Ξανα απο την αρχη..

Γεια σας και παλι..Πρεπει να ειναι μεγαλη "εκπληξη" που κανω θεμα παλι εδω...Ελπιζω να καταλαβατε την ειρωνεια μου...Δεν εχω λογια να περιγραψω πως νιωθω τις τελευταιες μερες...Θα προσπαθησω παντως να σας εξηγησω και θελω να πιστευω οτι δε θα σας κουρασω(ειλικρινα συγνωμη αν το κανω αυτο)..αρχικα,ειναι περιοδος εξετασεων,κατι που με αγχωνε πολυ πριν λιγο καιρο αλλα πλεον δε με ενδιαφερει καθολου...εχω χασει ολη την ορεξη μου για διαβασμα και για πρωτη φορα στη ζωη μου δε με νοιαζει καθολου..εχω γυρω στις 100 σελιδες ιστορια και απλα δε ξερω τιποτα ,κατι το οποιο δε με στεναχωρει καθολου...αυτα που με στεναχωρουν ομως ειναι αλλα...και ειναι πολλα..πρωτον,ερχεται καλοκαιρι και φοβαμαι πολυ οτι θα ειναι οπως περσι που ενιωθα απλα απαισια και δε μπορουσα να κανω τιποτα για αυτο..απλα καθομουν και εκλαιγα χωρις σταματημο καθε μερα...μου εχει απλα δημιουργηθει η φοβια οτι καθε καλοκαιρι που θα ερχεται θα ειναι χειροτερο απο το προηγουμενο..ετσι,το τελευταιο διαστημα ειμαι πολυ κατεβασμενη ψυχολογικα επειδη πιστευω οτι κατι θα συμβει και θα μου καταστρεψει ολη μου τη διαθεση..προσπαθω να βγαινω πολυ συχνα εξω μηπως καταφερω να το καταπολεμησω ολο αυτο αλλα δυστυχως δεν καταφερνω και πολλα...απλα ειμαι πλεον πεπεισμενη οτι το καλοκαιρι που ερχεται θα ειναι απλα χαλια και θα γινω παλι οπως και στις αρχες που εγινα μελος εδω..δευτερον,νιωθω ενα σκουπιδι...απλα ενα σκουπιδι....περπαταω στο δρομο,βλεπω ολους να ειναι χαρουμενη με τη ζωη τους,και εγω απλα στεναχωριεμαι..στεναχωριεμ αι που δε μπορω μια φορα στη ζωη μου να νιωσω καλα αλλα να το εννοω κιολας..νιωθω τοσο αχρηστη που ακομα δεν εχω κατορθωσει να βρω εναν τροπο να βγω απο ολο αυτο το μαρτυριο...πριν λιγο καιρο πηρα βαθμους οπου τα πηγα πολυ καλα και ακουγα ολους τους καθηγητες να λενε(μπραβο,συγχαρητηρια, κα ι εις ανωτερα,εισαι πανεξυπνη,θα χαρω πολυ να σε εχω μαθητρια μου,οτι μποι εχασες το πηρες στο μυαλο κτλ)..οταν τα ακουσα ολα αυτα πηγα να δακρυσω...αληθεια...ακομα και τωρα που το γραφω δακρυζω..γιατι δεν πιστευω οτι αξιζω αυτα που λενε..αν οντως ημουν εξυπνη θα ειχα καταφερει να εχω βγει απο ολον αυτον τον γολγοθα εδω και πολυ καιρο..και αν οντως αξιζα σαν ανθρωπος δε θα περνουσα ολο αυτο τωρα..τριτον,νιωθω οτι κανεις εκει εξω δε νοιαζεται..ωρες-ωρες θελω να φυγω απο το σπιτι για να δω αν καποιος ενδιαφερθει εστω και λιγακι..ποτε ομως δε το τολμαω..γιατι ξερω οτι οι γονεις μου δε θα το αντεξουν,ειδικα η μαμα μου...αλλες τοσες φορες εχω σκεφτει να κανω κακο στον εαυτο μου..αλλα ουτε αυτο τολμαω για τον ιδιο ακριβως λογο που προανεφερα πριν..επιπροσθετα,απλα φοβαμαι να τα πω ολα αυτα καπου γιατι απλα πιστευω οτι τους κουραζω...οσα ατομα τα οποια νοιαζονται εστω και λιγο,πιστευω οτι θα κουραστουν να ακουνε ολα αυτα..για αυτο και δεν τολμαω επισης να τα πω καπου..προσπαθω πολλες φορες να ανοιχτω αλλα παντα το μετανιωνω..πραγματικα δε ξερω τι θα προκυψει το καλοκαιρι,παντως αυτο που ξερω σιγουρα ειναι οτι θα ειναι αλλο ενα μελαγχολικο καλοκαιρι μεσα στο οποιο θα νιωσω το ιδιο χαλια οπως καθε χρονο...και αυτο με κανει να σιχαινομαι τον εαυτο μου..γιατι ποτε δε τα καταφερνω...γιατι ΠΟΤΕ δε νιωθω καλα για πολυ,παντα περιστασιακα..καθε φορα που με ρωτανε "τι κανεις?" παντα κοκαλωνω για ενα λεπτο και μου βγαινει κοφτα η λεξη "καλα"..ενω στην πραγματικοτητα θελω να αρχισω να λεω οτι με ποναει...θελω να κανω συναισθηματικο εμετο και να "βγαλω" οσα με κανουν να νιωθω ετσι...αλλα ποτε δε το κανω...επειδη ειμαι δειλη..και αυτο δεν αλλαζει...λενε οτι υπαρχει ελπιδα εκει εξω...αλλα εγω δε τη βλεπω πουθενα...ο,τι και να κανω,δε μπορω να τη βρω πουθενα...οσα γινονται στη ζωη,λενε,γινονται για καποιο λογο...ναι!συμφωνω..οσα γινονται στη ζωη μου προσπαθουν να μου αποδειξουν οτι δε θα βγω ποτε απο ολο αυτο..γιατι οπως ελεγα και παλια ειναι φαυλος κυκλος..και κατα τα φαινομενα θα με κηνυγαει ολη μου τη ζωη...αυτα ηθελα να πω..ελπιζω να μη σας κουρασα..απλα ηθελα καπου να ξεσπασω...οποιαδηποτε συμβουλη δεκτη..

Φένια μου ο,τι έχω να σου πω δεν ξέρω αν θα είναι παρηγορο, αλλά ελπίζω να βοηθήσει σαν σκεπτικο έστω και λιγάκι. Κι εγώ περασα διάφορα σκαμπανεβασματα στην εφηβεία και μου ερχόταν να σπασω τα δόντια σε όποιον τολμούσε να μου πει πως τα προβλήματα μου δεν διαφέρουν σε κάτι από των αλλων. Ωστόσο αν το θέλεις κι εσύ σιγά σιγά θα καλυτερεψουν όλα αν δείξεις τη δύναμη και τη θέλησή που χρειάζεται ακόμα και στο να παραδεχτείς τις αδυναμίες σου καμία φορά και στο να είσαι οκ με αυτές, να δείχνεις υπομονή και αγάπη στον εαυτό σου...φτάνει να πιστεψεις ότι όσο ζεις μαθαίνεις και ότι τίποτα δεν είναι απόλυτο. Τώρα θέλεις απόλυτες απαντήσεις και αυτό σε βασανίζει. Αλλά μόλις φας δύο τρία αληθινά χαστουκια από τη ζωή θα δεις πόσο ευπροσαρμοστη και δυνατή είσαι στη πραγματικότητα.
Καταρχην βλέπεις λοιπον όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω σου και σκέφτεσαι πως όλοι αισθάνονται καλύτερα από εσενα, είναι καλύτερα από εσενα, αξίζουν περισσότεροι από εσενα, σου φαίνονται ανεμελοι και ότι δεν σκέφτονται τίποτα και ότι ολα στη ζωη τους και οι ιδιοι είναι "καλά"... Αλλά η ίδια τα είπες, όταν σε ρωτάει κάποιος πως είσαι τι τους λες..; Λες "Καλά" κι ας μην είσαι και αυτή την εικόνα προσπαθείς να βγάζεις...Ε λοιπον ποιος σου είπε πως πολλοί από τους ανθρώπους γύρω σου λοιπόν δεν αισθάνονται το ΙΔΙΟ καμία φορά;!;!;
Ο καθένας κουβαλάει διάφορα άγχη και φόβους και σκοτουρες στο κεφάλι του ειδικά στην ηλικία που είσαι και δεν το λέω για να ελαφρυνω τη σοβαρότητα όσων αισθάνεσαι, το παίρνω πολύ σοβαρά, ότι βιώνει ο καθένας το βιώνει έντονα μέσα του και πραγματικά τον ποναει. Στο λέω για να σε πεισω πως υπάρχει διέξοδος, δοκιμασμένη.
Καποτε σου ορκιζομαι λοιπον πως θα θυμασαι ότι ενιωθες άχρηστη και ότι πηγαινες στα χαμμενα προσποιουμενη στους γύρω σου πως ξέρεις τι κανεις και πραγματικά θα γελάς, γιατί θα δεις κάποια στιγμή πιο καθαρά πως πολλοί, σχεδόν ολοι νιώθουν καταβαθος το ίδιο και ότι πάνε στα χαμμενα και ότι προσποιούνται πως ξέρουν τι κάνουν. Και αυτό συνεχίζεται μέχρι να συνηθίσει κάνεις και φτάσει στο σημειο όντως να ξέρει τι κάνει με τη ζωή του...και πάλι δεν το πετυχαίνουν όλοι, ασχέτως ηλικίας ή πείρας. Fake it till you make it αν έχεις ακουστα...το αποτέλεσμα; Άπειρος κόσμος πονάει και βασανίζεται έτσι μόνος όπως εσύ και απ'εξω μοιάζουν όλα όμορφα. Αυτό ομως πληγώνει άλλους σαν το ίδιο το άτομο επειδή νομίζουν πως κάτι δεν καταφέρνουν συγκριτικά με το άτομο που απ'εξω φαίνονται όλα ροδινα. Και ο φαυλος κυκλος συνεχιζεται...Είναι μεγάλη ειρωνία. (Θα μου πεις δεν υπάρχουν χαρούμενοι άνθρωποι; Θα υποθέσω ναι. Πάντα χαρούμενοι και σε όλα; Όχι. Δεν το πιστευω. Σε οποιονδήποτε θα συμβεί κάτι που θα τον πονέσει και θα τον τσουξει).
Ή λογική από εκεί και πέρα λέει να σπάσεις αυτό τον φαύλο κύκλο...να ανοιχτεις και να μιλησεις σε καποιον για το πώς νιωθεις, να "ξερασεις" όπως λες συναισθηματικά. Το λογικό είναι καποιος να σε νιώσει, να νοιαστει. Ωστόσο δεν θα σου πω ψεμματα, καμία φορά οι άνθρωποι αποφεύγουν τέτοιες συζητήσεις οι ανθρώπους που τις ανοίγουν γιατί μία τέτοια συζήτηση μπορεί να σκαλίζει δικα τους δυσάρεστα πράγματα που κάποιοι μπορεί να απωθούν, ή να μη θέλουν να τα σκέφτονται...σκεψου πόσο άσχημα νιώθεις...αν είχες μία φίλη που συνέχεια μιζεριασε και έβλεπε τον εαυτό της ως θυμα και έκλαιγε θα ενιωθες καλα μαζί της; Δεν θα σε έριχνε και εσενα; Ή πικρή αλήθεια είναι αυτή.

ΑΛΛΑ. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κόσμος που θα νοιαστει. Δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κόσμος που δεν θα σε ακούσει. Δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κόσμος που θα σε στηρίξει. Δεν είναι αληθεια πως είσαι άχρηστη, στο προσυπογραφω πως άπειρος κόσμος νιώθει άχρηστος χωρίς να είναι. Απλά δεν έχεις βρει ακόμα καλα τον εαυτό σου...και δεν πειράζει, είναι όμορφο αυτό, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Δες τον εαυτό σου σαν ενα άγραφο χαρτί ή σαν ένα καινούριο φίλο που θα κάνετε πράγματα μαζί για να τον γνωριαεις λίγο καλύτερα...το ότι ξέρεις πως οι γονείς σου δεν θα άντεχαν την απουσία σου δείχνει πως ξέρεις ότι νοιάζονται και πώς δεν είναι αλήθεια ότι δεν νοιάζεται κανείς για εσένα. Τόλμησε να μιλησεις στους γονείς σου ή σε κάποιον που εμπιστευεσαι, μην καταπιεζεσαι και μην προσποιεισαι πως είσαι καλά...
Απλά μην πέφτεις και στην παγίδα του να απολαμβάνεις την δυστυχία σου! Ίσως δυσκολευεσαι να ξεφευγεις γιατι δεν το θέλεις καταβαθος, γιατί σου είναι τόσο γνώριμη αυτή η κατάσταση μόνιμης θλίψης που είναι η μόνη κατάσταση στην οποία αισθάνεσαι ασφαλής, κι ας σε πονάει...
Τολμα λιγο λοιπόν να μη παίρνεις τα πάντα τόσο σοβαρά, προσπάθησε να αφεθείς λίγο, προσπάθησε να αυτοσαρκαστεις λίγο, να αφεθείς λιγο, να ανοιχτεις λιγο σε αλλους ανθρωπους κοντινους η μη χαλαρα, χωρις προσδοκιες, να κάνεις καινούρια πράγματα με ανοιχτό μυαλό.
Καταλαβαίνω γιατί μισείς το καλοκαιρι και σε αγχωνει που έρχεται...μάλλον δεν κάνεις πολλά πράγματα όταν έρχεται ε; Ε λοιπόν κι εμένα μου πήρε καιρό να το πάρω χαμπαρι αλλά όσα πιο πολλά πράγματα κάνεις τόσο καλύτερα νιώθεις. Δοκίμασε να πας ομαδαρχισα σε καμία κατασκήνωση, να πας εθελόντρια, να βρεις καμια παρτ ταιμ δουλειά, να μη κάθεσαι σπίτι, να κάνεις βόλτες, να ξεκινήσεις καινούρια χόμπι...γέμισε τη ζωή σου με τέτοιο τρόπο ώστε να μη χωράνε πολλές ασχημες/ισοπεδωτικες σκεψεις.
Για την ώρα θα σε συμβούλευα να μιλησεις όσο ανοιχτά μιλησες εδώ σε κάποιον που σε αγαπάει και θα σε ακούσει, στη μητέρα σου ίσως η τον πατέρα σου όσο κουλο η δύσκολο κι αν σου φαίνεται...πως είναι οι σχέσεις σας; Ποιος πιστεύεις θα σε άκουγε και θα προσπαθούσε να σε καταλαβει; Επειτα επικέντρωσου στις εξετάσεις σου...δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν τα πας καλά, αλλά γιατί να μην απασχολήσεις το μυαλό σου με αυτά χωρίς πίεση; Και τέλος θα έλεγα να κάνεις το καλοκαίρι κάτι από όσα περιγράψω παραπανω, ξεκουνησου λίγο...
Αυτά είχα να πω και ελπίζω να σε βοηθήσα εστω και λίιιιγο σε κατι. Και οπότε θες εστω να ξέρασεις συναισθηματικά εδώ ειμαστε με τη σακουλα :)

Ότι σου λέει η Ναταλία είναι σωστό βέβαια αυτή τα λέει επιστημονικά εγώ τι να πω που σπούδασα και τώρα λόγω φτώχειας και δύσκολης δουλειάς κάηκε ο εγκέφαλος μου και δεν μπορώ να πω μια σωστή κουβέντα αλλά σε πληροφορώ κυκλοφορώ και αγαπάω κορίτσια όπως θα σ αγαπήσει κάποιος και σένα και θα βρεις άκρη σε πληροφορώ ότι τρώω χυλόπιτες αβέρτα επειδή δε μιλάω ωραία αλλά για την αγάπη μου δε λέει καμιά κουβέντα γιατί την έδειξα και καταλάβανε απλά διάλεξαν άλλους και είμαστε οκ και επειδή αγαπάω είμαι όλος αυτιά για τον εμετό σου ακούω θέλω να τα βγάλεις όλα από μέσα σου βγάλτα ακούω κι έχω να σου πω όλοι περάσαμε εφηβεία άρα μπορούμε να βοηθήσουμε