Γεια παιδια.Ειμαι ο Αγγελος,το παιδι με την ιδεοψυχαναγκαστικη που γραφε στο φορουμ ενα χρονο πριν για τα χαλια του.Καλα νταξει,δεν ειχα και καμια τρομερη παρουσια,οποτε παιζει να γραψα το πιο πανω τσαμπα αλλα οκ σιγα.Απο περυσι μεχρι και τωρα πολλα πραγματα αλλαξαν.Βγηκα απο την βαρια φαση της νοσου πιο δυνατος,με μεγαλυτερη αυτοπεποιθηση και θαρρος και εζησα πραγματα που χωρις την ιδεοψυχαναγκαστικη δεν θα χα ζησει.Εκανα παρεες απο την σχολη,περασα μαθηματα,γνωρισα καινουριες κοπελες,επιασα να διαβαζω με μανια λογοτεχνια κι ασχοληθηκα κι λιγο με μουσικη.Κατα διαστηματα οι ιδεοληψιες επεστρεφαν αλλα τις αφηνα να κανουν τον κυκλο τους και ετσι ερχοντουσαν ολο και πιο σπανια,ενω οι ασχημες μερες διαρκουσαν ολο και πιο λιγο.Γενικα τα περσινα με σημαδεψαν βαρια και δεν νομιζω να ξεχασω ποτε την φαση που περασα ουτε οτι θα γινω τελειως καλα αλλα τουλαχιστον βγηκαν και πεντε καλα πραγματα απο ολο αυτο.Στο φορουμ σταματησα να γραφω μετα απο παροτρυνση της ψυχολογου γιατι μου ειπε πως μου κανε κακο κι καθυστερουσε την αναρρωση μου,να μιλαω συνεχεια για το προβλημα.Στο θεμα μας λοιπον.
Τον προηγουμενο οκτωμβρη μας φορτωθηκε στην πυλωτη της πολυκατοικιας ενα γατακι.Αποφασισαμε να του δωσουμε λιγο φαγακι κι απο τοτε δεν ξαναφυγε απο κει.Ετσι σιγα σιγα αρχισαμε να το ταιζουμε σε καθημερινη βαση.Του φτιαξαμε κι ενα σπιτακι για να ξεχειμωνιασει και ολα καλα.Του δωσαμε και ονομα.Πιτσιλια.Το πιτσιλακι λοιπον μεγαλωσε και εγινε μια γερη γατουλα και πριν προλαβουμε να το στειρωσουμε μας πεταξε πεντε κουτσουβελα.Τα γατακια αυτα λοιπον,ζουσαν χαρουμενα διπλα στην μαμα τους παιζοντας μεταξυ τους κι ανακαλυπτοντας τον κοσμο στον κηπο μας.Ολα αυτα μεχρι πριν 2 βδομαδες που αρχισε η περιοδος του απογαλακτισμου.Καπου εκει 2 απο αυτα αρχισαν να εμφανιζουν διαρροιες εμετους και γενικα σημαδια αδυναμιας.Τα πηγαινα στον γιατρο συνεχεια μεχρι που και τα δυο αρχισαν να παρουσιαζουν σημαδια βελτιωσης.Το ενα,το μαυρακι,που ηταν και το αγαπημενο μου ειδικα πηγαινε πολυ καλα,ωσπου ξαφνικα χθες πηγα στην αυλη να το δω και το σωματακι του ηταν σαν κατατσακισμενο.Το πηρα γρηγορα και αυτο κι το αδερφακι του μην μου παθει κι αυτο το ιδιο,τα βαλα μεσα στο αμαξι κι ετρεξα στην πρωτη εφημερευουσα κλινηκη μπας και το σωσω.Δυστυχως το γατακι δεν αντεξε και ξεψυχησε στα χερια μου.Οταν εφτασα στην κλινικη απλα διαπιστωθηκε ο θανατος του.Ο γιατρος μου ειπε οτι μαλλον ηταν πανλευκοπενια κι πολυ πιθανον να πεθανουν κι τα αλλα.Το μαζεψα,μπηκα στο αμαξι κι σε ολη την διαδρομη πισω εκλαιγα πανω απο το κλουβακι του.Η ταφη ηταν ακομα πιο επιπονη διαδικασια.Το αγκαλιασα,το φιλησα στο κεφαλακι και περιμενα μπας κι ακουσω κανενα νιαου μεχρι να το χωσω στο χωμα.Απο χθες σκεφτομαι το ποσο παραλογος κι αδικος μπορει να ναι ο θανατος για να χτυπησει ενα τοσο δα μικρο και αθωο πλασματακι σε τοσο μικρη ηλικια,ενω καθε φορα που θυμαμαι πως επαιζε με τα αδεφακια του η βλεπω οτι λειπει αναμεσα στα αδεφακια του κι οτι τωρα ειναι στο χωμα,μου ρχεται να μπηξω τα ζουμια.Μεσα σε ολα αυτα ερχονται και οι τυψεις γιατι δεν εμβολιασαμε την μανα οταν επρεπε αφου τους πρωτους μηνες το χαμε απλα σαν αδεσποτο που το φροντιζαμε οσο μπορουσαμε κι οσο σηκωνε η τσεπη μας και δεν ξερω αν οφειλεται σε αυτο.
Γενικα δεν γραφω εδω για συμβουλες για το πως να νιωσω καλυτερα.Εγω καλα θα μαι.Το γατακι ειναι αυτο που δεν εζησε μια μεγαλη ζωη:(.Γραφω εδω τοσο για να ξεσκασω καπως και να μοιραστω την πρωτη μου κοντινη εμπειρια με τον θανατο,οσο και για να χτυπησω το καμπανακι σε πολλους συνφορουμιτες,πως αμα πετυχουν ποτε αδεσποτακι,δεν αρκει μονο να το περιμαζεψουν και να το φροντισουν αλλα πρεπει και να ενημερωθουν πανω στο ολο θεμα,να το εμβολιασουν οπωσδηποτε και να το στειρωσουν.Αυτα γενικα...Να φροντιζετε τα ζωακια σας κι να τα αγαπατε οσο πιο πολυ μπορειτε.Ο πονος που σου δινουν οταν φευγουν απο διπλα σου,ειναι εκπληκτικα μεγαλος,οσο κι αν το εκλογικευεις με το οτι ειναι απλα ζωακια.
