Νιώθω μονίμως δυστυχισμένος! ΒΟΗΘΕΙΑ!
Είμαι 20 χρονών νιώθω θλίψη κάθε μέρα με ό,τι και να κάνω .Αυτό ξεκίνησε απ' όταν πήγαινα δημοτικό, η μητέρα χαιρόταν όταν όλα ήταν καλά και ο πατέρας μου παρέμενε μια ζωή αδιάφορος για τα πάντα και για τις καλές και για τις κακές στιγμές(κακά τα ψέματα δεν είχε ούτε παιδεία και ούτε άκουγε ποτέ τις γνώμες των αλλων).
Ας ξεκινήσω για το πατέρα μου πρώτα, πέρα απ τις "όμορφες μέρα"(εννοώ τις μέρες που δεν υπήρχαν καυγάδες ή φωνές(που στην ουσία ήταν πολύ σπάνιες)) ο πατέρας μου απ'όσο θυμάμαι μας βάραγε όλους δηλαδή εμένα και τα αδέρφια μου (στο δημοτικό κυρίως),στην μητέρα μου δεν είχε απλώσει ποτε χέρι, δεν ήταν αλκοολικός ούτε βρισκόταν σε κάποια κατάσταση "νιρβάνας" όταν μας κακοποιούσε σωματικά, δηλαδή τα παιδία του. Πάντα νευρίαζε με το παραμικρό, χωρίς να νιάζεται πως νιώθουμε, προσπαθούσε να λύσει τα προβλήματα με τους δικούς του τρόπους, δηλαδή με το ξύλο και με τις φωνές. Υπήρχαν και φορές όμως που φαιρόταν σαν μαλάκας νταής χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο π.χ. θυμάμαι στην ηλικία των 8 ετών όταν έπιασα στα χέρια μου το πρώτο μου cd player (που μου έκανε δώρο ένας φίλος μου) ένιωσα σαν να ξεφεύγω απ την θλίψη και ένα απόγευμα το μόνο που έκανα ήταν να ακούω μουσική στο σαλόνι, χωρίς να κάνω φασαρία, δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμο που μου έδινε και έτσι χαμογελούσα απο χαρά , με κοίταξε ο πατέρας μου που άκουγα μουσική και είδα να νευριάζει μπροστά στα μάτια μου άλλα δεν κατάλαβα ποτέ τον λόγο, με πλησίασε και μου άρπαξε το cd player απ τα χέρια μου, το έριξε στο πάτωμα και άρχισε να το πατάει με μίσος, τον παρακαλούσα να σταματήσει αλλά όταν σταμάτησε η συσκευή αχρηστεύθηκε εντελώς.
Η μητέρα μου απ την άλλη σχεδόν πάντα έμενε αμμέτοχη σε οποιοδήποτε καυγα μεταξυ του πατέρα μου, με κατηγορούσε πάντα για ο,τι πήγεναι στραβα και εγώ προσπαθούσα να της εξηγήσω πως λέω την αλήθεια-που όντως την έλεγα- (ξέρετε την ιστορία με το αγόρι που φώναζε συνέχεια "λυκος,λυκος" ; εγω ειμαι αυτο το αγορι με την μόνη διαφορα πως σχεδον ποτε δεν ελεγα ψεματα και ειδικα σε σοβαρα ζητηματα). Απ την ηλικία των 13 μεχρι και τα 20, το περισσοτερο καιρο αναμεσα σε αυτες τις δυο ηλικιες θυμαμαι την μητερα μου να λεει κατι και να το αναιρει στην συνέχεια βρίσκοντας μια δικαιολογία και αμα νευριαζα και της αντιμιλουσα για κατι που ειχα οντως δικιο εκεινη ηθελε να με βγαλει λαθος και να με κανει να νιωθω ασχημα για τον εαυτο μου υπενθυμιζοντας μου απο τα 13 μεχρι και τα 20 μου πως εφοσον εκεινη και ο πατερας μου εχουν τα λεφτα θα κανουν κουμαντω στην ζωη μου μεχρι να φυγω απ το σπιτι οπως αυτοι γουσταρουν.Εχω βαρεθει ψευτικες υποσχεσεις και αθετημένους λόγους.
Αλλά ο πραγματικός πόνος που με άλλαξε ρυζικά ήταν μετά από μια τιμωρία που επέβαλαν οι γονείς μου(να κάτσω "φυλακισμένος" μέσα στο σπίτι όλο τον Αυγουστο) και εξαιτιας αυτης της τιμωριας αναγκάστηκα να απομακρυνθω απ τα ατομα που νοιαζομουν και καποια αλλα απλως με εκγατελειψαν .Οι γονεις μου με έκαναν να νιώσω πως δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω που να νοιάζεται πραγματικά για το τι συναισθήματα έχω(όμορφα ή άσχημα), δεν μπορω τωρα πια στην ηλικια των 20 ετών να μιλησω σε οποιονδηποτε χωρις να πιεσω τον εαυτο μου να φερει αντιρρηση για καποιο θεμα ή να τολμήσω κάτι παράτολμο, είχα ήδη προβλήματα με την αυτοπεποίθηση απ μικρή ηλικία αλλα τώρα πια νιωθω σαν να αρχίζει να εξασθενει εντελως, προτιμω συνήθως να καθομαι κλεισμενος σε ενα σκοτεινο δωματια παρά να βγαίνω έξω να βλέπω κόσμο, όμως το χειρότερο πραγμα που μου συναίβει σε εκεινη την τιμωρια ήταν πως εχει κρυφτει ενα χαρισμα που ειχα, ο υψηλός αυτοέλγχος που κατείχα,(ισως επειδη εχω υποστει παραπανω ψυχολογική πίεση απ' όση μπορούσα να αντέξω).
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για όποιον διάβασε το μήνυμα μου και έχει να μου προτεινει κάποιο τροπο "θεραπείας".
