Η αιώνια σκιά ενος κουρασμένου μυαλού.
Απο που να ξεκινησω και που να τελειωσω. Κατ αρχην τα σημαδια σε μενα ξεκινησαν απο την παιδικη ηλικια .Σαν παιδι νομιζω οτι ειχα καπως προωρη πνευματικη αναπτυξη. Και συχνα αισθανομουν ενας παρατηρητης του κοσμου γυρω μου. Θυμαμαι τον εαυτο μου στο σχολειο, να κοιταζω γυρω μου τους μεγαλυτερους, να τους χαζευω και να τους θαυμαζω. Παντοτε ειχα πολυ ευαισθητες κεραιες και μπορουσα να αντιληφθω πραγματα στα οποια οι αλλοι δεν εδιναν καν σημασια. Αναμεσα απο 300 παιδια ημουν ο μονος που θα εβλεπε ενα μικρο κοριτσακι να καθεται βουρκωμενο στην γωνια, αναμεσα απο οχλοβοη και παιχνιδια. Ημουν ο μονος που θα διεκρινα ενα σφιξιμο στο προσωπο του αλλου, μια αλλαγη στην εκφραση. Οι αλλαγες στην διαθεση των διπλα μου ειχαν αμεσο αντικτυπο και σε μενα.
Η οικογενεια μου δεν μου δημιουργησε ποτε προβληματα, μου εδειχνε παντα αγαπη και προσοχη και δεν θα μπορουσα να αποδωσω σ αυτην τα οποια προβληματα. Φυσικα οπως και καθε οικογενεια ειχε τα προβληματα της.
5 περιπου χρονων, πεταχτηκα ενα βραδυ απο το κρεβατι μου νιωθωντας για καποιο λογο την φθαρτοτητα της υπαρξης μας και τον φοβο του θανατου και κλαιγοντας πηγα στους γονεις μου λεγοντας οτι δεν θελω να ρθει η μερα που θα πεθανω. (Παρεπιπτοντως δεν με ειχε επηρρεασει καποιος θανατος στο οικογενειακο περιβαλλον).
6 χρονων μου ειχε μπει η ιδεα οτι δεν μπορω να καταπιω. Νομιζα οτι θα πνιγω. Αυτο κρατησε για μια βδομαδα οπου επινα μονο υγρα. Μετα με πηγαν στο νοσοκομειο οπου οι γιατροι νομιζοντας οτι εχω ελλειψη καποιας βιταμινης με ταιζαν ασβεστιο με την κουταλα. Το προβλημα εφυγε ξαφνικα μονο του οπως και ηρθε, λιγες μερες μετα.
Συχνα ειχα μια αισθηση οτι πλησιαζει το τελος του κοσμου. Οτι επικειται μια βιβλικη καταστροφη. Γενικα αισθανομουν περιεργα σε πολλες καταστασεις αλλα δεν μπορω να επεκταθω. Εξαλλου δεν εδινα και πολυ σημασια.
Συχνα εκανα «καψουλες του χρονου», κρυβοντας μηνυματα σε διαφορα κρυφα μερη και σημειωνα την ημερομηνια, απευθυνομενα σε καποιον αγνωστο παραληπτη πολλα χρονια μετα, οταν και εαν θα τα εβρισκε. Συνηθως εγραφα στο τελος, οτι «τωρα που διαβαζεις αυτο το μηνυμα εγω θα εχω πεθανει αλλα θα προσπαθησω να ερθω σ επαφη μαζι σου αν υπαρχει ζωη μετα θανατον.» Ειχα παντα την αισθηση του χρονου που περναει, πολυ εντονη μεσα μου. Γι αυτο και λατρευα τον Μπεργκμαν σαν σκηνοθετη, που ασχοληθηκε μ αυτα τα θεματα.
Μικρος διαβαζα πολλα βιβλια και ημουν σαν χαρακτηρας εσωστρεφης και ευαισθητος. Απεχθανομουν την βια και την κακια. (οπως και τωρα, στον ιδιο βαθμο)
Στο σχολειο ημουν παντα απο τους καλυτερους μαθητες με βραβεια και αλλα τετοια χαριτωμενα (που νομιζω καταστρεφουν τα παιδια...)
Ενα απο τα αγαπημενα μου θεματα για διαβασμα ηταν η ψυχολογια. Ειχαμε μια πλουσια βιβλιοθηκη και συχνα στο Γυμνασιο διαβαζα Φροϋντ, ηταν ο αγαπημενος μου.
Ενα βραδυ (ημουν 16) διαβαζα σε μια εγκυκλοπαιδεια για τους σχιζοφρενεις ζωγραφους, και πως, η σχιζοφρενεια επηρρεασε τα εργα τους. Μερικα απο αυτα, τα ειχε σε φωτογραφια. Με ενα απο αυτα κολλησα. Ηταν ενα εργο σουρεαλισμου με τα χρωματα να ανακατευονται και να χανονται στο βαθος σαν να τα ρουφαει μια τρυπα. Βλεποντας το ενιωσα οτι κοιταζω την ψυχη ενος σχιζοφρενους. Τα επομενα δευτερολεπτα εμελλε να αλλαξουν για παντα την ζωη μου. Ενιωσα κατι πρωτογνωρο.
Κρατησε μονο λιγα δευτερολεπτα αλλα ηταν τοσο δυνατο που δεν ηξερα καν οτι μπορει να βιωσεις κατι τετοιο. Ενιωσα σαν ολοκληρος ο τρομος του κοσμου να μπηκε ξαφνικα μεσα μου κανοντας με να νομιζω οτι ή θα τρελλαθω ή θα πεθανω.
Πεταχτηκα εντρομος απο το κρεβατι μου και δεν μπορουσα να καταλαβω τι μου συμβαινει. Ειπα αφου εφυγε, δεν ειναι τιποτα , μη δινεις σημασια. Αλλα μεσα μου ηξερα οτι αφου ανοιξαν αυτες οι πυλες, δεν θα εκλειναν ευκολα. Ναι, ηταν η πρωτη και ισχυροτατη κριση πανικου που ειχα.
Φυσικα δεν επεσα εξω καθως την επομενη κιολας μερα «με επισκεφτηκε» στο σχολειο την ωρα του μαθηματος. Για να την αποδιωξω πεταχτηκα σαν ελατηριο απο τη θεση μου κανοντας τους συμμαθητες μου να απορουν τι επαθα και μερικους απο αυτους να βαζουν τα γελια. Αυτο ηταν. Απο εκεινη την μερα εγινα δεσμιος της φοβιας μου, μην με ξαναπιασει κριση πανικου. Με κυριευσε ενα συνεχες αγχος. Οποτε βρισκομουν σε δημοσιους χωρους ημουν συνεχως σφιγμενος με το αγχος να μου τρωει τα σωθικα.
Η αποδοση μου στα μαθηματα επεσε κατακορυφα. Το σχολειο εγινε για μενα ενας πραγματικος εφιαλτης οπου απλα ειχα καταφερει να μοιρασω τις 2 γερες κρισεις πανικου που μου «αναλογουσαν» σε μια συνεχομενη κριση πιο ελαφρια...
Συχνα απο την πολυ πιεση παθαινα σκοτοδινες και για να μην χασω τον κοσμο τελειως, ζωγραφιζα κυκλους στο τετραδιο μου για να μπορω να συγκεντρωθω σε ενα σημειο. Μια τουφα απο τα μαλλια μου ασπρισε μεσα σε μια μονο νυχτα οταν ημουν 18, απο το πολυ αγχος.
Φυσικα αυτο ηταν μονο η αρχη. Γρηγορα το αγχος επεκταθηκε εκτος απο το σχολειο σε πολλα αλλα μερη και πηρε την μορφη της φοβιας. Δεν μπορουσα πια να μπω στο λεωφορειο, σε ταξι, σε σινεμα, δεν μπορουσα να περιμενω σε ουρες στην τραπεζα, δεν μπορουσα να βγω για φαγητο με τους δικους μου, δεν μπορουσα τιποτα που ενεχει εκθεση σε πολυ κοσμο. Φοβομουν οτι θα παθω κριση πανικου, αισθανομουν φυλακισμενος, φοβομουν οτι θα λιποθυμισω και ενα σωρο αλλα κακα.
Ο συμπεριφορα μου αλλαξε. Κλειστηκα τελειως στον εαυτο μου και εβλεπα ολη μερα ταινιες. Αυτες ηταν το καταφυγιο μου και ο κοσμος που ειχα πλασει για να μενω μεσα με ασφαλεια και σιγουρια. Οι ηθοποιοι ηταν οι φιλοι μου και εκλεινα τα ματια μου παρακαλωντας τον Θεο οταν τα ανοιξω να βρισκομαι σε μια αλλη εποχη, «ασπρομαυρη» οπως αυτη της αγαπημενης μου εποχης, του 60...
Φυσικα ειχα σκεφτει οτι επρεπε να παω σε ψυχολογο αλλα δεν ηθελα να το πω στην μητερα μου γιατι δεν ηθελα να την στεναχωρησω. Ετσι περασαν 2 χρονια ωσπου τελικα αρχισα να επισκεπτομαι ενα ψυχολογο. Τοτε καταλαβα οτι ο ψυχολογος δεν σου δινει καποια μαγικη λυση , ουτε σου κανει καποια διαγνωση. Απλα σε βοηθαει να κανεις μια βουτια στον εσωτερικο σου κοσμο μπας και αλιευσεις κατι χρησιμο. Οποτε, τον ρωταγα «τι νομιζετε γι αυτο;» , εκεινος μου απαντουσε «εσυ τι νομιζεις;».
Κλασσικο.
Πηγαινα για ενα χρονο εκει. Πολλες φορες παρερμηνευα τα λογια του και οδηγουσα τον εαυτο μου σε συμπεριφορες που δεν μου ταιριαζαν. Γινομουν ας πουμε αποτομος και προσβλητικος με τους γυρω μου νομιζοντας οτι αυτο θα με λυτρωσει, αλλα χωρις αποτελεσμα... Ολα αυτα ηταν στην προσπαθεια μου να εκφραστω αλλα με λαθος τροπο. Επισης δεν μπορεσα να καταπιω αυτο το «παραμυθι» με τα χαρτομαντηλα και το κλαμα στον ψυχολογο. Το θεωρουσα ηλιθιο να καθεσαι και να κλαις μπροστα σ ενα αγνωστο. Μου θυμιζε αμερικανικη ταινια.
Τελικα οι συνεδρειες που ειχαμε δεν αισθανθηκα οτι με βοηθησαν και πολυ.
Φυσικα υστερα απο χρονια, ακολουθησαν σιγα σιγα και οι ψυχιατροι. Πιο σκληροπυρηνικες λυσεις. Ακολουθησα μια μεγαλη γκαμα φαρμακευτικων αγωγων με φαρμακα που πια δεν μπορω να θυμηθω. Βεβαια παντα «κλωτσαγα» σε ο,τι εχει να κανει με φαρμακα. Ειχα μια αρνηση μ αυτα. Συχνα διεκοπτα τις θεραπειες μου γιατι με κουραζαν και υπηρχαν αρκετες παρενεργειες. Σου δινουν κατι, αλλα σου παιρνουν κατι αλλο. Σχεδον παντα...
Θα κανω τωρα ενα μεγαλο αλμα στο χρονο και θα ερθω στο σημερα. 15 χρονια μετα.
Τα προβληματα δεν εχουν λυθει. Υπηρξαν εποχες που ημουν καλυτερα ή ισως και τελειως καλα αλλα δεν κρατουσαν για παρα πολυ.Απεκτησα εξαρτηση απο το αλκοολ και το καπνισμα και μερικη εξαρτηση απο τα xanax. Η ενασχοληση μου με την τεχνη δεν φανηκε να βοηθησε και πολυ. Ουτε και οι γυναικες που (δυστυχως) μ ερωτευτηκαν και σταθηκαν πλαι μου κατα καιρους (δυστυχως γι αυτες).
Συμπτωματα οπως συνεχομενο και αδικαιολογητο αγχος, ταχυκαρδιες, καρδιακες αρρυθμιες, τεντωμενα νευρα, αυπνια, κοπωση, κρισεις πανικου, σκεψεις θανατου για μενα και για αγαπημενα προσωπα, χαμηλη αυτοεκτιμηση, στυτικες δυσλειτουργιες, δυσκολια συγκεντρωσης, προβληματα με την μνημη, μικροβιοφοβια, εμμονες ιδεες, αδικαιολογητη στεναχωρια και ενα σωρο αλλες φοβιες που μου στερουσαν καποια πραγματα απο την ζωη μου, πραγματα που ειναι αυτονοητα για τους αλλους ανθρωπους συνεχιζουν να υπαρχουν. Η μια φοβια αντικαθιστα την αλλη.
Ακομα και το φαγητο που τρωω το τρωω με αγχος. Κοιταζω να τρωω παντα μονος γιατι παιρνω συχνα βαθιες ανασες σαν να το φορτωνομαι στην πλατη μου. Ακομα και οταν κανω ερωτα νιωθω μετα να πνιγομαι. Σαν ο εαυτος μου να θελει να με εκδικηθει για καθε ωραια στιγμη που περναω. Το μονο που κανω ευχαριστα ειναι να πινω και να καπνιζω γιατι ετσι τουλαχιστον νιωθω ηρεμος.
Ωρες ωρες πραγματικα θα ηθελα να ξεσπασω στα κλαματα και να κλαιω χωρις τελειωμο. Αλλα δυστυχως ουτε καν αυτο δεν μπορω να κανω. Δεν μπορω ουτε να κλαψω για μενα. Διοτι νιωθω σαν ενα τραγικος ηρωας απο μια ξεχασμενη και αποτυχημενη ταινια. Που δεν αξιζει ουτε καν να ριξεις ενα δακρυ γι αυτην.
Συγνωμη που δεν μπορω να τελειωσω με ενα αισιοδοξο μηνυμα γι αυτους που διαβαζουν αυτο το κειμενο. Το μονο αισιοδοξο για σας ειναι οτι υπαρχουν και χειροτερα. Διοτι εγω δεν εχω καταφερει να ελευθερωθω παρ ολες τις προσπαθειες μου. Και ολα τα πονεμενα «Θεε μου τι εχω κανει στραβα;», «γιατι εγω;» και «που εχω φταίξει;» που δεν βρηκαν ποτε απαντηση με οδηγησαν απλα στο να σκεφτω οτι πραγματι μερικοι ανθρωποι γεννιουνται με ελαττωματικες «μηχανες» και υποφερουν για παντα. Κατι σαν αυτο που ελεγε στον πρωταγωνιστη του Midnight Express ενας μισοτρελλος στο μπουντρουμι της ψυχιατρικης πτερυγας των φυλακων.
Τελειωνοντας σας αφιερωνω ενα αγαπημενο μου τραγουδι.
Grandaddy-Crystal lake
Should never have left the crystal lake
For parties full of folks who flake
Italian leather winter games
Retired by the duraflames
The crystal lake it only laughs
It knows you\'re just a modern man
It\'s shining like the chandelier
Shining somewhere far away from here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here...
And find my way again
I\'ve lost my way again
Should never have left the crystal lake
Should never have left the crystal lake
For areas where trees are fake
And dogs are dead with broken hearts
Collapsing by the coffee carts
The crystal lake it only laughs
It knows you\'re just a modern man
It\'s shining like the chandelier
Shining somewhere far away from here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here
I\'ve gotta get out of here...
And find my way again
I\'ve lost my way again
