Κάποια γνώμη;

Καλησπέρα σας. Είμαι νέο μέλος στο φορουμ και αποφάσισα να γράψω τον προβληματισμό μου μήπως και βοηθηθώ. Δεν ξέρω αν γράφω στη σωστή κατηγορία, τη θεωρώ, ωστόσο, πιο κατάλληλη. Το πρόβλημά μου έχει ως εξής : Γενικότερα είμαι πολύ δραστήριος άνθρωπος (φοιτητής 22 χρονων) και ασχολούμαι με πολλές και διάφορες δραστηριότητες. Όλο το χρόνο ασχολούμαι όλο και με περισσότερα πράγματα, σε σημείο να εξαντλούμαι κι εγώ ο ίδιος. Ο περίγυρός μου βγαίνει νοκ-αουτ και μόνο που ακούει το πρόγραμμά μου. Ωστόσο, τώρα το καλοκαίρι χάνω τελείως τον έλεγχο του εαυτού μου. Αναπόφευκτα έχω πολύ ελεύθερο χρόνο και δεν ξέρω πως να τον διαχειριστώ. Κι εδώ ξεκινάει το όλο θέμα... Όταν περνάνε ώρες που δεν κάνω τίποτα, αρχίζω να κάνω παρανοϊκές σκέψεις -καταθλιπτικές ως επι το πλείστον-, χάνω τον έλεγχο του ύπνου μου και κοιμάμαι ελάχιστες και άκυρες ώρες, τρώω ελάχιστα και πολύ συχνά ανακατεύομαι και κάνω εμετούς... Γενικότερα χάνω τελείως τη μπάλα. Βγαίνω έξω όσο μπορώ (ακόμα κι αν χρειαστεί να πιέσω τον εαυτό μου), αλλά δεν είναι αρκετό.. Πέρυσι τέτοια εποχή πήγα σε νευρολόγο και μου έγραψε αντικαταθλιπτικά -συνέτρεχαν όμως κι άλλοι λόγοι τότε-. Γενικότερα, έχω αντιληφθεί πως βάζω τον εαυτό μου σε ένα εξοντωτικό πρόγραμμα όποτε μπορώ, διότι μόλις περάσει ένα χρονικό διάστημα αδράνειας, χάνω κάθε έλεγχο και γίνομαι χάλια... Έχει συμβεί σε κάποιον από εσάς; Έχετε να προτείνετε κάτι;

Μπορει να εχεις υπερκινητικοτητα και να χρειαζετε ο οργανισμος σου τετοια προγγραμματ εγω προτεινω να τα συνεχειζεος και το καλοκαιρι

εχεις συνηθισει πολυ αυτες τις δραστηριοτητες(εσυ κ ο οργανισμος σου) κ τωρα παθαινεις συνδρομο στερησης,αυτο ειναι στανταρ! συζητα το κ μ ενα ειδικο κ μη μενεις κ εσυ το καλοκαιρι ετσι ρε παιδι μου κανε κατι , εδω εγω πχ οταν δεν κανω τπτ (που δε θεωρουμαι κ απο τα δραστηρια ατομα) κοντευω ν πεσω σε καταθλιψη, φαντασου τωρα εσυ !

Είσαι μάλλον ανασφαλής έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση και τρέχεις συνέχεια να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι είσαι ικανός τα είχα κι εγώ αυτά και μετά έκανα μπαμ

Μηπως μεσα απο το μεγαλο σου προγραμμα το μυαλο σου μαζευει εσωτερικες σκεψεις που δεν προλαβαινεις να επεξεργαστεις και να τακτοποιησεις;
Μηπως κατ'επεκταση συνεχιζεις το μεγαλο δραστηριο προγραμμα σου για να συνεχιζεις να αποφευγεις-αγνοεις αυτες τις σκεψεις-συναισθηματα;

Και μολις ηρεμεις..τσουπ βγαινουν στην επιφανεια και σε τρωνε πολλα και μικρα πραγματα τα οποια εχουν συσσωρευτει μεσα σου.
Μηπως; (το μηπως οντως δηλωνει μια υποθεση που χρειαζεται περαιτερω συζητηση-αναζητηση και δεν αποτελει εκφραση ειρωνιας, προσβολης!).

Καλησπέρα φίλε, θα συνεχίσω σε αυτό που προαναφέρθηκε και ο Nickos, διότι αυτό σκέφτηκα και εγώ. Όταν είμαστε σε μια συνεχή δράση δεν αφήνουμε τον εαυτό μας χαλαρό και ελεύθερο να κάτσει να σκεφτεί κάτι που ενδεχομένος να έχει συσσωρευθεί μέσα μας, και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το αποφεύγουμε - αγνοούμαι (όχι μόνο τις σκέψεις - συναισθήματα), αλλά γενικά αποφεύγουμε το να κάτσουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας.

Και αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα, το να μπορούμε να κάτσουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας. Και είναι δύσκολο όχι γιατί χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια, αλλά επειδή δεν έχουμε μάλλον συνηθίσει να μένουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας, με το να περνάμε εξίσου καλά και μόνοι μας όπως όταν είμαστε σε παρέα κλπ ή στην τελική να αντέχουμε να είμαστε απέναντι στον ευατό μας.

Το θέμα όμως είναι να σκεφτείς, πως και να αποφεύγεις το να μείνεις με τον εαυτό σου, έστω και για λίγη ώρα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον κουβαλάς μαζί σου στην καθημερινότητά σου (στις δραστηριότητές σου + στις παρέες σου, κλπ). Έτσι, ακόμα και εάν προσπαθείς να καλύψεις κάποιο κενό με άλλες δραστηριότητες, αυτό το κενό καλύπτεται για όσο κρατάει μια δραστηριότητα, και μετά χρειάζεσαι κάτι άλλο για να το ξανά καλύψεις. Και στην τελική... ίσως και να μην ευχαριστιέσαι καμιά απο τις δραστηριότητές σου (ακόμα και όταν είσαι σε παρέα), γιατί δεν είσαι ήδη γεμάτος απο εσένα, απο τον εαυτό σου.

Με λίγα λόγια:
1) Άρχισε να επικοινωνείς με τον εαυτό σου και άρχισε να προσπαθείς να μπορείς να μείνεις μόνος μαζί με τον εαυτό σου.
2) Κάνε πράγματα και μόνος σου, που σε ευχαριστούν. (Δεν χρειάζεται να είναι κάτι αξιοθαύμαστο - να πας στον Άρη δηλαδή κλπ.) Βρες πράγματα που να σε γεμίζουν, και όχι να σε αδειάζουν (όπως κάνεις τώρα).
3) Επίσης, υπάρχουν τόσα βιβλία περί ψυχολογίας, αυτοβελτίωσης κλπ, εάν μπορείς πήγαινε πάρε κανένα.
4) Αν μπορείς και σου αρέσει, γράψε κάπου τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου, αποτύπωσέ τα κάπου.
5) Ότι στόχους βάλεις, είτε για αυτοβελτίωση ή για ευχαριστηση κλπ, θεσε ρεαλιστικούς στόχους.
6) Και όταν αποτυγχάνεις, ή όταν κάτι δεν σου βγαίνει όπως το θες, μάθε απο αυτό, δες τι μπορείς να πάρεις και ξανά προσπάθησε

Καλή σου συνέχεια

Γεια σας και ευχαριστώ πολύ που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε. Δεν ξέρω πως μπορώ να απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά, οπότε τα γράφω όλα εδώ. Όσον αφορά τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, ναι, υπάρχει ως ένα βαθμό, αλλά δε νομίζω ότι σχετίζεται άμεσα με την όλη ιστορία.. Νιώθω περισσότερο πως αποφεύγω να ασχοληθώ με ορισμένα προβλήματα-με τον εαυτό μου τον ίδιο, όπως λέτε, σαν υποσυνείδητη αναβλητικότητα ένα πράγμα.. (ελπίζω να καταλαβαίνετε πως το εννοώ). Όπως και να'χει, θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τις συμβουλές σας μπας και δω βελτίωση. Σας ευχαριστώ και πάλι για το χρόνο σας! :)

Καλημερα κι από μενα. Συμφωνω με τον ellis , NickosDark και τον Captain_G . Επιπλεον σε καταλαβαινω γιατι κι εγω αν και πολυ μεγαλυτερη σου κανω ακριβως τα ιδια που περιγραφεις. Υπεραπασχοληση απο το πρωι ως το βραδυ, γιατι αν σταματησω μου ερχονται ολα: Καταθλιπτικές σκέψεις, πανικοι, ψυχοσωματικά... Βρες ενα φιλο που εμπιστευεσαι και ξεκινα συζητηση. Με τα απλα , καθημερινα σου θεματα. Δεν χρειαζεται και πολυ βαθια αναλυση. Αρκει να μιλας, να εξωτερικευεις τις σκεψεις σου και τις επιθυμιες σου. Μην καταπιεζεις τα συναισθηματα σου, εισαι πολύ μικρος, μη τα κρατας μεσα σου, θα σου καταληξουν σε πανικους ολα αυτα και ειναι κριμα. Εκφραση και επικοινωνια φιλε μου.. τοσα απλα και ομως τοσο βασικα και αναγκαια για το οξυγονο μας...

Το χειμωνα δηλαδη που ασχολεισαι με πραγματα εισαι οκ;
Βρες ασχολιες και τωρα ρε. Υπαρχουν τοοσα πολλα να ασχοληθεις και να μαθεις! Νομιζω χρειαζεσαι κατι σωμα-κεντρικο (μαλλον δεν υπαρχει αυτη η εκφραση αλλα νταξ) - οταν το μυαλο τρεχει σημενει οτι πρεπει να τρεξει και το σωμα.
Απλα βρες κατι που να σου ρυθμιζει ενα προγραμμα, ειναι εξαιρετικα σημαντικο, ειδικα στην περιπτωση σου που εχεις μαθει ετσι.
Αν δεν εχεις καθημερινη προσβαση σε θαλασσα προτεινω να αποκτησεις, ειτε ν'αρχισεις κολυμβητηριο, οπου να πηγαινεις σχετικα συγκεκριμενες ωρες και καλυτερα πρωι. Βοηθαει πολυ στη ρυθμιση του βιολογικου (υπνος-φαι), στην υπερκινιτικοτητα καθως διοχετεύεται και φυσικα στη διαθεση οπως οποιαδηποτε ασκηση!
Και προσοχη με το στομαχι, εφοσον κανεις και εμετους, εγω το δικο μου το εχω καταστρεψει οποτε νιωθω καθηκον μου να σε παρακαλεσω να τρως οσο πιο συχνα μπορεις, εστω και λιγο, στερεα πραγματα (φρυγανιες, μπισκοτα, ο,τι) ωστε να το κρατας ''ανοιχτο''.
Γενικα ο ανθρωπος ειναι παραγωγικο ον, δεν ειναι απαραιτητα προβλημα η υπερενεργητικοτητα, ισα ισα, ρουφας τη ζωη. Αρκει να μη σε τρωει αυτο..
Και ακομη πιο γενικα αν εχεις οικονομικη δυνατοτητα εννοειται δοκιμασε ψυχαναλυση (οχι ψυχοθεραπεια, για μενα) θα σε βοηθησει σχεδον σιγουρα, με την εννοια οτι, πιστευω, ολοι τη χρειαζονται, ασχετως απο το αν πασχουν/εχουν συμπτωματα/ο,τι.