Κατάθλιψη

Γεια σε όσους διαβάζουν αυτό το topic θα μπω κατευθείαν στο πρόβλημα που έχω. Είμαι 18 χρόνων και ειμαι σπουδαστής σε ΙΕΚ μάγειρας τελείωσα το πρώτο έτος της σχολής και περνάω την πρακτική μου σε ενα ξενοδοχειο. Δουλεύω εδω και μια εβδομάδα και απο τότε δεν μπορω να βρω τον εαυτό μου. Ξυπνάω καθε πρωι και δεν μπορω να φαω(οταν φέρνω κατι μπροστά στο στόμα μου προκαλεί εμετό) στην δουλειά δεν κουράζομαι καθόλου και ουτε κατι δυσκολο κανω απλα κόβω, αλλα σκέφτομαι συνέχεια την μητέρα μου και αυτο δεν με αφήνει ησυχο ολη την διάρκεια του 8ωρου. Δεν ξερω ειναι μπορει επειδη ειμαι πρώτη φορα μόνος και δουλεύω επειδη πάντα ήμουνα στην δουλειά με την μητέρα μου και την βοηθούσα. Αρχίζουν και μου ερχοναι πολλές ερωτήσεις στο μυαλό μου και θελω να τα παρατήσω αλλα ξερω πως πρεπει να βοηθήσω την οικογένεια μου οικονομικά σε αυτές τις δύσκολες μερες, αυτο ειναι το μονο που με κρατάει στην δουλειά. Έρχομαι λειπων σπιτι και αρχιζω και κλαίω με τις ωρες. Οι γονεις μου ειναι και εδω μαζι μου αλλα μένουν σε διαφορετικό σπιτι(μακριά απο την δουλειά που ειμαι).Εχω ρεπό κάθε Σάββατο και μπορω να πηγενω σπιτι τους και να μένω εκει τα σαββατα, αλλα δεν με βοηθαει αυτο. Εαν υπαρχει κανεις που εχει περάσει τίποτα τέτοιο η ξέρει πως μπορω να το αντιμετωπίσω αυτο σας παρακαλώ γράψτε.
Τα έγραψα όπως νανε επειδη δεν μπορω ουτε να συγκεντροθω σε τίποτα αυτήν την στιγμη ετσι όπως ειμαι. Ευχαριστω

Καταρχάς μην ανησυχείς είναι κάτι που συνηθίζεται συγχαρητήρια για την επιλογή σου να δουλέψεις από τόσο μικρός εγώ πάλι όταν ήμουν στην ηλικία σου όλο μαλακές έκανα οπότε καταλαβαίνω κάτσε εδώ να σου κάνουμε παρέα μέχρι να γνωρίσεις με τα παιδιά εκεί είναι δύσκολο αυτό που κάνεις και όλο αυτό είναι επειδή είσαι ακόμα μικρός μη νομίζεις δηλαδή ότι έχεις κάτι κάτσε εδώ και συζητά ότι σε απασχολεί

Ισως επειδη ανελαβες την ευθυνη του εαυτου σου και βιωνεις και τον αποχωρισμο ( απο εφηβος με γονεις ) μονος να χρειαζεσαι λιγο περισσσοτερο χρονο μεχρι να προσαρμοστεις στα νεα δεδομενα.
Το κλαμμα ναι μεν ειναι δεικτης στεναχωριας αλλά εκτονωνεις την πιεση την εσωτερικη που αισθανεσαι.
Το ζητημα ειναι βρεις κατι θετικο, να γνωρισεις ενα νεο ατομο, να βρεις κατι που να σου φτιαχνει τη διαθεση μεσα στην ημερα, να καταλαβαινεις εαν αισθανεσαι συναισθηματικο κενο ή σκεφτεσαι μονον αρνητικα.
Πολλα ζηταω, ναι... αλλά ειναι ενας μπουσουλας. Διαφορετικα απευθυνεσαι σε ενα δωρεαν ΚΨΥ κλεινεις ραντεβου μιλας και σου λεει και ενας ειδικος την δικη του γνωμη.

Παντως ειναι ανθρωπινα και φυσιολογικα σταδια...

Μετακόμισες για να εργαστείς? Άλλαξες μήπως πόλη? Υπάρχει μία ψυχολογική πάθηση για την αλλαγή περιβάλλοντος. ίσως κάποιος πιο ειδικός να σου πει.

Μετακόμισα για να ειμαι δίπλα στην δουλειά και να μην με πηγενουν καθε μερα με το αμάξι. Δεν νομιζω να φταίει το περιβάλλον, απλα μπορει να ειναι αυτο που δεν εχω συνηθίσει ακομα να ειμαι μόνος μου, ειναι μόλις η πρώτη φορά και κατευθείαν σε μεγάλο ξενοδοχείο που δεν ξερω κανενα και ολα αυτά μαζι με πιέζουν. Ρωτάω φίλους που σπουδάζουν μακριά απο τα σπίτια τους το εαν τους ενωχλισε το οτι έφυγαν απο το σπιτι, κανένας δεν ειχε πρόβλημα σαν το δικο μου. Δεν ξερω μπορει όντως να ειναι θεμα χρόνου ολα αυτά.

Κάθε μέρα όλο και χειρότερα!! Σημερα ξύπνησα με πόνους σε ολο το σώμα και με την σκέψη δεν μπορω αλλο να δουλεύω και θελω να πεθάνω. Ειναι ολα τοσο δύσκολα!! Δεν μπορω δουλεύω 1 εβδομάδα και εχω μονο αρνητικές σκέψεις για αυτήν την ζωή πια!!

Πιστεύω πως φταίει οτι είσαι μακριά απο το σπίτι σου. Καλό θα ειναι αν δεις έναν ειδικό μήπως και σου φύγει το στρες.

Quote:

---

Originally Posted by kostas97

Κάθε μέρα όλο και χειρότερα!! Σημερα ξύπνησα με πόνους σε ολο το σώμα και με την σκέψη δεν μπορω αλλο να δουλεύω και θελω να πεθάνω. Ειναι ολα τοσο δύσκολα!! Δεν μπορω δουλεύω 1 εβδομάδα και εχω μονο αρνητικές σκέψεις για αυτήν την ζωή πια!!

---

αυτο που περιγραφεις ειναι καταθλιψη ναι.. αν δεις οτι συνεχιζεται κ δεν γινεται καπως καλυτερο..προτεινω να δεις εναν ειδικο..θα σε βοηθησει πολυ! θα δεις την ζωη με αλλα ματια..θα εισαι ξενοιαστος να χαρεις..
υποψιαζομαι λιγο ενοχουλες απο την αποκοπη απο την μητερα..το χω νιωσει κ γω..
οταν αποκοβομαστε απο τους γονεις σε αυτες τις ηλικιες ειναι πιθανον να νιωσουμε καπως ενοχες..ενδομυχα..οχι συνειδητα.
μην ταλαιπωρεισαι αδικα κ χανεις κ καιρο..καλο ειναι να πας σε εναν ειδικο νασε καθοδηγησει..δεν ειναι δυσκολο...δυσκολο ειναι αυτο που παιρνας τωρα..
η καταθλιψη εμφανιζεται παντως στις ηλικιες 17-18 χρονων..για πρωτη φορα..
οποτε δρασε..κανε κατι γι αυτο..μη μενεις με σταυρωμενα χερια.

Quote:

---

Originally Posted by anxious4ever

αυτο που περιγραφεις ειναι καταθλιψη ναι.. αν δεις οτι συνεχιζεται κ δεν γινεται καπως καλυτερο..προτεινω να δεις εναν ειδικο..θα σε βοηθησει πολυ! θα δεις την ζωη με αλλα ματια..θα εισαι ξενοιαστος να χαρεις..
υποψιαζομαι λιγο ενοχουλες απο την αποκοπη απο την μητερα..το χω νιωσει κ γω..
οταν αποκοβομαστε απο τους γονεις σε αυτες τις ηλικιες ειναι πιθανον να νιωσουμε καπως ενοχες..ενδομυχα..οχι συνειδητα.
μην ταλαιπωρεισαι αδικα κ χανεις κ καιρο..καλο ειναι να πας σε εναν ειδικο νασε καθοδηγησει..δεν ειναι δυσκολο...δυσκολο ειναι αυτο που παιρνας τωρα..
η καταθλιψη εμφανιζεται παντως στις ηλικιες 17-18 χρονων..για πρωτη φορα..
οποτε δρασε..κανε κατι γι αυτο..μη μενεις με σταυρωμενα χερια.

---

Σε ποιον ειδικό μπορω να παω, ποιος θα με βοηθήσει ?

Ενας μηνας πέρασε αλλα ακομα δεν μπορω να ειμαι μακρυά απο τους γονεις και συνεχίζω να κλαίω καθε μερα. Τους βλέπω μια φορα την βδομάδα αλλα δεν με πολυ βοηθαει αυτο, θελω καθε μερα!!!!!!!! Σε αυτήν την κατάσταση που ειμαι αυτήν την στιγμή δεν εχω όρεξη για τίποτα παρα μονο να θελω να δω τους γονεις μου. στην δουλειά ειμαι σαν ρομπότ απλα κανω οτι μου λένε δεν μπορω ουτε να μιλήσω με κανέναν. εχω κανει φίλους αλλα δεν εχω όρεξη ουτε να κανω παρέα μαζι τους, το μονο που θελω ειναι να εχω τους γονεις μου δίπλα μου και τίποτα αλλο. Οι γονεις μου απο οτι καταλαβα θελουν να με απομακρύνουν απο αυτούς, τους εχω πει πολλές φορες οτι θελω να μένω μαζι τους αλλα μου λενε οχι. Δεν καταλαβαίνω γιατι ομως??

Το όνειρο μου ειναι να χτισω ενα σπιτι στο οποιο θα μένουμε ολοι μαζι και να μην χρειάζεται να δουλεύει κανεις απο την οικογένεια μου!

Ολα αυτά με οδηγούν στο ερώτημα "Πως μερικοί άνθρωποι εχουν χρήματα χωρις καν να δουλεύουν" Σε 3ης μήνες τελειώνει η πρακτική μου ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και θα μπορέσω να ειμαι με τους γονεις μου καθε μερα, αλλα μετα το ξανα σκέφτομαι και λεω το επόμενο καλοκαίρι θα ειναι πάλι το ίδιο. Για αυτο και περιμενω μεχρι που θα φράση η στιγμη που θα μπορέσω να πραγματοποιησω το όνειρο μου για να ζούμε ολοι σε ενα σπιτι και να μην χρειάζεται να δουλεύει κανένας παρα εμένα.

Δεν έχεις τίποτα καλό σου κάνουν οι γονείς σου

Quote:

---

Originally Posted by kostas97

Οι γονεις μου απο οτι καταλαβα θελουν να με απομακρύνουν απο αυτούς, τους εχω πει πολλές φορες οτι θελω να μένω μαζι τους αλλα μου λενε οχι. Δεν καταλαβαίνω γιατι ομως??

---

Ισως να θελουν να νιωσεις την αναγκη να γνωρισεις κι αλλα ατομα, να βρεις κατι να κανεις μη πολυ εξοδο που να σε γεμιζει δηλαδη προσπαθουν να σου πουν προχωρα μην ανησυχεις... θα τα καταφερεις.
Δε παιζει να ζητησεις υποστηρικτικη συνεδρια κατι εκει που εισαι ε ; δεν υπαρχει σαλιο ;

Το να με απομακρύνουν απο αυτούς δηλαδη ειναι καλο? δηλαδη ολοι στην ηλικία των 18 ετών φεύγουν απο τους γονεις? Μεχρι τωρα δεν με άφηναν να βγαίνω μετα τις 12 το βράδυ ουτε σε μπαρ ουτε σε κλαμπ και τωρα ξαφνικά ένοιωσαν την ανάγκη να με απομακρύνουν απο τον εαυτό τους? Το θεωρώ υπερβολικό το να με αποκόψουν ετσι ξαφνικά. Αλλα τωρα ειμαι μόνος σε καινούριο σπιτι με καινούριους συνεργάτες ουτε καν φίλους και δουλειά. Δεν εχω την ανάγκη να βγαίνω έξω δεν μου αρέσουν αυτά, δεν ειμαι ο τύπος που θα παει έξω, μου αρεσει να ειμαι σπιτι μου!! Εχω και την ανάγκη να τα πω ολα αυτά και να μιλήσω με κάποιον αλλα δεν εχω βρει κανενα ακομα που να εμπιστεύομαι τοσο πολυ..

Δεν ξερω εαν υπαρχει κάποιος εδω μεσα που πέρασε ακριβός το ίδιο που περνάω, αλλα εγω ειμαι πολυ δεμένος με τους γονεις μου και δεν ειχα ποτε την παραμικρή ιδέα να τους αφήσω και να παω να μείνω μόνος. Δεν ξερω πως το ξεπεράσατε, αλλα εγω δεν μπορω και δεν θελω! Πυρ ρεύω πως ειναι χαζομάρα να απομακρυνεις το παιδι σου απο τον εαυτό σου απο την στιγμη που αυτος δεν θελει.