Διαταραχές διάθεσης λόγω προβλημάτων με τον σύζυγο
Είμαι γυναίκα 44 ετών, παντρεμένη 10 χρόνια, με 2 υπέροχα παιδιά και πετυχημένη επαγγελματικά. Οικονομικά προβλήματα ιδιαίτερα δεν έχουμε. Αλλά τελευταία η σχέση μου με τον σύζυγο δεν παει καλά... Αυτό κλιμακώνεται χρόνια τώρα και τώρα πια φτάσαμε στο σημείο να είμαστε συνεχώς θυμωμένοι ο ένας με τον άλλο, και ειδικά από την μεριά μου υπάρχει μεγάλος θυμός, έντονα νεύρα και ακεφιά. Νιώθω πολύ μακριά του. Η σκέψη να χωρίσουμε την έχω ΤΕΛΕΙΩΣ αποκλείσει. Λόγω των παιδιών. Δεν μπορώ να μην πω ότι είναι υπέροχος πατέρας, αυτό είναι και το κυριότερο προσόν του, το αναγνωρίζω αυτό. Αλλά η μεταξύ μας σχέση είναι ολότελα χάλια. Εντελώς μακριά ο ένας από τον άλλον. Προσπαθώ χρόνια να το διαχειριστώ αλλά ειδικά τον τελευταίο καιρό νομίζω ότι αρχίζω να χάνω τις ε΄λπίδες μου. Έχω άγχος πολύ, τπτ δεν με ευχαριστεί και νομίζω ότι είμαι στα όρια της κατάθλιψης. Φέρομαι και κάπως νευρικά στα παιδιά που τα υπερλατρεύω και νιώθω ενοχές για αυτό. Αν προσπαθούσα να συνοψίσω το πρόβλημα με τον σύζυγο, δεν θα είναι και εύκολο...
Ίσως φταίει που είμαι πιο πετυχημένη επαγγελματικά από αυτόν και βγάζω περισσότερα χρήματα, τελευταία διαπιστώνω ότι εκδηλώνει ανασφάλεια και με ζηλεύει αν βγω μόνη μου, παρ' ότι το καλύπτει όσο μπορεί γιατί είναι πολύ περήφανος. Τι άλλο? ... Τι να πρωτο-πω; ΄
Νομίζω ότι είμαστε και οι 2 πολλοί καλοί γονείς αλλά ξεχάσαμε να είμαστε σύντροφοι. Έχουμε χάσει κάθε τρυφερή πλευρά μας μεταξύ μας. Είμαι άπειρα στενοχωρημένη και έχω αρχίσει να απελπίζομαι. Δεν είναι η 1η φορά που το αντιμετωπίζω. Κάνουμε κύκλους και γυρνάμε στα ίδια. Πάλι νεύρα, πάλι καυγάς πάλι προσβολές και απομόνωση. Στο πολύ βάθος, αν το ψάξω υπάρχουν αισθήματα και στους 2 μας, εννοώ αγαπάμε ο ένας τον άλλον αλλά κανείς δεν το δείχνει πια.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω, ντρέπομαι και λίγο που απευθύνομαι σε ένα φόρουμ. Έχω παέι και σε 2 ψυχολόγους, αλλά δεν με βοήθησαν.
Αυτά για την ώρα...
