Καλησπέρα σας, σας έχω απασχολήσει ενδελεχώς με το θέμα του χωρισμού μου με την πρώην κοπέλα μου, όποιος θέλει να το ξανά δει είναι εδώ πέρα το θέμα μου:http://www.e-psychology.gr/forum/thr...B5%CE%B9%CF%82
Λοιπόν καταρχάς είμαι 23 ετών και αυτή την εποχή βρίσκομαι στο πιο μεταβατικό στάδιο της ζωής μου. Πήρα το πτυχίο από τη σχολή μου, πριν λίγο καιρό, τώρα το Σεπτέμβριο θα μπω στρατό, ώστε να τελειώνει και αυτή η υποχρέωση, πρόσφατα χώρισα με τη κοπέλα μου, που ήταν και η πρώτη μου σχέση που έκανα ποτέ, και που ακόμα δε μπορώ να το ξεπεράσω, και συν τις άλλοις έχω και άγχος και αβεβαιότητα για το μέλλον, καθώς μετά το στρατό, πραγματικά δεν έχω ιδέα του τι θα κάνω στη ζωή μου.
Και όμως μέχρι πριν λίγους μήνες ήμουν στο καλύτερο στάδιο της ζωής μου: Γνώρισα τη κοπέλα μου, πήγα Εράσμους στο εξωτερικό και πέρασα πολύ όμορφα, γύρισα Ελλάδα, πήρα το Πτυχίο μου, ήμουν με τη κοπέλα μου δίπλα, και αυτό μου άρεζε, και ξαφνικά όλα μπούμπεραγκ.. Αιφνιδιαστικά τη χώρισα διότι πιεζόμουν, πέρασαν από τότε 2,5 μήνες και ακόμα ταλαιπωρούμαι και νιώθω τύψεις για όλο αυτό, πλέον έπαψαν να με ευχαριστούν οι δραστηριότητες που έκανα παλιότερα, και απλώς βγαίνω κάθε μέρα για καφέδες με φίλους ή αθλούμαι ώστε να μην σκέφτομαι. Νιώθω τύψεις γιατί ενώ θεωρώ πως έκανα τη σωστή επιλογή και έφυγα από τη σχέση, καθώς όπως θα έχετε διαβάσει και στο θέμα που είχα ανοίξει ένιωθα έντονη πίεση και δε περνούσα όμορφα, παρόλα αυτά ήθελα να κάνω περισσότερη υπομονή και να κρατήσω παραπάνω τη σχέση για να έβλεπα πως θα κυλούσε, αλλά λόγω απειρίας τη χώρισα, ενώ έχω τύψεις διότι από τον εγωισμό μου, τη κοπέλα 3 φορές τις έστειλα, και ενώ αυτή με ήθελε και είχε ελπίδες να τα ξανά βρούμε, εγώ πάντα κολλούσα και δε τα βρίσκαμε, με αποτέλεσμα και αυτή να χάσει τη καλή εικόνα που είχε για εμένα, και εγώ στεναχωριέμαι διότι φέρθηκα άσχημα, ενώ πραγματικά δεν είμαι τέτοιο παιδί. Τα παραπάνω με βαραίνουν πολύ. Νιώθω σαν να έχω χάσει τη χαρά της ζωής.. Τις περισσότερες ώρες κάθομαι με ένα απλανές βλέμμα και απλά σκέφτομαι.. Φίλους έχω αρκετούς, και ασχολίες και ευτυχώς σπίτι δε κάθομαι.. Προσπαθώ να κάνω πράγματα ώστε να ξεχνιέμαι, ωστόσο δε τα κάνω από τη καρδιά μου. Απλώς για να ξεχνιέμαι.. Εν κατακλείδι όλη αυτή η κατάσταση με ανησυχεί.. Διότι έρχονται και δύσκολες περίοδοι.. Πλέον τα αστεία τελείωσαν.. Στρατός και μετά ψάξιμο για δουλειά, ενώ ανησυχώ και για εμένα.. Δηλαδή πότε θα επανέλθω στα παλιά μου; Τότε που πραγματικά χαιρόμουν τη ζωή; Τότε που χαμογελούσα μέσα από τη ψυχή μου, και όχι καταναγκαστικά; Τότε που είχα όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον; Τότε που υπήρχα... Πλέον νιώθω σαν να μην υπάρχω... Και είμαι μόλις 23 χρονών.. Οι γονείς μου προσπαθούν να με στηρίξουν, αλλά δυστυχώς δε καταφέρνουν και πολλά.. Σκέφτομαι να πάω σε έναν ψυχολόγο, αλλά δε ξέρω αν αξίζει το κόπο.. Συγγνώμη αν σας κούρασα, ελπίζω να σας βοήθησα να καταλάβετε τι νιώθω!
Με εγκάρδιους χαιρετισμούς, Δημήτρης!
