Μοίρασμα, σχετικό με αντικαταθλιπτικά

Καλησπερα ανθρωποι!
Ειμαι εντελως φρεσκο μελος, καλως σας βρηκα και τα σχετικα :)
Θελω να μοιραστω τον παρακατω προβληματισμο με σκοπο ν'ακουσω γνωμες, συμβουλες, αντιστοιχα μοιρασματα..
Πριν παραθεσω τον προβληματισμο, λιγα λογια για μενα που νομιζω θα δωσουν καλυτερη εικονα!
Ειμαι 22 και απο παιδι ταλαιπωρουμαι καπως υπερβολικα, και ψυχικα και σωματικα. Ουσιαστικα ειναι ελαχιστες οι περιοδοι που με θυμαμαι να μην υποφερω, και αυτες συνοδευοντουσαν παντα απο μεγαλα ταξιδια / αντικειμενικα φοβερες εμπειριες, οπου βασικα, περνουσαν επιφανειακα καλα, δεν ημουν.
Επανειλημενα καταθληπτικα επισοδια, μεγαλο προβλημα με τον υπνο, χρονια δυσπνοια, κρισεις πανικου, εντονα και πολλα ψυχοσωματικα κ.ο.κ., καθως και αρκετα ''προβληματικη'' (με την εννοια της μη υγειους) προσωπικοτητα. Τα περισσοτερα απο αυτα αρχισαν δημοτικο - αρχες γυμνασιου.
Προκειται και για κληρονομικοτητα, και σε βαθμο dna (αν εν τελει αυτο ισχυει) και σε βαθμο ''συνθηκες που μεγαλωσα''.
Tελοσπαντων, παντα ημουν εντελως κατα τον φαρμακων, (οπως οι περισσοτεροι!) μεχρι που ηρθε εκεινη η στιγμη που η κατασταση σου σοβαρευει επικινδυνα και απλα δεν εχεις αλλη επιλογη.
Απο τοτε, εδω και εναμιση χρονο, πινω εσκιταλοπραμη 20mg, (μαζι με zanax τους πρωτους μηνες -αλλα παει αυτο, περασε.) Σε εκεινη τη φαση παρατησα και τη σχολη, και εφυγα τελειως απο το μερος που σπουδαζα.
Η διαγνωση, η καλυτερα τα λογια του ψυχιατρου - (καθως η κατασταση μου τοτε ηταν κρισιμη και δεν ασχοληθηκαμε και πολυ να ερευνησουμε τις διαφορες διαγνωσεις - ηταν και δωρεαν) ηταν ''χρονια μειζων καταθλιπτικη διαταρραχη'', ''αλλα γενικα το προβλημα ειναι βαθυτερο και ειναι σε μεγαλο βαθμο και θεμα προσωπικοτητας και χρειαζεσαι σοβαρη δουλεια με ψυχολογο'', ''επισης εχε στο νου σου οτι σ'αυτες τις ηλικιες η διπολικη διαταρραχη ξεκιναει με καταθλιπτικα επισοδεια, αν εμφανισεις οποιοδηποτε απο τα συμπτωματα της μανιας να το προσεξεις''.
Αφοτου με επιασαν τα χαπια και για 2-3 μηνες εβλεπα και ψυχολογο, στο ιδιο δωρεαν Κ.Ψ.Υ., οπου διακοψαμε οταν εφυγα ταξιδι για ενα μηνα και οταν επεστρεψα δεν ειχε πλεον κενα για να με ξανααναλαβει -.-. Μετα απο λιγο καιρο ξανααλλαζω πολη για να αρχισω νεα σχολη. Και, απο τοτε, δηλαδη 1+ χρονο βρισκομαι χωρις ψυχιατρο, χωρις ψυχολογο και ουσιαστικα δεν εχω κανει τιποτα απολυτως σχετικο με αυτο, περα απο το να παιρνω τα φαρμακα. Παω απλως σε τυχαιους γιατρους για να μου τα γραφουν.
Ο λογος ειναι οτι δεν εχω λεφτα και στην Αθηνα, οσο εχω προσπαθησει (7 δωρεαν κεντρα) δεν εχουν κενο για συστηματικη ψυχοθεραπεια! Plus οτι, συνολικα εχω επισκεφτει γυρω στους 15 γιατρους, εχω βαρεθει να λεω τα ιδια και τα ιδια τα του πρωτου ραντεβου, και χρειαζομαι να βρω κατι στανταρ, κατι που να γινει σοβαρη δουλεια και να διαρκεσει <- οποτε λογω αυτου ειμαι και λιγο προκατειλημενη με τα δωρεαν.
Τελοσπαντων, το θεμα μου ειναι οτι θεωρω τεραστεια μαλακια το οτι παιρνω φαρμακα χωρις ψυχοθεραπεια, χωρις καν κανονικη παρακολουθηση ψυχιατρου (βεβαια δεν εχω και κατι σημαντικο να του πω) και αυτο ειναι κατι που παλια εκραζα εντονα σε φιλους και γνωστους που το ζουσαν αντιστοιχα! Και κανω το ιδιο!
Αλλοτε με πιανει και το σκεφτομαι και αγχωνομαι και ξενερωνω και φρικαρω, αλλα σε γενικες γραμμες εθελοτυφλω, προσπαθω να μη το σκεφτομαι, και καπως ετσι εχει περασει τοσος καιρος, ενω και οι 3 ψυχιατροι που συμβουλευτηκα πριν αρχισω τα φαρμακα επεμεναν μαζι με τα φαρμακα να δωσω προτεραιοτητα στο να βρω ψυχολογο.
Αφενως φρικαρω με το οτι τα παιρνω τοσο καιρο - και ποιος ξερει για ποσο θα τα παιρνω ακομα - ενω εχουν ενα σωρο παρενεργειες και αφετερου εχω αρχισει και φοβαμαι και τη διαδικασια κοψιματος, καθως οσο πιο πολυ τα παιρνω τοσο πιο εντονα θα ειναι τα συμπτωματα του κοψιματος, φανταζομαι, και επειδη πλεον εχω αναλαβει πραγματα, ασχολουμαι με διαφορα, σπουδαζω ενεργα σε δυσκολη σχολη, παρ'ολ'αυτα υποτροπιαζω ευκολα - ασχετα αν κραταει λιγοτερο πλεον - δεν ειμαι για τετοια τωρα!
Σκεφτομαι πως ισως επρεπε να ειχα ασχοληθει να τα κοψω νωριτερα! Με αγχωνει το ποτε θα τα κοψω ενολιγις, και γενικα εχω καταληξει οτι ειναι ξεκαθαρα το ποτε θα το αποφασισω εγω (με αυτο δεν εννοω οτι θα τα κοψω χωρις καθοδηγηση γιατρου, προς θεου).
Γενικα το τελευταιο εξαμηνο ειμαι σχετικα καλα, εχει παιξει βεβαια τεραστειο ρολο και το οτι εχω επιτελους ενεργοποιηθει κι εχω πραγματα κι ευθυνες και παραλληλα τελειομανια σε ψυχαναγκαστικο βαθμο οποτε δε μενει και πολυς χρονος για υποτροπιασεις, και οταν συμβαινουν, κρατανε max 2-3 εβδομαδες και δεν ειναι τοσο εντονες (συγκριτικα με τα τρισχειροτερα που εχω βιωσει). Εντομεταξυ τη μια νιωθω οτι μπορω να τα κοψω, την αλλη νιωθω οτι ισως και να ειμαι απ'αυτους που θα πρεπει να τα παιρνουν για μια ζωη. Ειμαι γενικα σαν χαρακτηρας ασταθης και των ακρων....full.
Συνοπτικα το προβλημα μου ειναι οτι παιρνω τα φαρμακα χωρις να κανω τιποτ΄αλλο, ενω ο καιρος περναει, κατι που το θεωρω για διαφορους λογους απαραδεκτο, και δε ξερω τι να κανω, και με βλεπω που το αφηνω και που δε βρισκω λυση και μου τη σπαω.
Ελπιζω το ποστ να μη βγει τεραστειο, δε το χω με τα περιεκτικα κειμενα, κι οσο το γραφω το βλεπω και σε σμυμκρινση.
Ευχαριστω οσους κανουν τον κοπο να το διαβασουν και να μοιραστουν ο,τι, αλλα και τους υπολοιπους, που υπαρχουν.
:)

Αν τα κοψεις μην το κανεις μονη σου. Θελει παρακολουθηση εστω χαλαρη απο εναν ειδικο. Μπορει να δημιουργηθουν προβληματα που ουτε καν να σου παει το μυαλο οτι προερχονται απο την διακοπη τους. Πχ εμενα μου προκαλεσε η διακοπη προβλημα με τον κυκλο με αποτελεσμα να βαζω κιλα ενω προσεχα διατροφη και εκανα συστηματικη γυμναστικη. Αλλο μολις το εκοψα ξαναεπεσα ψυχολογικα. Και τα ειχα κοψει ολα οπως συστηναν οι γιατροι μου, οχι αποτομα. Ναι δυστυχως ο εγκεφαλος μαθαινει να λειτουργει με αυτα και δημιουργειται προβλημα μετα. Ειναι ενα κακο που σκεφτομουν πριν τα ξεκινησω, αλλα δεν φανταζομουν τοτε οτι θα επηρεαζονταν και αλλα πραγματα περα απο την διαθεση.

Το ζήτημα είναι να μην εγκλωβιστείς σε ένα σύστημα εξάρτησης από τα φαρμακα, ήτοι, έχω ψυχιατρικό πρόβλημα, πρέπει να με παρακολουθεί γιατρός, πρέπει να παίρνω φάρμακα επειδή αλλιώς θα έχω πρόβλημα, εξαρτωμαι στο αν θα ειμαι καλα απο τα φαρμακα. Κι όσο χρονίζει η επαφη με τα φάρμακα τόσο περισσότερο εγκλωβίζεσαι σ' αυτα. Και σ' αυτα την εχουν πατησει πολλοί!
Κι αν υποτροπιάσεις ο γιατρος θα σου αυξήσει τη δόση. Για να φτάσει ο (υποτίθεται) ασθενής που? Να γίνει φυτό? Επειδή τα φαρμακα σε μεγαλες δόσεις εκει οδηγούν. Ο άνθρωπος πρεπει να διαθετει και ένα δικό του ευρύ πεδίο συναισθημάτων, συνεπώς και τρόπου σκέψης. Διοτι αμα μπεις στο λαβύρινθο που σου περιέγραψα δύσκολα θα ξεφυγεις. Η λύση ειναι, να βρεις μεσα σου τις δυναμεις, μεσα στην υποτροπή και την απόγνωση σου και να παρεις το νόμο στα χερια σου που λενε. Να ξερεις πως σε τετοια θεματα, στην καθημερινότητα μας, μια έστω μικρη υπέρβαση κόντρα στο φόβο, ενα βημα ζωης έστω μικρό μπροστα, μια κοινονοικοποίηση κλπ άλλα θετικα, αλλάζουν τη διαθεση μας, ο ανθρωπος ετσι παιρνει δυναμεις. Αυτη ειναι η καλύτερη θεραπεια.

Και αμα αυτα τα θετικα δεν εμφανιζονται ποτε;
Δεν λεω οτι πρεπει να παιρνουμε φαρμακα εφορου ζωης, δεν ειμαι υπερ των φαρμακων, ουτε κατα, ουδετερη. Οπου χρειαζονται και οσο χρειαζονται. Αλλα τι γινεται αν για την αλλαγη διαθεσης χρειαζεται κατι καλο που δεν συμβαινει ποτε ομως;
Και μετα αλλα προβληματα που φερνει η διακοπη; Εκει θελει προσοχη, γιατι μπορει να μην παει καν το μυαλο οτι ευθυνονται αυτα. Γι αυτο προτεινα παρακολουθηση απο γιατρο στην διακοπη ωστε να συζητησει οποιοδηποτε προβλημα μπορει να παρουσιαστει και να πραξουν αναλογα.

Καποιες φορες, κανουμε λαθος επιλογες καθοτι εκεινη τη στιγμη φαινεται η μια και μοναδικη λυση.
Πηρα το ρισκο 1 φορα κ διεκοψα αγωγη η οποια οδηγησε κατι με ταμπελα μειζον καταθλιψη αλλα εγω προτιμω να το λεω διασχιση.

Μπορεις να συνεχιζεις την αγωγη ως μικρο βοηθημα για τα καθημερινα και οταν πραγματι θα ευνοουν οι συνθηκες θα γινει η ψυχοθεραπεια. Εσυ θα δουλευεις τα κενα σου, μπλοκαρισματα, αδιεξοδα σου κ ο θεραπευτης νοητικα κ συναισθηματικα μοιαζει με ενα κρατημα.


Τοσο λογικο κ ευλογο να θες να κανεις κ τα δυο. Ως παθουσα, πρωτα διενυσα ολο το φασμα ψυχικων δυσλειτουργειων, αγχωδη γαδ καταθλιψη μεικτη, μπλα,μπλα.
Οταν επιτελους ξεκινησα την ψυχοθεραπεια επεσα χειροτερα στην αρχη. Ειδα ορισμενες καθοριστικες και δυσλειτουργικες πεποιθησεις μου και το τιμημα τους.

Που θελω να καταληξω... θα το κανεις και αυτο αλλα προκειται για ενα δυσκολο ταξιδι. Εχε υπομονη και πιστη πως θα γινει. Την ειχα,καθυστερησε αλλα συνεβη.
Σου ευχομαι καθε ημερα κ λιγοτερο βασανιστικη.

Φιλικα, C.C

Γεια σου..!

Προσωπικά κατέφυγα σε ψυχίατρο (όχι ψυχολόγο) όταν τα σωματικά/ ψυχολογικά συμπτώματα της αγχώδης διαταραχής/ κατάθλιψης είχαν φτάσει σε σημείο να καταστρέφουν τη ζωή μου και να μην είμαι λειτουργική. Σπούδαζα και στη βόρεια Γαλλία, ήμουν μόνη, έβρεχε κτλ. Άρχισα αμέσως θεραπεία, αλλά λόγω κακού γιατρού (δεν ξέρω τι ρόλο έπαιζε) έπαιρνα για πολλούς μήνες λάθος φάρμακα: ένα ηρεμιστικό/ αντικαταθλιπτικό που λέγεται μιανσερίνη και γενικά δε χρησιμοποιείται, effexor στην ελάχιστη δόση και xanax για να είμαι ήρεμη στη διάρκεια της μέρας. Δεν άλλαξε τίποτα στην κατάστασή μου, ούτε ψυχολογικά ούτε σωματικά. Μόνο με το effexor σταμάτησε κάπως ο πόνος στην πλάτη και το xanax σταματούσε τον πρωινό πόνο στο στήθος.

Όταν γύρισα Ελλάδα βρήκα μια καλή ψυχίατρο (αυτό κι αν θέλει ψάξιμο) η οποία χωρίς πολλά πολλά μου έκοψε μιανσερίνη και xanax και αύξησε τη δόση σε effexor. Εδώ και τρεις μήνες νιώθω πιο υγιής από ποτέ (δε θυμάμαι πως ήμουν πριν εμφανίσω τις... διαταραχές). Απ'ότι φαίνεται ο οργανισμός μου ήθελε το συγκεκριμένο φάρμακο στη συγκεκριμένη δόση και ήμουν τυχερή που το βρήκα έστω και καθυστερημένα. Η γιατρός μου είπε ότι θα το παίρνω για ένα χρόνο μέχρι ο εγκέφαλος να μάθει να κάνει τη δουλειά μόνος του, μετά θα το μειώσω σταδιακά και μετά τέλος.

Anyway. Καταρχάς, για ό,τι και να κάνεις πρέπει να σε βλέπει τακτικά γιατρός, ο ίδιος κάθε φορά προφανώς, για να μπορεί να κρίνει αν χρειάζεσαι θεραπεία, ποια θα είναι αυτή κι αν σου κάνει δουλειά. Αλλά αυτό το είπες και η ίδια..! Και φυσικά πάντα έχεις κάτι να του πεις, απ'τη στιγμή που υποφέρεις.
Σχετικά με τα φάρμακα, δυστυχώς μετά από ένα σημείο χρειάζονται... Όταν η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Κι αυτό ΜΟΝΟ ο γιατρός θα το κρίνει. Τα φάρμακα δεν είναι του διαβόλου αλλά ούτε θα σε θεραπεύσουν πλήρως. Απλώς θα σου δώσουν χώρο ν'ανασάνεις για να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα στη ζωή σου... 'breathing space' όπως έλεγε η τύπισσα στο Prozac Nation.
Παρενέργειες έχουν φυσικά, ανάλογα με τον οργανισμό. Εμένα δεν ήταν τόσο τρομερές, απλώς ενοχλητικές. Τις παρακολουθείς μαζί με το γιατρό σου και πράττετε αναλόγως. Επίσης, δεν προκαλούν συμπτώματα στέρησης όπως τα ηρεμιστικά, αλλά η διακοπή γίνεται πάντα σταδιακά. Ξανά, σε περίπτωση που συνεχίσεις αυτά που παίρνεις ή βρείτε άλλα, η θεραπεία θα κρατήσει τουλάχιστον 1-2 χρόνια, μέχρι να επανέλθει η ισορροπία στον εγκέφαλό σου και δεν υποτροπιάσει η διαταραχή. Έτσι λειτουργούν αυτά.
Ίσως ο γιατρός σου προτείνει παράλληλα και ψυχοθεραπεία. Ή μόνο ψυχοθεραπεία. Δεν έχω κάνει, λόγω οικονομικών, αλλά λένε ότι είναι αποτελεσματική.

Για να τελειώνω... Η άποψή μου είναι να βρεις ένα καλό γιατρό που εμπιστεύεσαι για να σε καθοδηγήσει. Είπες και μόνη σου ότι το να παίρνεις φάρμακα χωρίς παρακολούθηση είναι άχρηστο. Ούτε να τα κόψεις μόνη σου είναι σωστό, σε καμία περίπτωση. Μην παίζεις με την υγεία σου, ειδικά με τη χημεία του εγκεφάλου σου!!! Καταλαβαίνω ότι το οικονομικό είναι πρόβλημα, αλλά ίσως βρεις κάποια λύση, κάποια οικονομική ενίσχυση από κάπου... δεν ξέρω.
Ό,τι και να κάνεις, εύχομαι να πάνε όλα καλά... Όπως είπε από πάνω η Constantly curious, πρόκειται για ένα δύσκολο ταξίδι και ίσως κρατήσει καιρό, αλλά με υπομονή και -προσθέτω- προσεκτικά βήματα, θα περάσει.

καλή τύχη!!!