ψυχωσικό επισόδιο-υποστήριξη από την οικογένεια

Καλησπέρα σε όλους,
πολύ στενό συγγενικό μου πρόσωπο πρόσφατα έπαθε ψυχωσικό επισόδιο. Είχε αρχίσει να δείχνε κάποια σημάδια παραξενης συμπεριφοράς, αλλά δεν ήταν τόσο ανησυχητικά και εμείς αντιληφθήκαμε την σοβαρότητα του θέματος όταν ξεκινησαν κάποιοι εμφανείς παραλογισμοί, πχ. όλοι μιλουν για μένα, όλοι με κοιτάνε και πολλά άλλα λόγια. Η κατάσταση ακόμα δεν είναι ξεκάθαρη αν και ο ψυχίατρος με ενημέρωσε πως αυτό που συνέβη στην "Κ" είτε μπορεί να μην ξανασυμβεί ή να εξελιχθει σε σχιζοφρένεια (με μεγαλύτερες πιθανότητες το 2ο). Το έπαθε πριν καλά καλά τελειώσει την σχολή της, σχέση δεν έχει κάνει ποτέ (πράγμα που την έχει κάνει να νιώθει πιο μεγάλη αποτυχία) και τώρα έχει πέσει ψυχολογικά πάρα πολύ γιατί νιώθει ότι βρίσκεται στο μηδεν. Μιλάμε πολλές ώρες και προσπαθώ με τον ένα και με τον άλλο τρόπο να την ανεβάσω να της δώσω κίνητρα. Νιώθω τόσο πολύ αυτά που την απασχολούν μιας κ είμαι άτομο της ίδιας οικογένειας και ξέρω τα προβλήματα που βοήθησαν να φτάσει μέχρι εκεί. Θέλω να βοηθήσω, να βοηθήσω ουσιαστικά!! χωρίς να καταστραφεί ούτε η ζωή η δική της!! ούτε η δική μου... (γιατί και εγώ μετα από πολλά ψυχολογικά προσπάθησα να την φτιάξω την δικη μ σιγά σιγά αλλά ακόμα προσπαθώ... :( ). Το ερώτημά μου είναι.. Πως μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά; Τι ζητάει ακριβώς ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο;; και πως μπορούν εν τέλη να βρεθούν κάποιες απλές ισσοροπίες στη ζωή αυτού του ατόμου; Μπορείτε να με βοηθήσετε με κάποιον πιο κατατοπιστικό τρόπο πέρα απ τις γενικούρες που γράφονται στα site; Έχω ανάγκη από κάποιες πιο χειροπιαστές ιστορίες... βλέπω πως επιρρεάζομαι και εγώ και θέλω μια γνώμη.. χελπ..

Quote:

---

Originally Posted by άγνωστη x

Καλησπέρα σε όλους,
πολύ στενό συγγενικό μου πρόσωπο πρόσφατα έπαθε ψυχωσικό επισόδιο. Είχε αρχίσει να δείχνε κάποια σημάδια παραξενης συμπεριφοράς, αλλά δεν ήταν τόσο ανησυχητικά και εμείς αντιληφθήκαμε την σοβαρότητα του θέματος όταν ξεκινησαν κάποιοι εμφανείς παραλογισμοί, πχ. όλοι μιλουν για μένα, όλοι με κοιτάνε και πολλά άλλα λόγια. Η κατάσταση ακόμα δεν είναι ξεκάθαρη αν και ο ψυχίατρος με ενημέρωσε πως αυτό που συνέβη στην "Κ" είτε μπορεί να μην ξανασυμβεί ή να εξελιχθει σε σχιζοφρένεια (με μεγαλύτερες πιθανότητες το 2ο). Το έπαθε πριν καλά καλά τελειώσει την σχολή της, σχέση δεν έχει κάνει ποτέ (πράγμα που την έχει κάνει να νιώθει πιο μεγάλη αποτυχία) και τώρα έχει πέσει ψυχολογικά πάρα πολύ γιατί νιώθει ότι βρίσκεται στο μηδεν. Μιλάμε πολλές ώρες και προσπαθώ με τον ένα και με τον άλλο τρόπο να την ανεβάσω να της δώσω κίνητρα. Νιώθω τόσο πολύ αυτά που την απασχολούν μιας κ είμαι άτομο της ίδιας οικογένειας και ξέρω τα προβλήματα που βοήθησαν να φτάσει μέχρι εκεί. Θέλω να βοηθήσω, να βοηθήσω ουσιαστικά!! χωρίς να καταστραφεί ούτε η ζωή η δική της!! ούτε η δική μου... (γιατί και εγώ μετα από πολλά ψυχολογικά προσπάθησα να την φτιάξω την δικη μ σιγά σιγά αλλά ακόμα προσπαθώ... :( ). Το ερώτημά μου είναι.. Πως μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά; Τι ζητάει ακριβώς ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο;; και πως μπορούν εν τέλη να βρεθούν κάποιες απλές ισσοροπίες στη ζωή αυτού του ατόμου; Μπορείτε να με βοηθήσετε με κάποιον πιο κατατοπιστικό τρόπο πέρα απ τις γενικούρες που γράφονται στα site; Έχω ανάγκη από κάποιες πιο χειροπιαστές ιστορίες... βλέπω πως επιρρεάζομαι και εγώ και θέλω μια γνώμη.. χελπ..

---

θελει να του φερεσαι οπως και πριν..να μην αλλαξει η συμπεριφορα σου απεναντι της...επισης αν μπορεις να βγαινετε εξω καλο θα τις κανεις........πρεπει να παιρνει την αγωγη της οπωσφηποτε......και να βαλει μερικες δραστηριοτητες....
ΘΑ σ εγραφα χειροπιαστα π θες ομως βαριεμαι τωρα μπορει να σ γραψω αργοτερα

ναι εισαι εκει για κανα καφε κανα ποτακι κλπ...

επισης πες της να το εκμεταλευτει και να περασει από ΚΕ.Π.Α. και να παρει το επιδομα θα την βοηθησει να εχει καποιο εισοδημα... στην αρχη και μενα μου κακοφαινοταν ειχα 2 εταιριες και ξαφνικα με βγαλαν ''αναπηρο'' αλλα τωρα με την συνταξουλα όλα καλα εχουμε και κριση....

όταν συνηθισει τα χαπια θα είναι μια χαρα

έχεις μιλήσει με κάποιον από τους συλλόγους οικογενειών που υπάρχουν; αν θες κοίτα και τα παρακάτω...

http://www.iatronet.gr/sopsi/content.asp?pid=8

http://www.kinapsi.gr/
http://www.kinapsi.gr/syllogoi-omospondies

http://autoekprosopisi.gr/

καλημερα άγνωστη x
οταν ειμαι σε ψυχωτικα επεισοδια αυτο που μου λειπει πολυ ειναι ενας ανθρωπος να μου συμπαραστεκεται.να μπορω να μοιραστω με καποιον δηλαδη αυτα που βιωνω και με αγχωνουν ή με φοβιζουν.εχω καχυποψια προς ολους και οταν δε μπορω να ανοιχτω σε καποιον απλα απομονωνομαι κλεινομαι εντελως στον εαυτο μου και ολα γινονται τεραστια στο κεφαλι μου.θελω καποιον οχι για να με κατακρινει αλλα να μπορει απλα να μ ακουσει χωρις να φρικαρει απο τις σκεψεις μου.το να μου πει καποιος αν ειναι λαθος αυτα που σκεφτομαι με θυμωνει και με μπερδευει χειροτερα γιατι πολυ απλα τιποτα δε μπορει να με κανει να αλλαξω γνωμη γιατι αυτα που σκεφτομαι γιατι τα βιωνω τοσο αληθινα ολα.μια βολτα ενας καφες με καποιον που μπορω να εμπιστευτω ειναι πολυ καλο.μη φρικαρεις με οσα θα ακουσεις αν μπορεις.σε μενα η λυση σε αυτα ειναι τα σωστα φαρμακα.πρεπει να φροντιζει καποιος οτι τα παιρνει σωστα γιατι ας πουμε εγω πιστευα οτι μου κανουν κακο και παρελειπα δοσεις πραγμα που χειροτερευε τη κατσαταση.εξοπλισου με υπομονη οσο μπορεις και ολα θα πανε καλα

Χμ, ουσιαστικη βοηθεια και εμενα με απασχολουσε αυτο. Για αρχη με αγωγη και αν κρινουν ψυχοθεραπεια θα λαμβανει ηδη βοηθεια ακομα και αν δεν ειναι χειροπιαστο για ενα εξαμηνο. Δευτερον το μονο σιγουρο ειναι πως αν πιστευει πως ολοι ειναι εναντιον της δεν θα ηταν καλο να βρισκεται σε κλιμα με ενταση φωνη, λογικο διαλογο αντιλογο κτλ γιατι πολυ απλα το συναισθημα ειναι κοντα στον τρομο, αρα ακους, εισαι ηρεμη, δινεις χωρο και χρονο και προτεινεις στους γονεις να λαβουν σωστες κατευθυνσεις. Εγω βιωσα ανθρωπο μετα απο επεισοδιο και σε μικρο επεισοδια με κατανοηση, ηρεμια, να μην παρεις προσωπικα και πεσεις ψυχολογικα αν ακουσεις κατηγορια και Ναι οφειλεις να προστατευεις και εσενα εφοσον λες πως ηδη εχεις περασει πολλα.

Εαν δεν τηρηθει μια αγωγη σωστα, ενα κλιμα καλο και ενα κλιμα υπομονης δεν ειναι θετικο. Δεν μπορεις να κανεις παρα πολλα, δεν θελω να σε στεναχωρησω αλλά προσωπικα καταλαβα πως καλυτερη ειναι πχ μια αγκαλια μετα απο μανια παρα ενα κατεβατο απο λεξεις οτι -ΟΧΙ δεν κινδυνευεις, οχι ειναι του μυαλου σου, οχι μπλα μπλα.
Αυτα ξεκινανε μετα απο ενα διαστημα που και εκεινη θα νιωθει καλυτερα.

Απλα να εισαι εκει... αρκει. Οχι για ερωτησεις συνωμοσιας, οχι γιατι της συμβαινει, οχι γιατι φοβαται αλλά εμψυχωτικα νομιζω ειναι το καλυτερο... πως θα περασει ο φοβος, η ανησυχια, η θλιψη, ο θυμος ή οτιδηποτε αλλο εμφανιζει.

Τα πιο ευαισθητα παιδια τελικα εμφανιζουν ψυχωσικα επεισοδια. Δεν πιστευω οτι αυτο συνεπαγεται με καταστροφη. Απλα θελει ευγενεια, υπομονη, στοργη και οχι προσδοκιες πως θα εξαφανιστει γρηγορα απο τον ανθρωπο αυτο που βιωνει.

Να εισαι καλα και μπραβο σου που θελεις να βοηθησεις.

πχ..μη παθεις υστερια...οπως επαθα εγω που μια φιλη μου, επαθε ψυχωτικο επεισοδιο κ μου ελεγε κατι κουλα...κ φρικαρα εντελως κ αρχισα να της γκαριζω κ να της φωναζω..κ να την βριχω κ να την ταρακουναω κ να της λεω "συνελθεεεεεεε με τρομαζειιιις!!"
ω ναι ημουν εξαιρετικη..αλλα δεν ηξερα..πιστευα οτι αν την ταρακουνησω κ της φωναξω θα συνελθει..τελικα την συγχισα περισσοτερο..αρχισε να κλαιει κ να με σπρωχνει..
κ κει εφυγα κλαιγοντας..δεν ειχα καταλαβει τι της ειχε συμβει..ειχα φριξει..
ναι ..αυτα μη τα κανεις ποτε..
μου χει τυχει κ γκομενος να μου λεει κουλα κ να με αποκαλει με αλλο ονομα κ το παιξα κινεζα κ του ελεγα σε ολα ναι..γιατι ειχε γινει επιθετικος...μετα απο λιγη ωρα ανοιξα την πορτα κ πεταχτηκα εξω απο το σπιτι του..ειχε θεμα..ηταν σε βαρυ επεισοδιο κ γω δεν ειχα παρει χαμπαρι....η ασχετη ομως.

Επειδή έχω μεγαλώσει με ψυχωσικό γονιό και δη μάνα, θα σου πω και εγώ την άποψη μου.
Τί μπορείς να κάνεις? δραστηριότητες μαζί της, απλά πράγματα, βόλτες, ψώνια, καμιά συναυλία τώρα που καλοκαίριασε, έξω να βλέπει κόσμο. Μαγειρική στο σπιτι, λουλούδια να φροντιζει, κεντημα, πλέξιμο να απασχολεί τα χέρια της. Δηλαδή ποντάρεις στο να βελτιώσεις ως συγγενής την ποιότητα ζωής της! όχι να την κανεις να καταλάβει ότι αυτα που λεει και νιώθει είναι λάθος = το έχω κάνει, είναι ολέθριο λάθος! Και βάζεις ΟΡΙΑ στο πόσο ασχολείσαι μαζί της, δεν θα βάλεις αυτήν 1η προτεραιότητα στη ζωή σου και τη ζωή σου σε 2η μοίρα. Ουτε θα ικανοποιείς τυφλά τις αναγκες της. Συμπαρασταση ναι, με μετρο!

Και αν σου λεει νιώθω να με κοιτάνε, να με κυνηγάνε κλπ, εσύ μην τα χάνεις, με ηρεμία να της λες "εγώ όμως σε αγαπώ, η οικογενεια σου σε αγαπά. μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο, εμείς είμαστε εδώ για σένα" και να αλλάζεις θέμα για να της απασχολήσεις το μυαλό με κάτι άλλο. Τα θέματα προς συζητηση προσπαθησε να ειναι τέτοια που θα της δινουν δυναμη, θα την επιβεβαιώνουν ως άνθρωπο, ως προσωπικότητα, θα την κάνουν να νιώθει ασφάλεια, ηρεμία, ειρήνη, γαλήνη. Κάνε την να γελάει με το χιουμορ σου. Το γελιο ειναι θεραπευτικο. Κάνε την να νιώσει ότι μετράει σαν άνθρωπος. Δεν θα λύσετε ούτε το κυπριακό ούτε την κρίση! ούτε θα κουτσομπολευετε, δεν βοηθάει η κατακριση τους ψυχωσικους. Τρεφει την ψυχωση τους. Θέλουν απεριοριστη αγαπη, ασφαλεια, ειρήνη και εμπιστοσυνη. Και πολλες αγκαλιές! εδώ πιστευω βοηθάνε και τα πνευματικά θρησκευτικά βιβλία! ανακουφίζουν τον τρόμο τους. Αν πιστεύει και μπορεί να διαβάσει λίγο, μπορώ να σου προτείνω μερικά, έστω 1-2 σελίδες καθημερινά είναι ανακουφιστικές. Εγώ είχα καταφέρει τη μάνα μου να διαβάζει κάθε μέρα έναν Ψαλμό - την ανακούφιζε απίστευτα, ήταν κάτι σαν παρηγοριά. Αργότερα πηγαινε εκκλησια κάθε Κυριακή, μου ζητούσε συγνώμη κάθε Σάββατο για τα λάθη που ειχε κάνει, είχε φτάσει στο σημείο να κάνει αυτοκριτική.

Οι ισορροπίες στη ζωή του βρισκονται με το να εχει ενα προγραμμα στην καθημερινότητα του. Ποιότητα ζωής, αγαπη, αγκαλιές, αποδοχή. Οχι κοροιδιες, οχι κοντρες, οχι τσακωμοί, οχι "εισαι τρελος", οχι γελια με τους παραλογισμους που μπορεί να λέει = ολα αυτα για μένα είναι bullying!!!
ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ! και ΥΠΟΜΟΝΗ! ΥΠΟΜΟΝΗ! ΥΠΟΜΟΝΗ!

Από περιεργεια, μπορεις να μας πεις τί ακριβως έγινε και τι πιστεύει η συγγενής σου?

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Τα πιο ευαισθητα παιδια τελικα εμφανιζουν ψυχωσικα επεισοδια. Δεν πιστευω οτι αυτο συνεπαγεται με καταστροφη. Απλα θελει ευγενεια, υπομονη, στοργη και οχι προσδοκιες πως θα εξαφανιστει γρηγορα απο τον ανθρωπο αυτο που βιωνει.

---

Αυτό ειδικά με την ευαισθησία του χαρακτήρα το έχω σκεφτεί πάρα πολύ. Εχω διαβάσει πάρα πολύ. Και στο schizophrenia.com ήμουν μέλος και συζητούσα με παιδιά ψυχωσικών. Και με ψυχιατρους το έχω συζητήσει.
Δεν είμαι ψυχολόγος ουτε καν επαγγελματιας υγείας.
Προσωπική μου άποψη καθαρα είναι ότι πιστεύω ότι γεννιούνται με κάποια διαταραχή, που μπορεί αρχικά να μη φαίνεται, και με την πορεία των χρόνων, τα βιώματα, το περιβάλλον γίνεται η έκρηξη!
Κάπου διάβαζα εδώ στο σάιτ ότι το συνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας συνδέεται με οριακή προσωπικοτητα στους ενηλικες, και η οριακη προσωπικοτητα μπορεί να πυροδοτησει ψυχωσικό επεισόδιο.
Επίσης δεν είναι τυχαίο που παλιά η σχοζοφρένεια χαρακτηριζοταν ως ψευδοανοια.
Πολλά τα μπορεί... τεραστια η αγνοια της κοινωνιας, ο σκοταδισμος που υπάρχει με την κοροιδια και το χλευασμο και το bullying, και τεραστια η ευθυνη των συγγενών που στα δυσκολα συνηθως εξαφανιζονται! Κολλάνε μια ταμπέλα, είναι χαζός, αντικοινωνικός, κακός, ζηλιάρης! και τον περιθωριοποιούν. Και μένουν αυτοί που είναι κοντα του, ο συζυγος δηλαδή και ακόμη χειρότερα τα παιδιά, να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Αυτό ειδικά με την ευαισθησία του χαρακτήρα το έχω σκεφτεί πάρα πολύ. Εχω διαβάσει πάρα πολύ. Και στο schizophrenia.com ήμουν μέλος και συζητούσα με παιδιά ψυχωσικών. Και με ψυχιατρους το έχω συζητήσει.
Δεν είμαι ψυχολόγος ουτε καν επαγγελματιας υγείας.
Προσωπική μου άποψη καθαρα είναι ότι πιστεύω ότι γεννιούνται με κάποια διαταραχή, που μπορεί αρχικά να μη φαίνεται, και με την πορεία των χρόνων, τα βιώματα, το περιβάλλον γίνεται η έκρηξη!
Κάπου διάβαζα εδώ στο σάιτ ότι το συνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας συνδέεται με οριακή προσωπικοτητα στους ενηλικες, και η οριακη προσωπικοτητα μπορεί να πυροδοτησει ψυχωσικό επεισόδιο.
Επίσης δεν είναι τυχαίο που παλιά η σχοζοφρένεια χαρακτηριζοταν ως ψευδοανοια.
Πολλά τα μπορεί... τεραστια η αγνοια της κοινωνιας, ο σκοταδισμος που υπάρχει με την κοροιδια και το χλευασμο και το bullying, και τεραστια η ευθυνη των συγγενών που στα δυσκολα συνηθως εξαφανιζονται! Κολλάνε μια ταμπέλα, είναι χαζός, αντικοινωνικός, κακός, ζηλιάρης! και τον περιθωριοποιούν. Και μένουν αυτοί που είναι κοντα του, ο συζυγος δηλαδή και ακόμη χειρότερα τα παιδιά, να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

---

Μάρα τα λες αψογα, ουτε καν ψυχιατροι δεν καθονται πολλες φορες να εξηγησουν με απλα λογια τι επαθε ενας ανθρωπος, περα απο κανα 2 ατακες κλισε. Εχω κοντινο ατομο με ζητηματα ψυχωσικα και οσο καιρο μπορουσα ρωτουσα διαβαζα, μαθαινα για να κατανοησω λιγο το ποσο διαφορετικα βιωνει το ατομο τον κοσμο απο οτι εγω. Ισως επειδη δεν ελαβα αρκετη κατανοηση οταν παιρναγα τα δικα μου ζορια να ηθελα να μην τα τραβηξει κι αλλος. Δεν ξερω. Το σημειο που αναφερεις οριακη και συνδεση με σχιζο επειδη εχω πολυ συγκεκριμεο παραδειγμα στο μυαλο μου το εχω σκεφτει και εγω.
Ξερεις τι με χαλαει στο ολο ; πως ενα παιδι απο μικρη ηλικια εαν ο γονεας του δεν κανει τα στραβα ματια ισως το γλιτωσει απο κατι τετοια αποτελεσματα. Απο την αλλη καθοτι μη γονεας ας μην φαινεται οτι ασκω κριτικη ως πιο κατι... απλα... αν ενα παιδι πχ σκοτωνει ζωακια σε μικρη ηλικεια και κανεις τα στραβα ματια μετα ποιος φταιει ; το παιδι που εγινε ενηλικος μ θεμα ; ή αν εχεις παιδι με συμπτωματα μελαγχολιας ποιος φταιει ; οπως και να εχει μακαρι πλεον να ειναι οι γονεις πιο ενεργοποιημενοι στα σημαδια που βλεπουν και να μην καταληγουν ολα στο οτι ενταξει μωρε δεν ειναι κατι...

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ξερεις τι με χαλαει στο ολο ; πως ενα παιδι απο μικρη ηλικια εαν ο γονεας του δεν κανει τα στραβα ματια ισως το γλιτωσει απο κατι τετοια αποτελεσματα. Απο την αλλη καθοτι μη γονεας ας μην φαινεται οτι ασκω κριτικη ως πιο κατι... απλα... αν ενα παιδι πχ σκοτωνει ζωακια σε μικρη ηλικεια και κανεις τα στραβα ματια μετα ποιος φταιει ; το παιδι που εγινε ενηλικος μ θεμα ; ή αν εχεις παιδι με συμπτωματα μελαγχολιας ποιος φταιει ; οπως και να εχει μακαρι πλεον να ειναι οι γονεις πιο ενεργοποιημενοι στα σημαδια που βλεπουν και να μην καταληγουν ολα στο οτι ενταξει μωρε δεν ειναι κατι...

---

Tώρα γενικα να σου απαντήσω δεν μπορώ... θα σου απαντήσω με βάση τις εμπειρίες μου και τα συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει...Τελείως θεωρητικά.
Πιστεύω ότι το παιδί που σκοτώνει ένα ζωάκι, έχει δηλαδή βίαια ένστικτα, υφίσταται κάποιο είδος κακοποίησης. Δεν πιστεύω ότι έτσι του ηρθε για την πλάκα να το κανει. Το "για την πλάκα" είναι η εύκολη επιφανειακή εξήγηση. Τα παιδιά μιμούνται.
Εκτός αν παίζει κάποιο είδος αυτισμου, θεωρω τους αυτιστικους ξεχωριστή κατηγορία. Τα παιδιά αυτά έχουν παρορμήσεις που δεν ελεγχονται. Παλια τα παιδιά αυτα τα ξυλοκοπουσαν γιατί τα θεωρουσαν ατακτα, οποτε πολυ λογικά γινονταν και αυτά βίαια. Σημερα που η γνωση εχει διευρυνθεί, οι γιατροι, ψυχολογοι, δασκαλοι μιλάνε, ο κοσμος ειναι πιο δεκτικός απέναντι σε αυτά τα παιδιά, και θεωρώ ότι με τα καλύτερα βιώματα που έχουν, σαφώς και μελλοντικά θα έχουν μια καλύτερη ποιοτητα ζωής.

Ο ψυχωσικός τώρα από την άλλη στην κρίση του βιώνει τρόμο! Γιατί έφτασε στο σημείο να νοιώθει τέτοιο ακραίο φόβο?? Τι βιώματα τον εξώθησαν εκει? Παίζει και το ότι αμα ο γονιος ειναι χειριστικος και θέλει να εξαναγκάσει το παιδί να κάνει κάτι, το απειλει, οπότε το μαθαίνει στο φόβο! Νομιζω για τον ψυχωσικό ο φόβος είναι η λεξη-κλειδί. Μαζί με το άγχος γίνεται το μπαμ.
Φοβος και αγχος σε μια οριακή προσωπικοτητα με ελλειμματική προσοχη για σκέψου τί μπορεί να γίνει...

Είναι πολυ μεγαλη κουβεντα αυτή, και μου αρεσει να συζητώ τέτοια θέματα. Για αυτό εκανα εγγραφη εδώ να συζητάμε για τέτοια θέματα, ο πολύς κόσμος δεν τα καταλαβαίνει. Μεγαλωσα με ψυχωσικό γονιο, εκανα τεραστια λαθη αν και λένε ότι το παιδί απλά αμύνεται, δεν υπήρχε ΚΑΝΕΙΣ να βοηθήσει-μη σου πω καλυτερα για τον απλουστατο λόγο ότι οπου λαλουν πολλοι κοκκοροι αργει να ξημερώσει, όλοι επιλέγουν την ευκολη λυση της ταμπέλας και της απομονωσης.

Στο τι μπορεί να κανει ενας γονιος που λες, και εγώ δεν έχω παιδιά, και είμαι εξαιρετικά σκεπτική/επιφυλακτική στο αν θα ήθελα να αποκτήσω. Πιστευω ότι απλά η λύση είναι στο ΟΧΙ ΠΙΕΣΗ. ΟΧΙ ΦΩΝΕΣ. ΟΧΙ ΞΥΛΟ. Ελεύθερη εκφραση στο παιδί, να μιλάει, να ακούγεται, με κατανόηση, να έχει οριζοντες να ανοιξει το μυαλό του, να παίζει με άλλα παιδάκια. Και όρια! πειθαρχία! και δομή στην καθημερινότητα του. Νορμάλ πράγματα, δεν λεω να καταντήσει στρατιωτάκι...

Εχεις ξεκαθαρη και διαυγη σκεψη και το γεγονος οτι μεγαλωσες με γονεα που ειχε βασανο ισως πρεπει να το ανοιξεις ως δικο σου thread για να μιλησουμε εκει και να μην θεωρηθει οτι σπαμαρουμε θεμα της αγνωστης x. Εχεις γνωσεις και εχεις και καλη διαθεση να προσφερεις στο φορουμακι μας.
Το μονο σιγουρο ειναι πολυ δυσκολο να μεγαλωνεις με γονεα με ψυχικη διαταραχη. Εγω μεγαλωσα με τετοιο. Δεν ειπε ποτε ταμπελα αλλα δεν φερθηκε ποτέ σχεδον σωστα πλεον οταν τα βαζω χρονολογικα κατω και εχοντας η ιδια εμπειριες ως ενηλικη και επαφη με ειδικο κτλ προσπαθω καπως να συγχωρησω τα λαθη που εγιναν απο πλευρας γονεων. Μετα παω σε εμενα και λεω ποσες βλακειες εχω κανει και εγω ως διαγνωσμενη με διαταραχη και ποσο δυσκολο μου ειναι να με συγχωρησω. Ειναι βλεπεις κατι σαν φαυλος κυκλος που θελω επιτελους να σπασω.

Εγώ αργησα πάρα πολύ να καταλαβω οτι ηταν διαταραγμενη, θεωρουσα οτι ειχε πεσει σε νοητικη παγιδα και έλεγε οσα ελεγε. Και έμπαινα στο τρυπάκι να αποδειξω ότι δεν είναι έτσι, είναι αλλιως, κάτι που για μένα ήταν εξοντωτικό. Μακροπρόθεσμα μου δημιουργησε και αυτοάνοσο. Οι ψυχιατροι λενε, μην πεις στο ρολο σωτηρας ή θυμα. Εγω δεν μπήκα σε κανεναν απο τους 2 αυτους, αλλα μπηκα στο ρόλο "θα σε κανω να καταλαβεις". Ολέθριο. Το πληρώνω ακόμα. Με αγχος, πανικους παλιοτερα, χαμηλη αυτοεκτιμηση, αγοραφοβια/κοινωνικη φοβια. Με πολύ υψηλα στανταρντς που γενικα εχω στη ζωη μου και νιωθω σαν το Σισσυφο να σπρωχνω ενα βραχο στην κορυφη ο οποιος παντα πεφτει κατω και πάλι απο την αρχη...

Εχω ανοιξει θεμα για την κακοποιηση, στις ψυχωσεις δεν θα ήθελα, δεν εχει νόημα να περιγραψω την ολη ιστορια.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

προσπαθω καπως να συγχωρησω τα λαθη που εγιναν απο πλευρας γονεων. Μετα παω σε εμενα και λεω ποσες βλακειες εχω κανει και εγω ως διαγνωσμενη με διαταραχη και ποσο δυσκολο μου ειναι να με συγχωρησω. Ειναι βλεπεις κατι σαν φαυλος κυκλος που θελω επιτελους να σπασω.

---

χμμμ η Alice Miller λεει αν θυμαμαι καλά απλώς να βιώνουμε το θυμό μας, να τον βλέπουμε/αναγνωρίζουμε/ελεγχουμε. Μην πιεζεσαι να συγχωρήσεις, εγώ πια δεν την συγχωρώ, δεν είναι εν ζωή οποτε έχω μια άνεση, εννοώ δεν είναι παρούσα για να με ελεγχει και να πλημμυριζω απο ενοχες. Οσο ζουσε, τη λατρευα. Γιατί ενιωθα την αναγκη να την προστατευσω, την έβλεπα σαν ενα αδυναμο πλασμα που με είχε αναγκη.
Αν σου πω ότι οταν πεθανε, δεν ενιωσα τιποτα? ενα κενο?

Απαντησα στο Thread σου.