Νομίζω ότι η υπομονή μου εξαντλείται...
Καλημέρα σε όλους,
Με τον σύντροφό μου μετράμε 4,5 χρόνια και είμαστε 30 ετών και οι δύο. Αγαπιόμαστε πολύ και το δείχνουμε, είμαστε πολύ τρυφεροί ο ένας με τον άλλο, η ερωτική μας ζωή είναι πολύ καλή και γενικότερα τα πάμε αρκετά καλά καθώς υπάρχει καλή επικοινωνία μεταξύ μας. Έχω όμως ένα θεματάκι...
Εδώ και 1 χρόνο βλέπω ότι σκέφτομαι συνέχεια (ακόμη και καθημερινά) το που θα καταλήξει αυτή η σχέση και οφείλω να πω ότι λόγω αυτού δεν είμαι πολύ καλά ψυχολογικά. Έχω δικό μου σπίτι, παίρνω 500 ευρώ/μήνα και αυτός βγάζει το πολύ 200-300/μήνα αλλά δεν συγκατοικούμε παρά μόνο κοιμόμαστε μαζί το βράδυ στο σπίτι μου. Του έχω πει ότι βαρέθηκα την όλη κατάσταση (να ζούμε λες και είμαστε φοιτητές) και ότι θέλω να συγκατοικήσουμε, να φέρει τα ρούχα του, να μαγειρεύω, να τρώμε και γενικότερα να ζούμε μαζί. Αναφέροντας το θέμα αρκετές φορές και απο διάφορες άλλες συζητήσεις μας κατάλαβα και ένιωσα σαν να μου λέει δικαιολογίες γιατί δεν αισθάνεται έτοιμος χωρίς όμως ποτέ να μου το έχει πει αυτολεξεί. Απ'τη μία μου λέει για τα οικονομικά του που δεν αισθάνεται άνετα με τόσο λίγα λεφτά, απο την άλλη μου έδωσε να καταλάβω ότι αισθάνεται μικρός (ένας φίλος του αρραβωνιάστηκε στα 27 του και τον θεώρησε μικρό για κάτι τέτοιο). Επίσης μου είπε ότι επειδή τώρα έχει κάποια ψυχολογικά θέματα που περνάει κι επισκέπτεται ψυχολόγο (όχι κάτι πολύ βαρύ αλλά κάτι αρνητικές σκέψεις που τον βασανίζουν λόγω άγχους), να κάνω λίγη υπομονή μέχρι να νιώσει καλύτερα.
Όλα αυτά μου τα έχει πει σε διάφορες συζητήσεις που γίνονται κατα καιρούς. Του έχω προτείνει να αλλάξει δουλειά αλλά δεν φαίνεται να θέλει (έχει οικογενειακή επιχείρηση και δεν θέλει να την αφήσει). Γενικότερα με απογοητεύτει η κατάσταση και η συμπεριφορά του, δεν φαίνεται να θέλει να προχωρήσουμε (ενώ μου λέει ότι σκέφτεται τη ζωή του μαζί μου κι ενώ το ξέρω ότι με αγαπάει), ούτε έχει φιλοδοξίες για τον εαυτό του (να βρει δηλαδή μια λίγο καλύτερη δουλειά για να αισθανθεί και πιο σίγουρος για τον εαυτό του). Βλέπω ότι είναι αρκετά ανώριμος ακόμη και με κάνει να μη μπορώ να βασιστώ επάνω του.
Οπότε εγώ από όλα αυτά το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι απλώς το αναβάλει και χρονοτριβεί γιατί απλώς δεν είναι έτοιμος. Ετσι στο μυαλό μου τριγυρνά συνέχεια ότι παρόλο που τον αγαπάω δεν μπορώ να τον παρακαλάω για κάτι που προφανώς δεν θέλει ακόμη, και ότι όσο κι αν δεν θέλω, ίσως θα ήταν καλύτερα να το διαλύσουμε γιατί μου φαίνεται ότι θα περιμένω για πολύ καιρό ακόμη. Νιώθω ότι ώρες ώρες με δουλεύει με όλα αυτά που λέει και ότι δεν έχει το θάρρος να μου πει στα ίσια ότι δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο γιατί φοβάται (και καλά κάνει) ότι θα με χάσει. Μου είναι τόσο δύσκολο όμως γιατί πραγματικά τον αγαπώ,τον θέλω στο πλάι μου, να κάνουμε οικογένεια κτλ αλλά πολλές φορές νιώθω ότι εκμεταλεύεται την αγάπη μου, ότι με θεωρεί δεδομένη και ότι θα τον περιμένω για πάντα! Είμαι πολύ προβληματισμένη τον τελευταίο καιρό και νομίζω ότι η υπομονή μου εξαντλείται...
Πείτε μου τη γνώμη σας! Εσείς πως το βλέπετε;