Ακροβάτης!!

Σκεφτόμενος το στίγμα της λέξης σχιζοφρενής καθώς και τον αυτοστιγματισμό που επακολουθεί όταν αντιμετωπίζεις κάτι τέτοιο είπα να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο χαρακτηρίζω τον εαυτό μου.

Από δω και στο εξής δεν είμαι ένας σχιζοφρενής αλλά ένας Ακροβάτης.
Όπως στο πρόσωπο του ακροβάτη καθρεφτίζονται οι φόβοι του κοινού όπως το ύψος και η ενδεχόμενη πτώση έτσι και σε μένα καθρεφτίζεται ο φόβος κάτι μυστήριου και μιας κατάστασης που είναι ''μακριά από τον κόρφο μας''.
Κάποιες φορές ο ακροβάτης μέχρι να μάθει να ακροβατεί τοποθετεί δίχτυ από κάτω που τον προστατεύει.Μέχρι στιγμής σε όλα τα κόλπα μου είχα δίχτυ ευτυχώς.Έπεσα και ξανασηκώθηκα να προετοιμάσω την επόμενη ακροβασία.Κάποιες φορές φτάνω στο 1/4 του σχοινιού άλλες στα 2/4.Προσπαθώ όμως να φτάσω μέχρι την άκρη και να πατήσω λίγο έδαφος.
Ο ακροβάτης δεν είναι πως δεν φοβάται.Η μαγκιά του είναι πως προσπαθεί να νικήσει τους φόβους του και στο τέλος να ανακουφιστεί από την επιτυχία του.Είναι μια στιγμή ελευθερίας για κείνον.Γι'αυτό τον κοιτάμε με θαυμασμό.Έχει δύναμη,θέληση και τόλμη.
Προσωπικά προσπαθώ να βελτιωθώ στα ιδανικά ενός ακοβάτη.Άλλωστε είμαι rookie ακόμα.Αλλά πιστεύω ότι
είμαι ανερχόμενο ταλέντο ;) :p

Παραθέτω και ένα κείμενο που βρήκα γιατί έψαχνα το νόημα του ομώνυμου τραγουδιού των Χαϊνηδων.
Κάθε μέρα ο ακροβάτης,μετά το τέλος της παράστασής του συνήθιζε να σκαρφάλωνει ψηλά πάνω στο στύλο που έκανε τα περίφημα κόλπα του. Σκαρφάλωνε, καθόταν, αγνάντευε την αχανή σκηνή του τσίρκου και σκεφτόταν.
Σκεφτόταν διάφορα πάνω στο στύλο του. Το δικό του στύλο, όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί. Σάρωνε με το βλέμμα του τη σκηνή, τις αδειανές πια από κόσμο κερκίδες και έφερνε στο μυαλό του εικόνες από την παράστασή του. Αναδημιουργούσε νοητά το κοινό και τις επευφημίες του. Κάτι τέτοιες στιγμές ήταν που γελούσε δυνατά.
Πάντα γελούσε με το κοινό του. Ακόμη και την ώρα που πατούσε προσεκτικά στο τεντωμένο σκοινί την ώρα της δικής τους παράστασης. "Τί αστείος που είναι ο κόσμος!" συνήθιζε να λέει στον εαυτό του.

"Ή καλύτερα, πλανεμένος! Κάθονται ήσυχοι στις θεσούλες τους και με χειροκροτάνε, χωρίς να έχουν ιδέα τι βλέπουν, χωρίς να έχουν ιδέα ποιός είμαι..." συμπλήρωνε.

"Ο κόσμος λέει διάφορα για μένα χωρίς να με γνωρίζει καν.

Όλοι λένε με θαυμασμό πως τραμπαλίζομαι..Χαίρω πολύ, αυτό είναι προφανές.

Ακόμη λένε πως δεν ζαλίζομαι, αλλά κανείς δεν πρόσεξέ ποτέ το τρέμουλό μου ή τα ασταθή μου βήματα...

Όλοι λένε πως όταν πέφτω γελώ και ποτέ δεν κλαίω, αλλά κανείς ποτέ δεν με κοίταξε κατάματα για να δει τα βουρκωμένα μου μάτια και τα δάκρυα που κρύβονται πίσω από την μάσκα που φορώ...

Όλοι λένε πως έχω αίμα στο φτερό, μα κανείς δεν εξέτασε το υπόλοιπο μου σώμα για να καταλάβει το πλήθος των πληγών μου...


Όλοι λένε πως θα πετάω ακόμη κι αν με βρει θανάτου βόλι, αλλά κανείς από αυτούς δεν έχει ζήσει το θάνατο...


Όλοι λένε πως έχει τιμή το να είσαι μόνος, αλλά ποτέ κανείς δεν έχει νιώσει τη δική μου την μοναξιά...

Λένε ακόμη πως έχω φτερά σπασμένα, αλλά κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει πόσο πολύ με πονάει αυτό..."

Αυτά σκεφτόταν ο ακροβάτης πάνω στο στύλο του και γελούσε. Γελούσε και έκλαιγε. Γελούσε και έκλαιγε με τον κόσμο. Γελούσε και έκλαιγε με το κοινό της δικής του παράστασης. Γελούσε και έκλαιγε γιατί οι μέρες περνούσαν και αυτή ακόμη να φανεί...

Και ο ακροβάτης συνέχιζε να τραμπαλίζεται. Kαι ο κόσμος συνέχιζε να τον θαυμάζει, χωρίς όμως να τον καταλαβαίνει...
https://www.youtube.com/watch?v=_elZ1C569MQ

Τι να πω βρε Σειριε, ξεκινα μια συλλογη κειμενων - κολλαζ μαζι με τραγουδια, δεν ξερω, εχεις ενα μοναδικο ταλεντο καπως να τα ταιριαζεις.
Εμενα μου αρεσε η αναρτηση σου !!!

Nα'σαι καλά constantly.Προσπαθώ να βρω φως.Είναι μερικές λέξεις που χρησιμοποιούμε που κουβαλάνε μεγάλο βάρος και ίσως πρέπει να το δούμε από άλλη οπτική και δυναμική.
Χρησιμοποίησε το και εσύ.Πιστεύω εκφράζει τον καθένα που κουβαλάει τον σταυρό της ψυχικής πάθησης.

Πραγματι παιζει ρολο το πως μιλαμε για τον εαυτο μας, ειδικα οταν εχουμε χασει εαυτο και εχουμε ζησει σκοταδι.
Συμφωνω μαζι σου. Πολλες φορες παω να με στολισω με τα χειροτερα και μετα λεω - παλι τα ιδια - ? Οχι δεν εισαι ετσι, ξεκολλα εισαι πολλα που δεν ξερεις και ισως πολυ θετικα ας το να κυλαει... πλεον μπηκα σε αυτο το τριπακι.

* Σημαντικη υποσημειωση, καθε μερα πρεπει να μπαινω στο τριπακι, οχι οτι το ελυσα. Ισα Ισα που ... σκεφτομαι αλοιμονο αν γινει καμια τεραστια αλλαγη στη ζωη μου, θα τα καταφερω ?
Τελος παντων, καλο βραδυ Σειριε. :)

Το φαρμακερό Εγώ μας είναι ίσως η αιτία πολλών δεινών.
Δεν ξέρω την λύση ειλικρινά.Σε πιάνει κυκεώνας σκέψεων που δεν οδηγούν πουθενά.Ένα αυτομαστίγωμα και αυτοκαταστροφή χωρίς λόγο φαινομενικά.Αιτία ίσως υπάρχει αν κ ακόμα κ αυτό πολλές φορές το ψάχνουν σε θεωρίες κ φιλοσοφίες.

Δύσκολα όντα και περίπλοκα οι άνθρωποι.
Εϊναι όμως και μαγεία μαζί η ζωή κ ο κόσμος που μας περιβάλει.Ίσως εμείς την κάνουμε λίγο μαύρη μαγεία :P

mou arese poly i sigrish afth (me sixwrite gia ta greeklish)

Serios, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για το κείμενο που έγραψες. Αν πάντως οι σχιζοφρενείς σκέφτονται σαν τον ακροβάτη σου, τότε αυτοί τους οποίους πρέπει να λυπούμαστε και να ανησυχούμε είναι οι "λογικοί"....η δικιά μου διάγνωση πάντως είναι σοβαρή χρόνια κατάθλιψη με ψυχωτικά στοιχεία, άρα μάλλον πρέπει να νιώθω τυχερή. Σ ευχαριστώ !!!

@ΑΝ ΝΑ η τύχη δεν μας προσφέρεται την δημιουργούμε.

Είχα κάνει ένα σχόλιο σε ένα παλιό θέμα και έλεγα '''εχω έναν άγριο σκύλο μέσα μου,θα τον κάνω πιστό σύντροφο'',΄''έχω μπόλικη λάσπη μέσα μου,θα την κάνω όμορφο λουλούδι'' και αυτό προσπαθώ παρόλο που αισθάνομαι αδύναμος και με χίλια ελαττώματα.

Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα κ η στάση μας πιστεύω που κάνει την διαφορά.
Να είσαι καλά και ταχεία ανάρρωση εύχομαι!!! :D

Συγνώμη που γίνομαι φορτική, αλλά πως μπορώ να βρω τη δύναμη να κάνω αυτά που περιγράφεις ?? μακάρι να μπορούσα να το κάνω αλλά δεν ξέρω τον τρόπο, τον ψάχνω χρόνια δίχως αποτέλεσμα.Ακόμα και όταν φαίνεται ότι κάτι πάει καλύτερα έρχεται ξανά μια καταστροφή και διαλύει όλες τις σταθερές που προσπαθώ να διατηρήσω στη ζωή μου. Μετά από πολλά χρόνια φαρμακοθεραπείας και ψυχοθεραπείας, το τελευταίο διάστημα είμαι πάλι υπό το μηδέν και κάθε κίνηση που κάνω με φέρνει ακόμα πιο κάτω από την επιφάνεια. Διέξοδος προς την επιφάνεια δεν υπάρχει καμία, το έχω εξαντλήσει στο ψάξιμο, μένει να ταχτοποιήσω κάποιες τυπικές διαδικασίες, για να με αφήσω επιτέλους να βυθιστώ...

Δεν έχω λύσεις.Μπορεί να υπαρχουν άπειρες κ να μη τις βλέπουμε.
Κάθε τι μεγαλο ξεκινά με ενα μικρο βήμα οπτ βασικό είναι να δίνεις οτι μπορείς απο τον εαυτό σου.
Κάθε γέννα έχει κ πόνο κ μετα απο κάτι τέτοιο ξαναγεννιεσαι.
Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις αλλά αγώνας.Κ γω δεν αγωνίζονται στο 100%.Έχω μπολικες ανασφάλειες κ φόβους αλλά βάζω ενα λιθαράκι την ημερα.