Νέος στις κρίσεις πανικού

Καλησπέρα.
Ήρθε η στιγμή που θα έγραφα και σε αυτό το τμήμα του φόρουμ εκτός από αυτό της κατάθλιψης! http://www.clipartbest.com/cliparts/.../9T4bkAyXc.gif
4-5 κρίσεις πανικού τους τελευταίους 3 μήνες, με τις 2 τελευταίες σε 2 μέρες..

Το σύμπτωμα που έχω είναι να μη μπορώ να αναπνεύσω και να κάνω αυτό το γρήγορο σα λαχάνιασμα (δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε) και να κλαίω ταυτόχρονα.
Τελικά, αφού απέφευγα τα φάρμακα για χρόνια μάλλον είναι καιρός να πάω κάπου να μου γράψουν.
Επιδεινώθηκε και το αυτοάνοσο που έχω, και μου είπε η γιατρός θα πρέπει να το κοιτάξω και με την κατάθλιψη γιατί χειροτερεύει τα πράγματα.
Βέβαια και η αρρώστια φέρνει την κατάθλιψη οπότε είναι ένας φαύλος κύκλος.

Επίσης τις τελευταίες μέρες νιώθω ένα συνεχές άγχος, με πονάει το στομάχι, δε μπορώ να φάω μερικές φορές..

Αυτό που με ανησυχεί κάπως και με στενοχωρεί είναι ότι και φάρμακα να πάρω, το περνάω δυστυχώς όλο αυτό ολομόναχος (ναι, κάπως από επιλογή αφού δεν ήθελα να βοηθήσω τον εαυτό μου). Οπότε τί νόημα έχει να γίνω καλύτερα και να είμαι μόνος; Να αρχίσω να χορεύω μόνος στο σπίτι; :p

Δε μιλάω πια με άνθρωπο.. Δεν έχω πια σχέσεις με τον καλύτερό μου φίλο γιατί προφανώς και δεν άντεχε την κατάθλιψή μου και τη στάση μου απέναντι σε αυτή (ο ίδιος είχε κρίσεις πανικού παλιά και τις ξεπέρασε τώρα) αλλά και εγώ νιώθω πολύ άσχημα όταν είμαι μαζί του γιατί έγινε εξαιρετικά επικριτικός για το παραμικρό και το καθετί.
Οι γονείς μου έχουν τις δικές τους στενοχώριες με άλλα θέματα και δε μπορούν να κοιμηθούν και αυτοί από τα στομάχια τους και τη στενοχώρια (όχι βέβαια ότι θα ήθελα να έχω σχέση μαζί τους και ότι θα με βοηθούσαν σε τίποτα, η επίκριση που έχω δεχτεί στη ζωή μου έχει ξεκινήσει από κει).

Οπότε τώρα είμαι ένας μόνος που γράφω εδώ απλώς για να τα πω κάπου.

Τιτάνικ καλησπέρα!
Τώρα είσαι μόνος σου γιατί είσαι μέσα στην καταθλίψη... αν αρχίσεις να βγαίνεις από αυτή σιγά σιγά θα στρώσει η ζωή σου... και θα σταματήσεις να είσαι μόνος... γιατί δεν θα θες πλέον να είσαι μόνος και θα μπορείς να σε στηρίξεις στις κοινωνικές σου επαφές...

Αυτό το σύμπτωμα που λες στην κρίση πανικού, της δύσπνοιας που συνοδεύεται από κλάμα το έχω πάθει κι εγώ.. και δεν ξέρω αν κλαίμε γιατί τρομάζουμε ή αν κλαίμε για να διευκολύνουμε το να πάρουμε αναπνοή.. δυο τρεις φορές εγώ το έχω πάθει ταυτόχρονα με κλάμα αλλά η δύσπνοια ήταν τόσο άσχημη όλες τις φορές που είχα μελανιάσει με αποτέλεσμα να πανικοβάλλω και τους γύρω μου. Μήπως έχεις εντοπίσει εσύ για ποιον από τους δύο λόγους υπάρχει το κλαμα? ή μήπως έχεις σκεφτεί κάποιον τρίτο που δεν έχω καν σκεφτεί?

Ευχαριστώ για την απάντηση.
Το κλάμμα το έχω έτσι κι αλλιώς στο τσεπάκι.
Κλαίω πραγματικά με το παραμικρό.

Οπότε δε μου φαίνεται περίεργο να συνοδεύει και μια τέτοια δύσκολη στιγμή. Άλλωστε συνήθως από το κλάμμα ξεκινάει και εξελίσσεται σε κρίση πανικού.

Όσο για το πρώτο σκέλος:
Και να νιώθω καλύτερα, τη στιγμή που έχω αποτραβηχτεί από όλους (δεν είχα βέβαια και ποτέ τους πολλούς φίλους ή τις πολλές κοινωνικές συναναστροφές), δε νομίζω να μπορώ να εμφανιστώ πάλι μια μέρα από το πουθενά "γεια σας, είμαι καλύτερα τώρα, ελάτε να είμαστε φίλοι".
Τουλάχιστον έτσι το βλέπω..

Α εγώ καταλήγω σε κλάμα και όχι πάντα... δυο τρεις φορές μου έχει συμβεί μόνο...

Νομίζω πως αν νιώσεις καλύτερα θα έρθει μόνο του το να έρθεις σε επαφή με αυτούς που άφησες... όχι με όλες τις επαφές σου, μ' αυτές που θεωρείς πως άξιζαν... και θα δεις κι όλας αν άξιζες κι εσύ γι αυτούς... ίσως όλο αυτό με τα κάτω σου και τις κρίσεις πανικού σου να ήταν αφορμή για ξεκαθάρισμα σχέσεων

Πάλι σήμερα..:(
Εκεί που είχα πάθει 1 στα 3 χρόνια, τώρα έρχονται η μια μετά την άλλη..

Ψαξε μεσα στα συναισθηματα σου... Τι σε ενοχλει;

Λογικα ο ιδιος λογος που ειναι ο πυρηνας της καταθλιψης σου ειναι και η αιτια των κρισεων (λογικα ξανα λεω, ο καθενας ειναι διαφορετικος).

Quote:

---

Originally Posted by NickosDark

Ψαξε μεσα στα συναισθηματα σου... Τι σε ενοχλει;

Λογικα ο ιδιος λογος που ειναι ο πυρηνας της καταθλιψης σου ειναι και η αιτια των κρισεων (λογικα ξανα λεω, ο καθενας ειναι διαφορετικος).

---

μα, δεν τις παθαίνω έτσι στο άσχετο χωρίς να ξέρω γιατί.
Ξέρω ακριβώς τους λόγους και της κατάθλιψης και των κρίσεων.
Δυστυχώς οι λόγοι αυτοί δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ γι'αυτό και δεν έβλεπα νόημα στο να πάω σε ψυχίατρο.
Το μόνο που θα γίνει στην καλύτερη περίπτωση θα είναι να συμβιβαστώ με τους λόγους αλλά πάντα θα έχω κατάθλιψη. Ο συμβιβασμός δε θα με κάνει πιο χαρούμενο.

Quote:

---

Originally Posted by titanic

μα, δεν τις παθαίνω έτσι στο άσχετο χωρίς να ξέρω γιατί.
Ξέρω ακριβώς τους λόγους και της κατάθλιψης και των κρίσεων.
Δυστυχώς οι λόγοι αυτοί δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ γι'αυτό και δεν έβλεπα νόημα στο να πάω σε ψυχίατρο.
Το μόνο που θα γίνει στην καλύτερη περίπτωση θα είναι να συμβιβαστώ με τους λόγους αλλά πάντα θα έχω κατάθλιψη. Ο συμβιβασμός δε θα με κάνει πιο χαρούμενο.

---

Αναφερεσαι στο προβλημα της υγειας σου που προσπαθησες να αποδεχτεις και εν μερει λες, πως αυτο σαν αιτια αφορμη σε κανει πιο εσωστρεφη ανθρωπο ; Κανεις δε χαιρεται με τον συμβιβασμο αν δεν ειναι υπερ του. Εχεις ενα ευαλωτο ας πουμε ψυχισμο ; δεν αντεχεις διαμαχες ; αποτομες αλλαγες; και τι θα πει αυτο με τους Φιλους ; Δλδ δεν δικαιουσα περιοδους εσωστρεφειας ;

Ενα ενα, νομιζω σε εβαλες στον τοιχο και ειπες οκ τα εκανες ολα χαλια καλα να παθεις. Δεν ειναι ακριβως ετσι η ιστορια αλλα η απογοητευση οδηγει σε αυτη την αφηγηση.

* Μην ξεχασω, εφοσον δεν εχεις επισημη γνωματευση απο γιατρο μην αυτο ταμπελοποιεισαι. Τι εννοω ; αν πραγματι τιποτα δε σε παει καλα για α περιοδο 3 μηνες ; αλλα μπορεις να κοιμηθεις, μπορεις να περπατησεις, μπορεις να ψωνισεις για να φας, μπορεις εστω μισο χαμογελο μεσα στο μηνα να σκασεις, δεν ξερω ποσα αλλα να πω μπορει να περνας ελαφριες θλιψεις.


Οι κρισεις πανικου ειναι το σημα κατατεθεν - Ακου με, ειμαι εδω θελω βοηθεια. Ο εαυτος σου ο ιδιος το ζηταει. αγωγη στην αρχη θα σε καλμαρει οκ ναι αλλα μετα καλεισαι να βαλεις σε σειρα οτι ησουν σε αρνηση να αποδεχθεις.

To πρόβλημα της υγείας είναι ένας από τους λόγους, ναι.

Όσο για την κατάθλιψη, δε νομίζω ότι έχω αυτοταμπελοποιηθεί.
Έχω εδώ και πολλά χρόνια, ίσως 7-8 (αλλά και πριν έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ καλά, απλά δεν είχα παραιτηθεί από τα πάντα όπως τώρα τα τελευταία χρόνια).
Η ψυχολόγος μου μου έλεγε συχνά ότι θα πρέπει να αρχίσω όπως φαίνεται φάρμακα, αλλά εγώ πάντα δεν ήθελα και ήθελα να τα αποφύγω...

αυτό με τους φίλους: ναι, προφανώς και δικαιούμαι περιόδους εσωστρέφειας αλλά όταν αυτές διαρκούν για χρόνια πολλά και δε δίνω κανένα σημάδι ότι θέλω να "ζήσω", λογικότατο πιστεύω είναι ο άλλος να σε σιχαθεί και να σταματήσει να ασχολείται..

Προς το παρόν μπορώ να κοιμηθώ, μπορώ να περπατήσω (όταν η αρρώστια το επιτρέπει), μπορώ να ψωνίσω για να φάω (βέβαια τις τελευταίες μέρες επειδή έχω ένα συνεχές άγχος δε μπορώ να φάω και έχω χάσει 2 κιλά). Όσο για το χαμόγελο, το βρίσκω πολύ δύσκολο να χαμογελάσω.

(θυμάμαι πέρυσι στη δουλειά που ήμουν, πρώτη μέρα, και μια λέει κάτι ένα αστείο και μου κάνει αμέσως "Γιατί δε γελάς;". Χωρίς να με ξέρει καν, λες και πρέπει εγώ να γελάω με τις κρυάδες του καθενός. Δυστυχώς δε μπορώ να προσποιούμαι, ούτε στο χαμόγελο).

Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο τις τελευταίες μέρες είναι ότι σκέφτομαι ότι δεν ενδιαφέρεται πια κανένας για μένα (το μισό ή και περισσότερο φταίξιμο δικό μου), οπότε και σε αγωγή να μπω, δεν θα έχω κανενός είδους υποστήριξη από φιλικό περιβάλλον.
Και έτσι αισθάνθηκα ότι θέλω να πεθάνω. Όχι να αυτοκτονήσω, έχει διαφορά..

Εχεις αναρωτηθει οτι ισως απλα χρειαζεσαι νεο περιβαλλον (νεα ατομα, ομαδες για κουβεντα ) συν οτι εκανες οτι καλυτερο μπορουσες μεχρι στιγμης;

Ναι για καποιους δεν προσπαθησες αρκετα αλλά αν συμπονεσεις λιγουλακι εσενα και τις εκαστοτε επιλογες συν την επιθυμητη μελλοντικη αφετηρια της επισκεψης σε ειδικο πιστευω πως θετικοτερα θα γινουν τα ζητηματα.

1 χρόνο μετά, και πάλι άρχισαν πιο συχνά οι κρίσεις πανικού.
Δεν έχω κανέναν να πάρω τηλ. (έχω τους γονείς μου αλλά δε θέλω γιατί στενοχωριούνται πολύ, το σωματοποιούν κτλ.)
Δεν ξέρω τι να κάνω...
Υπάρχει τηλ. για κρίσεις πανικού;

Άρχισα τώρα 1 βδομάδα και Lyrica. Δεν ξέρω μήπως φταίει αυτό..

Και εγω το ειχα αυτο..