ειναι η ζωη σ ερχονται ολα μπουμερανγκ μερικες φορες εκει που εισαι καλά.
Ο πρωην σ τώρα πιστευω οτι εποικινωνη για να δει αν εισαι καλα, η κατα καποιο τροπο δεν σ εχει ξεχασει , θελει να σ υπενθυμιζει οτι υπάρχδει γι αυτο σ στέλνει αλλα ετσι οπως τα λες δεν μπορω να κατλαβω ακριβως αν ειναι ερωτικο.Ειχες καλη σχεση μ αυτον?πως τα πηγαινατε?δεν εχει σημασια αν εχεται απόσταση.
Ειναι πολύ καλο οτι πας σ ενα ιεκ να κανεις καποια ειδικοτητα, εκει γνωρίζεις κόσμο?και η δουλεια που ξεκινας ελπιζω να ειναι πανω απο 5μηνο ,δειχνεις σημαδια ανακαμψης.
Βλεπω πάντως οτι σ εχει κάψει πολύ ο πρωην σ και τον θες ακόμα.
Μην φοβασαι να αφεθεις και να αγαπηθεις ,ολοι εχουμε καει δεν ειναι ολες οι σχεσεις ροδινες.Πρέπει να αφεθεις ξανα ,γτ οπως θα εχεις καταλαβει ο ερωτας ειναι το ωραιοτερο πραγμα στην ζωη μας.Γτ εισαι σιγουρη οτι θα ξαναπερασεις ολα αυτα?πιστευεις οτι δεν υπάρχει περιπτωση να βρεις τον αντρα της ζωης σ?ΜΗν φοβασαι ν αφεθεις και να γνωρισεις καποιον καινουργιο ανθρωπο αυτο ειναι οτι χειροτερο δεν σημαινει οτι επειδη πληγωθηκες θα ξαναπληγωθεις.
Δεν θα μεινεις μονη σ ,θα σ περασαι κάποια στιγμη αυτη η ματαιοδοξια και εχεις αναγκη απο αγαπη για να ξεπερασεις τα προβληματα σ.
Θα ειναι καλα και εσυ και οι δικοι σ μην σκας γι αυτό .

Είσαι ίσως το μοναδικό άτομο που μου λέει να μην πάρω άλλο ζώο (κι έχεις δίκιο) όλοι μου λένε να πάρω άλλο. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό, αν και μου λείπουν πολύ τα ζωάκια μου. Κάθε φορά που ένιωθα άσχημα, τα έπαιρνα αγκαλιά και μου περνούσαν όλα.
Δεν είναι πρώην μου αυτός που επικοινωνεί -κατα μια έννοια- με τον πρωην μου που χώρισα το 2013 δεν έχουμε επικοινωνία, όχι γιατί έχουμε κάτι μεταξύ μας, ούτε τσακωθήκαμε, ούτε υπάρχει κάτι άσχημο απλώς χαθήκαμε.
Αυτός είναι ο τύπος που έγινε το μπλέξιμο με την «φίλη» που και καλά ήθελε να μας γνωρίσει κτλ κτλ που είχα την απογοήτευση πριν γνωρίσω τον τελευταίο. Με ρωτάς «άν είχαμε καλή σχέση» δεν είχαμε καν σχέση απλώς είχαμε γνωριστεί στα social media είχαμε κοινούς φίλους σε κάτι ομάδες που συζητούσαμε για πολιτικά, έχουμε μιλήσει 2 φορές στο τηλέφωνο κι έχουμε βρεθεί μια φορά όλη κι όλη απο κοντά. Αυτό.
Στο ΙΕΚ είναι όλο πιτσιρίκια, πολύ γλυκά παιδιά όλα τους, τα αγαπάω και με αγαπούν, τα βοηθάω όσο μπορώ αλλά μέχρι εκεί. Παραπάνω δεν μπορεί να υπάρξει σχέση γιατί είναι 18 μέχρι 25 τα περισσότερα. Μόνο αυτή η κοπέλα που είναι στην ηλικία μου κι ευτυχώς δηλαδή γιατί έχω και έναν άνθρωπο να λέμε τα δικά μας.
Κοίτα, παρόλα τα προβλήματα τα ψυχολογικά ή υγείας εκτός απο τις περιόδους που είχα πέσει πολύ και είχα ακινητοποιηθεί όλο τον υπόλοιπο καιρό πάντα έβρισκα να κάνω κάτι. Έχω το καλό ότι μου αρέσει η μάθηση και δεν φοβάμαι να κάτσω στο θρανίο. Όπου υπήρχαν σεμινάρια κτλ έτρεχα. Αυτό είναι ίσως το μόνο που με σώζει. Προσπαθώ δηλαδή να δημιουργήσω κίνητρα, αυτό δεν σημαίνει πως τα καταφέρνω πάντα, ούτε ότι τα κάνω με χαρά. Είναι ο τρόπος μου για να κρατηθώ απο κάπου.
Ναι, ήταν πολύ άσχημο το τελευταίο γιατί ενεπλάκησαν και διάφορα άτομα άλλα. Δεν ήταν μόνο το μεταξύ μας.
Δεν φοβάμαι ν' αφεθώ, αφήνομαι όταν βρίσκω κάτι που με ενδιαφέρει, κάτι δύσκολο για μένα ούτε φοβάμαι να αγαπηθώ αλλα δεν αγαπιέμαι. Τουλάχιστον όχι απο εκεί που θέλω.
Φοβάμαι επειδή νομίζω ότι εγώ τα προκαλώ. Μου 'χει συμβεί 2-3 φορές και κυρίώς μου συμβαίνει με άντρες που θέλω πολύ και έχω ερωτευτεί. Επειδή θέλω πολύ να γίνει μου βγαίνει ένταση κι εκνευρισμός και ζήλια. Και το καταστρέφω.
Είναι πολύ πιθανόν και να μην τον βρώ, όσο μεγαλώνεις οι επιλογές λιγοστεύουν και γιατί οι άντρες προτιμούν μικρότερες γυναίκες που είναι και πιο χαλαρές, μια μεγαλύτερη γυναίκα ειδικά αν είναι ανύπαντρη θέλει πολύ συγκεκριμένα πράγματα και τα θέλει άμεσα γιατί την πιέζει ο χρόνος, αυτό φοβίζει. Έπειτα ο κύκλος στενεύει όσο μεγαλώνεις, οι φίλοι παντρεύονται κάνουν οικογένειες και χάνονται, αν σ' αυτό συνυπολογίσεις και τη ζωή που κάνω, που είναι μια ζωή κλειστή καταλαβαίνεις πως οι πιθανότητες δεν είναι υπερ μου.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Είσαι ίσως το μοναδικό άτομο που μου λέει να μην πάρω άλλο ζώο (κι έχεις δίκιο) όλοι μου λένε να πάρω άλλο. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό, αν και μου λείπουν πολύ τα ζωάκια μου. Κάθε φορά που ένιωθα άσχημα, τα έπαιρνα αγκαλιά και μου περνούσαν όλα.
Δεν είναι πρώην μου αυτός που επικοινωνεί -κατα μια έννοια- με τον πρωην μου που χώρισα το 2013 δεν έχουμε επικοινωνία, όχι γιατί έχουμε κάτι μεταξύ μας, ούτε τσακωθήκαμε, ούτε υπάρχει κάτι άσχημο απλώς χαθήκαμε.
Αυτός είναι ο τύπος που έγινε το μπλέξιμο με την «φίλη» που και καλά ήθελε να μας γνωρίσει κτλ κτλ που είχα την απογοήτευση πριν γνωρίσω τον τελευταίο. Με ρωτάς «άν είχαμε καλή σχέση» δεν είχαμε καν σχέση απλώς είχαμε γνωριστεί στα social media είχαμε κοινούς φίλους σε κάτι ομάδες που συζητούσαμε για πολιτικά, έχουμε μιλήσει 2 φορές στο τηλέφωνο κι έχουμε βρεθεί μια φορά όλη κι όλη απο κοντά. Αυτό.
Στο ΙΕΚ είναι όλο πιτσιρίκια, πολύ γλυκά παιδιά όλα τους, τα αγαπάω και με αγαπούν, τα βοηθάω όσο μπορώ αλλά μέχρι εκεί. Παραπάνω δεν μπορεί να υπάρξει σχέση γιατί είναι 18 μέχρι 25 τα περισσότερα. Μόνο αυτή η κοπέλα που είναι στην ηλικία μου κι ευτυχώς δηλαδή γιατί έχω και έναν άνθρωπο να λέμε τα δικά μας.
Κοίτα, παρόλα τα προβλήματα τα ψυχολογικά ή υγείας εκτός απο τις περιόδους που είχα πέσει πολύ και είχα ακινητοποιηθεί όλο τον υπόλοιπο καιρό πάντα έβρισκα να κάνω κάτι. Έχω το καλό ότι μου αρέσει η μάθηση και δεν φοβάμαι να κάτσω στο θρανίο. Όπου υπήρχαν σεμινάρια κτλ έτρεχα. Αυτό είναι ίσως το μόνο που με σώζει. Προσπαθώ δηλαδή να δημιουργήσω κίνητρα, αυτό δεν σημαίνει πως τα καταφέρνω πάντα, ούτε ότι τα κάνω με χαρά. Είναι ο τρόπος μου για να κρατηθώ απο κάπου.
Ναι, ήταν πολύ άσχημο το τελευταίο γιατί ενεπλάκησαν και διάφορα άτομα άλλα. Δεν ήταν μόνο το μεταξύ μας.
Δεν φοβάμαι ν' αφεθώ, αφήνομαι όταν βρίσκω κάτι που με ενδιαφέρει, κάτι δύσκολο για μένα ούτε φοβάμαι να αγαπηθώ αλλα δεν αγαπιέμαι. Τουλάχιστον όχι απο εκεί που θέλω.
Φοβάμαι επειδή νομίζω ότι εγώ τα προκαλώ. Μου 'χει συμβεί 2-3 φορές και κυρίώς μου συμβαίνει με άντρες που θέλω πολύ και έχω ερωτευτεί. Επειδή θέλω πολύ να γίνει μου βγαίνει ένταση κι εκνευρισμός και ζήλια. Και το καταστρέφω.
Είναι πολύ πιθανόν και να μην τον βρώ, όσο μεγαλώνεις οι επιλογές λιγοστεύουν και γιατί οι άντρες προτιμούν μικρότερες γυναίκες που είναι και πιο χαλαρές, μια μεγαλύτερη γυναίκα ειδικά αν είναι ανύπαντρη θέλει πολύ συγκεκριμένα πράγματα και τα θέλει άμεσα γιατί την πιέζει ο χρόνος, αυτό φοβίζει. Έπειτα ο κύκλος στενεύει όσο μεγαλώνεις, οι φίλοι παντρεύονται κάνουν οικογένειες και χάνονται, αν σ' αυτό συνυπολογίσεις και τη ζωή που κάνω, που είναι μια ζωή κλειστή καταλαβαίνεις πως οι πιθανότητες δεν είναι υπερ μου.

---

Στο ζωο θα επιμεινω να μην παρεις γτ δενεσαι πολυ και ξερεις και εσυ οτι καποια στιγμη το ζωακι δεν θα υπάρχει.τωρα ειναι δικη σ επιλογη κατα ποσο θα παρεις η οχι,ισως καισ μια δυσκολη κατασταση να σ βοηθουσε δεν ξερω
Ωραια αμα ειναι αυτος λογικα ισως να ηθελε κατι παραπανω και να του αρεσες, νομιζα πως σ επερνε αυτος που εγραφες αν θυμαμαι καλα στο δ2ο μηνυμα σ οτι δεν ηξερες αν σ εχεο ερωτευτει.
Ναι δεν πειράζει ειναι μια ευκαιρια να κοινωνικοποιηθης ας ειναι πιτσιρικια,εσυ φλερταρε με τους καθηγητες :p :p
ΔΕν χρειαζεται να πετυχαινεις παντα ,λειτουργεις ομως πολυ σωστα και μπραβο που κινητικοποιησε και πηγαινεις και σ σεμιναρια δειχνει οτι προσπαθεις.
Οσοι ενεπλοκονται σ τετοια θεματα ειναι λογω ζηλειας.
Γτ νομιζεις οτι δεν αγαπιεσαι?δδυστυχως ο ερωτας δεν ειναι αμοιβαιος παντα.
Αμα σου συμβαινει με αντρες που θες πολυ κατι θα κανεις λαθος εσυ λογικα.ο εκνευρισμος και η ζηλεια σ ισως ειναι η κυριοτερη λογοι,κανενας δεν το αντεχει.Γιατι νομιζεις οτι σου βγαινουν αυτα τα συναισθηματα?Πρεπει να προσπαθεις ,δεν σ λεω να τα πνιγεις και να τα κρυβεις αλλα να αναρωτηθεις γτ συμβαινει αυτό γι αυτοπ καταστρεφεις τις σχεσεις σ.Εχεις ανασφαλειες?Φοβασαι μην βρει καποια καλυτερη απο εσενα?νιωθεις μειονεκτικα ?μπορεις να το εξηγησεις γιατι σ πιάνει αυτο?
Οι πιθανοτητες δεν ειναι υπερ σ ? μην αγχωνεσαι το αγχος ειναι λαθος,αλλα φροντισε να γινεις ανοικτος ανθρωπος και δοτικος.Αντρα μπορεις να γνωρισεις οπου και να εισαι,π.χ στο φουρνο ,στο περιπτερο,στον δρομο παντου.Και αμα δεν καταλαβαινει προσπαθησε να του το δειξεις...Δεν χρειαζεται να ειναι μονο απο τον κυκλο σ..
Ε καλα και εσυ αντρα στην ηλικια σ θα γνωρισεις τα ιδια δεν θα θελει?οικογενεια?Εγω ετσι νομιζω

[Ε καλα και εσυ αντρα στην ηλικια σ θα γνωρισεις τα ιδια δεν θα θελει?οικογενεια?] Εξαρτάται, πόσοι άντρες υπάρχουν στην ηλικία μου ανύπαντροι;; Οι περισσότεροι είναι είτε δεσμευμένοι, είτε χωρισμένοι με παιδιά που απλώς θέλουν να περνάνε καλά. Κι αυτό μπορεί να τους το προσφέρει μόνο μια πιτσιρίκα που και θα τους ανεβάσει το ηθικό αλλά και δεν θα θέλει παντριές κτλ ή μια γυναίκα που είναι επίσης χωρισμένη με παιδί και θέλει μια σχέση να περνάει κι εκείνη καλά. Έπειτα, η καρδιά δεν επιλέγει βάσει προδιαγραφών, δεν ερωτεύεσαι εκείνον που είναι διαθέσιμος απλώς επειδή είναι διαθέσιμος. Άσε που ένας άντρας που θέλει να κάνει οικογένεια θα επιλέξει μια πιο μικρή γυναίκα και για λόγους πρακτικούς, οι γυναίκες άλλωστε μετά τα 30 σκέφτονται πολύ το θέμα της οικογένειας. Όταν λοιπόν ένας 40άρης ή 45άρης ανύπαντρος θελήσει να κάνει οικογένεια γιατί να επιλέξει μια γυναίκα στην ηλικία του όταν μπορεί να επιλέξει κάποια 10 χρόνια μικρότερη;; Πόσο μάλλον μια γυναίκα που έχει και τα προβλήματα τα δικά μου. Εκτός πια κι αν μιλάμε για την περίπτωση που κάποιος σ' ερωτευτεί τόσο πολύ και θέλει εσένα και μόνο εσένα με όποιο κόστος και κάθε τρόπο. Αυτά... στις ταινίες όμως! Η πραγματικότητα είναι περισσότερο κυνική. Δυστυχώς οι γυναίκες είμαστε ρηγμένες σ' αυτή την περίπτωση επειδή όλα συνδέονται με την ικανότητα αναπαραγωγής κι έτσι έχει διαμορφωθεί μια νοοτροπία τέτοια που λειτουργεί εις βάρος μας. Πρώτα οι ίδιες οι γυναίκες βέβαια στηρίζουν αυτή τη λογική οι μητέρες, οι αδελφές που θα συμβουλέψουν τον άντρα να διαλέξει μια μικρότερη του γυναίκα κι έπειτα οι άντρες. Ένας άντρας πάλι μπορεί όποτε θέλει βλ. Βουτσάς ετών 85 και σύζυγος 36 και θα κάνουν και παιδί (γεροί να είναι οι άνθρωποι) απλά σου λέω για να ξέρεις πως έχει κι αποκλείεται να μην το έχεις δει κι εσύ στον περίγυρο σου.
Όχι, ευχαριστώ. Δεν θα ήθελα να φλερτάρω με τους καθηγητές μου, γιατί κι αυτός καθηγητής μου ήταν, κατα μια έννοια, αυτοί άλλωστε φλερτάρουν με τα κοριτσάκια έτσι κι αλλιώς. Έπειτα δεν θα ήθελα να γίνουν σχόλια και σούσουρο όπως έγινε στην προκειμένη γιατί κάτι τέτοιο θα με έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση. Άσε που είμαι και λίγο προληπτική μ' αυτά, δεν θέλω να ξέρουν οι άλλοι και να με σχολιάζουν, το θεωρώ κάτι σαν γρουσουζιά.
Σου γράφω λίγο περίεργες ώρες, το ξέρω, αλλά τα βράδια είναι πολύ δύσκολα αυτές τις τελευταίες μέρες. Εκεί νομίζω ότι μου βγαίνει το ψυχολογικό.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

[Ε καλα και εσυ αντρα στην ηλικια σ θα γνωρισεις τα ιδια δεν θα θελει?οικογενεια?] Εξαρτάται, πόσοι άντρες υπάρχουν στην ηλικία μου ανύπαντροι;; Οι περισσότεροι είναι είτε δεσμευμένοι, είτε χωρισμένοι με παιδιά που απλώς θέλουν να περνάνε καλά. Κι αυτό μπορεί να τους το προσφέρει μόνο μια πιτσιρίκα που και θα τους ανεβάσει το ηθικό αλλά και δεν θα θέλει παντριές κτλ ή μια γυναίκα που είναι επίσης χωρισμένη με παιδί και θέλει μια σχέση να περνάει κι εκείνη καλά. Έπειτα, η καρδιά δεν επιλέγει βάσει προδιαγραφών, δεν ερωτεύεσαι εκείνον που είναι διαθέσιμος απλώς επειδή είναι διαθέσιμος. Άσε που ένας άντρας που θέλει να κάνει οικογένεια θα επιλέξει μια πιο μικρή γυναίκα και για λόγους πρακτικούς, οι γυναίκες άλλωστε μετά τα 30 σκέφτονται πολύ το θέμα της οικογένειας. Όταν λοιπόν ένας 40άρης ή 45άρης ανύπαντρος θελήσει να κάνει οικογένεια γιατί να επιλέξει μια γυναίκα στην ηλικία του όταν μπορεί να επιλέξει κάποια 10 χρόνια μικρότερη;; Πόσο μάλλον μια γυναίκα που έχει και τα προβλήματα τα δικά μου. Εκτός πια κι αν μιλάμε για την περίπτωση που κάποιος σ' ερωτευτεί τόσο πολύ και θέλει εσένα και μόνο εσένα με όποιο κόστος και κάθε τρόπο. Αυτά... στις ταινίες όμως! Η πραγματικότητα είναι περισσότερο κυνική. Δυστυχώς οι γυναίκες είμαστε ρηγμένες σ' αυτή την περίπτωση επειδή όλα συνδέονται με την ικανότητα αναπαραγωγής κι έτσι έχει διαμορφωθεί μια νοοτροπία τέτοια που λειτουργεί εις βάρος μας. Πρώτα οι ίδιες οι γυναίκες βέβαια στηρίζουν αυτή τη λογική οι μητέρες, οι αδελφές που θα συμβουλέψουν τον άντρα να διαλέξει μια μικρότερη του γυναίκα κι έπειτα οι άντρες. Ένας άντρας πάλι μπορεί όποτε θέλει βλ. Βουτσάς ετών 85 και σύζυγος 36 και θα κάνουν και παιδί (γεροί να είναι οι άνθρωποι) απλά σου λέω για να ξέρεις πως έχει κι αποκλείεται να μην το έχεις δει κι εσύ στον περίγυρο σου.
Όχι, ευχαριστώ. Δεν θα ήθελα να φλερτάρω με τους καθηγητές μου, γιατί κι αυτός καθηγητής μου ήταν, κατα μια έννοια, αυτοί άλλωστε φλερτάρουν με τα κοριτσάκια έτσι κι αλλιώς. Έπειτα δεν θα ήθελα να γίνουν σχόλια και σούσουρο όπως έγινε στην προκειμένη γιατί κάτι τέτοιο θα με έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση. Άσε που είμαι και λίγο προληπτική μ' αυτά, δεν θέλω να ξέρουν οι άλλοι και να με σχολιάζουν, το θεωρώ κάτι σαν γρουσουζιά.
Σου γράφω λίγο περίεργες ώρες, το ξέρω, αλλά τα βράδια είναι πολύ δύσκολα αυτές τις τελευταίες μέρες. Εκεί νομίζω ότι μου βγαίνει το ψυχολογικό.

---

Απο οτι βλέπω το μεγαλυτερο προβλημα σ ,αυτο που σε ενοχλει πολύ ,ειναι μια σχεση με εναν ανθρωπο ο οποιος θα σ καταλαβαινει και θα εισται ερωτευμενοι,κανω λαθος η γι αυτο εχεις αγχωθη και στεναχωρεθει περισσοτερο?Νομίζω οτι επειδη δεν εχεις δημιουργησει μια οικογενεια ,ολο αυτο σου βγαινει σε πιεση.
Υπάρχουν αρκετοι δεσμευμενη και χωρισμενοι αλλά θα υπάρχουν και ανυπαντροι σιγουρα.
Δεν νομίζω οτι θελουν ολοι μικροτερες κοπέλες ,ειναι λάθος σκεψη,ισως να ειναι πιο ελκυστικες ,αλλα δεν νομιζω οτι σκεφτονται το ιδιο.Ειναι αναλογα αμα τυχεις τον ανθρωπο σου ,Δεν εχει σημασια η ηλικια.
Αυτος που σ στελνει μηνυματα για χρονια πολλα και τετοια σ αρεσε?
Οταν ο αλλος σ γνωριζει που θα ξερει τα προβληματα σ?αυτα τα λες πιο μετα, δεν τα λες στην αρχή
Για αρχη εσυ πρεπει να δεις τι θα κανεις με την καταθλιψη ,καλο θα σ εκανε ισως μια αγωγη για να βγεις απο την καταθλιψη, γτ εχω περάσει και ξερω πως ειναι αυτο το συναισθημα ,πολυ ασχημο.
Παντως εσεις οι γυναικες ,αμα θελεται βρισκεται αντρα πιο ευκολα απο οτι εμεις γυναικες,λιγο αμα δειξεται διαθεσιμοτητα ,αμεσως μαζευονται

Πολύ σωστά έχεις καταλάβει και ειδικά όταν βλέπεις τη μια φίλη σου ή γνωστή σου μετά την άλλη ακόμη και μικρότερης ηλικίας γυναίκες που δεν είναι ούτε πιο όμορφες, ούτε πιο πετυχημένες, ούτε πιο έξυπνες ή πιο καλοί χαρακτήρες να παντρεύονται και να κάνουν οικογένεια ενώ εσύ την ίδια στιγμή να δέχεσαι διαρκώς απόρριψη, πέφτεις ακόμη πιο πολύ. Σκέφτεσαι γιατί, τι διαφορετικό, τι παραπάνω έχουν οι άλλες. Αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι κάτι φταίει με σένα, δεν μπορεί να είναι λόγω τύχης. Ίσως να είναι λιγότερο συναισθηματικές οι άλλες, ίσως οι ανασφάλειες μου να μην με αφήνουν να είμαι χαλαρή κι ο άλλος να οσμίζεται τον φόβο απο μακριά, δεν υπάρχει πιο αντιερωτικό πράγμα απο μια γυναίκα χωρίς αυτοπεποίθηση, όσο όμορφη ή καλοβαλμένη κι αν είναι αν δεν μπορεί να το υποστηρίξει με την στάση της περνά την εικόνα της αποτυχημένης, της κακομοίρας κι αυτό δεν το θέλει κανέις. Ίσως πάλι να σκέφτονται πιο ρεαλιστικά, πιο πρακτικά, ίσως να συμβιβάζονται εγώ δεν αντέχω τους συμβιβασμούς, θέλω τον έρωτα, θέλω το παραμύθι, το όνειρο, το ρομάντζο. Δεν μπορώ να είμαι συμβατικά με κάποιον, αν και να σου πω την αλήθεια στη φάση που είμαι τώρα προκειμένου να έχω την ψυχική μου ισορροπία θα έκανα και αυτό. Μ' έχουν ταλαιπωρήσει πολύ οι έρωτες. Χρειάζομαι ηρεμία και γαλήνη. Απ' την άλλη σκέφτομαι μήπως στην πραγματικότητα δεν το θέλω να είμαι με κάποιον και να σκέφτομαι έτσι μόνο επειδή ψυχαναγκάζομαι απο το γεγονός ότι τι κάνουν όλοι οι άλλοι. Ίσως να θέλω μόνο τον ερωτικό σύντροφο αλλά όχι τη σχέση με την έννοια της δέσμευσης. Δεν ξέρω. Ότι πρέπει να το κάνω για μην δέχομαι κοινωνικό ρατσισμό. Οι περισσότεροι, κυρίως γυναίκες παντρεμένες, οι οποίες είναι πολύ αυτάρεσκη ράτσα με αντιμετωπίζουν λες και είμαι εξωγήινη. Με έχουν κάνει δηλαδή λόγω του γεγονότος ότι «δεν τα κατάφερα» να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια κι όχι μόνο αλλά είμαι και χωρίς σύντροφο τα τελευταία χρόνια να νιώθω σαν σκουπίδι. Τώρα σου γράφω αυτά, αύριο μπορεί να σου γράψω ότι είδα στο δρόμο ένα μωρό και έβαλα τα κλάματα που εγώ δεν έχω. Νομίζω πως αν είχε βρεθεί ένας σωστός σύντροφος ότι δεν θα υπήρχαν όλε αυτές οι σκέψεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να ζω άλλο όπως ζω, ότι δεν θέλω να είμαι άλλο μόνη μου κι ότι μου λείπει πολύ ένας σύντροφος.

Μου άρεσε και είχαμε και την ίδια ηλικία, έχω θέμα με την ηλικία δεν μπορώ ούτε τους μικρότερους, ούτε τους μεγαλύτερους μου 3 χρόνια κάτω, 4-5 χρόνια πάνω το πολύ αλλά δεν το προχωράει. Καλά, μην φανταστείς ότι στέλνεις και κάθε μέρα μηνύματα. Σε γιορτές και γενέθλια. Ούτε κι εγώ τον διεκδικώ όπως έκανα στην αρχή. Σκέφτομαι πως άν θέλει θα κάνει εκείνος την κίνηση. Είχε γίνει και το μπέρδεμα στην αρχή με την ηλίθια που ξενερώσαμε κι οι δύο άγρια και δεν μπορούμε να το ξαναβρούμε τώρα. Μπλοκάραμε. Σίγουρα είχε καταλάβει απο ένα σημείο και ότι υπάρχει ενδιαφέρον πλέον για κάποιον άλλον οπότε.... Αυτό όμως εμένα με κρατάει πίσω γιατί μου αφήνει πόρτα ανοιχτή ενώ στην ουσία δεν είναι. Δεν ξέρω πολλοί άνθρωποι μπορεί να το κάνουν και για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους, ότι «Να! αυτή είναι ακόμα εκεί και περιμένει» και να τους αρκεί αυτό.

Όταν σε γνωρίζει, δεν τα ξέρει αλλά ένας άνθρωπος που δεν περνάει καλά, έχει προβλήματα, δεν είναι καλά με τον εαυτό του φαίνεται. Φαίνεται απο τον τρόπο που μιλάει, ακόμη κι απ΄την ίδια την έκφραση του προσώπου του.

Μπα! μην το λες. Εξαρτάται τι μαζεύεται. Το να μου την πέσει ένας παντρεμένος ας πούμε που θέλει να ξεφύγει απο την ρουτίνα, κανένα πιτσιρίκι που με βλέπει σαν «τη γρια την κότα» ή κανένας συνταξιούχος που ψάχνει νοσοκόμα δεν σημαίνει ότι είναι κι επιλογή.

Πάντως έχεις δίκιο πως η κατάθλιψη είναι το πρώτο που πρέπει να αντιμετωπίσω. Όσο η διάθεση μου είναι χάλια, σίγουρα δεν βοηθά στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Νομίζω πάντως ότι περισσότερο κι απο τον σύντροφο που μου λείπει αυτό που μου κάνει περισσότερο κακό η έλλειψη αυτονόμιας και αυτάρκειας, το αίσθημα εξάρτησης απο τους άλλους γιατί όταν έμεινα χωρίς δουλειά εγκλωβίστηκα μέσα στο σπίτι, με τους δικούς μου κτλ. Αυτό με γύρισε πολύ πίσω και στη ζωή μου και ψυχολογικά.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Πολύ σωστά έχεις καταλάβει και ειδικά όταν βλέπεις τη μια φίλη σου ή γνωστή σου μετά την άλλη ακόμη και μικρότερης ηλικίας γυναίκες που δεν είναι ούτε πιο όμορφες, ούτε πιο πετυχημένες, ούτε πιο έξυπνες ή πιο καλοί χαρακτήρες να παντρεύονται και να κάνουν οικογένεια ενώ εσύ την ίδια στιγμή να δέχεσαι διαρκώς απόρριψη, πέφτεις ακόμη πιο πολύ. Σκέφτεσαι γιατί, τι διαφορετικό, τι παραπάνω έχουν οι άλλες. Αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι κάτι φταίει με σένα, δεν μπορεί να είναι λόγω τύχης. Ίσως να είναι λιγότερο συναισθηματικές οι άλλες, ίσως οι ανασφάλειες μου να μην με αφήνουν να είμαι χαλαρή κι ο άλλος να οσμίζεται τον φόβο απο μακριά, δεν υπάρχει πιο αντιερωτικό πράγμα απο μια γυναίκα χωρίς αυτοπεποίθηση, όσο όμορφη ή καλοβαλμένη κι αν είναι αν δεν μπορεί να το υποστηρίξει με την στάση της περνά την εικόνα της αποτυχημένης, της κακομοίρας κι αυτό δεν το θέλει κανέις. Ίσως πάλι να σκέφτονται πιο ρεαλιστικά, πιο πρακτικά, ίσως να συμβιβάζονται εγώ δεν αντέχω τους συμβιβασμούς, θέλω τον έρωτα, θέλω το παραμύθι, το όνειρο, το ρομάντζο. Δεν μπορώ να είμαι συμβατικά με κάποιον, αν και να σου πω την αλήθεια στη φάση που είμαι τώρα προκειμένου να έχω την ψυχική μου ισορροπία θα έκανα και αυτό. Μ' έχουν ταλαιπωρήσει πολύ οι έρωτες. Χρειάζομαι ηρεμία και γαλήνη. Απ' την άλλη σκέφτομαι μήπως στην πραγματικότητα δεν το θέλω να είμαι με κάποιον και να σκέφτομαι έτσι μόνο επειδή ψυχαναγκάζομαι απο το γεγονός ότι τι κάνουν όλοι οι άλλοι. Ίσως να θέλω μόνο τον ερωτικό σύντροφο αλλά όχι τη σχέση με την έννοια της δέσμευσης. Δεν ξέρω. Ότι πρέπει να το κάνω για μην δέχομαι κοινωνικό ρατσισμό. Οι περισσότεροι, κυρίως γυναίκες παντρεμένες, οι οποίες είναι πολύ αυτάρεσκη ράτσα με αντιμετωπίζουν λες και είμαι εξωγήινη. Με έχουν κάνει δηλαδή λόγω του γεγονότος ότι «δεν τα κατάφερα» να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια κι όχι μόνο αλλά είμαι και χωρίς σύντροφο τα τελευταία χρόνια να νιώθω σαν σκουπίδι. Τώρα σου γράφω αυτά, αύριο μπορεί να σου γράψω ότι είδα στο δρόμο ένα μωρό και έβαλα τα κλάματα που εγώ δεν έχω. Νομίζω πως αν είχε βρεθεί ένας σωστός σύντροφος ότι δεν θα υπήρχαν όλε αυτές οι σκέψεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να ζω άλλο όπως ζω, ότι δεν θέλω να είμαι άλλο μόνη μου κι ότι μου λείπει πολύ ένας σύντροφος.

Μου άρεσε και είχαμε και την ίδια ηλικία, έχω θέμα με την ηλικία δεν μπορώ ούτε τους μικρότερους, ούτε τους μεγαλύτερους μου 3 χρόνια κάτω, 4-5 χρόνια πάνω το πολύ αλλά δεν το προχωράει. Καλά, μην φανταστείς ότι στέλνεις και κάθε μέρα μηνύματα. Σε γιορτές και γενέθλια. Ούτε κι εγώ τον διεκδικώ όπως έκανα στην αρχή. Σκέφτομαι πως άν θέλει θα κάνει εκείνος την κίνηση. Είχε γίνει και το μπέρδεμα στην αρχή με την ηλίθια που ξενερώσαμε κι οι δύο άγρια και δεν μπορούμε να το ξαναβρούμε τώρα. Μπλοκάραμε. Σίγουρα είχε καταλάβει απο ένα σημείο και ότι υπάρχει ενδιαφέρον πλέον για κάποιον άλλον οπότε.... Αυτό όμως εμένα με κρατάει πίσω γιατί μου αφήνει πόρτα ανοιχτή ενώ στην ουσία δεν είναι. Δεν ξέρω πολλοί άνθρωποι μπορεί να το κάνουν και για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους, ότι «Να! αυτή είναι ακόμα εκεί και περιμένει» και να τους αρκεί αυτό.

Όταν σε γνωρίζει, δεν τα ξέρει αλλά ένας άνθρωπος που δεν περνάει καλά, έχει προβλήματα, δεν είναι καλά με τον εαυτό του φαίνεται. Φαίνεται απο τον τρόπο που μιλάει, ακόμη κι απ΄την ίδια την έκφραση του προσώπου του.

Μπα! μην το λες. Εξαρτάται τι μαζεύεται. Το να μου την πέσει ένας παντρεμένος ας πούμε που θέλει να ξεφύγει απο την ρουτίνα, κανένα πιτσιρίκι που με βλέπει σαν «τη γρια την κότα» ή κανένας συνταξιούχος που ψάχνει νοσοκόμα δεν σημαίνει ότι είναι κι επιλογή.

Πάντως έχεις δίκιο πως η κατάθλιψη είναι το πρώτο που πρέπει να αντιμετωπίσω. Όσο η διάθεση μου είναι χάλια, σίγουρα δεν βοηθά στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Νομίζω πάντως ότι περισσότερο κι απο τον σύντροφο που μου λείπει αυτό που μου κάνει περισσότερο κακό η έλλειψη αυτονόμιας και αυτάρκειας, το αίσθημα εξάρτησης απο τους άλλους γιατί όταν έμεινα χωρίς δουλειά εγκλωβίστηκα μέσα στο σπίτι, με τους δικούς μου κτλ. Αυτό με γύρισε πολύ πίσω και στη ζωή μου και ψυχολογικά.

---

Δεν Νομιζω να ειναι τοσο αντιερωτικο να βλεπεις μια γυναικα χωρις αυτοπεποιθηση,το χειροτερο ειναι να την βλέπεις αμειλιτη και ξυνη ,αμα εισαι δοτικη και ανοιχτη θα βρεις αυτα ειναι τα χειροτερα για μενα σ μια γυναικα.Μπορει το οτι δεν εχεις βρει μεχρι τωρα να ειναι μονο θεμα τυχεις ,δεν το ξερεις.Το οτι δεν εισαι χαλαρη και ζηλευεις ειναι το χειροτερο.Εγω προσωπικα δεν θα ηθελα μια κοπέλα που να μ εχει στην τσιτα ολη την ωρα ,θα ηθελα να ειναι χαλαρη και να αντιμετωπιζει τις καταστασεις ψυχραιμα.
Δεχεσαι οντως κοινωνικο ρατσιμο επειδη δεν εχεις συντροφο/οικογενεια?
Ναι καταλαβαινω οτι ποναει και αυτο να βλεπεις ολους τους αλλους γυρω σ ,να προχωρανε την ζωης τους και εσυ να μενεις στασιμος.
Οπως ζεις τωρα δεν θα αλλαξει λιγο με την δουλεια που περιμενεις?δεν θα σ βοηθησει και ψυχολογικα ολο αυτο?
Λογικο ειναι να θες ερωτα ,εναν συμβιβασμο τη να τον κανεις?καλυτερα μονη σ ,παρα με καποιον που δεν θες πραγματικα.

Κοιτα αυτουνου λογικα του αρεσες ,εαν θες μπορεις να του κανεις και εσυ την πρωτη κινηση και να του δειξεις ενδιαφερον, εχει καιρο που δεν εχεται ξαναμιλησει?Του ειχες δειξει καποιο σημαδι στο παρελθον?

Δεν φενεται παντα ,μπορεις να κρυψεις και τα προβληματα σ,αλλα τη σημασια εχει αυτο?αν καποιος σ αγαπησει η του αρεσεις δεν νομιζω να τον ενδιαφερουν τα προβληματα.

καλα δεν σ ειπα να μαζευονται τετοιοι :p, ενδιαφερον και προθυμια να δειξεις σ καποιον που σ αρεσει και σενα που για καποιους λογους να μην θελει να στο δειξει εσενα πρωτα.

Αγωγη στην καταθλιψη θα σ βοηθησει ,αν εκει στο κεντρο σ δωσουν αγωγη παρτην.Επισης να ξερεις οτι στην καταθλιψη βοηθαει πολυ να εχεις καποιο χομπυ και ο αθλητισμος.Γιατι δεν αρχιζεις να βγαινεις σε παρκα και να κανεις λιγο τρεξιμο?η καπιο χομπυ οπως ζωγραφικη η κατι αλλο?επειδη εχω περασει εμενα μ βοηθησε πολυ και ο αθλητισμος.

Η ελειψη αυτονομιας ειναι οτι χειροτερο.Και εγω οταν δεν εχω λεφτα να κανω κατι που θελω και πρεπει να ζηταω νιώθω ασχημα ,αλλα δυστυχως την ελλαδα την θεριζει η ανεργεια