φασεις

σας εχει τυχει ποτε να σκεφτειτε να βλαψετε τον εαυτο σας γ να δειτε ποιος θα ενδιαφερθει ?η γ ν λυτρωθειτε απο πιεσεις και αγχος ?περναω ενα καιρο με μεγαλη πιεση και δεν συμμαχο στο πλευρο μ ουτε δικα μου ατομα ... πολλες φορες σκεφτομαι αν γινοταν ενα ατυχημα κατι που δν ειναι προσχεδιασμενο αλλα απλα μπορει να συμβει στ καθενα καθημερινα ...αυτο θα αλλαζε τη συμπεριφορα των ανθρωπων σου? πρεπει ν ανησυχω γ τς σκεψεις μ με κανει παραλογη η ακμ και αυτοκτονικη ?προσπαθω να μην χανομαι μεσα σ ολα αυτα στα οποια πρεπει ν αντεπεξελθω κ ν μεινω δυνατη οσο μεγαλο κ αν ειναι το βαρος ....αλλα πως μπορεις οτν δν εχεις υποστηριξη ?δν εχεις καποιον να σε καταλαβαινει η αντιθετως στεκεται κ περιμενει τα επιθυμητα αποτελεσματα ?δε θα ηθελα να επικεντρωθουμε στ οτιδηποτε π εχει σχεση με τις ευθυνες π εχω αλλα γνκοτερα θα ηθελα γνωμες η ακμ κ παρομοια βιωματα...

Αφού θέλεις απλά να δεις ενδιαφέρον και στήριξη από κάποιον γιατί να φτάσεις στα άκρα κάνοντας κακό στον εαυτό σου και να μη συζητήσεις ανοιχτά για ό,τι σε βασανίζει με κάποιον που εμπιστευεσαι προφανώς; Δεν ξέρεις τι αντίδραση θα έχει, μπορεί να ενδιαφερθει κάποιο δικό σου όπως λες άτομο μόνο και μόνο με το να μοιραστεις μαζί του αυτές τις σκέψεις...δεν χρειαζεται μελοδραματισμος. Θάρρος χρειάζεται για να ζητήσεις ανοιχτά και αμεσα από κάποιον τη στήριξη που χρειάζεσαι. Γιατί να τον χειραγωγησεις βλάπτοντας τον εαυτό σου;

οταν δε μπορεις ν συζητησεις πλεον με καποιον γιατι μεσα απο συζητησεις π εχουν γινει βλεπεις οτι δεν θα ευαισθητοποιηθει και απλα σε απαξιωνει ? κ οτι θαρρος ειχες για τετοια πραγματα απλα πεφτει στο κενο πλεον? βρισκεις τ δυναμη να κατσεις ν μιλησεις κ πανω στ δευτερολεπτο το χανεις...σε πιανει απελπισια και απλα σκεφτεσαι οτι εισαι αβοηθητος πρεπει ν τ βγαλεις περα μονος σου . και δε σε ανταμοιβει κανεις γ αυτο απλα ηταν αναμενομενο κ εγινε χωρις να ψαξει κανεις πως κ γτ τι περνας τι περασες κ τι εχεις ν αντιμετωπισεις ακομα... το να φτασω στα ακρα ειναι σκεψεις π κανω οταν τπτ αλλο δ λειτουργει ...κ δν ψαχνω ν γινω τ επικεντρο ολων ψαχνω το φυσιολογικο το ν νοιαστουν. τα δικα μου ατομα οχι καποιος ξενος τα δικα μου π εχν υποχρεωση να νοιαζονται κ ν με στηριζουν οπως κανω κ γω γ αυτους .

Quote:

---

Originally Posted by magdalene

οταν δε μπορεις ν συζητησεις πλεον με καποιον γιατι μεσα απο συζητησεις π εχουν γινει βλεπεις οτι δεν θα ευαισθητοποιηθει και απλα σε απαξιωνει ? κ οτι θαρρος ειχες για τετοια πραγματα απλα πεφτει στο κενο πλεον? βρισκεις τ δυναμη να κατσεις ν μιλησεις κ πανω στ δευτερολεπτο το χανεις...σε πιανει απελπισια και απλα σκεφτεσαι οτι εισαι αβοηθητος πρεπει ν τ βγαλεις περα μονος σου . και δε σε ανταμοιβει κανεις γ αυτο απλα ηταν αναμενομενο κ εγινε χωρις να ψαξει κανεις πως κ γτ τι περνας τι περασες κ τι εχεις ν αντιμετωπισεις ακομα... το να φτασω στα ακρα ειναι σκεψεις π κανω οταν τπτ αλλο δ λειτουργει ...κ δν ψαχνω ν γινω τ επικεντρο ολων ψαχνω το φυσιολογικο το ν νοιαστουν. τα δικα μου ατομα οχι καποιος ξενος τα δικα μου π εχν υποχρεωση να νοιαζονται κ ν με στηριζουν οπως κανω κ γω γ αυτους .

---

Νιώθεις δηλαδή πως σε απαξιωνουν και δεν σε ακούνε/δε νοιάζονται δικά σου άτομα; Έχεις δοκιμάσει και δεν έπιασε; Ή απλά υποθέτεις πως δεν θα πιάσει; Αν δεν έχεις δοκιμάσει δεν μπορείς να το ξέρεις...από το να μαζεψεις θάρρος για να κάνεις κακό στον εαυτό σου μαζεψε πρώτα το θάρρος για να μιλήσεις απλά. Δεν ξέρεις τι θα γίνει...τωρα αν δεν πιάσει και αν όντως δεν ακούν...
Σε αυτή τη περίπτωση είναι δυσκολο και σε πικραίνει πολύ, λογικό...αλλά και πάλι διαφωνω με την λογική πως "βλαπτω τον εαυτό μου για να νοιαστει κάποιος άλλος"... Αν δεν νοιάζεται και δεν σε σέβεται όσο φαινεσαι καλά σκεψου πόσο πιο πολύ θα φρικαρει και θα απομακρυνθεί αν αρχίσεις να βλάπτεις τον εαυτο σου...σε αυτές τις περιπτώσεις αυτό που κρατα τον αλλον δίπλα δεν είναι το νιαξιμο, είναι οι τύψεις η η αίσθηση υποχρέωσης...δοκίμασε όσο περίεργο και αν φαίνεται και οσο κι αν σε εκνευριζει αυτη η συμβουλη να είσαι δυνατη.

ναι εχω δοκιμασει πολλες φορες παντα κανω το πρωτο βημα γιατι λειτουργω πολυ με την ιδεα συζητουμε ηρεμα και φτανουμε σε ενα σημειο μια λυση η ακομα και αν οχι αυτο σιγουρα βγαινει κατι απο μια συζητηση αλλα ουτε αυτο πια....δ θα βλαπτα ποτε τον εαυτο μου το μονο π με τρομαζει ειναι οι στιγμες απογνωσης μεχρι ν συνελθω κ ν ξαναβρω δυναμη να συνεχισω αυτο που κανω. απλα αυτο που λες σε πικραινει πολυ....ναι με στεναχωρει μεχρι αηδιας κ με στεναχωρει επισης π μολις τα πραγματα αρχιζουν ν παιρνουν τ δρομο τους και λες οτι αρχιζει να ισιωνει τ πραγμα παλι κτ γινεται και ολα πιανουν πατο . οτι εχεις χτισει οτι εχεις προσπαθησει να αποδειξεις και αντε ν βρεις δυναμη παλι ....απλα πρεπει ν πιστευει καποιος σε σενα εστω ν σου δωσει το κινητρο ....ποση δυναμη να μαζεψεις απο μονος σου ..υπαρχουν φορες π αντι να καθομαι να μιζεριαζω και να σκεφτομαι τετοια πραγματα νευριαζω και τοτε βρισκω δυναμη να κανω πολλα που δ περιμενα .αλλα το θεμα ειναι να μη σε παρει απο κατω και μενα με πηρε.....

Quote:

---

Originally Posted by magdalene

ναι εχω δοκιμασει πολλες φορες παντα κανω το πρωτο βημα γιατι λειτουργω πολυ με την ιδεα συζητουμε ηρεμα και φτανουμε σε ενα σημειο μια λυση η ακομα και αν οχι αυτο σιγουρα βγαινει κατι απο μια συζητηση αλλα ουτε αυτο πια....δ θα βλαπτα ποτε τον εαυτο μου το μονο π με τρομαζει ειναι οι στιγμες απογνωσης μεχρι ν συνελθω κ ν ξαναβρω δυναμη να συνεχισω αυτο που κανω. απλα αυτο που λες σε πικραινει πολυ....ναι με στεναχωρει μεχρι αηδιας κ με στεναχωρει επισης π μολις τα πραγματα αρχιζουν ν παιρνουν τ δρομο τους και λες οτι αρχιζει να ισιωνει τ πραγμα παλι κτ γινεται και ολα πιανουν πατο . οτι εχεις χτισει οτι εχεις προσπαθησει να αποδειξεις και αντε ν βρεις δυναμη παλι ....απλα πρεπει ν πιστευει καποιος σε σενα εστω ν σου δωσει το κινητρο ....ποση δυναμη να μαζεψεις απο μονος σου ..υπαρχουν φορες π αντι να καθομαι να μιζεριαζω και να σκεφτομαι τετοια πραγματα νευριαζω και τοτε βρισκω δυναμη να κανω πολλα που δ περιμενα .αλλα το θεμα ειναι να μη σε παρει απο κατω και μενα με πηρε.....

---

Αυτός ο κάποιος πρέπει να είσαι εσύ!
Απιστευτα κλισέ ναι, αλλά έτσι είναι. Κανείς δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν άλλο...οι άνθρωποι κοιτάνε τι εχεις να πάρεις και να δώσεις...δε λέω ότι γίνεται εσκεμμένα η συνειδητά, γίνεται και εντελώς ασυνείδητα, αλλά έτσι πάει λίγο πολύ...μπορεί να μην είναι κάτι απτο η μετρήσιμο η εμφανές, μπορεί να είναι συναισθηματικο αυτό που δίνεις, ή ψυχική υποστήριξη η οτιδηποτε...πρέπει όμως να ρίχνουμε κάτι στο τραπέζι, σε όλες μας τις συναναστροφες. Έτσι και εσύ πρέπει να δινεις στον εαυτό σου εκτίμηση και αγαπη για να παιρνεις απο τον εαυτο σου και να βρισκεις μέσα σου όλο και περισσότερη δύναμη και κουράγιο. Δεν είναι δυνατό να μη σε παίρνει που και που από κατω, αλλά το ότι το συνειδητοποιείς και σε τρομάζει αρκεί. Είσαι ζωντανή και θες να είσαι καλά και να το παλευεις. Άρα δε χρειάζεσαι και πολλά από άλλους, εγω βλεπω και μόνη σου έχεις τη θέληση..!
Ωστόσο εγώ επιμενω, μη σταματάς να προσπαθείς να εκφράσεις τα συναισθήματα σου. Καλύτερα να κάνεις "συναισθηματικό εμετό" όπως είχε πει κάποιο άλλο μέλος μπροστά σε κάποιο άτομο κοντινό που εμπιστευεσαι αν όχι να σε καταλάβει τότε έστω να μη σε παρεξηγήσει παρά να τα καταπιέζεις όλα η να ξεσπας με αυτοκαταστροφικες τάσεις...στο κατω κάτω γιατί να στρέψεις τηνκαταστροφικοτητα εναντιον σου; Στρεψε την εναντια σε ότι σου τη σπάει!

εχεις πολυ δικιο σε αυτο που λες και πραγματικα σε ευχαριστω... θελω πολυ ν βρω την αυτοπεποιθηση μου κ ν πορευτω ετσι γιατι πραγματικα δεν αντεχω αλλο . οταν τρωω ολη μου τη μερα κ νυχτα προσπαθωντας ν μην απογοητευσω τν ιδιο μ τν εαυτο κ αυτους π κρεμονται απο μενα ξεχναω ν με εκτιμησω ισως αυτο να φταιει πιο πολυ απο ολα. δεν ειμαι επενδυση κανενος οσα μπορω τοσα κανω... κ ξερεις κατι ? δ προκειται ν το κανω αυτο το να μιλησω παλι φτανει. δοκιμασα αυτο το τροπο δε βγηκε κατι . οποιος θελει να ειναι κοντα μου ας ειναι κ οποιος δε θελει οσο κ αν ποναει οσο κ αν οικογενεια μ θεωρειται ειναι επιλογη του.

Αν αντεχεις δοκίμασε το, μαζι σου! Ωστοσο σε όλα χρειάζεται ισορροπία...είναι πολυ καλο να είμαστε αυτάρκεις αλλά είμαστε και κοινωνικά οντα, δεν είναι κακο να στραφούμε σε άλλους ανθρώπους αν νιώθουμε να λυγίζουμε η να ξεχυλιζει το ποτήρι...
Χαιρομαι πολύ που συμφωνεις στο ότι πρέπει να αρχίσεις να εκτιμας τον εαυτο σου και ότι συμμερίζεσαι το σκεπτικό ότι "τόσα μπορώ τόσα κάνω", θέλει να δείχνεις υπομονή στον εαυτο σου και κατανόηση...καμία φορά μας είναι πιο εύκολο να το κανουμε για τους αλλους παρά για τον εαυτό μας...αλλά κι εγω πιστεύω πως εκεί είναι όλη η διάφορα...
Δοκίμασε να το κάνεις αυτό...ωστόσο αν δεις ότι ο πόνος είναι αβασταχτος επιμενω, μίλα. Κι ας μη σε ακούν. Γραψε ένα κατεβατο με όσα νιώθεις σε ένα γράμμα που δε θα διαβάσει κάνεις η κι εδώ, εκφρασου. Ή ακόμα καλύτερα δρασε για να τον εξαλειψεις τον πόνο...μην στρεφεσαι εναντίον σου για να εξαλειψεις τον εαυτο σου. Ή λογική πονάει το κεφάλι ας κόψουμε το κεφάλι δεν είναι λογική :) Γκρεμιζουμε το σύμπαν για να βρούμε το φάρμακο ή τη θεραπεια. Τόσο απλά. Καλή δύναμη!

Quote:

---

Originally Posted by magdalene

οταν δε μπορεις ν συζητησεις πλεον με καποιον γιατι μεσα απο συζητησεις π εχουν γινει βλεπεις οτι δεν θα ευαισθητοποιηθει και απλα σε απαξιωνει ? κ οτι θαρρος ειχες για τετοια πραγματα απλα πεφτει στο κενο πλεον? βρισκεις τ δυναμη να κατσεις ν μιλησεις κ πανω στ δευτερολεπτο το χανεις...σε πιανει απελπισια και απλα σκεφτεσαι οτι εισαι αβοηθητος πρεπει ν τ βγαλεις περα μονος σου . και δε σε ανταμοιβει κανεις γ αυτο απλα ηταν αναμενομενο κ εγινε χωρις να ψαξει κανεις πως κ γτ τι περνας τι περασες κ τι εχεις ν αντιμετωπισεις ακομα... το να φτασω στα ακρα ειναι σκεψεις π κανω οταν τπτ αλλο δ λειτουργει ...κ δν ψαχνω ν γινω τ επικεντρο ολων ψαχνω το φυσιολογικο το ν νοιαστουν. τα δικα μου ατομα οχι καποιος ξενος τα δικα μου π εχν υποχρεωση να νοιαζονται κ ν με στηριζουν οπως κανω κ γω γ αυτους .

---

θεωρω οτι ολο αυτο ειναι πολυ ανωριμη συμπεριφορα..δλδ ειναι ενας ανωριμος μηχανισμος αμυνας..οταν καποιος απαξια να δωσει σημασια..πολυ απλα δεν δινουμε ουτε εμεις σημασια...απευθυνομαστε σε καποιον αλλον που θα δωσει σημασια..ή σε καποιον ειδικο..το να βλαψεις τον εαυτο σου για να σου δωσουν σημασια..ειναι κατι περισσοτερο απο ανωριμοτητα χαρακτηρα..που θελει δουλεια..
αναπτυσσεις δλδ μαι οιστριονικη συμπεριφορα η οποια εξυπηρετει την προσοχη των αλλων κ χρηζει θεραπεια πιστευω.

Κατα τη γνωμη μου,οποιος ενδιαφερεται θα σε βοηθησει και χωρις να σου συμβει κατι ακραιο.
Αν ειναι ο αλλος να τρεξει μονο οταν παθω καποιο σοβαρο ατυχημα ή αρρωστησω,να τον χεσω τοτε.