Printable View
Γνωρίζετε αν υπάρχει κάποιος ψυχοθεραπευτής στην Ελλάδα που να έχει ασχοληθεί με τα τραύματα σε ενήλικες από την παιδική κακοποίηση?
Ή και στο εξωτερικό ακόμα? εννοώ να εργάζεται, γιατί την Alice Miller και τα έργα της τα γνωρίζω. Ενεργούς ψυχοθεραπευτές θέλω να βρω !
δεν νομιζω καποιος ψυχιατρος να το γραφει αυτο,το καλυτερο ποπυ θα κανεις ειναι να παρεις τηλ μερικους ψυχιατρους και να ρωτησεις....
εγω προσωπικα δεν γνωριζω καποιον ,αν και νομιζω οτι οι περισσοτεροι απο αυτους θα εχουν δουλεψει τετοια θεματα
Αν θες ασε ενα τυχαιο ακυρο φτιαγμενο μαιλ να σου στειλω ψυχοθεραπευτη που εχω υπ'οψιν και μετα βλεπεις η ιδια. ΟΚ?
Eπειδή είμαι σε μια φάση που διαβάζω Alice Miller, αυτό που λέει ότι τα αρνητικά συναισθήματα πρέπει να βιώνονται για να ξεπερασθούν και όχι να απωθούνται, πώς το αντιλαμβάνεστε?
Δηλαδή ΟΚ νιώθω το μίσος πχ για τη μάνα που με έλιωνε στο ξύλο με το παραμικρό επειδή είχε τα νεύρα της και δεν είχε πού αλλού να ξεσπάσει, αλλά μετά τι?
Αυτό το έχω διαβάσει και εγώ ότι δηλαδή αν μισείς ζηλεύεις θυμώνεις κλπ και το δεις αυτό τι ζημιά κάνεις στον εαυτό σου δηλαδή, θα σταματήσεις και να τα βιώνεις ας πούμε αν θες.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Εγω θα καταθεσω οτι αυτο το "βιωματικο" κομματι μονο με συμβουλευτικη το νιωσα. Το μυαλο εφτανε μεχρι ενα σημειο και μετα κενό γκρεμός απαθεια θλιψη και τα γνωστα. Ειναι δυσκολο να δουλεψεις πανω σε οτι σε κακοποιησε και τωρα ζηταει να το ξεφορτωθεις. Οσο και να προσπαθησα μονη μου να το παλεψω σχεδον παντα υπερνικουσε η κακοποιηση εναντι της μη κακοποιησης.
Ακομα παλευω να μην με αυτο τιμωρω.
Επειδή εχω κάνει πολλή άθληση γενικά τα τελευταία χρόνια, έχω χαλαρώσει αρκετά και νιώθω να απασφαλίζεται σαν βαλβίδα η ένταση που κρατούσα χρόνια μέσα μου.
Αλλά αυτό που βλέπω να κυριαρχεί είναι μια θλίψη...
Όχι κατάθλιψη. Θλίψη...
Ειναι σημαντικο πως την αναγνωριζεις. Την θλιψη. Το ζητημα ειναι αν θες να λαβεις και βοηθεια στο να το διαχειριζεσαι. Δεν ειναι ευκολο κομματι οπως και να το κανουμε, ενα απο τα βασικοτερα αιτια διαταραχων ειναι η Βια, η παραμεληση - αμεληση- - η απωλεια σε ηλικειες σχετικα ευθραυστες. Αλλά ... κανεις δεν μιλουσε για αυτα.
Δεν ξέρω αν την αναγνωρίζω ή μόνο ίσα-ίσα τη διακρίνω (μιλάω όπως νιώθω).
Αλλά στο πώς τη διαχειρίζομαι έχω έτοιμη την απάντηση.... την κουκουλώνω, πάντα την κουκούλωνα με τις πολλές δραστηριότητες, το να πετυχαίνω, να είμαι τελειομανής, με στόχους υψηλούς, με την εργασιομανία, ακόμη και με την εκκλησία-πνευματικότητα-προσευχή...
Ενα μονιμο κουκουλωμα να μη νιωθω θλίψη, να μη σκέφτομαι...
Mara καλησπέρα.Και εγώ την ίδια τακτική ακολουθούσα για πολλά χρόνια (χωρίς όμως να προσπαθώ να είμαι τελειομανής αλλά γενικότερα απασχολώντας το μυαλό μου συνέχεια και προσπαθώντας να μην σκέφτομαι τι έγινε) και πίστευα ότι θα μπορούσα να το κάνω για πάντα..Αλλά τελικά όλο αυτό ήρθε η στιγμή που έσκασε μπροστά μου σαν ατομική βόμβα.. Και τώρα που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία (ομαδική συμπεριφοριστική προς το παρόν) έρχονται μνήμες και σκέψεις που δε μου αρέσουν και σκέφτομαι να την παρατήσω και να κάνω το ίδιο που έκανα μέχρι τώρα...
Λένε ότι η γιόγκα βοηθάει!
Όχι του γυμναστηρίου, αυτή που γίνεται στοχευμένα με καθοδηγητή σε studios...
Για έλεγχο του μυαλού και καθοδήγηση της σκέψης..
Aν διαβάζετε Alice Miller, πολύ θα χαιρόμουν να συζητούσαμε όσα λέει...
Ηρθα εδω που ειναι δικο σου το θεμα και ετσι μπορει να μην φαμε μπαν. Ναι μπορω να το πιστεψω οτι ενιωσες ενα κενο. Δεν ξερω πως αντεξες να μεγαλωνεις σε ρολο γονεα εναν ανθρωπο διαγνωσμενο, δεν ξερω πως τα εβγαλες περα, δεν ξερω ειλικρινα γιατι σε καποιες περιπτωσεις ερχονται ετσι οι συγκυριες.
Εγω ειχα διαταραγμενο γονεα οχι ομως τοσο σε σχιζο αλλα κατι ενδιαμεσο. Φυσικα και δεν ηθελε να λαμβανει αγωγη και εκανε οτι γουσταρε. Επρεπε να μεγαλωσω, να αρρωστησω, να ξυπνησω μια μερα επιτελους και να πω οκ ' πρωτον δεν ειχα καμια ορεξη να γινω αγχωδης καταθλιπτικη κτλ και δευτερον πως να δικαιολογησω εναν ανθρωπο που για δικο του καπριτσιο, ηταν καπριτσιο ή ηταν η ασθενεια μπλα μπλα εκανε αρκετο κακο αλλα τωρα που εχει μετανιωσει ειναι σχετικα αργα.
Επισης το πατροπαραδοτο περιβαλλον, τα μυστικα της Ελληνικης κοινωνιας, τα μην ανακατευεσαι που τελικα δημιουργουν αρρωστους ενηλικες. Κοντευα να λαλησω οταν ολες οι πληροφοριες εγιναν συναισθημα και αυτο καλυψε την αυτο εκτιμηση μου. Και τωρα που σου γραφω ειμαι εν δυναμει θεραπευομενη, παλευω, ενα κουβαρι απο φοβο νιωθω οτι ημουν ' αυτο αφομοιωσα και πρεπει να το πεταξω.
Παραλληλα ομως η ζωη δεν σου δινει και πολλες ευκαριες να μπορεις να τα βαλεις σε σειρα, να εχεις χρημα να ζητησεις βοηθεια, να εχει ωριμασει ο νους για να γλιτωσουμε απο καποια λαθη.
Αλλά οκ... το καλο της υποθεσης ειναι οτι μπορεις να κανεις νεες επιλογες, οσο ζεις μπορεις.
Εγω μαλλον ημουν σωτηρας και θυμα αλλα εν αγνοια μου γιατι οταν ετσι μεγαλωνεις νοσηρα δεν μπορεις να καταλαβεις οτι δεν εισαι εσυ το θεμα ειναι το ολο το κλιμα που περνιεται για φυσιολογικο ενω δεν ειναι.
Εχω γινει ομως ενας ανθρωπος τρομερα κατα της κακοποιησης. Ειμαι υπερηφανη τουλαχιστον για αυτο. Δεν μου περασε την βια ως λυση αλλά την Βια ως αδυναμια χαρακτηρος. Μπορει να επελεξα αλλους λαθος διαδρομους εκτονωσης τοξικων αισθηματων αλλα τουλαχιστον οχι δεν εγινα κοπια. Το εχω και φοβο μη σου πω.
Δε θελω να γινω οτι με πληγωσε.
Επίσημα διαγνωσμένη δεν ήταν. Δεν δεχτηκε ποτέ να εξεταστεί απο ψυχίατρο, ουτε καν ψυχολογο. Ηταν απολυτα αρνητικη. Ελεγε "θα με βγαλεις τρελή? θελεις να λεω ό,τι λες εσύ"...
Μονη μου το ανακάλυψα αφου ειχα απομακρυνθει 10 χρονια περιπου απο το οικογενειακο σπιτι, είχε κανει μια σοβαρη εγχείρηση και είχε αρχίσει πάλι να έχει ιδέες "μας κανουν νοηματα με το φως απο τα αλλα σπιτια, μας κανουν μαγια, με παρακολουθουν, με κοιτάνε" και το κορυφαίο? επειδή δεν εχω παντρευτεί, να μου λεει "δεν παντρευεσαι γιατί αγαπάς τον ...", εναν τυπο που θεωρουσε οτι της ειχε κανει κακο και εγώ, έλεγε, τα ειχα φτιαξει μαζι του. Αυτό ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτηρι, πήγα εγώ σε ψυχιατρο και του τα ειπα. Οποτε μου ειπε τη διαγνωση, παρανοϊκη σχιζοφρένεια. Αλλα αν δεν την εξεταζε, δεν ηταν σιγουρος, και η μαμα δεν δεχοταν. Φαρμακα ποτε δεν πηρε. Και μετα από λίγο καιρό έφυγε απο τη ζωή.
Πολυ δυσκολη ζωή περασα. Πολυ δυσκολα παιδικά χρόνια. Και ειμαι ενα παιδι, δεν εχω αδερφια. Τα τελευταια χρόνια αρχισα να καταλαβαινω ποσο δυσκολα έζησα. Πριν έλεγα, ελα μωρε ολοι περνανε δυσκολιες...Αλλα καμιά σχέση. Αλλο να εχεις γονιο με καρκινο και με το μυαλό στη θέση του, και αλλο να εχεις ψυχωσικο και να προσπαθεις να τον πείσεις ότι ετυχε και τον κοιταξαν στο δρομο, κανεις δεν τον κυνηγάει.
Μια ζωή να προσπαθω να πείθω, να βρίσκω επιχειρήματα, να στιβω το μυαλο μου να σκεφτω λύσεις... ε και τωρα ψάχνω διαλογισμό, ακουω ζεν μπας και ηρεμήσει το μυαλο μου. Ξερεις, το σώμα ηρεμει με χάπια, με γυμναστική, με διατροφή. Το μυαλό πως στο καλό χαλαρώνει? να μη σκεφτεσαι??