Λοχεία και εκρήξεις οργής

Καλησπέρα σε όλους,

Καινούριος στην παρέα, αλλά πολύ προβληματισμένος με την προσωπική μου κατάσταση. Ελπίζω να ποστάρω στη σωστή κατηγορία, μιας και δεν είμαι σιγουρος για τη διάγνωση του προβλήματος. Αν κάποιος moderator θεωρεί πως ταιριάζει αλλού, ας το μετακινήσει παρακαλώ.

Πρόσφατα παντρεμένος και πλέον με ένα μικρό βρέφος. Γενικά, όλα πήγαιναν σχετικά καλά στη ζωή μας, μέχρι που λίγες ημέρες μετά τη γέννηση της μικρής μας, μας επισκέφθηκαν οι γονείς μου για να δουν το μωρό, μιας και μένουμε σε πολύ μακρινές πόλεις. Η σύζυγος μου με τους γονείς μου ποτέ δεν είχαν τις πλέον στενές σχέσεις, αλλά πάντα υπήρχε αγάπη και ένα καλό επίπεδο κατά τη διάρκεια των σχεδόν 7 χρόνων που είμαστε ζευγάρι. Όπως είναι φυσικό, ως νέοι παππούδες έπεσαν με τα μούτρα στο μωρό, και η σύζυγος ένιωσε πολλές φορές πως παραμελήθηκε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης. Ένιωσε πως της έδιναν άκυρες συμβουλές και πως την προσέβαλλαν κάποιες φορές. Να αναφέρω πως αυτή προέρχεται από ένα πολύ πιο συντηρητικό οικογενειακό περιβάλλον που τηρεί πολύ περισσότερο τις τυπικότητες.

Λοιπόν, να μην τα πολυλογώ, με το που έφυγαν άρχισε μια γκρίνια σχετικά με τη συμπεριφορά τους ως προς τα εμάς. Νομίζω πως αυτό είναι πολύ κοινό πρόβλημα. Το θέμα είναι πως αντί να αρχίσει με τον καιρό να εκτονώνεται αυτή η κατάσταση, άρχισε να χειροτερεύει με εκθετικούς ρυθμούς. Χωρίς να έχουν απολύτως καμία επαφή μετά την αναχώρηση τους, η σύζυγος μου άρχισε να αναμασάει τα όσα έγιναν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, άρχισε να τα εμπλουτίζει με γεγονότα από το παρελθόν και πλέον, ενώ ήδη έχουν περάσει κάποιοι μήνες, νιώθω πως βρίσκεται σε έναν απόλυτο παραλογισμό. Τους κατηγορεί χυδαία και διαρκώς για ό,τι πρόβλημα έχουμε στη ζωή μας, δεν μπορεί να ηρεμήσει με τίποτα, δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί τους και μπορεί στο δευτερόλεπτο να μετατραπεί από μια πολύ στοργική και τρυφερή μαμά και σύζυγος στον δράκο του παραμυθιού που πετάει φλόγες αδιακρίτως. Να συμπληρώσω πως τα τελευταία χρόνια είχε διάφορα προβλήματα με τα εργασιακά της, με την υγεία της μητέρας της κλπ, και θεωρώ πως ήταν ευάλωτη ψυχολογικά, σε συνδυασμό φυσικά με την περίοδο της λοχείας.

Φυσικά, όλο αυτό δεν με έχει αφήσει ανεπηρρέαστο. Είδα ψυχίατρο και άρχισα αγωγή για να μπορέσω να το διαχειριστώ, αλλά η ίδια δεν μπορεί να ακούσει πια ούτε ένα λογικό επιχείρημα σχετικά με την κατάσταση της. Ό,τι και να της πω, ο φταίχτης για όλα είναι ένας: Οι γονείς μου που "μας έφεραν ως εδώ". Τελευταία άρχισε να μιλάει και για χωρισμό, ότι θέλει να βγει στον δρόμο και να ουρλιάζει, άρχισε να σπάει πράγματα, μέχρι και τη λέξη αυτοκτονία ξεστόμισε τις προάλλες. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δει ψύχραιμα την κατάσταση της, πόσω μάλλον να την πείσω να δει γιατρό.

Σας θυμίζει, αγαπητοί φίλοι όλη αυτή η ιστορία κάποια συγκεκριμένη ψυχολογική πάθηση; Μου κάνει εντύπωση πως δεν είναι συνέχεια έτσι. Έχει και τις καλές τις στιγμές. Αλλά όταν την πιάνει αυτή η υστερία, δεν ακούει απολύτως τίποτα.

Είμαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Τέλος, να τονίσω πως μέχρι πριν μερικούς μήνες, δηλαδή πριν την γέννηση της κορούλας μας τα πράγματα ήταν σχεδόν φυσιολογικά. Όλο αυτό εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια της άδειας μητρότητας.

Τέλος, όπως καταλαβαίνετε αγαπητοί φίλοι, οι σχέσεις μου με τους γονείς μου πάνε από το κακό στο χειρότερο γιατί πρέπει σε μόνιμη βάση να απολογούμαι για όλο αυτό. Ευτυχώς ειναι άνθρωποι με προσωπική εμπειρία στις ψυχολογικές παθήσεις και το βλέπουν με σχετική κατανόηση.

Σας ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση αυτού του μακροσκελούς ποσταρίσματος.

λοιπον...καλως ηρθες στην παρεα μας...ξερω πολλες κοπελες που κατα την περιοδο της λοχειας ειχαν τετοια ακριβως αντιδραση..κολληματα..νευρα κ υστερια...καποιες αλλες καταθλιψη κ διπολικη διαταραχη..
δεν ταιριαζει με διπολικη διαταραχη αυτο που περιγραφεις..μιας κ η διπολικη προυποθετει φαση καταθλιψης εναλλασομενης με μανια..αυτο που εχει παθει για μενα ειναι μια εμμονη για τους δικους σου κ στην τελικη δεν χρειαζεται να μπει ταμπελα..αυτο που πρεπει να κανεις ειναι οπωσδηποτε να πατε σε εναν ψυχιατρο να την δει..ή να μιλησεις στον μαιευτηρα της καθως οι ιδιοι γνωριζουν για καταστασεις τετοιες που συμβαινουν στην περιοδο της λοχειας..αληθεια με τον μαιευτηρα της δεν μιλησες?να σας βοηθησει με καποιον τροπο?
επειδη δεν καταλαβαινει οτι ειναι υπερβολικη σιγουρα θα χρειαστεις την βοηθεια του..
πρεπει οπωσδηποτε να την δει ενας γιατρος γιατι μπορει η κατασταση να χειροτερεψει..
πολλες γυναικες με την αλλαγη των ορμονων μπορει να μπουν σε μια τετοια κατασταση..
αλλα πρεπει οπωσδηποτε να παευθυνθεις σε καποιον ειδικο, μη το αφηνεις σιγουρα!

Καλησπερα σας!Νεα μαμα,νεα στο φορουμ,αλλα αυτε οι εκρηξεις λοχειας πολυ με αφορουν!Σα γυναικα θα ευλογησω τα γενια μου και ας με σταυρωσετε!Γεννησα πριν 34μερες εναν γιοκα και απο τοτε εχω την πεθερα στο σπιτι για βοηθεια μιας και η μαμα μου εχει προβλημα υγειας.

Εχω λοιπον να παραθεσω τα εξης α
γαπητε halo:

Ειναι δυνατον με τη μια και μονο επισκεψη των γονιων σου η γυναικα σου να αλλαξε συμπεριφορα τοσο πολυ?Μηπως εχει συμβει συο παρελθον κατι μεταξυ γονιων σου-γυναικας σου και δεν το γνωριζεις?Και εφοσον υπαρχει στην οικογενεια σας ιστορικο ψυχολογικων παθησεων και εχοντας υπαρξει κ η μαμα σου λεχωνα,μηπως θα επρεπε να διαχειριστουν την κατασταση λιγο πιο ομαλα?

Επιπλεον εσυ βρισκεσαι διπλα της?Τη βοηθας,τη στηριζεις?Οι ορμονες μας αυτη την περιοδο αν μοθ επιτρεπεται η εκφραση,χορευουν τσιφτεντελι.Το αγχος της εγκυμοσυνης και της λοχειας ειναι πολυ μεγαλο και εχουμε αναγκη απο ηρεμια και στοργη.

Προσπαθησε να της δειξεις κατανοηση και κυριο μελημα σου δεν ειναι οι σχεση σου με τους γονεις σου,αλλα η σχεση σου με τη νεα σου

Προφανως και να δει καποιον ψυχιατρο αλλα πρωτον και κυριοτερον γινε εσυ το στηριγμα της!


Σας ευχαριστω πολυ και αν θεωρηθει οτι προσβαλλω καποιον,ας διαγραφει το post.

Καλησπέρα.

Καλώς ήρθες στο φόρουμ. Είμαι κι εγώ νέα μαμά και έχω ιστορικό κατάθλιψης. Δεν είμαι γιατρός για να πως εχει αυτό ή εκείνο η σύζυγός σου. Αυτό που θέλω να πω όμως, είναι πως και η περίοδος της εγκυμοσύνης αλλά και της λοχίας είναι πολύ δύσκολοι μήνες για τη ζωή μιας γυναίκας. Ακόμα και καλά να είναι μια κοπέλα, μόνο οι ορμονικές μεταβολές φτάνουν για να επηρεάσουν τη συμπεριφορά της.

Θεωρώ φυσιολογικές τις εκρήξεις θυμού της και θα σου πω υπο ποια λογική. Η γυναίκα σου από αυτά που λες, καταλαβαίνω πως εργάζονταν, δεν ήταν μαθημένη να είναι κλεισμένη στο σπίτι. Τώρα με το μωρό, όσο και να βγαίνει έξω, υπάρχει "κλείσιμο" και αν έχει γίνει και ξαφνικά είναι λογικό. Μπορεί να το είχε φανταστεί διαφορετικά και τώρα να σκέφτεται πως "έτσι θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα; κλείσιμο και σκάσιμο και άκυρες συμβουλές από άτομα που δεν ξέρουν τι περνάω κ το παίζουν ειδήμονες; ". Επίσης η κούραση είναι πολύ σημαντικός παράγοντας. Μπορεί να σου κουρελιάσει τα νεύρα η κουραση σε συνδιασμό με άσχημη ψυχολογία.
Εγώ είχα κατάθλιψη πριν μείνω έγκυος. Δυστυχώς υπήρξαν επιπλοκές στην εγκυμοσύνη, έπρεπε να μείνω μέσα στο σπίτι και ξαπλωμένη και μου έσκασε καταθλιπτικό επεισόδιο. Δεν ήθελα να δω τον αντρα μου καν, σκεφτόμουν να τον παρατήσω και να φύγω τόσο πιεσμένη που ενοιωθα, σκεφτόμουν να βάλω τελος στη ζωη μου, σκεφτόμουν πως δεν ήθελα τα παιδιά μου. Διάφορα. Πήρα χάπια για να μην στρεσάρω τα μωρα ή μην κάνω τίποτα άσχημο.
Επίσης, το ότι επιτίθεται στους γονείς σου, θεωρώ πως δεν είναι τυχαίο. Είναι οι άνθρωποι που αγαπα "λιγοτερο" σε σχεση με εσενα το κοριτσάκι σας κ τους γονεις της και τους επέλεξε για να προσωποποιήσει την οργή την οποία νοιώθει για όλη την αλλαγή την οποία έχει δεχτεί στη ζωή της.
Προσπάθησε να μην φρικάρεις. Προσπάθησε να της δείξεις πως είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Αν δεν ήταν αυτή, ουτε το μωρό θα ερχόταν στον κόσμο, ουτε θα σκορπιζε χαρά στο σπίτι σας. Βοήθησε την με της δουλειες και την φροντίδα του παιδιου οσο περισσοτερο γινεται γιτι ετσι θα της δειξεις έμπρακτα πόσο πολύ εκτιμάς την προσπάθεια της. Όταν την πιάνει το θέμα με τους γονεις σου ας την να σ΄πάει πραγματα να φωνάζει. Όταν ηρεμεί από την εκριξη οργης, να της υπενθυμίζεις πως το πως θα είστε μεταξυ σας θα το αποφασίζεται μονο εσεις οι 2. Μονο εσεις οι 2 μπορειτε να στηριξεται ή να διαλύσεται το σπίτι σας. Δεν μπορεις να αλλαξεις την συμπεριφορά κανενός ανθρώπου ουτε να απαιτησεις την αλλαγή της. Το μονο που μπορεις να κάνεις είναι να αποφασίσεις αν θα την υπολογίσεις ή όχι.

Μην στεναχωριέσαι. Πιστεύω πως αν πάει στη δουλειά της ή εχει κάποια βοήθεια κ βρειτε λιγο χρόνο για τους δυο σας, όλα θα πάνε καλα

Αγαπητό φωτοστέφανο,διάβασα το ποστ σου και παρότι δεν έχω γίνει ποτέ μητέρα....έχω να πω τα εξής.
Σίγουρα η σύζυγός σου περνάει μία φάση δύσκολη μετά τη γέννα και από άποψη ορμονών,αλλά και από άποψη ψυχολογίας-πολλές φορές η λεχώνα περνάει διαφορες φάσεις κρίσης και κατάθλιψης ταυτόχρονα γιατί πρέπει να διαχειριστεί μία εντελώς καινούργια κατάσταση.

Θα μπορούσε να είναι μόνο αυτό-θα μπρούσε βέβαια να είναι και οτιδήποτε άλλο
Σίγουρα από μόνο του το γεγονός με τους γονείς σου,δεν μπορεί να είναι η αιτία όπως καταλαβαίνεις!
Θα πρέπει να δεις τα συμπτώματα και για πόσο καιρό θα διαρκέσουν και να αρχίσεις να βγαζεις κάποια πορίσματα...μορφωμένο άτομο φαίνεσαι....θα καταλάβεις!

Σίγουρα όμως η φάση της μητρότητας ειδικά στο α'παιδί είναι δύσκολη-λίγο με ανησυχεί το γεγονός ότι φέρεται ακραία εκτός από σπασμωδικά! Ο καιρός θα δείξει.

Φίλε halo... κατανοητά τα όσα γράφεις και θεωρώ οτι σου απάντησαν ήδη αλλά το πρόβλημα κατ εμέ είναι πως δεν διάβασα και πολλές κουβέντες για τους γονείς σου... πέρα από το οτι έπεσαν με τα μούτρα στο εγγόνι τους... που οκ... ως ένα βαθμό κατανοητό κι αυτό αλλά... σεβόμαστε την μάνα-νύφη... δεν πηγαίνουμε από πάνω της και της λέμε πώς να φερθεί στο μωρό της... παρά μόνο με συμβουλευτικό τρόπο και όχι επιθετικό/προσβλητικό που να νιώθει οτι την μειώνουν... Πρώτη φορά δεν γέννησε παιδάκι; Κάποια πράγματα είναι αυτονόητο οτι θα τα μαθαίνει/προσαρμόζει τώρα... και για εκείνη και για το μωρό σας και για εσένα... οπότε μήπως οι δικοί σου, ως έμπειροι, θα έπρεπε να την έχουν στα ώπα ώπα και όχι να της κάνουν τους απεσταλμένους των social services ας πούμε; Γιατί φαντάζομαι οτι μάλλον οξύνθηκε πολύ το πράγμα... πέραν των ορμονικών κλπ της γυναίκας σου... θα υπήρχε αιτία.

Κράτα στο μυαλό σου... όση ανοχή θα μπορούσες να δείξεις εσύ στους γονείς της γυναίκας σου... τόση μπορεί να δείξει κι εκείνη στους δικούς σου... πόσο μάλλον όταν μπορεί και να αισθάνεται οτι την προσβάλλουν.