ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥΣ...

Πάσχω από κατάθλιψη σχεδόν 25 χρόνια, εκ των οποίων άλλα ήταν καλύτερα και άλλα χειρότερα με αρκετά χρόνια να είμαι με φαρμακευτική αγωγή και παρακολούθηση από ψυχιάτρους.Ανάμεσά τους υπήρχαν απόπειρες αυτοκτονίας και νοσηλείες. Παρόλα αυτά κατάφερα να έχω μια οικογένεια με δυο παιδιά και μια πολύ καλή καριέρα με οικονομική άνεση και με κανέναν εκτός οικογένειας να μην ξέρει το πρόβλημα μου.Την άνοιξη του 2014 άρχισε η μεγάλη κατρακύλα, είχα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας και μετά από πολλές ημέρες νοσηλείας οδήγησε σε μια μεγάλη επέμβαση (ήταν ένας όγκος που έμοιαζε κακοήθης αλλά τελικά το προλάβαμε προτού εξαπλωθεί). Αυτή η ταλαιπωρία με τα νοσοκομεία επιβάρυνε πολύ την ψυχολογία μου και χρειάστηκε να νοσηλευτώ και σε ψυχιατρική κλινική πράγμα που έγινε για πρώτη φορά γνωστό και στη δουλεία μου αφού χρειάστηκε να λείψω για πολλούς μήνες με αναρρωτική άδεια. Το αποτέλεσμα ήταν να με πιέσουν από τη δουλεία ( ο μεγάλος διευθυντής που δεν ήθελε ανώτερο στέλεχος με κατάθλιψη) αλλά και ο σύζυγος μου (βλέποντας ότι ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση) να συνταξιοδοτηθώ πρόωρα. Το δέχτηκα γιατί ήμουν πολύ χάλια και τελείως αδύναμη.Το μεγαλύτερο μέρος των οικογενειακών εισόδων προέρχονταν από τη δουλεία μου κατά συνέπεια σήμερα με μια σύνταξη που είναι το 1/5 του μισθού που έπαιρνα, δάνεια να τρέχουν, παιδιά να σπουδάζουν έχω φτάσει σε κατάσταση απελπισίας. Έχω στείλει παντού βιογραφικά (γιατί έχω προσόντα και πτυχία) αλλά ο κλάδος που εργαζόμουν με την κρίση έχει "τελειώσει ". Ζήτησα να δουλέψω ακόμα και εργάτρια σε εργοστάσιο αλλά μου είπαν ότι δεν έχω εμπειρία και επιπρόσθετα είμαι μεγάλη (45 ετών). Φοβάμαι ότι το σπίτι μου θα βγει σε πλειστηριαμό και το χειρότερο τα παιδιά μου ήταν καλομαθημένα και ότι και να τους εξηγώ για την πραγματικότητα τώρα δεν το δέχονται και συνεχίζουν να απαιτούν και να με λένε "άχρηστη", "ηλίθια" και "άρρωστη" και ότι για όλα φταίω εγώ.Συγνώμη που σας ζάλισα όμως δεν αντέχω άλλο και δεν έχω κανέναν που να μπορώ να μιλήσω. Ευχαριστώ

Αγαπητη Αννα , ειμαι λιγο μεγαλυτερος σου , ανυπαντρος , εχω γνωση πληρη της καταστασης , οικονομολογος , δεν εχω οικ. προβληματα , οποτε εχω μια διαυγεια σκεψεως ...................συμπασχω με ανθρωπους σαν εσενα , το μονο που μπορω να κανω , κατανοω το προβλημα σου απολυτως , εχω φιλο που βρισκεται σε παρομοια κατασταση , να σου παρουν το σπιτι ομως , το βλεπω εξαιρετικα δυσκολο , θα εισαι η πρωτη , θα εχουμε ταραχες αν συμβει κατι τετοιο ............. μην δεχεσαι κριτικη απ τα παιδια σου , κοψτους το , μανα εισαι βεβαια , αλλα που και που , θελουν μαζεμα και αυστηροτητα τα παιδια ................ για δουλεια εδω , πολυ δυσκολο , αλλα εντοπιζω το προβλημα στην σταση των παιδιων , και τανηψια μου ειναι καλομαθημενα , γυρω στα 18 , αλλα τα εχουμε με τον πατερα μου πολυ μαζεμενα , δεν τολμανε να πουνε κουβεντα , επετρεψε μου να πω οτι εισαι πολυ χαλαρη μαζι τους .............δεν μπορω να προσθεσω κατι , παρα οτι αυτη η κατασταση , η οικονομικη , δεν μπορει να συνεχιστει , κλυδωνιζεται ολη η Ευρωπη , καπου κοντα ειναι η διεξοδος .................μην χανεις την ελπιδα σου ......Αγγελος ..

Εγω ακομα δεν μπορω να μιλησω για οικονομικα θεματα θα σου ομως ειτε να αγνεις τα παιδια σου ειτε να τα μαζεψεις βεβαια εαν ειναι μεγαλα οπως ειπες και σπουδαζουν αυτο δεν ειναι ευκολο και αγγιζει τα ορια του αδυνατου σε εκεινη την περιπτωση απλα αγνοησετα ναι ειναι δυσκολο αλλα ειναι ο μονος τροπος να τους δειξεις οτι πρεπει να κανουν κατι δεν θα τους ταιζουν για παντα πι γονεις τους

Δεν μας ζαλισες καθολου, για αυτο ειναι το φορουμ, να εχουμε καπου να μιλησουμε...
Εγω εχω τα μισα σου χρονια και θελω να ξερεις οτι σε θαυμαζω πολυ. Τοσα χρονια το παλευεις και εχεις πετυχει -χωρις να καταλαβαινει κανεις τι σταυρο κουβαλας- τοσα αξιολογα πραγματα, μια καριερα, μια οικογενεια και μαλιστα να την στηριζεις με το δικο σου εισοδημα κυριως απο οτι περιγραφεις και συν τοις αλλοις, εγω βλεπω στα λογια σου ασχετως καταθλιψης μια πολυ δυνατη γυναικα, που παει στον αδη και γυριζει και μετα ψαχνει για δουλεια σα να μη συμβαινει τιποτα.. Αν δεν ειναι αυτο δυναμη και επιμονη τοτε δεν ξερω τι ειναι. Οι συνθηκες στην αγορα εργασιας δυστυχως ειναι χαλια και δεν βοηθουν με τη ψυχολογικη μας κατασταση, αυτο που σε ριχνει τωρα και σε ανησυχει αν καταλαβα καλα ειναι που δυσκολευεσαι να συντηρησεις εναν συγκεκριμενο τροπο ζωης που ειχε συνηθησει η οικογενεια σου;
Εν μερει αν τους ειχες μαθει ολους να βασιζονται τοσο καιρο πανω σου λογικο ειναι να τους κακοφαινεται...ωστοσο δικαιουσαι και εσυ μια ξεκουραση, να αισθανθεις καλα εσυ, ισως ειναι και μια ευκαιρια να κανεις πραγματα που τοσα χρονια δεν μπορουσες και να φροντισεις περισσοτερο την ψυχικη σου υγεια, να βρεις λιγη ηρεμια, αρκει να μη παραιτηθεις σε μια μουντη καθημερινοτητα και να μη παρατησεις τον εαυτο σου τωρα που δεν εργαζεσαι.
Υπαρχει συζυγος η ειστε μονογονεικη οικογενεια; Επειδη δεν ανεφερες κατι θα υποθεσω οχι. Αλλα και παλι ειπες το μεγαλυτερο μερος των οικογενειακων εσοδων ηταν απο τη δουλεια σου, δεν ηταν το μοναδικο εσοδο και ανεφερες οτι πριν υπηρχε ανεση. Αρα δεν ειναι αδυνατο να συντηρηθει αν οχι αυτο το σπιτι σου ενα σπιτι, αν οχι αυτος ο τροπος ζωης τοτε ενας αξιοπρεπης τροπος ζωης...με λιγα λογια κακοφαινεται ναι, αλλα δεν θα κατσετε να πεθανετε κι ολας, μην πτοεισαι, δεν πιστευω οτι εργατικοι ανθρωποι σαν εσενα πανε χαμμενοι, θα βρεις καποια ακρη η δουλεια. Δεν εχω καποιο καλο επιχειρημα ειναι η αληθεια αλλα για καποιο λογο το πιστευω πολυ αυτο. Τα παιδια σου με συγχωρεις που το λεω επειδη ειναι παιδια σου αλλα ειναι για σφαλιαρες, δεν ηξερα αν πρεπει να το πω αλλα η αληθεια να λεγεται. Δεν φταις ουτε εσυ, ουτε η καταθλιψη σου, ουτε αχρηστη εισαι, ουτε η ατιμη κοινωνια φταιει και η κατασταση με τις δουλειες, μου φαινεται πως απλα ειναι κακομαθημενα απο οσα μου περιγραφεις... Συγνωμη που παιρνω το θαρρος να στο πω αλλα αυτο βλεπω. Καλα εκανες που ειχες την ανεση να τα παιρνουν ολα στο πιατο και να απαιτουν κι αλλα, ωστοσο δεν δικαιολογειται να κατηγορουν εσενα τωρα και πρεπει να ταρακουνηθουν και να προσγειωθουν λιγο στην Ελλαδα του 2016. Ειναι μεγαλα και δεν τους οφειλεις τιποτα πια περα απο οση στηριξη που μπορεις να τους προσφερεις για οσο σπουδαζουν. Αφου εσυ εισαι "αχρηστη" και αυτα χρησιμα ας βρουν μονα τους την ακρη να δουν τι εστι βερυκοκο. Εσυ εκανες και κανεις το μητρικο σου καθηκον. Σορυ και παλι αλλα ψιλοκαραφλιασα με τη συμπεριφορα τους.
Απο εκει και περα δεν φταις για τιποτα πραγματικα, οι συνθηκες ειναι που σε ριχνουν, και καταθλιψη να μην ειχες και παλι δεν θα ηταν ολα ροδινα, ολοι βιωνουν γερα στραπατσα αυτη τη περιοδο...τουλαχιστον δεν ξερω αν ειναι παρηγορο, αλλα δεν εισαι μονη σου σε αυτο. Σου ευχομαι να εισαι γερη και δυνατη και να φροντιζεις τον εαυτο σου...

Εγώ είμαι τριάντα τέσσερα δουλεύω από τα δεκαπέντε και τα τελευταία δέκα χρόνια με κατάθλιψη ή τι σκάτα έχω θα στο πω απλά και σκληρά όπως το ζω τα παιδιά πρέπει να μάθουν τι είναι ζωή από τη στιγμή που είναι πάνω από δεκαοχτώ να πάνε να δουλέψουν εγώ μαλακάς ήμουν και σπούδαζα και δούλευα θα στο πω αλλά δε θα γίνεις εσύ κομμάτια για να κάθονται τα κακομαθημένα καταρχάς έτσι τους κακομαθαίνουν και πάνε σε μια δουλειά και δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα τα λεφτά κουκλίτσα μου που βγάζεις είναι δικά σου κι άμα θες τα δίνεις άμα θες τα βάζεις φωτιά και τα καις μέχρι ένα σημείο είσαι υποχρεωμένη εντάξει αλλά όπως το πάνε αυτοί θα σε πεθάνουν για την καλοπέραση όχι κουκλίτσα μου δε στα μάθανε καλά τα γράμματα
Φιλικά κι ας νευρίασεις

Τέσσερα άτομα από εφτακοσια ευρώ να το τριχιλιαρο εν μεσω κρισης αλλά το πρόβλημα σου δεν είναι οικονομικό δεν συνεχίζω γιατί νευρίασα

Quote:

---

Originally Posted by elis

Τέσσερα άτομα από εφτακοσια ευρώ να το τριχιλιαρο εν μεσω κρισης αλλά το πρόβλημα σου δεν είναι οικονομικό δεν συνεχίζω γιατί νευρίασα

---

Ελα ενταξει elis δεν ξερουμε αν ειναι τεσσερα τα ατομα επισης δυσκολο να βρουν ολοι δουλεια επισης δεν υπαρχει περιπτωση να ειναι 700 ευρω, οχι για τα νεοτερα μελη τουλαχιστον, τα μισα καλα θα ηταν...εκτος αυτου σπουδαζουν τα παιδια και δεν ξερουμε τι γινεται στην οικογενεια, μονο υποθεσεις μπορουμε να κανουμε, ουτε τα οικονομικα ολων μπορουμε να λυσουμε, σημασια εχει η ψυχικη υγεια και ηρεμια της AN NA...ας μπει οποτε μπορει ας μας πει οτι ειναι καλα και μονο αυτο εχει σημασια.

Καλά και τα μισά να βγάλουν πάλι κέρδος είναι αυτόι είναι στο άλλο άκρο είχαν όλες τις ανέσεις για χρόνια και τώρα που αρρώστησε ο γονέας τον κατηγορούν θα σου πω μια αλήθεια και εμείς το πάθαμε αυτό δηλαδή είχαμε κάποια άνεση και φάγαμε παπάρα θα σου πω τι έγινε ευτυχώς εγώ και ο αδερφός μου θέλαμε να βγάλουμε τα δικά μας λεφτά και αρχίσαμε να δουλεύουμε παρόλο που σπουδάζαμε εκεί κατάλαβαμε ότι τα λεφτά δε χαρίζονται κι ότι πολλά είχαμε εγώ προσωπικά με εφτάκόσία το μήνα ήμουν βασιλιάς γύρισα όλη την Ελλάδα αλλά ήξερα πως βγαίνουν τα χρήματα τώρα ζω με πεντακόσια πάλι δεν παραπονιέμαι πάλι καλά περνάω αλλά πλέον εκτιμάω και το ένα ευρώ είναι ο καφές μου γι αυτό λέμε να βγουν να δουλέψουν να καταλάβουν να μην μιλάνε κι εγώ ήμουνα καλός υπάλληλος τα πιάνα κατευθείαν αυτά που έκανα όταν ήμουνα μικρός

Και για να στο τελειώσω όταν το μεροκάματο ήταν τριάντα τριάντα πέντε ευρώ εγώ έπαιρνα είκοσι με ένα εικοσαρικακι ήμουνα βασιλιάς ότι ήθελα έκανα βόλτες ποτά τα πάντα ότι κάνουν τώρα οι υψηλομισθοί των εφτακοσιων αλλά ήξερα πως βγαίνουν τα χρήματα και τα πονούσα πριν πάρω κάτι το έψαχνα ψηνόμουν μ άρεσε βόλτες άπειρες αλκοόλ καράβια με ένα εικοσάρικο

Σας ευχαριστώ όλους σας από τα βάθη της καρδιάς μου για τις απαντήσεις και το χρόνο σας που ξοδέψατε μαζί μου. Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά μου είναι κακομαθημένα (19 και 16 ετών)αλλά γι αυτό φταίω αποκλειστικά εγώ. Λόγω των ψυχιατρικών προβλημάτων που είχα, ήμουν πολύ απόμακρη και στην ουσία απούσα από το μεγάλωμα τους.Είχα προσλάβει μια κυρία από τότε που γεννήθηκε ο μικρότερος και αυτή ουσιαστικά έκανε όλα τα καθήκοντα της "μαμάς" στο σπίτι. Ο γιος μου όταν ήταν μικρός την φώναζε και μαμά και εγώ έκλαιγα απαρηγόρητη.Την λατρεύουν τα παιδιά μου ενώ για εμένα έχουν την χειρότερη γνώμη και μερικές φορές με πληγώνουν τόσο που δείχνουν ότι με μισούν. Τώρα που έπρεπε να απολύσω την κυρία που αναφέρω παραπάνω, ο γιος μου νιώθει ότι χάνει την "μαμά του " και προσπαθεί να με εκδικηθεί με κάθε τρόπο. Το θέμα είναι ότι έχει δίκαιο γιατί λόγω της δικής μου "ψυχιατρικής αναπηρίας" τόσα χρόνια δεν μπόρεσα να είμαι ΜΑΜΑ. Όταν ήμουν 23 χρονών και λίγες ημέρες πριν παντρευτώ, ο πατέρας μου είπε στον μέλλοντα σύζυγο μου ότι οι ψυχίατροι που με παρακολουθούσαν πίστευαν ότι δεν έπρεπε να κάνω παιδιά γιατί δεν θα μπορούσα να τα μεγαλώσω σωστά. Τότε είχα θυμώσει πάρα πολύ με τον πατέρα μου και έκανα μήνες να του ξαναμιλήσω αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο. Το λάθος είναι μόνο δικό μου και εγώ πρέπει να πληρώσω τις συνέπειες τόσων χρόνων και όχι τα παιδιά μου.....Ευχαριστώ και πάλι

Από μένα συχωρεμένη γιατί κι εγώ δε θα κάνω παιδιά από επιλογή γι αυτό και όποια κοπέλα γνωρίζω τις το λέω κατευθείαν για να φεύγουν όσοι είναι και να μένουν αυτοί που πρέπει έχεις καιρό να σε αγαπήσουν τα παιδιά σου μη βιάζεσαι αρκεί να θέλεις και να τα αγαπήσεις κι εσύ από μέσα σου όχι για να τα έχετε καλά απλά κάτσε εδώ να λες ότι θέλεις πάντως είμαστε καλή παρέα

Εμένα η μάνα μου όταν είμαστε μικρά ξέρεις τι μας έκανε? Τρώγαμε τρεις μέρες το ίδιο φαΐ δηλαδή έκανε μία κατσαρόλα μέχρι να τελειώσει πρωί μεσημέρι βράδυ μέχρι να τελειώσει έτσι μεγαλώσαμε μην νομίζεις δηλαδή κι εγώ ότι είχα την τέλεια ζωή

Quote:

---

Originally Posted by AN NA

Σας ευχαριστώ όλους σας από τα βάθη της καρδιάς μου για τις απαντήσεις και το χρόνο σας που ξοδέψατε μαζί μου. Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά μου είναι κακομαθημένα (19 και 16 ετών)αλλά γι αυτό φταίω αποκλειστικά εγώ. Λόγω των ψυχιατρικών προβλημάτων που είχα, ήμουν πολύ απόμακρη και στην ουσία απούσα από το μεγάλωμα τους.Είχα προσλάβει μια κυρία από τότε που γεννήθηκε ο μικρότερος και αυτή ουσιαστικά έκανε όλα τα καθήκοντα της "μαμάς" στο σπίτι. Ο γιος μου όταν ήταν μικρός την φώναζε και μαμά και εγώ έκλαιγα απαρηγόρητη.Την λατρεύουν τα παιδιά μου ενώ για εμένα έχουν την χειρότερη γνώμη και μερικές φορές με πληγώνουν τόσο που δείχνουν ότι με μισούν. Τώρα που έπρεπε να απολύσω την κυρία που αναφέρω παραπάνω, ο γιος μου νιώθει ότι χάνει την "μαμά του " και προσπαθεί να με εκδικηθεί με κάθε τρόπο. Το θέμα είναι ότι έχει δίκαιο γιατί λόγω της δικής μου "ψυχιατρικής αναπηρίας" τόσα χρόνια δεν μπόρεσα να είμαι ΜΑΜΑ. Όταν ήμουν 23 χρονών και λίγες ημέρες πριν παντρευτώ, ο πατέρας μου είπε στον μέλλοντα σύζυγο μου ότι οι ψυχίατροι που με παρακολουθούσαν πίστευαν ότι δεν έπρεπε να κάνω παιδιά γιατί δεν θα μπορούσα να τα μεγαλώσω σωστά. Τότε είχα θυμώσει πάρα πολύ με τον πατέρα μου και έκανα μήνες να του ξαναμιλήσω αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο. Το λάθος είναι μόνο δικό μου και εγώ πρέπει να πληρώσω τις συνέπειες τόσων χρόνων και όχι τα παιδιά μου.....Ευχαριστώ και πάλι

---

Προσπαθησε τουλαχιστον να δημιουρηγσεις μια σχεση τωρα ,αζι τους οχι δεν θα γινεις η μαμα τους αλλα δεν θα ειστε αντιπαλοι εξηγησε τα προβληματα που εχεις τα παοδια ειναι αρκετα μεγαλα ωστε να καταλαβουν

Κοίταξε συνήθως τα παιδιά αγαπάνε τους γονείς όσο είναι μικρά και μετά την εφηβεία δε θέλουν να τους δούνε εσύ είσαι σε αυτό το κομμάτι ακριβώς μετά παίρνανε τα χρόνια κι αφού τα παιδιά πάθουν και μάθουν μετά ξανά αγαπάνε τους γονείς όπως έκανες εσύ με τον πατέρα σου όπως έκανα κι εγώ με τον δικό μου και μην κοιτάς τις παροχές τα παιδιά είναι πάντα αχάριστα να κοιτάς την αγάπη την αληθινή αυτή που βγαίνει από μέσα σου αυτή να κοιτάξεις εκεί να πονέσεις κι όχι στα χρήματα τα χρήματα σήμερα είναι αύριο δεν είναι η αγάπη είναι για πάντα εκεί να επενδύσεις κι αν δεν σε αγαπούν αυτά εσύ να τα αγαπάς και κάποτε θα καταλάβουν θα σου πω μια ιστορία γνώρισα άτομο στην ηλικία σου που ο πατέρας του τον έδερνε μικρό τέλος πάντων δεν τα πήγαιναν καλά μόλις πέθανε ο πατέρας του όλο αυτόν ζητούσε έτσι είναι η ζωή τα παιδιά να είναι αχάριστα και να μην εκτιμούν